Αυτό που δεν ειπώθηκε ποτέ για τη νύχτα στα Ίμια… Οι όροι που οδήγησαν στην γκριζοποίηση του Αιγαίου ήταν τέσσερις, όχι τρεις.

Το βιβλίο των δημοσιογράφων Αθανάσιου Έλλις και Μιχάλη Ιγνατίου, που έγινε το απόλυτο μπεστ σέλλερ.

Φωτογραφία Εκδόσεις Λϊβάνη 30/01/2023


Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ, Hellas Journal

«Σήμερα είναι η επέτειος των Ιμίων» έλεγε η τηλεοπτική παρουσιάστρια, η οποία εκείνη τη μαύρη μέρα, όταν η Τουρκία, με την αποδοχή της Ελλάδας, «γκρίζαρε» το Αιγαίο, ήταν δεν ήταν 10 χρόνων.

Αρα δεν έζησε τα γεγονότα και όπως όλοι οι νέοι δεν έμαθε ποτέ την αλήθεια, διότι το πολιτικό σύστημα και η αθηναϊκή ελίτ παρουσιάζουν την πραγματικότητα με απίστευτες αναλήθειες.

Στο βιβλίο που γράψαμε με τον συνάδελφο Αθανάσιο Ελλις, και στο οποίο για πρώτη φορά αποκαλύφθηκαν τα αμερικανικά απόρρητα έγγραφα για την κρίση των Ιμίων, εξετάσαμε -χωρίς φόβο και πάθος- και τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε στην κρίση.

Εντοπίσαμε και τη δημοσιογραφική ανευθυνότητα μέχρι βλακείας αλλά και την υποχωρητικότητα των πολιτικών που κυβερνούσαν τότε την Ελλάδα: του Κώστα Σημίτη και του υπουργού του των Εξωτερικών Θεόδωρου Πάγκαλου.

Δεν χρειάστηκε να τους πιέσει καθόλου για να τους πείσει ο Αμερικανός μεσολαβητής, Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ. Δέχθηκαν τη συμφωνία χωρίς την παραμικρή αντίσταση.

Ενάμιση χρόνο μετά, τον Ιούλιο του 1997, ολοκληρώθηκε και η δεύτερη φάση του δράματος και του «γκριζαρίσματος» του Αιγαίου, με την υπογραφή της συμφωνίας του κ. Σημίτη με τον τότε πρόεδρο της Τουρκίας, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ.

Εμεινε στην Ιστορία ως η «Συμφωνία της Μαδρίτης».

Τι δέχθηκε ο τότε πρωθυπουργός; 

Και τι σημαίνει όταν υποστηρίζεται από ειδικούς και μη ότι η περιοχή των Ιμίων είναι «γκρίζα»;

Από εκείνη τη νύχτα της 31ης Ιανουαρίου 1996 μέχρι και σήμερα απαγορεύεται κάθε δραστηριότητα πάνω και γύρω από τα Ιμια. Πρόκειται για δύο ελληνικές βραχονησίδες στις οποίες δεν έχουν πρόσβαση ούτε οι Ελληνες πολίτες ούτε οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις.

Εκείνο το βράδυ ανακοινώθηκε ότι αποφασίστηκε πως τα πλοία και οι στρατοί δεν έχουν θέση στα Ιμια.

Αυτή δεν ήταν η αλήθεια.

Πρώτα απ’ όλα, η συμφωνία περιλάμβανε 

και τρίτο όρο: Οχι πλοία, όχι στρατιώτες, 

ΟΧΙ ΣΗΜΑΙΕΣ.

Η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να κρύψει τον τρίτο όρο -και σε αυτό συμφώνησε και η Ουάσιγκτον διότι υπήρχε αυτή η αίσθηση ότι θα κατέρρεε η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη. Και η αλήθεια είναι ότι αν γνώριζαν οι πολίτες ότι η κυβέρνηση δέχθηκε να αφαιρεθεί επίσημα η ελληνική σημαία, οι αντιδράσεις θα ήταν θυελλώδεις.

'Οταν αρχίσαμε να διαβάζουμε τα αμερικανικά έγγραφα, συνειδητοποιήσαμε ότι οι όροι της συμφωνίας ήταν τέσσερις 

και όχι τρεις.

Συμφωνήθηκε και η πρόνοια ότι

«όλα τα παραπάνω», 

δηλαδή το ναυτικό, οι στρατοί 

και οι σημαίες,

δεν θα επιστρέψουν ξανά στα Ιμια.

