 |
| Το πυρηνικό "μανιτάρι" που σχηματίστηκε μετά την έκρηξη στη Χιροσίμα. |
#Σαν_Σήμερα #Β_Παγκόσμιος_Πόλεμος
78 χρόνια πριν, γράφεται το τελευταίο επεισόδιο στην ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τον πιο φρικώδη τρόπο!!!
Η ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας στη #Χιροσίμα & της δεύτερης 3ημέρες αργότερα στο #Ναγκασάκι.
Kανείς δε φανταζόταν, ούτε ο ίδιος ο
#Λήο_Ζίλαρντ, ο εφευρέτης της πυρηνικής ενέργειας, την καταστροφή που θα προκαλούσε στην ανθρωπότητα η σύλληψη μιας ιδέας!
Ότι δηλαδή, ήταν δυνατό να βρεθεί ένα στοιχείο που να διασπάται ο πυρήνας του, καθώς βομβαρδίζεται από νετρόνια, έτσι ώστε να συντηρήσει μια αλυσωτή πυρηνική αντίδραση.
6 Αυγούστου 1945 - 78χρόνια πριν : Το αμερικανικό βομβαρδιστικό «Enola Gay» ρίχνει την πρώτη ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, καταστρέφοντας το μεγαλύτερο μέρος της πόλης και σκοτώνοντας περίπου 70χ.λ ανθρώπους...
Οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά ως όπλο την ατομική βόμβα, που πρώτοι αυτοί είχαν κατασκευάσει τον Ιούνιο του 1945, & σκόρπισαν τον όλεθρο σε δύο ιαπωνικές πόλεις, τη Χιροσίμα & το Ναγκασάκι (6 & 9 Αυγούστου 1945).
Με την ενέργειά τους αυτή, που βρήκε πολλούς επικριτές, κατόρθωσαν να επισπεύσουν το τέλος του πολέμου στα μέτωπα του Ειρηνικού &να ελαχιστοποιήσουν τις δικές τους απώλειες. Παράλληλα, δήλωσαν με εμφατικό τρόπο ποιος θα είναι το αφεντικό στις παγκόσμιες υποθέσεις μετά τη λήξη του πολέμου.
Το καλοκαίρι του 1945, τα τύμπανα του πολέμου είχαν σιγήσει στην Ευρώπη, ενώ παρά τη συνεχιζόμενη προέλαση των Συμμάχων ο αμερικανός πρόεδρος #Χάρι_Τρούμαν ήταν ανήσυχος για τις μεγάλες αμερικανικές απώλειες κατά την κατάληψη της Οκινάβας στις 22 /6/1945 (12χ.λ νεκροί & 38χ.λ τραυματίες), που δημιουργούσαν το φόβο για μακροχρόνιο πόλεμο &τεράστιο αριθμό θυμάτων, σε περίπτωση που τα συμμαχικά στρατεύματα θα αποβιβάζονταν στα κύρια νησιά της Ιαπωνίας, όπου στάθμευαν 2 εκατ. στρατιώτες.
Ο στρατηγός Καρλ Σποτς, αρχηγός της αεροπορίας του Ειρηνικού, πρότεινε στον #Τρούμαν τη ρίψη ατομικής βόμβας πάνω από μία πυκνοκατοικημένη ιαπωνική πόλη. Με την πρόταση Σποτς συμφώνησε & ο στρατηγός #Ντάγκλας_Μακ_Άρθουρ, που έχει το γενικό πρόσταγμα στις επιχειρήσεις του Ειρηνικού.
Αφού πήραν το «πράσινο φως» από την πολιτική ηγεσία, οι στρατιωτικοί επέλεξαν την πόλη της Χιροσίμα (στο νότιο άκρο του #Χόνσου, του μεγαλύτερου νησιού της μητροπολιτικής Ιαπωνίας), για τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας.
