Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

‎21 Ιουνίου - ξεκινά επίσημα σήμερα το καλοκαίρι !

‎21 Ιουνίου με το θερινό ηλιοστάσιο, τη μεγαλύτερη σε διάρκεια ημέρα του χρόνου, ξεκινά επίσημα σήμερα το καλοκαίρι.
Ο άξονας περιστροφής του πλανήτη μας έχει κλίση περίπου 23,5 μοιρών, με αποτέλεσμα καθώς η Γη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της και παράλληλα περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο, στις 21 Ιουνίου ο Βόρειος Πόλος να βρίσκεται στο πλησιέστερο δυνατό σημείο προς το μητρικό μας άστρο κατά την ετήσια τροχιά του. Αντίθετα, στο χειμερινό ηλιοστάσιο, ο Βόρειος Πόλος βρίσκεται στο πιο απομακρυσμένο σημείο από τον Ήλιο.


Αν και το βόρειο ημισφαίριο ουσιαστικά «κοιτάζει» στις 21 Ιουνίου τον Ήλιο από το πιο κοντινό σημείο που είναι δυνατό, η αποκορύφωση της θερμοκρασίας αργεί.

Η χρονική υστέρηση κατά περίπου ενάμιση μήνα (μέχρι τις αρχές Αυγούστου) συμβαίνει επειδή χρειάζεται χρόνος μέχρι να συσσωρεύσουν και να αποβάλουν θερμότητα οι ωκεανοί του βορείου ημισφαιρίου, οι οποίοι ακόμα διατηρούν χαμηλή θερμοκρασία από την παγωνιά του χειμώνα. 

 21 Ιουνίου Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής .
Η Ημέρα της Μουσικής άρχισε να γιορτάζεται στο Παρίσι το 1982, με πρωτοβουλία του τότε υπουργού Πολιτισμού Ζακ Λανγκ, ενώ το 1985 ο θεσμός εξαπλώθηκε έξω από τα γαλλικά σύνορα. 

Η Αθήνα, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1985, ήταν η πρώτη εκτός Γαλλίας χώρα στην οποία πραγματοποιήθηκε η Γιορτή της Μουσικής.
Μέσα σε λίγα χρόνια, η Ημέρα της Μουσικής έφτασε να είναι ένας πραγματικός θεσμός, ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πολιτιστικό γεγονός που διεξάγεται κάθε
21 Ιουνίου σε περισσότερες από 22 χώρες, από την Ιρλανδία μέχρι το Καζακστάν και από τις Βαλτικές χώρες μέχρι την Κύπρο.
Ερασιτέχνες και επαγγελματίες μουσικοί κατακλύζουν δημοτικούς χώρους, πλατείες, δρόμους, σταθμούς, πάρκα και διάφορους άλλους χώρους, παρουσιάζοντας αφιλοκερδώς συναυλίες απ' όλο το μουσικό φάσμα. 

Δίνεται, έτσι, η ευκαιρία για μία ευρωπαϊκή πολιτιστική γιορτή που συμβάλλει ώστε να αναπτυχθούν πολιτιστικές ανταλλαγές και συνεργασίες ανάμεσα σε νέους και καθιερωμένους καλλιτέχνες από διαφορετικές χώρες.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/worldays/92#ixzz1yPaGCWSA 
21 Ιουνίου 2012  -  Εdo sto Ellada - Πρωθυπουργό Σαμαρά έχουμε - Τι λέτε ;
κυβέρνηση θα αποκτήσουμε σήμερα ;
Εν αναμονή λοιπόν Kυβέρνησης " Σαμαρο-Βενιζελο-Κούβελοu " ...





Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Και δεν είναι μόνο το Δίστομο-Μοναδικό κινηματογραφικό ντοκουμέντο από τη γερμανική κατοχή

 


 Τα όσα έγιναν κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής δεν περιορίζονται μόνο στην σφαγή του Διστόμου. Ο Άγγελος Παπαναστασίου ένας ανώτερος αξιωματικός του ΠΝ κινηματογραφούσε με κίνδυνο της ζωής του όσα συνέβαιναν κάθε μέρα από το 1941 έως το 1944,στην Αθήνα. Ορισμένα πλάνα είναι πραγματικά πολύ σκληρά,σ΄ αυτό το φιλμ που προβλήθηκε και στη Δίκη της Νυρεμβέργης.Αφιερωμένο σ΄ όσους έχουν την άποψη ότι δεν "πρέπει να ασχολούμαστε με όσα έγιναν τότε" και άρα ούτε με τους νοσταλγούς της Βέρμαχτ και των SS.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ.ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΣΚΛΗΡΑ ΠΛΑΝΑ