Πρόκειται ειλικρινά για μια τραγική πραγματικότητα.

Με την ελληνική σύμφωνη γνώμη

χάθηκε μία πολύ σημαντική μάχη

για το Αιγαίο. 

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χαθεί και ο «πόλεμος».

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Θα μείνει για πάντα στην Ιστορία η κουβέντα του κ. Πάγκαλου

στον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Γουόρεν Κρίστοφερ, ότι τη σημαία

θα την πάρουν οι αέρηδες και εμείς

δεν θα την αντικαταστήσουμε. 

Σε ποια άλλη χώρα ο εν λόγω πολιτικός θα έστεκε για ακόμα μία μέρα στην πολιτική; Πουθενά…

Ο Μιχάλης Ιγνατίου είναι διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο και συγγραφέας.

Είναι ο ιδρυτής της ιστοσελίδας Hellas Journal

.....................................

Διαβάστε επίσης:

Ίμια 31 Ιανουαρίου 1996. Ελλάδα και Τουρκία φθάνουν λίγα μέτρα από έναν σκληρό πολεμικό εναγκαλισμό. Τι έγινε τη νύχτα που σκοτώθηκαν τρεις Έλληνες Αξιωματικοί.
https://voiceofthelambs.blogspot.com/2022_01_31_archive.html#2263848099861782331

Πλήρωμα ΠΝ 21, κάθε Γενάρη θυμόμαστε...
(Ιμια 1996 Χρονικό - Μαρτυρίες - αποτίμηση)
https://voiceofthelambs.blogspot.com/2015_01_31_archive.html#1211994122483252288

Ολοκαύτωμα: «Εγώ γέρασα, εκείνες έμειναν νέες κι όμορφες στη μνήμη μου»

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ
Βαγγέλης Στεργιόπουλος
27 Ιανουαρίου 2023

Τα αγαπούσα αυτά τα κορίτσια, μαζί είχαμε μεγαλώσει

Αφήγηση της Ευαγγελίας Χριστοδούλου, εργάτριας από την Ξάνθη:

Είχε αρκετούς Εβραίους στην Ξάνθη. Υπήρχαν και πλούσιοι. Μερικοί σαράφηδες, καπνέμποροι.

Οι περισσότεροι όμως επαγγελματίες και μεροκαματιάρηδες.

Ιδίως καπνεργάτες.

Στη γειτονιά μας, στους Δώδεκα Αποστόλους, έμεναν μερικές οικογένειες. Ήταν οι Ταμπάχ, ο Αμαρίγλιος, οι Περαχιάδες, οι Μουσιουλάμ. Με τα κορίτσια του Μουσιουλάμ ήμαστε συνομίληκες πάνω κάτω. Κάναμε παρέα, καλή παρέα. Ήταν η Ράινα, η Φλώρα και η Μπεβενίδα, με την μητέρα τους, την κυρία Ρικούλα. Καλοί άνθρωποι, ήσυχοι, δουλευτάρηδες και πεντακάθαροι.

Μια παροιμία λέει «σε αρμενικό τραπέζι να καθίσεις και σε εβραϊκό κρεβάτι να κοιμηθείς».

Με τα κορίτσια πηγαίναμε βόλτα,

τα λέγαμε, κάναμε τα κόρτια μας.

Στην Κατοχή οι άνθρωποι τα ’χασαν. Και ποιος δεν τα ’χασε τότε, αλλά αυτοί με την τρομοκρατία όλο και το χειρότερο περίμεναν, όλο και μοιρολογούσαν.

Εγώ ήμουν νιόπαντρη, τον άντρα μου τον είχαν πάρει οι Βούλγαροι, αλλά παρ’ όλα αυτά πήγαινα και τις έδινα κουράγιο. Τα αγαπούσα αυτά τα κορίτσια, μαζί είχαμε μεγαλώσει.