Την επιχείρηση ανέλαβε ο σμήναρχος
#Πολ_Τίμπετς, ο οποίος είχε εκπαιδευτεί ειδικά γι' αυτό το σκοπό. Οδήγησε ένα στρατηγικό βομβαρδιστικό τύπου B29, το οποίο έφερε την ονομασία Enola Gay (το όνομα της μητέρας του) και ακριβώς στις 8:15 το πρωί απελευθέρωσε πάνω από την πόλη τη βόμβα ουρανίου, που είχε την κωδική ονομασία Little Boy («Αγοράκι»).
45 δευτερόλεπτα αργότερα, η βόμβα εξερράγη 600 μέτρα πάνω από τη Χιροσίμα. Μία φωτεινή λάμψη τύφλωσε το πλήρωμα του βομβαρδιστικού & κατόπιν σχηματίστηκε πάνω από το σημείο της έκρηξης ένα κόκκινο νεφέλωμα σε σχήμα μανιταριού.
Το ωστικό κύμα της έκρηξης, σε συνδυασμό με τη θερμότητα που εκλύθηκε, κονιορτοποίησε τα πάντα σε μία περιοχή 11 τετραγωνικών χ.λμ
Ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια ιστορία μία & μόνη βόμβα δεν προκάλεσε τόσους πολλούς θανάτους.
Επί τόπου σκοτώθηκαν πάνω από 20χ.λ στρατιώτες & 78χ.λ άμαχοι.
Οι αγνοούμενοι ξεπέρασαν τις 13χ.λ & οι βαριά τραυματίες τις 10.χ.λ
Για πολλούς από τους επιζήσαντες η ζωή θα είναι μαρτυρική τα επόμενα χρόνια &αρκετές χιλιάδες θα πεθάνουν από καρκίνους.
Η πολιτική &στρατιωτική ηγεσία της Ιαπωνίας δεν συνειδητοποίησε πλήρως τη σημασία του γεγονότος &συνέχισε τις πολεμικές επιχειρήσεις.
Στο διπλωματικό πεδίο, το Τόκιο ζήτησε τη μεσολάβηση της Μόσχας, αλλά στις 8 Αυγούστου, ο Στάλιν, ενήμερος για τις κινήσεις των Αμερικανών, της κήρυξε τον πόλεμο & ο «Κόκκινος Στρατός» προέλασε στη Μαντζουρία.
Οι Αμερικανοί ανυπομονούσαν να τελειώσουν τον πόλεμο & στις 12 το μεσημέρι της 9ης Αυγούστου έριξαν & δεύτερη ατομική βόμβα, αυτή τη φορά στην πόλη Ναγκασάκι
Η δεύτερη ατομική βόμβα "Fat Man" μερικές ώρες πριν εκραγεί στο Ναγκασάκι στις 9 Αυγούστου 1945
Οι νεκροί έφθασαν τις 36χ.λ& οι τραυματίες τις 40χ.λ. Το ωστικό κύμα κατέστρεψε εντελώς τα κτίρια της πόλης σε μία ζώνη 5 τετραγ. χιλμ.
 |
| Το πυρηνικό "μανιτάρι" ύψους 18 χιλιομέτρων που σχηματίστηκε από την έκρηξη στο Ναγκασάκι. |
Μόνο μετά & την καταστροφή του Ναγκασάκι οι Ιάπωνες κατανόησαν την ισχύ του νέου όπλου &τη δική τους αδυναμία να συνεχίσουν τον πόλεμο.
Οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά ως όπλο την ατομική βόμβα, που πρώτοι αυτοί είχαν κατασκευάσει τον Ιούνιο του 1945, & σκόρπισαν τον όλεθρο σε δύο ιαπωνικές πόλεις, τη Χιροσίμα & το Ναγκασάκι (6 & 9 Αυγούστου 1945).
Με την ενέργειά τους αυτή, που βρήκε πολλούς επικριτές, κατόρθωσαν να επισπεύσουν το τέλος του πολέμου στα μέτωπα του Ειρηνικού &να ελαχιστοποιήσουν τις δικές τους απώλειες. Παράλληλα, δήλωσαν με εμφατικό τρόπο ποιος θα είναι το αφεντικό στις παγκόσμιες υποθέσεις μετά τη λήξη του πολέμου.
