Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Ημέρα της Πεντηκοστής . - Eτι καί έτι κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν - !

Γράφει ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΛΙΟΝΑΚΗΣ
Κατά τήν έσχατη καί μεγάλη καί σωτήρια ημέρα τής Πεντηκοστής, κατά τήν οποία αποκαλύφθηκε καί προσκυνούμε και δοξάζουμε τό μέγα μυστήριο τής Αγίας καί Ομοουσίου καί Αδιαιρέτου καί Ασυγχύτου Τριάδος, τού Ενός καί Μοναδικού Θεού, τού Πατρός καί τού Υιού καί τού Αγίου Πνεύματος, αμέσως μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, τελούμε τον Εσπερινό τής Γονυκλισίας, κατά τόν οποίο ψάλλουμε ύμνους αφιερωμένους κατ’ εξοχήν στό Πανάγιον Πνεύμα, τό τρίτο πρόσωπο τής Τρισηλίου Θεότητος, πού είναι «φώς καί ζωή καί ζώσα πηγή νοερά. Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, ηγεμονεύον, καθαίρον τά πταίσματα, Θεός καί θεοποιούν, πύρ έκ πυρός προϊόν, λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τά χαρίσματα» (Γ’ Ιδιόμελον τών Αίνων τής Πεντηκοστής).
Αμέσως μετά τήν είσοδο τού Εσπερινού κι αφού ψάλει τό «Φώς ιλαρόν» καί το πανηγυρικό Μέγα Προκείμενο «Τί Θεός Μέγας ώς ό Θεός ημών; Σύ εί ό Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος» σέ ήχο βαρύ, μεγαλόπρεπο, αντάξιο τού νοήματος καί τού μηνύματος του, ο Διάκονος μάς καλεί, κλήρο καί λαό, νά γονατίσουμε καί ν’ απευθύνουμε στόν Θεό γονυπετείς λόγο ικεσίας, «Ετι καί έτι κλίναντες τά γόνατα, τού Κυρίου δεηθώμεν».
Από τήν λαμπροχαρμόσυνη αγία ημέρα τού Πάσχα μέχρι καί σήμερα, η γονυκλισία είναι απαγορευμένη, σύμφωνα μέ τούς Ιερούς Κανόνες (20ος τής Α’ Οικουμενικής Συνόδου και 90ος τής Πενθέκτης) καί γιά νά υπογραμμίζεται τό χαρούμενο καί σωτήριο μήνυμα τών αναστάσιμων βιωμάτων τής Εκκλησίας ή προσευχή τών Ορθοδόξων γίνεται «ορθοστάδην». Σέ όρθια στάση δηλαδή καί όχι με γονυκλισία. Όμως τήν ώρα τούτη τό ορθοστάδην παραμερίζεται, όχι μόνο γιά να χαιρετίσουμε θεοπρεπώς τό Πανάγιον Πνεύμα «δι’ ου Πατήρ γνωρίζεται μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις τής Αγίας Τριάδος» (Β’ Ιδιόμελον τών Αίνων τής Πεντηκοστής) μά και γιά να πούμε κατά πως ταιριάζει σε παραστρατημένους, όπως είμαστε όλοι μας, χωρίς εξαίρεση, τό ημάρτομεν καί να ζητήσουμε τό έλεος τού Θεού, τήν άφεση, τήν κάθαρση καί τή συγγνώμη.
Τήν γονυκλισία τήν ονομάζει ο λαός μας καί «μετάνοια». Γιατί ή στάση τού μετανοούντος είναι τό κλίνειν τά γόνατα. Κάτω τα γόνατα, κάτω καί το πρόσωπο σημαίνει απλούστατα... «Θεέ μου, βρίσκομαι κάτω».
Είμαι πεσμένος. Εχω καταντήσει γή καί σποδός. Σήκωσε με. Ανάστησε με.