Τότε στην Ξάνθη είχαμε τους Βουλγάρους. Κι ως τη στιγμή που πέθανε ο βασιλιάς τους, τους Εβραίους δεν τους πείραξαν. Τους είχαν σταμπαρισμένους όμως και κάθε τόσο τους φοβέριζαν. Ώσπου, το Μάρτιο νομίζω του 1943, τη μέρα της εθνικής γιορτής των Βουλγάρων, τους μάζεψαν σε μια νύχτα. Εμάς μας είχαν κλεισμένους, απαγορευόταν η κυκλοφορία, αλλά ακούσαμε το μεγάλο κακό. Οι στρατιώτες σπάγαν τις πόρτες κι άρπαζαν τους δύστυχους απ’ τα κρεβάτια. Την κυρία Ρικούλα την πήραν άρρωστη. Τους είδα πίσω απ’ τις κουρτίνες που τους πέρασαν. Η Ράινα κοίταξε στο παράθυρο σαν να ’ξερε ότι την κοίταγα από πίσω, στα σκοτεινά. Έκανε μια κίνηση με το χέρι, σαν να με χαιρετούσε.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 13.11.1983, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Ταράχτηκα, έβαλα τα κλάματα, αλλά δεν τα ’χασα. Τότε δεν ξέραμε πού τους πήγαιναν. Λέγανε ότι θα τους σηκώσουν για την Πολωνία, όπου θα γίνει το κράτος τους. Λοιπόν, όπως έλεγα, δεν τα ’χασα. Μάζεψα ψωμί, ζάχαρη, λίγα μήλα και λάδι, ντύθηκα και πήγα στις καπναποθήκες όπου τους συγκέντρωναν. Ήξερα καλά τα βουλγάρικα. Ως το ’20 η Ξάνθη ήταν στην κατοχή τους.

Βλέπω έναν αξιωματικό. Του λέω: «Αξιότιμε κύριε, θέλω να δώσω μερικά πράγματα σε κάτι φίλες μου, επιτρέψτε με…» «Μήπως θες να πας μαζί τους στον αγύριστο;» μου λέει. Τότε κατάλαβα τι τους περίμενε. Από τότε, κάθε που πήγαινα για τρισάγιο, έγραφα και τα ονόματα των κοριτσιών και της μάνας τους, που δεν ξαναγύρισαν. Ποιος ξέρει πού χάθηκαν και πώς. Λέγαν τρομερά πράγματα. Για αέρια, για φούρνους, για σαπούνια…

Μια φορά, των «Ψυχών» ήταν, πήγα στα νεκροταφεία. Έδωσα στον παπά τα ονόματα, να διαβάσει. Γυρνάει λοιπόν και μου λέει: «Ράινα, Φλώρα, Μπεβενίδα, αυτά κυρά μου δεν είναι χριστιανικά ονόματα, εβραϊκά είναι». «Ακούστε πάτερ» του λέω. «Εγώ δεν ήρθα εδώ για βαφτίσια, για τρισάγιο ήρθα. Διαβάστε τη συγχώρεση σάς παρακαλώ».

Έκανε πως δεν με άκουσε, τέλειωσε το τρισάγιο κι έφυγε. Από τότε ανάβω ένα κερί στην ψυχή των κοριτσιών. Σήμερα, αν ζούσαν, θα ήταν σαν εμένα. Εγώ γέρασα. Εκείνες έμειναν νέες κι όμορφες στη μνήμη μου.

Αυτά γράψ’ τα. Τα λέω πρώτη φορά, και τα λέω σαν μνημόσυνο.

Σημ.: Από τους 600 Εβραίους της Ξάνθης γύρισαν μετά τον πόλεμο οι επτά.

*Κείμενο που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Το Βήμα» την Κυριακή 13 Νοεμβρίου 1983, στο πλαίσιο δισέλιδου αφιερώματος της εφημερίδας με αφορμή την τεσσαρακοστή επέτειο του ξεκληρίσματος των Εβραίων της Θεσσαλονίκης.

ΠΗΓΗ: in.gr

Ο Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει το Άουσβιτς.

 

Ο Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει το Άουσβιτς

Από τις αρχές του 1945, στις 12 του Γενάρη, ξεκίνησε η επιχείρηση «Βιστούλα – Οντέρ» του Κόκκινου Στρατού. Τα σοβιετικά στρατεύματα άρχισαν τη μεγάλη επέλασή τους με κατεύθυνση τη πρωτεύουσα της ναζιστικής Γερμανίας, το Βερολίνο.

του Ανδρέα Δενεζάκη

Η πύλη της κόλασης του Αουσβιτς με την επιγραφή: Η εργασία απελευθερώνει.

