Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

98 χρόνια μετά από την 19η Mαίου 1919 πως μπορούμε να ξεχάσουμε τη 2η μεγάλη γενοκτονία του 20ου αώνα ; Tο αίμα 353.000 ατιμασμένων και κατακρεουργημένων ΄Ελλήνων του Πόντου δεν μας αφήνει ...

Φωτογραφία της Mariarosa Rosa.
Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916,
οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ
είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους
για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους.
Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες
το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!

Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος.
Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, 
οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».
Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. 

Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. 
Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.
Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

Ποιες χώρες έχουν αναγνωρίσει μέχρι σήμερα τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Ποιες χώρες έχουν αναγνωρίσει μέχρι σήμερα 

τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου
Το e-Pontos.gr σας παρουσιάζει χώρες, κοινοβούλια πολιτειών που έχουν αναγνωρίσει μέχρι σήμερα τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου ή των Ελλήνων της Ανατολής (συμπεριλαμβανομένου και του Ποντιακού Ελληνισμού).

- Ελληνική Βουλή: 24 Φεβρουαρίου 1994
- Κυπριακή Βουλή: 1994
- Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών: 15 Δεκεμβρίου 2007
- Βουλή της Νότιας Αυστραλίας: 30 Απριλίου 2009
- Σουηδικό Κοινοβούλιο: 11 Μαρτίου 2010
- Η γερουσία της πολιτείας της Νέας Νότιας Ουαλίας: 1 Μαΐου 2013
- Αρμενία: 24 Μαρτίου 2015
- Ολλανδία: 9 Απριλίου 2015 (Δεσμευτικό ψήφισμα από το Ολλανδικό Κοινοβούλιο για τις Γενοκτονίες των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων)
- Τορόντο Καναδά: 4 Μαΐου 2016

Πολιτείες ΗΠΑ
New York: 2002
New Jersey: 2002
Pennsylvania: 2003
Norwalk: 2004
Cleveland: 2005
Florida: 2005
Chicago: 2006
Indiana: 2014
South Dakota: 2015West Virginia: 2016

Πόλεις - Δήμοι στον Καναδά
- LaSalle
- Άσοβα του Οντάριο
- Τορόντο
- Μόντρεαλ
- Οττάβα
- Βανκούβερ
Theophilos Kotsidis



Γενοκτονία Ποντίων: Συγκλονιστική μαρτυρία 
για τις τουρκικές θηριωδίες
''Εκείνο που μας βασάνιζε, ήταν η δίψα. 
Κατουρούσαμε στα δοχεία και πίναμε.
 Έβλεπες άνδρες και γυναίκες να τρελαίνονται από τη δίψα, 
λέει ο Γιώργος Σταμπουλίδης.'' 
Άκουγαν οι Τούρκοι τις κραυγές τους και γελούσαν.
 «Γκιαούρηδες, παραδοθείτε και θα σας δώσουμε όσο νερό θέλετε» φώναζαν. [...]
Ο παπα-Γιώργης φώναξε:

 «Λυπηθείτε μας, έχετε κι εσείς το Θεό σας! 
Μη μας αφήσετε να πεθάνουμε από τη δίψα». 
Οι Τούρκοι συμφώνησαν: 
«Στείλτε μας δυο άνδρες, να σας δώσουμε».

Πάγωσαν οι αντάρτες. Ποιος θα πήγαινε; 

Νεκρική σιγή επικράτησε στη σπηλιά. 
Οι σκληροτράχηλοι αντάρτες σιωπηλοί περίμεναν με κομμένη την ανάσα τους εθελοντές. 
Γνώριζαν πως οι στιγμές ήταν κρίσιμες. 
Κάποιοι έπρεπε να θυσιαστούν. 
Κανείς δεν έδειξε προθυμία. 
Ο παπα-Γιώργης σηκώθηκε όρθιος κα με φωνή τρεμάμενη αλλά αποφασιστική είπε: «Εφραίμ, σήκω!». 
Ήταν ένας από τα λίγα παιδιά του που ζούσαν. 
Σηκώθηκε κι άρχισε να ετοιμάζεται. 
Σηκώθηκε κι ένα άλλο παλικάρι από το Κιζολτουρέν. 
Προχώρησαν τα δυο παλικάρια στη θέση των Τούρκων με τους άδειους τενεκέδες στα χέρια. 
Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσαμε από ψηλά τις κινήσεις τους.
Όταν έφθασαν, οι Τούρκοι πήραν τα δοχεία από τα χέρια τους και τους διέταξαν να μάσουν ξύλα. 

