«Μέρα Μαγιού μου μίσεψες»-Η ματωμένη Πρωτομαγιά του’36 στη Θεσσαλονίκη

"Τα αιματηρά γεγονότα του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη ξέσπασαν με αφορμή την απεργία των καπνεργατών του εργοστασίου «Κομέρσιας». 

Οι εργάτες μετά από απόρριψη αιτημάτων τους από τον εργοδότη, κατέλαβαν το εργοστάσιο, κλείστηκαν μέσα σε αυτό και με πανό και μαύρες σημαίες στα παράθυρα ζητούσαν συμπαράσταση. 

Στη συνέχεια αρχίζει απεργία μαζί με άλλους εργαζόμενους και συγκεντρώσεις σε διάφορα σημεία της Θεσσαλονίκης. 

Σε μια τέτοια συγκέντρωση οι χωροφύλακες (στην πλατεία Αριστοτέλους), πυροβόλησαν χωρίς λόγο πάνω στους συγκεντρωμένους εργάτες 

και σκότωσαν 9. 

Κατόπιν πυροβολούν και σε άλλα σημεία, 

προσπαθώντας να διαλύσουν τους συγκεντρωμένους, 

σκοτώνοντας και άλλους, ανάμεσα σ' αυτούς και γυναίκες. 

Οι σκοτωμένοι ήταν τελικά πάνω από 12 και οι τραυματίες πάνω από 300.
Ο Γιάννης Ρίτσος είδε μετά από 2-3 μέρες την φωτογραφία με το νεκρό ( Τάσος Τούσης) και από πάνω την απελπισμένη μάνα του να μοιρολογάει 

και μέσα σε μια νύχτα σχδόν, έγραψε τη συλλογή ποιημάτων 

"Επιτάφιος", που αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης 

και πρωτοτραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης - Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω

Στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης

Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια

Και μου 'λεγες πως όλ' αυτά
τα ωραία θα ‘ν' δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας

Ο θρήνος της μητέρας πάνω από το νεκρό γιο της,
απαθανατίστηκε από τον φωτογραφικό φακό 
και ενέπνευσε τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο, 
στο έργο «Επιτάφιος».

Το ελληνικό «Σικάγο»

Τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης την Πρωτομαγιά του 1936, 

θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως το «ελληνικό Σικάγο». 

Η διεθνής ύφεση του 1929 είχε προκαλέσει σημαντική πτώση στις εξαγωγές του καπνού και της σταφίδας. 

Η πτώχευση του 1932 είχε επιδεινώσει την κατάσταση και από τις αρχές του 1936, ξεσπούν απεργιακές κινητοποιήσεις στην Αθήνα, στην Καλαμάτα, στη Θεσσαλονίκη, στη Δράμα και στην Ξάνθη. 

Από την αρχή του έτους και έως την επιβολή της δικτατορίας στις 4 Αυγούστου, είχαν προκηρυχθεί περισσότερες από 200 τοπικές και γενικές απεργίες.

Ειδικότερα, στη Βόρεια Ελλάδα η αλλαγή στον τρόπο παραγωγής του καπνού είχε επιφέρει μεγάλη ανεργία στον κλάδο. 

Παράλληλα, ο μεγάλος αριθμός των προσφύγων που αναζητούσαν εργασία είχε μειώσει τις αμοιβές των καπνεργατών, τουλάχιστον κατά 50%, ενώ η συλλογική σύμβαση του κλάδου δεν είχε ανανεωθεί από το 1924. 

Οι καπνεργάτες αποτελούσαν στη βόρεια Ελλάδα ένα συμπαγή κλάδο, ο οποίος αριθμούσε την εποχή εκείνη περισσότερους από 40.000 εργαζομένους με αναπτυγμένη συνδικαλιστική συνείδηση, ήδη από την εποχή της Φεντερασιόν.

Στις 29 Απριλίου ο κλάδος ξεκίνησε γενική απεργία. 

Τα βασικά αιτήματα ήταν η αναπροσαρμογή του ημερομισθίου, το οποίο είχε φθάσει τις 65 έως 70 δραχμές για τους άνδρες και τις 24 έως 30 για τις γυναίκες. Η εφαρμογή του νόμου «περί Τόγκας» όριζε υψηλότερες κατώτερες αμοιβές, η βελτίωση των παροχών του κλαδικού ταμείου για τους «παρήλικας και τους φυματικούς» και τη χορήγηση έκτακτου επιδόματος 500 δραχμών στους άνεργους καπνεργάτες ενόψει των εορτών του Πάσχα. 

Στις διεκδικήσεις είχαν ενταχθεί και πολιτικά αιτήματα, όπως «η χορήγηση γενικής αμνηστίας εις τους πολιτικούς φυλακισμένους, εξορίστους και καταδικασμένους και ιδιαίτερα των καπνεργατικών στελεχών».

Από την 1η και έως τις 8 Μαΐου, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις επεκτείνονται στις Σέρρες, στη Δράμα, στην Ξάνθη, στον Λαγκαδά, στον Βόλο και στην Καρδίτσα. 

Ταυτόχρονα οι βιομήχανοι και οι έμποροι καπνού έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους κηρύσσοντας λόκ άουτ. 

Στις 9 Μαΐου ξεκινά γενική απεργία στη Θεσσαλονίκη, στην οποία συμμετέχουν και άλλοι κλάδοι σε ένδειξη συμπαράστασης στους καπνεργάτες. 

Οργανώνονται συλλαλητήρια και πορείες, ενώ η Χωροφυλακή προσπαθεί να εμποδίσει τους διαδηλωτές να κατευθυνθούν προς το Διοικητήριο 

(το κτίριο που στεγάζεται σήμερα η γραμματεία Μακεδονίας Θράκης).


Οι 16 νεκροί στη Θεσσαλονίκη και ο θρήνος της μάνας

Τα επεισόδια ξεκίνησαν από τη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Εγνατίας,

 όπου το συνδικάτο των αυτοκινητιστών είχε στήσει οδόφραγμα. 

Οι αυτοκινητιστές προσπάθησαν να απελευθερώσουν συνάδελφό τους που είχε συλληφθεί και η χωροφυλακή απάντησε με πυροβολισμούς. 

Σκοτώθηκε ο Τάσος Τούσης. 