O Άγγελος Παπαναστασίου γενήθηκε στις 14 Iανουαρίου του 1896 και πέθανε την 1 Iουνίου του 1953. Aνώτερος Aξιωματικός του Eλληνικού Πολεμικού Nαυτικού προσέφερε πάντοτε και με κάθε τρόπο τις υπηρεσίες του στην Eλλάδα από δημόσιες θέσεις και ως ιδιώτης, χωρίς ποτέ να λογαριάσει προσωπικά συμφέροντα και κινδύνους. Δραστήριος επιχειρηματίας ίδρυσε την ελληνική βιομηχανία ΠAK A.E. μοναδική κατασκευάστρια μπαταριών αυτοκινήτων στα Bαλκάνια. Πριν κατασχεθεί το εργοστάσιο από τους Γερμανούς κατακτητές, ο Άγγελος Παπαναστασίου και οι εργάτες έκαναν δολιοφθορά σε μεγάλο αριθμό μπαταριών με αποτέλεσμα γερμανικά άρματα μάχης να ακινητοποιηθούν στη Δυτ. έρημο και τα ρωσικά σύνορα. Aκόμα, με το μικρό του καΐκι Aγ. Aνάργυροι, αφού φυγάδευσε Έλληνες πολίτες και αξιωματικούς που κινδύνευαν, το προσέφερε για να βοηθήσει τις ελληνικές ναυτικές επιχειρήσεις για την απελευθέρωση της Eλλάδας. H κινηματογράφηση και η εμφάνιση της ταινίας Aπό την Tραγωδία της Eλλάδας 1941-1944 κινηματογράφησε και έγινε από τον ίδιο τον Άγγελο Παπαναστασίου, με κίνδυνο της ζωής του. H ταινία προβλήθηκε στη Δίκη της Nυρεμβέργης, το Σεπτέμβριο του 1947, στη μεγάλη αίθουσα του Δικαστηρίου ως αψευδής μάρτυς των εγκλημάτων του πολέμου. Το αρχείο αήμερα ανήκει στην κόρη του Λουκία Παπαδάκη, η οποία και προσπαθεί να το διαδόσει με προβολές σε σχολεία και διάφορες αίθουσες. Το 1978, υπέυθυνοι του Πολεμικού Μουσείου έκριναν ότι η ταινία έπρεπε να λογοκριθεί, προφανώς λόγω πολύ σκληρών εικόνων από Ταγματασφαλίτες εν δράσει, και βασανισμένων και δολοφονημένων ανθρώπων, οπότε και "έκοψαν" 18 λεπτά από τα 65 αρχικά. Το 2000 ένας Ούγγρος σκηνοθέτης o Péter Forgács πήρε το αρχείο, που περιελάμβανε και τις ευτυχισμένες στιγμές της οικογένειας Παπαδάκη με τη μικρή Λουκία, και έφτιαξε ένα ντοκυμαντέρ, "Angelos' film".

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

10 Ιουνίου 1944 - Δίστομο - To Ολοκαύτωμα ...

To Ολοκαύτωμα
"...Στις 10 Ιουνίου 1944 ο τόπος μας γνώρισε μία από τις αγριότερες σφαγές που έγιναν ποτέ στον κοσμο. Διακόσιοι δεκαοκτώ συμπολίτες μας θανατώθηκαν απο τους Ναζί του Χίτλερ χωρίς να μάθουν ποτέ το γιατί.
Ανάμεσα σ'αυτούς ανήμποροι γέροι, έγκυες γυναίκες, αβάπτιστα μωρά πρόσφεραν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας, την ειρήνη, τον πολιτισμό. "

Σάββατο 10 Ιουνίου 1944Τα νέα από το μέτωπο ήταν καλά.
Ξημέρωνε μια ακόμα μέρα εργασίας και ελπίδας. Η μέρα της λευτεριάς και της ειρήνης κοντοζύγωνε. Τέσσερις μέρες πρίν, στις 6 Ιουνίου, οι σύμμαχοι είχαν αποβιβαστεί στη Νορμανδία. Οι Γερμανοί κατακτητές βλέπονιας να φτάνει το τέλος της αυτοκρατορίας τους καταλαμβάνονται από αμόκ καταστροφής. Βγάζουν διαταγές γενοκτονίας.

"Ένας Γερμανός σκοτωμένος - πενήντα Ελληνες, δέκα Γερμανοί - ένα χωριό"
Ήθελαν να τρομοκρατήσουν τους κατοίκους ώστε να πάψουν να ενισχύουν τις οργανωμένες ανταρτικές ομάδες που δρούσαν στην περιοχή.Έτσι στα πλαίσια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων εκείνο το φοβερό πρωϊνό μια φάλαγγα επτά αυτοκινήτων με γερμανούς στρατιώτες (2ος λόχος του 2ου τάγματος του 7ου Συντάγματος της 1ης Μεραρχίας των Ες - Ες με έδρα την Λιβαδειά), ξεκίνησε από τη Λιβαδειά με κατεύθυνση προς το Δίστομο. Από αυτά τα δύο πρώτα που προπορεύονταν αρκετά, ήταν Ελληνικά επιταγμένα, γεμάτα με Γερμανούς στρατιώτες ντυμένους μαυραγορίτες. Αυτοί θα πρωτοκτυπούσαν τους αντάρτες που ανύποπτοι θα πλησίαζαν τα αυτοκίνητα και θα ενισχύονταν από τη δύναμη που θα ακολουθούσε.
Από τον Καρακόλιθο και μετά σκορπούν το θάνατο. Σκοτώνουν πέντε και συλλαμβάνουν σαν ομήρους δώδεκα αγρότες ενώ θέριζαν.
Στη διασταύρωση Διστόμου - Αράχωβας συναντιούνται με άλλα 60 αυτοκίνητα γεμάτα Γερμανους στρατιώτες που έρχονταν από την Άμφισσα με κατεύθυνση προς το Δίστομο.
Μπαίνουν στο Δίστομο. Οι κάτοικοι είναι ανυποψίαστοι. Βλέποντας όμως τους ομήρους ανησυχούν. Η φάλαγγα ήταν πρωτόφαντα μεγάλη. O επικεφαλής καλεί τον Πρόεδρο και τον παπά τον χωριού από τους οποίους ζητά πληροφορίες για τις κινήσεις των ανταρτών στην περιοχή. Μη μπορώντας να μάθουν, αφού τοποθέτησαν στα υψώματα γύρω απο το χωριό φυλάκια για τον έλεγχο και εκφοβισμό, επιδίδονται σε λεηλασίες.

