Η Ειρήνη, ο Ιησούς και το πουλί.
Kαθόταν ο Ιησούς κοντά στο ποτάμι,
στη ρίζα ενός δέντρου
και περίμενε τη μητέρα του. Δίπλα στ’ αυτί του,
πάνω σ’ ένα κλαδί, που η πνοή του φωτός
περισσότερο
παρά το αγεράκι το σάλευε ανάλαφρα,
κελάηδαγε, αμέριμνο, ένα πουλί.
Απ’ το ράμφος του έσταζαν διάφανες τρίλλιες
στο ποτάμι που κύλαγε. Χαμογελούσε
ο Ιησούς.
Περιμένανε τη μητέρα του να τους φέρει
δυο δάχτυλα
μαύρο ψωμί. Η ζωή είναι όμορφη.
Είναι το φως που κατεβαίνει απ’ τον ουρανό,
είναι το χέρι που σφίγγει το χέρι του αδελφού,🤝🤝
είναι το πουλί🕊️ που κελαηδάει στον κήπο της καρδιάς.🕊️
Γιάννης Ρίτσος – "Ειρήνη"
(Αφιερωμένο στον Κώστα Βάρναλη)
Τ᾿ ὄνειρο τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ εἰρήνη
Τ᾿ ὄνειρο τῆς μάνας εἶναι ἡ εἰρήνη
Τὰ λόγια τῆς ἀγάπης κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα
εἶναι ἡ εἰρήνη.
Ὁ πατέρας ποὺ γυρνάει τ᾿ ἀπόβραδο μ᾿ ἕνα φαρδὺ χαμόγελο στὰ μάτια μ᾿ ἕνα ζεμπίλι στὰ χέρια του γεμάτο φροῦτα καὶ οἱ σταγόνες τοῦ ἱδρώτα στὸ μέτωπό του εἶναι ὅπως οἱ σταγόνες τοῦ σταμνιοῦ ποὺ παγώνει τὸ νερὸ στὸ παράθυρο, εἶναι ἡ εἰρήνη.
Ὅταν οἱ οὐλὲς ἀπ᾿ τὶς λαβωματιὲς κλείνουν στὸ πρόσωπο τοῦ κόσμου καὶ μὲς στοὺς λάκκους ποὔσκαψαν οἱ ὀβίδες φυτεύουμε δέντρα καὶ στὶς καρδιὲς ποὔκαψε ἡ πυρκαγιὰ δένει τὰ πρῶτα της μπουμπούκια ἡ ἐλπίδακι οἱ νεκροὶ μποροῦν νὰ γείρουν στὸν πλευρό τους καὶ νὰ κοιμηθοῦν δίχως παράπονο ξέροντας πὼς δὲν πῆγε τὸ αἷμα τους τοῦ κάκου, εἶναι ἡ εἰρήνη.
Εἰρήνη εἶναι ἡ μυρουδιὰ τοῦ φαγητοῦ τὸ βράδυ,τότε ποὺ τὸ σταμάτημα τοῦ αὐτοκινήτου στὸ δρόμο δὲν εἶναι φόβος,τότε ποὺ τὸ χτύπημα στὴν πόρτα σημαίνει φίλος, καὶ τὸ ἄνοιγμα τοῦ παραθύρου κάθε ὥρα σημαίνει οὐρανός, γιορτάζοντας τὰ μάτια μας μὲ τὶς μακρινὲς καμπάνες τῶν χρωμάτων του, εἶναι εἰρήνη.
Εἰρήνη εἶναι ἕνα ποτήρι ζεστὸ γάλα κι ἕνα βιβλίο μπροστὰ στὸ παιδὶ ποὺ ξυπνάει,τότε ποὺ τὰ στάχυα γέρνουν τό ῾να στ᾿ ἄλλο λέγοντας:
τὸ φῶς, τὸ φῶς καὶ ξεχειλάει ἡ στεφάνη τοῦ ὁρίζοντα φῶς, εἶναι ἡ εἰρήνη.
