+Σαν σήμερα 13 Μάη του 1982 έφυγε, έχοντας την Ελληνική σημαία προσκέφαλο, όπως ήταν και η τελευταία της επιθυμία σε ηλικία 92 ετών η "Κυρά της Ρω " ... Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ...

Επί 34 χρόνια, μόνη και μόνιμη κάτοικος του νησιού 

(που βρίσκεται απέναντι από την Αντίφελλο της Μικράς Ασίας [περιοχή που την έχουμε συνδέσει με την αρχαία Λυκία]),

ήταν η Δέσποινα Αχλαδιώτου, η Ακρίτας του Αιγαίου και του Ελληνισμού, η "Κυρά της Ρω". 

Από το 1927 ως το 1961, έζησε εκεί και κάθε μέρα ύψωνε την Ελληνική Σημαία, για να πει σ' όλους, πως τούτος ο τόπος που πατούσε, ήταν Ελλάδα. Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, πήγε στο Καστελόριζο και εκεί έδρασε με τις αποστολές στρατευμάτων για τη Μέση Ανατολή, κρύβοντας και φυγαδεύοντας αξιωματικούς και στρατιώτες. Τότε, όλοι σχεδόν οι Κάτοικοι του Καστελόριζου, είχαν φύγει για τα γύρω νησιά, την Κύπρο, την Αίγυπτο.
Λίγα λιτά λόγια απ' την ίδια:

 "Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ' αγαπώ. 

/ Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. 

Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες... ...βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τουρκικές ακτές. /

Την Ελληνική Σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον Τάφο."
Στις 14 Μάη 1982, η ενενηντάχρονη Δέσποινα Αχλαδιώτου κηδεύτηκε με τιμές Εθνικής ηρωίδας. 

Το φέρετρό της ήταν σκεπασμένο με την Ελληνική σημαία. 

Η μνήμη της, λειτουργεί σα γέφυρα που ενώνει την Αρχαία Ελλάδα των αποίκων του 9ου-8ου αιώνα π.Χ., το Βυζάντιο, την παράδοση και τον πολιτισμό χαμένων πατρίδων...
Αφήνουμε το γωνιακό πλακόστρωτο χώρο και ανηφορίζουμε. Περνώντας μια λευκή καμάρα, βρισκόμαστε σ' ένα χώρο νησιώτικου σπιτιού, λευκού, ξεκούραστου. Μετά τους πολέμους στα βουνά, κάνω εδώ μια Παύση. Από μια μικρή τοξωτή πόρτα στα αριστερά, θα δούμε το θέμα μας. Απ' αυτή τη θέση, δημιουργώ με ένα πλακόστρωτο στενό διάδρομο που τελειώνει σε μια άλλη καμαρωτή μικρή πόρτα, έναν άξονα με μικρή οπτική γωνία.

 Έτσι λοιπόν, τα στοιχεία αυτά, σε συνδυασμό με τη διαμόρφωση του χώρου στον οποίο βαδίζει ο επισκέπτης, την κίνηση του νερού κάτω απ' τα πόδια της κεντρικής φιγούρας, οδηγούν το βλέμμα του στο βάθος. 

Στο γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού. 

Επίσης, τα ξύλα της οροφής του διαδρόμου, βοηθούν στη δημιουργία προοπτικού βάθους. 

Δεξιά, το βάθος αυτό τονίζεται με τα βράχια που αποτελούν το δεξί τμήμα της σύνθεσης και σχηματίζουν χαμηλό προς τη θάλασσα ανηφορικό μονοπάτι, το οποίο φέρει στο τέλος του τη φιγούρα της Κυράς της Ρω. 

Για να καταλάβουμε την κλίμακα, σε σχέση με το νησιωτικό τόπο, αφήνω πέτρινο τοίχο με φαγωμένο το σοβά από τη θάλασσα, στο έξω βοηθητικό κτίσμα.
Τα υλικά που χρησιμοποίησα, είναι τσιμέντο, λινάτσα, γύψος, νευρομετάλ, ξύλα και πέτρες. 

Ειδικά η σύνθεση αυτή, λόγω του μεγάλου της οριζόντιου άξονα, βρίσκεται να γειτνιάζει με πολλά θέματα. 

