Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

21 Μαρτίου σήμερα - Επίσημη Πρώτη ημέρα της ΄Ανοιξης - Εαρινή ισημερία - .΄Η ΄Ανοιξη ήρθε και φέτος - παρόλα τα δεινά - και σήμερα 21 Μαρτίου με την εαρινή ισημερία , είναι η επίσημη ημέρα της ΄Ανοιξης ! της πιό ζωντανής και αισιόδοξης εποχής του χρόνου ! Η ΄Ανοιξη η νιότη της Φύσης !

Ας θυμηθούμε κι ας σιγοτραγουδήσουμε ένα απόσπασμα από το ΄Αξιον Εστί 
( Ανάγνωσμα δεύτερο ) από τον Νομπελίστα ποιητής μας Οδυσσέα Ελύτη , μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη και σε πρώτη μοναδική εκτέλεση από τον αείμνηστο Γρηγόρη Μπιθικώτση .
Ενα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή

για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.
Θε μου Πρωτομάστορα μ' έχτισες μέσα στα βουνά
Θε μου Πρωτομάστορα μ' έκλεισες μες στη θάλασσα!
Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού
Το 'χουνε θάψει σ' ένα μνήμα του πέλαγου
σ' ένα βαθύ πηγάδι το 'χουνε κλειστό
μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος
Θε μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ
Θε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση
( Από το ΄Αξιον Εστί Ανάγνωσμα δεύτερο )
Το ακούμε από την παιδική χορωδία Τυπάλδου

Παγκόσμια Ημέρα - ΠΟΙΗΣΗΣ



Παγκόσμια Ημέρα - ΠΟΙΗΣΗΣ 
Στην αυτοκτονική ζωή που ζούμε όλοι μας , 
νομίζω ότι πρέπει  τη σημερινή ημέρα , 
να θυμηθούμε τους δύο ποιητές μας , που αυτοκτόνησαν μόνοι τους ...
...πριν προλάβουν να τους αυτοκτονήσουν ... 
οι άλλοι ...όπως γίνεται με όλους εμάς ...
Κώστα Καρυωτάκη: Aνδρείκελα ,
Κατερίνα Γώγου : H Mνήμη .



΄Ανδρείκελα 
Ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα -1994
Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτήν εδώ τη γη.
Σαν να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω κι ούτε μια μαρμαρυγή.
άνθρωποι στων άλλων τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
ανδρείκελα στης μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα, κοιτώντας παθητικά τ’ αστέρια.

Μακρινή τώρα είναι για μας η κάθε χαρά.
Η ελπίδα και η νιότη έννοια αφηρημένη.
άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε
παρά ο όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός
κι άμα δεν ήταν η βαθιά λύπη μες στο σώμα
κι άμα δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός πόνος μας
να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα.

..................
Κατερίνα Γώγου : H MNHMH
Η μνήμη
η έχιδνα αυτή
με τις ερμαφρόδιτες παχύσαρκες κόρες της
τις Τέχνες - εφτά τον αριθμό.
Η μνήμη μου στον αριστερό μου κρόταφο
στο σιδερένιο τρίγωνο της στρογγυλής πλατείας
πέντε φορές είναι πυρπολημένη.
Βαθιά πολύ
στα έγκατα
στα βάθη
κάτω από το χώμα
κάτω από τη φωτιά
τον αέρα, τη βροχή, σε κόκκαλα αρχαιότητας
είναι καλά κρυμμένη.
Λέξεις ανάκατες
ασφυκτιούν, σαλεύουνε
χωρίς αίμα να πάρουν αίμα
στο φως θέλουν να βγούνε.
Να βρουν θέλουνε
την πρωταρχική τους Αρχή.
Ο Λόγος είναι πράξη.
Εγώ κατάφερα
να μη με θυμάται, να μη με γνωρίζει
να μη με γυρεύει.
Να μη μ' εξωθεί.
Και το δεξί μου δάχτυλο
αυτό που συνέχεια με δείχνει
με σκαλίζει
με καταγράφει με βρόμικο σπασμένο γυαλί
πέντε φορές το έσφαξα
πέντε ράμματα έμεινα.
Πεντάλφα της Μαγείας.
Δεν έχω Μνήμη, Αύρα, Ποίημα, Μουσική.
Αγγελοι του Σκότους
Προδότες του Φωτός την Πύλη του Δάντη με
υπόκωφη βοή μ' ανοίγουνε
ίσα ίσα μόλις λοξά περνάω.
Χέρια που δεν τελειώνουνε κι όλο μακραίνουν
βγαίνουνε σούρνοντας από τον αιώνιο σεισμό
εκμαγείο στο πρόσωπό μου σφραγίζουνε το σημάδι
του Κάιν, "Κι άλλους κι άλλους", ψυθυριστά
ουρλιάζουνε, "φέρε μας εδώ να πληθύνουμε,
κατέβασε κι άλλους".

Μνήμη του Δικαίου
γύρισε για μια στιγμή
μια λέξη μικρή ολομόναχη
σαν εμένα είναι...

ΟΧΙ