Το καλοκαίρι του 1945, τα τύμπανα του πολέμου είχαν σιγήσει στην Ευρώπη, ενώ παρά τη συνεχιζόμενη προέλαση των Συμμάχων στον Ειρηνικό, η μιλιταριστική Ιαπωνία αρνείτο να παραδοθεί.
Ο αμερικανός πρόεδρος #Χάρι_Τρούμαν ήταν ανήσυχος για τις μεγάλες αμερικανικές απώλειες κατά την κατάληψη της #Οκινάβας στις 22 Ιουνίου 1945 (12χ.λ νεκροί & 38χ.λτραυματίες), που δημιουργούσαν το φόβο για μακροχρόνιο πόλεμο & τεράστιο αριθμό θυμάτων, σε περίπτωση που τα συμμαχικά στρατεύματα θα αποβιβάζονταν στα κύρια νησιά της Ιαπωνίας, όπου στάθμευαν 2 εκατ. στρατιώτες.
Ο στρατηγός #Καρλ_Σποτς, αρχηγός της αεροπορίας του Ειρηνικού, πρότεινε στον #Τρούμαν τη ρίψη ατομικής βόμβας πάνω από μία πυκνοκατοικημένη ιαπωνική πόλη. Με την πρόταση Σποτς συμφώνησε & ο στρατηγός #Ντάγκλας_Μακ_Άρθουρ, που έχει το γενικό πρόσταγμα στις επιχειρήσεις του Ειρηνικού.
Αφού πήραν το «πράσινο φως» από την πολιτική ηγεσία, οι στρατιωτικοί επέλεξαν την πόλη της Χιροσίμα (στο νότιο άκρο του #Χόνσου, του μεγαλύτερου νησιού της μητροπολιτικής Ιαπωνίας), για τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας.
Την επιχείρηση ανέλαβε ο σμήναρχος
#Πολ_Τίμπετς, ο οποίος είχε εκπαιδευτεί ειδικά γι' αυτό το σκοπό.
 |
| Ο πιλότος του βομβαρδιστικού Enola Gay, Πολ Τίμπετς, λίγα λεπτά πριν αναχωρήσει για τη Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου 1945. |
Οδήγησε ένα στρατηγικό βομβαρδιστικό τύπου B29, το οποίο έφερε την ονομασία #Enola_Gay (το όνομα της μητέρας του) και ακριβώς στις 8:15 το πρωί απελευθέρωσε πάνω από την πόλη τη βόμβα ουρανίου, που είχε την κωδική ονομασία #Little_Boy («Αγοράκι»).
45 δευτερόλεπτα αργότερα, η βόμβα εξερράγη 600 μέτρα πάνω από τη Χιροσίμα. Μία φωτεινή λάμψη τύφλωσε το πλήρωμα του βομβαρδιστικού &κατόπιν σχηματίστηκε πάνω από το σημείο της έκρηξης ένα κόκκινο νεφέλωμα σε σχήμα μανιταριού.
Το ωστικό κύμα της έκρηξης, σε συνδυασμό με τη θερμότητα που εκλύθηκε, κονιορτοποίησε τα πάντα σε μία περιοχή 11 τετραγωνικών χ.λμ
 |
| Ο Αμερικανός πρόεδρος Χάρυ Τρούμαν, εν πλω, διαβάζει τις αναφορές για το βομβαρδισμό της Χιροσίμα. |
Ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια ιστορία μία & μόνη βόμβα δεν προκάλεσε τόσους πολλούς θανάτους.
