Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

« Η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε » Kώστας Καρυωτάκης Γεννήθηκε σαν σήμερα 30 Οκτωβρίου το 1896

Ποιητής και πεζογράφος, ίσως η σημαντικότερη λογοτεχνική φωνή, που ανέδειξε η γενιά του '20 και από τους πρώτους, που εισήγαγαν στοιχεία του μοντερνισμού στην ελληνική ποίηση. Επηρέασε πολλούς από τους κατοπινούς ποιητές (Σεφέρης, Ρίτσος, Βρεττάκος) και με την αυτοκτονία του δημιούργησε φιλολογική μόδα, τον Καρυωτακισμό, που πλημμύρισε τη νεοελληνική ποίηση.
Γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 30 Οκτωβρίου 1896
Βιογραφία εδώ: http://www.sansimera.gr/biographies/204#ixzz2jF4Qoepz
ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ
Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτήν εδώ τη γη, 
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία. 
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή. 
Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό, 
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια, 
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό, 
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ’ αστέρια.

Μακρινὴ χώρα εἶναι γιὰ μᾶς κάθε χαρά,
ἡ ἐλπίδα κι ἡ νεότης ἔννοια ἀφηρημένη.
Ἄλλος δὲν ξέρει ὅτι βρισκόμαστε, παρὰ
ὅποιος πατάει ἐπάνω μας καθὼς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ὁ καιρός.
Ὤ! κι ἂν δὲν ἦταν ἡ βαθιὰ λύπη στὸ σῶμα,
ὤ! κι ἂν δὲν ἦταν στὴν ψυχὴ ὁ πραγματικὸς
πόνος μας, γιὰ νὰ λέει ὅτι ὑπάρχουμε ἀκόμα.

Από τη τελευταία ποιητική συλλογή του Κώστα Καρυωτάκη
ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ
Πρόκειται για την 
 τρίτη -- και τελευταία -- ποιητική συλλογή του Καρυωτάκη. 
Εκδόθηκε το 1927 από την «Εκδοτική Εταιρεία ΑΘΗΝΑ» (Α.Ι. Ράλλης & Σια).
Στην πρώτη έκδοση των Απάντων του Κ. (1938, επιμέλεια Χ. Σακελλαριάδη), αναφέρονται χαρακτηριστικά τα εξής:
«Την τρίτη συλλογή του έλεγε από το 1923 να την εκδώσει, χωρίς τίτλο, με μια νεκροκεφαλή στο ξώφυλλο και δυο κόκκαλα "χιαστί" κάτω απ' αυτή και με την ακόλουθη λεζάντα:
Με το Μηδέν και το Άπειρο
να συμφιλιωθούμε
».
Ο Σαββίδης (στην έκδοση των Απάντων της ΝΕΦΕΛΗΣ) σημειώνει:
«Η δεκαπεντασύλλαβη λεζάντα, ενδέχεται να έλκει την λογοτεχνική της καταγωγή από τον Δημ. Παπαρρηγόπουλο:
Ω έρως, τέκνον τ' ουρανού και της μελαγχολίας,
ω σφιγξ, προτείνουσα διπλούν γριφώδες προσωπείον
το άπειρον και το μηδέν, το μνήμα και τον βίον...
Τελικά, ο Κ. διάλεξε μια επιγραφή από το De rerum natura (III, στ. 37-38) του Λουκρήτιου, η οποία, στη μετάφραση του Κ. Θεοτόκη, έχει ως εξής:
... και να γκρεμίσουν [οι στίχοι μου]
αράθυμα του Αχέροντα τον τρόμο που θολώνει
τέλεια του ανθρώπου τη ζωή...





ποίηση : Κώστας Καρυωτάκη
Μουσική : Νίκος Ξυδάκης
Ερμηνεία :Ελευθερία Αρβανιτάκη

Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Να `μουν στην πλώρη σου `ηθελα, για να κοιτάζω πίσω
για να κοιτάζω να περνούν τα όνειρα τα πρώτα.

Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,
μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω που με πας και δίχως να γυρίσω!

Τα περισσότερα ποιήματα του διαπνέονται από ένα ΑΡΩΜΑ ΘΑΝΑΤΟΥ και μια σχεδόν 

ακατανίκητη μεταφυσική δίψα για την καταγραφή του σε κάθε μικρό - μεγάλο
βήμα και ανάσα της ζωής ...

Κ. Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ /
ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ (1927) /
[ΕΛΕΓΕΙΑ] ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΙΡΑ /


[Ποιά θέληση θεού μας κυβερνάει…]


[Ποιά θέληση θεού μας κυβερνάει

Ποιά θέληση θεού μας κυβερνάει, ποιά μοίρα τραγική κρατάει το νήματων άδειων ημερών που τώρα ζούμε σαν από μια κακή, παλιά συνήθεια;

Πριν φτάσουμε στη μέση αυτού του δρόμου, εχάσαμε τη χρυσή πανοπλία,και μόνο το μεγάλο ερώτημά μας ολοένα πιο σφιχτά μας περιβάλλει.

Χωρίς πίστη κι αγάπη, χωρίς έρμα, εγίναμε το λάφυρο του ανέμου που αναστρέφει το πέλαγος. Θα βρούμε  τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου;

Οι άνθρωποι φεύγουν, ή, όταν πλησιάζουν,στέκουν για λίγο πάνω μας, ακούνε  στην έρημη βοή, μάταιη και κούφιασα να χτυπούν το πόδι σε μια στέρνα.

Κοιτάζουνε με φόβο, με απορία,έπειτα φεύγουν πάλι στους αγώνες,και μόνο το συναίσθημα κρατούνε του μακρινού, αόριστου κινδύνου.

Είναι κάτι φριχτές ανταποδόσεις.Είναι στον ουρανό μια σιδερένια,μια μεγάλη πυγμή, που δε συντρίβει,μα τιμωρεί, κι αδιάκοπα πιέζει.

…]

Μελοποίηση από την Ηδύλη Τσαλίκη στο ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη "Δικαίωση". Παρουσιάστηκε στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού στην Κέρκυρα το 1981. Ο ποιητής περιγράφει σατιρικά την ... κηδεία του.
Δικαίωσις

Τότε λοιπόν αδέσποτο θ' αφήσω

να βουίζει το Τραγούδι απάνωθέ μου
Τα χάχανα του κόσμου, και του ανέμου
το σφύριγμα, θα του κρατούν τον ίσο.

Θα ξαπλωθώ, τα μάτια μου θα κλείσω,
και ο ίδιος θα γελώ καθώς ποτέ μου
«Καληνύχτα, το φως χαιρέτισέ μου»
θα πω στον τελευταίο που θ' αντικρύσω.

Όταν αργά θα παίρνουμε το δρόμο,
η παρουσία μου κάπως θα βαραίνει
-- πρώτη φορά -- σε τέσσερων τον ώμο.

Ύστερα, και του βίου μου την προσπάθεια
αμείβοντας, το φτυάρι θα με ραίνει
ωραία ωραία με χώμα και με αγκάθια.

"Δικαίωσις"
"Αγώνες Κέρκυρας '81" (1981)
[Μουσική και Ερμηνεία: Ηδύλη Τσαλίκη]

mariarosa 


Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις. Ποιός το περίμενε ένα τραγούδι που γράφτηκε το ΄45 νάναι τόσο προφητικά αντιπροσωπευτικό σήμερα ! Συνέλληνες ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ - ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ.



Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος
Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ
Πρώτη εκτέλεση: Σοφία Βέμπο

Ποιος το περίμενε στ' αλήθεια,
να βγουν ψευτιές και παραμύθια
και να ξεχάσουν τώρα πια τα λόγια εκείνα τους,
που μας τα 'λέγαν κάθε βράδι απ' τα Λονδίνα τους.

Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει,
δεν θα το βάλουμε μαράζι
και δεν θα κλάψουμε που πάλι μας ξεχάσατε,
γιατί δεν είν' πρώτη φορά που μας τη σκάσατε
και στην υγειά σας μια οκαδούλα εμείς θα πιούμε
και στη μικρή την Ελλαδούλα μας θα πούμε:

Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν' οι εχθροί σου.

Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις.

Σε κάθε χιονισμένη ράχη,
σαν πολεμούσαμε μονάχοι,
όλοι λαγούς με πετραχήλια μας ετάζατε
και μεσ' στα μάτια με λατρεία μας κοιτάζατε.

Μα ξεχαστήκαν όλα εκείνα,
η Πίνδος και η Τρεμπεσίνα,
ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα εχάσαμε,
να μας καθήσουν στο σκαμνί, γιατί νικήσαμε.

Μα φυσικό θα μας φανεί κι αυτό ακόμα
και στην Ελλάδα μας θα πούμε μ' ένα στόμα:

Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν' οι εχθροί σου.

Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις.
Η Σοφία Βέμπο υπήρξε η τραγουδίστρια όλων των Ελλήνων. Με την τόσο χαρακτηριστική χροιά της  φωνή της, με το τεράστιο καλλιτεχνικό εκτόπισμα και την ισχυρή της προσωπικότητα κατάφερε να ανέβει στην κορυφή μιας μοναδικής πανελλήνιας δημοτικότητας και να σφραγίσει μια ολόκληρη εποχή.
Κι όταν το 1940 η χώρα ξεσηκώθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη και είπε με ένα στόμα ΟΧΙ στην αδικία, ΟΧΙ στην βδελυρή σκλαβιά, η Βέμπο αγκάλιασε και ζέστανε με την φωνή της σύνορα και μετόπισθεν παίζοντας τη ζωή  της κορώνα-γράμματα. Όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν κι η ζωή της έγινε εφιαλτική, οι Ελληνικές Μυστικές Υπηρεσίες σε συνεργασία με τον Άγγελο Έβερτ (διοικητή της Ασφάλειας Αθηνών) και το Αγγλικό Επιτελείο Μέσης Ανατολής, την φυγαδεύουν στην Μέση Ανατολ΄λη. Η Βέμπο τραγουδά για να εμψυχώσει τις ένοπλες δυνάμεις. Τραγουδά σε στρατόπεδα, αεροπορικές μονάδες, καταστρώματα πολεμικών πλοίων, νοσοκομεία και προσφυγικούς καταυλισμούς. Δίνει τα πάντα για τον αγώνα. Καλλιτεχνικά και οικονομικά. Και για όλη αυτή τη δράση της δεν πήρε δεκάρα από το ελληνικό κράτος.
Όμως κέρδισε κάτι άλλο, ακόμη πιο πολύτιμο. Την αγάπη, τον σεβασμό, το χειροκρότημα ενός ολόκληρου λαού μαζί με τον τίτλο της «Τραγουδίστριας της Νίκης».
Πως «γεννήθηκαν» τα «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά»...
Σε μονάδα της Καστοριάς
Το 1940 ένα από τα ελάχιστα θέατρα που είχαν παραμείνει ανοιχτά ήταν αυτό που πρωταγωνιστούσε η Βέμπο και φυσικά έπαιζε...πολεμική επιθεώρηση. Οι παραστάσεις δίνονταν η πρώτη στις 3 και η δεύτερη στις 6:30 το απόγευμα.
Εκείνο λοιπόν το χειμώνα η Βέμπο εμφανιζόταν στο θέατρο Μόντρεαλ  στην επιθεώρηση «Πολεμική Αθήνα». Κομφερανσιέ ήταν ο Μίμης Τραϊφόρος. Η Σοφία είχε ακούσει πως ο Μίμης γράφει ωραίους στίχους. Τον πλησιάζει και του ζητά να γράψει ένα πολεμικό τραγούδι πάνω στη μουσική της «Ζέχρα» του Μ. Σουγιούλ. Κατά την διάρκεια της Παράστασης ο Τραϊφόρος «σκαρώνει» το «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά». Της το διαβάζει, αλλά η Σοφία βρίσκει λίγο σκληρό το τέλος που λέει «Αν δεν’ ρθήτε νικηταί, να μην έρθετε ποτέ». Του ζητά να τ’ αλλάξει κι ο Μίμης αντικαθιστά τον στίχο  «Με της Νίκης τα κλαδιά, σας προσμένουμε παιδιά». Το ίδιο βράδυ η Σοφία το τραγουδάει συγκλονιστικά μέσα από το χαρτί μια και δυο φορές. Το ακροατήριο παραληρεί. Το θέατρο είναι γεμάτο κάθε μέρα. Οι μισές εισπράξεις πάνε στον ελληνικό στρατό.
Το τραγούδι όμως αυτό στέκεται η αφετηρία ενός μεγάλου έρωτα. Ενός έρωτα που έπεσε σαν οδοστρωτήρας στη ζωή του Τραϊφόρου...
Η φυγάδευση...
Ποιος μπορεί να ξεχάσει το «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά»; Το ερμήνευσε συγκλονιστικά και η Ελλάδα την αποθέωνε! Καμιά άλλη φωνή δεν μπορούσε να μετατρέψει αυτούς τους  απλοϊκούς στίχους σε διθυραμβικό παιάνα. Και γίνεται ό ύμνος της Αλβανίας.
«Με της Νίκης τα κλαδιά σας προσμένουμε παιδιά»
Ποιος μπορεί να ξεχάσει το «Κορόιδο Μουσολίνι»; Πόσο σαρκασμό είχε η ερμηνεία της! Με τι χιούμορ και τι ειρωνεία κατακερμάτιζε το γόητρο του Μουσολίνι! Και ξεκινούσαν οι φαντάροι μας με το χαμόγελο στα χείλη και’ κει πάνω στην Πίνδο ο Συνταγματάρχης Κ. Δαβάκης οδηγούσε τους φαντάρους στην πρώτη γραμμή και έπαιρνε φαλάγγι τους κοκορόφτερους φρατέλους.
Το τι γλέντι γινόταν στο θέατρο με κάθε ηρωική νίκη, δεν λέγεται. Κάθε καινούργια νίκη γινότανε τραγούδι. Είναι τότε που η Σοφία πρωτοτραγουδά μια από τα μεγαλύτερες επιτυχίες «Βάζει ο Ντούτσε την στολή του» που περιγράφει ένα κοντόχοντρο, γελοίο ανθρωπάκι να βάζει την στολή του και μια νύχτα με φεγγάρι την Ελλάδα πάει να πάρει, βρε τον φουκαρά.
Κι αρχίζει ένα ατελείωτο πηγαίνελα στα νοσοκομεία, από τα νοσοκομεία στους στρατώνες, στα ορεινά χωριά και τα θέατρα. Τραγουδά σε δύο θέατρα συγχρόνως. Στο Αθήναιον και στο Μοντιάλ. Η φωνή της είναι πρόκληση για τον εχθρό. Τραγουδά και τι δεν τραγουδά: Άντε στο καλό κι η Παναγιά μαζί σου, Μας χωρίζει ο πόλεμος, Μαριώ, Στον πόλεμο βγαίνει ο Ιταλός, Δύο αγάπες, Η γαλανή μας χώρα, Να γιατί δεν έκλαψα, Πω πω τι έπαθε ο Μουσολίνι, Θα τελειώσει ο πόλεμος...
Ύστερα από όλα αυτά τα αντιμουσολινικά τραγούδια, ύστερα από όλα όσα ακούει από το στόμα της το ιταλικό ιμπέρο, η θέση της γίνεται δυσχερής. Οι Ιταλοί με συστάσεις κι απειλές προσπαθούν να την τρομοκρατήσουν. Μια νύχτα της παραμορφώνουν το πρόσωπο με σιδερένια γροθιά και την εγκαταλείπουν αιμόφυρτη στο δρόμο. Η κατάσταση της επιτρέπει να εμφανιστεί στο θέατρο. Τραγουδά όμως στο θέατρο.
Η Σοφία Βέμπο στο ύψωμα του Γράμμου
Εν τω μεταξύ η εαρινή επίθεση του Μουσολίνι έχει άδοξο τέλος. Σε λίγο, στις 27 Απριλίου του 1941, μπαίνουν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Στην Ακρόπολη αντί να κυματίζει η γαλανόλευκη κυματίζει ο αγκυλωτός σταυρός. Η Αθήνα ερημώνει.  Η κυκλοφορία περιορίζεται. Τα γερμανικά μπλόκα έχουν κάνει εφιαλτική την κυκλοφορία.  Το ραδιόφωνο απαγορεύεται. Οι ηχογραφήσεις καθώς και η κυκλοφορία περιοδικών σταματά. Το θέατρο λογοκρίνεται. Δίνεται διαταγή να μη γράφεται τίποτα που να σατιρίζει Γερμανούς ή Ιταλούς. Διάχυτο είναι το κλίμα της τρομοκρατίας για να καμφθεί η αντίσταση του λαού. Αρχίσουν οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, οι εκτοπίσεις κι εκτελέσεις σαν αντίποινα σε κάθε μορφή αντίστασης.
Του καλοκαίρι του 1941 η Σοφία τραγουδά στο Αθήναιον την μεγάλη επιτυχία «Θα τελειώσει ο πόλεμος» των Μ. Τραϊφόρου/Μ. Σουγιούλ.
«Θα τελειώσει ο πόλεμος, που με πίκρες μας ντύνει κι όπως πρώτα χαρούμενη θα ξανάρθει η ειρήνη», ένα προκλητικό πατριωτικό τραγούδι που επεμβαίνει η λογοκρισία και στις 11 Αυγούστου 1941 το ιταλικό φρουραρχείο βγάζει διαταγή: «Διαταγή του Κομάντο Πιάτσα 9.8.1941. Ιταλικό φρουραρχείο Αθηνών. Τμήμα Βασιλικών Καραμπινιέρων. Αριθμός εμπιστευτικού πρωτοκόλλου 13/2. Αντικείμενο: Σοφία Βέμπο. Απαγόρευση άσκησης θεατρικής δράσης σ’ όλα τα θέατρα της Ελλάδας. Αφαίρεσης άδειας εξάσκησης επαγγέλματος. Υπογραφή: Αντισυνταγματάρχης Κ. Μεόλι».
Ιταλοί και Γερμανοί την παρακολουθούν στενά. Κάνουν ξαφνικές έρευνες στο σπίτι της. Ψάχνουν για ενοχοποιητικά στοιχεία. Της επιβάλουν ταπεινωτικούς περιορισμούς. Δεν μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα. Κι όταν όλα αυτά δεν φέρνουν αποτέλεσμα η Γκεστάπο την συλλαμβάνει και την κλείνει στην φυλακή Αβέρωφ. Όμως δεν είναι λίγοι αυτοί που ξεσηκώνονται και ζητούν την αποφυλάκιση της.
Οι Γερμανοί, θέλοντας να φανούν καλοί, την αποφυλακίζουν και της δίνουν άδεια να εμφανιστεί στο θέατρο, υπό τον όρο να μην λέει πατριωτικά ή σατυρικά τραγούδια.
Κάποια μέρα την περιμένει στο καμαρίνι της μια μεγάλη ανθοδέσμη. Διαβάζει την κάρτα: Κωνσταντίνος Τσίμπας. Είναι από τον ψηλό, μυστηριώδη κύριο που της άνοιξε την πόρτα για το θέατρο. Στην παράσταση τον βλέπει να κάθεται στις πρώτες σειρές, ανάμεσα σε αξιωματικούς της Γκεστάπο. Πως όμως βρέθηκε ξαφνικά αξιωματικός της Γκεστάπο; Άρα λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια, με το πρόσχημα του ιμπρεσάριου, κατασκόπευε και πρόδιδε την πατρίδα του! Παγώνει όταν λίγο αργότερα τον βλέπει να την επισκέπτεται στο καμαρίνι της και να της προτείνει προστασία. Τον αποφεύγει με βδελυγμία.
Η μεταμφίεση της Βέμπο για να φυγαδευτεί στην Μ. Ανατολή
Και πάλι γίνεται στόχος πολεμικής από Ιταλούς και Γερμανούς. Τα τραγούδια και τα θεατρικά της κείμενα υποβάλλονται σε τριπλή λογοκρισία (ελληνική/ιταλική/γερμανική). Η κατάσταση είναι απελπιστική. Η ζωή της κινδυνεύει. Με την βοήθεια των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών (αρχηγός των οποίων είναι ο Ταγματάρχης Ι. Τσιγάντε), σε συνεργασία με τον Άγγελο Έβερτ και το Αγγλικό Επιτελείο Μέσης Ανατολής, οργανώνεται η απόδραση της στην Μ. Ανατολή,


Έτσι στις 8 Οκτωβρίου 1942 η Σοφία μαζί με τον αδερφό της, φορώντας παλιόρουχα μπαίνουν σε ένα καΐκι στην Κύμη και φυγαδεύονται στην Μέση Ανατολή. Η Σοφία είναι ντυμένη γριά και έχει πλαστή ταυτότητα με τ’ όνομα Σοφία Βαμβέτσου. Ύστερα από ένα περιπετειώδες ταξίδι που κρατάει σχεδόν ένα μήνα φθάνουν στα παράλια της Τουρκίας και συνεχίσουν για Συρία, Παλαιστίνη, Αίγυπτο. Μαζί με την Σοφία ο αντίλαλος του Αλβανικού έπους περνά στην Μέση Ανατολή... ΠΗΓΗ:http://pinakio.blogspot.gr/2013/10/blog-post_28.html

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Η μουσική του "άσπρο περιστέρι" που αντιστέκεται, ειρηνικά, αρμονικά, τέλεια, επιβιώνοντας σε κάθε εμπόδιο, σε κάθε δυσκολία, μέχρι και σήμερα, ορθώνεται "σημαία'', ελληνική'' και ''πέλαγος", απέναντι σε κάθε ΤΡΟΙΚΑ και Δ.Ν.Τ, με τη δύναμη και την ελευθερία των συναισθημάτων...

Σαν σήμερα 23 Οκτώβρη γεννιέται στην Ξάνθη ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες , ο Εμμανουήλ (Μάνος) Χατζιδάκις (Ξάνθη 23 Οκτωβρίου 1925 – Αθήνα 15 Ιουνίου 1994) .


...Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, αναπτύχθηκε και τράφηκε από την προσωπικότητα του Μάνου Χατζιδάκι, που δεν δίστασε ούτε μια στιγμή να προβάλλει τα οράματά του στη πιο ακραία τους μορφή για να φανερώσει έτσι το βαθύτερο νόημα της τέχνης.

Ασυμβίβαστος και πρωτοπόρος, εχθρός της σοβαροφάνειας και των παγιωμένων αντιλήψεων, λάτρης της «νεότητας» και της συνεχούς αμφισβήτησης και με όπλο του την ελληνική αλλά και την οικουμενική παιδεία, συνέδεσε τη λόγια με τη λαϊκή μουσική, δημιουργώντας έτσι ένα «νέο» ήχο, ένα «νέο» τραγούδι που έχει τις ρίζες του τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση.

Ο Εμμανουήλ (Μάνος) Χατζιδάκις (Ξάνθη 23 Οκτωβρίου 1925 – Αθήνα 15 Ιουνίου 1994) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες. Το έργο του θεωρείται πως συνέδεσε τη λόγια με τη λαϊκή μουσική και περιλαμβάνει δεκάδες ηχογραφήσεις πολλές από τις οποίες αναγνωρίζονται σήμερα ως κλασικές.

Η μουσική του "άσπρο περιστέρι" που αντιστέκεται - ειρηνικά και μουσικά αρμονικά και τέλεια " επιβιώνοντας σε κάθε εμπόδιο σε κάθε δυσκολία μέχρι και σήμερα ορθώνεται "σημαία ελληνική και πέλαγος" απέναντι σε κάθε ΤΡΟΙΚΑ και Δ.Ν.Τ, - με τη δύναμη και την ελευθερία των συναισθημάτων -

Ο Χατζηδάκης δεν έγραψε μουσική για λατέρνες , αντίθετα υπηρέτησε τη λεγόμενη σοβαρή μουσική , για ορχήστρες μεγάρων και συμφωνικών συναυλιών ! Ομως παράλληλα μέσα από το πολύ μεγάλο και σπουδαίο έργο του θεωρείται πως συνέδεσε με επιτυχία τη Λόγια με τη Λαίκή μουσική , το οποίο περιλαμβάνει δεκάδες ηχογραφήσεις πολλές από τις οποίες σήμερα αναγνωρίζονται ως κλασικές .
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ - ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες. 
Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη.

Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου.
 Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. 
Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη«ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. 
Δεν τα κατάφερα και τα δύο. 
Έτσι μετακομίσαμε το '32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου.

Άρχιζα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. 
Έλαβα όμως την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία. 
Μ' επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ' όλα τα χρόνια τα κατοπινά. Στην κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ' απομάκρυναν ύπουλα απ' τους αρχικούς μου στόχους που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι' αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή. 
Έτσι δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς εγλύτωσα απ' το να μοιάζω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου. 
Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. 
Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ότι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.
Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές.

Παράλληλα ανακάλυψα ότι τα πρόσωπα που μ' ενδιαφέρανε έπρεπε να ομιλούν απαραιτήτως ελληνικά, γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γινότανε οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο.

Το '66 βρέθηκα στην Αμερική. 
Έμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς - ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο.
 Όταν εξόφλησα το χρέος μου επέστρεψα περίπου το '72 και ίδρυσα ένα καφενείο που το ονομάσαμε Πολύτροπον, ίσαμε τη μεταπολίτευση του '74, όπου και τόκλεισα γιατί άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων. 
Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα. 
Κλείνοντας το Πολύτροπο είχα ένα παθητικό πάλι της τάξεως περίπου των τρεισήμισι εκατομμυρίων - μοιραίος αριθμός, φαίνεται, για την προσωπική μου ζωή.
Από το '75 αρχίζει μια διάσημη εποχή μου που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, υπαλληλική, που μ' έκανε ιδιαίτερα γνωστό σ' ένα μεγάλο και απληροφόρητο κοινό, βεβαίως ελληνικό, σαν άσπονδο εχθρό της ελληνικής μουσικής, των ελλήνων μουσικών και της εξίσου ελληνικής κουλτούρας. 
Μέσα σ' αυτή την περίοδο και ύστερα από ένα ανεπιτυχές έμφραγμα στην καρδιά, προσπάθησα πάλι, ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω τις ακριβές καφενειακές μου ιδέες πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού , εννοώντας να επιβάλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες. 
Και οι δύο όμως τούτοι οργανισμοί σαθροί και διαβρωμένοι από τη γέννησή τους κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς και, καθώς λεν, να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό γεννήθηκε το Τρίτο κι επιβλήθηκε στη χώρα.

Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι :

Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. 
Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.
Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθέντες συνήθειές μας.

Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και
Μεγάλος Ερωτικός.

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Ο Εμμανουήλ Μάνος Λοΐζος είχε γεννηθεί ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ στις 22 Οκτωβρίου 1937 στην Κύπρο - έφυγε νωρίς 45 μόλις χρόνων , στις 17 Σεπτεμβρίου 1982 , έχοντας μελοποιήσει πάνω από 200 ξεχωριστά , μοναδικά τραγούδια ...







Μάνος Λοΐζος: 76 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου μουσικοσυνθέτη
Κυπριακής καταγωγής μουσικοσυνθέτης, με σπουδαία προσφορά στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι.
Ο Μανώλης Λοΐζος γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937 στο χωριό Άγιοι Βαβατσινιάς της επαρχίας Λάρνακας. Ήταν το μοναδικό παιδί του Ανδρέα Λοΐζου και της Δέσποινας Μανάκη, κόρης γεωπόνου από τη Ρόδο. Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, όταν ο Μάνος ήταν επτά ετών.
Με τη μουσική ασχολήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια. Γράφτηκε σε τοπικό Ωδείο και άρχισε να μαθαίνει βιολί, αλλά κατέληξε στην κιθάρα. Μετά την αποφοίτησή του από το Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας το 1955 ήλθε στην Αθήνα και γράφτηκε αρχικά στη Φαρμακευτική Σχολή και στη συνέχεια στην ΑΣΟΕΕ. Στις αρχές του 1960 ήλθε η μεγάλη στροφή στη ζωή του, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική.

Για να επιβιώσει κάνει διάφορες δουλειές, από γκαρσόνι σε ταβέρνα μέχρι γραφίστας και διακοσμητής. Το 1962 έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος μεσολαβεί στη «Φίλιπς» για την ηχογράφηση του πρώτου του τραγουδιού. Είναι το «Τραγούδι του δρόμου», ελληνική απόδοση του Νίκου Γκάτσου σ” ένα ποίημα του Λόρκα με ερμηνευτή τον Γιώργο Μούτσιο.
Τον Απρίλιο του 1962 έγινε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής (ΣΦΕΜ), με στόχο τη στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και την προβολή νέων δημιουργών. Στις τάξεις του συλλόγου θα βρεθούν πολύ γρήγορα ο Χρήστος Λεοντής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Νότης Μαυρουδής, ο Φώντας Λάδης, ο Μάνος Ελευθερίου και πολλοί άλλοι. Αναλαμβάνει τη διεύθυνση της χορωδίας του συλλόγου και με αυτή συμμετέχει το καλοκαίρι στις παραστάσεις της μουσικής επιθεώρησης του Μίκη Θεοδωράκη «Όμορφη Πόλη» που ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Παρκ.

Τον Μάρτιο του 1965 παντρεύεται τη Μάρω Λήμνου, τη μετέπειτα συγγραφέα παιδικών βιβλίων, γνωστή ως Μάρω Λοΐζου. Ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 1966, θα γεννηθεί η κόρη τους Μυρσίνη. Τα επόμενα χρόνια θα είναι αρκετά δημιουργικά για τον συνθέτη. Γράφει τραγούδια και μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των αρχών για τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις. Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 συνελήφθη και πέρασε 10 μέρες στα κρατητήρια στης Ασφάλειας. Μέσα στο ξέφρενο κλίμα της μεταπολίτευσης συμμετέχει στις μεγάλες λαϊκές συναυλίες της εποχής και στο τέλος του 1974 κυκλοφορεί το δίσκο «Τα Τραγούδια του Δρόμου», με όλα εκείνα τα τραγούδια του που είτε είχαν απαγορευτεί τα προηγούμενα χρόνια, είτε δεν τους είχε επιτραπεί η ηχογράφηση από τη λογοκρισία της επταετίας. Την τριετία 1974 – 1977 υπήρξε ένας από τους βασικούς εκφραστές του πολιτικού τραγουδιού. Το 1978 αναλαμβάνει την προεδρία της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και πρωτοστατεί στη δημιουργία φορέα είσπραξης των πνευματικών δικαιωμάτων. Τον ίδιο χρόνο παντρεύεται σε δεύτερο γάμο την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη.

Στην εικοσαετή μουσική του διαδρομή έγραψε μερικά από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια, συνεργαζόμενος με τους στιχουργούς Γιάννη Νεγρεπόντη, Φώντα Λάδη, Μανώλη Ρασούλη, Δημήτρη Χριστοδούλου και Λευτέρη Παπαδόπουλο, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1965 και έγιναν αχώριστοι φίλοι.
Τα τραγούδια του, γεμάτα λυρισμό και τρυφερότητα, ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Γιάννης Καλατζής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Δήμητρα Γαλάνη.
Ο Μάνος Λοΐζος έφυγε νωρίς από τη ζωή στις 17 Σεπτεμβρίου 1982. Άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Μόσχας, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.

  • «Θαλασσογραφίες» (1970): 11 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Έχω ένα καφενέ», «Τζαμάικα», «10 παλληκάρια». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Γιώργος Νταλάρας, Μαρίζα Κωχ, Γιάννης Πάριος και ο συνθέτης.

«Ευδοκία» (1971): Το σάουντρακ της ομώνυμης ταινίας του Αλέξη Δαμιανού. («Minos») Επιτυχία: «Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας».

  • «Να “χαμε τι να “χαμε…» (1972): 10 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Παποράκι», «Ήλιε μου σε παρακαλώ», «Κουταλιανός», «Ελισσώ». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής και Γιώργος Νταλάρας.

  • «Τραγούδια του δρόμου» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, Δημήτρη Χριστοδούλου, Νίκου Γκάτσου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Μέρμηγκας», «Τσε», «Τ” Ακορντεόν», «Τρίτος Παγκόσμιος». Τραγουδούν: Αλέκα Αλιμπέρτη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χορωδία Γιώργου Κακίτση και ο συνθέτης.

  • «Καλημέρα ήλιε» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Καλημέρα Ήλιε», «Μια καλημέρα», «Με φάρο το φεγγάρι», «Θα έρθει μόνο μια στιγμή», «Δώδεκα παιδιά» και «Όταν σε είδα να ξυπνάς». Τραγουδούν: Κώστας Σμοκοβίτης, Χάρις Αλεξίου, Αλέκος Αλιμπέρτης και ο συνθέτης.


  • «Τα νέγρικα» (1975): Κύκλος 10 τραγουδιών σε ποίηση Γιάννη Νεγρεπόντη. («Minos») Επιτυχία: «Ο γερο νέγρο Τζιμ». Τραγουδούν: Μαρία Φαραντούρη και Μανώλης Ρασούλης.

  • «Τα τραγούδια μας» (1976): 12 τραγούδια σε στίχους Φώντα Λάδη με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. («Minos») Επιτυχίες: «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Πάγωσε η τζιμινιέρα», «Το Δέντρο». Ο δίσκος έγινε πλατινένιος, αλλά τα περισσότερα τραγούδια κόπηκαν από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, λόγω των πολιτικοκοινωνικών τους μηνυμάτων.

  • «Τα τραγούδια της Χαρούλας» (1979): 12 τραγούδια σε στίχους Μανώλη Ρασούλη και Πυθαγόρα. («Minos») Επιτυχίες: «Γύφτισσα τον εβύζαξε», «Τέλι, Τέλι, Τέλι», «Όλα σε θυμίζουν». Τραγουδούν: Χάρις Αλεξίου και Δημήτρης Κοντογιάννης. Ο δίσκος έγινε πλατινένιος.

  • «Για μια μέρα ζωής» (1980): 12 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μανώλη Ρασούλη, Δώρας Σιτζάνη, Φώντα Λάδη, Τάσου Λειβαδίτη και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Σ” ακολουθώ», «Κι αν είμαι ροκ», «Η ημέρα εκείνη δεν θα αργήσει». Τραγουδούν: Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δώρα Σιτζάνη και ο συνθέτης.

«Γράμματα στην αγαπημένη» (1983): Μελοποιημένη ποίηση του τούρκου Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου. («Minos») 


  • απόδοση Γιάννη Ρίτσου. («Minos»)


  • «Εκτός Σειράς. Σαράντα σκόρπιες ηχογραφήσεις» (2002): Συλλογή με επιτυχίες του που δεν είχαν συμπεριληφθεί σε δίσκους. («Minos»)
    «Τα τραγούδια του Σεβάχ» (2003): Συλλογή με τις μεγάλες επιτυχίες του («Minos»)
ΠΗΓΗ: http://parathiro.net/politismos/28201#sthash.hhSHCqKB.dpuf

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

12 γυναίκες κάηκαν ζωντανές από ναζί σε ένα βράδυ - η μια έγκυος- Ρέθυμνο 70 χρόνια μετά: Το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ για γερά νεύρα των Κανελλάκη - Παντινάκη


Η φρίκη ζωντάνεψε και πάλι στους κατοίκους της Καλής Συκιάς στα ορεινά του νότου στο Ρέθυμνο, καθώς ξαναθυμήθηκαν μετά από σχεδόν εφτά δεκαετίες, τα ανελέητα γεγονότα που συντελέστηκαν στο χωριό τους από τους ναζιστές και Σουμπερίτες συνεργάτες τους, στις 3 Οκτωβρίου 1943.

Οι αφηγήσεις και οι εικόνες που συγκεντρώθηκαν από τηλεοπτικό συνεργείο, θα αποτελέσουν το θέμα ντοκιμαντέρ ιστορικού περιεχομένου που ετοιμάζουν οι δημοσιογράφοι Γιάννης Κανελλάκης και Μανόλης Παντινάκης, σύμφωνα με το madeincreta.gr.
Ήταν η πρώτη φορά από τότε, που εκδηλώθηκε ενδιαφέρον στην ανάδειξη και προβολή ενός συνταρακτικού γεγονότος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ίσως του μοναδικού στα χρονικά, που γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις σε στενή συνεργασία (δυστυχώς) με Κρητικούς του Σώματος του αιμοσταγούς λοχία Φριτς Σούμπερτ, όρμησαν αποκλειστικά σε γυναίκες και τις πέταξαν και τις έκαψαν ζωντανές στη φωτιά που άναψαν σε σπίτια του χωριού.
Σε αυτή την πρωτοφανή βαρβαρότητα, λαμπάδιασαν και κάηκαν ζωντανές συνολικά δώδεκα γυναίκες, μεταξύ αυτών και μια έγκυος στον όγδοο μήνα της κύησής της από την Καλή Συκιά και το γειτονικό Ροδάκινο και ένας ηλικιωμένος άντρας 80 χρονών…
Το τηλεοπτικό συνεργείο με τον έμπειρο και ικανό εικονολήπτη Νίκο Σαράντο, που και στο παρελθόν είχε εργαστεί σε πολλές αποστολές και ρεπορτάζ μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών της Αθήνας, σε ένα ολοήμερο οδοιπορικό συγκέντρωσε πολύτιμο υλικό από δεκάδες επιζώντες του μαρτυρικού γεγονότος γυναίκες και άντρες της Καλής Συκιάς, καθώς και ντοκουμέντα από τα σπίτια-μνημεία που θυσιάστηκαν.
Το κλίμα σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων ήταν επίπονο και ψυχοφθόρο και οι περισσότεροι ήταν αδύνατο να κρατήσουν τον πόνο τους, παρότι έχουν περάσει τόσες δεκαετίες.

Ανατριχιαστικές ήταν οι μαρτυρίες του Στρατή Πετράκη και του Νίκου Νικητάκη

Χαρακτηριστική ήταν η εικόνα, όταν άρχισε να αφηγείται στο χώρο του μνημείου που είναι γραμμένα τα ονόματα των γυναικών-μαρτύρων, ο Δημήτρης Γρυντάκης που μαζί με τη μητέρα του, έγκυο στον όγδοο μήνα τότε, οδηγούνταν σε καιόμενο σπίτι για να καούν ζωντανοί.
Ο 18 μηνών τότε Γρυντάκης βρέθηκε, ίσως με την παρέμβαση Σουμπερίτη ή Γερμανού, από την αγκαλιά της μάνας του πάνω σε ξερόκλαδα και σώθηκε. Τα μάτια του την είδαν για πρώτη φορά σε φωτογραφία (!) όταν πλησίαζε τα 30 του χρόνια.
Λίγο πριν την αφήγηση της Ελένης Κωστάκη, που έζησε τη φρίκη, στο Γιάννη Κανελλάκη
Σήμερα, ξεπερνώντας την έβδομη δεκαετία της ζωής του, δεν μπόρεσε να κρατηθεί ούτε αυτή τη φορά, αντικρίζοντας πρώτο-πρώτο το όνομά της στην πλάκα των ηρωίδων, ενώ αφηγούνταν στο μνημείο, και μετά βίας χωρίς να στεγνώσουν τα μάτια του, προσπαθούσε να συγκρατήσει τα ξεσπάσματά του. Και κάποιες φορές ήταν αδύνατο…
Το σπίτι του Λεωνίδα Μονιάκη, όπου παίχτηκε μια ακόμα πράξη της τραγωδίας. Σήμερα είναι ακατοίκητο
Τους επόμενους μήνες, θα αρχίσει η επεξεργασία του ντοκιμαντέρ και οι άλλες εργασίες ώστε να λάβει την τελική μορφή για να προβληθεί σε φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού και σε ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες.
Ανάλογα ντοκιμαντέρ, πρόκειται να πραγματοποιήσουν οι δυο δημοσιογράφοι και σε άλλες περιοχές της Κρήτης, που δέχτηκαν τις γερμανικές ωμότητες και γνώρισαν το πρόσωπο του ναζισμού…

΄Εφυγε σαν σήμερα 3 Οκτωβρίου το 1993 κάπου εκεί από τα ΄Εξάρχεια και την Πατησίων για τον ΟΥΡΑΝΟ ...





Ποίηση: Κατερίνα Γώγου
Μουσική: Κυριάκος Σφέτσας
Ερμηνεία: Κατερίνα Γώγου

Η ζωή μας είναι σουγιαδιές
σε βρώμικα αδιέξοδα
σάπια δόντια ξεθωριασμένα συνθήματα
μπάσσο βεστιάριο
μυρουδιές από κάτουρα αντισηπτικά
και χαλασμένα σπέρματα. Ξεσκισμένες αφίσσες.
Πάνω κάτω. Πάνω κάτω, η Πατησίων.
Η ζωή μας είναι η Πατησίων.

(Το ROL που δε ρυπαίνει τη θάλασσα
κι ο Μητροπάνος μπήκε στη ζωή μας
μας τον έφαγε η Δεξαμενή κι αυτόν
σαν τις ψηλόκωλες.)

Εμείς εκεί.
Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή.
Ξεφτίλα μοναξιά απελπισία. Κι ανάποδα.
Εντάξει. Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε.
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας. Και καπνίζουμε.
Η ζωή μας είναι
άσκοπα λαχανητά
σε κανονισμένες απεργίες
ρουφιάνους και περιπολικά.
Γι’ αυτό σου λέω.
Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε
να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.
Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε.
Μη. Βρέχει. Δόσμου τσιγάρο.

Κατερίνα Γώγου, 1 Ιούνη 1940- 3 Οκτώβρη 1993
Μνήμη παράλληλων ημερών
«Ελπίζω. Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει; 
Είμαι μάχιμη. 
Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναι στη ζωή…
Γράφω για να μην αυτοκτονήσω…»
…αλλά η Κατερίνα Γώγου σε λίγους μήνες αυτοκτόνησε. 
Πρόσφερε στον εαυτό της μιαν οργισμένη κάθαρση. 
Χωρίς να είναι άοπλη. 
Κι ας έλεγε το αντίθετο… 
Ράγισε τη φωνή της. 
Έπρεπε να μείνει για να προλάβει. 
Γιατί οι ποιητές που δεν φεύγουν πάντα κάτι προλαβαίνουν…
Είναι όμως κι άλλοι που με τη φυγή τους προλαβαίνουν περισσότερα. 
Ίσως ανήκει και σ’ αυτούς. 
Όμως το θάνατο και τα χάπια δεν της τα έδωσε ο εαυτός της αλλά ο ανεκπλήρωτος έρωτας για τη ζωή των άλλων. 
Είχε η ίδια «Έρωτα θανάτου»;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ..., ΑΦΙΕΡΩΜΑ Ή ΜΟΝΟΛΟΓΙΑ
Γιώργος Τσακιράκης 

ΙΔΙΩΝΥΜΟ
1
Κοίτα πώς χάνονται οι δρόμοι
μες τους ανθρώπους…
Τα περίπτερα πώς κρυώνουνε
απ’ τις βρεμένες εφημερίδες
ο ουρανός
πώς τρυπιέται στα καλώδια
και το τέλος της θάλασσας
από το βάρος των πλοίων
πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες
στο τελευταίο δρομολόγιο
και το λάθος εκείνου που κατέβηκε
στην πιο πριν στάση
τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο
και τη ντροπή σου
ύστερα από δυο χρόνια που βρήκες λεφτά
πώς να τα ζητήσεις
πώς τσούκου τσούκου
αργά μεθοδικά
μας αλλιώνουνε
να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
από το στυλ της καρέκλας…
7
Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ’ τη ζωή μας αδερφέ μου…
Μέσα απ’ τα αλλεργικά μας βλέφαρα
μπας και την πάρουμε πρέφα
μακραίνει χάνεται…κοίτα έγινε κουκίδα στρίβει γωνία…πάει…
Σκοτεινιάααα!!
Αρνητικά φωτογραφίας κοιτάω και είναι λέει άνθρωποι
κόκκινα φωτιά τα μάτια τους παγιδευμένων λύκων
νύχια δανεικά – πώς τους κατάντησαν έτσι – ξένες μασέλες
βδέλλες κολλάνε στο λαρύγγι μας τραβάνε τα κουμπιά μας
μπας και τη βγάλουμε λιγάκι ακόμα.
Είναι εκείνοι του τραίνου – τους θυμάμαι καλά –
που όταν κανονίσαμε το πρώτο μας όνειρο να πάμε εκδρομή
μας πέταξαν στις τεντωμένες ράγες του ηλεκτρικού
σαν άδεια σακιά σ’ αφύλαχτη διάβαση
για υπερβάλον βάρος.
Όσοι «ζήσαμε» γραμμένο με εισαγωγικά
χιλιάδες κάνες κοντράρουνε πάνω μας
απ’ την ταράτσα του ΟΤΕ
κρύο κρύο και μελό με το μακό μας φανελάκι
κάνουμε τάχα πως έχουμε παλτό
κι ένα -είδες – όλοι μας τόχουμε –
βυσινιό νεύρο κάτω απ’ το μάτι μας βαράει ακόμα.
Πόσο ακριβή είν’ αδερφέ μου η ζωή
πόσο φτηνήνανε τα είδη κουράγιο ρε.
Μερικές φορές – μα δεν το βάζω κάτω –
έρχονται τούμπα τα αντικαταθλιπτικά
και γέρνει η παλάτζα
δεν έχει άλλο μπρος
σκύβω τότε και παίρνω στα δόντια μου
το ματωμένο μου μυαλό και πάω πίσω πίσω
γυρίζω πίσω να σωθώ
κι ύστερα δε βρίσκω το δρόμο
γιατί κι εκεί είναι σκατά – σα να μη τόξερα –
παντού σπασμένες σιδεριές και θραύσματα οβίδας
τρομάζω τα χάνω με το παραμικρό και δεν έχω πού να πάω
μονάχα η πόρτα της ΥΠΕΡΑΓΟΡΑΣ είν’ ανοιχτή
και χώνομαι μέσα
κοιτάω σαν αρπαχτικό πού πάνε τα λεφτά
και την αξία χρήσης.
Ντελίριουμ Τρέμενς το λέν’ αυτοί ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΕΨΩ
Βάζω τότε μπροστά όλα τα στερεοφωνικά να παίζουν μαζεμένα
κάθε μάρκα κι άλλο σκοπό
και τα μεγάφωνα στο φουλ να σπάσουνε τ’ αφτιά τους
…………………………………………………………
-Θ’ ΑΝΟΙΞΕΙ – ο δρόμος το στόμα
τα μάτια η καρδιά και το μυαλό.
Έτσι να κάνουμε θα πέσει η πόρτα.
Κι η μηχανή με το αρχαίο φιλμ. Μη. Μη συνέχεια οι άνθρωποι
μαύρα αρνητικά και μεις ΚΑΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ.

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

μα εγώ θα ΕΠΙΜΕΙΝΩ και θα ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΟΚΤΩΒΡΗ για να ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΩ με μια ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΛΠΙΔΑ , και θα σιγοτραγουδώ μια παλιά Ξεχασμένη - Αραχνιασμένη -Παιδική ... ...Ψάχνοντας... ΜΕΛΩΔΙΑ της ΕΥΤΥΧΙΑΣ ...1η Οκτωβρίου - καλό μήνα Οκτώβριο νάχουμε



1η Οκτωβρίου - καλό μήνα Οκτώβριο νάχουμε

Ημέρα ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας

Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία

Η εορτή της αγίας Σκέπης της Θεοτόκου

Σύναξις Παναγίας της «Γοργοϋπηκόου» (Ι.Μ.Ιβήρων)
Ρωμανού του Μελωδού († ς΄αι.)
Αγίου Ανανίου, επισκόπου Δαμασκού
Οσιομάρτυρος Μιχαήλ
Μάρτυρος Δομνίνου, του εκ Θεσσαλονίκης
Οσίων Ιωάννου πρωτοψάλτου του Κουκουζέλη, Γρηγορίου δομεστίκου, του μελωδού και Σάβα του Ρώσου σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία
όλα αυτά γράφει το ημερολόγιο για την ΠΡΩΤΗ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ...
στη Ελλάδα της κρίσης του 2013 γράφει σκανδαλώδεις θεατρινίστικες πρωτοφανείς συλλήψεις του κόμματος της Χ.Α ,
γράφει ΜΙΖΕΡΙΑ - ΦΤΩΧΕΙΑ και ΦΙΛΟΤΙΜΟ
γράφει ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ χιλιάδες επικείμενες απολύσεις που τις βαφτίζουν κινητικότητες
γράφει ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ κλείσιμο των κορυφαίων ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ της χώρας και γενικότερα και ευρύτερα εκπαιδευτικών ιδρυμάτων
ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ κλείσιμο ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ - ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΩΝ και ευρύτερα οίκων ΠΡΟΝΟΙΑΣ
ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ κλείσιμο ΜΕΓΑΛΩΝ και ΜΙΚΡΩΝ επιχειρήσεων
ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ κλείσιμο της ΤΣΕΠΗΣ ολων μας ,
ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ κλείσιμο στο ΣΠΙΤΙ δίχως ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ
ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ κλείσιμο στη ΦΥΛΑΚΗ λόγω των υπερχρεωμένων και υπερφίαλων
ΙΔΕΩΝ , ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ και ΔΡΑΣΕΩΝ ,
ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ κλείσιμο ΜΕΣΑ μας
δίχως ΧΑΜΟΓΕΛΟ ...
μα εγώ θα ΕΠΙΜΕΙΝΩ και θα ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΟΚΤΩΒΡΗ
για να ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΩ με μια ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ,
και θα σιγοτραγουδώ μια παλιά Ξεχασμένη - Αραχνιασμένη -Παιδική ...
...Ψάχνοντας...
ΜΕΛΩΔΙΑ της ΕΥΤΥΧΙΑΣ ... mariarosa