Οι Γερμανοί, από τον Νοέμβρη του 1944, προετοιμάζονται να αποχωρήσουν, μη μπορώντας να σταματήσουν την επέλαση του Κόκκινου Στρατού. Αρχισαν να γκρεμίζουν τα κτίρια – μάρτυρες των φρικαλεοτήτων τους. Τα κρεματόρια και οι τέσσερις θάλαμοι αερίων ισοπεδώθηκαν. Οι αποτεφρωτήρες αποσυναρμολογήθηκαν και ετοιμάστηκαν να μεταφερθούν στο άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, το Μαουτχάουζεν, το οποίο πίστευαν οι Γερμανοί ότι δεν θα έπεφτε  στα χέρια των Συμμάχων.

Μέχρι τις 18 Γενάρη, οι Γερμανοί εκκένωσαν τα στρατόπεδα του Αουσβιτς, καθώς οι σοβιετικές δυνάμεις πλησίαζαν το συγκρότημα του Αουσβιτς, οδηγώντας σε πορείες θανάτου, μέσα στα χιόνια, περίπου 60.000 εξαθλιωμένους κρατούμενους, με κατεύθυνση το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν στην πόλη Μπέργκεν, και την πόλη Βότζισλαβ Σλάσκι στο δυτικό τμήμα της Άνω Σιλεσίας, όπου φόρτωναν όσους είχαν επιζήσει, σε τρένα για τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία. Τα SS πυροβολούσαν όποιον έμενε πίσω ή δεν είχε τις δυνάμεις να συνεχίσουν. Περισσότεροι από 15.000 κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους σε αυτές τις πορείες θανάτου από το Αουσβιτς.

Δυο μέρες μετά, στις 20 Γενάρη, οι Γερμανοί επιστρέφουν στο συγκρότημα Αουσβιτς-Μπιρκενάου και ανατίναξαν τα δυο τελευταία κρεματόρια, στην προσπάθειά τους να  εξαφανίσουν τα ίχνη των αποτρόπαιων πράξεών τους από τους Σοβιετικούς.

Σοβιετικοί στρατιώτες απελευθερώνουν τις κρατούμενες στο στρατόπεδο του Αουσβιτς. Οι γυναίκες της φωτογραφίας είναι πολιτικές κρατούμενες, κομμουνίστριες από τη Σοβιετική Ενωση, όπως δείχνουν τα σήματα που φορούν στο πέτο.

Το Σάββατο 27 Γενάρη 1945, οι στρατιώτες της 60ής Στρατιάς του 1ου Ουκρανικού Μετώπου του Κόκκινου Στρατού μπαίνει απελευθερωτής στο Αουσβιτς, όπου βρίσκει περισσότερους από 7.000 παρατημένους κρατούμενους, σε τρισάθλια κατάσταση, τους οποίους παράτησαν οι Ναζί γιατί δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να ακολουθήσουν την πορεία θανάτου.

Αουσβιτς. 27 Γενάρη 1945. Οι πρώτοι κρατούμενοι που απελευθερώνονται

Εκείνο το πρωινό οι σοβιετικοί στρατιώτες του 322ου τμήματος πεζικού της 60ης Στρατιάς, με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη του Κόκκινου Στρατού Πάβελ Κουρότσκιν, μπήκαν στο πρώτο στρατόπεδο, το Αουσβιτς Ι, όπου αντίκρισαν τις πρώτες εικόνες της φρίκης του Αουσβιτς στα πρόσωπα των 1200 επιζώντων του στρατοπέδου.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας έμπαιναν στο Αουσβιτς ΙΙ, το περίφημο στρατόπεδο Μπίκερναου, όπου βρήκαν 5.800 επιζώντες, ανάμεσά τους 611 παιδιά.

Από τα 230 000 παιδιά που βρίσκονταν στο Αουσβιτς μόνο 611 απελευθερώθηκαν.

Από τους επιζώντες του Αουσβιτς ακούστηκαν οι πρώτες διηγήσεις για τα τερατώδη εγκλήματα των ναζί που είχαν διαπραχθεί στο Αουσβιτς από τους Γερμανούς φασίστες.

Ένας Σοβιετικός γιατρός εξετάζει έναν επιζώντα του Άουσβιτς

Από τα πάνω από 6 εκατομμύρια ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στα απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είχαν δημιουργήσει οι Γερμανοί φασίστες, πάνω από 1,3 εκατομμύριο εξοντώθηκαν στο Αουσβιτς. 900.000 επιλέχτηκαν και εκτελέστηκαν με διάφορους τρόπους, θανατώθηκαν με δηλητηριώδη αέρια σε ειδικούς θαλάμους αερίων, απαγχονίστηκαν, πυροβολήθηκαν, έγιναν πειραματόζωα για την εξακρίβωση της αντοχής των ανθρώπων σε διάφορα δηλητήρια, πυροβολήθηκαν. Πάνω από 200.000 πέθαναν από ασθένειες, υποσιτισμό και βαρύτατες κακοποιήσεις και ιατρικά πειράματα.