Βρίσκεται δεξιά της "Σφαγής", αριστερά της "Κύπρου", πίσω από τον "Νικηταρά", άνω αριστερά της "Πίνδου", κάτω αριστερά της "Κρήτης" και τέλος, διαγώνια πάνω αριστερά απ' το "Κούγκι".
Ήμουν ευτυχής που μπόρεσα να έχω άφθονο υλικό, τόσο από δημοσιεύματα εφημερίδων, συνεντεύξεις, ακόμη και βίντεο· προκειμένου να δουλέψω σωστά πάνω στο πορτραίτο της, βασισμένος πάντα σε πραγματικά στοιχεία.
Και είπα, όλα γύρω βλέποντας:
Νησί,
αβασίλευτη στο πέλαο δόξα,
ω ριζωμένο στο πολύβοο διάστημα
και στου Ομήρου το στίχο λουσμένο,
βυθισμένο στον ύμνο.Άγγελος Σικελιανός

ΠΗΓΗ:
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ...

Η Ρω ή Ρώγη ή Ροπή, όπως την αναφέρουν διάφοροι χάρτες ή παλιά βιβλία, βρίσκεται 4 μίλια δυτικά από το Καστελλόριζο και σε απόσταση 12 μιλίων από τις τoυρκικές ακτές. 

Είναι το πρώτο νησάκι που βλέπει ο επισκέπτης από το πλοίο λίγο πριν φτάσει στο νησί προερχόμενος από τη Ρόδο, με την Ελληνική σημαία να ανεμίζει και το Κάστρο να δεσπόζει στη μέση και ψηλά, σαν μάρτυρας μιας μακράς Ιστορίας πολυκύμαντης αλλά όχι ξεχασμένης.
Επί 34 χρόνια, μόνη κάτοικος της βραχονησίδας - της νήσου Ρω - της αρχής και του τέλους της Ελλάδας, απέναντι από την Αντίφελο (αρχαία Λυκία), ήταν η Δέσποινα Αχλαδιώτου, η ακρίτας του Αιγαίου, η κυρά της Ρω.
Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν το Καστελλόριζο, την ονόμασαν «Καρά αντά», από το μελανωπό χρώμα των βουνών της. 

Η ονομασία «Άι Γιώργης» δόθηκε από το μικρό εκκλησάκι με τη λιτή αιγαιοπελαγίτικη, μοναστηριακού ρυθμού, αρχιτεκτονική που μέχρι σήμερα σώζεται ιερό και αμόλυντο στο μικρό και πεταλοειδές λιμανάκι της Ρω. 

Κοντά του υπάρχει μια μικρή αγροτική έκταση, που καλλιεργεί ο εκάστοτε διαμένων κτηνοτρόφος. 

Η Pω ανήκει «κατά κυριότητα» στο Δήμο Μεγίστης, 

ο οποίος κάθε τέσσερα χρόνια την εκμισθώνει σε κτηνοτρόφο κάτοικο Καστελλορίζου με τη διαδικασία πλειοδοτικού διαγωνισμού.

Σε αυτό το άγονο νησί, έζησε μια Ελληνίδα νησιώτισσα. 

Η Δέσποινα Αχλαδιώτη.

Έγινε γνωστή στο πανελλήνιο ως «κυρά της Ρω» γιατί επί 40 χρόνια (από το 1943 ως το θάνατό της) ύψωνε την Ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω κάθε πρωί και την κατέβαζε με τη δύση του ήλιου, για να πει σ' όλους, πως τούτος ο τόπος που πατούσε, απέναντι από τα τουρκικά παράλια, ήταν Ελλάδα.
Στη Ρω είχε εγκατασταθεί με τον άνδρα της, Κώστα και την τυφλή μητέρα της από το 1924. 

Μετά το θάνατο και του άνδρα της και της μητέρας της, 

η κυρα-Δέσποινα ή η «Κόρη της Ρω», 

όπως την έλεγαν στο νησί, κατόρθωσε μόνη της να κατοικήσει και να κρατήσει Ελληνικό το νησάκι της, 

καλλιεργώντας και βόσκωντας εκεί τα λιγοστά ζώα της.
Το σπουδαιότερο είναι πως συνεργάσθηκε με τον Ιερό Λόχο και με άλλους αντιστασιακούς. 

Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πήγε στο Καστελόριζο και εκεί έδρασε με τις αποστολές στρατευμάτων για τη Μέση Ανατολή, κρύβοντας και φυγαδεύοντας αξιωματικούς και στρατιώτες. 

Τότε, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του Καστελόριζου, είχαν φύγει για τα γύρω νησιά, την Κύπρο, την Αίγυπτο. 

Όταν με διαταγή των Άγγλων εγκαταλείφθηκε ομαδικά το Καστελόριζο, εκείνη παρέμεινε μόνη στη Ρω. 

Και με θάρρος και ψυχραιμία αντιμετώπισε όλους τους κινδύνους.

Εξαιτίας αυτής της ηρωίδας, το μικρό αυτό νησί παρέμεινε Ελληνικό, στο οποίο ύψωνε τη σημαία ή χαιρετούσε με αυτήν τα διερχόμενα πλοία. 