Σώσε με....! Έτσι τώρα πού έρχεται ο Παράκλητος, τό Πνεύμα τής Αληθείας τό «καθαίρον τά πταίσματα» καλούμαστε νά πάρουμε στάση (όχι μόνο σώματος μα καί ζωής) μετανοούντος.
«Έτι καί έτι κλίναντες τά γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».
Οί παλαιότεροι στήν Κρήτη μας έλεγαν «Καί στήν κορυφή τού βουνού να βρεθείς τούτη τήν ημέρα ολομόναχος, θα πρέπει να γονατίσεις καί να κάμεις τόν σταυρό σου». Καί κρύβουν τά λόγια τούτα τήν αίσθηση της πραγματικής μετοχής στή ζωή Ενός Σώματος τής Εκκλησίας, ανεξάρτητα από εξωτερικές συνθήκες. Τήν αίσθηση τής εν Θεώ τώ έν Τριάδι οργανικής ενότητος τών πιστών, όπου κι αν οί συγκυρίες τής ζωής τους θέτουν να βρίσκονται... Καί γονατίζει ο πιστός όπου κι αν είναι, στήν Εκκλησία, στό σπίτι, στό Νοσοκομείο αν είναι άρρωστος, στό πλοίο άν θαλασσοπορεί, στο βουνό, στόν κάμπο, στήν στάνη, στό δάσος, στή ξενιτιά, στή φυλακή κί όπου βρίσκεται.
Η πρώτη ευχή τής γονυκλισίας απευθύνεται στόν «Άχραντο, αμίαντο, άναρχο, αόρατο, ακατάληπτο, ανεξιχνίαστο, αναλλοίωτο, ανυπέρβλητο, αμέτρητο, ανεξίκακο Κύριο» τόν «Πατέρα τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» καί Τόν παρακαλεί, μέ μόνο συνήγορο μας τήν δική Του συμπάθεια, νά μας δεχθεί καθώς προσπέφτουμε ενώπιον Του μετανοημένοι καί φωνάζοντας τό ημάρτομεν! Τού θυμίζει πώς από τήν μήτρα τής μητέρας μας ήδη, Αυτόν μονάχα είχαμε γιά Θεό μας, αλλά, επειδή τή ζωή μας τή χαραμίσαμε στήν ματαιότητα, μείναμε γυμνοί από τήν βοήθεια Του καί δεν έχουμε λόγια γιά ν’ απολογηθούμε. Όμως παίρνουμε θάρρος από τούς οικτιρμούς Του καί κράζουμε, «Αμαρτίας νεότητος ημών καί αγνοίας μή μνησθής, καί έκ τών κρυφίων ημών καθάρισον ημάς». Τού ζητά, πρίν βρεθούμε πίσω στό χώμα, σ’ Αυτόν να μάς αξιώσει νά επιστρέψουμε! Νά ζυγομετρήσει τίς αμαρτίες μας μέ τους οικτιρμούς Του καί ν’ αντιπαραθέσει τήν άβυσσο τών οικτιρμών καί του ελέους Του στό πλήθος τών πλημμελημάτων μας. Νά μάς ρύσει από τήν αβάσταχτη τυρρανία τού Διαβόλου! Ν’ ασφαλίσει τήν ζωή μας μέσα στούς αγίους καί ιερούς Του νόμους καί να μας συνάξει όλους στήν Βασιλεία Του. Καί καταλήγει ικετευτικά, «Δός συγγνώμην τοίς ελπίζουσιν είς Σε... καθάρισον ημάς τή ενεργεία τού Αγίου Σου Πνεύματος». Πρόκειται γιά προσευχή αληθινή! Εξομολογητική, χωρίς προσπάθειες άσκοπης δικαιολογίας ή αποποιήσεως ευθυνών. Δέν είναι λόγια αυτά.
Είναι βέλη πού σαϊτεύουν τήν Πατρική καρδιά τού Ανεξίκακου καί Πολυέλεου καί Φιλάνθρωπου Θεού...