Τότε ποὺ οἱ φυλακὲς ἐπισκευάζονται νὰ γίνουν βιβλιοθῆκες, τότε ποὺ ἕνα τραγούδι ἀνεβαίνει ἀπὸ κατώφλι σὲ κατώφλι τὴ νύχτα,τότε ποὺ τ᾿ ἀνοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει ἀπ᾿ τὸ σύγνεφο ὅπως βγαίνει ἀπ᾿ τὸ κουρεῖο τῆς συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ὁ ἐργάτης τὸ Σαββατόβραδο, εἶναι ἡ εἰρήνη.
Τότε ποὺ ἡ μέρα ποὺ πέρασε, δὲν εἶναι μιὰ μέρα ποὺ χάθηκε, μὰ εἶναι ἡ ρίζα ποὺ ἀνεβάζει τὰ φύλλα τῆς χαρᾶς μέσα στὸ βράδυκι εἶναι μιὰ κερδισμένη μέρα κι ἕνας δίκαιος ὕπνος, ποὺ νιώθεις πάλι ὁ ἥλιος νὰ δένει βιαστικὰ τὰ κορδόνια του νὰ κυνηγήσει τὴ λύπη ἀπ᾿ τὶς γωνιὲς τοῦ χρόνου, εἶναι ἡ εἰρήνη.
Εἰρήνη εἶναι οἱ θημωνιὲς τῶν ἀχτίνων στοὺς κάμπους τοῦ καλοκαιριοῦ εἶναι τ᾿ ἀλφαβητάρι τῆς καλοσύνης στὰ γόνατα τῆς αὐγῆς.
Ὅταν λές: ἀδελφές μου, - ὅταν λέμε: αὔριο θὰ χτίσουμε.ὅταν χτίζουμε καὶ τραγουδᾶμε,
εἶναι ἡ εἰρήνη.
Ἡ εἰρήνη εἶναι τὰ σφιγμένα χέρια τῶν ἀνθρώπων εἶναι τὸ ζεστὸ ψωμὶ στὸ τραπέζι τοῦ κόσμου εἶναι τὸ χαμόγελο τῆς μάνας
Τίποτ᾿ ἄλλο δὲν εἶναι ἡ εἰρήνη.
Καὶ τ᾿ ἀλέτρια ποὺ χαράζουν βαθιὲς αὐλακιὲς σ᾿ ὅλη τὴ γῆ, ἕνα ὄνομα μονάχα γράφουν:Εἰρήνη.Τίποτ᾿ ἄλλο. Εἰρήνη.
Πάνω στὶς ράγες τῶν στίχων μου τὸ τραῖνο ποὺ προχωρεῖ στὸ μέλλον φορτωμένο στάρι καὶ τριαντάφυλλα, εἶναι ἡ εἰρήνη.
Ἀδέρφια, μὲς στὴν εἰρήνη διάπλατα ἀνασαίνει ὅλος ὁ κόσμος μὲ ὅλα τὰ ὄνειρά μας
Δῶστε τὰ χέρια ἀδέρφια μου, αὐτό ῾ναι ἡ εἰρήνη.
"Το μικρό κορίτσι"
Μουσική🎹Ταχσίν Ιντσιρτσί
Ερμηνεία🎤Σουμεϊρά Τσακίρ
Προλογίζει 📖η Μαρία Δημητριάδη
Εγώ χτύπησα την πόρτα σας
δεν μπορείτε να με δείτε
δε φαίνονται τα νεκρά παιδιά
Είμαι ένα κοριτσάκι επτά χρονών
δε μεγαλώνουν τα νεκρά παιδιά
Εγώ χτύπησα την πόρτα σας
Βάλτε παρακαλώ την υπογραφή σας
για να μη σκοτώνονται πια τα παιδιά
και να τρώνε ζαχαρωτά και καραμέλες
Εγώ είμαι, εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας
Εδώ ή αλλού, χτυπάω όλες τις πόρτες
Ω, μην τρομάζετε καθόλου πούμαι αθώρητη
Κανένας μια μικρή νεκρή δε μπορεί νά ιδει.