Επί τόπου σκοτώθηκαν πάνω από 20χ.λ στρατιώτες & 78χ.λ άμαχοι. Οι αγνοούμενοι ξεπέρασαν τις 13χ.λ & οι βαριά τραυματίες τις 10.χ.λ
Για πολλούς από τους επιζήσαντες η ζωή θα είναι μαρτυρική τα επόμενα χρόνια &αρκετές χιλιάδες θα πεθάνουν από καρκίνους.
Η πολιτική &στρατιωτική ηγεσία της Ιαπωνίας δεν συνειδητοποίησε πλήρως τη σημασία του γεγονότος & συνέχισε τις πολεμικές επιχειρήσεις. Στο διπλωματικό πεδίο, το Τόκιο ζήτησε τη μεσολάβηση της Μόσχας, αλλά στις 8 Αυγούστου, ο Στάλιν, ενήμερος για τις κινήσεις των Αμερικανών, της κήρυξε τον πόλεμο & ο «Κόκκινος Στρατός» προέλασε στη Μαντζουρία.
Οι Αμερικανοί ανυπομονούσαν να τελειώσουν τον πόλεμο &στις 12 το μεσημέρι της 9ης Αυγούστου έριξαν &δεύτερη ατομική βόμβα, αυτή τη φορά στην πόλη Ναγκασάκι.
Οι νεκροί έφθασαν τις 36χ.λ & οι τραυματίες τις 40χ.λ. Το ωστικό κύμα κατέστρεψε εντελώς τα κτίρια της πόλης σε μία ζώνη 5 τετραγ. χιλμ.
 |
| 70.000 άνθρωποι πέθαναν ακαριαία στο Ναγκασάκι. Η φωτογραφία μίας επιζήσασας με το παιδί της την ημέρα του βομβαρδισμού. |
Μόνο μετά & την καταστροφή του Ναγκασάκι οι Ιάπωνες κατανόησαν την ισχύ του νέου όπλου &τη δική τους αδυναμία να συνεχίσουν τον πόλεμο.
Στις 10 Αυγούστου ξεκίνησε η διαδικασία παράδοσης της Ιαπωνίας, η οποία ολοκληρώθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1945, με την επίσημη τελετή επί του αμερικανικού πολεμικού «Μιζούρι», που ναυλοχούσε στον κόλπο του Τόκιο
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
https://voiceofthelambs.blogspot.com/search/label/%CE%A7%CE%99%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%99%CE%9C%CE%91
Ο Νίκος Καζαντζάκης για τις ατομικές βόμβες
Γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στον Ανήφορο, ενώ βρίσκεται στην Αγγλία, λίγο μετά τη ρίψη των ατομικών βομβών.
Κατά τα ξημερώματα έσυρε φωνή ο Κοσμάς και τινάχτηκε από το κρεβάτι. Είχε δει όνειρο τρομαχτικό: ένας πελώριος γορίλλας, όρθιος, κρατούσε αναμμένο δαυλό κι έτρεχε σε μια μεγάλη πολιτεία, από χτίρι σε χτίρι, κι έβανε φωτιά. Γελούσε, πηδούσε, μούγκριζε από τη χαρά του, έτρεχε μέσα στους καπνούς κι ευτύς ως άγγιζε το δαυλό στους τοίχους των σπιτιών, μονομιάς οι πέτρες, τα ξύλα, τα σίδερα έπαιρναν φωτιά, τινάζουνταν στον αγέρα κι έπεφταν στάχτη. Ο ουρανός είχε μαυρίσει, έτρεμε η γης και ξαφνικά ανάμεσα από τους καπνούς ο Κοσμάς ξέκρινε τους πύργους του Ουεστμίνστερ – κι ένιωσε πως ήταν η Λόντρα που καίγουνταν. Έσυρε φωνή και τινάχτηκε από το κρεβάτι.
Κοίταξε από το τζάμι· είχε αρχίσει να ξημερώνει, το φως πάλευε με το σκοτάδι, τα σπίτια ακόμα κοιμούνταν, μακριά ακούστηκε ένα τραίνο να σφυρίζει, λαχανιασμένο.