Κι εκείνα ανταπέδιδαν το χαιρετισμό με τα σφυρίγματά τους.

 Έλεγε έτσι σε όλους τους ξένους - και κύρια στους απέναντι Τούρκους - πως ο τόπος τούτος που πατούσε, ήταν Ελλάδα 

(από τον Όμηρο και πριν, ως το σήμερα).

Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας.
Μετά τα γνωστά γεγονότα του 1974, όπου Τούρκοι τοποθετούσαν κρυφά τη σημαία τους, η γυναίκα και το νησάκι της έγιναν γνωστά παντού. Την τίμησε η Ακαδημία Αθηνών, το Πολεμικό Ναυτικό, η Βουλή των Ελλήνων, η Εθνική Τράπεζα, Δήμοι, Σύλλογοι και άλλοι φορείς.

«Για την Ελλάδα το 'κανα. Νοιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι μέσα στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τουρκικές ακτές», 

είπε όταν την βράβευσε η Ακαδημία Αθηνών.
Η ίδια η Δέσποινα Αχλαδιώτη, είχε ζητήσει να ταφεί με αυτή τη σημαία:
«Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ’ αγαπώ.
Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο.
Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου, πέρασα όλες τις κακουχίες…
Βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις τουρκικές ακτές.
Την Ελληνική σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον τάφο».

Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου, την 13η Μαΐου του 1982. 

Η κηδεία της έγινε την 14η Μαΐου 1982, με τιμές Εθνικής Ηρωίδας, δημοσία δαπάνη στο Καστελόριζο, παρουσία του τότε υφυπουργού Άμυνας Αντώνη Δροσογιάννη, και η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία. 

Το φέρετρό της ήταν σκεπασμένο με την Ελληνική σημαία.

Τον 1993, το έργο της προσπάθησε να συνεχίσει ο φυσικοθεραπευτής Κλήμης Ναυρίδης, 

που έμεινε γνωστός ως ο «κύρης της Ρω».

Αντεξε στο νησάκι τρία χρόνια. 

Οι προστριβές με άλλους δύο, που ήρθαν στο νησί, 

αλλά και τα επεισόδια με λαθρομετανάστες, τον ανάγκασαν να πάρει την απόφαση να φύγει.

Τον «πρόδωσε» η καρδιά του το 1998 και πέθανε σε ηλικία 50 ετών.
Δείτε το παρακάτω βίντεο -ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΑΧΛΑΔΙΩΤΗ-ΤΟΥ ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΑΠ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ "ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ"- ΕΡΤ

Έγινε γραμματόσημο , έγινε βιβλίο , τραγούδι , έγινε σύμβολο της μάνας του Έθνους !
Πάνω απ΄όλα όμως υπήρξε παράδειγμα και έμπνευση γνήσιου ΕΛΛΗΝΙΚΟΎ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ ,
σε όσους όμως παραμένουν ακόμα στην ψυχή και στο σώμα ΄Ελληνες ...
η Δέσποινα Αχλαδιώτη, η κυρά της Ρω ... που + έφυγε σαν σήμερα 13 Μαίου το 1982 ...mariarosa

........................................

Η κυρά της Ρω - 'Αθως παιδικά

Ένα ξεχωριστό παιδικό βιβλίο από την Άννα Ιακώβου, αφιερωμένο στη κυρά της Ρω, τη Δέσποινα Αχλαδιώτη. Η ηρωϊκή κυρά της Ρωμηοσύνης ύψωνε καθημερινά στο ακριτικό νησί της κοντά στο Καστελόριζο την ελληνική σημαία πιστή σ ένα καθήκον που σήκωσε μονάχη της στις πλάτες της για πολλά χρόνια.

Η ιστορία της κυράς της Ρω είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρη από ποτέ.Η άννα Ιακώβου αφηγείται την συγκλονιστική ζωή της, εντάσσοντας παράλληλα την ιστορία στην λαϊκή μας παράδοση, ένα εύρημα που την κάνει συναρπαστική για τα παιδιά από 7 ετών και άνω.

Είναι αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα κείμενα της πρόσφατης λογοτεχνικής μας παραγωγής.

Η εικονογράφηση της Εύας Καραντινού αποδίδει με εξαίσιο τρόπο την ατμόσφαιρα του βιβλίου.