Αυτόν τόν Πολυεύσπλαχνον Πατέρα θά θερμοπαρακαλέσουμε, κλήρος καί λαός, στήν Μητρόπολη τών Μοναστηριών τής Κρήτης (Καθηγητής Τωμαδάκης), στήν Ιερά Πατριαρχική καί Σταυροπηγιακή Μονή τής Αγίας Τριάδος τών Τζαγκαρόλων Ακρωτηρίου, τήν Κυριακή τής Πεντηκοστής, προκειμένου νά πείσουμε τόν Θεόν νά μας καταδιώξει μέ το έλεος Του καί καλούμε όλο τόν αγωνιζόμενο ορθόδοξο κόσμο νά ενώσει τίς προσευχές Του μαζί μας πρός αυτό τόν σωτήριον σκοπό.  http://www.haniotika-nea.gr

ΠΕΘΑΝΕ Ο ΠΑΤΡΙΚ ΛΙ ΦΕΡΜΟΡ . Στην τελευταία του συνέντευξη μιλούσε με τόση αγάπη για την Κρήτη και το Γερακάρι .


Της ΕΥΑΣ ΛΑΔΙΑ
Σε ηλικία 96 ετών απεβίωσε ο μεγάλος φίλος της Ελλάδας Πάτρικ Λι Φέρμορ. Ο Βρετανός συγγραφέας έγινε γνωστός για τη δράση του στην Κρήτη κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κυρίως για την απαγωγή του Γερμανού στρατηγού Κράιπε, το 1944.
Μετά τον πόλεμο ο Φέρμορ έγραψε βιβλία για τις εμπειρίες του από την Αντίσταση και το 1960 εγκαταστάθηκε στην Καρδαμύλη. Η ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού εξέφρασε τη βαθιά της θλίψη για την απώλεια του Φέρμορ.
Στη σχετική ανακοίνωση αναφέρεται: «Ο Patrick Leigh Fermor, ο μεγαλύτερος ίσως σύγχρονος συγγραφέας ταξιδιωτικής λογοτεχνίας, αγάπησε την Ελλάδα σαν δεύτερη πατρίδα του.
Απ την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν συμμετείχε ενεργά στον αγώνα των ανταρτών στην Κρήτη κατά των Γερμανών κατακτητών, μέχρι σήμερα, που άφησε την τελευταία του πνοή, ο Fermor δεν έπαψε ούτε στιγμή να εμπνέει και να συγκινεί με το συγγραφικό του ταλέντο, την ηθική του ακεραιότητα, την αγάπη του για τη ζωή, τους αγώνες του για τις ανθρωπιστικές αξίες. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φράσεις του Fermor ήταν πως «πατρίδα είναι εκεί όπου έχουμε τα βιβλία μας».
Η Ελλάδα, η χώρα που ο ίδιος επέλεξε για να ζήσει και να δημιουργήσει, αποχαιρετά σήμερα ένα από τους πιο αξιόλογους πρεσβευτές του Πολιτισμού της σε ολόκληρο τον κόσμο.»
Οι λεπτομέρειες για τον τόπο και το χρόνο της κηδείας του Φέρμορ δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστές.
Η τελευταία του συνέντευξη

τις 27 Απριλίου 2011, είχαμε επικοινωνήσει με τον Πάτρικ Λι Φέρμορ με αφορμή την επέτειο της απαγωγής του στρατηγού Κράιπε. Και είχαμε γράψει σχετικά: Πόσο εύκολο είναι να επικοινωνήσεις με ένα θρύλο της τοπικής ιστορίας;
Το τρακ έγινε περισσότερο όταν απάντησε μια φωνή τρεμουλιαστή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.
-Είστε ο κ. Πάτρικ Λη Φέρμορ;
-Ο ίδιος. Ποιος είναι παρακαλώ;
Έτσι ξεκίνησε η συνομιλία μας με τον απαγωγέα του στρατηγού Κράιπε, μια πράξη αποκοτιάς, που στοίχισε ζωές και ολοκαυτώματα χωριών.