Εδώ και δέκα χρόνια εδώ καθόμουνα
Στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε
Κ’ είμαι παιδί, τα εφτά δεν τα καλόκλεισα,
Μα τα νεκρά παιδιά δε μεγαλώνουν.
Πήραν πρώτα φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου
Μου καήκανε τα χέρια και τα μάτια
Ολη- όλη μια φουχτίτσα στάχτη απόμεινα
Την πήρε ο άνεμος κι αυτή σ’ ένα ουρανό συννεφιασμένο.
Ω, μη θαρρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα,
Κανείς εμένα δε μπορεί να με γλυκάνει
Τι το παιδί που σαν εφημερίδα κάηκε
Δε μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει.
Εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας, ακούστε με,
Φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
Ετσι που τα παιδάκια πια να μη σκοτώνονται
Και να μπορούν να τρώνε καραμέλες.
Το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ με τίτλο, "Το μικρό κορίτσι"
Το συγκεκριμένο τραγούδι έχει ερμηνευθεί από κορυφαίους ερμηνευτές και συγκροτήματα, όπως η Τουρκάλα Σουμεϊρά Τσακίρ που ακούσαμε παραπάνω, όπως επίσης: από την Τζόαν Μπαέζ, τους The Byrds, τον Πολ Ρόμπσον, τους This Mortal Coil, και τους The Fall. Στον αγγλόφωνο κόσμο είναι γνωστό με τους τίτλους «I Come and Stand At Every Door, I Come and Stand At Your Door« και «Hiroshima Girl».
Παρακάτω το ακούμε σε μια συγκλονιστική ερμηνεία της Τζόαν Μπαέζ όπου την προσαρμογή των στίχων έκανε ο Μπομπ Σίγκερ, ενώ η μουσική βασίζεται σε λαϊκό σκοπό της Σκωτίας.
Ο Πάμπλο Πικάσο και το "Το Περιστέρι της Ειρήνης".
Ο Πάμπλο Πικάσο είναι ο δημιουργός του "Περιστεριού της Ειρήνης" , ζωγραφίζοντάς το και δίνοντάς του τη σημασία που έχει σήμερα.
Σε αυτό το έργο του φαίνεται ολοκάθαρα ότι συνδέει την παιδικότητα με την ελπίδα.Ο Πικάσο ήταν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος στο Θέμα της Ειρήνης, αφού έζησε για να δει και τους δύο Παγκοσμίους πολέμους με τον Ισπανικό εμφύλιο που μάλιστα τον ενέπνευσε για τη δημιουργία του έργου του Γκουέρνικα, αλλά και τον πόλεμο της Κορέας.
 |
| Το μπλε “Περιστέρι που πετάει” του 1961 |
Το μπλε “Περιστέρι που πετάει” του 1961 σε ανοικτό φόντο, με το κλαδί ελιάς στο ράμφος του, περιγράφει με αισιόδοξο τρόπο και με σαφήνεια το την ιστορία για τον κατακλυσμό και της Κιβωτού του Νώε.
Ήδη από το 1901, στα 20 του χρόνια – μεταβατικό στάδιο της καλλιτεχνικής και προσωπικής ζωής του – χρησιμοποιεί το περιστέρι στο δημιούργημά του.
 | |
|
Όμως, ο Πικάσο χρησιμοποίει ξανά την εκκλησία για να συνδυάσει το Χριστιανισμό με την Ειρήνη. Ο Ναός της Ειρήνης στο Βαλωρίς της Νίκαιας αποτελείται από δύο τοιχογραφίες του καλλιτέχνη.
 |
| Αλέκος Φασιανός: "Πουλιά", Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου / National Gallery Τραγούδι της ειρήνης" Τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου που γράφτηκε για την τελετή έναρξης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Στίβου που διοργανώθηκε στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο του 1982. Συμπεριλήφθηκε στον δίσκο "Παράθυρο στη Μεσόγειο" (1983). Ειρήνη, θέλουμε ειρήνη! Ειρήνη, τ’ όνομά σου να γραφτεί   |