Ο νεκρός μεταφέρεται πάνω σε μια πόρτα από διαδηλωτές που κατευθύνονται προς το Διοικητήριο και οι ταραχές γενικεύονται.

Ο απολογισμός είναι 16 νεκροί και δεκάδες τραυματίες. 

Την επομένη, οι κηδείες των θυμάτων μετατρέπονται με μαζικές διαδηλώσεις. Στις 11 Μαΐου κηρύσσονται απεργίες διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της χώρας και στις 13 Μαΐου πανελλαδική απεργία. 

Η αναταραχή τερματίζεται την επομένη, με σημαντικές υποχωρήσεις από την πλευρά των καπνεμπόρων, ενώ το κράτος υπόσχεται να χορηγήσει συντάξεις στις οικογένειες των θυμάτων.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1944 Οι 200 της Καισαριανής είναι αθάνατοι...

χαρακτικό έργο του Τάσσου

χαρακτικό έργο του Τάσσου

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1944
Οι 200 της Καισαριανής είναι αθάνατοι...

«...Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα 
και λαχτάρα, / 

μόν' ήρθαν μελλόγαμπροι με χορό 
και τραγούδι. Και πρώτος άρχος του χορού, 
δυο μπόγια πάνου απ' όλους / 
κι από το Χάρο τρεις φορές 
πιο πάνου 
ο Ναπολέος...»1.

Οι 200 της Καισαριανής ζουν.

Η Πρωτομαγιά του 1944 ήταν κόκκινη, 
κόκκινη σαν το αίμα τους που πότισε 
το Σκοπευτήριο, κόκκινη σαν τα 
υψηλά ιδανικά των κομμουνιστών.
Οι 200 είναι Αθάνατοι.
Εκτελέστηκαν μα δεν πέθαναν.
Μέχρι σήμερα τους ακούμε:
«Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. 

Γνωρίζετε γιατί. / Γυμνοί: κατάσαρκα 
φορώντας σημαίες -/ 
η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό 
και άσπρο κάμποτο. / 

Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα 
αττικά χαράματα. / 

Είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα 
στις σφαίρες / 

αγγίζοντας με τα φτερά τους 
τον ανατέλλοντα πυρφόρον./ 

Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς 
να ανοίγουν στο μέλλον.
Εμείς / μερτικό δε ζητήσαμε. 

Τίποτα. Μόνο θυμηθείτε το: 

αν η ελευθερία / δε βαδίσει στα χνάρια
 του αίματός μας, / 
εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα.

 Γεια σας»2.

Πράξη πρώτη
Η είδηση είχε φτάσει μια μέρα πριν και οι εφημερίδες της εποχής γνωστοποιούσαν:
 «Την 27.4.44 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους κατόπιν μιας εξ ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανόν στρατηγόν και 3 συνοδούς του. 

Πολλοί Γερμανοί στρατιώται ετραυματίσθησαν.
Ως αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1) Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1.5.1944.

2) Ο τυφεκισμός όλων των ανάνδρων τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάοι προς την Σπάρτην έξωθεν των χωριών».

Ο Θ. Κορνάρος γράφει3: «Ο διοικητής του Χαϊδαρίου (σ.σ. του στρατοπέδου όπου ήταν φυλακισμένοι Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης) δεν είχε κανένα δικαίωμα ν' αλλοιώσει τη σύνθεση του καταλόγου. 

Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ν' αντικαταστήσει έναν ορισμένο αριθμό ονομάτων με άλλα(...) 

Ο διοικητής απάν' στη βιάση του φώναξε το επίθετο του Ναπολέοντα (...)

Οχι. Οχι εσύ Ναπολέων(...) Το στρατόπεδο αναταράσσεται.

Ως ετούτη τη στιγμή αιτία της αναταραχής είναι η αγωνία και ο φόβος για τη ζωή του "Παιδιού". 

Ο Ναπολέων απαντά στο διοικητή. 

Κι όλα τα αυτιά είναι τεντωμένα και αφουγκράζονται. 

Οσοι ξέρουν γερμανικά μεταφράζουνε την ίδια στιγμή τα λόγια του: 

Δέχομαι, κύριε διοικητά, τη ζωή μόνο με τον όρο πως δεν πρόκειται να την πάρω από άλλον κρατούμενο. 

Μόνο όταν η θέση μου μείνει κενή!...

Το στρατόπεδο ξεχνά τον κανονισμό, ξεχνά τη θέση του, 

ξεπερνά κάθε όριο πειθαρχίας και χειροκροτά 

σαν ηλεχτρισμένο την αποκάλυψη. 

Την κρυμμένη ψυχή της Ελλάδας που κάνει την παρουσία της. 

Οι Γερμανοί σαστίζουν, κοιτάζονται και σα νευρόσπαστα χτυπούνε τα τακούνια και στέκονται προσοχή!...».
Από καρδιάς...
Ο Ναπολέων Σουκατζίδης στο δρόμο για το εκτελεστικό απόσπασμα γράφει στον πατέρα του:
«Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, 

να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου». 

Στην αρραβωνιαστικιά του: 

«Η τελευταία σκέψη μαζί σου. 

Θα 'θελα να σε κάνω ευτυχισμένη. 

Να βρεις σύντροφο άξιό σου και άξιό μου».

Το ίδιο δωρικά και τα γράμματα των άλλων ηρώων.

Ο Ηπειρώτης δάσκαλος Κώστας Τσίρκας: 

«Πρωτομαγιά. Γεια σας, όλοι πάμε στη μάχη».

Ο εργάτης μεταλλουργός Σάββας Σαββόπουλος: 

«Ας μάθει όλη η Ελλάδα, δε χάσαμε την πίστη μας στην τελική νίκη της Σοβιετικής Ενωσης... 

Καμία δύναμη δε θα τσακίσει το ΚΚΕ.

 Το ΚΚΕ θα νικήσει. 

Καλώ τον αδελφό μου με σκληρή δουλιά να προσπαθήσει να ξεπλύνει το κακό που έκανε με τη δήλωση και την αδελφούλα μου να πάρει τη θέση μου στο ΚΚΕ».

Ο Μήτσος Ρεμπούτσικας: 

«Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές». 

Ο Νίκος Μαριακάκης: «Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος». 

Ο νεαρός Δημήτρης Σοφής από την Πεντέλη με μόλις οκτώ λέξεις:

 «Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα»4.
Πράξη δεύτερη
Ηταν, γράφει ο Ν. Καραντηνός5, 
«μέρα μουντή πνιγμένη στην ομίχλη.

