Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Οι τελευταίοι μαχητές της Πόλης ...άγνωστοι, λησμονημένοι, αλλά ηρωικοί…




...άγνωστοι, λησμονημένοι, 
αλλά ηρωικοί…
Υπάρχει στην Μονή Βατοπεδίου 

στο Αγίο Όρος ένα ολιγοσέλιδο
χειρόγραφο του 1460,
που συντάχθηκε με βάση τις διηγήσεις 
του Πέτρου Κάρχα ή Γραμματικού 
ενός εκ των διασωθέντων Κρητικών
από την ΄Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως.
Σύμφωνα, λοιπόν, με το χειρόγραφο αυτό,
το τελευταίο δεκαήμερο του Μάρτη 
του 1453 χίλιοι πεντακόσιοι Κρήτες 
εθελοντές ξεκίνησαν με πέντε καράβια 
και με σκοπό την ενίσχυση της 
άμυνας της Κωνσταντινούπολης. 
Αρχηγός τους ήταν ο Μανούσος Καλλικράτης 
από τα Σφακιά, ιδιοκτήτης των τριών καραβιών
και καπετάνιος του ενός. 
Στα άλλα δύο καράβια του καπετάνιοι ήταν
ο Γρηγόρης Βατσιανός Μανάκης 
από τ’ Ασκύφου Σφακίων και ο Πέτρος Κάρχας
από την Κυδωνία, γνωστός και 
με το παρανόμι Γραμματικός. 
Το τέταρτο καράβι ανήκε στον Ανδρέα Μακρή
από το Ρέθυμνον και είχε κυβερνήτη 
τον ίδιο και στο πέμπτο, ιδιοκτησίας 
του καπετάν Νικόλα του Στειακού, 
τη διοίκηση ανέλαβε ο Παυλής
Καματερός από την Κίσσαμο.
 Όταν έφτασαν οι Κρήτες στην Βασιλεύουσα, 
επάνδρωσαν 3 πύργους , από τους 112
που υπήρχαν συνολικά στα προστατευτικά τείχη της.
Οι Κρήτες αυτοί αντιστάθηκαν μέχρι τέλους
στους τρεις πύργους που βρίσκονταν την είσοδο
του Κερατίου και παρά τις αλλεπάλληλες 
προσπάθειές τους, οι Οθωμανοί δεν 
κατόρθωσαν να εκπορθήσουν τους πύργους 
ή να κάμψουν την αποφασισμένη 
αντίσταση των υπερασπιστών.

Οι ανώτεροι αξιωματικοί του σουλτάνου,

εντυπωσιασμένοι από την παλικαριά 
των τελευταίων ζωντανών υπερασπιστών της Πόλης, 
τους πρότειναν παράδοση υπό τους δικούς τους όρους. 
Εκείνοι δέχτηκαν να παραδοθούν υπό τον όρο
να τους επιτραπεί να φύγουν χωρίς να πειραχτούν, 
με όλα τους τα υπάρχοντα και άρματα και με τιμή. 
Οι ηγέτες των Οθωμανών, που εκτίμησαν 
τη γενναιότητα και που, βεβαίως, δεν ήθελαν 
να υποστούν δυσανάλογα μεγάλες απώλειες 
για να ολοκληρώσουν την κατάκτηση της πόλης 
που ήταν ήδη δική τους, 
ενώ πιθανόν έκριναν ότι αν χρονοτριβούσαν
ακόμη περισσότερο στο σημείο αυτό, 
δεν θα είχαν το ανάλογο μερίδιο
από τη λεηλασία, δέχτηκαν.

Οι επιζήσαντες αυτοί Κρήτες, 

μπήκαν σε δύο πλοία τους 
που ήταν αγκυροβολημένα κοντά στα κάστρα 
και αναχώρησαν για την πατρίδα τους .
Στα ταξίδι της επιστροφής ένα απο καράβια 
ναυάγησε στο ΄Αγιο όρος 
εξ ου και η ύπαρξη του χειρόγραφου.
Η ιστορία επιβεβαιώνεται από τον