Αν και τα χρόνια που τον βαραίνουν είναι αρκετά ο πρωταγωνιστής της επιχείρησης αυτής που άφησε άφωνο ακόμα και το Χίτλερ διατηρεί μια διαύγεια πνευματική.
Μένει πάντα στο ησυχαστήριό του στην Καρδαμύλη της Μεσηνίας.
Ο ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας κ. Γιώργος Καλογεράκης, που τον έχει επισκεφθεί, μας έλεγε ότι διατηρεί πάντα τις συνήθειες ενός τυπικού Άγγλου. Επιμένει κυρίως στην ακρίβεια. Αν για παράδειγμα σε περιμένει στις 6 το απόγευμα, η βαριά αυλόπορτα του σπιτιού του ανοίγει παρά πέντε και κλείνει ακριβώς και πέντε χωρίς καμιά καθυστέρηση.
Η δική μας επικοινωνία με τον θρυλικό Φιλεντέμ έγινε με κόπο επειδή αντιμετωπίζει και πρόβλημα ακοής.
Όταν όμως του θυμίσαμε την επίσκεψή του στο Ρέθυμνο, πριν μερικά χρόνια, όταν ακόμα ζούσε ο αξέχαστος γιατρός και συγγραφέας Νίκος Κοκονάς, η συγκίνησή του φάνηκε αμέσως.
Μας είπε, χωρίς ν’ αφήνει περιθώριο για ερωτήσεις, πόσο στενός ήταν ο δεσμός του με τους Κοκονάδες και τους Κουτελιδάκηδες και με πόση αγάπη θυμάται την Κρήτη και τους Κρητικούς.
Στην ερώτησή μας αν θα έρθει τον Αύγουστο στις μεγάλες εκδηλώσεις που θα γίνουν για τα ελληνικά ολοκαυτώματα στο Γερακάρι, φάνηκε πρόθυμος ν’ ανταποκριθεί αρκεί να βρίσκεται στην Ελλάδα, όπως μας είπε.
Γιατί, μας εξήγησε, περνά και κάποιους μήνες το χρόνο στην πατρίδα του.
Είχαμε βέβαια συγκεκριμένη αφορμή που επικοινωνήσαμε μαζί του.
Το καλούσε η επέτειος του μεγάλου αυτού γεγονότος της απαγωγής που έγινε 26 Απριλίου 1944.
Στην επικοινωνία μας, επιγραμματικά σχεδόν, αναφέρθηκε στην απαγωγή.
Κι εμείς δεν θελήσαμε να τον κουράσουμε περισσότερο με ερωτήσεις.
Άλλωστε είναι γεμάτο το διαδίκτυο με λεπτομέρειες από το γεγονός που βύθισε στο πένθος τόσους ανθρώπους.
Κι ενώ η λευτεριά ήταν τόσο κοντά...Δανειζόμαστε μερικές από αυτές.
«Κεραυνός εν αιθρία»
Η είδηση της απαγωγής του, στις 26 Απριλίου 1944, έπεσε ως «κεραυνός εν αιθρία» στις γερμανικές δυνάμεις κατοχής της Κρήτης και το Γερμανικό Επιτελείο του Βερολίνου, συγκλονίζοντας ακόμη και τον ίδιο τον Χίτλερ.
 Ο Κράιπε (Karl Heinrich Georg Ferdinand Kreipe) ήταν ένας ζωντανός θρύλος για τους πολεμιστές της Wehrmacht, έχοντας παρασημοφορηθεί πάμπολλες φορές στην μακρόχρονη υπηρεσία του στο στράτευμα από την εποχή ακόμη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Κατά τραγική ειρωνεία, ο εμπειροπόλεμος ταξίαρχος Κράιπε απήχθη ανήμερα της κοινοποίησης της προαγωγής του σε υποστράτηγο, στα πλαίσια της ανάληψης των νέων του καθηκόντων ως ανώτατος διοικητής της Μεγαλονήσου, 1.200 χιλιόμετρα μακριά από το πλησιέστερο μέτωπο!