Ένα λόφος από γυαλιά, τα οποία ανήκαν σε ανθρώπους που έκλεισαν στο Άουσβιτς και οδηγήθηκαν στους θαλάμους αερίων.

Από αυτούς περίπου 1.100.000 ήταν Εβραίοι κρατούμενοι. Τους είχαν κρεμάσει διακριτικό ένα κίτρινο εξάκτινο αστέρι στο πέτο. Ανάμεσά τους 55.000 Ελληνες Εβραίοι.

Νοσοκομείο για τους απελευθερωμένους κρατουμένους, που έστησαν οι Σοβιετικοί.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι, περίπου 160.000, φορούσαν διακριτικό ένα κόκκινο τρίγωνο.

Οι Πολωνοί, περίπου 140.000, είχαν ένα «Ρ» πάνω στο κόκκινο τρίγωνο.

Οι Αθίγγανοι και οι «κοινωνικά απροσάρμοστοι», ανάμεσά τους και μερικές πόρνες, περίπου 25.000 άτομα, με διακριτικό στο πέτο ένα μαύρο τρίγωνο.

Η πτέρυγα των Σοβιετικών κρατουμένων, του Μουσείου του Αουσβιτς.

Οι Αιχμάλωτοι Πολέμου, κυρίως Σοβιετικοί, ήταν περίπου 15.000. Και άλλοι 10.000 από άλλες εθνικότητες: Τσέχοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Σλοβένοι.

Σωφρονιστικοί κρατούμενοι, περίπου 11.000 με διακριτικό ένα «ΕΗ» και μερικές εκατοντάδες ποινικοί κρατούμενοι με διακριτικό ένα πράσινο τρίγωνο.

Και η καταμέτρηση των «κολασμένων» κλείνει με καμιά εκατοστή ομοφυλόφιλους με ένα ροζ τρίγωνο στο πέτο και 400 περίπου Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Βέβαια το Άουσβιτς δεν ήταν το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης που απελευθερώθηκε. Το πρώτο στρατόπεδο ήταν εκείνο του Μαϊντάνεκ, στην ανατολική Πολωνία, που απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό στις 23 Ιούλη του 1944.

Ηταν όμως το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης ανθρώπων που έφτιαξαν οι ναζί εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας. Εμεινε στην Ιστορία σαν το σύμβολο της κτηνωδίας των Γερμανών φασιστών κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η φωτογραφία που συνοδεύει το θέμα είναι Αφίσα της Βερολινέζικης Ενωσης των διωχθέντων από το Ναζιστικό Καθεστώς – «27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1945 – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΤΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ».

*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «Ημεροδρόμο» στις 27 Ιανουαρίου 2017

από ημεροδρόμος

✡️ Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος. #Σαν_Σήμερα στις #27_ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ_1945 80χρόνια πριν, Η μνήμη που πληγώνει.. Το μεγαλύτερο έγκλημα των #Ναζί κατά του ανθρώπινου είδους.

✡️ Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του

 Ολοκαυτώματος.

#Σαν_Σήμερα στις #27_ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ_1945

80χρόνια πριν, Η μνήμη που πληγώνει..

Το μεγαλύτερο έγκλημα των #Ναζί κατά

του ανθρώπινου είδους. 

Γιε μου, περπατώ μέρα νύχτα στο Μαουτχάουζεν και ρωτάω το χώμα πού έχει κρυμμένη τη στάχτη σου. 

Οι άλλοι φεύγουνε. 

Πώς να φύγω με άδεια χέρια;

| Ιάκωβος Καμπανέλλης | Μαουτχάουζεν | εκδόσεις Κέδρος |

#mikrokaravireposting

Χάρη σε μεθόδους επιλογής που βασίζονταν στον υπολογισμό του κόστους και σε άλλες μακροπρόθεσμες προβλέψεις κατανάλωσης και απόδοσης, όσοι κατέφθαναν στο Άουσβιτς προβλεπόταν να αντέξουν την τυραννική ζωή του στρατοπέδου για ένα πεπερασμένο χρονικό διάστημα, για μια περίοδο τριων μηνών. 