«Σα να μην ήταν όνειρο», συλλογίστηκε ο Κοσμάς τρομαγμένος ακόμα, «σα να ξεσκίστηκε, μια στιγμή, μέσα στον ύπνο μου, η πρόχειρη μάσκα, από βολικές αλήθειες, από βολικές ψευτιές, που σκεπάζει την άβυσσο και φάνηκε το αληθινό της το πρόσωπο…»
Προσπάθησε ο Κοσμάς να γαληνέψει, άνοιξε ένα βιβλίο που είχε φέρει μαζί του από την Ελλάδα, τον Όμηρο, μπήκε, όπως μπαίνουμε στη θάλασσα, στους μακρόσυρτους, κυματόχαρους στίχους για να ξεχάσει, μα δεν μπόρεσε· ο γορίλλας έτρεχε από το ένα μελίγγι του στο άλλο, κραδαίνοντας τον αναμμένο δαυλό του, και γελούσε.
«Άσκημα άρχισε η μέρα μου τούτη, κακά μηνύματα μου στέλνουν, κάτω από την καταπαχτή τους, οι δαιμόνοι…» Ακούμπησε στο τζάμι, γούρλωσε τα μάτια, κοίταζε έξω. «Χανόμαστε, χανόμαστε», μουρμούρισε, «και κανένας δεν το ξέρει…» Είδε πάλι την Κρήτη, την Ελλάδα, την Ευρώπη, τη μεταπολεμική αποσύνθεση του κόσμου, την πείνα, τη γύμνια, την αβεβαιότητα… «Πού πάμε;» φώναξε. «Χανόμαστε!»
Μια πρωτόγονη ορμή τρικύμισε το αίμα του – σαν όντας στο μικρό χωριουδάκι του ένας πρόγονος Κρητικός ξέκρινε πρώτος από μακριά τους Τούρκους και χιμούσε, έπιανε το σκοινί της καμπάνας κι άρχιζε να χτυπάει και να φωνάζει… Όμοια και τώρα ο Κοσμάς τινάχτηκε, σα να ’θελε να πεταχτεί στους δρόμους, να χτυπήσει τις πόρτες, να βαρέσει τις καμπάνες, να φωνάξει βοήθεια!
Σα μια Πομπηία του φάνηκε ξαφνικά ο κόσμος, λίγη ώρα πριν από την έκρηξη· και πήρε πρώτος αυτός το μήνυμα και περπατάει στους εύθυμους ανυποψίαστους δρόμους της Πομπηίας και βλέπει, και ξέρει κι αρχίζει τις φωνές και κανένας δεν τον ακούει· κι αν τον ακούσει κανένας, γελάει και κουνάει το κεφάλι.
— Τι να κάμω; μουρμούριζε. Ποιος θ’ ακούσει; Κι αν ακούσει, ποιος θα πιστέψει;
Πλαντούσε, άνοιξε το παράθυρο· είχε πια καλά ξημερώσει – ακούστηκαν αυτοκίνητα, μακρινά τραίνα, άναψαν στα σπίτια τα φώτα, η μεγάλη πολιτεία ξυπνούσε. Είχε πάψει η βροχή, οι τοίχοι και τα δέντρα φωσφόριζαν ανάρια στο πρωινό φως.
— Τι να γίνεται ο κόσμος σήμερα, μουρμούρισε ο Κοσμάς, τι καινούριες συφορές να σωριάστηκαν σε μια νύχτα;
Κατέβηκε, πήρε εφημερίδες, ανέβηκε πάλι βιαστικά στο δωμάτιό του να τις διαβάσει. Αυτός που άλλη φορά έκανε μήνες ν’ αγγίξει εφημερίδα, τώρα κάθε πρωί περιμένει ανυπόμονα να διαβάσει το δελτίο αυτό του άρρωστου κόσμου να δει πώς πέρασε τη νύχτα του κι αν είναι καλύτερα… Ο Όμηρος, ο Ντάντες, ο Σαίξπηρ, οι τρεις αγαπημένοι του θεοί, έμεναν στο ράφι και περίμεναν να σωθούμε πρώτα, να ζήσουμε πρώτα κι ύστερα να ’ρθουν αυτοί να δώσουν νόημα κι ομορφιά στη ζωή μας.