Το μεσημέρι τα δύο επιταγμένα Ελληνικά αυτοκίνητα με τους μεταμφιεσμένους Γερμανούς στρατιώτες κατευθύνθηκαν προς τον 'Οσιο Λουκά. Λίγο πριν απο το χωριό Στείρι δέχθηκαν επίθεση από τμήμα ανταρτών του ΕΛΑΣ (11ος λόχος του 3ου τάγματος, του 34ου συντάγματος), που είχε στήσει ενέδρα. Η μάχη ήταν σκληρή και κράτησε δύο ώρες περίπου. Το αντάρτικο τμήμα υποχώρησε μπροστά στον όγκο των Γερμανικών δυνάμεων που μόλις άκουσε πυροβολισμούς έφτασε στο Δίστομο. Οι απώλειες όμως των Γερμανών ήταν μεγάλες. Απο τα δύο πρώτα αυτοκίνητα σώθηκαν ένας στρατιώτης και ένας οδηγός. Σκοτώθηκαν 40 Γερμανοί. στρατιώτες περίπου. Ο επικεφαλής αξιωματικός Τεο, τραυματίζεται βαριά και λίγο αργότερα στο Δίστομο ξεψυχά.
'Υστερα απο τη συμπλοκή η Γερμανική φάλαγγα επέστρεψε στο Δίστομο. Αμέσως εκτελεί τους 12 ομήρους μπροστά στο Δημoτικό Σχολείο.

ΣπαραγμόςΚι εδώ αρχίζει η τραγωδία του Διστόμου. Οι κάτοικοι, όσοι δεν κατάφεραν να διαφύγουν νωρίτερα από το Διάσκελο, τη μόνη αφύλακτη διάβαση, κλείνονται έντρομοι στα σπίτια τους.Τους έρημους δρόμους του χωριου διατρέχουν εξαγριωμένοι στρατιώτες με εφ' όπλου λόγχη. Μπαίνουν στα σπίτια, σκοτώνουν, καίνε, σφάζουν και βιάζουν.
Γυναίκες, άνδρες, παιδιά, γέροι, γριές ακόμα και βρέφη λίγων ημερών πέρασαν από τον ίδιο τρομακτικό Γολγοθά. Απαίσιοι ακούγονται οι θρήνοι και οι οιμωγές αυτών που ξεψυχουν. Νέοι Ηρώδεις οι εκπολιτιστές του Χίτλερ μακελεύουν τα παιδάκια του Διστόμου.
Στο Δίστομο έγιναν αυτά. Θα γίνονταν κι άλλα. Μα ήρθε η νύχτα και οι δολοφόνοι φοβήθηκαν και έφυγαν. Τώρα στο χωριό απλώνεται η γαλήνη του Νεκροταφείου για πολλή ώρα.Μα σιγά - σιγά ξύπνησε το Δίστομο. Και τότε ακούστηκαν οι θρήνοι των παιδιών που έρημα κλαίγαν τους γονείς τους και οι γόοι των γερόντων. Ακούγονταν ακόμη και κάποια παράξενα γέλια και τραγούδια αυτών που παρεφρόνησαν, μπροστά στη φρίκη που έζησαν.
Μέσα στη νύχτα μικρά παιδιά πήραν τους σκοτεινούς δρόμους προσπαθώντας να φτάσουν στα κοντινά χωριά. 'Ενα καραβάνι παιδιών που γύρευε ένα ανθρώπινο χέρι για να σκουπίσει τα δάκρυα από τα μουτράκια τους και να δώσει απάντηση στο ερωτηματικό: Γιατί τους σκότωσαν;"
Μετά τον πόλεμο και την ήττα των Γερμανών ο Διοικητής των Γερμανικών δυνάμεων που διέπραξαν το πανανθρώπινο έγκλημα του Διστόμου Χάνς Ζάμπελ συνελήφθη στο Παρίσι και εκδόθηκε από τις Γαλλικές αρχές στην Ελλάδα, ενώ όμως ήταν προφυλακισμένος και επρόκειτο να προσαχθεί σε δίκη ζητήθηκε απο την Κυβέρνηση της τότε Δ. Γερμανίας και εστάλη σ' αυτή, όπου σύμφωνα με πληροφορίες παραμένει σήμερα ελεύθερος." ΔΙΣΤΟΜΟ 1994
Η διερεύνηση και ο εμπλουτισμός των γεγονότων και των στοιχείων της σφαγής είναι υπόθεση της παγκόσμιας κοινότητας και του κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου πολίτη. Ήδη διάφοροι ερευνητές και ιδιαίτερα Γερμανοί, όπως ο ιστορικός Ντίτερ Μπέγκεμαν, Dieter Begemann, κυκλοφορούν νέα στοιχεία για την σφαγή του Διστόμου.
Σύμφωνα με αυτά, η μονάδα που ανέλαβε την απάνθρωπη αυτή επιχείρηση ήταν η 4η Μεραρχία Τεθωρακισμένων(PANZER) Γρεναδιέρων της Αστυνομίας των S.S. O Tεό που αναφέρεται ως αξιωματικός, πιθανότατα ήταν ο διερμηνέας τους και διερευνάται και η Ελληνική καταγωγή του.

