52η #Επέτειος_Πολυτεχνείου κορυφώνονται οι 3μερες εορταστικές εκδηλώσεις μνήμης🌹
Πολίτες όλων των ηλικιών μικρά παιδάκια μετους γονείς τους πέρασαν για ν' αφήσουν 1λουλούδι 1κόκκινο🌹στον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου🏛️ στην κατεδαφισμένη από το Τάνκ σιδερένια πόρτα
Μπορεί 52 χρόνια μετά τα ελληνικά μας νιάτα το Μέλλον αυτού του τόπου να μην έχουν 📢 ΟΥΤΕ ΠΑΙΔΕΙΑ📢ΟΥΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ📢ΟΥΤΕ ΨΩΜΙ 🗣️🗣️
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως φταίει μονάχα το πολιτικό μας σύστημα γι' αυτό αντίθετα σύσσωμοι κι ενωμένοι όλοι πιασμένοι χέρι -χέρι πολιτικό σύστημα
αλλά και ελληνική κοινωνία βαδίζουν προς ένα σύγχρονο και "Προοδευτικό" "Αδιέξοδο κενό "...
'Ομως ευτυχώς που και τα σύμβολα δεν σβήνουν και δεν παύουν να υπάρχουν ευτυχώς μέχρι και σήμερα 52 χρόνια μετά και συνεχίζουν να μας εμπνέουν για αγώνες ανάλογους 📢🗣️📣mariarosa
«Τα σύμβολα δεν σβήνουν»: Ο Δημήτρης Παπαχρήστος, η «φωνή» του Πολυτεχνείου, στο flash.gr
Ο εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου, έστελνε τον παλμό την εξέγερσης στον ελληνικό λαό έως την εισβολή του τανκ.
Πενήντα δυο χρόνια μετά, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, παραμένει πάντα ένα ορόσημο στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Οι φοιτητές, σε έναν αγώνα κατά της δικτατορίας των Συνταγματαρχών που κράτησε μήνες και κορυφώθηκε τον Νοέμβριο του 1973, έδειξαν τον δρόμο με βασικό τους σύνθημα «ψωμί, παιδεία και ελευθερία».
Ο Δημήτρης Παπαχρήστος έγραψε ιστορία ως εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού που εξέπεμπε μέσα από το Πολυτεχνείο επί τρεις μέρες. Όντας φοιτητής της Ανωτάτης Εμπορικής (ΑΣΟΕΕ) αποτέλεσε και εκείνος, ανάμεσα στους χιλιάδες πολίτες, μέρος αυτού του κινήματος. Η φωνή του, μέσω ενός απλού αυτοσχέδιου πομπού, έστελνε τον παλμό στον ελληνικό λαό.
Στο flash.gr, αφηγείται σήμερα πώς ξεκίνησε όλο το κίνημα. Από τη φυλάκισή του τον Φεβρουάριο του 1973, τις κινητοποιήσεις έως την εισβολή του τανκ τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου αλλά και την ανάγκη των νέων ανθρώπων να μάθουν τι και γιατί συνέβησαν όλα αυτά.
«Αρχές του 1973 μας πιάσανε, έγινε δίκη των 11 φοιτητών εδώ στο Αρσάκειο. 6 Φεβρουαρίου του 1973 είχαμε κάνει μελέτη στην Ανωτάτη Εμπορική, έγινε δίκη και δικαστήκαμε ένα χρόνο με αναστολή και αναγκάστηκε η Χούντα να μας στρατεύσει. Άρα εγώ δεν ήρθα στο Πολυτεχνείο από το σπίτι μου. Εγώ ήρθα από την Ξάνθη, είχα βρεθεί εκεί φαντάρος» αναφέρει αρχικά.
Με αφορμή αυτό το γεγονός, στις 21 Φεβρουαρίου, χιλιάδες φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατέλαβαν το κτίριο επί της οδού Σόλωνος ζητώντας ανάκληση του νόμου 1347 που επέβαλε την αναγκαστική στράτευση «αντιδραστικών νέων». Παρά την αστυνομική βία και τις δεκάδες συλλήψεις, τα γεγονότα αυτά αναφέρονται ως προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Ένας ταραγμένος Νοέμβριος
Η επιστροφή του Δημήτρη Παπαχρήστου στην Αθήνα συνέπεσε με τη στιγμή που οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο αποφάσιζαν για την κατάληψη. «Όταν έφτασα στο Πολυτεχνείο, μας άφησε η Χούντα τότε με τον Μαρκεζίνη για να συνεχίσουμε τις σπουδές μας, η καλύτερη υποδοχή ήταν που πήγαμε κατευθείαν στο Πολυτεχνείο γιατί είχαν μαζευτεί οι φοιτητές να αποφασίσουν αν θα γίνει κατάληψη ή όχι. Και έτσι μπήκαμε κατευθείαν στην ουσία και συμμετείχαμε από την πρώτη στιγμή» μου λέει.
