Γράφει ιστορία η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη καθώς πέτυχε το αδιανόητο, τέσσερις ημέρες μετά το χρυσό μετάλλιο στα 35 χλμ. βάδην, έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης και στα 20 χλμ. βάδην στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Μονάχου.
Η Αντιγόνη. Σε ηλικία 38 ετών και 148 ημερών, έγινε επιπλέον η μεγαλύτερη σε ηλικία βαδίστρια που κατακτά 2 χρυσά μετάλλια σε μεγάλη διοργάνωση.
Η ιστορία της είχε γίνει ευρέως γνωστή μετά τη διάκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όπου είχε κατακτήσει την 8η θέση στα 20 χλμ. βάδην.
Γιατί αυτό δεν είναι το μόνο της κατόρθωμα. Πρόκειται για μια κάθε άλλο παρά τυπική περίπτωση αθλήτριας.
Γνωρίζουμε ότι οι αθλητές προπονούνται σκληρά, πολλές ώρες μέσα στην ημέρα και στη χώρα μας όχι πάντα με τα απαραίτητα μέσα και την υποστήριξη που τους αξίζει. Είναι γνωστές από πολλούς αθλητές οι ανεπάρκειες σε αθλητικούς χώρους, εξοπλισμούς και χρηματική στήριξη. Τα παραπάνω υπενθυμίζουν ότι η χαρά της νίκης και οι πανηγυρισμοί, κρύβουν πίσω τους πολλή προσπάθεια, μεγάλη θέληση, στερήσεις και σκληρό αγώνα από τους πρωταγωνιστές.
Ωστόσο, η Αντιγόνη πάει ακόμη πιο πέρα από τα παραπάνω.
Ανέκαθεν συνδύαζε τον αθλητισμό με τη δουλειά στην οικογενειακή επιχείρηση εστίασης στο κέντρο της Καρδίτσας, σερβίροντας μεζέδες της μαμάς Ντρισμπιώτη. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα και αφού ολοκλήρωνε σέρβις και καθαριότητες, ξεκινούσε την προπόνησή της.
Γεννημένη στην Καρδίτσα, μέχρι τα 10 της χρόνια έζησε στην Αταλάντη όπου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον αθλητισμό, αφού ασχολήθηκε με την ρυθμική γυμναστική.
Αργότερα, επέστρεψαν οικογενειακώς στην Καρδίτσα όπου η μητέρα της άνοιξε το τσιπουράδικο στο οποίο η Αντιγόνη εργάζεται μέχρι σήμερα και μέσα στο οποίο είχε περάσει άπειρες ώρες παρέα με τις τρεις αδελφές της.
Πολλοί δεν της έδιναν τύχη, καθώς έχει κλείσει ήδη το 38ο έτος της ηλικίας της (γεννημένη στις 21 Μαρτίου 1984). Η ίδια, ωστόσο, κάθε άλλο παρά αγχώθηκε με την ηλικία της.
«Είναι πολύ λίγοι όσοι έχουν φτάσει σε αυτή την ηλικία και έχουν καταφέρει ανάλογες επιτυχίες. Αισθάνομαι πολύ περήφανη γι’ αυτό. Χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά και προσήλωση στο στόχο. Νομίζω πως και οι νεότεροι θα πιαστούν από τη δική μου επιτυχία και θα προσπαθήσουν ακόμη περισσότερο να την επαναλάβουν».
Σύμμαχοί της στην προσπάθεια της ήταν πάντα η οικογένειά της και ο σύζυγός της και τελικά το πείσμα και το πάθος της για το βάδην, τη δικαίωσε. Κόντρα σε όλους όσοι έλεγαν ότι έχει μεγαλώσει αρκετά για να ασχολείται με τον πρωταθλητισμό, και παρά την παντελή έλλειψη βοήθειας από την πολιτεία, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη κατάφερε να κατακτήσει δυο χρυσά μετάλλια.
Αμέσως μετά το τέλος του αγώνα έτρεξε να αγκαλιάσει τον σύζυγό της και λίγα λεπτά μετά ξέσπασε σε κλάματα, όχι από λύπη, αλλά από υπερηφάνεια.
Βλέποντας πως οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής και οι θυσίες της έπιασαν τόπο και την ανέβασαν στην κορυφή της Ευρώπης.
Πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια με double χρυσό σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια εφάρμοσε για ακόμα μία φορά ένα έξυπνο τρικ. Έμεινε από την αρχή κοντά στις πρωτοπόρες χωρίς να ανεβάσει στροφές.
Την ώρα που οι αντίπαλες της έδειχναν να έχουν μείνει από δυνάμεις στους τελευταίους γύρους, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη ανέβασε ρυθμό και στις άφησε πίσω.
Δεύτερη τερμάτισε η Πολωνή Καταρζίνα Ζβιζμεμπλο με 1:29.20 και τρίτη η Γερμανίδα Σάσκια Φέιγκε με 1:29.25. Η έτερη Ελληνίδα, Χριστίνα Παπαδοπούλου πέρασε 12η τη γραμμή του τερματισμού, με χρόνο 1:35.19.
Σημειώνεται πως η Ελληνίδα αθλήτρια γίνεται στα 38 της χρόνια η πρώτη από τη χώρα μας που κάνει «νταμπλ» χρυσών μεταλλίων σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Πηγή:
————————------
Αντιγόνη Ντρισμπιώτη: «Έχω ζητήσει να πιω μια μπύρα»
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο χαρούμενη και περήφανη για τον εαυτό της, μετά το δεύτερο χρυσό μετάλλιο της στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου στο Μόναχο.
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια αναφέρθηκε στον τρόπο που κατάφερε να τερματίσει πρώτη και στα 20χλμ. βάδην, ενώ τόνισε ότι έχει ζητήσει από τον προπονητή της να πιει μία μπύρα για… αποκατάσταση.
«Δεν ξέρω τι να πω, ήξερα ότι είμαι πολύ καλά και ζήτησα από τον προπονητή μου να αγωνιστώ. Έκανα ατομικό ρεκόρ, όμως μπορούσα να κάνω και πανελλήνιο ρεκόρ, από το οποίο ήμουν μόλις 5” μακριά, όμως δεν το κατάλαβα γιατί δεν κοίταξα ποτέ το ρολόι μου.
Οι άλλες κοπέλες ανέβαζαν ρυθμό και μετά έπεφταν, εγώ αντίθετα ήμουν σταθερή. Είχα υπομονή και τις περίμενα. Ήξερα ότι στο τέλος θα μου έρθουν. Έξι χιλιόμετρα πριν από το τέλος συνέβη ακριβώς αυτό και έκανα την επίθεση μου.
Ήδη από τη δεύτερη μέρα ένιωθα πολύ καλύτερα, ένιωθα ότι είχα ανακτήσει το 70% των δυνάμεων μου και ότι μπορούσα να είμαι στην δεκάδα. Κοιτούσα συνεχώς γύρω μου. Όταν κατάλαβα ότι είμαι στις 7 πρώτες και έβλεπα πόσο έχουν κουραστεί, ενώ εγώ ήμουν ξεκούραστη κατάλαβα ότι ήμουν έτοιμη και γι αυτό δεν άκουσα τον προπονητή μου και έφυγα νωρίτερα γιατί ήθελα τη νίκη.
Αυτό που έχω να διαχειριστώ τώρα είναι πολύ δύσκολο. Πρέπει πρώτα να διαχειριστώ τα δικά μου συναισθήματα, του προπονητή μου και μετά της οικογένειας μου. Ο κόσμος με έχει βάλει στην καρδιά του και τον ευχαριστώ. Έτρεξα για όλους αυτούς που πρέπει να πιστεύουν στον εαυτό τους και να μην το βάζουν ποτέ κάτω.
Χάρηκα πολύ με τον καιρό είναι για μένα ιδανικό να βρέχει, με ήλιο είναι πιο δύσκολα θέλει καλύτερη διαχείριση και να ακούω τον κόουτς απόλυτα. Σήμερα δεν το έκανα έφυγα πιο νωρίς. Ήταν όλη η ομάδα εδώ, η στήριξη τους ήταν μεγάλη μου χαρά και την είχα ανάγκη. Τους άξιζε η νίκη και πιο πολύ στον προπονητή μου, από τον οποίο έχω ζητήσει μία μπύρα, η οποία δεν έχει έρθει ακόμα. Όχι τίποτα άλλο για αποκατάσταση».