Βυθίστηκε στο διάβασμα. Δυσπιστίες, μίση, καμιά συνεννόηση, οι λαοί ανήσυχοι, πεινασμένοι, αδικημένοι, πληθυσμοί μετατοπίζουνταν ζητώντας γης να ριζώσουν, πνίγουνταν η φωνή της ελευτερίας, ξυπνούσε πάλι το χτήνος στα σωθικά του ανθρώπου κι ετοιμάζουνταν πάλι να χιμήξει…
Κι άξαφνα ο Κοσμάς τινάχτηκε: Στο μακρινό νησάκι του Ειρηνικού, στο Μπικίνι, όλες οι ετοιμασίες είχαν γίνει, για να ρίξουν καινούρια ατομική μπόμπα και να δοκιμάσουν τη δύναμή της· είχαν τοποθετήσει τα καταδικασμένα σε θάνατο καράβια, είχαν βάλει μέσα τους γουρούνια, κατσίκες, άλογα και πολλά τα είχαν ντύσει, για να δουν τι εμπόδιο μπορεί να φέρει το ρούχο στις ατομικές αχτίδες. Δοκίμαζαν να βρουν ποιος είναι ο καλύτερος κι ασφαλέστερος τρόπος να σκοτώνουν όσους μπορούν περισσότερους ανθρώπους και να κάνουν στάχτη όσο μπορούν γρηγορότερα τις πολιτείες…
— Καλά ήταν, πετυχεμένα, μα δεν τους έφταναν τα δυο πειράματα που έκαμαν στάχτη τις δυο γιαπωνέζικες πολιτείες και σκότωσαν πάνω από εκατό χιλιάδες ανθρώπους… Καλά ήταν, μα πρέπει να βρουν καλύτερα.
Απελπισμένος, έκλεισε ο Κοσμάς τα μάτια κι είδε την Ιαπωνία, όπως την είχε χαρεί λίγο πριν από τον πόλεμο, μιαν άνοιξη… Φανάρια, μεταξωτά, πολύχρωμες χάρτινες ομπρέλες, έβρεχε σιγά κι έλαμπαν τα χαμόγελα των γυναικών και χτυπούσαν χαρούμενα πάνω στις πέτρες τα τσόκαρα. Πήγαινε κι αυτός μαζί με τους προσκυνητές, κάτω από τις ανθισμένες κερασιές, στο μεγάλο άγαλμα του Βούδα να προσκυνήσει. Τι γαλήνια χαρά ήταν εκείνη, τι γλύκα, τι ζέστα τρυφερή μέσα στο αριό ψιχάλισμα, πώς χαμογελούσε, μουσκεμένος, περιπλεμένος με ανθισμένα κλωνάρια, κάτω από προαιώνια δέντρα, ήσυχος, σίγουρος, αθάνατος μέσα στο θάνατο, ο Βούδας!
Και ξαφνικά δυο αεροπλάνα… Ο Κοσμάς πέταξε την εφημερίδα, τινάχτηκε απάνω· ολομεμιάς ο νους του είχε φωτιστεί, είδε! Τ’ όνειρο, που πηγαινόρχουνταν στα μελίγγια του, στάθηκε, πήρε νόημα· κατάλαβε τώρα ποιος ήταν ο γορίλλας και τρόμαξε…
— Πολύ γρήγορα, μουρμούρισε, εμπιστεύτηκε ο Θεός στα χέρια του ανθρώπου τόση δύναμη! Δεν έπρεπε να εμπιστευτεί ο Θεός τη φωτιά στο γορίλλα!
*Το απόσπαμα είναι από τον Ανήφορο.
Πηγή: Εκδόσεις Διόπτρα @DioptraBooks