Στο βιβλίο που αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα, αναφέρεται ότι ο άνθρωπος που έδωσε τη διαταγή για την εκτέλεση των συμπατριωτών μας, ήταν ο εικονιζόμενος Φριτς Λάουτενμπαχ που τον παρουσιάζουμε σε παγκόσμια αποκλειστικότητα, καθώς η είδηση αυτή ήρθε πρόσφατα στην κατοχή μας.
Το Δίστομο σήμερα
Το 2003 βρίσκει το Δίστομο ανασυνταγμένο και έτοιμο να ανταποκριθεί στο κάλεσμα και στην πρόκληση των νέων συνθηκών.
Μαζί με το Στείρι, τους γύρω οικισμούς του και ιδιαίτερο στόχο την ανάπτυξη της παραλίας του και του ιστορικού τουρισμού του είναι έτοιμο να πρωτοστατήσει σε σύγχρονες και πρωτοπόρες ειρηνικές και πολιτιστικές πρωτοβουλίες, ταυτόχρονα με τη διάδοση του παραδοσιακού και οικολογικού τρόπου ανάπτυξης και σκέψης.
Παράλληλα με την ανάπτυξή του και άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορία του, διεκδικεί σημαντική αποζημίωση για τα θύματά του. Ο Θηβαίος δικηγόρος Ιωάννης Σταμούλης, πρώην Νομάρχης Βοιωτίας, αναπτύσσει τα δίκαια επιχειρήματα του Διστομίτικου λαού που έχει προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο για τη δικαίωση και τηνκαταβολή πολεμικής αποζημίωσης των πλέον των 200 οικογενειών που επλήγησαν από την θηριωδία των Ναζιστών στις 10 Ιουνίου 1944.

πηγή : Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδος .
Η ιστοσελίδα του Διστόμου --> www.distomo.gr

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

«Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το άγιον, βρύει προφητείας, ιερέας τελειοί, αγραμμάτους σοφίαν εδίδαξεν, αλιείς θεολόγους ανέδειξεν, όλον συγκροτεί τονθεσμόν της Εκκλησίας. Ομοούσιε και ομόθρονε τω Πατρί και τω Υιώ, Παράκλητε, δόξα σοι».



Το ΄Αγιο Πνεύμα στη ζωή και στο έργο της Εκκλησίας - Παναγιώτης Μαρτίνης




«Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το άγιον,
βρύει προφητείας,
ιερέας τελειοί,
αγραμμάτους σοφίαν εδίδαξεν,
αλιείς θεολόγους ανέδειξεν,
όλον συγκροτεί τονθεσμόν της Εκκλησίας.
Ομοούσιε και ομόθρονε
τω Πατρί και τω Υιώ,
Παράκλητε, δόξα σοι».
(Από τα στιχηρά του Εσπερινού της Πεντηκοστής).

Στον ύ­μνο αυ­τό πε­ριε­κτι­κά πε­ριέ­χο­νται ό­λα ε­κεί­να τα στοι­χεί­α που συν­θέ­τουν την α­πο­στο­λή και την πα­ρου­σί­α του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος στη ζω­ή και στο έρ­γο της Εκ­κλη­σί­ας. Κατ΄ αρ­χήν πε­ριέ­χο­νται οι δω­ρε­ές του, α­φού «χο­ρη­γεί» τα πά­ντα. Στη συ­νέ­χεια το Ά­γιο Πνεύ­μα «ό­λον συ­γκρο­τεί τον θε­σμόν της Εκ­κλη­σί­ας». Και τέ­λος ο Ιε­ρός Υ­μνο­γρά­φος εκ­φρά­ζει τη θε­ο­λο­γί­α του ύ­μνου με τη φρά­ση: «Ο­μο­ού­σιε και ο­μό­θρο­νε τω Πα­τρί και τω Υ­ιώ, Πα­ρά­κλη­τε, δό­ξα σοι».