Η Σόφι το αντιλήφθηκε μια, δυο μέρες 

μετά την άφιξή της όταν, καθώς ήταν στριμωγμένη ανάμεσα σε μερικές εκατοντάδες νεοφερμένες συγκρατούμενές της -κυρίως Πολωνές όλων των ηλικιών, 

που με τα κουρεμένα και τα γυαλιστερά φρεσκοξυρισμένα κρανία τους θύμιζαν κοπάδι μαδημένων, ταλαιπωρημένων πουλερικών-, έφτασαν ίσαμε την τραυματισμένη συνείδησή της τα λόγια

ενός αξιωματικού των Ες Ες, ενός Χάουπτστουρμφύρερ Φριτς, την ώρα που ενημέρωνε για τη φιλοσοφία εκείνης της Πόλης της Δυστυχίας και συμβούλευε όσους είχαν μόλις περάσει το κατώφλι της να εγκαταλείψουν κάθε ελπίδα.

 "Θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του",

μου είπε η Σόφι.

"Ήρθατε", είπε, "σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, όχι σε σανατόριο,

από όπου δεν υπάρχει άλλη έξοδος παρά μόνο η καμινάδα. Αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιον από σας", είπε, "ας πάει να κρεμαστεί στο συρματόπλεγμα.

Αν υπάρχουν Εβραίοι στην αποστολή,

τους πληροφορώ ότι δεν έχουν δικαίωμα

να ζήσουν περισσότερο από δύο εβδομάδες". Ύστερα πρόσθεσε:

"Υπάρχουν καλόγριες;

Ισχύει το ίδιο με τους παπάδες, 

έχουν ένα μήνα δικαίωμα.

Όλοι οι άλλοι για τρεις".

Έτσι λοιπόν, οι ναζί διαμόρφωσαν εντέλει

με άφθαστη μαεστρία μια μορφή θανάτου μέσα στη ζωή, πιο φριχτή από τον ίδιο τον θάνατο, και με μια σκληρότητα πιο συστηματική και εσκεμμένη,

καθώς λίγοι από τους καταδικασμένους αντιλαμβάνονταν από την αρχή -εκείνη

την πρώτη μέρα- πως τούτη η βασισμένη

στα μαρτύρια, την αρρώστια και την πείνα σκλαβιά δεν ήταν παρά μια σατανική απομίμηση ζωής, μέσα από την οποία θα προχωρούσαν αναπόδραστα προς το θάνατο. Ο Ρουμπινστάιν καταλήγει:

 "Τα στρατόπεδα απετέλεσαν ως εκ τούτου μια πολύ πιο μόνιμη απειλή για το μέλλον της ανθρωπότητας από όσο θα ήταν αν είχαν λειτουργήσει αποκλειστικά ως τόπος μαζικών εκτελέσεων.

Ένα κέντρο εξόντωσης παράγει μόνο πτώματα• μια κοινωνία απόλυτης κυριαρχίας δημιουργεί έναν κόσμο ζωντανών νεκρών..."

Ή όπως είπε η Σόφι:

"Οι περισσότεροι απ' όσους έφταναν εκεί,

αν ήξεραν, θα προσεύχονταν στο Θεό

να τους στείλουν στους θαλάμους αερίων".

| William Styron | Η επιλογή της Σόφι | μτφρ.: Παλμύρα Ισμυρίδου | εκδόσεις Ποταμός |

#mikrokaravireposting

'Αφορμή να ευχηθούμε🙏 ποτέ ξανά σ 'όλο τον πλανήτη όπου κατοικούμε όλοι εμείς οι έλλογοι άνθρωποι...

#Ποτέ_Ξανά #never_again #Never_Forget

#Διεθνής_Ημέρα_Μνήμης_Ολοκαυτώματος

✡️ Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος.

Η 27η Ιανουαρίου έχει ανακηρυχθεί «Διεθνής Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος» με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, στις 2 Νοεμβρίου 2005.

Η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή στις 27 Ιανουαρίου 1945 τα προελαύνοντα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το  ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης #Άουσβιτς - #Μπίρκεναου στην #Πολωνία.

Στις 27 Ιανουαρίου 1945, στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού απελευθέρωσαν πάνω από 7.000 κρατούμενους του 'Αουσβιτς. 

