Ο Ελευθέριος K. Βενιζέλος (Μουρνιές Χανίων, 11 / 23 Αυγούστου 1864 – Παρίσι, 18 Μαρτίου 1936) ήταν Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε πρωθυπουργός της Κρητικής Πολιτείας και επτά φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Ως πολιτικός διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο Κρητικό Ζήτημα καθώς και στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας από το 1910 έως τον θάνατό του το 1936.
Ο πολιτικός που δημιούργησε την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, και επέζησε μετά από δύο απόπειρες δολοφονίες.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος για πολλούς Εθνάρχης και για άλλους υπεύθυνος για τον Εθνικό Διχασμό που επικρατούσε στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ελλάδα, ο άνθρωπος που διαμόρφωσε τα σύνορα της χώρας μας μέχρι και σήμερα.
Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, η μεγαλύτερη μορφή της νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας,
περνάει στην αιωνιότητα,
στις 18 Μαρτίου 1936,
08:05' πρωινή ώρα, στο σπίτι του στο Παρίσι, στην οδό Μπωζόν ( Beaujon), το συγκεκριμένο σπίτι είχε, αγοραστεί από την 2η σύζυγό του 'Έλενα Σκυλίτση - Βενιζέλου.
Οι Δεμερτζής και Σοφούλης, φοβούμενοι για ταραχές, στην περίπτωση εκθέσεως του μεγάλου νεκρού σε λαϊκό προσκύνημα, στη Μητρόπολη των Αθηνών και μη πιστεύοντες τις διαβεβαιώσεις του Μεταξά, ότι θα τηρηθεί τάξη, κατέληξαν στην απόφαση να μεταφερθεί απευθείας στα Χανιά η σορός του Βενιζέλου.
'Ετσι ο μεγάλος νεκρός μεταφέρθηκε σιδηροδρομικώς στο Πρίντεζι στην Ιταλία, όπου και έφθασε στις 25 Μαρτίου.
Στο μνημειώδη λόγο του στο Πρίντεζι, όταν έφθασε η σορός του, ο Ιωσήφ Κούνδουρος, μεταξύ άλλων θα πει:
" Ο Κρης παλαιστής, ο εύσημος και νευρώδης, 'Έλλην δισκοβόλος, ο δυνατός και ευλύγιστος, ο διεθνής Ολυμπιονίκης ο ακούραστος και αδάμαστος και αήττητος κείται προ ημών ψυχρός και άπνους και άλαλος και ακίνητος και νεκρός...
Πώς είναι δυνατόν, να σιγήσει η γλώσσα, η οποία μετέβαλεν εις αρμονίαν τους ήχους των λέξεων και εις κρίκους τας εννοίας των φράσεων, και εδίδασκε και εκήρυσσε και εφώτιζε και έπειθε και ενέπνεε και εσαγήνευε και ενεθουσίαζε και εδογμάτιζε και ανατρέπουσα προλήψεις και καταλύουσα πλάνας και ορθοτομούσα εν παντί και πάντοτε τον λόγο της αλήθειας.
Α, όχι, Ελευθέριε Βενιζέλε,
δεν απέθανες, δεν είναι δυνατόν να αποθάνεις ".
Και ενώ το πολεμικό μεταφέρει για την πατρίδα την Ιερά σορό, από το ραδιοφωνικό σταθμό του Μπάρι θα μεταδοθούν και τούτα, από τα λόγια του Ιωσήφ Κούνδουρου:
" Και όταν η Ναύς η κομίζουσα την σορό σου, Ιερά από τη ιερότητα του φορτίου της, πλεύση εις τα Ελληνικά ύδατα, τα κύματα του Ιονίου, προπομποί του Πανελληνίου πένθους θέλουσι Σοί φέρει τον χαιρετισμό της θρηνούσης Ελληνικής Πατρίδος.
Άι μαρμαρύγαι των άστρων, τα πτερουγίσματα των γλάρων οι φλοίσβοι των κυμάτων τα αρώματα των γύρω ακτών. 'Ολα πνοαί, όλα εκφάνσεις της θρηνούσης Ελλάδος, συναγωνίζονται εις μίαν άρρηκτον υπόκρουσιν αιωνίου Ουρανίου θρήνου.
" Και όταν θα εισέλθεις εις τον ασφαδελόν λειμώνα των μακάρων, ω 'Ανθρωπε μεγάλε, εν εκ των μεγίστων της Ιστορίας τέκνων θα εγερθή και θα είπει τοις άλλοις:Πάντες εν προσοχή: Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ έρχεται".
Από εκεί λοιπόν από την Ιταλία η σωρός επιβιβάσθηκε στο ελληνικό αντιτορπιλλικό
" Υδρα" ενώ και δεύτερο αντιτορπιλλικό αποτελούσε την τιμητική συνοδεία.
Τα δύο αντιτορπιλλικά με την σωρό του Εθνάρχη, έφθασαν στα Χανιά,
το πρωΐ της 27ης Μαρτίου, όπου η σορός και ετέθη σε λαϊκό προσκύνημα.
Χιλιάδες λαού απ' όλη την Κρήτη, την Ελλάδα και το εξωτερικό, κατέφθαναν στα Χανιά, για να αποδώσουν τον τελευταίο χαιρετισμό.
Χιλιάδες λαού θρηνούσε τον ΚΡΗΤΙΚΟ, τον ΠΟΛΙΤΙΚΟ, τον ΔΙΠΛΩΜΑΤΗ, τον ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ, ΤΟΝ ΕΘΝΑΡΧΗ, τον ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ!
Το φέρετρο υποβάσταζαν συμπολεμιστές του Βενιζέλου στην επανάσταση του Θερίσου και ακολουθούσαν τιμητικών, Κρήτες οπλαρχηγοί απ' όλα τα διαμερίσματα της Μεγαλονήσου.
Ανάμεσά τους οι αρχηγοί των Βενιζελικών Κομμάτων, βουλευτές, πρώην Υπουργοί, ο τότε διάδοχος Παύλος, 4 Υπουργοί εκπρόσωποι της Κυβέρνησης, προσωπικότητες και προπάντων σύσσωμος ο Ελληνικός Βενιζελικός Λαός.
Στα Χανιά, όσοι μπόρεσαν να φθάσουν χειροκροτούν τον μεγάλο νεκρό.
Μακεδόνες, Νησιώτες, Ηπειρώτες, Πελοποννήσου, Μικρασιάτες, Θεσσαλείς, Στερεοελλαδίτες, Κρητικοί.
Φοιτητές τραγουδούν στο σκοπό ενός σουξέ της εποχής εναρμονισμένο στην περίπτωση:
Κι αν η μοίρα η σκληρή - φέρνει άλλους στην αρχή - να γκρεμίζουν ό, τι Συ έχεις κτίσει- θα γυρίσεις ξανά- στην πατρίδα αρχηγέ θα γυρίσεις.
Αρματωμένοι βρακοφόροι κάνουν σύναξη μπροστά στο φέρετρο που φιλοξενεί τον ΜΕΓΑΛΟ ΝΕΚΡΟ.
Λακκιώτες, Ασηγωνιώτες, από τ' Ασκύφου, του Καλλικράτη, τα Σφακιά, τ' Ανώγεια, τα Βορίζια, του Πατσιανού, του Βάμου, το Σέλινο, τον Αποκόρωνα, την Κίσσαμο, Καστρινοί, Λασιθιώτες, Ρεθεμνιώτες, Χανιώτες.
Ένας θρήνος ξεχύνεται από τη λαό θάλασσα που σιγά σιγά αρχίζει να μετουσιώνεται σε τραγούδι, το αγαπημένο ριζίτικο του ασυμβίβαστο επαναστάτη:
Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι,
κάθεται ένας αητός.
Βρεγμένος, χιονισμένος ο καημένος.
Και παρακαλεί τον ήλιο ν' ανατείλει.
Ήλιε ανάτειλε. Ήλιε λάμψε και δώσε.
Για να λιώσουνε.
Τα Χιόνια απ' τα φτερά μου...
Και η πομπή ανηφορίζει στο θρυλικό Ακρωτήρι.
Ο συνωστισμός ήταν τόσος, που ο μεγάλος του συνεργάτης Γ. Καφαντάρης,
δεν κατόρθωσε να εκφωνήσει
τον επικήδειο που είχε προετοιμάσει.
Στον τάφο του χαράκτηκαν τα λόγια
που ο ίδιος είχε απαγγείλει
στη Βουλή το 1932 σαν επιτάφιό του:
" Ο προκείμενος νεκρός ήτο ένας αληθινός άνδρας, με θάρρος μεγάλο, με αυτοπεποίθησιν και δι ' εαυτόν και τον λαόν, τον οποίον εκλήθη να κυβερνήση.
Ίσως έκαμε πολλά σφάλματα, αλλά ποτέ δεν του απέλειψε το θάρρος, ποτέ δεν υπήρξε μοιρολάτρης, διότι ποτέ δεν επερίμενε από την μοίρα του να ίδη την χώρα του προηγμένην, αλλά έθεσε εις την υπηρεσία της όλον το πυρ το οποίον είχε μέσα του, κάθε δύναμιν ψυχικήν και σωματικήν".
Στις 27 Μαρτίου 1936 ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ τάφηκε στο Ακρωτήρι.
'Εκεί λοιπόν στο Ακρωτήρι στον τόπο της Ανδρείας, της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, θα ταφεί ο μεγάλος νεκρός!
Στο Ακρωτήρι, το σύμβολο της τιμής και της Δόξας!
Εκεί που η Ελληνική σημαία, θα κυματίζει στον ανθρώπινο ιστό του Καγιαλέ για να υπενθυμίζει στην Οικουμένη πως δεν υπάρχουνε μικροί λαοί όταν υπάρχουν
μεγάλοι άνδρες.
ΠΗΓΗ: Κρητικό Περιοδικό το
"Κρι-Κρί", από εκεί πάρθηκαν διάφορα στοιχεία και περιγραφές.
