Κυριακή 25 Μαρτίου 2018

25 η Μαρτίου- Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, " Ευαγγελίζου Γη ", Ο Ευαγγελισμός στα έργα του El Greco


Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Ελ Γκρέκο (El Greco), ζωγράφος, 1541-1614
Υλικό
: ελαιογραφία σε μουσαμά
Έτος δημιουργίας: 1573-1576
Τόπος διατήρησης: Μουσείο Thyssen-Bornemisza, Μαδρίτη, Ισπανία 
Διαστάσεις: 117 =98 εκ.

Παρουσίαση του έργου:
Στο θέμα του Ευαγγελισμού ο Γκρέκο επανερχόταν συχνά.
Στον πίνακα που παρουσιάζουμε απεικονίζεται ο Αρχάγγελος Γαβριήλ να κρατά ένα σκήπτρο, ενδεικτικό της εξουσίας του ως Αρχαγγέλου, κατά την παράδοση της Ανατολικής Εκκλησίας, και όχι έναν λευκό κρίνο 

(ο λευκός κρίνος ανήκει στην παράδοση της Δυτικής Εκκλησίας).
 Όσον αφορά την έκπληκτη στάση της Παναγίας και το στρογγυλό της πρόσωπο, οι μελετητές θεωρούν ότι ο Θεοτοκόπουλος έχει εμπνευστεί από τον Τισιανό.
Η σκηνή διαδραματίζεται σε ένα πλακόστρωτο δωμάτιο 

με τεράστιο άνοιγμα σε έναν συννεφιασμένο ουρανό. 
Μικροί άγγελοι πετούν στον ουρανό, ενώ το Άγιο Πνεύμα εμφανίζεται σαν λευκό περιστέρι μέσα σε χρυσό φως. 
Πίσω μια κόκκινη κουρτίνα έχει ανοίξει, 
για να φανεί ο ουρανός με τους αγγέλους.
Η Παναγία μελετά από ένα ανοιχτό βιβλίο και στρέφεται ξαφνιασμένη με την εμφάνιση του Αρχαγγέλου που πετά. Κυριαρχούν τα τρία βασικά χρώματα, το μπλε στο φόρεμα της Παναγίας, το κίτρινο στον Αρχάγγελο και το κόκκινο στην κουρτίνα. 
Τα υπόλοιπα χρώματα είναι καφέ και ουδέτερα.
Η πινελιά του καλλιτέχνη είναι γρήγορη και εμφανής 

και θα παίξει σημαντικό ρόλο στον καθορισμό 
του ύφους του στα ώριμα έργα του.
Εντύπωση προκαλεί η όλο χάρη κίνηση του Αρχαγγέλου, 

τα λεπτά και ευγενικά χαρακτηριστικά του, 
καθώς και τα δυνατά σκουρόχρωμα φτερά του, 
τα οποία ζωγραφίστηκαν με πολλή προσοχή. 
Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός χώρος συγχέονται. 
Ο Αρχάγγελος πατά πάνω σε σύννεφο, 
ενώ οπτικά είναι μέσα στο δωμάτιο. 
Οι μικροί άγγελοι, που βρίσκονται επίσης μέσα στα σύννεφα, απεικονίζονται μπροστά από την κουρτίνα. 
Μοιάζει σαν να έχει εισέλθει στο δωμάτιο ο ουρανός.
Το δωμάτιο είναι εντελώς λιτό. 
Εκτός από το έπιπλο όπου κάθεται και μελετά η Παναγία
το υπόλοιπο είναι κενό. 
Το πλακόστρωτο, με την προοπτική σμίκρυνσης, 
οδηγεί το μάτι στο κέντρο περίπου του πίνακα, 
που είναι και το σημείο φυγής.
Όλο το έργο, εκτός από το πλακόστρωτο, 

δείχνει να πάλλεται από κίνηση: 
οι πτυχώσεις των ρούχων, η κίνηση των σωμάτων, 
η κίνηση της κουρτίνας, το φτερούγισμα των μικρών αγγέλων 
και ο συννεφιασμένος ουρανός, 
ενοποιημένα με τις χαρακτηριστικές πινελιές του Γκρέκο
γεμίζουν με ανησυχία τη σκηνή.
Συνθετικά το έργο χωρίζεται σε δύο τρίγωνα: 

αριστερά η Παναγία με την κουρτίνα και δεξιά, 
ως αντεστραμμένο τρίγωνο, ο Γαβριήλ με τους μικρούς αγγέλους. 
Οριζόντια η σύνθεση διαχωρίζεται σε δύο μέρη: 
το επάνω και το κάτω, το ουράνιο και το γήινο.
ΓΛΩΣΣΑΡΙ
Μανιερισμός (manierism, από το ιταλικό maniera = τρόπος):
Ύφος στην τέχνη που αναπτύχθηκε την περίοδο μετά την Αναγέννηση και πριν από το μπαρόκ (1520-1580) στην Ιταλία
τη Γαλλία, την Ισπανία και αλλού. 
Σπουδαίοι μανιερίστες ήταν ο Παντόρμο, ο Παρμιτζανίνο
ο Ρόσο, ο Θεοτοκόπουλος και άλλοι. 
Ο μανιερισμός χαρακτηρίζεται από την έντονη κίνηση με συστροφές μακρόστενων μορφών, τη χρήση έντονων χρωμάτων και τονικών κοντράστ, καθώς και από τις απότομες αλλαγές στο φως μέσα σε μια ανήσυχη σύνθεση.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
1. Ποιο θέμα παρουσιάζεται σ’ αυτόν τον πίνακα και από ποια στοιχεία το καταλαβαίνουμε;
     Απάντηση
Πρόκειται για τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. 
Η γυναικεία μορφή είναι η Παναγία και δίπλα της είναι ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Χαρακτηριστική είναι η σεμνή και έκπληκτη στάση της Παρθένου. 
Τα φτερά προσδιορίζουν τον Αρχάγγελο, 
ο οποίος φαίνεται να υπερίπταται του εδάφους με σύννεφα γύρω από τα πόδια του.
Το περιστέρι είναι σύμβολο του Αγίου Πνεύματος. 
Οι μικροί άγγελοι στον ουρανό πλαισιώνουν συνθετικά τη σκηνή και της δίνουν ουράνιο μεγαλείο.

2. Ποια χρώματα κυριαρχούν στο έργο και πώς είναι μοιρασμένα;
     Απάντηση
Κυριαρχούν τα τρία βασικά χρώματα, καθαρά, χωρίς αναμείξεις:
το κόκκινο, το κίτρινο και το μπλε.
Το μπλε είναι το χρώμα του ενδύματος της Παρθένου.
Πολύτιμο και πανάκριβο το μπλε χρώμα στην εποχή εκείνη, το παρήγαγαν από ημιπολύτιμο λίθο και το φύλαγαν, για να χρωματίζουν τα ρούχα της Παρθένου.
Με κίτρινο έχει χρωματιστεί το ένδυμα του Αρχαγγέλου και με κόκκινο η κουρτίνα.
Τα ουδέτερα λευκά και γκρι, καθώς και το καφέ πλαισιώνουν τα τρία βασικά χρώματα, για να τα τονίσουν.
3. Τι παρατηρείτε στον ουρανό;
     Απάντηση
Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, δείχνει «ταραγμένος» 
και δίνει την αίσθηση ότι «ανοίγει», για να εμφανιστούν οι άγγελοι. 
Η κουρτίνα μεταμορφώνεται σε φλόγα και ενώνεται με την κίτρινη λάμψη γύρω από το Άγιο Πνεύμα και πάνω από το κεφάλι της Παναγίας, 
συμβολίζοντας τη θεία φώτιση. 
Τμήμα του ουρανού (το σύννεφο και ο ίδιος ο άγγελος) 
αιωρείται και μέσα στον γήινο χώρο της Παρθένου. 
Τα στοιχεία ενοποιούνται οπτικά και συμβολίζουν τη γη και τον ουρανό.
4. Σε τι διαφέρει ο συγκεκριμένος πίνακας από άλλους «Ευαγγελισμούς» που έχετε δει σε βυζαντινές αγιογραφίες;
     Απάντηση
Εδώ η απόδοση του θέματος έχει γίνει με νατουραλιστικό ύφος. 
Τα ιερά πρόσωπα απεικονίζονται σαν πραγματικοί άνθρωποι, ενώ στη βυζαντινή αγιογραφία οι άγιοι είναι ζωγραφισμένοι με συγκεκριμένο συμβολικό τρόπο. 
Στις βυζαντινές αγιογραφίες υπάρχουν και φωτοστέφανα, ενώ εδώ όχι.
Λείπει εδώ επίσης και ο λευκός κρίνος, που έχουμε συνηθίσει να συμβολίζει τον Ευαγγελισμό. 
Ο Αρχάγγελος εδώ κρατά σκήπτρο, που είναι το σύμβολο της εξουσίας του.
5. Πώς έχει οργανωθεί συνθετικά το έργο;
     Απάντηση