Η ιστορία των 1.689 ημερών αυτού του γερμανικού ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης και εξόντωσης έφτασε στο τέλος της. 

Τον Ιανουάριο του 2004, με ομόφωνη απόφασή της, η Βουλή των Ελλήνων καθιέρωσε την 27η Ιανουαρίου ως «Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος».

Η #Θεσσαλονίκη έχασε 50.000 ψυχές της στα στρατόπεδα του θανάτου.

Η #Λίζα_Πίνχας (1916-1980) ήταν μία από τους ελάχιστους επιζήσαντες.

'Επέζησε, έγραψε και αγωνίστηκε για τη διαφύλαξη και την ανάδειξη της Μνήμης.

Ανάμεσα στα δεκάδες χιλιάδες θύματα του Ολοκαυτώματος στην Ελλάδα ήταν και οι Ρωμανιώτες Εβραίοι των Ιωαννίνων. 

Μια από τις τελευταίες Ελληνίδες επιζώσες από την κόλαση του Άουσβιτς - Μπίρκεναου, η Γιαννιώτισσα #Εσθήρ_Κοέν, έφυγε από τη ζωή την 1η Δεκεμβρίου 2020. 

#27Ιανουαρίου #January27 #HolocaustMemorialDay #HolocaustRemembrance #Εβραίοι_Μάρτυρες  #Έλληνες_Εβραίοι #Ρωμανιώτες 

Ολοκαύτωμα Εβραίων: 80 χρόνια μετά η Ευρώπη πονά

 Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμεν

Νεκταρία Μαραγιάννη

Διεθνείς ημέρες μνήμης όπως η σημερινή (27/1) Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος μας βάζουν σε εσωτερική διεργασία· η σημερινή επαναφέρει δυσάρεστα συναισθήματα για το έγκλημα που διαπράχθηκε, ανασύρει αποτρόπαιες στιγμές από το βιβλίο της Ιστορίας υπενθυμίζοντας μας τι δεν πρέπει να επαναληφθεί, μας προκαλεί δέος και μας καλεί να τιμήσουμε τη μνήμη εκείνων των οποίων δεν σεβάστηκαν τα σώματά τους.

Κατ’ επέκταση, δεν σεβάστηκαν την υπόστασή τους ως ανθρώπους, «πνίγοντας» πρώτα την όποια ζωή ή ελπίδα είχε απομείνει μέσα τους. Με τις –κάθε φορά– ειδεχθείς πράξεις να αποτελούν ένα νέο συλλογικό τραύμα στην Ιστορία, μια πληγή που μας προκαλεί πόνο καθότι δεν έχει επουλωθεί και εύκολα ματώνει, όχι μόνο με την ανάκληση συμβάντων αλλά και με επαναλαμβανόμενα και παρόμοια γεγονότα που εκτυλίσσονται.

Σήμερα, νιώθουμε περισσότερο μουδιασμένοι από τα προηγούμενα χρόνια, καθότι μαίνεται ακόμη ο πόλεμος στην Ουκρανία· σχεδόν ένα χρόνο μετά την εισβολή στη χώρα, η Ρωσία εξακολουθεί να σφυροκοπά θανατώνοντας με κάθε της βομβαρδισμό λίγη ακόμη από την εναπομένουσα ζωή στην απειλούμενη Ουκρανία.

Η ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία είναι ο λόγος για τον οποίο η Ρωσία αποκλείστηκε από τις εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν σήμερα, Παρασκευή, στο Μουσείο Άουσβιτς-Μπίρκεναου, και θα αφορούν στην 78η επέτειο από την απελευθέρωση του στρατοπέδου συγκέντρωσης Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Η απόφαση του Μουσείου «δένει» με τον χαρακτηρισμό «πράξη βιαιότητας» που είχε προσδώσει στην ρωσική επίθεση στην Ουκρανία, στις 24 Φεβρουαρίου 2022.

«Αυτή η πράξη βαρβαρότητας θα κριθεί από την Ιστορία και οι δράστες της -ελπίζουμε- από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο», είχε αναφέρει τότε το Μουσείο σε ανάρτησή του στο Twitter.

Θα ήταν προσβολή να παρευρισκόταν για οποιοδήποτε λόγο εκπρόσωπος της Ρωσίας στο χώρο του Μουσείου, λόγω του συμβόλου του (σ.σ Μουσείου) και μόνο· σύμβολο της γενοκτονίας που διέπραξε η Ναζιστική Γερμανία εναντίον έξι εκατομμυρίων Ευρωπαίων Εβραίων. Καθότι, μια στρατιωτική εισβολή σε άλλη χώρα συνεπάγεται επίσης την θανάτωση ανθρώπων.