Η ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΡΩ
Άννα Ιακώβου
Μια θαλασσοκυρά μελτεμάκι μου
γίνηκε καπετάνισσα ανεμάκι μου
και κίνησε τ’ αρμένι μες στο πέλαγο
με πετροκάραβο γοργό.
Και τούτο το καΐκι μελτεμάκι μου
είχε ένα όνομα παράξενο ανεμάκι μου
τα δυο της Ρωμιοσύνης πρωτογράμματα είχε κλέψει
και τα’ καμε μια χαραγιά βαφτιστική στην πλώρη

Η Ρω σεργιάνι ολημερίς μελτεμάκι μου
στ’ άκρια του Αιγαίου ανεμάκι μου
σ’ απόμακρα λιμάνια
ξεχασμένα.
Σαν την αντάμωνες στου αφρού την πλάτη μελτεμάκι μου
στεκόσουν για να παίξεις ανεμάκι μου
μ’ εκείνο το γαλάζιο και λευκό πανί
που το κατάρτι στόλιζε.
Κι απάνω στο χορό μελτεμάκι μου
απάνω στη στροφή ανεμάκι μου
εφάνηκε η κυρά της Ρω
πετροβολώντας.
Και φώναζε σ’ εσένα μελτεμάκι μου
ν’ αφήσεις τη σημαία ανεμάκι μου
μην τύχει και σκιστεί
μήπως και λαβωθεί
το απέραντο γαλάζιο των ματιών μας

«Φρουρός των συνόρων»: η γυναίκα που ζει ολομόναχη σε ένα χωριό της οριογραμμής με την Αλβανία . Μαθήματα θάρρους, δυναμισμού και επιμονής από την 62χρονη Σοφία Δημητρίου .

Φωτό: AΠΕ/ΜΠΕ 

 Μαθήματα θάρρους, δυναμισμού και επιμονής να κρατηθεί στον τόπο της, δίνει η 62χρονη, κτηνοτρόφος, Σοφία Δημητρίου η οποία ζει ολομόναχη στο έρημο ακριτικό χωριό Ορεινό Πωγωνίου. Το χωριό Ορεινό που χαρακτηρίζεται "φάντασμα", βρίσκεται στην οριογραμμή των συνόρων με την Αλβανία, στα 730 μέτρα υψόμετρο, το Ορεινό είναι ένα χωριό «φάντασμα». Ο επισκέπτης φτάνοντας στον οικισμό θα αντικρίσει πέτρινα παλιά σπίτια με κλειστά παράθυρα, χορταριασμένες αυλές και μία νεκρική σιγή που «σπάει» μόνο από το γαύγισμα των σκυλιών της Σοφίας Δημητρίου. 

   Η κα Σοφία ζει μόνη στο       ακριτικό χωριό Ορεινό. 

Κυκλοφορεί όλη μέρα με την καραμπίνα της.

«Δεν ζει χωρίς όπλο μία γυναίκα μόνη στα σύνορα»,

 λέει αυθόρμητα και χαμογελάει.

 Η Μ. Τζώρη, ανταποκρίτρια του Αθηναϊκού Πρακτορείου ταξίδεψε στο Ορεινό, συνάντησε την κα Σοφία και μεταδίδει: Mας περίμενε στο δρόμο κάτω από το σπίτι της. Η πρώτη συνάντησή μας με την αγέρωχη γυναίκα είναι μια τεράστια έκπληξη, καθώς την βλέπουμε να κυκλοφορεί οπλισμένη με καραμπίνα. «Δεν ζει χωρίς όπλο μία γυναίκα μόνη στα σύνορα», λέει αυθόρμητα και χαμογελάει. Η προσωπική γνωριμία με την Σοφία επιβεβαιώνει την «φήμη» που έχει σε όλα τα χωριά του Πωγωνίου, γεγονός που στάθηκε και η αφορμή για την συνάντηση μαζί της. Είναι μία γυναίκα από την οποία αντλούν δύναμη και θάρρος οι ηλικιωμένοι των γύρω χωριών, που νιώθουν ανασφάλεια στον τόπο τους, την ξεχασμένη Ελλάδα όπως λένε, δίπλα στα σύνορα με την Αλβανία. Τόπος που πολλές φορές έγινε πεδίο παράνομων δραστηριοτήτων. Ένα ανηφορικό μονοπάτι οδηγεί από το δρόμο στο σπίτι της κ. Δημητρίου. Πρόκειται, για ένα οίκημα «οχυρό», με σιδερόφραχτα παράθυρα, διπλές μαντεμένιες πόρτες και θέα μέχρι τον κάμπο του Αργυροκάστρου, στην γειτονική χώρα. 