Διακρίνεται ένας έντονα διαγώνιος άξονας, που προσδιορίζεται από το κενό το οποίο αφήνουν τα σώματα της Παναγίας και του Αρχαγγέλου.
 Έτσι το έργο χωρίζεται σε δύο τρίγωνα.
Το σώμα της Παναγίας και το έπιπλο σχηματίζουν ένα τρίγωνο, η μεγάλη πλευρά του οποίου είναι η βάση.
Αντίθετα, το σώμα του Αρχαγγέλου σχηματίζει ένα τρίγωνο του οποίου η κορυφή είναι προς τα κάτω.
Αυτό δίνει την αίσθηση της αιώρησης και της ισορροπίας.
Το έργο συνολικά έχει έντονη, αλλά κρυμμένη γεωμετρία στη σύνθεσή του.
Τα πλακάκια του δαπέδου με την έντονη προοπτική συγκεντρώνουν το βλέμμα στο κέντρο του πίνακα, στο σημείο φυγής.
6. Πώς θα περιγράφατε το σχέδιο και την πινελιά του έργου;
     Απάντηση

Το σχέδιο είναι προσεγμένο, αλλά γρήγορο, γεμάτο καμπύλες και κίνηση.
Η πινελιά είναι εμφανής, γρήγορη και ανήσυχη ιδίως στα υφάσματα,
ώστε να διαμορφώσει την υφή, που γίνεται πιο απαλή και προσεκτική στις λείες επιφάνειες.
7. Από ποια στοιχεία θα αναγνωρίζαμε ότι πρόκειται για έργο του Θεοτοκόπουλου;
     Απάντηση
Από τη θεματογραφία του, το σχέδιο, το χρώμα, την πινελιά του, 
τη χαρακτηριστική συστροφή στα σώματα των μορφών του κτλ.
 Διαβάστε περισσότερα εδώ:


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1.Καλοκύρη, Κ. (1972). Η Θεοτόκος εις την εικονογραφία της Ανατολής και της Δύσεως. Θεσσαλονίκη: Πατριαρχικό Ίδρυμα Μελετών.
2.Langmnir, E. κ.ά. (2000). The Yale Dictionary of Art and Artists. London: Yale University Press.
3.Mann, R.G. (1986). El Greco and his patrons: Three major projects. Cambridge: Cambridge University Press.
4.Χατζηνικολάου, Ν. (1990). Δομήνικος Θεοτοκόπουλος: Τεκμήρια για τη ζωή και το έργο του. Ρέθυμνο: Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.
 Τα έργα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου ή αλλιώς El Greco,

όπως συνήθιζαν να αποκαλούν τον καλλιτέχνη οι Ιταλοί,

αντλούν συχνά τη θεματολογία τους από βιβλικά χωρία

όπως είναι ο Ευαγγελισμός στην Καινή Διαθήκη (Λκ 1, 26-38).

Ο Ευαγγελισμός απαντάται κατ’ επανάληψη στα έργα του μεγάλου ζωγράφου.

Μέσα από αυτά φανερή είναι η εξέλιξή του ως καλλιτέχνη,…

ΔΕΙΤΕ άλλους Ευαγγελισμούς 
του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου εδώ:

Ο Ευαγγελισμός στα έργα του El Greco - cityculture.gr:














Σάββατο 24 Μαρτίου 2018

Την έλεγαν «Γιουγκοσλαβία»Του Νίκου Μπογιόπουλου


Του Νίκου Μπογιόπουλου
Ήταν 24 Μάρτη 1999 όταν άρχιζε το μακελειό που
 
κράτησε 78 μέρες. 
Ήταν η αρχή του τέλους για την Γιουγκοσλαβία
Μια χώρα που ο λαός της όρθωσε το ανάστημά του στις μεραρχίες του Χίτλερ, δεν υπάρχει πια. 
Τη διέλυσε το ΝΑΤΟ σε συνεργασία με την ΕΕ
Οι χειροκροτητές της θηριωδίας των χιλιάδων νεκρών, 
των «παράπλευρων απωλειών», 
των ΝΑΤΟικών «λαθών», των εκτελέσεων αμάχων, 
του βομβαρδισμού νοσοκομείων, σχολείων, 
ΜΜΕ και νεκροταφείων (!), αυτοί που κόβουν 
και ράβουν στα μέτρα τους το Διεθνές Δίκαιο, 
υποστήριζαν τότε ότι τα αμερικανικά «Στελθ» 
αποτελούσαν προάγγελο της «δημοκρατίας» 
και της «ειρήνης» στα Βαλκάνια και τον κόσμο. 
Η αλήθεια είναι ότι εκείνος ο πόλεμος, που έγινε με πρόσχημα τα «δικαιώματα των μειονοτήτων», εξελίχτηκε σε «προληπτικό πόλεμο» στο Αφγανιστάν και μετεξελίχτηκε σε «ανθρωπιστικό πόλεμο» στο Ιράκ
Μετά ακολούθησαν από Λιβύη μέχρι Συρία.
Στον έναν μόλις χρόνο από τη λήξη των βομβαρδισμών στο «απελευθερωμένο» Κοσσυφοπέδιο είχαν συμβεί τα εξής:
 4.121 επιθέσεις εναντίον Σέρβων Κοσσοβάρων
757 Σέρβοι δηλώνονταν αγνοούμενοι, 
είχαν καταστραφεί 1.134 εκκλησίες, 
102 μοναστήρια, 6 οστεοφυλάκια, 
96 πύργοι και άλλα ιστορικά μνημεία. 
Φυσικά πρέπει να προστεθούν και δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες Σέρβοι από την περιοχή.
Στις 78 μέρες της «ανθρωπιστικής» τους δράσης που ξεκίνησε στις 24/03/1999 λίγο πριν τις 9 το βράδυ όταν και ήχησαν οι σειρήνες στην Πρίστινα

