Ο ✝️Γιάννης Μαρκόπουλος (Ηράκλειο Κρήτης 1939 - Αθήνα 10 Ιουνίου 2023 )
ένας από τους σημαντικότερους Έλληνας μουσικοσυνθέτες & δημιουργός από εχθές δεν είναι ανάμεσά μας 😢
Απο εχθές οι "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι"
στο " Καφενείον Η Ελλάς" μιλούν με
"Παραπονεμένα λόγια" Δάσκαλε για την τεράστια "Θητεία" και το "Χρονικό" των αμέτρητων τραγουδιών ελληνικότητας που δημιούργησες και μας άφησες...
Από εχθές σε πήραν για ταξίδια άλλα τα
"Χίλια Μύρια κύματα Μακριά από τ' 'Αιβαλί" για να σε ταξιδέψουν ήρεμα ν' αναπαυθείς εκεί
στης "Μαργαρίτας τ' 'Αλωνάκι" ...
Αντίο Δάσκαλε και Πατριώτη 😢
Αντίο Μαέστρο 🎹🎺🎷🪘🎻🪕🎸🪗🥁🪘
Πόσα χρόνια δίσεχτα μας κράτησες όρθιους με την μοναδική ξεχωριστή μουσική σου 😢
και το τόσο πλούσιο και πρωτοποριακό μουσικό σου έργο συνδυάζοντας τα γνήσια και ατόφια πολύτιμα πετράδια της παραδοσιακής μας μουσικής με ότι πιο σύγχρονο και μελλοντικό
εμπνεύστηκε και οραματίστηκε η Μεγάλη 'Ελληνική Ψυχή σου😢
Η Ελλάδα η χιλιοτραγουδισμένη " Λέγκω" σου σήμερα υποκλίνεται με ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ 😢
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του‼️
Mariarosa
Διαβάστε Επίσης:
#Γιάννης_Μαρκόπουλος Η μουσική μου μιλάει στο DNA του Έλληνα»
Σχετικά άρθρα:
#Γιώργος_Νταλάρας: Τα επίθετα για τον #Γιάννη_Μαρκόπουλο υπολείπονται της αξίας του
#Γιάννης_Μαρκόπουλος Το κρυφό μήνυμα στο #Ζαβαρακατρανέμια
«Παραπονεμένα λόγια»:Το πολιτικό τραγούδι του #Γιάννη_Μαρκόπουλου που θα μείνει στην ιστορία
...............................................................
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος, σε πολλά έργα του, απέδειξε ότι το λεγόμενο «πολιτικό τραγούδι» δεν είναι ένα άθροισμα συνθημάτων, δεν είναι συνώνυμο με την ευκολία. Αντίθετα, μπορεί να έχει υψηλή καλλιτεχνική αξία και να λειτουργήσει εμψυχωτικά σε δύσκολους καιρούς. Αυτό συνέβη με τον κύκλο τραγουδιών «Χρονικό» που -όπως και άλλα έργα του συνθέτη- στα χρόνια της δικτατορίας αποτέλεσε μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα σαχλοτράγουδα της χούντας και τα τραγούδια της αντίστασης. Καταλυτικός ήταν ο ρόλος των εμπνευσμένων στίχων του Κ.Χ. Μύρη (του Κώστα Γεωργουσόπουλου) όπως και η αρχαγγελική παρουσία και φωνή του Νίκου Ξυλούρη. Τα τραγούδια του Μαρκόπουλου συνδέθηκαν με τον αγώνα του λαού και ειδικά της νέας γενιάς για ελευθερία και δημοκρατία.
Ο Γ. Μαρκόπουλος μέχρι το τέλος της ζωής του συνέχισε να είναι σεμνός, δημιουργικός και κοινωνικά ευαίσθητος στα προστάγματα των καιρών, δείχνοντας αλληλεγγύη και σεβασμό στους αγώνες της νεολαίας και της εργατικής τάξης. Ακόμα και η τελευταία του απρόσμενη μουσική συνάντηση με τον Παύλο Παυλίδη από τα Ξύλινα Σπαθιά, έδειξε ότι το έργο του παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο και καταφέρνει να αγγίξει νεότερα ακροατήρια.
Ανάμεσα στα πολλά τραγούδια και στα ορχηστρικά του Γ. Μαρκόπουλου, συναντάμε πολλά διαμάντια. Και τα διαμάντια είναι παντοτινά.
Βιογραφικό:
Γεννήθηκε το 1939 στο Ηράκλειο Κρήτης. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Μαρκόπουλος, πρώην νομάρχης Λασιθίου και μητέρα του η Ειρήνη Αεράκη από τη Σητεία. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ιεράπετρα, τόπο καταγωγής του πατέρα του, στο ωδείο της οποίας παίρνει τα πρώτα του μουσικά μαθήματα στη θεωρία και στο βιολί. Οι πρώτες του επιδράσεις προέρχονται από την τοπική μουσική με τους γρήγορους χορούς και τα επαναλαμβανόμενα μικρά μοτίβα τους, από τη κλασική μουσική, καθώς και από τη μουσική της ευρύτερης ανατολικής Μεσογείου – και ιδιαίτερα της κοντινής Αιγύπτου.
Το 1967 επιβάλλεται στην Ελλάδα η δικτατορία και ο Γιάννης Μαρκόπουλος αναχωρεί στο Λονδίνο. Εκεί εμπλουτίζει τις μουσικές του γνώσεις με την Αγγλίδα συνθέτρια Elisabeth Lutyens. Επίσης συνθέτει την κοσμική καντάτα Ήλιος ο πρώτος, σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη (που τιμάται με το βραβείο Νόμπελ το 1979), και τη μουσική για τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη (για το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν), ολοκληρώνει το Χρονικό και τη μουσική τελετή Ιδού ο Νυμφίος, έργο ανέκδοτο με εξαίρεση ενός τμήματος, με τίτλο Ζάβαρα-κάτρα-νέμια (ιδιαίτερη σύνθεση διονυσιακού χαρακτήρα) που αποτελεί ένα από τα διάσημα κομμάτια του. Την ίδια περίοδο γνωρίζεται με τους συνθέτες Ιάννη Ξενάκη και Γιάννη Χρήστου και έρχεται σε επαφή με τα πλέον πρωτοποριακά μουσικά έργα. Στο Λονδίνο συνθέτει ακόμα τους Χρησμούς, για συμφωνική ορχήστρα, και τους πρώτους Πυρρίχιους χορούς Α, Β, Γ, (από τους 24 που ολοκλήρωσε το 2001), οι οποίοι παίζονται, το 1968, από την ορχήστρα Concertante του Λονδίνου στο Queen Elizabeth Hall. Τότε γράφει και τη μουσική για την Τρικυμία του Σαίξπηρ, που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, σε σκηνοθεσία David Jones με τον Sir John Clemens.
Το 1969 επιστρέφει στην Αθήνα για να συμβάλει με τα έργα του στην πορεία για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Ξεκινά μουσικές παραστάσεις, συνεργαζόμενος με ποιητές και σκηνοθέτες, παρουσιάζοντας τα έργα του στο στούντιο Λήδρα με νέους τραγουδιστές και μουσικούς στους οποίους δίδαξε τον τρόπο της ερμηνείας της μουσικής και των τραγουδιών του στην αισθητική κατεύθυνση που επιζητούσε. Μαζί με τα θεατρικά στιγμιότυπα και τον εικαστικό διάκοσμο δημιούργησε μια πολύτροπη μουσική παράσταση. Διανοούμενοι και φοιτητές γεμίζουν καθημερινά τον χώρο της δραστηριότητας του, παρά τα εμπόδια και τις επεμβάσεις της στρατιωτικής εξουσίας. Τα τραγούδια του μπαίνουν στο στόμα του ελληνικού λαού και συμβάλουν αποφασιστικά στο αίτημα για αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