Γεώργιο Φραντζή 
στο “Χρονικό της Αλώσεως”
«Όταν μπήκαν οι εχθροί στην Πόλη, έδιωξαν 
τους Χριστιανούς που είχαν απομείνει στα τείχη
 με τηλεβόλα, βέλη, ακόντια και πέτρες. 
Έτσι έγιναν κύριοι ολόκληρης της Κωνσταντινούπολης, 
εκτός των πύργων του Βασιλείου του Λέοντος 
και του Αλεξίου, τους οποίους κρατούσαν οι ναύτες
από την Κρήτη που πολέμησαν από τις 6 μέχρι τις 8
το απόγευμα και σκότωσαν πολλούς Τούρκους. 
Βλέποντας το πλήθος των εχθρών που είχαν 
κυριεύσει την πόλη, δεν ήθελαν να παραδοθούν, 
αλλά έλεγαν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν 
παρά να ζήσουν. 
Κάποιος Τούρκος ειδοποίησε τότε το Σουλτάνο 
για την ηρωική άμυνά τους κι εκείνος 
συμφώνησε να τους επιτρέψει να φύγουν 
με το πλοίο και όλα τα πράγματα που είχαν μαζί τους».
και απο την ύπαρξη ενός χωριού με το 
όνομα Καλλικράτης την επαρχία Σφακίων 
κτισμένο στα 750 μέτρα υψόμετρο 
και ο επισκέπτης στην είσοδο του χωριού
συναντά μια πλάκα που τον πληροφορεί 
ότι το χωριό χρωστά το όνομά του 
στο Μανούσο Καλλικράτη 
αρχηγό του σώματος των Κρητών.
Τέλος σύμφωνα με την Κρητική λαϊκή

παράδοση στους εορτασμούς της 
επιστροφής των χορεύτηκε 
για πρώτη φορά ο 
“ο «συρτός χανιώτικος », 
ο «βασιλιάς» των κρητικών χορών.

Πηγή: Η σκόνη της ιστορίας
..........................................
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ:Η τελευταία δημηγορία του ΠαλαιολόγουΠαλαιότερες αναρτήσεις σχετικά
με την ΄Αλωση της Πόλης 
την ΑΠΟΦΡAΔΑ ΜΑΥΡΗ ΤΡΙΤΗ 
την 29η ΜΑΙΟΥ 1453  
Δείτε και εδώ :

Η Άλωση της Πόλης και ο προφητικός θρήνος του Αγίου Συμεών.




*Οι εποχές που προηγήθηκαν από την άλωση της Πόλης έχουν πολλές ομοιότητες με την δικιά μας σήμερα. Τότε μεγάλοι και σοφοί πατέρες της Εκκλησίας και του Γένους προείδαν τον κίνδυνο, μίλησαν προφητικά, ζήτησαν από τους άρχοντες και τον λαό να ανανήψουν, να μετανοήσουν..
Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ.
-Σήμερα ημέρα μνήμης του μεγάλου πόνου για την πτώση της Βασιλευούσης. Μνήμη των θανατώσεων, των βασανισμών, των εξανδραποδισμών, των διωγμών, των ταπεινώσεων, των παιδομαζωμάτων, των εξισλαμισμών και των λοιπών αμέτρητων ταλαιπωριών που υπέστη ο Ορθόδοξος λαός πριν από την άλωση στις γύρω από την Βασιλεύουσα πόλεις και επαρχίες, κατά την Άλωση στην ίδια την Βασιλεύουσα και μετά από αυτήν σ’όλο τον υπόδουλο Ορθόδοξο χώρο.
Όσο η αυτοκρατορία εσυρρικνούτο, τόσο τα δεινά από την επέλαση των Οθωμανών γίνονταν δυσβάστακτα και αφόρητα. Η ελπίδα για ελευθερία και αναβίωση της χριστιανικής πολιτείας φαινόταν να απομακρύνεται τραγικά. Πρώτα η Μικρά Ασία, ύστερα η Ανδριανούπολη και κατόπιν η Θεσσαλονίκη και πιο νωρίς απ’αυτές οι μακρινές επαρχίες περιήλθαν στον Οθωμανικό ζυγό. Η Βασιλεύουσα ασφυκτιά, αλλά τρέφει αγαθές ελπίδες, επειδή πιστεύει στην προστασία της Υπερμάχου Στρατηγού και στους οικτιρμούς του φιλανθρώπου Υιού της.
Όμως η βουλή του Θεού ήταν η Πόλη να τουρκέψει. Ο Ορθόδοξος λαός μας θρηνολογούσε το γεγονός με τα δημοτικά του τραγούδια. Η Άλωση της Πόλης δεν ήταν πια μια άλωση κοντά στις άλλες που προηγήθηκαν. Έγινε σύμβολο. Το Γένος ζει την Μεγάλη του Εβδομάδα, ζει την εις Άδου κάθοδό του: «πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’Άγια, γιατί’ναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει» και θα συνεχίσει ο ποιητής με τον ελπιδοφόρο αναστάσιμο τόνο:«πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ναι». Οι στίχοι αυτοί μας θυμίζουν τον ύμνο που ψάλλεται το Μέγα Σάββατο: «σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία».