Φωτό: AΠΕ/ΜΠΕ 

 Όταν πριν από 17 χρόνια έχασε τον άνδρα της, όπως αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Σοφία, πήρε την απόφαση να μην εγκαταλείψει το χωριό, γιατί εκεί, είχαν την περιουσία τους, την στάνη με τα πρόβατα. Παρά το γεγονός, πως το χωριό άρχισε να ερημώνει, καθώς οι νέοι έφυγαν αναζητώντας καλύτερη τύχη και την τελευταία δεκαετία κανένας δεν μένει πλέον μόνιμα στο Ορεινό, η Σοφία αρνείται πεισματικά να το εγκαταλείψει. Δεν την πτοούν ούτε τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει με επιθέσεις δολιοφθοράς που δέχεται η στάνη της. Μέσα σε δύο μήνες τον χειμώνα που πέρασε, άγνωστοι έκαψαν ολοσχερώς τρεις φορές τις αποθήκες με την τροφή για το κοπάδι. «Είχα μία πολλή μεγάλη οικονομική ζημιά. Πιστεύω πως κάποιοι θέλουν να με διώξουν για να εκμεταλλευτούν τα βοσκοτόπια. Νομίζω, είναι Αλβανοί βοσκοί. Τα σύνορα είναι εδώ, στα 100 μέτρα, όμως εγώ δεν θα φύγω», λέει με πείσμα και μας δείχνει, την μικρή απόσταση μιας βουνοκορφής από την στάνη της. Η δουλειά για την Σοφία Δημητρίου ξεκινάει καθημερινά στις 5 τα ξημερώματα, με το άρμεγμα των αιγοπροβάτων. Πριν ανοίξει την πόρτα του σπιτιού της, όπως εξηγεί, για λόγους ασφαλείας γεμίζει το όπλο της και τηλεφωνεί στο βοσκό που μένει στο μαντρί. «Τον ενημερώνω ότι βγαίνω από το σπίτι, γιατί, εάν σε πέντε λεπτά δεν έχω φτάσει στην στάνη, ίσως κάτι κακό να μου έχει συμβεί», μας αναφέρει και συνεχίζει: «Πάντα έχω όπλο μαζί μου, αλλά και τα πέντε σκυλιά που μένουν γύρω από το σπίτι, στην αυλή. Δεν φοβάμαι. Παίρνω όμως προφυλάξεις. Εδώ, στα σύνορα, δεν γνωρίζεις ποτέ τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή». Μάλιστα, θυμάται πως πριν από 20 χρόνια στην προσπάθειά της μαζί τον σύζυγό της, να αποτρέψουν μία διάρρηξη σε γειτονικό σπίτι, δέχτηκε σφαίρα στο πόδι και δείχνει την ουλή. Στις 7 το πρωί, η κ. Σοφία φορτώνει το γάλα στο αγροτικό της αυτοκίνητο και κατεβαίνει έξι χιλιόμετρα κάτω από το χωρίο, για να το παραδώσει σε βυτίο γνωστής γαλακτοβιομηχανίας. 

Φωτό: AΠΕ/ΜΠΕ 

 Η παρουσία της 62χρονης γυναίκας στο Ορεινό Ξηρόβαλτο λειτουργεί ενθαρρυντικά για κάποιους συνταξιούχους συγχωριανούς της ώστε να περάσουν λίγες βδομάδες το καλοκαίρι στα πατρικά τους. Η ίδια, ανυπομονεί να έρθουν στο χωριό για να διώξουν έστω και για λίγο, τη μονοτονία της μοναξιάς. Πριν την αποχαιρετήσουμε στην κεντρική πλατεία του χωριού, μας δείχνει ένα κλειστό πέτρινο κτίριο και διατυπώνει το αίτημά της. Ζητάει, να επαναλειτουργήσει το στρατιωτικό φυλάκιο που υπήρχε στο χωριό και μάλιστα λέει, πως θα φροντίζει καθημερινά εκείνη για το φαγητό των φαντάρων. 

Φωτό: AΠΕ/ΜΠΕ Πηγή: www.lifo.gr
...Άλλη μια γενναία Ελληνίδα Ελληνίδα που  "φυλάει Θερμοπύλες " θα΄λεγα εγώ ...
άλλη μια θαρραλέα " κυρά της Ρω " ...
Να ΄στε καλά να φυλάτε τ' αφύλαχτα και εγκαταλελλειμένα από την πολιτεία  σύνορά μας κυρία Σοφία Δημητρίου ! Σας οφείλουμε ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όλοι οι ΄Ελληνες γι ΄αυτό που κάνετε
και κυρίως σας οφείλουμε έναν μεγάλο ΣΕΒΑΣΜΟ !
"ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΣΤΕ στο ΘΑΡΡΟΣ και στις ΑΝΤΟΧΕΣ σας !!!mariarosa