στο Βελιγράδι, στην Ποντγκόριτσα
στο Νόβισαντ, τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ 
πραγματοποίησαν 35.788 μαχητικές αποστολές εναντίον 200 γιουγκοσλαβικών πόλεων. 
 Το Κοσσυφοπέδιο και όλη η Γιουγκοσλαβία έγινε στόχος ακόμα και απαγορευμένου τύπου βομβών με θύματα χιλιάδες αμάχους. Σύμφωνα με τα στοιχεία του αμερικανικού Πενταγώνου
η μία στις πέντε βόμβες που έπληξαν τη Γιουγκοσλαβία
δηλαδή περίπου 500.000 βόμβες, 
περιείχαν απεμπλουτισμένο ουράνιο. 
 Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, οι επιδρομείς εξαπέλυσαν κατά της Γιουγκοσλαβίας 35.450 δέσμες βομβών διασποράς, οι οποίες είναι απαγορευμένες από τις διεθνείς συνθήκες.
Η επίθεση του ΝΑΤΟ έγινε με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα». 
Η αλήθεια είναι ότι όταν το 1999 αναπτύχθηκαν οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις στην περιοχή, καταγράφτηκαν 547 δολοφονίες και 932 απαγωγές Σέρβων, ενώ έως το 2009 και με σταθερή τη ΝΑΤΟική παρουσία στο Κόσσοβο, οι αριθμοί ήταν: 
1.192 δολοφονίες, 1.303 απαγωγές και 1.305 τραυματισμοί. 
 Η Γιουγκοσλαβία αποτέλεσε το πειραματικό εργαστήριο για την σε ευρωπαϊκό έδαφος εμπέδωση της παγκόσμιας
 «νέας τάξης» μέσω των βομβαρδιστικών. 
Αμέσως μετά τους βομβαρδισμούς, 
είχε και μια ακόμα πρωτιά: 
Έγινε το πειραματικό εργαστήριο για την εφαρμογή της «νέας τάξης» και με τη μέθοδο της κάλπης, και με τη μέθοδο των εκλογών.
Στη μετά τους βομβαρδισμούς Γιουγκοσλαβία «αναγεννήθηκε» μέχρι και ο «πρίγκιψ Καραγεώργεβιτς», 
ο τύπος που τον έφερε ο Γιώργος Παπανδρέου 
στην Αθήνα και τον αποκαλούσε «υψηλότατο»
Στη μετα-βομβαρδισμένη Γιουγκοσλαβία 
το πολιτικό δολάριο είχε μεγάλη πέραση: 
Σε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια υπολόγιζε η «Ουάσιγκτον Ποστ» τα χρήματα που μέσω της CIA έπαιξαν το δικό τους ρόλο στις εκλογές στη Γιουγκοσλαβία μετά την επιδρομή… 
 Η «δημοκρατικότερη» εξέλιξη της επέμβασης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια ήταν φυσικά η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία
Μέχρι να φτάσουμε εδώ, είχαν προηγηθεί οι εκλογές – παρωδία στο Κοσσυφοπέδιο με απόντες βεβαίως τους Σέρβους, και με παρόντες τους δολοφόνους του UCK.
Να θυμίσουμε ότι ο πρώτος ΝΑΤΟικός επίτροπος του Κοσσυφοπεδίου, ο κατοπινός υπουργός Εξωτερικών του Σαρκοζί, ο «σοσιαλιστής» Κουσνέρ, είχε δηλώσει ότι: 
«Οι εκλογές αυτές υπήρξαν οι καλύτερες που έχουν διεξαχθεί ποτέ στα Βαλκάνια»
Σήμερα στο Κοσσυφοπέδιο δεσπόζει η μεγαλύτερη αμερικανοΝΑΤΟική βάση που υπάρχει σε ολόκληρο τον κόσμο… 
 Με τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, λύθηκαν πολλά στόματα. 
Ένα από αυτά ήταν του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας, λόρδου Οουεν
Το άρθρο του στην «Ουάσιγκτον Ποστ», την επομένη των βομβαρδισμών, είχε τον εξής εύγλωττο τίτλο: 
«Επανασχεδιάστε το χάρτη των Βαλκανίων»
Τι έλεγε η τότε ελληνική κυβέρνηση για όλα αυτά; 
Σύμφωνα με τον τότε υπουργό Εξωτερικών, τον κ. Γ. Παπανδρέου, τα σύνορα στην περιοχή δε θα έπρεπε να αλλάξουν, 
αλλά (διότι υπάρχει και ένα «αλλά»), 
αν αλλάξουν με «βελούδινο διαζύγιο» 
τότε ο κ. Παπανδρέου δε θα είχε πρόβλημα! 
Όπως αντιλαμβάνεστε, ένας νέος θεωρητικός είχε γεννηθεί. 
Ο θεωρητικός των «βελούδινων» πολέμων…
Τα Βαλκάνια, η Γιουγκοσλαβία, δεν επελέγησαν τυχαία ως πεδίο θερμής εφαρμογής του νέου ΝΑΤΟικού δόγματος.
Τα Βαλκάνια, με την έννοια της γεωστρατηγικής τους θέσης, δεν είναι μια οποιαδήποτε περιοχή. 
Είναι η περιοχή που έγινε σταυροδρόμι δυο Παγκόσμιων Πολέμων
Είναι η περιοχή που το σχέδιο του Γ΄ Ράιχ για την προέλασή του στην Ανατολή προϋπέθετε την κατάτμησή της. 
Η επέλαση της «νέας τάξης», λοιπόν, στη γεωγραφική περιφέρεια που ο Μπρζεζίνσκι έχει βαφτίσει «Ευρασία»
προϋπέθετε τη ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων
Πώς ενήργησε στις συνθήκες της ΝΑΤΟικής θηριωδίας η Ελλάδα; Όπως θυμούνται οι πάντες, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ισχυριζόταν ότι «η Ελλάδα ΔΕΝ συμμετείχε στον πόλεμο»
Στα πλαίσια αυτής της «μη συμμετοχής»
ήταν το ΠΑΣΟΚ των κ. κ. Σημίτη – Παπανδρέου που: 
Μετέτρεψε την Ελλάδα σε διοικητικό κέντρο του πολέμου των 78 ημερών, κατέστησε την Ελλάδα ένα παντός καιρού διαμετακομιστικό κέντρο των πεζοναυτών που «εξανθρώπιζαν» τα Βαλκάνια, έστειλε το αντιτορπιλικό «Θεμιστοκλής» στην Αδριατική υπό τη σημαία του ΝΑΤΟ, παραχώρησε το Λιτόχωρο για την απόβαση των ΝΑΤΟικών, παραχώρησε ακόμα και τις εθνικές οδούς της χώρας για να περνούν τα τανκς των «συμμάχων».
Η κυβέρνηση που «δεν συμμετείχε» στο έγκλημα, 

ήταν η κυβέρνηση που, 
σύμφωνα με τα συγκεντρωτικά στοιχεία του ΓΕΕΘΑ, 
από την έναρξη του πολέμου μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη 1999
έδωσε την άδεια να περάσει από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση το Κοσσυφοπέδιο η ακόλουθη ΝΑΤΟική δύναμη πυρός: 
1000 αεροσκάφη, 420 πλοία, 510 σιδηροδρομικοί συρμοί με πολεμικό υλικό, 1.400 φάλαγγες στρατιωτικών οχημάτων διαφόρων τύπων, 60.000 στρατιώτες… 
Η κυβέρνηση – που «δεν συμμετείχε»
– μετέτρεψε την Ελλάδα σε μόνιμο ΝΑΤΟικό πολεμικό ορμητήριο. 
 Όσα έγιναν το 1999 και όσα ακολούθησαν δεν εμπόδισαν τις «πατριωτικές φιέστες» πάνω στο πτώμα της Γιουγκοσλαβίας. 
Να θυμίσουμε μόνο τούτο: 
Μερικούς μήνες μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, 
ο τότε υπουργός Αμυνας, ο Ακης Τσοχατζόπουλος, έστησε ειδική φιέστα στο Ουρόσεβατς (σσ: το Ουρόσεβατς είναι μία από τις περιοχές που ομολογημένα επλήγη με βόμβες ουρανίου και πλουτωνίου).
Αλλά δεν ήταν μόνος του. 

Είχε στο πλευρό του τη ΝΔ και το ΣΥΝ
Σ’ εκείνη τη φιέστα ήταν που έλαμψε το αστέρι της κ. Δαμανάκη, που για λογαριασμό του ΣΥΝ (τότε), 
απευθυνόμενη στους Έλληνες φαντάρους που συμμετείχαν στη ΝΑΤΟική δύναμη κατοχής του Κοσσυφοπεδίου
προέβη στην ακόλουθη δήλωση: 
«Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζετε, μας βγάζετε ασπροπρόσωπους και η Ελλάδα μπορεί να είναι περήφανη για σας»!
Ήταν υπερήφανη, δηλαδή, η κ. Δαμανάκη (του ΣΥΝ, τότε) 

επειδή Έλληνες φαντάροι λειτουργούσαν 
σαν μισθοφόροι του ΝΑΤΟ
Ένιωθε ότι βγαίνει ασπροπρόσωπη η κυρία Δαμανάκη (του ΣΥΝ τότε και επίτροπος της ΕΕ κατόπιν) 
από το γεγονός ότι Έλληνες φαντάροι βρίσκονται εκτός των συνόρων της χώρας και εκτελούν τις διαταγές των Αμερικανών.
Ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν μια «πρόβα τζενεράλε» και για το «Διεθνές Δίκαιο» του 21ου αιώνα. 

Απόδειξη ότι η προσφυγή της Γιουγκοσλαβίας εναντίον εκείνων που τη βομβάρδισαν απορρίφθηκε. 
 Όπως είχε ανακοινώσει η εισαγγελεύς του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης (στα κελιά του οποίου δολοφονήθηκε ο Μιλόσεβιτς), η διεθνής κοινότητα θεώρησε αβάσιμους τους λόγους που επικαλέστηκε η Γιουγκοσλαβία όταν ζήτησε να απαγγελθεί η κατηγορία της γενοκτονίας εναντίον του Κλίντον
του Μπλερ, του Σολάνα, του Κλαρκ και της υπόλοιπης παρέας. 
Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία ήταν η αρχή. 
Το είχε άλλωστε ξεκαθαρίσει ο Κλίντον
«Αυτό που κάναμε στο Κοσσυφοπέδιο μπορούμε να το ξανακάνουμε τώρα, μπορούμε να το κάνουμε αύριο αν είναι αναγκαίο, είτε στην Αφρική, είτε στην Κεντρική Ευρώπη»
ήταν τα λόγια του, τον Ιούνη του 1999.
Το έγκλημα κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν το τέλος των μύθων. Μύθος πρώτος: 

«Αν φύγει το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια θα γίνει σφαγή», 
μας έλεγαν. 
 Με τι μας απειλούσαν δηλαδή; 
Μας απειλούσαν και μας απειλούν με κάτι που ήδη γίνεται, 
και γίνεται επειδή ακριβώς υπάρχει το ΝΑΤΟ στην περιοχή. 
Το ΝΑΤΟ «ήρθε να φέρει την ειρήνη» 
και στο μεταξύ οι Ουτσεκάδες σκοτώναν Σκοπιανούς
οι Σκοπιανοί καταδίωκαν Αλβανούς
οι Αλβανοί δολοφονούσαν Σέρβους
οι Σέρβοι της Βοσνίας εκτελούσαν Βόσνιους μουσουλμάνους, 
οι μουσουλμάνοι της Βουλγαρίας ζητούσαν αυτονομία, 
οι πράκτορες της CIA αλώνιζαν και αλωνίζουν στο Μαυροβούνιο, και κατά τ’ άλλα, το ΝΑΤΟ …φέρνει την ειρήνη. 
Είναι το ίδιο ΝΑΤΟ που σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ 
το φέρνει στο Αιγαίο σαν …ναυαγοσώστη και που η κυβέρνηση του με τους ΑΝΕΛ παζαρεύει την ίδρυση νέας βάσης του στην Κάρπαθο!
Μύθος δεύτερος:

 «Να μη φύγουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ από τα Βαλκάνια για να μην αλλάξουν τα σύνορα». 
 Με τι μας απειλούσαν δηλαδή; 
Μας απειλούσαν και μας απειλούν με τα αποτελέσματα ενός εγκλήματος που ήδη διαπράττεται. 
Αρχής γενομένης από την απόφαση της ΕΕ το Δεκέμβρη του 1991, όλα αυτά τα χρόνια της ευρωενωσιακής και ευρωατλαντικής παρουσίας στα Βαλκάνια, τα Βαλκάνια γέμισαν προτεκτοράτα. 
Τα σύνορα έχουν ήδη αλλάξει.

Κάτι ακόμα: 

Αυτοί που τότε διέλυσαν μια χώρα στο όνομα της προστασίας των μουσουλμανικών μειονοτήτων, είναι οι ίδιοι που σήμερα πνίγουν μουσουλμάνους πρόσφυγες στο Αιγαίο
είναι οι ίδιοι που, 
αφού κατασκεύασαν τους ισλαμοφασίστες τύπου ISIS και έφεραν τον πόλεμο στα σπίτια μας με τις τρομοκρατικές επιθέσεις από Λονδίνο μέχρι Μπατακλάν
ελεεινολογούν το Ισλάμ στο όνομα της δυτικής «ανεκτικότητας»… 
[imerodromos]
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.tilestwra.com/tin-elegan-gioygkoslavia/

Κυριακή 18 Μαρτίου 2018

“Ο χαρισματικός ηγέτης συμπορεύεται με την κοινή γνώμη, όχι σαν οπαδός, σαν τελευταίος τροχός της αμάξης, αλλά σαν αμαξάς κρατώντας σφιχτά χαλινάρια οδηγώντας το Έθνος εκεί που πρέπει”.Ελευθέριος Βενιζέλος, έφυγε από τη ζωή στις 08:05 το πρωί της 18ης Μαρτίου 1936.

O Ελευθέριος πίσω από τον Βενιζέλο Ο χαρισματικός οραματιστής

Οι ηγέτες προπορεύονται και οδηγούν. 

Οι αγαθοί οδηγούν τους λαούς που τους ακολουθούν σε επιτυχίες, σε νίκες, ακόμα και σε θριάμβους. 
Οι κακοί, σε αποτυχίες και καταστροφές. 
Οι περισσότεροι ηγέτες έχουν μεικτό “μητρώο”, που περιλαμβάνει μεγάλες και μικρές στιγμές. 
Η αναζήτηση της σειράς αυτής των Ελλήνων ηγετών περιλαμβάνει εκπροσώπους από όλο το φάσμα της ιστορίας των Ελλήνων, από την αρχαία έως τη νεότερη εποχή. 
Η νέα Ελλάδα έχει ασφαλώς τη μερίδα του λέοντος, ίσως γιατί παραδόξως είναι η λιγότερο γνωστή. 
Το σχολείο άφησε περισσότερα κενά στη νεότερη απ’ ό,τι στην αρχαία ιστορία.
Η κοινή πάντως αντίληψη, που συστηματικά διαμόρφωσε ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, είναι η ενότητα της ιστορίας μας μέσα στον χρόνο.

“Ο χαρισματικός ηγέτης συμπορεύεται με την κοινή γνώμη, 
όχι σαν οπαδός, σαν τελευταίος τροχός της αμάξης, 
αλλά σαν αμαξάς κρατώντας σφιχτά χαλινάρια 
οδηγώντας το Έθνος εκεί που πρέπει”.Ελ. Βενιζέλος

Ελευθέριος Βενιζέλος: τότε, μετά και τώρα
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

«Ο Βενιζέλος δεν είναι αθάνατος, αλλά εφήμερος, και δεν είναι μόνον εφήμερος, αλλά σε ό,τι αφορά την Ελλάδα είναι ένα φαινόμενο.
Με αυτό εννοώ ότι δεν διαθέτει διάδοχο του δικού του διαμετρήματος.
Με άλλα λόγια δεν είναι η Ελλάδα». Με αυτά τα λόγια εκφράστηκε
 –και είχε δίκιο– για τον Ελευθέριο Βενιζέλο ο Βρετανός ύπατος αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη, ναύαρχος σερ Τζον ντε Ρόμπεκ, σε επιστολή του προς τον λόρδο Κούρζον, υπουργό Εξωτερικών της χώρας του, τον Μάρτιο του 1920. [....]
Δεν αμφισβητείται πλέον ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι ο κορυφαίος ανάμεσα στους ξεχωριστούς Έλληνες πολιτικούς ηγέτες που άφησαν τη σφραγίδα τους στην ιστορία του τόπου.
Κυριάρχησε στα ελληνικά πράγματα περισσότερα από 25 χρόνια, χωρίς να περιλαμβάνεται η θητεία του στην υπόδουλη Κρήτη, και στη διάρκεια της περιόδου αυτής η Ελλάδα μεγαλούργησε, έκανε βήματα εκσυγχρονισμού, αλλά παράλληλα υπέστη μεγάλες καταστροφές και διχάστηκε.
Η χώρα μπόρεσε να αντεπεξέλθει στη μεγάλη Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά ο διχασμός μεταξύ «δημοκρατικών» και «βασιλοφρόνων» έφτασε στο τέλος του μόνο το 1974, με το δημοψήφισμα για τη βασιλεία και το αποτέλεσμά του. [....]
Στα όσα επισημαίνει ο Θάνος Βερέμης ως γνωρίσματα του Ελευθέριου Βενιζέλου και της εποχής του υπάρχουν πολλά στα οποία υπάρχει συνέχεια.
Ο Βενιζέλος γνώριζε ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να πορευτεί προς τους στόχους της χωρίς στήριξη από μεγάλες ξένες δυνάμεις και συμμαχίες.
Η εξωτερική αλλά και η εσωτερική πολιτική του ήταν απόλυτα προσαρμοσμένες σε αυτή η ρεαλιστική άποψη σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και τα αποτελέσματα, θετικά ή αρνητικά, τον δικαίωναν συνεχώς, γεγονός που κατέγραψε και η ιστορία.
 Άλλωστε, σε όλη την ελληνική ιστορία, πριν και μετά τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο ξένος παράγοντας έπαιζε σημαντικότατο ρόλο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Υδατογραφία εποχής με την ακόλουθη λεζάντα:
«Ο δαφνοστεφής βασιλεύς και ο πολυμήχανος πρωθυπουργόςμετά του επιτελείου,
καθορίζοντες εν Χατζή-Μπεκλίκ τους όρους της
εν Βουκουρεστίω συνθήκης, την 14η Ιουλίου 1913».
 
Οι μεγάλοι πόλεμοι της Ελλάδος, Εκδόσεις Κ. Κουμουνδουρέα
«Σήμερα στην Ελλάδα, και ειδικά στη συγκυρία που βιώνει, ο λαϊκισμός έχει καλλιεργήσει την πεποίθηση ότι η χώρα μπορεί να προχωρεί μόνη της, δίχως εξάρτηση από τον οποιοδήποτε, ακόμη και σε σύγκρουση με τους πάντες, αγνοώντας τα πραγματικά δεδομένα.
Με αυτή την έννοια, η αποτίμηση του Ελευθέριου Βενιζέλου από τον Γεώργιο Σκληρό (από τους πρώτους Έλληνες μαρξιστές), που επισημαίνει ο Θάνος Βερέμης, είναι χρήσιμη.
 Έγραψε ο Σκληρός ότι το 1909 ο Βενιζέλος κατάλαβε πως «η επανάσταση για νάχη σημασία πρέπει να θίξη τις βαθειές ρίζες των κοινωνικών συστημάτων, τις ψεύτικες ιστορικές παραδόσεις και τις προλήψεις του λαού, να είναι δηλαδή ψυχική και πνευματική επανάσταση».
Οποιαδήποτε αναλογία με τη σημερινή Ελλάδα της κρίσης και της κοινωνίας της, δεν είναι βέβαια συμπτωματική …
 Άλλωστε, μπορεί ο μεγαλοϊδεατισμός να εγκαταλείφτηκε ως «κρατική πολιτική» με τη Μικρασιατική Καταστροφή, όπως πολύ σωστά αναφέρει ο Θ. Βερέμης, αλλά είναι πολύ αμφίβολο ότι έπαψε να υπάρχει ως «λαϊκή ιδεολογία», όπως προσθέτει.
Η άποψη ότι οι Έλληνες είναι περιούσιος λαός, που βάλλεται από παντού και υπονομεύεται από τους πάντες, παραμένει κυρίαρχη και σήμερα.
Η επίσημη παιδεία συμβάλλει επί δεκαετίες στην εδραίωση αυτής της άποψης.
Ο Ελ. Βενιζέλος ασχολήθηκε σοβαρά με την εκπαίδευση τα 25 χρόνια της παρουσίας του στην πολιτική σκηνή.
Εξελικτικά και σύμφωνα με τις δυνατότητες της κάθε στιγμής, αλλά πάντα με στόχο την ικανοποίηση των απαιτήσεων των καιρών.
Το έργο των κυβερνήσεών του ήταν σπουδαίο, αλλά είχε και συμπαράσταση από φωτισμένους ανθρώπους. [....]
Θα μπορούσε να αναφερθεί και η πτώχευση της χώρας το 1932 στα γεγονότα της εποχής του Ελευθέριου Βενιζέλου που αναλογούν στα σημερινά.
Ωστόσο, οι συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές και δεν υπάρχουν περιθώρια σύγκρισης.
Εκτός από ένα.
Ότι οι δανειστές, πάντοτε στην ιστορία της Ελλάδας αλλά και παντού, καθορίζουν τις οικονομικές πολιτικές και τις υποχρεώσεις των δανειζομένων.
Έτσι λοιπόν τότε, έτσι και τώρα.

Πάνω απ' όλα, γενναίος

ΚΕΙΜΕΝΟ
ΘΑΝΟΣ ΒΕΡΕΜΗΣ
Ο Βενιζέλος, όπως όλα τα πολύπλοκα φαινόμενα, αντιστέκεται σε κάθε εύκολο προσδιορισμό.
Είναι αδύνατο να τον συγκρίνει κανείς με κάποιο πρότυπο, γιατί είναι μοναδικός.
Αριστοκρατικός και λαϊκός, ευσυγκίνητος και απρόσιτος, δημοκρατικός και αυταρχικός
 – τα στοιχεία ήταν έτσι συνταιριασμένα μέσα του ώστε να ξαφνιάζει εχθρούς και φίλους.
Ως προς τις επιλογές και τις ενέργειές του οι αντιδράσεις του ήταν ακαριαίες.
Στην πολιτική αυτό που μετράει είναι η έγκαιρη παρέμβαση, ακόμη και όταν κάποιες ομάδες προηγούνται της εποχής τους ή μεγάλοι αριθμοί πολιτών υπολείπονται.
Οι μελετητές του Ελευθέριου Βενιζέλου θα συμφωνήσουν ότι υπήρξε αριστοτέχνης της έγκαιρης ενέργειας και της υλοποίησης του εφικτού.
Απόδειξη του ρεαλισμού και της ευελιξίας που διέθετε υπήρξε το γεγονός ότι, ενώ ως επαναστάτης του Θερίσου αγωνιζόταν για την ταχεία ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, λίγα χρόνια αργότερα, ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας, αντιτάχθηκε στην πραξικοπηματική είσοδο των Κρητών αντιπροσώπων στη Βουλή των Ελλήνων.
Ο Βενιζέλος προσπαθούσε πάντοτε να μη θυσιάζει το εφικτό για το ιδεώδες, και γι’ αυτό η πολιτική του φιλοσοφία παρακολουθούσε εκείνη του Αριστοτέλη. Έδινε δηλαδή μεγαλύτερη σημασία στα άτομα που στελεχώνουν το κράτος απ’ ό,τι στο ίδιο το θεσμικό πλαίσιο.
Θεωρούσε συνεπώς ότι υπήρχαν ορθές και εκφυλισμένες μορφές του ίδιου πολιτεύματος:
το αριστοκρατικό ή το δικτατορικό, το δημοκρατικό ή το οχλοκρατικό.
O Ελευθέριος Βενιζέλος και η δεύτερη σύζυγός του Έλενα Σκυλίτση-Βενιζέλου (πάνω), στο σπίτι της αδελφής του, Κατίγκως Μητσοτάκη, στη "Γαλαρία" της Χαλέπας το 1927 (στο κέντρο) και με τον Γεώργιο Παπανδρέου στον Παρθενώνα, στην αναστήλωση της Ακρόπολης το 1930 (κάτω).

Κληρονόμος της πολιτικής πελατείας του Θεόδωρου Δηλιγιάννη το 1910, που μετά τη δολοφονία του αρχηγού της περιπλανήθηκε χωρίς άξιο ποιμένα για πέντε χρόνια, ο Βενιζέλος φρόντισε να προετοιμάσει κατά την τρικουπική παράδοση τη χώρα προτού την εκθέσει στην επόμενη εθνική της περιπέτεια.
Ο προσεταιρισμός του στέμματος το 1910 εξασφάλισε την ενότητα που είχε διασαλευτεί από το κίνημα στο Γουδί το 1909, ώστε ο ευγνώμων μονάρχης να αναθέσει στον Βενιζέλο εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. [....]
Αναλαμβάνοντας την πρωθυπουργία, ο Βενιζέλος βρήκε τους Έλληνες εμβολιασμένους κατά της γοητείας των πολιτικών της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα. Όμως ο ελληνικός λαός δεν ήταν προετοιμασμένος για τον ασυνήθιστο βενιζελικό μαγνητισμό που σάρωσε τις αντιστάσεις του.
Η αριστοκρατική παρουσία του, σε συνδυασμό με την ακαταπόνητη βουλητικότητα του αυτοδημιούργητου πολιτευτή, ξάφνιαζε πάντοτε εχθρούς και φίλους.
Το μεταρρυθμιστικό του έργο κατά την πρώτη θητεία του συνοψίζεται στην αναθεώρηση του συντάγματος του 1864, από την οποία προήλθαν βασικοί θεσμοί του δημοσίου δικαίου που ισχύουν ακόμη.
Πρόκειται για τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, την υποχρεωτική και δωρεάν στοιχειώδη εκπαίδευση, τη δημιουργία του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Εκλογοδικείου, τις εγγυήσεις για την ανεξαρτησία των δικαστών και τη δυνατότητα κήρυξης κατάστασης πολιορκίας σε περίπτωση εξωτερικού κινδύνου.
Το κράτος δικαίου που θεσπίζεται από τις κυβερνήσεις του Βενιζέλου εγγυήθηκε για την εφαρμογή των νόμων.
Η ύπαιθρος ανακουφίστηκε από την παρανομία που ίσχυε με την ανοχή των αρχών, και οι δημόσιοι υπάλληλοι έπαψαν να είναι ανδρείκελα πολιτικών προστατών.
Παράλληλα, με τους Βαλκανικούς Πολέμους και τις αριστοτεχνικές του διαπραγματεύσεις, ο Βενιζέλος ολοκλήρωσε τις εδαφικές βλέψεις των Ελλήνων.
Η πανελλήνια γοητεία του μεγάλου πολιτικού κράτησε έως τον Μεγάλο Διχασμό.
Η αρχική συναίνεση ανάμεσα στον αρχηγό της κυβέρνησης και τον αρχηγό του κράτους, τον μονάρχη, άρχισε να φυλλορροεί αμέσως μετά τη δολοφονία του Γεώργιου Α ' στη Θεσσαλονίκη. [....]

Προσωπικά αντικείμενα του Ελευθερίου Βενιζέλου, το σπίτι και γλυπτό από τον τάφο του στα Χανιά.
Ήταν σίγουρα το ίδιο το ηγετικό του τάλαντο που έκανε κάθε του απόφαση εφικτή –από την ανόρθωση του 1910–1911, τους Βαλκανικούς του 1912–1913, την έξοδο στον Α ' Παγκόσμιο, τις διαπραγματεύσεις στη Λοζάνη, τον διακανονισμό των διμερών σχέσεων από το 1928 έως το 1930– και βέβαια η μοναδική του ευχέρεια να επιλέγει τους αρίστους για συνεργάτες και υπουργούς.
Ποτέ ξανά δεν θα γνωρίσει η Ελλάδα τα υπουργικά συμβούλια του Βενιζέλου, με τον Νικόλαο Δημητρακόπουλο, τον Εμμανουήλ Ρέπουλη, τον Λάμπρο Κορομηλά, τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, τον Ανδρέα Μιχαλακόπουλο, τον Γεώργιο Καφαντάρη, τον Κωνσταντίνο Ρακτιβάν, τον Κωνσταντίνο Γόντικα, τον Θεμιστοκλή Σοφούλη, τον Παναγή Βουρλούμη, τον Γεώργιο Παπανδρέου και τόσους άλλους. Δεν φοβήθηκε ποτέ να στέκονται δίπλα του άτομα με εξαιρετικές ικανότητες και ανάλογη με τη δική του βουλητικότητα.
Κανείς δεν μπορούσε να τον επισκιάσει.
Ο φόβος άλλωστε δεν έγινε ποτέ σύμβουλός του – ήταν πάνω απ’ όλα ένας γενναίος.
Αναγνωστικό της Γ΄ Δημοτικού, Ε. Γ. Παπαμιχαήλ και Δ. Βουτυράς, «Τα δικά μας και τα παληά χρόνια», Εκδοτικός Οίκος Δημητράκου, 1930 (Μουσείο “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”/ΟΠΑΝΔΑ, Αθήνα).

.












Ελευθέριος Βενιζέλος και εκπαίδευση

Το ζήτημα της εκπαίδευσης απασχόλησε σοβαρά τον Βενιζέλο από την πρώτη κιόλας πρωθυπουργία του. Ο Αλέξης Δημαράς συνοψίζει με τον ακόλουθο τρόπο τα κύρια σημεία του βενιζελικού έργου στον εκπαιδευτικό τομέα:
«Τη διατύπωση και ένταξη στο σύνταγμα του 1911 των άρθρων που επέβαλαν την καθαρεύουσα ως επίσημη γλώσσα του κράτους …
το νομοπαρασκευαστικό έργο του 1913 κατά τη διακυβέρνηση του 1910–1915∙ την επιβολή της δημοτικής στα δημοτικά σχολεία και τις σχετικές ενέργειες στην περίοδο 1916–1920· το νομοπαρασκευαστικό και νομοθετικό έργο της περιόδου 1929–1932».
Τις προεκλογικές του υποσχέσεις ο Βενιζέλος περιέλαβε πρώτα στα νομοσχέδια του 1913 για την εκπαιδευτική ανόρθωση.
Η προοδευτική τους τάση εκδηλωνόταν στη μέριμνα η οποία προβλεπόταν για τους αναλφάβητους ενήλικες, διανοητικά καθυστερημένους και γενικά για άτομα με ειδικές ανάγκες.
Με τα νομοσχέδια, επίσης, προετοιμαζόταν το έδαφος για την υποχρεωτική προσχολική εκπαίδευση και προβλεπόταν μέριμνα για τη μόρφωση των κοριτσιών και των αγροτών.
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι στη βενιζελική προσπάθεια μετείχαν και τα προβεβλημένα μέλη του ρηξικέλευθου Εκπαιδευτικού Ομίλου (Μανόλης Τριανταφυλλίδης, Δημήτρης Γληνός, Αλέξανδρος Δελμούζος), οι αποφάσεις της κυβέρνησης ήταν πολύ λιγότερο νεωτεριστικές από τις προσδοκίες των προοδευτικών.
Σταδιακά ο ίδιος ο Εκπαιδευτικός Όμιλος αλλά και η Διδασκαλική Ομοσπονδία χωρίστηκαν σε τρεις τάσεις, τη συντηρητική, την προοδευτική και την αριστερή.
Όταν ο Βενιζέλος ασχολήθηκε ξανά με την εκπαίδευση βρισκόταν ήδη στην τρίτη και τελευταία του θητεία στην εξουσία.
Το μέγεθος του ζητήματος είχε αποκτήσει σχεδόν τριπλάσιες διαστάσεις από εκείνο του 1911.
Οι μαθητές του δημοτικού, από 273.788 τότε, έφτασαν τις 752.937 το 1931–1932.
Οι φοιτητές που αποφοίτησαν το 1932 ήταν 1.212, σε αντίθεση με τους 518 απόφοιτους του 1911.
Η απήχηση των μεταρρυθμίσεων του 1929, επί υπουργίας Γόντικα, ήταν πολύ σημαντικότερη από τις προηγούμενες.
Η καινοτομία του νέου νόμου ήταν η κατάργηση του «ελληνικού σχολείου» και η διαίρεση της εκπαίδευσης σε δύο κύκλους:
έξι χρόνια δημοτικό και έξι γυμνάσιο.






ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ», η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο ΚΑΜ στα Χανιά σε συνεργασία με το Ίδρυμα Ελευθέριος Βενιζέλος και την υποστήριξη του Ιστορικού Αρχείου Κρήτης και του Ναυτικού Μουσείου. Ομιλητές: Γιάννης Φίλης (πρώην πρύτανης Πολυτεχνείου Κρήτης), Αντώνης Χουρδάκης (κοσμήτορας Πανεπιστημίου Κρήτης), Νίκος Παπαδάκης ( γενικός διευθυντής Ιδρύματος Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος )
Ανάλογης σημασίας υπήρξαν και οι μεταρρυθμίσεις των ετών 1931–1932 επί υπουργίας Γεωργίου Παπανδρέου, με ανεγέρσεις σχολείων (κατασκευάστηκαν 3.167 σχολικά κτίρια μεταξύ 1928–1932), πρόβλεψη προαιρετικών μαθημάτων, ίδρυση Γυμναστικής Ακαδημίας και κυρίως αναδιοργάνωση των πανεπιστημίων. Η κυβέρνηση του 1928–1932 θέλησε να περιορίσει τον αριθμό των εισακτέων στα πανεπιστήμια.
Στους πρόσφυγες φοιτητές παραχωρήθηκε το δικαίωμα δωρεάν εγγραφής στα πανεπιστήμια, δόθηκαν δωρεάν συγγράμματα και σίτιση – σε 600–700 πρόσφυγες σπουδαστές.
Αναγνωρίστηκε ακόμη η προϋπηρεσία εκπαιδευτικών στη Μικρά Ασία.
Χάρη στους πρόσφυγες ο δημοτικισμός κέρδισε έδαφος και στον έντεχνο λόγο αλλά και την εκπαίδευση.
Οι περιορισμοί στους εισακτέους στο πανεπιστήμιο, συνέπεσαν με τις πολιτικές αναστατώσεις στα ιδρύματα.
Ήταν η εποχή που περιγράφει ο Γιώργος Θεοτοκάς στο μυθιστόρημα του Αργώ το 1929.
Οι φοιτητές της Νομικής Αθηνών χωρίζονταν σε δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς, ενώ οι καθηγητές ήταν χαμένοι στον κόσμο τους μέσα σε σκονισμένα βιβλία.
Για τον Βενιζέλο έγραφε:
«Ήδη, παντού γινόταν λόγος για τον πρόεδρο.
Μόλις ξαναπάτησε τα ελληνικά χώματα έγινε πάλι μονομιάς, ο Πρόεδρος.
Η λέξη, έτσι χωρίς να συνοδεύεται από κανένα όνομα, δήλωνε αυτόν και όλοι το ήξεραν.
Αρχηγός, σωτήρας, σύμβολο της μισής Ελλάδας, σατανάς για την άλλη μισή, είταν οπωσδήποτε για όλους ο Πρόεδρος των ελληνικών ζητημάτων, ο άξονας που γύρω του ξανάρχιζε να στροβιλίζεται το έθνος.
Κανείς δεν καταλάβαινε τι ακριβώς είχε στο νου του, μα η παρουσία του έφτανε για να αναστατώσει τα πάντα, σαν να ανάδινε η παρουσία αυτή κάποιο μυστηριώδες ρεύμα, που τράνταζε μονομιάς όλες τις δυνάμεις του εθνικού οργανισμού, τις δυνάμεις της πίστης και του ηρωισμού, της περιπέτειας και της αρπαγής, της δημιουργίας και της διάλυσης, της μοχθηρίας και του φθόνου.
Όλες οι ζωικές ορμές που κοιμόντανε αχρησιμοποίητες, ξυπνούσανε πάλι και κοχλάζανε δυνατά στα ρόδινα ακρογιάλια της Ανατολικής Μεσογείου: Βενιζέλος, Βενιζέλος! …»
“Η αριστοκρατική παρουσία του, σε συνδυασμό με την ακαταπόνητη βουλητικότητα του αυτοδημιούργητου πολιτευτή, ξάφνιαζε πάντοτε εχθρούς και φίλους”.


πηγή:
Σχετικές αναρτήσεις εδώ:









Κυριακή 11 Μαρτίου 2018

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Μάρκ. 8, 34)

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

όσοι πιστοί πήγαμε σήμερα στην εκκλησία ακούσαμε αυτό το υπέροχο ευαγγέλιο περί Ψυχής και Σταυρού και βέβαια όπως και κάθε φορά περί Ελευθερίας!
Η Ορθοδοξία είναι η Θρησκεία της Αγάπης και της Ελευθερίας που όταν επιλέξουμε ως Ορθόδοξοι πιστοί να ακολουθήσουμε και , να βιώσουμε, αναπόφευκτα θα οδηγηθούμε στον Σταυρό,
 όπως και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μας,
 πρωταρχικά και παραδειγματικά έπραξε!


Σταυρός - γύρω στα 1360-1380 μ.Χ. - Mονή Παντοκράτορος, Άγιον Όρος
Σηκώνοντας ο Χριστός μας τον Βαρύ Ξύλινο Σταυρό που του φόρτωσαν και υπομείνας τα φρικτά βασανιστήρια, 
οδηγήθηκε ψηλά στον λόφο Γολγοθά όπου έγινε η φρικτή Σταύρωση...
Σταυρός τέμπλου - 1546 μ.Χ. - Mονή Σταυρονικήτα, Άγιον Όρος (Κρητική σχολή, Θεοφάνης ο Kρής)
  μας έδειξε έτσι με το δικό του παράδειγμα,
τον δρόμο που πρέπει και εμείς,να ακολουθήσουμε,
 για να σώσουμε, την Ψυχή μας...
Την Ψυχή μας που, από τη γέννησή μας, αφήσαμε να,
 απωλεσθεί και να, χαθεί,
 στους ψεύτικους,υλιστικούς, παραδείσους,
 της μικρής και, ασήμαντης,γήινης ζωής μας... mariarosa
Η προσκύνησις του Τιμίου Σταυρού
Τῌ ΤΡΙΤῌ ΚΥΡΙΑΚῌ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Γ΄ Κυριακη Των Νηστειων - Της Σταυροπροσκυνησεως
Με βάση το Πάσχα.
Εορτάζει 28 ημέρες πριν το Άγιο Πάσχα.
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
η΄ 34 – θ΄ 1
Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, 
ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, 
καὶ ἀκολουθείτω μοι. 
35 ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, 
ἀπολέσει αὐτήν· 
ὃς δ' ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. 36 
τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, 
καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; 
37 ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; 
38 ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, 
καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν 
ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ 
μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. 1 
Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· 
Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες ὧδε τῶν ἑστηκότων, 
οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου 
ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.
Σταυρός - μέσα 14ου αιώνα μ.Χ.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)
34 Τότε ὁ Ἰησοῦς κάλεσε τά πλήθη τοῦ λαοῦ μαζί μέ τούς μαθητές του καί τούς εἶπε: Ἐκεῖνος πού θέλει νά γίνει δικός μου καί νά μέ ἀκολουθεῖ ὡς μαθητής μου, ἄς διακόψει κάθε φιλία καί σχέση μέ τόν διεφθαρμένο ἀπ’ τήν ἁμαρτία ἑαυτό του κι ἄς πάρει τή σταθερή ἀπόφαση νά ὑποστεῖ γιά μένα ὄχι μόνο κάθε θλίψη καί δοκιμασία, ἀλλά ἀκόμα καί θάνατο σταυρικό, καί τότε ἄς μέ ἀκολουθεῖ μιμούμενος τό παράδειγμά μου. 
35 Καί μή διστάσει κανείς νά κάνει τίς θυσίες αὐτές. 
Διότι ὅποιος θέλει νά σώσει τή ζωή του, θά χάσει τήν πνευματική, εὐτυχισμένη καί αἰώνια ζωή. 
Ὅποιος ὅμως χάσει καί θυσιάσει τή ζωή του γιά τήν ὁμολογία καί τήν ὑπακοή του σέ μένα καί τό εὐαγγέλιό μου, αὐτός θά σώσει τήν ψυχή του στή μέλλουσα ζωή, ὅπου θά κερδίσει τήν αἰώνια εὐτυχία.
36 Κι ἐκείνη ἡ σωτηρία εἶναι τό πᾶν. 
Διότι τί θά ὠφελήσει τόν ἄνθρωπο, ἐάν κερδίσει ὅλον αὐτόν τόν ὑλικό κόσμο, καί στό τέλος χάσει τήν ψυχή του; 
Διότι ἡ ψυχή του, πού εἶναι πνευματική καί αἰώνια, δέν συγκρίνεται μέ κανένα ἀπ’ τά ὑλικά ἀγαθά τοῦ φθαρτοῦ κόσμου.
37 Ἤ, ἐάν ἕνας ἄνθρωπος χάσει τήν ψυχή του, τί μπορεῖ νά δώσει ὡς ἀντάλλαγμα γιά νά τήν ἐξαγοράσει ἀπ’ τήν αἰώνια ἀπώλεια;
38 Κι ἀσφαλῶς θά χάσει τήν ψυχή του ἐκεῖνος πού δέν θά ὑποστεῖ γιά μένα τίς θυσίες αὐτές. 
Διότι ὁποιοσδήποτε ντραπεῖ ἐμένα καί τά λόγια μου ἐπηρεασμένος ἀπ’ τίς περιφρονήσεις καί τούς χλευασμούς τῶν ἀνθρώπων τῆς γενιᾶς αὐτῆς πού ἀποστά­τησε ἀπ’ τόν πνευματικό της νυμφίο καί εἶναι ἁμαρτωλή, αὐτόν θά τόν ντραπεῖ καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου καί θά τόν ἀποκηρύξει ὡς ξένο, ὅταν θά ἔλθει μέ τούς ἁγίους ἀγγέλους περιβεβλημένος μέ τή δόξα τοῦ Πατρός του.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Θ΄
Τούς ἔλεγε ἀκόμη: Σᾶς λέω ἀληθινά ὅτι ὑπάρχουν μερικοί ἀπ’ αὐτούς πού στέκονται ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι δέν θά γευθοῦν θάνατο προτοῦ νά δοῦν μετά τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά καταλύεται ἡ παλαιά θεία τάξη καί διαθήκη μέ τήν καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ καί τοῦ ναοῦ της καί μέ τόν διασκορπισμό τοῦ Ἰσραήλ· 
γιά νά θεμελιωθεῖ μέ δύναμη ἀκαταγώνιστη καί ὑπερφυσική ἡ νέα θεία τάξη στόν κόσμο, τήν ὁποία θά ἐκπροσωπεῖ ἡ Ἐκκλησία ὡς ἄλλη βασιλεία τοῦ Θεοῦ πάνω στή γῆ.
(Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ 
- ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ¨Ο ΣΩΤΗΡ¨»)
«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Μάρκ. 8, 34). Εἶναι άδύνατον νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν αἴροντα τὸν Σταυρὸ Του Κυρίου χωρὶς νὰ φέρουμε τὸν δικὸ μας σταυρό.
Ἀλλὰ τί εἶναι αὐτὸς ὁ Σταυρός; 
Εἶναι ὅλες οἰ δοκιμασίες, τὰ ἐμπόδια καὶ οἱ θλίψεις – ποὺ τὸ μεγάλο βάρος τους ἀκουμπᾶ στοὺς ὤμους μας ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικά – καθώς βαδίζουμε τὸ δρόμο τῆς συνειδητῆς ἐκπλήρωσης τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου. 
Ἕνας τέτοιος σταυρὸς εἶναι σὲ τέτοιο βαθμὸ αὐτονόητος γιὰ τὸν Χριστιανό, ὥστε ὅπου ὑπάρχει κι Χριστιανός, ὑπάρχει κι ἕνας σταυρός, καὶ ὄπου δὲν ὑπάρχει σταυρός, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει καὶ Χριστιανός.
Τὰ ἄφθονα προνόμια καὶ μιὰ ζωὴ γεμάτη ἀπολαύσεις δὲν ταιριάζουν στὸν ἀληθινὸ Χριστιανό.
Ἔργο του εἶναι νὰ καθαρίσει καὶ νὰ ἀνακαινίσει τὸν ἐαυτό του. Μοιάζει μὲ τὸν ἀσθενῆ ποὺ ἔχει ἀνάγκη καυτηριασμοῦ ἢ ἀκρωτηριασμοῦ. 
Πῶς γίνεται νὰ μὴν πονέσει; Θέλει νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία ἑνὸς ἰσχυροῦ ἐχθροῦ, ἀλλὰ πῶς μπορεῖ νὰ γίνει αὐτὸ χωρὶς ἀγώνα καὶ πληγές;
Θὰ πρέπει νὰ βαδίζει κόντρα σὲ ὅλες τὶς πρακτικὲς ποὺ ἰσχύουν γύρω του, ἀλλὰ πῶς νὰ τὸ ἐπιτύχει χωρὶς νὰ ξεβολευτεῖ καὶ νὰ περιοριστεῖ; 
Νὰ χαίρεστε, ὅταν αἰσθάνεστε τὸ φορτίο τοῦ σταυροῦ ἐπάνω σας, γιατὶ εἶναι σημάδι ὅτι ἀκολουθεῖτε τὸν Κύριο στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας ποὺ ὁδηγεῖ στὸν οὐρανό. 
Κάντε λίγο ὑπομονή. 
Τὸ τέρμα καὶ ὁ στέφανος τῆς νίκης εἶναι πολὺ κοντά!
Η άσκηση των αρετών δεν είναι εύκολη υπόθεση. 
Πέρα από την προσωπική ισχυρή θέληση, είναι απαραίτητη και η αγιαστική δύναμη της Εκκλησίας μας. 
Έτσι οι άγιοι Πατέρες όρισαν, καταμεσής της αγίας Τεσσαρακοστής να προσκυνείται ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου, για να λαμβάνουμε οι πιστοί από αυτόν χάρη και δύναμη για να συνεχίσουμε με σθένος τον πνευματικό μας αγώνα.

Ο Σταυρός του Χριστού είναι το καύχημα της Εκκλησίας μας και το αήττητο όπλο κατά των δυνάμεων του κακού. 
Πάνω σε αυτόν συντρίφτηκε το κράτος του διαβόλου και εκμηδενίστηκε η δύναμή του. 
Από αυτόν πήγασε η απολύτρωση και η αθανασία στο ανθρώπινο γένος. 
Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: 
«Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρόν Σου ημίν δέδωκας , φρίττει γαρ και τρέμει, μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν » και «Νυν εμφανιζόμενος ο Σταυρός, δύναμιν παρέχη εν τω μέσω των νηστειών, τοις το θείον σκάμμα, ανύουσι προθύμως ΄ αυτόν μετ ' ευάβείας , κατασπαζόμεθα ».
Από φονικό και έχθιστο μέσον εκτέλεσης κακούργων μεταβλήθηκε σε μέσον αγιασμού και νοητή ασπίδα προστασίας από τις επιβουλές του Εωσφόρου και των σκοτεινών πεσόντων αγγέλων του. 
Άλλοι τον παρομοιάζουν με ισχυρό κυματοθραύστη κατά των κλυδωνισμών της ζωής, που προκαλεί το κακό και η αμαρτία. 
Η σωματική κόπωση της νηστείας και η ψυχική νωχέλεια του πνευματικού αγώνα είναι δυο βασικοί παράγοντες, οι οποίοι μπορούν να αναστείλουν τη νηπτική πορεία του πιστού. 
Η αγιαστική δύναμη του Σταυρού είναι το αντίδοτο σ' αυτή την κατάσταση.

Ο Σταυρός του Χριστού, εκτός από θείο σύμβολο της Εκκλησίας μας, έχει και ηθική σημασία για τον κάθε πιστό. 
Όπως ο Κύριος έφερε το δικό Του Σταυρό στο Γολγοθά, φορτωμένος τις ανομίες ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, έτσι και ο πιστός του Χριστού, φέρει αυτός τον προσωπικό του σταυρό, τον αγώνα για σωτηρία και τελείωση. 
Ο δρόμος για τη σωτηρία είναι πραγματικός Γολγοθάς και απαιτεί αυταπάρνηση σε όσους τον ανεβαίνουν. 
Το βεβαίωσε ο Κύριος:
« όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν , απαρνησάσθω ευατόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι » (Μαρκ.8,34). 
Η αγία περίοδος του Τριωδίου είναι κατ' εξοχήν σταυρική πορεία και νοητή σταύρωση των παθών μας.

Γι' αυτό η αγία μας Εκκλησία αφιέρωσε την Κυριακή αυτή στην προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού. 
Οι πιστοί αντλώντας χάρη από αυτόν, δυναμωμένοι πια και ανανεωμένοι, αντιπαρερχόμαστε τα εμπόδια που στήνει ο πονηρός και βαδίζουμε την ουρανοδρόμο ατραπό με οδηγό τη χαρά και τη λαχτάρα να συναντήσουμε τον αναστάντα Κύριό μας Ιησού Χριστό την αγία και λαμπροφόρο η ημέρα της εγέρσεώς Του.
Πηγή:  Αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου από το βιβλίο: 
«Ψωμί για το ταξίδι –Οδοιπορικό Μεγάλης Τεσσαρακοστής», 
Εκδόσεις Αρμός, σσ. 95-96