Ο Ορθόδοξος λαός ανεβαίνει στον γολγοθά και υφίσταται το πάθος. Πονούμε γι’αυτό, όπως πόνεσε το Γένος. Ο μακαρίτης Φώτης Κόντογλου, στο Θρηνητικό Συναξάρι, περιγράφει ως εξής το πάθος του Γένους: «Μεγάλη Εβδομάδα γίνηκε η ζωή μας, το ‘Σήμερον κρεμάται επί ξύλου’ γίνηκε το τραγούδι μας, ο Χριστός νεκρός, σταυροχεριασμένος μέσα στο μνήμα του, αυτό γίνηκε το εικόνισμά μας».
Πονούμε για την μεγάλη δοκιμασία του Γένους, γιατί πολλές ψυχές, αστήρικτες στην πίστη, δεν άντεξαν, λύγισαν και εγκατέλειψαν την χριστιανική ζωή και την ίδια την πίστη τους. 

Ο Άγιος Συμεών, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, θρηνεί για την πτώση αυτή των Χριστιανών της επαρχίας του. 
Το κείμενό του είναι ενδεικτικό της καταστάσεως που ακολούθησε και την Άλωση της Βασιλευούσης. 
Γράφει:
«Που είναι σήμερα ένας ζηλωτής της ευσεβείας; Που είναι ένας να ποθεί να κακοπαθήσει για την (Ορθόδοξο) πίστη; Που είναι ένας να βδελύσσεται τα έργα των απίστων; Δεν υπάρχει κανείς. Όλοι σχεδόν δείχνουν ζήλο για την ζωή των απίστων. Τις εναγείς πράξεις τους τις θεωρούν αγαθές, θαυμάζουν και ποθούν τον πλούτο, επαινούν και επιζητούν την πρόσκαιρη τρυφή που αποπνέει δυσωδία και εκπηγάζει σκώληκες. Και χάριν αυτής της τρυφής προδίδουν, αλλοίμονο και τους Χριστιανούς στους απίστους και τα χριστιανικά πράγματα…Αλλά και πολλοί ανόητοι, με τον παραμικρό πειρασμό…γίνονται αποστάται και αρνηταί του Θεού και συναριθμούν οι ταλαίπωροι τους εαυτούς των με τους ασεβείς… Ποιός να μη θρηνήσει γι’αυτά; Ποιός, έστω κι αν έκλαιγε σ’όλη του τη ζωή, θα πενθούσε γι’αυτούς αρκετά; Γι’αυτούς που χάθηκαν, για τους υβριστάς του Θεού, γι’αυτούς που υποδουλώθηκαν στους δαίμονες για την πρόσκαιρη ζωή, για την φθαρτή ηδονή, για την άθεη και ρυπαρή ζωή;»
.

*από το βιβλίο: «Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ- ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ» (Ιερομόναχου Λουκά Γρηγοριάτου) – Εκδόσεις Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους 2012.


ΠΗΓΗ:https://simeiakairwn.wordpress.com/2015/05/28/%CE%B7-%CE%AC%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B8%CF%81%CE%AE%CE%BD/
.............................................
Παλαιότερες αναρτήσεις σχετικά
με την ΄Αλωση της Πόλης 
την ΑΠΟΦΡAΔΑ ΜΑΥΡΗ ΤΡΙΤΗ 
την 29η ΜΑΙΟΥ 1453  
Δείτε και εδώ :