«Είναι η καλύτερη υποδοχή που μας επεφύλαξαν οι συνάδελφοί μας που φωνάζανε “φέρτε τα αδέρφια μας πίσω”. Εμένα οι δικοί μου σχεδόν δεν ήξεραν τίποτα, πού είμαι και δεν είμαι».
Η κατάληψη και οι διαδηλώσεις
Στις 14 Νοεμβρίου 1973, οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα και ξεκίνησαν διαδηλώσεις, εξέδωσαν ψήφισμα με το οποίο ζητούσαν την διεξαγωγή φοιτητικών εκλογών που είχε ανακαλέσει με απόφασή της η Χούντα, εκδημοκρατισμό των Πανεπιστημίων και αύξηση στις δαπάνες για την παιδεία.
«Μέσα στο Πολυτεχνείο, η πλειοψηφία των σχολών αποφάσισε κατάληψη. Εμείς συμμετείχαμε σε αυτή και ζήσαμε ένα τρίμερο συμπυκνωμένο όλου του χρόνου» μου εξηγεί.
Οι γενικές συνελεύσεις καθόριζαν τα πάντα, από την καθημερινότητα μέχρι την πολιτική κατεύθυνση της κατάληψης. «Αρχίζουν οι γενικές συνελεύσεις με όλες τις σχολές πλέον. Μιλάμε για τα πάντα. Οι κουβέντες που κάναμε ήταν πλέον πολιτικότατες, δεν ήταν μόνο για να πέσει η Χούντα αλλά και για το σύστημα που φτιάχνει Χούντες.
Βγάζουμε ανακλητούς εκπροσώπους που λογοδοτούσαν στην γενική συνέλευση. Όλοι αυτοί ήταν περίπου 30, δύο από κάθε σχολή. Μαζί αποτελέσαμε, καθώς ήμουν και εγώ στη συντονιστική επιτροπή, το όργανο της κατάληψης. Η οργάνωση για πρώτη φορά έγινε με τον καλύτερο τρόπο» συνεχίζει.
Η ανάγκη των φοιτητών ήταν όμως μεγαλύτερη, ο ελληνικός λαός έπρεπε να ξέρει τι συμβαίνει και γιατί ζητούσαν τη συμπαράστασή του. Η κατάληψη δεν ήταν αποκομμένη.
Κυρίως στην Αθήνα, αλλά και σε πόλεις της επαρχίας, δημιουργήθηκαν συνθήκες εξέγερσης. «Από εκεί ύστερα όμως ήρθαν εργάτες, ήρθαν αγρότες με τα τρακτέρ. Τότε τους έπαιρναν τα χωράφια στα Μέγαρα για την ανέγερση ενός διυλιστηρίου. Ήρθαν μαθητές που την είχαν κοπανήσει από τα σχολεία» μου αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Το θέμα είναι ότι απευθυνόμασταν στον ελληνικό λαό με το σύνθημα “συμπαράσταση λαέ”» λέει.
Το ραδιόφωνο: Το όπλο των εξεγερμένων
Η δημιουργία ενός μέσου επικοινωνίας με τον έξω κόσμο ήταν πλέον επιτακτική. Όπως μου τονίζει ο Δημήτρης Παπαχρήστος, το ραδιόφωνο του Πολυτεχνείου, και αυτό, έγινε από ανάγκη. «Γράφαμε συνθήματα στα αυτοκίνητα, τα τρόλεϊ στα λεωφορεία, τα φωνάζαμε με ντουντούκες αλλά δεν ακουγόμασταν παρά μόνο μέχρι την Πατησίων. Να ο αγώνας τι κάνει και η κατάσταση που ζούσαμε. Πώς θα κάνουμε η φωνή μας να πάει παραπέρα;».
Έτσι λοιπόν «γεννήθηκε» το ραδιόφωνο. «Δυο παιδιά από τη Σιβιτανίδειο, ο Γιώργος και ο Κώστας, 17 και 18 ετών, γνώριζαν καθώς ήταν ραδιοπειρατές. Μαζί με άλλα δυο παιδιά από το Πολυτεχνείο είχαν ένα τρανζίστορ. Είμαι παρόν όταν το φτιάχνουν και το πήρα και ακούστηκε μέσα στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Έκανα βόλτα με αυτό. Έτσι αρχίσαμε να κάνουμε μεταδόσεις αλλά και πάλι δεν ακουγόμασταν ούτε μέχρι την Ομόνοια.
Έρχεται μια κυρία, δεν την ήξερα, και μας φέρνει έναν ενισχυτή. Την Πέμπτη (15 Νοεμβρίου) αρχίζει πλέον να λειτουργεί κανονικά. Από την Παρασκευή (16 Νοεμβρίου) κάναμε ανακοινώσεις της δικής μας συντονιστικής επιτροπής, της εργατικής, των μαθητών αλλά και των συμπαραστατών μας. Από παντού. Έγινε το όπλο μας. Η φωνή μας, η φωνή όλων των εξεγερμένων. Και το διαπιστώσαμε μετά γιατί βγήκε έξω από την Ελλάδα. Αν υπήρχαν τότε κινητά θα γινόταν χαμός».
Ο πομπός κατασκευάστηκε μέσα σε λίγες ώρες στα εργαστήρια της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών. Μαζί με τον Δημήτρη Παπαχρήστο, η Μαρία Δαμανάκη και ο Μίλτος Χαραλαμπίδης μετέδιδαν το μήνυμα για ελευθερία... Το σύνθημα που κυριαρχεί: «Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων!».
«Αδέλφια μας στρατιώτες»
Από το πρωί της Παρασκευής το κίνημα φούντωνε, ο κόσμος συνέρρεε έξω από το Πολυτεχνείο ενώ παράλληλα οργανώνονταν διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος. Ο Δημήτρης Παπαχρήστος περιγράφει πώς επικοινωνούσαν με τον κόσμο, τον τρόμο αλλά και την τόλμη των εξεγερμένων. «Εγώ φώναζα “πως είναι δυνατό να κοιμάστε ενώ σκοτώνουν τα παιδιά σας;” γιατί ήταν κλειστά τα φώτα γύρω γύρω. Φαίνεται δεν κοιμόταν ο κόσμος γιατί το απέδειξαν το πρωί που άνοιξαν τις πόρτες και έκρυβαν τα παιδιά».
Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου η μεταβατική κυβέρνηση συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις για την ασφαλή αποχώρηση των φοιτητών από το χώρο του Πολυτεχνείου. Όμως αποφασίστηκε η επέμβαση του στρατού και ένα από τα τρία άρματα που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρέμισε την κεντρική πύλη.
Από τον ραδιοφωνικό σταθμό, οι εκκλήσεις του Δημήτρη Παπαχρήστου προς τους στρατιώτες ήταν συνεχείς. «Αρχίζω να λέω “αδέρφια μας στρατιώτες” γιατί ήμουν φαντάρος πριν 15 ημέρες. Όσο όργανα και να ήταν της Χούντας, τους λέω “πώς είναι δυνατό να σκοτώσετε τα αδέλφια σας;”. Και φάνηκε αυτό αργότερα στη συμπεριφορά τους».
«Η Χούντα τρομοκρατήθηκε. Τρομοκρατήσαμε δηλαδή τους τρομοκράτες. Όταν απήγγειλα τον Εθνικό Ύμνο, είπα “ο αγώνας συνεχίζεται με τα όπλα που διαθέτουμε από εδώ και πέρα». Αυτό όλο είχε ωριμάσει πλέον. Είχαμε το θάρρος, την τόλμη αλλά και το ήθος να σταθούμε μπροστά στα τανκς. Όχι ότι δεν φοβόμασταν, δεν ήμασταν ήρωες αλλά υπερβήκαμε τον φόβο μας γιατί τον μοιραστήκαμε μεταξύ μας» μου τονίζει.
Μόλις έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου, μια ομάδα της μονάδας ενόπλων στρατιωτών των ΛΟΚ οδήγησε τους φοιτητές στην οδό Στουρνάρη. Οι αστυνομικές δυνάμεις τους επιτέθηκαν όμως κάποιοι στρατιώτες που περιφρουρούσαν την έξοδο (σύμφωνα και με το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά) σε ορισμένες περιπτώσεις επενέβησαν και εναντίον των αστυνομικών.
Η μετάδοση συνεχίστηκε για 40 λεπτά μετά την είσοδο του άρματος στον χώρο της σχολής με τους εκφωνητές τελικά να συλλαμβάνονται από την αστυνομία.
«Δίνω φωνή σε όσους σκοτώθηκαν»
Η βία του καθεστώτος ήταν αναπόφευκτη. Ελεύθεροι σκοπευτές στόχευαν, από τις ταράτσες των γειτονικών πολυκατοικιών, τους φοιτητές μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο. «Από τις πρώτες μέρες έχουμε τρία, τέσσερα παιδιά σκοτωμένα 15-17 χρονών. Πέρα από τον Διομήδη, έχουμε ένα παιδάκι τον Θόδωρα, πέντε χρονών. Τον χτύπησε αδέσποτη σφαίρα. Δεν ξέρουμε με ακρίβεια πόσοι είναι οι νεκροί. Έχουμε τα 34 ονόματα, τα αναφέρω σε βιβλίο, αλλά έχουμε και νεκρούς που τους αφήσανε μετά. Έχουμε 1.200 τραυματίες που κάποιοι δεν τα βγάλανε πέρα. Έχουμε 2.000 συλλήψεις εκείνη την ημέρα» αναφέρει.
«Στο όνομα των νεκρών πάω και μιλάω. Δίνω φωνή σε αυτούς που σκοτώθηκαν γιατί δεν σκοτώθηκαν τσάμπα. Αμφισβητούν ακόμη και σήμερα τους νεκρούς» μου τονίζει χαρακτηριστικά και όπως λέει «ο αγώνας συνεχίζεται γιατί δεν δικαιώθηκε. Είχαμε την προδοσία της Κύπρου».
Όσο για σήμερα, 52 χρόνια μετά το ιστορικό αυτό γεγονός, ο Δημήτρης Παπαχρήστος μου αναφέρει «Το Πολυτεχνείο πονάει όσους θέλουν να πιστεύουν ότι ξεπεράστηκε. Είναι το αγκάθι στην υπνώττουσα κοινωνία. Δείχνει τον δρόμο. Η νεολαία ακόμη και σήμερα είναι μαζί μας, ζητάει να μάθει τι συνέβη για κάτι που δεν έζησε».
Για πολλούς το Πολυτεχνείο δεν ήταν απλώς μια εξέγερση εναντίον ενός καταπιεστικού καθεστώτος. Ήταν η διεκδίκηση των ελευθεριών που είχαν κατασταλεί με τη βία.
«Το Πολυτεχνείο έγινε άπαξ διαπαντός.
Το Πολυτεχνείο θα είναι εκεί. Είναι η περηφάνεια του τόπου μας γιατί ξελάσπωσε την ντροπή που έσπειρε η Χούντα. Είναι ένα σύμβολο, δεν είναι ένα απλό ιστορικό γεγονός. Είναι σταθμός ανεφοδιασμού για τη συνέχεια. Δείχνει τον δρόμο για τη συνέχεια του αγώνα. Το σύμβολο ακόμη και σήμερα ορισμένοι το φοβούνται» σημειώνει χαρακτηριστικά.
«Ενώ γράφαμε ιστορία δεν ξέραμε ότι γράφουμε ιστορία. Εμείς κάναμε αυτό που πιστεύαμε που είχε μέσα πρώτον και κύριο την ελευθερία, να πέσει η Χούντα δηλαδή, τη δημοκρατία και το ψωμί. Αυτό το σύνθημα που είναι και σημερινό δεν ήταν αν πεινάγαμε για το ψωμί. Ήταν το δικαίωμα στη δουλειά. Το δικαίωμα στη ζωή. Η παιδεία ήταν το ζητούμενο και είναι και σήμερα που εμπορευματοποιείται, που ιδιωτικοποιείται, που ξεπουλιέται και η ελευθερία που είναι κολοβή, ελεγχόμενη. Μια ψευδαίσθηση ελευθερίας ζούμε γιατί τη φέρανε στα μέτρα τους».
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είναι απλώς ένα ιστορικό γεγονός που γράφτηκε στις σελίδες της χώρας μας, είναι ένα ετήσιο χρέος που ο λαός πρέπει να κατανοήσει, να θυμάται και να τιμά.
