Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω, σε λέω γυναίκα. Σε λέω γυναίκα γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη - Κική Δημουλά - Σημείο αναγνωρίσεως ...




Γλυπτό του Κώστα Σεφερλή «Βόρειος Ήπειρος» (1951),
που βρίσκεται στην Πλατεία Τοσίτσα της Αθήνας, στο πάρκο μεταξύ
Πολυτεχνείου και Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου ,
που εικονίζει τη Β. Ήπειρο με τη μορφή μιας αλυσοδεμένης γυναίκας.

Η Κική Δημουλά εμπνεύστηκε το «Σημείο αναγνωρίσεως» 
Η αναφορά στο εξωκειμενικό αυτό στοιχείο γίνεται,
επειδή στο ποίημα η παράσταση της αλυσοδεμένης γυναίκας
 προσλαμβάνεται όχι ως ιστορική και εθνική αλληγορία,
αλλά ως σύμβολο της κοινωνικής καταπίεσης του γυναικείου φύλου.























Κική Δημουλά
«Σημείο Αναγνωρίσεως» 
άγαλμα γυναίκας με δεμένα χέρια 

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα, 
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν. 
Στολίζεις κάποιο πάρκο. 
Από μακριά εξαπατάς. 
Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά 
ανακαθήσει να θυμηθείς ένα ωραίο 
όνειρο που είδες, πως παίρνεις
φόρα να το ζήσεις. 
Από κοντά ξεκαθαρίζει το όνειρο 
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια 
σου μ’ ένα σκοινί μαρμάρινο κι 
η στάση σου είναι η θέλησή σου 
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις 
την αγωνία του αιχμαλώτου. 
Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη
αιχμάλωτη. 
Δεν μπορείς ούτε μια βροχή να 
ζυγίσεις στο χέρι σου, ούτε μια 
ελαφριά μαργαρίτα. 
Δεμένα είναι τα χέρια σου.
Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος. 
Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει στην πορεία 
των μαρμάρων, αν άρχιζαν τ’ αγάλματα 
αγώνες για ελευθερίες και ισότητες, 
όπως οι δούλοι, οι νεκροί και το αίσθημά μας, 
εσύ θα πορευόσουνα μες στην κοσμογονία
των μαρμάρων με δεμένα πάλι τα χέρια, 
αιχμάλωτη. Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
 Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε στο μάρμαρο 
ο γλύπτης κι υπόσχονται οι γοφοί σου ευγονία 
αγαλμάτων, καλή σοδειά ακινησίας.
 Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω, σε λέω γυναίκα. 
Σε λέω γυναίκα γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.
΄Από τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου» 
1971 συγκεντρωτική έκδοση
«Κική Δημουλά, Ποιήματα», Ίκαρος) 
Στο Μπαλκόνι ,Ελαιογραφία,1978
Νίκος Εγγονόπουλος

                                  το βρήκαμε εδώ :

Ποίηση: Σαπφώ
ἄστερες ,ὲν ἀμφὶ κάλαν σελάνναν ἂψ
ἀπυκρύπτοισι φάεννον εἶδος ὄπποτα
πλήθοισα μάλιστα λάμπηι γᾶν ~ἀργυρία.


Απόδοση : Οδυσσέας Ελύτης

ὅσ’ ἄστρα γύρω βρίσκονται
στὴν ἔκπαγλη σελήνη
τὸ φωτεινὸ τους πρόσωπο
κρύβουν κάθε φορὰ ποὺ ἐκείνη
ὁλόγιομη
καταλάμπει τὴ γῆ
τὴ σκοτεινὴ ἀνεβαίνοντας ~ ἀσημοκαπνισμένη
.
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη – Νίκος Ξυδάκης

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα

Οδυσσέας Ελύτης.
Μεσογειακή μούσα 
Ελαιογραφίες, Ζωγραφική
το βρήκαμε εδώ :


















είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ' τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους
ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
είν' τα φτερά τους
τα φτερά αγγέλων
τ' αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες είν' αυτές οι ίδιες
ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών
τους
μας πλησιάζουν
κι είναι σαν μας φιλούν
στα μάτια
κύκνοι

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες
στους καλαμιώνες τους
τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους
κι ύστερα
σαν πετούν
τα καθρεφτίζουν
- υπερήφανα ως ειν' -
οι λίμνες
κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες
που η μουσική τους πνίγει μέσα μας
τις πίκρες
κι ως πλημμυρούν το είναι μας
χαρά
γαλήνη
είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε
λίμνες

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν σημαίες
στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους
λάμπουνε
τις νύχτες
μεσ' στις θερμές παλάμες τους κρατούνε
τη ζωή μας
είν' οι απαλές κοιλιές τους
ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας
τα παραθύρια μας
οι στόλοι
τ' άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι
τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους
είναι ο
ήλιος το φεγγάρι
και το πανί τους είν' το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :
είν' οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες

είν' οι γυναίκες που αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν' κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ' σ' αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες είν'
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει
ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π' αγαπούμε είναι σα δάση

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους
είν' οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν' ο σηματοφόρος
της χαράς
οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί
μας
φάροι
- οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α -
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε
μας
δείχνουνε το δρόμο
- φιλικές -
προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε

έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ' όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν' πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες
τ' όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ' εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία

(Νίκος Εγγονόπουλος από τη συλλογή Έλευσις, 1948)
..........................

Γυναίκα
από το "Τραβέρσο" (Νίκος Καββαδίας 1975) "

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.

Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.
Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.
Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;
Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.
Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.
Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.
Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα
.

Το ποίημα μελλοποιήθηκε από τον 
Θάνο Μικρούτσικο και περιελήφθηκε στον δίσκο του 

Ο Σταυρός του Νότου - ερμηνεία Γιάννης Κούτρας
......................................

Γυναίκα
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής - ΄Οδυσσέα Ελύτη - Αποσπάσματα από τους "Προσανατολισμούς".
Οι "Προσανατολισμοί" (1940) είναι η συλλογή όπου συγκέντρωσε ο ΄Ελύτης ό,τι είχε ως τότε δημοσιεύσει.
Από τον "Μεγάλο Ερωτικό"- 1972
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία Δημήτρης Ψαριανός
......................
Αγαπημένη - 1965 
Ποίηση : Γιάννης Ρίτσος

Κοίτα αγαπημένη
πώς σε κοιτάζουν
τα λυπημένα χέρια μου.

Αγαπημένη
κοίτα διστάζουν
τα νυχτωμένα χέρια μου.

Κρατούσαν
ένα λουλούδι σιωπηλό
και παίζαν τρυφερά κι αδέξια
στους ραγισμένους δρόμους.

Αγαπημένη
κοίτα διστάζουν
τα νυχτωμένα χέρια μου.
Ακούστε το ποίημα μελοποιημένο 
Μουσική και ερμηνεία - Γιώργος Ρωμανός

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας δεν είναι γιορτή είναι αγώνας!



Έλενα Χαντζή
8 Μαρτίου Η μέρα της γυναίκας!
Μην ειν οι γυναικοπαρέες στα μπου-
-ζούκια να χορεύουν τσιφτετέλι πάνω 
στα τραπέζια με το ποτό να ρέει άφθονο
και τα πανέρια με τα γαρίφαλα 
(δέκα ευρώ το πανέρι ) να πέφτουν βροχή;
Πόσες γυναίκες αλήθεια έχουν υπόψη τους

τι ακριβώς συμβολίζει αυτή η πολύ 
σπουδαία ημέρα;
Πάντως σίγουρα δεν συμβολίζει αυτό 

που με άθλια παραπληροφόρηση
έχουν καταφέρει να περάσουν
στον γυναικείο πληθυσμό...
την 
εμπορευματοποίηση 
την κατανάλωση το μάρκετινγκ!


Ας πάμε πίσω λοιπόν κι ας μάθουμε
μερικές αλήθειες που αγνοούν οι 
περισσότεροι για την πολυ σπουδαία 
αυτήν ημέρα για την κατάκτηση των 
δικαιωμάτων των γυναικών!
Μια μέρα μνήμης και μαζικών διαδηλώσεων .
Μια μέρα υπενθύμισης των γυναικείων 

δικαιωμάτων που καταπατούνται 
ακόμη και έν έτη 2017
σε πολλές χώρες στον πλανήτη, 
ακόμη και στην Ελλαδα σε ορισμένες 
περιπτώσεις,για ίσα δικαιώματα 
στην εργασία, στην παιδεία, στην κοινωνία!

Η μεγάλη διαμαρτυρία εργατριών κλωστο-
-ϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη ήταν
η αρχή για την κατάκτηση των
γυναικείων δικαιωμάτων το 1908.
Με σύνθημα «Ψωμί και Τριαντάφυλλα» 

15.000 γυναίκες κατεβαίνουν στους 
δρόμους της Νέας Υόρκης 
με αίτημα λιγότερες εργασίας, 
καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου.
Το ψωμί συμβόλιζε την οικονομική 

ασφάλεια και το τριαντάφυλλο την 
καλύτερη ποιότητα ζωής.
Τελικά η Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας 
καθιερώνεται το 1910,
στη δεύτερη Διεθνή Συνδιάσκεψη 

των Σοσιαλιστριών Γυναικών στην 
Κοπεγχάγη και εορτάζεται για πρώτη 
φορά ένα χρόνο μετά.

Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας 
γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία 
του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ
 και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα
 από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Το 1911, η «Ημέρα της Γυναίκας» 
διοργανώθηκε στη Γερμανία
με πρωτοπόρο την θεωρητικό Κλάρα 

Τσέτκιν μαζί με 100 εκπροσώπους 
από 17 χώρες. 
Στη Ρωσία, μετά το τέλος της 
Οκτωβριανής Επανάστασης,
η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι 
πείθει τον Λένιν να καθιερώσει την 
8η Μαρτίου ως επίσημη αργία,
η οποία στη συνέχεια επεκτάθηκε 
στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης

Οχτώ του Μάρτη λοιπόν ενώνουμε τις 
φωνές μας με αγωνιζόμενες γυναίκες 
από όλον τον κόσμο!
Προκειμἐνου να δείξουμε την αλληλεγγύη μας

στις γυναίκες που υποστηρίζουν τα 
δικαιώματα τους στην Ελλάδα
και σε ολόκληρο το κόσμο:
Κατεβαίνουμε στο δρόμο δυναμικά 

και διαδηλώνουμε!
Ας αλλάξουμε τους κανόνες του μάρκετινγκ 

που μας επιβάλουν οι αγορές κι ας 
δώσουμε δυναμικό παρών στους δρόμους 
όπως τότε...
8η Μάρτη ενώνουμε τις φωνές μας
με αγωνιζόμενες γυναίκες από όλον τον κόσμο!

Τετάρτη, 8 Μαρτίου 2017
Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας δεν ειναι γιορτή ειναι αγώνας!
Έλενα Χαντζή

Ο ματωμένος Μάρτιος των γυναικών












Δεν είναι η γιορτή της γυναίκας ημέρα για λουδου
- δάκια,σοκολατάκια και συνάξεις γυναικοπαρεών 
για καλοπέραση. 
Είναι μια εργατική πρωτομαγιά που προηγήθηκε 
της γνωστής, διότι αν και οι γυναίκες ανήκαν 
στο ανθρώπινο είδος, επί αιώνες εργαζόταν 
πολλές φορές διπλάσια από ό,τι το "ισχυρό φύλο". 
Τα δικαιώματά τους ως ανθρώπινο είδος τα
κατέκτησαν μετά από πολλά εργατικά "ατυχήματα", 
πολύ ξύλο και απίστευτη διαπόμπευση τόσο από
την κοινωνία των ανδρών όσο και από το 
οικείο τους περιβάλλον.
Ενώ τα πρώτα συνδικάτα στο Σικάγο εξεγέρθηκαν 
υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων τους το Μάιο 
1886, η πρώτη διαμαρτυρία εργατριών 
για τις άθλιες συνθήκες εργασίας τους στα 
κλωστοϋφαντουργεία της Αμερικής έγιναν 
10 χρόνια νωρίτερα, το Μάρτιο του 1857. 
Πριν λοιπόν, αρχίσουν τα "χρόνια πολλά" 
και οι ηλεκτρονικές καρδούλες να στέλνονται 
σε γυναίκες που ούτε καν γνωρίζουν
τι αντιπροσωπεύει η 8η Μαρτίου, καλό θα είναι 
να διαβάσουν σελίδες ιστορίας του γυναικείου κινήματος.  
Μία από αυτές είναι η ακόλουθη που δεν είναι ροζ 
αλλά κατακόκκινη όπως και το αίμα που έχυσαν για ένα 
κομμάτι ψωμί οι προγιαγιάδες όλων των γυναικών
του κόσμου για να μην διανοηθεί κανείς ότι τις
εγγόνες τους θα τις μεταχειρίζονται μόνο ως 
άξιες για ένα μπουκέτο λουλούδια 
σαν να είναι πραγματικά οι ασθενείς του ανθρώπινου είδους.

Μόνο όταν το ανθρώπινο μάτι βλέπει την φρίκη 
τότε αρχίζει η συνείδηση να αναζητά το δίκαιο. 
Η φρίκη που αντίκρισαν οι Νεοϋορκέζοι πριν 
ακριβώς 100 χρόνια ήταν η αιτία 
να αλλάξουν ριζικά στην Αμερική 
οι συνθήκες εργασίας αλλά και να κατοχυρωθούν
τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων. 
Η πυρκαγιά στο εργοστάσιο γυναικείων πουκαμίσων 
της «Triangle Shirtwaist» είχε ως αποτέλεσμα 
να χάσουν την ζωή τους 131 εργάτριες και
17 εργάτες με τραγικό τρόπο. 
Οι ιδιοκτήτες του εργοστασίου, Max Blanck και 
Isaak Harris, είχαν στήσει στο πολυόροφο κτίριο 
του Asch Building ένα σύγχρονο χώρο εκμετάλλευσης
δούλων οι οποίοι ήταν όλοι τους μετανάστες 
στην χώρα της «επαγγελίας». 
Στο εργοστάσιο δούλευαν 500 εργάτες ανάμεσα στους 
οποίους παιδιά που για ένα πενιχρό μεροκάματο 
έμπαιναν από την πόρτα το ξημέρωμα και 
έβγαιναν το βράδυ. 
Οι εργοστασιάρχες για να μην έχουν την έννοια 
ότι μπορεί κάποιος από τους εργάτες 
να κλέψει εμπόρευμα, αμπάρωναν τις πόρτες
των ορόφων όταν οι μηχανές δούλευαν. 

















Το χρονικό
Το απόγευμα του Σαββάτου της 25ης Μαρτίου του 1911 
ξεσπάει φωτιά στον όγδοο όροφο του εργοστασίου
και εργάτες αρχίζουν να φωνάζουν στους συναδέλφους
τους να εγκαταλείψουν το κτίριο. 
Όσοι βρισκόταν όμως στον ένατο και δέκατο όροφο 
ήταν κλειδωμένοι και ο επιστάτης που είχε τα κλειδιά 
είχε ήδη εγκαταλείψει το κτίριο. 

Κάποιες από τις εργάτριες κατάφεραν να προλάβουν 
να φύγουν από τους φλεγόμενους ορόφους από το 
ασανσέρ που μετέφερε μόνο εμπορεύματα και κάποιες 
από την σκάλα που οδηγούσε στην ταράτσα του κτιρίου, 
αλλά η φωτιά πήρε τέτοιες διαστάσεις που και κι αυτές 
οι έξοδοι διαφυγής έκλεισαν για όσους απέμειναν πίσω. 

Οι εργοστασιάρχες που εκείνη την μέρα ήταν με 
τα παιδιά τους στο εργοστάσιο ήταν οι πρώτοι 
που έφυγαν και στεκόταν έξω από το κτίριο 
παρακολουθώντας την φρίκη που οι ίδιοι προκάλεσαν. 
Μέσα σε λίγα λεπτά οι Νεοϋορκέζοι μαζεύτηκαν για 
να δουντο πανδαιμόνιο που επικρατούσε αλλά και 
να αλλάξει την ήσυχη ζωή τους για πάντα.
Στα παράθυρα των τελευταίων ορόφων οι εργάτριες 
στέκονταν όρθιες και κρατώντας η μία το χέρι της
άλλης βουτούσαν στο κενό για να μην καούν ζωντανές. 
Οι πρώτοι που έπεσαν στο κενό ήταν ένας 
νεαρός άνδρας και ένα κορίτσι που αφού φιλήθηκαν 
έκαναν μαζί το τελευταίο μοιραίο βήμα. 
Η λεωφόρος των καφέ, των καταστημάτων και 
των εστιατορίων μέσα σε λίγα λεπτά έγινε μία αρένα 
νεκρών και η φρίκη δεν σταματούσε εκεί. 
Κάποιες από τις εργάτριες παρά την μοιραία πτώση 
κείτονταν ζωντανές, ακόμα και για 2 ώρες, 
αφήνοντας τα ουρλιαχτά τους να σημαδέψουν για 
πάντα την μέχρι τότε ήσυχη ζωής 
των πολιτών της Νέας Υόρκης. 

Η δικαιοσύνη δεν ήρθε ποτέ

Οι μετανάστριες εργάτριες και εργάτες δεν ήταν πια κάτι, 
αλλά ήταν άνθρωποι που πέθαιναν μπροστά τους για ένα
μεροκάματο επιβίωσης. 
Από τους 148 μετανάστες εργάτες της πυρκαγιάς του 
«Triangle Shirtwaist Factory», οι έξι αναγνωρίστηκαν 
τον Φεβρουάριο του 2011. 
Για εκατό χρόνια ήταν θαμμένοι το ένα δίπλα στο άλλο
χωρίς ταυτότητα και χωρίς δικαίωμα θρήνου συγγενών. 
Μόνο ένα θύμα ήταν 48 χρόνων, τα υπόλοιπα ήταν
από 14 μέχρι 25 χρόνων. 
Η δίκη των ιδιοκτητών ξεκίνησε 9 μήνες αργότερα 
και με δικηγόρο τον Max Steuer, 
εύπορο γιο μεταναστών από την Αυστρία, 
κατάφεραν να αθωωθούν υποστηρίζοντας ότι δεν
γνώριζαν για το κλείδωμα των εξόδων φυγής ενώ 
πήραν από την ασφαλιστική εταιρεία
60,000 δολάρια για ζημίες. 

























Το 1913 ο Max Blanck, ο ένας εκ των συνεταίρων δολοφόνων, 
που συνέχιζε να είναι εργοστασιάρχης συνελήφθη για κλείδωμα
πάλι των εργατών του νέου εργοστασίου του και το πρόστιμο 
που κλήθηκε να πληρώσει ήταν 20 δολάρια. 
Μπορεί η δικαιοσύνη να πούλησε και μεταθανάτια τα θύματα
αυτού του μεγάλου εργατικού δυστυχήματος αλλά ο λαός
έκανε λάβαρο το θάνατό τους και μεγάλες απεργιακές 
κινητοποιήσεις ξεκίνησαν στην Νέα Υόρκη. 
Τον Οκτώβριο του 1911 ιδρύθηκε και η Αμερικανική Ένωση 
Ασφάλειας Μηχανικών η οποία είχε ως μέλημα την επιθεώρηση 
στους χώρους εργασίας της ασφάλειας του ανθρώπινου δυναμικού. 
Ανάμεσα στους μάρτυρες θεατές εκείνου του ματωμένου Σαββάτου
ήταν και ένα πρόσωπο το οποίο στιγματίστηκε τόσο από την εικόνα
απόγνωσης του θανάτου των εργατών που άλλαξε, 
όταν ήρθε η ώρα, όλη την εργατική νομοθεσία της Αμερικής. 
Η Φράνσις Πέρκινς, η πρώτη γυναίκα Γραμματέας Εργασίας των ΗΠΑ. 
Μία γυναίκα που δεν ξέχασε τις γυναίκες που η ανάγκη
της εργασίας τις έκανε μάρτυρες δουλείας εις το όνομα του κέρδους.