 Λένε όσοι τη ζήσανε, πως το πρωινό εκείνο πνιγόσουν. 

Δεν ανάσαινες. Ηταν Δευτέρα. Ηταν Πρωτομαγιά του 1944. 

Και το ημερολόγιο έλεγε πως ο ήλιος θα 'βγαινε στις 5.33΄... 

Από την Κυριακή κιόλας το ρολόι της ζωής για 200 παλικάρια 

είχε αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση.

Ηταν 200 αντιφασίστες. 

Δεσμώτες όλοι της Ακροναυπλίας κι εξόριστοι της Ανάφης, 

που η μεταξική δικτατορία τους είχε παραδώσει στους χιτλερικούς. 

Μια τραγωδία με 200 πρωταγωνιστές... 

Από τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη ως το νεολαίο το Σοφή. 

Η πρώτη πράξη γράφτηκε χαράματα, στο Χαϊδάρι. 

Στο προσκλητήριο του θανάτου. 

Με την ιαχή της λευτεριάς. 

Κι η άλλη, όλο το πρωινό, στην αδούλωτη γειτονιά της Καισαριανής: 

Το Σκοπευτήριο.

(...) Ο Στέλιος Φραγκίσκος, Ακροναυπλιώτης, θυμόνταν: 

"Τέτοιο δράμα, τέτοια μέρα η Καισαριανή δεν την ξανάζησε. 

Περιμένοντας να ακούσει 10 φορές την ομοβροντία και δέκα φορές τις χαριστικές βολές, που τις διέκοπταν τα τραγούδια κι οι ζητωκραυγές των μελλοθάνατων".

(...) Η Μαίρη Παρασκευοπούλου ήταν τότε 14 χρόνων. 

Είχε βρεθεί σε μια ταράτσα. 

Και καθώς θυμάται κόντευε μεσημέρι. 

Ηταν η ταράτσα του αστυνομικού Θάνου. 

Από εκεί με τα κιάλια παρακολουθούσαν. 

Διέκρινες μια ομάδα να σηκώνει τα χέρια. 

Είδε τα χέρια ψηλά με τ' άσπρα πουκάμισα. 

Και είχε καρφωθεί στη μνήμη της η κραυγή και μια ριπή: 

Αδέλφια Γεια σας. Και με το Γεια σας η ριπή. Κ

ι αμέσως μετά οι χαριστικές βολές».

Τα κορμιά των 200 της Καισαριανής μάτωσαν το χώμα του Σκοπευτηρίου. 

Τους είχαν χωρίσει σε εικοσάδες. 

Ο Ν. Σουκατζίδης είχε μείνει στην τελευταία για να μεταφράζει. 

Με μια φωνή οι μελλοθάνατοι είπαν τις τελευταίες τους κουβέντες: 

Ζήτω η Ελλάδα. Ζήτω το ΚΚΕ. Ζήτω η λευτεριά...

Το κάλεσμα του ΕΑΜ
Το ΕΑΜ, λίγες μέρες μετά, σε ανακοίνωσή του γράφει για τις 

«ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΑΘΗΝΑΙΟΣ»: 

«...Ποια ηθική, ποιο δίκιο, ποια λογική λέει πως όταν δυο στρατοί πολεμούν εκείνος που χάνει στη μάχη έχει το δικαίωμα να σκοτώνει ανθρώπους που κάθουνται χιλιόμετρα μακριά; 

Να τουφεκίζει κρατούμενους που όντως ήταν τα θύματα της βασιλομεταξικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου και βρίσκονται φυλακή από το 1936 κι επομένως δεν μπορούσαν να είχαν καμιά σχέση με την οργάνωση των μαχών;

(...) Η φρικώδης και πρωτάκουστη τρομοκρατία που εξασκεί στην Ελλάδα ο καταχτητής με τη βοήθεια γερμανοράλληδων δεν είναι στην ουσία αντίποινα για τη δράση του ΕΛΑΣ εδώ και στην ύπαιθρο. 

Αυτό είναι απλή δικαιολογία. 

Γίνεται για να τρομοκρατηθεί ο λαός να σταματήσει την αντίστασή του και να πραγματοποιήσουν ανενόχλητοι οι καταχτητές την επιστράτευση και τη ληστεία του τόπου μας.
ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ,
Η στιγμή είναι κρίσιμη. 

Αν σκύψουμε το κεφάλι είμαστε χαμένοι. 

Τα θύματα του αγώνα είναι πολύ λιγότερα από τα θύματα 

της επιστράτευσης, από τα θύματα της πείνας. 

Οι κρεμασμένοι και τουφεκισμένοι ήρωες, 

τα καμένα μας χωριά φωνάζουν. 

Μην αφήστε τη θυσία μας να πάει χαμένη! 

Μην υποταχθείτε! 

Αγωνιστείτε για να μη γίνει η επιστράτευση. 

Αγωνιστείτε για τη ζωή σας. 

Εκδικηθείτε μας. 

Αγωνιστείτε για να σταματήσουν οι σφαγές».

1. Κώστας Βάρναλης, απόσπασμα από το ποίημά του «Πρωτομαγιά 1944».

2. Γιάννης Ρίτσος, «Σκοπευτήριο Καισαριανής».

3. Θέμος Κορνάρος, «Το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου», χαρισμένο στη μνήμη του εθνικού ήρωα Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Νεοελληνικές Εκδόσεις, Αθήνα, 1963.

4. «Γράμματα και μηνύματα εκτελεσμένων πατριωτών», Εκδόσεις Κέδρος, 1974.

5. Νίκος Καραντηνός, «Ο λαός της Καισαριανής ξαναθυμάται τους 200», «Ριζοσπάστης», 27 του Απρίλη 1980.

6. Το χαρακτικό είναι έργο του Τάσσου.

Σημείωση: Τηρείται η ορθογραφία των πρωτότυπων κειμένων.

Γεράσιμος ΧΟΛΕΒΑΣ

΄Αναδημοσίευση από Ριζοσπάστη 

Ο Κρητικός Σταύρος Καλλέργης, πατέρας της έργατικής πρωτομαγιάς στην ΄Ελλάδα .

ΒΙΝΤΕΟ-ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ Ο ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ

“Αδελφοί μου πάντες οι πάσχοντες”:
«Εάν υπάρχωσι πτωχοί, τούτο συμβαίνει διότι υπάρχουσι πλούσιοι, υπάρχει το κεφάλαιον…»
Είναι 1η Δεκεμβρίου 1893: ο Χαρίλαος Τρικούπης ανακοινώνει στη Βουλή τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Ξαφνικά, ένας νεαρός άνδρας αναστατώνει τη συνεδρίαση. 

Ορθιος από τα θεωρεία απαιτεί την ανάγνωση ενός ψηφίσματος που φέρει «υπογραφάς σοσιαλιστών εργατών»· η πρωτοβουλία του αποτυπώνει συμβολικά την ορμητική είσοδο των σοσιαλιστικών ιδεών στην πολιτική ζωή της χώρας. 

Ο ταραξίας ήταν ο Σταύρος Καλλέργης(1865-1926), που συνελήφθη και ανακρινόμενος δήλωσε: 

«Πατρίς μου είνε όλη η Γη και αδελφοί μου πάντες οι πάσχοντες». 

Ο Καλλέργης πρωτοστάτησε στην οργάνωση του σοσιαλιστικού κινήματος, διεκδικώντας για το «έθνος των πτωχών,

πασχόντων εργατών» την «πραγματικήν ελεθερίαν», 

δηλαδή την«απαλλαγήν παντός πάσχοντος 

εκ της περί της αύριον μερίμνης».

Ο Σταύρος Καλλέργης οραματίστηκε μια κοινωνία όπου 

«… παν άτομον διά της τριώρου εργασίας του ημερησίως θα απολαμβάνει δικαιωματικώς όλων των απολαύσεων και των αγαθών, άτινα απολαμβάνουσι σήμερον άτομα τινά αποκαλούμενα πλούσιοι».

περισσότερα εδώ : 

Ο Κρητικός Σταύρος Καλλέργης που καθιέρωσε τους εορτασμούς 

στην Ελλάδα για την Εργατική Πρωτομαγιά

Το όραμά του για την Κρήτη

Σταύρος Καλλέργης –
“ο καταβάλλων κατά τας δυνάμεις του 
ν’ απολαμβάνη κατά τας ανάγκας του” 

Στις αρχές και στα μέσα του 19ου αιώνα γνωρίζει άνθηση ο ουτοπικός σοσιαλισμός.

Έχει προηγηθεί η Γαλλική επανάσταση που, 
μαζί με την τεχνολογική πρόοδο, δημιουργεί την προσδοκία για μία καλύτερη κοινωνία που θα βασίζεται κυρίως στην επιστήμη και στο σοσιαλισμό. 

Κυριότεροι ουτοπικοί σοσιαλιστές υπήρξαν 
ο Σαρλ Φουριέ, ο Ανρί ντε Σαιν Σιμόν και ο Ρόμπερτ Όυεν. 

Ο μαρξισμός και ο αναρχισμός θεωρούνται συνεχιστές του ουτοπικού σοσιαλισμού.

Στην Ελλάδα οι σοσιαλιστικές ιδέες ήρθαν από Γάλλους πολιτικούς πρόσφυγες, οπαδούς του ουτοπικού σοσιαλιστή Σαιν Σιμόν, την εποχή του Όθωνα, 

με πιο σημαντικό τον Γουσταύο Εϊτχάλ. 

Επίσης σημαντικοί παράγοντες για τη διάδοση του ουτοπικού σοσιαλισμού στη χώρα μας υπήρξαν προσωπικότητες που ανήκαν στον παρισινό κύκλο του Αδαμάντιου Κοραή (Φραγκίσκος Πυλαρινός και Παναγιώτης Σοφιανόπουλος)

και είχαν ασπασθεί τις ιδέες του Φουριέ και του Σαιν-Σιμόν. 

Έτσι ο ουτοπικός σοσιαλισμός απέκτησε οπαδούς στη χώρα μας, 

επηρεάζοντας κάποιους κοινωνικούς αγωνιστές, 
όπως και το Σταύρο Καλλέργη που σήμερα θεωρείται ένας από τους προδρόμους του ελληνικού εργατικού κινήματος.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΛΛΕΡΓΗ

Προτομή του Σταύρου Καλλέργη 
στο σπίτι του, στη θέση Μπραχίμο Περάματος
στο Ρέθυμνο , Κρήτης .η φωτό είναι από εδώ :

Γεννήθηκε στο Χουμέρι Μυλοποτάμου Κρήτης 
και καταγόταν από παλιά αρχοντική οικογένεια. 

Σε μικρή ηλικία μετανάστευσε στην Αθήνα 
(καθώς ο πατέρας του διωκόταν από την τούρκικη εξουσία στην Κρήτη) 
όπου ο μικρός Καλλέργης μεγάλωσε στο ανακτορικό περιβάλλον 
και ανατράφηκε με συντηρητικές αρχές. 

Από μικρός όμως έδειξε ενδιαφέρον για το σοσιαλισμό. 

Σπούδασε αρχιτεκτονική και είχε έντονη ανάμιξη στο φοιτητικό κίνημα.

Τον Μάιο του 1890 ίδρυσε στην Αθήνα τον πρώτο σοσιαλιστικό πυρήνα στην Ελλάδα , τον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο, 
ο οποίος ήταν μια οργάνωση ουτοπικού σοσιαλιστικού προσανατολισμού, με παραρτήματα και σε άλλες πόλεις. 
Επίσης ξεκίνησε, περίπου τον ίδιο καιρό, να εκδίδει την εφημερίδα “Σοσιαλιστής” στην οποία ανέπτυξε ένα επαναστατικό και σοσιαλιστικό πρόγραμμα. 

Η πραγματοποίηση των σοσιαλιστικών στόχων κατά τον Καλλέργη μπορούσε να πραγματοποιηθεί κυρίως μέσω των συνδικαλιστικών αγώνων και της κατάκτησης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από ένα σοσιαλιστικό κόμμα.

Το 1893 οργάνωσε την πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα όπου εκφώνησε ομιλία:
Ο σκοπός της συναθροίσεώς μας ενταύθα είναι να υπογράψωμεν ψήφισμα διά να δοθή εν καιρώ εις την Βουλήν. 

Το ψήφισμα δε έχει ως εξής:

“Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου ημέραν Κυριακήν και ώραν 5μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:

Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ’όλην την ημέραν, και οι πολίται ν’αναπαύωνται.

Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.

Γ) Ν’απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.

Δ) Το συμβούλιον του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν”.

Ύστερα από την ομιλία που εκφώνησε, κατευθύνθηκε στη Βουλή 

για να παραδώσει ψήφισμα, το οποίο όμως 

ο Πρόεδρος της Βουλής αρνήθηκε να δεχθεί . 

Αν και συνελήφθη για την πράξη του αυτή και καταδικάστηκε σε φυλάκιση, 

ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα αποτελεί σταθμό στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος. 

Ο προσανατολισμός εκείνης της εκδήλωσης ήταν σαφώς ταξικός και αφορούσε στην ανάπτυξη της εργατικής πάλης και τη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών . 

Ο εορτασμός επαναλήφθηκε την επόμενη χρονιά . 

Τότε όμως η κυβέρνηση έδειξε τα δόντια της, καθώς έγιναν πολλές συλλήψεις (μεταξύ των συλληφθέντων ήταν και ο Καλλέργης) ,

ενώ ο εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς απαγορεύτηκε στο εξής.

Στη συνέχεια ο Καλλέργης, αφού δικάστηκε και αθωώθηκε, κατέφυγε στο Παρίσι. Εκεί γνωρίστηκε με μυθικές μορφές της εποχής όπως τον σοσιαλιστή ειρηνιστή Ζαν Ζωρές (δολοφονήθηκε στις παραμονές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου από έναν εθνικιστή λόγω της αντίθεσής του στον πόλεμο), τον διάσημο συγγραφέα Εμίλ Ζολά, τον αναρχοκουμουνιστή Πιοτρ Κροπότκιν κ.α. 

Στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα και κατόπιν στην Κρήτη, όπου εξελέγη πληρεξούσιος της Κρητικής Πολιτείας και έθεσε υποψηφιότητα για βουλευτής Ρεθύμνου. 

Ύστερα όμως από τρεις απόπειρες κατά της ζωής του επιστρέφει στην Aθήνα και εκδίδει ξανά τον “Σοσιαλιστή”. 

Η νέα αυτή προσπάθειά του όμως απέτυχε. 

Πέθανε το 1926 στην Κρήτη, όπου ζούσε από το 1905 και όπου είχε παντρευτεί και αποκτήσει οικογένεια, πάμπτωχος καθώς είχε ξοδέψει τη μεγάλη περιουσία που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του για τις ανάγκες του σοσιαλιστικού κινήματος. 

Γιος του ήταν ο γνωστός ηθοποιός Λυκούργος Καλλέργης ο οποίος υπήρξε βουλευτής του ΚΚΕ.

ο γυιός του Σταύρου Καλλέργη
ο αείμνηστος ήθοποιός Λυκούργος Καλλέργης
η φωτό είναι από εδώ :

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΛΛΕΡΓΗ ΚΑΙ Η ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Όλα τα πράγμ ατα κοινά . 

Όλα τα πράγμ ατα θα είναι κοινά (…) [και δεν θα ] ανήκουν σε κανέναν , 

παρά μόνο τα προϊόντα σ’ αυτούς που εργαζόμενους γι’ αυτά (…).

Ο Καλλέργης έγραψε πολλά άρθρα και βιβλία υποστηρίζοντας τις –ριζοσπαστικές για την εποχή- ιδέες του και ανάμεσα σ΄αυτά το «Πρακτικό Κοσμοπολίτικο Σοσιαλισμό», τον «Οδηγό Παντός Ανθρώπου» το 1892, την «Πραγματεία περί Σοσιαλισμού, Μηδενισμού, Αναρχίας» το 1893 και άλλα. 

Το πιο σημαντικό έργο όπου φαίνονται και πολιτικοινωνικές του απόψεις υπήρξε η μπροσούρα Εγκόλπιον Εργάτου, (1893). 

Ο Καλλέργης υπήρξε σε γενικές γραμμές επηρεασμένος από τον Φουριέ (που θεωρείται πρόδρομος του αντιεξουσιαστικού κινήματος), αλλά στο έργο του φαίνεται η επιρροή και άλλων αναρχικών και σοσιαλιστών στοχαστών. 

Δηλώνει ειρηνιστής (όπως οι περισσότεροι Ουτοπικοί σοσιαλιστές) αλλά αν χρειαστεί θα μεταχειριστεί και άλλα μέσα (δηλαδή βία). 

Πιστεύει ότι όλα τα πράγματα πρέπει να είναι κοινά. 

Το χρήμα θα καταργηθεί γιατί οι συναλλαγές θα γίνονται με γεωργικά ή βιομηχανικά προϊόντα.

Στο κείμενο «Η εν Κρήτη Σοσιαλιστική Πολιτεία» που περιλαμβάνεται στην παραπάνω μπροσούρα, ο Καλλέργης οργανώνει την ιδανική του κοινωνία στην Κρήτη με βάση τους αυτόνομους και ομόσπονδους δήμους. 

Να τονίσουμε εδώ ότι τότε η Κρήτη βρισκόταν υπό οθωμανικό ζυγό και όλα παιζόταν σε πολιτικό επίπεδο για το μέλλον της (αυτονομία, προσάρτηση στην Ελλάδα κλπ). 

Ο Καλλέργης λοιπόν έριξε στο τραπέζι την ιδέα της Αντιεξουσιαστικής Κρήτης… κόντρα στις άλλες πιο συμβατικές απόψεις.

Οργανωτικά ο Καλλέργης ζητά τη διαίρεση της Κρήτης σε Δήμους (επηρεασμένος προφανώς από τα ευρωπαϊκά φεντεραλιστικά και αντιεξουσιαστικά κηρύγματα της εποχής που δίνανε μεγάλη σημασία στην αποκέντρωση και στην κοινότητα) που θα είναι ανεξάρτητοι μεταξύ τους και θα διευθύνονται από επταμελές Συμβούλιο, το οποίο θα εκλέγεται από τους πολίτες. 

Το Γενικό Συμβούλιο της Κρήτης θα απαρτίζεται από ορισμένο αριθμό προσώπων τα οποία θα εκλέγονται κάθε χρόνο από τα Δημοτικά Συμβούλια όλων των Δήμων της Κρητικής Πολιτείας και το οποίο θα διαμένει στην πρωτεύουσα της Κρήτης, η οποία θα βρίσκεται στο κέντρο του νησιού.

Αυτοί που απαρτίζουν το Γενικό Συμβούλιο της Κρητικής Πολιτείας και τα Συμβούλια των Δήμων δεν θα ζούνε καλύτερα από τους άλλους πολίτες. 

Θα είναι ίσοι με τους άλλους πολίτες.

Στο θέμα της δικαιοσύνης και της τάξης ο Καλλέργης αντί για φυλακές θέλει φρενοκομεία καθώς στην κοινωνία του θα έχουν όλοι τα προς το ζην οπότε οι εγκληματίες δε θα μπορούν παρά να είναι παράφρονες! 

Επίσης κάθε δήμος, αντί των σημερινών στρατιωτών, χωροφυλάκων, θα έχει ευταξίες (προφανώς στα πρότυπα των επαναστατικών πολιτοφυλακών), τους οποίους θα λαμβάνει από τις συντεχνίες των εργατών, τις συνοικίες ή τα χωριά με κλήρο και οι οποίοι θα υπηρετούν το Δήμο για ένα χρόνο.

Όσο αφορά το θέμα της εργασίας κάθε δημότης θα είναι υποχρεωμένος να εκτελεί κάποια εργασία μία ή δύο ώρες την ημέρα σύμφωνα με τις ανάγκες της παραγωγής, γιατί ως επί το πλείστον τα πράγματα θα κατασκευάζονται δια των μηχανών. 

Κάθε εργοστάσιο θα διευθύνεται από έναν εργάτη (προϊστάμενο), ο οποίος θα εκλέγεται από τους συναδέλφους του, κάθε φορά που η περίσταση το απαιτεί, δεν θα έχει όμως περισσότερα δικαιώματα από τους άλλους συναδέλφους του. Οι προϊστάμενοι θα πληρώνονται το ίδιο με τους εργάτες.

Επίσης, όσο αφορά την αγροτική ζωή, κάθε Δήμος θα είναι διηρημένος σε γεωργικά διαμερίσματα, το κάθε δε διαμέρισμα θα έχει ανατεθεί υπό του Συμβουλίου του Δήμου σε ανάλογο αριθμό εργατών, και σε κάθε διαμέρισμα θα προΐσταται ένας εργάτης ο οποίος θα εκλέγεται από τους άλλους, όπως και στα εργοστάσια.

Τέλος ο Καλλέργης ζητά από το λαό ,αν χρειαστεί να υπερασπιστεί με βία την σοσιαλιστική πολιτεία από τους «βαρβάρους» που θα θέλουν να την υποτάξουν (προφανώς έχοντας υπόψιν του την Παρισινή Κομούνα και το τέλος της).

Τέλος ο Καλλέργης οραματίζεται για την εποχή του μία φουτουριστική Κρήτη με σιδηρόδρομους και ατμόπλοια, ενώ κάποια πράματα που προτείνει θα ξένιζαν στο σημερινό άνθρωπο όπως η ομοιόμορφη ενδυμασία για όλους τους πολίτες της Σοσιαλιστής πολιτείας (ίσως γιατί η ενδυμασία στις καπιταλιστικές κοινωνίες αποτελεί και μία μορφή ταξικού διαχωρισμού).
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΕΡΓΗ
Οι πολιτικές απόψεις του Καλλέργη κινούνται πολλές φορές στα όρια της ασάφειας (όπως και η ζωή του, καθώς από τη μία πρέσβευε την ουτοπία και από την άλλη εκλεγόταν βουλευτής). 

Δεν υπήρξε μαρξιστής ή αναρχικός όπως άλλοι σύγχρονοί του, ενώ ο ουτοπικός σοσιαλισμός θεωρούνταν εκείνη την εποχή ξεπερασμένος, καθώς ο μπακουνισμός και ο μαρξισμός μονομαχούσαν για την πρωτοκαθεδρία στο εργατικό κίνημα. 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα βρισκόταν στα σπάργανα και χαρακτηριζόταν από ρομαντισμό και απειρία κάτι που σίγουρα φαίνεται στη ζωή και στο έργο του Καλλέργη. 

Υπήρξε όμως πολύ σημαντικός αγωνιστής, πραγματικός πρόδρομος της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και έτσι σήμερα μνημονεύεται από πολλούς σε σημείο καπηλείας…
Κάπου είχα διαβάσει ότι η φήμη του Καλλέργη ως κομμουνιστή-μαρξιστή οφείλεται στο γιο του, γνωστό ηθοποιό που ήταν βουλευτής στο ΚΚΕ. 

Αυτό δεν το γνωρίζω. 

Η αλήθεια είναι πάντως ότι αν και πολλοί ξέρουν τον Καλλέργη, όταν συσχετίζεται κάπως με αντιεξουσιαστές εκείνοι βγάζουν σπυριά λες και ο Καλλέργης ήταν κάτι τελείως διαφορετικό . 

Σίγουρα σαν ιστορική φυσιογνωμία ο Καλλέργης έχει παραποιηθεί (την ίδια μοίρα είχε, όπως και πολλοί άλλοι και ο αναρχικός Μαρίνος Αντύπας). Και αυτό είναι ιστορικά ύποπτο. 

Όσο για την ταύτισή του με την Πασοκική «σοσιαλιστική» κληρονομιά μέσω των σοσιαλιστικών πιστεύω του Καλλέργη δε χρειάζεται να πούμε πολλά. 

Οι πασόκοι «ληστεύσαν» ιδεολογικά τα πάντα, από το πολυτεχνείο του ‘73 μέχρι το 1821. Άλλωστε ο σοσιαλισμός του Καλλέργη διάφερε τελείως από την πασοκική λαίλαπα. 

Εκείνοι την εποχή άλλωστε οι αναρχικοί αποκαλούνταν ελευθεριακοί σοσιαλιστές και ο σοσιαλισμός δεν ήταν βρισιά όπως κατάντησε στις μέρες μας λόγω των απανταχού σοσιαλοδημοκρατών.
Τέλος να αναφέρω ότι στο Ρέθυμνο υπάρχει το Ίδρυμα Σταύρος Καλλέργης,
 του οποίου πρόεδρος υπήρξε ο Λυκούργος Καλλέργης, γιός του Σταύρου, 
μέχρι τον πρόσφατο θάνατό του. 

Είναι ένα μουσείο για τον πρωτοπόρο του σοσιαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα και ίδρυμα μελετών και εκδόσεων για τα θέματα αυτά.
“Αδελφοί μου πάντες οι πάσχοντες”

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

http://www.eutopia.gr/el/h-en-kriti-sosialistiki-politeia-toy-stayroy-kallergi-o-dimosstin-

politiki-skepsi-ton-proimon

http://www.anarkismo.net/article/16232

Λυκούργος Καλλέργης (2000), “Σταύρος Καλλέργης: Το Διεθνές Σοσιαλεργατικό Κίνημα

από τον 19ο αιώνα και ο ‘υπαρκτός’ σοσιαλισμός”, εκδόσεις Προσκήνιο

http://www.patridamou.gr/?p=1174

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=6548015&publDate=20/11/2011

Σωκράτης Σ.Καλλέργης, “Αναμνήσεις για τον Σταύρο Καλλέργη και την οικογένειά του”,

Αθήνα 1990

Το συγκεκριμένο κείμενο δημοσιεύτηκε και στο περιοδικό ZEROGEOGRAPHIC, τεύχος Μαΐος 2013

πηγή:agonaskritis.gr
........................

Το ΄Αρχείο Σταύρου Καλλέργη. 

Ψηφίδες από τον σχεδιασμό της σοσιαλιστικής πολιτείας

Βρίσκεται στο Μουσείο Μπενάκη

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ το ΒΙΒΛΙΟ .

Συγγραφέας: ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ

Εκδότης: ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Υπότιτλος - ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΟΣΙΑΛΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ

Περίληψη - Ο Σοσιαλισμός θα εδραιωθεί μόνο με δημοκρατία, με ειρηνική δράση για το αύριο, μέσα από τη γνώση του χθες αλλά και με τη γνώση και χρήση των δυνατοτήτων της επιστήμης και τεχνολογίας του σήμερα. Γιατί όπως πίστευε και ο Σταύρος Καλλέργης: Ο Σοσιαλισμός είναι : "το κάλλιστον των πολιτευμάτων, το ύψιστον των συστημάτων, το μόνον προς αυτήν την φύσιν του ανθρώπου αρμόζον". ......

Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ :

Ο Μάιος μας έφτασε λοιπόν σε πείσμα των κακών και του πολέμου και εφέτος το 2017 εμπρός βήμα ταχύ να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ σήμερα !ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΑΗ 2017!

https://instagram.com/p/1yCyoHxF11/?taken-by=mrosalibra

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΑΗ !

Ο Μάιος το όνομά του το πήρε από τη ρωμαϊκή θεότητα , 

Maja (Μάγια )που όμως προέρχεται από την ελληνική λέξη Μαία , που σημαίνει τροφός

Τα λουλούδια τον μήνα 
Μάη είναι στην πλήρη άνθισή τους ,

χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω ποίημα 

των σχολικών μας χρόνων του Ιωάννη Πολέμη 

για τον λουλουδάτο Μάη .

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
Λουλούδια ας διαλέξουμε

και ρόδα και κρίνα

κι ελάτε να πλέξουμε

στεφάνια με κείνα,

στο Μάη που σήμερα

προβάλλει στη γη.


Τ’ αηδόνια συμφώνησαν

της γης τ’ αγγελούδια

και βρήκαν και τόνισαν

καινούρια τραγούδια

στο Μάη που σήμερα

προβάλλει στη γη.


Η θάλασσα γίνεται

καθρέφτης και πάλι,

το κύμα της χύνεται

κι ο φλοίσβος τον ψάλλει,

στο Μάη που σήμερα

προβάλλει στη γη.


Χορεύει το πρόβατο

τ’ αρνάκι βελάζει

κι απ’ τον αγκαθόβατο

δροσούλα σταλάζει,

στο Μάη που σήμερα

προβάλλει στη γη.

Ι.Πολέμης

Ο πέμπτος μήνας του ημερολογίου, διάρκειας 31 ημερών. 

Αρχικά ήταν ο τρίτος μήνας του δεκάμηνου Ρωμαϊκού ημερολογίου 

(Majus) και πήρε το όνομά του, κατά την επικρατέστερη εκδοχή, 

από τη θεότητα Μαία (λατινικά Μάγια), μητέρα του θεού Ερμή. 

Ήταν η θεά της γονιμότητας και ετιμάτο με θυσίες χοιριδίων στο βωμό της.

Σύμφωνα με άλλες εκδοχές, η ονομασία Μάιος προέρχεται:
Από τη λατινική λέξη μάγιορ, που είναι ο συγκριτικός βαθμός του επιθέτου μάγκνους = μεγάλος. (Πλούταρχος)
Από τη λατινική λέξη μαγιέστας = μεγαλειότητα. (Οβίδιος)
Από τους «μαγιόρες», τους ενδόξους προγόνους των Ρωμαίων, στους οποίους ήταν αφιερωμένος.

Επί αυτοκράτορος Κλαυδίου, η Σύγκλητος πρότεινε την αλλαγή της ονομασίας του Μάιου σε Κλαύδιο, για να φανεί αρεστή στον ισχυρό άνδρα της Ρώμης, όμως η ονομασία αυτή δεν επικράτησε.

Στην Αρχαία Ρώμη τον μήνα Μάιο γιορτάζονταν:
Τα Φλοράλια (Floralia), τα ρωμαϊκά Ανθεστήρια, προς τιμή της Flora, θεάς της βλάστησης και της άνοιξης.
Τα Λεμούρια (Μειλίχια), για τον εξευμενισμό των νεκρών.
Την Πρωτομαγιά οι Ρωμαίοι τιμούσαν την Αγαθή Θεά (Bona Dea), με πανηγύρια, στα οποία συμμετείχαν μόνο γυναίκες.

Στο αρχαίο Αττικό ημερολόγιο ο Μάιος αντιστοιχούσε με το δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα Μουνιχιώνα και το πρώτο δεκαπενθήμερο του μήνα Θαργηλιώνα. 

Στο διάστημα αυτό στην Αθήνα γιορτάζονταν τα:
Ολυμπιεία, προς τιμή του Δία, με ιππικά αγωνίσματα, θυσίες και γεύματα στην περιοχή του Ιλισσού.
Μουνίχια, προς τιμή της θεάς Αρτέμιδας, στη χερσόνησο της Μουνιχίας 

(σημερινή Καστέλα), με κυρίως συμμετέχοντες τους εφήβους.
Θαργήλια, προς τιμή του Απόλλωνα, αφιερωμένη στον εξαγνισμό της πόλης 

από τα μιάσματα, που εξασφαλιζόταν μέσω των λεγόμενων καθαρμάτων. 

Τα καθάρματα ήταν άνθρωποι που επιλέγονταν βάσει της φαυλότητας,της φτώχειας ή της ασχήμιας τους. 

Τους περιέφεραν ως αποδιοπομπαίους τράγους στους δρόμους της Αθήνας 

για να απορροφήσουν το διάχυτο κακό και στη συνέχεια τους εξόριζαν.

Ο Μάιος είναι ο μήνας των λουλουδιών και της βλάστησης. 

Στη λαϊκή συνείδηση συσχετίζεται παρετυμολογικά με τα μάγια και τη μαγεία. 

Γι’ αυτό και οι προλήψεις ότι δεν πρέπει να γίνονται γάμοι τον Μάιο, 

ούτε κάποια σοβαρή εργασία τον μήνα αυτό 

(«Το Μάη μήτε δέντρο να φυτέψεις, μήτε παιδί να παντρέψεις» λέει η παροιμία). Σε γενικές γραμμές, οι λαϊκές ονομασίες του Μαΐου προέρχονται από τη φύση:
Πράσινος
Κερασάρης
Τριανταφυλλάς
Λούλουδος
Πανελλήνιο έθιμο την Πρωτομαγιά είναι να πλέξιμο στεφανιών με λουλούδια και στάχυα («Μάηδες», «Μαγιοστέφανα») για την ευφορία της Γης. 

Τα κρεμούν στις εξώπορτες ή στους εξώστες των σπιτιών μέχρι τις 24 Ιουνίου, οπότε τα καίνε στις φωτιές του Αϊ-Γιάννη.

Συνηθίζεται να βάζουν στο στεφάνι ένα σκόρδο ή ένα αγκάθι ως αποτρεπτικό του όποιου κακού.

Ωστόσο, οι ραγδαίες βροχές του Μαΐου προκαλούν ζημιές στα σιτηρά, 

εξ ου και η παροιμία «Στον καταραμένο τόπο, μήνα Μάη βρέχει».

Η μεγάλη θρησκευτική εορτή του Μαΐου είναι των Αγίων 

Κωνσταντίνουκαι Ελένης (21 Μαΐου) 

και αποφράδα ημέρα η 29η Μαΐου, που «τούρκεψε η Πόλη».

Διαβάστε ακόμα:
Παροιμίες για τον Μάιο
Εορτολόγιο Μαΐου
Εργατική Πρωτομαγιά

Πρωτομαγιά γιορτή των λουλουδιών και της φύσης αλλά και γιορτή των εργατών .

Η πρώτη του Μάη, είναι μέρα ορόσημο για τους αγώνες του εργάτη.
Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγο στις αρχές Μάη του 1886, έγιναν ύστερα από επιτυχημένες διεκδικήσεις των εργατών στον Καναδά το 1872.

Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1884, πάρθηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας η απόφαση να γίνουν την πρώτη Μάη του 1886 απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο Σικάγο, το μεγαλύτερο τότε βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ.

Αίτημα η μείωση των ωρών εργασίας και σύνθημα

"Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο".
Εκείνη τη μέρα, 1η Μαΐου του 1886, 600.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη την χώρα, και πάνω από 80.000 στο Σικάγο.

 Αυτό το Σάββατο του 1886, μια εργάσιμη μέρα, οι εργάτες, ξεκίνησαν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να διαδηλώσουν ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης στην πλατεία Haymarket.

Στη γύρω περιοχή, είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με οπλοπολυβόλα οι οποίες περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν.

Κι ενώ το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης, διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση. 

Μια βόμβα έσκασε κοντά στους αστυνομικούς οι οποίοι άρχισαν να πυροβολούν και να χτυπούν τους συγκεντρωμένους χωρίς καμιά διάκριση. 

Είναι ακόμα άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων αφού πολλοί τραυματισμένοι κατέληξαν τις επόμενες ημέρες, επίσημα μόνο οκτώ νεκροί αστυνομικοί και τέσσερις διαδηλωτές έχουν επαληθευτεί.

Το γνωστό σκίτσο ενός αναρχικού που πετάει μία βόμβα εμφανίστηκε κατόπιν αυτού του συμβάντος.

Οκτώ συλληφθέντες διαδηλωτές δικάστηκαν, τέσσερις εξ αυτών καταδικάστηκαν σε θάνατο και άλλος ένας αφαίρεσε μόνος του τη ζωή του στην φυλακή. 

Η διεθνής προβολή αυτής της δίκης δημιούργησε τα θεμέλια 

της Εργατικής Πρωτομαγιάς ως Εργατικής Γιορτής.

Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα,

 από το Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη. 

Το 1893, 2.000 εργάτες διαδήλωσαν ζητώντας οκτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. 

Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις και τον Αύγουστο ακολουθεί η σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη.

ΠΗΓΕΣ :

www.sansimera.gr
Βικιπαίδεια

«ο Μάιος μας έφτασε λοιπόν 

εμπρός βήμα ταχύ 

να τον προϋπαντήσουμε 

παιδιά στην εξοχή».

Ας δούμε ποια φρέσκα φρούτα και λαχανικά μας φέρνει ο μήνας, 

για να τα απολαύσουμε σε συνταγές και στις βόλτες μας στην ύπαιθρο!

Καλό μήνα σε όλους από το Χωριό!
Τα φρέσκα του Μαΐου
Φρούτα
Βερίκοκο
Βύσσινο
Κεράσι
Ροδάκινο 

Λαχανικά
Αγγούρι
Γογγύλια
Κολοκυθάκια
Μελιτζάνα
Πιπεριά
Ντομάτα
Σκόρδο
Στο ράφι
Φρούτα
Φράουλα
Μούσμουλα 

Λαχανικά
Φασολάκια
Σπαράγγια
Κρεμμύδι ξερό

Τέλος εποχής
Φρούτα
Πορτοκάλι
Λαχανικά
Κοκκινογούλια
Μπρόκολο
Παντζάρι
Αγκινάρες
Κρεμμυδάκια φρέσκα
Μαρούλι
Λάχανο

πηγή :