Φαίνεται πως ήταν της μοίρας γραφτό ο πόλεμος να τελειώσει κατ’ αυτόν τον τρόπο για έναν άνδρα, που πάμπολλες φορές σκόρπισε τον τρόμο στους αντιπάλους του, και μάλιστα κατά την διάρκεια μιας μετάθεσης που θεωρείτο ευνοϊκή.
Γιατί ο Κράιπε είχε έρθει στην Κρήτη μόλις δύο μήνες και δύο μέρες πριν την απαγωγή του, σε αντικατάσταση του στρατηγού Μύλερ (Friedrich Wilhelm Müller), προκειμένου να ξεκουραστεί από τις αδιάκοπες παρουσίες του στην πρώτη γραμμή του Ανατολικού Μετώπου.
Το αρχικό σχέδιο των Βρετανών προέβλεπε την απαγωγή του Μύλερ, που είχε προ πολλού καταφέρει να ξεσηκώσει θύελλα αντίδρασης στα συμμαχικά κλιμάκια εξαιτίας των εγκλημάτων του σε βάρος του άμαχου πληθυσμού του ηρωικού κρητικού λαού.
Η ενδιάμεση απρόβλεπτη αντικατάστασή του από τον Κράιπε δεν πτόησε τους Βρετανούς, εφόσον έτσι κι αλλιώς στόχος τους ήταν η εξύψωση του ηθικού των μελών της ντόπιας αντίστασης και του λαού, με ταυτόχρονη προσβολή του ηθικού των δυνάμεων κατοχής της Κρήτης.
Γνωστές οι συνέπειες της παράτολμης πράξης
Οι συνέπειες γνωστές. Τις συζητήσαμε για μια ακόμα φορά προχθές στο Γερακάρι με ανθρώπους που θυμούνται τη συμφορά.
Όταν ο λόγος ήρθε στο Λη Φέρμορ, ο κ. Ταταράκης, αδελφός του δασκάλου, ένας ακόμα της εκλεκτής παρέας μας, χαμογέλασε με σημασία.
Είχε θυμηθεί την επίσκεψη του Φέρμορ πριν χρόνια στο Γερακάρι.
-Βλέπω που λέτε μια μέρα μπροστά μου ένα λεβεντόκορμο κύριο, ηλικιωμένο αρκετά. Με χαιρέτισε με ευγένεια. Κοιτούσε γύρω σαν να του ήταν γνώριμη κάθε γωνιά. Όταν άρχισε να με ρωτά λεπτομέρειες για άτομα και τοποθεσίες τα έχασα κυριολεκτικά. Μα αυτός γνώριζε το Γερακάρι καλύτερα από τους ντόπιους. Ήταν ο Πάτρικ Λη Φέρμορ. Είχε έρθει σαν προσκύνημα με το γιατρό τον Κοκονά. Μου είπε που ήθελε να πάει. Και κατάλαβα πως ακολουθούσε τα ίχνη μιας πορείας αγώνων που σημάδεψαν τη ζωή του αλλά και την ιστορία μας.
«Να είναι καλά»
Ο νους επέστρεψε στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε με το θρυλικό «Μιχάλη» της Αντίστασης .
-Έχετε κάποιο μήνυμα για τους Ρεθεμνιώτες; τον είχαμε ρωτήσει πριν κλείσουμε το τηλέφωνο.
-Να είναι όλοι καλά. Και στο Γερακάρι χαιρετισμούς.
 Τους θυμάμαι όλους με συγκίνηση. Να είναι καλά...
ΠΗΓΗ : http://politismosrethymno.blogspot.com
Αναδημοσίευση Απο Ρεθεμνιώτικα Νεα