Η ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλη­σί­α, ό­πως φαί­νε­ται στην υ­μνο­λο­γί­α και στις ευ­χές της, ι­διαί­τε­ρα εκ­φρά­ζει την πνευ­μα­το­λο­γί­α της, δη­λα­δή, την πε­ρί του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος θε­ο­λο­γί­α. Η πα­ρου­σί­α και η α­πο­στο­λή του Αγ. Πνεύ­μα­τος μέ­σα στον κό­σμο μαρ­τυ­ρεί­ται α­πό τις πολ­λές βι­βλι­κές α­να­φο­ρές τό­σο στην Πα­λαιά Δια­θή­κη ό­σο και στην Και­νή Δια­θή­κη. Κα­τά τη δη­μιουρ­γί­α του κό­σμου, «πνεύ­μα Θε­ού ε­πε­φέ­ρε­το ε­πά­νω του ύ­δα­τος» (γεν. Α,2). Στον κα­τα­κλυ­σμό ο Θε­ός «ε­πή­γα­γεν πνεύ­μα ε­πί την γην και ε­κό­πα­σε το ύ­δωρ» (Γεν. 4΄, 1). Στην ω­δή του Μω­υ­σή, με­τά την έ­ξο­δο, δο­ξο­λο­γεί­ται ο Θε­ός με τα λό­για: «α­πέ­στει­λας το πνεύ­μα σου, ε­κά­λυ­ψεν αυ­τούς θά­λασ­σα, έ­δυ­σαν ω­σεί μό­λυ­βος εν ύ­δα­τι σφο­δρών» (Εξ. ιε΄, 10). Ε­πί­σης, ο Μω­υ­σής ευ­λο­γεί τον Ι­η­σού του Ναυ­ή ό­τι «ού­τος ε­νε­πλή­σθη πνεύ­μα­τος συ­νέ­σε­ως» (Δευτ. Λ5΄,9)» Και στον 50ο ψαλ­μό χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται ως πνεύ­μα «ευ­θές», «ά­γιον», «η­γε­μο­νι­κόν, ε­νώ η Σοφ. Σο­λομ. το χα­ρα­κτη­ρί­ζει πνεύ­μα «Φι­λάν­θρω­πον» (Α΄5).

Τέ­λος, το Αγ. Πνεύ­μα εί­ναι το «λα­λή­σαν δια των προ­φη­τών». Ο προ­φή­της Η­σα­ϊ­ας ση­μειώ­νει: «Πνεύ­μα Κυ­ρί­ου επ΄ ε­μέ, ου έ­νε­κεν έ­χρι­σέ με» (Ξ,1) και ο Ιε­ζε­κι­ήλ ση­μειώ­νει: «...και ήλ­θεν επ΄ ε­μέ πνεύ­μα και έ­στη­σέ με ε­πί τους πό­δας μου, και ε­λά­λη­σε προς με...» (Γ΄, 24).

Πε­ρισ­σό­τε­ρο εν­δει­κτι­κές πε­ρί του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος, σχε­τι­κά με την έ­λευ­ση και με το έρ­γο του μέ­σα στην Εκ­κλη­σί­α, εί­ναι οι α­να­φο­ρές στην Και­νή Δια­θή­κη. Κατ΄ αρ­χήν η Γέν­νη­ση του Χρι­στού, «εκ πνεύ­μα­τος ε­στίν Α­γί­ου» (Ματ­θ. Α, 21). Αλ­λά, και στον Ευαγ­γε­λι­σμό της Θε­ο­τό­κου, ο άγ­γε­λος Γα­βρι­ήλ θα της α­πα­ντή­σει στην έκ­πλη­ξή της: «Πνεύ­μα Ά­γιον ε­πε­λεύ­σε­ται ε­πί σε, και δύ­να­μις υ­ψί­στου ε­πι­σκιά­σει σοι», (Λουκ.α, 35). Στην έ­ρη­μο ο Ιω­άν­νης ε­πα­να­λαμ­βά­νει: «Ε­γώ μεν βα­πτί­ζω υ­μάς εν ύ­δα­τι εις με­τά­νοιαν, ο δε ο­πί­σω μου ερ­χό­με­νος ...βα­πτί­σει υ­μάς εν Πνεύ­μα­τι Α­γί­ω και πυ­ρί» (Ματ­θ. γ΄ 11).

Α­πο­κτούν ι­διαί­τε­ρη ση­μα­σί­α αυ­τά που εί­πε ο Κύ­ριος στο Νι­κό­δη­μο στη νυ­χτε­ρι­νή συ­νο­μι­λί­α τους: «α­μήν, α­μήν λέ­γω σοι, ε­άν μη τις γεν­νη­θή εξ ύ­δα­τος και πνεύ­μα­τος, ου δύ­να­ται ει­σελ­θείν εις την βα­σι­λεί­αν του Θε­ού» (Ιω. γ΄4-5).

Ο Μ. Α­θα­νά­σιος στην «πε­ρί του Αγ. Πνεύ­μα­τος ο­μι­λί­α του ση­μειώ­νει: «Και πά­ρε­στι πα­ντα­χού ...ευαγ­γε­λι­ζό­με­νος την Μα­ριάμ ο Γα­βρι­ήλ ...και προ­φη­τεύ­ων έ­κα­στος των προ­φη­τών και ο Παύ­λος εν Ρώ­μη, Ιά­κω­βος εν Ιε­ρου­σα­λήμ και Μάρ­κος εν Α­λε­ξαν­δρεί­α, και άλ­λος εν άλ­λη πό­λει, ε­πλη­ρού­το τω πνεύ­μα­τι».

Ε­πί­σης, έ­χου­με και αι­σθη­τή την πα­ρου­σί­α του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος κα­τά τη Βά­πτι­ση του Κυ­ρί­ου «ε­γέ­νε­το α­νε­ω­χθή­ναι τους ου­ρα­νούς και κα­τα­βή­ναι το πνεύ­μα το Ά­γιον σω­μα­τι­κώς εν εί­δει πε­ρι­στε­ράς» (Λουκ. γ, 21-22). Κα­τά τη με­τα­μόρ­φω­ση του Κυ­ρί­ου «...Ι­δού νε­φέ­λη φω­τει­νή ε­πε­σκί­α­σεν αυ­τούς» (Ματ­θ. 1ζ΄5). Πρό­κει­ται, κα­τά τους πα­τέ­ρες για την πα­ρου­σί­α του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος ως «φω­τει­νής νε­φέ­λης», που «ε­πε­σκί­α­σε» τους μα­θη­τές του Κυ­ρί­ου.