Γενοκτονία και «αποναζιστικοποίηση»

Γενοκτονία χαρακτήρισε ο Τζο Μπάιντεν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Και ο σκοπός της εισβολής ανιχνεύεται στο αντίστοιχο διάγγελμα του Πούτιν. «Ειδική στρατιωτική επιχείρηση» με σκοπό την «αποναζιστικοποίηση», αποκαλώντας τους Ουκρανούς «Ναζί» και «ναρκομανείς».

Η «αποναζιστικοποίηση» ενέχει τον αφανισμό και στο σημείο αυτό θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι ο σκοπός μιας τέτοιας εισβολής πιέζει ακόμη περισσότερο τη χώρα να δράσει έτσι. Σαν έναν αναγκαστικό νόμο που δεν έχει νομική υπόσταση αλλά εφαρμόζεται με εντολή δικτάτορα για εξάλειψη ομάδων.

Σε έναν τέτοιο αναγκαστικό νόμο θα λέγαμε ότι βασίστηκε η «Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος». Πρόγονός της το έργο «Άδεια Καταστροφής της Ζωής που Δεν Αξίζει να Ζει» (1920) του δικαστή Καρλ Μπίντινγκ και του ψυχιάτρου Άλφρεντ Χόχε, υποστηρίζοντας ότι η εξόντωση των «άχρηστων ανθρώπων» θα έπρεπε να νομιμοποιηθεί.

Από το βιβλίο αυτό προήλθαν έννοιες της «άχρηστης ζωής» ή «ζωής που δεν αξίζει να ζει» που χρησιμοποιούσαν οι Ναζί. Με σκοπό «την εξάλειψη εκείνων των οποίων ο θάνατος είναι επιτακτική ανάγκη» καθότι υποδεέστεροι και αποτελούν «ξένο σώμα μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων».

Εκτιμάται ότι η δολοφονία των Εβραίων προβλέφθηκε στη διάσκεψη της Βάνζεε την οποία πραγματοποίησε το ναζιστικό κόμμα το 1942. Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1935, με την ευκαιρία του 7ου συνεδρίου του κόμματος είχε γυριστεί από τη Λένι Ρίφενσταλ (1902-2003) το ντοκιμαντέρ «Η ημέρα της ελευθερίας: Η Βέρμαχτ μας» (18’) ενώ στο συνέδριο καθορίστηκε το μέλλον των Εβραίων της Ευρώπης.

Υπό τη σκέπη του Χίτλερ, η Ρίφενσταλ γύρισε προπαγανδιστικές ταινίες που εξυμνούσαν το ναζιστικό καθεστώς, όπως «Ο θρίαμβος της θέλησης» (1934) που καταγράφει σε στιγμιότυπα το Κομματικό συνέδριο της Νυρεμβέργης του 1934. Το 1939 κινηματογράφησε την παρέλαση των νικηφόρων ναζιστικών στρατευμάτων στην Βαρσοβία. Μόλις τον προηγούμενο χρόνο είχε δηλώσει ότι για τη Νύχτα των Κρυστάλλων δεν ήταν υπεύθυνος ο Χίτλερ, ενώ για τις ανάγκες της ταινίας της «Tiefland» οι ισπανικής εμφάνισης κομπάρσοι αντικαταστάθηκαν από κρατούμενους αθίγγανους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα εξωτερικά γυρίσματα και στα εσωτερικά (Βερολίνο, 1942), πριν την εξάλειψή τους λόγω της ταυτότητάς τους (φυλή, θρησκεία).

Ο κινηματογράφος της αποτέλεσε όργανο πειθούς υπό το πρόσχημα της καταγραφής της αλήθειας. Πώς κατέγραψε ο κινηματογράφος αρκετά χρόνια μετά, την προσπάθεια εξόντωσης των Εβραίων και τις πρακτικές του Χίτλερ; Πώς πέρασε το Ολοκαύτωμα στο θέατρο, στην τέχνη γενικότερα; Αυτά είναι ερωτήματα στα οποία θα απαντήσουμε στο επόμενο σημείωμά μας.

Κεντρική φωτογραφία: Η κεντρική πύλη του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς. Πηγή: Shutterstock

ΠΗΓΗ: