Σαν σήμερα στις 21 Σεπτεμβρίου 1921 ο Νικόλαος Καπετανίδης, ο μάρτυρας της ποντιακής δημοσιογραφίας - καταδικάστηκε σε θάνατο κι εκτελέστηκε δια απαγχονισμού μαζί με άλλους 68 ελληνοπόντιους στην Αμάσεια, απο τους Τούρκους του Τοπάλ Οσμάν Τα τελευταία του λόγια στην αγχόνη ήταν: «Ζήτω η Ελλάς!»

Μαχητικός δημοσιογράφος και εκδότης της ελληνικής εφημερίδας του Πόντου «Εποχή», που απαγχονίστηκε από τους Τούρκους για τις πατριωτικές του ιδέες.

Νικόλαος Καπετανίδης (1889 – 1921)

Ο Νικόλαος Καπετανίδης υπήρξε μαχητικός δημοσιογράφος και εκδότης της ελληνικής εφημερίδας του Πόντου «Εποχή».

Γεννήθηκε το 1889 στη Ριζούντα του Πόντου, τότε περιοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (σήμερα στην Τουρκία).

Φοίτησε στο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, ένα από τα σημαντικότερα εκπαιδευτικά του ποντιακού ελληνισμού και μετά τη αποφοίτησή τους εργάστηκε για λίγο ως δάσκαλος και κατόπιν ως δημοσιογράφος στο περιοδικό «Επιθεώρηση», που εξέδιδε ο Φίλων Κτενίδης.

Η έκδοση της εφημερίδας «Εποχή»

Το 1918 ξεκίνησε τη δική του εκδοτική προσπάθεια με την εφημερίδα «Εποχή».

Μέσα από τις στήλες της εφημερίδας του αποκάλυπτε τις τουρκικές διώξεις και τα εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων.

Υπήρξε υπέρμαχος της δημοτικής γλώσσας στην εκπαίδευση, και μαζί με άλλους επιφανείς Πόντιους της εποχής, αποτέλεσε την πνευματική ηγεσία του Πόντου, η οποία αγωνίστηκε για την προστασία του ελληνικού στοιχείου.

Η πνευματική δραστηριότητά του δεν περιορίστηκε εκεί, αλλά συμμετείχε και στο γλωσσικό ζήτημα ως υποστηρικτής της δημοτικής γλώσσας στην εκπαίδευση.

Επίσης υποστήριζε ότι η εκπαίδευση δεν πρέπει να ελέγχεται από τις θρησκευτικές αρχές.

Άγαλμα του Νικόλαου Καπετανίδη στο πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη

Στις 20 Μαρτίου 2020 συναντήθηκε με τον σφαγέα των Αρμενίων και Ελλήνων του Πόντου, Τοπάλ Οσμάν (1883-1923).

 «Γιατί γράφεις εναντίον μου στην εφημερίδα σου» 

του είπε.

«Εγώ αγαπάω τους Έλληνες και υπολήπτομαι αυτούς που κάθονται ήσυχα, αλλά δεν συγχωρώ αυτούς που δεν είναι πιστοί στην πατρίδα μου. Μην γράφεις ψέματα, γράφε την αλήθεια».

Παρά την απειλή του Τοπάλ Οσμάν, ο Καπετανίδης συνέχισε να γράφει για τα δεινά των Ελλήνων του Πόντου.

«Ζήτω η Ελλάς!»

Το τελευταίο φύλλο της «Εποχής» κυκλοφόρησε στις

5 Μαρτίου 1921.

Πέντε ημέρες αργότερα συνελήφθη και οδηγήθηκε ενώπιον του «Δικαστηρίου της Ανεξαρτησίας» με την κατηγορία ότι βρέθηκε στο σπίτι του ένα γράμμα του εμπόρου Κωνσταντίνου Κωνσταντινίδη (1856-1930) που αναφερόταν στη δημιουργία ανεξάρτητου Ποντιακού Κράτους.

«Όχι κύριε πρόεδρε. Εγώ θέλω την ένωση του Πόντου με την Ελλάδα» τόνισε εμφατικά και θαρραλέα κατά τη διάρκεια της δίκης του.

Ο Νικόλαος Καπετανίδης καταδικάστηκε σε θάνατο κι εκτελέστηκε δια απαγχονισμού μαζί με άλλους 68 ελληνοπόντιους στις 21 Σεπτεμβρίου 1921 στην Αμάσεια.

Τα τελευταία του λόγια στην αγχόνη ήταν: «Ζήτω η Ελλάς!»

Ο αδελφός του Κώστας Καπετανίδης κατάφερε να διασώσει το πλήρες αρχείο της εφημερίδας «Εποχή», που αποτελεί μία μοναδική ιστορική πηγή για τα τελευταία χρόνια του Ποντιακού Ελληνισμού.

Στις 7 Μαΐου 2017 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στο Μαρούσι (στη συμβολή των οδών Διονύσου, Σκρα και Μπραχαμίου), που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Γκάγκικ Αλτουμιάν.

Στις 21 Σεπτεμβρίου 2021 έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματός του στο χώρο του πρώην στρατοπέδου Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη.

Το άγαλμα, που φτάνει τα έξι μέτρα, φιλοτέχνησε ο γλύπτης Γιώργος Κικώτης.

Στις 2 Μαρτίου 2022, με πρωτοβουλία της κοινοβουλευτικής επιτροπής Ελληνισμού της Διασποράς και της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ), αποφασίστηκε η 21η Σεπτεμβρίου να ανακηρυχτεί Ημέρα Μνήμης του Νικόλαου Καπετανίδη.

Πηγή:SanSimera.gr

https://www.sansimera.gr/biographies/2868

Ιωάννης Συκουτρής: Ο αυτόχειρας σπουδαίος Έλληνας φιλόλογος και πανεπιστημιακός δάσκαλος, με τη διεθνή απήχηση. Το έργο του κατηγορήθηκε για υπεράσπιση της ομοφυλοφιλίας και αυτοκτόνησε.

Ιωάννης Συκουτρής (1901 – 1937)

Ο Ιωάννης Συκουτρής ήταν φιλόλογος και  πανεπιστημιακός δάσκαλος με διεθνή απήχηση,

«ο οξυνούστατος κριτικός του ελληνικού πεζού λόγου, που παρήγαγε το ελληνικό έθνος μετά τον Κοραήν»,

όπως τον χαρακτήρισε μεταθανάτια ο γερμανός δάσκαλός του Πάουλ Μάας. Παρότι εγκατέλειψε νωρίς τα εγκόσμια, κατέλιπε ένα ογκωδέστατο και πολύμορφο συγγραφικό, μεταφραστικό και κριτικό έργο. Κατευθυντήρια γραμμή της πνευματικής του δημιουργίας υπήρξε πάντοτε η επίγνωση της διαλεκτικής σχέσης που υφίσταται ανάμεσα στη σύγχρονη εποχή και στην κλασική αρχαιότητα, καθώς και μεταξύ θεωρητικής φιλολογικής έρευνας και πρακτικών προβλημάτων της καθημερινής πραγματικότητας.
Οι σπουδές
Ο Ιωάννης Συκουτρής γεννήθηκε την 1η Δεκεμβρίου 1901 στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Γόνος φτωχής και πολυμελούς οικογένειας από τη Χίο, πέρασε δύσκολα παιδικά και νεανικά χρόνια.

Ωστόσο, χάρη στην ακόρεστη δίψα του για μάθηση, κατόρθωσε να ολοκληρώσει με άριστα τις εγκύκλιες σπουδές του στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης το 1918.

Ακολούθως σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μόλις αποφοίτησε, πάλι με άριστα, το 1922, διορίστηκε στο Ιεροδιδασκαλείο της Λάρνακας.

Εκεί, παράλληλα με τα διδακτικά του καθήκοντα, εκπόνησε πλήθος φιλολογικών, λαογραφικών και ιστορικών μελετών, τις οποίες δημοσίευσε στο περιοδικό «Κυπριακά Χρονικά», που ιδρύθηκε με δική του πρωτοβουλία.

Το 1924 διορίστηκε βοηθός στο Φιλοσοφικό Σπουδαστήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών και τον επόμενο χρόνο αναγορεύτηκε διδάκτωρ με τη διατριβή «Μιχαήλ Ψελλού.Βίος και πολιτεία του οσίου Αυξεντίου», εξασφαλίζοντας υποτροφία για περαιτέρω σπουδές στη Γερμανία.

Στα Πανεπιστήμια Λειψίας και Βερολίνου παρακολούθησε μαθήματα με καθηγητές σπουδαίους ελληνιστές, όπως ο Ούλριχ φον Βιλαμόβιτς, ο Βέρνερ Γέγκερ και ο Πάουλ Μάας. Κατά τη διάρκεια της τετραετούς παραμονής του στη Γερμανία, έγινε ευρύτερα γνωστός για τις πρωτότυπες μελέτες του, που δημοσιεύθηκαν σε έγκριτα φιλολογικά περιοδικά.

To 1929 επέστρεψε στην Αθήνα και διορίστηκε καθηγητής στο Αρσάκειο Παρθεναγωγείο, καθώς και βιβλιονόμος στην Ακαδημία Αθηνών.

Από το 1930 ακολούθησε πανεπιστημιακή καριέρα, όταν εκλέχτηκε υφηγητής της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Το εναρκτήριο μάθημά του δόθηκε στις 27 Ιανουαρίου 1931 με θέμα «Φιλολογία και Ζωή».

Γρήγορα έγινε αρκετά γνωστός και σε κύκλους εκτός της φοιτητικής κοινότητας και στις παραδόσεις του συγκέντρωνε πλήθος ακροατών.

Ο «Φιλολογικός Κύκλος»

Ο Συκουτρής απέφευγε τη στείρα διδασκαλία, οργάνωσε επιστημονικό φροντιστήριο για τη μελέτη και ανάλυση των πηγών της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και τον «Φιλολογικό Κύκλο», όπου εκτός από ανάλυση κειμένων νεοελλήνων λογοτεχνών (Σολωμού, Παλαμά κ.ά.), γινόταν συστηματική επεξεργασία των αντιπροσωπευτικότερων έργων της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας και φιλοσοφίας (Δάντης, Σαίξπηρ, Νίτσε κ.ά.)

«Συμπόσιον»: Η εκδοτική επιτυχία και οι μεγάλες αντιδράσεις

Έχοντας μελετήσει τον Πλάτωνα από τα μαθητικά του κιόλας χρόνια, το 1934 δημοσίευσε το «Συμπόσιον», εγκαινιάζοντας τις εκδόσεις της «Ελληνικής Βιβλιοθήκης» της Ακαδημίας Αθηνών κι εντυπωσιάζοντας τους ελληνικούς και ξένους φιλολογικούς κύκλους.

Το βιβλίο σημείωσε εκδοτική επιτυχία, αλλά προκάλεσε και μεγάλες αντιδράσεις από συντηρητικούς πανεπιστημιακούς και εξωπανεπιστημιακούς κύκλους, για την πολυσέλιδη εισαγωγή του, ένα μέρος της οποίας επικεντρωνόταν στην παιδεραστία στην Αρχαία Ελλάδα.

Η εναντίον του επίθεση ξεκίνησε από ένα μαθητικό περιοδικό φυσικής με τον τίτλο «Επιστημονική Ηχώ» και ο Συκουτρής απάντησε στους επικριτές του με το άρθρο του «Η εκστρατεία κατά του Συμποσίου. Τα κείμενα και οι κουλουροπώλαι» (1937),

στο οποίο ανέτρεψε ένα προς ένα τα επιχειρήματα των κατηγόρων του.

Στη συνέχεια, του ανατέθηκε από την Ακαδημία Αθηνών η έκδοση της «Ποιητικής» του 

, που κυκλοφόρησε τελικά μετά το θάνατό του σε μετάφραση Σίμου Μενάρδου, με ανολοκλήρωτη την εισαγωγική παρουσίαση του έργου, την οποία είχε γράψει ο ίδιος.

Η αυτοκτονία

Ο Ιωάννης Συκουτρής αυτοκτόνησε με δηλητήριο στις 21 Σεπτεμβρίου 1937 στην Κόρινθο, ύστερα από μία επίσκεψή του στον Ακροκόρινθο.

Το πτώμα του βρήκε την επομένη ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, όπου διέμενε.

Ως αιτία της αυτοκτονίας του έχουν αναφερθεί η συσσωρευμένη ψυχολογική του φόρτιση από την κακόβουλη κριτική που είχε δεχτεί για το «Συμπόσιο», αλλά και από την κοινωνική πραγματικότητα της Γερμανίας, την οποία είχε επισκεφθεί τρεις μήνες νωρίτερα.

Η επικράτηση του Ναζισμού τού είχε αφαιρέσει κάθε ελπίδα ως προς την τελική επικράτηση των ανθρωπιστικών αξιών στη μελλοντική εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Από το 1925 ήταν παντρεμένος με τη Χαρά Πετυχάκη, διευθύντρια της Παιδαγωγικής Ακαδημίας του Αρσακείου.

Από το ογκώδες συγγραφικό, μεταφραστικό και κριτικό έργο του ξεχωρίζουν οι μελέτες και μεταφράσεις:

«Φιλολογία και ζωή» (εναρκτήριο πανεπιστημιακό μάθημα, 1931)
«Ταντέους Ζιελίνσκι: Ημείς και οι Αρχαίοι» (εισαγωγή μετάφραση, 1931)
«Η διδασκαλία της νεοελληνικής λογοτεχνίας» (1932)
«Πλατωνικός Ευαγγελισμός» (1932)
«Μαξ Βέμπερ: Η επιστήμη ως επάγγελμα» (εισαγωγή και μετάφραση, 1932)
«Αρχαίος και νεώτερος λυρισμός» (1932)
«Η βιβλιογραφία τής νεοελληνικής λογοτεχνίας» (1933-1934)
«Τα σύγχρονα προβλήματα τής πνευματικής μας ζωής» (1935)
«Κριτικοί εκδόσεις νεοελληνικών λογοτεχνημάτων» (1935)
«Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου του Κ. Παλαμά» (1936)
«Η ελληνική αρχαιότης και η μεταπολεμική πνευματική ζωή» (1936)
«Επιτάφιοι προς τιμήν των πεσόντων εις τας αρχαίας Αθήνας» (1937)
«Φιλοσοφία της ζωής» (1937)
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/2512