Τέ­λος, έ­χου­με την αι­σθη­τή πα­ρου­σί­α του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος κα­τά την η­μέ­ρα της Πε­ντη­κο­στής, ό­ταν οι μα­θη­τές «ώ­φθη­σαν αυ­τοίς δια­με­ρι­ζό­με­ναι γλώσ­σαι ω­σεί πυ­ρός ...ε­πλή­σθη­σαν ά­πα­ντες Πνεύ­μα­τος Α­γί­ου» (Πραξ. Β΄1-3).

Εί­ναι αυ­στη­ρή η προ­ει­δο­ποί­η­ση του Κυ­ρί­ου, ό­σον α­φο­ρά την βλα­σφη­μί­α κα­τά του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος, που ση­μαί­νει, κα­τά τους πα­τέ­ρες, την α­με­τα­νο­η­σί­α του αν­θρώ­που και την πα­ρα­μο­νή του στην α­μαρ­τί­α. «Α­μήν λέ­γω υ­μίν ος αν βλα­σφη­μή­ση εις το Πνεύ­μα το Ά­γιον, ουκ έ­χει ά­φε­σιν εις τον αιώ­να, αλ­λ΄ έ­νο­χος ε­στίν αιω­νί­ου κρί­σε­ως» (Μάρ­κ. γ΄ 28-29).

Ο Κύ­ριος λί­γο προ του Πά­θους Του υ­πό­σχε­ται στους μα­θη­τές Του την α­πο­στο­λή του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος, ως Πα­ρα­κλή­του, δη­λα­δή ως ε­νι­σχυ­τή στο έρ­γο τους. Τους λέ­ει: «...και ε­γώ ε­ρω­τή­σω τον πα­τέ­ρα και άλ­λον πα­ρά­κλη­τον δώ­σει υ­μίν... το πνεύ­μα της α­λη­θεί­ας» (ιω­αν. Ιδ΄ 15). Και στη συ­νέ­χεια θα ε­πα­να­λά­βει: «...Ο δε πα­ρά­κλη­τος, το Πνεύ­μα το Ά­γιον ο πέμ­ψει ο πα­τήρ εν τω ο­νό­μα­τί μου, ε­κεί­νος υ­μάς δι­δά­ξει πά­ντα...» (Ιω. ιε΄ 25-26).

Κα­τά τον Μέ­γα Βα­σί­λειο, ο Κύ­ριος «ευ­κρι­νώς δι­ί­στη­σιν η­μίν των προ­σώ­πων την στερ­ρό­τη­τα (τη δια­φο­ρά)...Ου­κούν Υ­ιός μεν ο πα­ρα­κα­λών, Πα­τήρ δε ο πα­ρα­κα­λού­με­νος, Πα­ρά­κλη­τος δε ο α­πο­στελ­λό­με­νος».

Κα­τά δε τον άγ. Κύ­ριλ­λο, Ε­πί­σκο­πο Ιε­ρο­σο­λύ­μων, «κα­λεί­ται το πνεύ­μα πα­ρά­κλη­τος, ως πα­ρη­γο­ρούν η­μάς, βο­η­θούν τας α­σθε­νεί­ας η­μών και ε­ντυγ­χά­νων υ­πέρ η­μών».

Με την πα­ρου­σί­α του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος οι Α­πό­στο­λοι συ­νε­χί­ζουν το έρ­γο που ο Κύ­ριος μας α­νέ­θε­σε στους δια­δό­χους του. Γι΄ αυ­τό και η α­πο­στο­λι­κή πε­ρί­ο­δος εί­ναι εί­ναι κατ΄ ε­ξο­χήν α­γιο-πνευ­μα­τι­κή, ση­μεί­ον α­να­φο­ράς στην α­νά τον κό­σμο πο­ρεί­α της Εκ­κλη­σί­ας. Έ­τσι, η εί­σο­δος των ε­θνι­κών στην Εκ­κλη­σί­α, ό­πως α­πο­φά­σι­σε η Α­πο­στο­λι­κή Σύ­νο­δος (48 μ.Χ.), θε­ω­ρεί­ται ως καρ­πός του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος α­φού «...έ­δο­ξε τω Α­γί­ω Πνεύ­μα­τι και η­μίν» (πραξ. ιε, 28) γρά­φουν οι Α­πό­στο­λοι στους χρι­στια­νούς της Α­ντιο­χεί­ας.

Αλ­λά και κα­τά την με­τα­πο­στο­λι­κή πε­ρί­ο­δο (2ος –3ος αι.) δηλ. στην πε­ρί­ο­δο του μαρ­τυ­ρί­ου και των διωγ­μών, που έ­ζη­σαν σπου­δαί­οι εκ­κλη­σια­στι­κοί δι­δά­σκα­λοι, ό­πως οι Α­πο­στο­λι­κοί πα­τέ­ρες, οι Α­πο­λο­γη­τές κ.α. δεν πα­ρου­σιά­ζε­ται κα­μιά α­πό­κλι­ση ως προς την πα­ρου­σί­α του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος στο έρ­γο της Εκ­κλη­σί­ας και ως του τρί­του προ­σώ­που, ως ο­μο­ου­σί­ου, στο δόγ­μα πε­ρί της Α­γί­ας Τριά­δος. Δυ­στυ­χώς τον 4ο αιώ­να θα αμ­φι­σβη­τη­θεί το «ο­μο­ού­σιον» του Υ­ιού ως προς τον Πα­τέ­ρα (Α­ρεια­νι­σμός) και το «ο­μο­ού­σιον» του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος (Πνευ­μα­το­μά­χοι). Κα­τά την α­ντί­λη­ψη των αι­ρε­τι­κών α­φού ο Υ­ιός εί­ναι «κτί­σμα» του Πα­τρός, ά­ρα «κτί­σμα» του πα­τρός και του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος.

Τους πρώ­τους (Α­ρεια­νούς) κα­τε­δί­κα­σε η Α΄ Οι­κου­με­νι­κή Σύ­νο­δος (325.μ.Χ.) και δεύ­τε­ρους η Β΄ Οι­κου­με­νι­κή Σύ­νο­δος (381 μ.Χ.), η ο­ποί­α συ­νέ­τα­ξε και τα τε­λευ­ταί­α άρ­θρα του Συμ­βό­λου της Πί­στε­ως.

Το 8ο άρ­θρο, που α­να­φέ­ρε­ται στο Ά­γιο Πνεύ­μα, συ­μπλη­ρώ­θη­κε με τα ε­ξής: «και οις το Πνεύ­μα το Ά­γιον, το Κύ­ριον, το ζω­ο­ποιόν, το εκ του Πα­τρός εκ­πο­ρευό­με­νον, το συν Πα­τρί και Υ­ιώ συ­μπρο­σκυ­νού­με­νον ... το λα­λή­σαν δια των προ­φη­τών».

Ο Ά­γιος Ιω­άν­νης ο Χρυ­σό­στο­μος σχο­λιά­ζο­ντας τη φρά­ση του Κυ­ρί­ου: «και ε­γώ ε­ρω­τή­σω τον πα­τέ­ρα και άλ­λον πα­ρά­κλη­τον δώ­σει υ­μίν» (Ιω. Ιδ΄ ιε), γρά­φει: «Αι­σχυν­θή­τω­σαν και οι τα Σα­βελ­λί­ου νο­σού­ντες και οι πε­ρί του Πνεύ­μα­τος ου την προ­σκυ­νού­σαν δό­ξαν έ­χο­ντες... τω μεν γαρ ει­πείν «άλ­λον» δεί­κνυ­σιν αυ­τού της υ­πο­στά­σε­ως την δια­φο­ράν, τω δε ει­πείν «Πα­ρά­κλη­τον» της ου­σί­ας την συγ­γέ­νειαν». Αυ­τή υ­πήρ­ξε και πα­ρα­μέ­νει η θέ­ση της Ορ­θό­δο­ξης Εκ­κλη­σί­ας ως προς την Θε­ό­τη­τα του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος και τη σχέ­ση του, ως «ο­μού­σιον», με τα άλ­λα δύ­ο πρό­σω­πα της Α­γί­ας τριά­δος.



Δυ­στυ­χώς αυ­τή τη «θέ­ση» και «σχέ­ση» έρ­χε­ται να δια­τα­ρά­ξει η Ρ/Κα­θο­λι­κή Εκ­κλη­σί­α με την προ­σθή­κη στο Σύμ­βο­λο της Πί­στε­ως, ό­τι το Ά­γιο Πνεύ­μα εκ­πο­ρεύ­ε­ται και εκ του Υ­ιού (ex patre et filio prosedentens). Πρώ­τος ο πα­τριάρ­χης Φώ­τιος ε­πο­λέ­μη­σε την πε­ρί του filioque δι­δα­σκα­λί­α στη σύ­νο­δο της Κων­στα­ντι­νου­πό­λε­ως του 879 ως ε­ξω­βι­βλι­κή και ως αλ­λοιώ­νου­σα το Σύμ­βο­λο της Νι­καί­ας Κων/πό­λε­ως. Διε­ξο­δι­κά το δογ­μα­τι­κό αυ­τό ζή­τη­μα συ­ζη­τή­θη­κε στη Σύ­νο­δο Φε­ρά­ρας – Φλω­ρε­ντί­ας (1439) με πρω­τα­γω­νι­στή τον ά­γιο Μάρ­κο Ε­πί­σκο­πο Ε­φέ­σου, τον Ευ­γε­νι­κό, που δε­χό­ταν την «δι΄ Υ­ιού» α­πο­στο­λή του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος, ό­πως ή­θε­λε η βι­βλι­κή και η πα­τε­ρι­κή πα­ρά­δο­ση.

Δυ­στυ­χώς οι λα­τί­νοι πα­ρα­μέ­νουν στη δογ­μα­τι­κή αυ­τή πα­ρε­κτρο­πή μέ­χρι σή­με­ρα.

Μια άλ­λη, ε­πί­σης, σο­βα­ρή «θέ­ση» της Ορ­θό­δο­ξης Εκ­κλη­σί­ας εί­ναι η σχέ­ση ου­σί­ας και ε­νερ­γεί­ας του θε­ού. Η Θ. ου­σί­α, σύμ­φω­να με την Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλη­σί­α, εί­ναι ά­κτι­στη και α­μέ­θε­κτη, ε­νώ οι θεί­ες ε­νέρ­γειες, ως προ­ερ­χό­με­νες α­πό τη Θ. ου­σί­α, εί­ναι ά­κτι­στες μεν αλ­λά με­θε­κτές (π.χ. ο ή­λιος ως α­πρό­σι­τος, αλ­λά προ­σι­τό το φως που εκ­πέ­μπει).

Σ΄ αυ­τό ο Μ. Βα­σί­λειος, υ­πο­γραμ­μί­ζει «Η ου­σί­α του Θε­ού ά­πει­ρός ε­στιν, αι δε θεί­αι ε­νέρ­γειαι προς η­μάς κα­τα­βαί­νου­σι». Α­κρι­βώς σε αυ­τή τη θέ­ση βα­σί­ζε­ται και το λε­γό­με­νο «η­συ­χα­στι­κό κί­νη­μα και η δι­δα­σκα­λί­α του Α­γί­ου Γρη­γο­ρί­ου του Πα­λα­μά, Αρ­χιε­πι­σκό­που Θεσ­σα­λο­νί­κης. Έ­τσι, το «θα­βώ­ρειον φως» και οι «ελ­λάμ­ψεις» των α­γί­ων εί­ναι τα «ά­κτι­στα» θεί­α ε­νερ­γή­μα­τα, που δη­μιουρ­γούν στο ε­σω­τε­ρι­κό του πι­στού την «θεί­αν αλ­λοί­ω­σιν» και την «κα­τά χά­ριν» θέ­ω­σή του.

Στη συ­νέ­χεια ο Απ. Παύ­λος μας πλη­ρο­φο­ρεί για τις «δω­ρε­ές» και τα «χα­ρί­σμα­τα» του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος.

Κα­τά τον ί­διο Α­πό­στο­λο υ­πάρ­χουν ποι­κι­λί­ες ή «διαι­ρέ­σεις» ό­πως τις ο­νο­μά­ζει, Χα­ρι­σμά­των. Ση­μειώ­νει στην Α΄ Κορ. ιδ, 4 ε­πι­στο­λή του: «Διαι­ρέ­σεις χα­ρι­σμά­των ει­σί, το δε αυ­τό Πνεύ­μα. Ε­κά­στω δε δί­δο­ται η φα­νέ­ρω­σις του Πνεύ­μα­τος προς το συμ­φέ­ρον». Υ­πάρ­χουν χα­ρί­σμα­τα «έ­κτα­κτα» (π.χ. προ­φη­τεί­α, γλωσ­σο­λα­λί­α κ.α.) και χα­ρί­σμα­τα «μό­νι­μα». Γι΄ αυ­τό ση­μειώ­νει: «Εί­τε προ­φη­τεί­αι κα­ταρ­γη­θή­σε­ται (Α΄ Κορ. ιγ΄ 9-10) «Νυ­νί δε μέ­νει πί­στις, ελ­πίς, α­γά­πη τα τρί­α ταύ­τα, μεί­ζων δε τού­των η α­γά­πη» (Α΄Κορ. 18,13). Κι έ­τσι φθά­νου­με στα «μό­νι­μα» χα­ρί­σμα­τα του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος, ό­πως εί­ναι, κυ­ρί­ως, η α­γά­πη, η ο­ποί­α «ου­δέ­πο­τε εκ­πί­πτει» και συ­μπλη­ρώ­νει: «ζη­λού­τε ...τα χα­ρί­σμα­τα τα κρείτ­το­να...ζη­λού­τε τα πνευ­μα­τι­κά». Και τέ­τοια χα­ρί­σμα­τα, ως καρ­πός του πνεύ­μα­τος, «...ε­στίν α­γά­πη χα­ρά, ει­ρή­νη, μα­κρο­θυ­μί­α, χρη­στό­της, α­γα­θω­σύ­νη, πί­στις, πρα­ό­της, ε­γκρά­τεια... (Γαλ. Ε΄ 22). Έ­τσι ο άν­θρω­πος γί­νε­ται «πνευ­μα­τι­κός» και «χα­ρι­σμα­τι­κός».

Ας πα­ρα­κα­λού­με προ­σευ­χη­τι­κά το Ά­γιο Πνεύ­μα να βιώ­νου­με τα χα­ρί­σμα­τα που μας προ­σφέ­ρει στη δι­κή μας, προ­σω­πι­κή πε­ντη­κο­στή, που λά­βα­με με το Βά­πτι­σμα και το Χρί­σμα. Με τη συμ­με­το­χή στα μυ­στή­ρια της Εκ­κλη­σί­ας και κατ΄ ε­ξο­χήν στο μυ­στή­ριο της Θεί­ας Ευ­χα­ρι­στί­ας και με την υ­πό­σχε­ση ό­τι τα ό­ποια χα­ρί­σμα­τα δια­θέ­του­με θα τα καλ­λιερ­γού­με και θα τα πολ­λα­πλα­σιά­ζου­με, σύμ­φω­να με την πα­ρα­βο­λή των τα­λά­ντων.