#Σαν_σήμερα
#Ιωάννης_Καποδίστριας ✝️
( Κέρκυρα, 1776 - Ναύπλιο, 27 Σεπτεμβρίου 1831)🪔
#Σαν_σήμερα στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, έξω από την εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνα στο #Ναύπλιο,
δολοφονείται, από τους
#Γεώργιο_Μαυρομιχάλη (γιός του Πετρόμπεη) και τον
#Κωνσταντίνο_Μαυρομιχάλη
( αδελφός του Πετρόμπεη ), ο Άγιος της πολιτικής!
Ο #Ιωάννης_Καποδίστριας ο πρώτος κυβερνήτης της 'Ελλάδος 🪔
Ο Ιωάννης Καποδίστριας,(1776-1831)
είχε, ορκιστεί πρώτος κυβερνήτης του νεότερου ελληνικού κράτους, στη μητρόπολη της Αίγινας, στις 26 Ιανουαρίου 1828.
ο πρώτος Κυβερνήτης του ανεξάρτητου 'Ελληνικού Κράτους, από την #Κέρκυρα, ο Έλληνας διπλωμάτης & πατριώτης πολιτικός ένας αληθινός 'Ηγέτης, που αγαπούσε πάνω από τον εαυτό του, την πατρίδα του!
Τον έθαψαν με τα ίδια ρούχα που φορούσε γιατί δεν είχε άλλα καλά ρούχα!
Τα είχε εκποιήσει για να πληρωθούν φορτία τροφίμων που είχαν φθάσει στο Ναύπλιο για να μοιραστούν σε χήρες και ορφανά.
Είχε μάλιστα δώσει όλη την περιουσία του, στο κράτος!
«Εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων & ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν.»
"και ποιός είναι εκείνος όστις θα με βλάψη;
Εγώ ήλθον εξ Ελβετίας είς την Ελλάδα όχι ως αρχομανής, αλλά μόνον προς το κοινόν όφελος, & όπως διέλθω τας ημέρας μου εν Ελλάδι ως εν τη οικογενεία μου.
Εθυσίασα την ησυχίαν μου & την αναπαυσίν μου, επομένως έδωκα κάτι περισσότερον ή την ζωήν μου.
Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρχη τις εν τοίς Έλλησι θέλων να μου αφαιρέση την ύπαρξιν την οποίαν αδιακόπως αφιερώ υπέρ του κοινού συμφέροντος;
Εάν υπάρχη τοιούτος αχάριστος, είμαι βέβαιος ότι θα συνετρίβετο υπό του λαού πριν η εγείρη χείρα επ' εμέ.."
Αλίμονο όμως πόσο διαψεύστηκε!
Σε συνομιλία μάλιστα με τον δολοφόνο του Γ. Μαυρομιχάλη, ο μεγάλος Κυβερνήτης είχε πει:
«Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση εις την καρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης».
Αναδημοσιεύουμε από:
Ιωάννης Καποδίστριας:
«Είμαι έτοιμος!»
Ζήτησε το αδύνατο, να βάλει τάξη στο χάος.
Ο Καποδίστριας είναι μία πολυσύνθετη τραγική μορφή της νέας ιστορίας μας, που άναψε πολλά πάθη, ξεσήκωσε πολλούς φίλους κι οχτρούς κι ακόμα δεν μπόρεσε να κατασταλάξει σε μιαν αρμονικήν ενότητα. Είταν μια ασκητική υψηλή φυσιογνωμία που κατέβηκε στην αναρχούμενη Ελλάδα για να βάλει τάξη.
Ήξερε πως είναι δύσκολο να μερώσει τόσα και τέτοια θεριά, να χορτάσει τόσων χρόνων βουλημίες και να μετουσιώσει την ασύδοτη ελευτερία σε πειθαρχούμενο Κράτος.
Ήξερε καλά πως σαν τους άγιους μάρτυρες κατεβαίνει στο λάκκο των λεόντων· μα δε δίστασε, γιατί αγαπούσε την πατρίδα και πίστευε στη θαυματουργική δύναμη του φωτισμένου νου.
Κατέβηκε στο λάκκο των λεόντων, στην Ελλάδα, κρατώντας, από την τσαρική παράδοση, από την ατομική του ιδιοσυγκρασία κι από ιστορικήν ανάγκη, στα χέρια του κνούτο.
Οι Έλληνες τού έστρωσαν δάφνες να πατήσει, τον κοίταζαν με μάτια εκστατικά κ’ έβλεπαν πίσω από τους ώμους του το γένος το ξανθό, έβλεπαν στρατούς και στόλους που συντάζουνταν να κινήσουν και να τους παν στην Πόλη.
Και μόνο ο Καποδίστριας ανάμεσα σε τόση μέθη παρέμεινε νηφάλιος — γιατί ήξερε το φοβερό μυστικό: πίσω του δεν υπήρχε καμμιά μυστηριώδης ξένη δύναμη, καμμιά Αόρατη Αρχή· η Ελλάδα μονάχα θα σώσει την Ελλάδα.
Σιγά-σιγά οι Έλληνες άρχισαν να μαντεύουν την πικρήν αλήθεια· τα φανταχτερά φτερά που είχαν στολίσει τον Κυβερνήτη άρχισαν να μαδούν.
Σκόρπισε η μαγεία. Ξέσπασε η αναρχία. Μονάχα ένας προφήτης θα μπορούσε τότε να κυβερνήσει την Ελλάδα· ένας ένοπλος προφήτης που θα επέβαλλε το σεβασμό και το δέος.
Ο Καποδίστριας είταν άοπλος· φώναξε, φοβέρισε και τέλος, όταν τα ζόρισε πολύ, τα θεριά άνοιξαν το στόμα τους και τον κατάπιαν.
Πέρασαν 115 χρόνια κι ακόμα δεν μπορούμε να σταθούμε μπρος στην υψηλή αυτή μορφή με δικαιοσύνη.
Οι αριστεροί τον κατηγορούν ως τύραννο, οι δεξιοί τον υμνούν ως μεγαλομάρτυρα.
Είταν και τα δυο. Μα απάνω απ’ όλα είχε την ανώτατη τούτη αρετή που τον εξαγιάζει: αγνότητα. Αγνότητα ασκητική, πύρινη.
Τούτη την υψηλή αγέλαστη αρετή θέλησα να τονίσω στην τραγωδία μου, αναμερίζοντας όλες τις εφήμερες πολιτικές και κοινωνικές ιδεολογίες της εποχής μας.
Είδα τον άνθρωπο που στέκεται ορθός, άοπλος μπροστά στο χάος και το κοιτάζει. Και δε γυρίζει πίσω.
Το εναντίον, αντρειέβει, ζητάει το αδύνατο.
Ποιο αδύνατο;
Να βάλει τάξη στο χάος.
Κι όταν κατάλαβε πια πως όσο θα ζούσε, θάταν μονάχα το σύνθημα του εμφύλιου σπαραγμού, τότε τράβηξε σεμνά, αποφασιστικά, χωρίς μεγάλα λόγια, με κάποια μάλιστα ανυπομονησία, προς το θάνατο.
Όχι γιατί αγαπούσε το θάνατο, παρά γιατί αγαπούσε την Ελλάδα.
Μηνύματα ήρθαν απανωτά να τον αντισκόψουν απ’ το μοιραίο δρόμο· μα αυτός, ήσυχος, ξέροντας καλά το για πού και το για τι, τράβηξε το αιματωμένο εκείνο πρωί της 27 Σεπτεμβρίου 1831, κατά την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, στο Ανάπλι, και σήκωσε τα χέρια:
«Είμαι έτοιμος!»
Το ανωτέρω κείμενο για τον Ιωάννη Καποδίστρια είχε συγγραφεί από τον Νίκο Καζαντζάκη το 1946, επί τη ευκαιρία της παρουσίασης του δράματός του «Καποδίστριας» από το Εθνικό Θέατρο.
Στις 26 Ιανουαρίου 1828 ο Ιωάννης Καποδίστριας (1776-1831) είχε ορκιστεί πρώτος κυβερνήτης του νεότερου ελληνικού κράτους στη μητρόπολη της Αίγινας.
Ο Νίκος Παρασκευάς (Καποδίστριας) και ο Ιωάννης Αυλωνίτης (Κολοκοτρώνης) στον «Καποδίστρια» του Νίκου Καζαντζάκη, σε παράσταση του Εθνικού Θεάτρου στις 25 Μαρτίου 1946
(πηγή: Ψηφιοποιημένο αρχείο Εθνικού Θεάτρου/www.nt-archive.gr).
Πηγή:
https://www.tanea.gr/2024/01/26/people/ioannis-kapodistrias-eimai-etoimos/