Άρχισαν τα δυο παλικάρια μας να μαζεύουν ξερά ξύλα. 
Το αίμα μας πάγωσε. 
Δεν χρειαζόταν πολλή σκέψη να καταλάβουμε το τι θα επακολουθούσε.
Αφού έγινε σωρός ξύλων, άναψαν φωτιά και τα ξύλα άρχισαν να καίγονται με τεράστιες φλόγες και πυκνό καπνό. 
Ο παπα-Γιώργης αποσβολωμένος παρακολουθούσε τη θλιβερή σκηνή. 
Οι Τούρκοι στέριωσαν κάθετα δύο μεγάλους πασσάλους δίπλα από τη φωτιά, έβγαλαν τα ρούχα των παλικαριών και τους έδεσαν όρθιους στους πασσάλους. Η φωτιά άρχισε να τους σιγοκαίει.
Άρχισαν να φωνάζουν, να βγάζουν κραυγές πόνου. 

«Πατέρα, παραδοθείτε», παρακαλούσε σπαρακτικά ο Εφραίμ.
Ο παπα-Γιώργης λύγισε. 

Άρχισε να κλαίει, και οι γυναίκες λιποθυμούσαν 
μη αντέχοντας να βλέπουν και να ακούνε τους οδυρμούς των παλικαριών. 
Οι πιο ψύχραιμοι οδήγησαν στο βάθος της σπηλιάς τις γυναίκες για να μην ακούνε.
Σιγά-σιγά οι κραυγές των άμοιρων παλικαριών έσβησαν και τα άψυχα σώματά τους τα πέταξαν τα ανθρωπόμορφα τέρατα πάνω στη θράκα της φωτιάς, γεμίζοντας τις ψυχές μας με θλίψη και απελπισία. 

Είχαμε χάσει κάθε ελπίδα, όταν μάλιστα είδαμε τους Τούρκους να κυριεύουν μια σπηλιά πιο πέρα από μας, αισθανθήκαμε το τέλος μας. 
Είδαμε τους Τούρκους να πετάνε τα γυναικόπαιδα ένα-ένα από ψηλά πάνω στους κοφτερούς βράχους. 
Είπαμε πως ήρθε και η σειρά μας.
Ξαφνικά ακούσαμε πυροβολισμούς από διάφορα σημεία. 

Με μιας αναπτερώθηκε το ηθικό μας. 
Αρχίσαμε να ελπίζουμε.
Ο Κοτζά Αναστάς ο τρόμος των Τούρκων
Είχε φθάσει από το Τοπτσάμ το λιοντάρι μας ο Κοτζά Αναστάς. 

Οι Τούρκοι το ‘βαλαν στα πόδια. 
Κατεβήκαμε και αρχίσαμε να τρέχουμε σαν τρελοί στο ποτάμι. 
Γονατίσαμε και πίναμε ασυλλόγιστα. 
Γέμισαν τα στομάχια μας νερό και οι περισσότεροι έπαθαν τυμπανισμό. 
Δεν έλειψαν οι λιποθυμίες. [...]
Επισκεφτήκαμε τις άλλες σπηλιές. 

Το θέαμα ήταν φρικιαστικό. 
Εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά κείτονταν νεκροί, 
άλλοι έξω από τις σπηλιές, άλλοι μέσα κι άλλοι πάνω στα βράχια. 
Πολλά πτώματα αποκεφαλισμένα, κατακρεουργημένα 
το ένα πάνω στο άλλο, μας γέμισαν θλίψη 
και μεγάλωσαν περισσότερο τον πόνο και την απογοήτευσή μας.
Ώρες πολλές ακούγαμε το μοιρολόγι των γυναικών, 
που χτυπώντας τα στήθη τους καταριόταν τους βαρβάρους Τούρκους.
Την άλλη μέρα θάψαμε τους νεκρούς και μάσαμε τα όπλα των Τούρκων που άφησαν φεύγοντας. 

Μέσα στο χωριό, ανάμεσα στις χαράδρες 
κι έξω από τις σπηλιές κείτονταν εκατοντάδες σκοτωμένοι Τούρκοι. 
Είχαν πληρώσει ακριβά το κακό που μας έκαναν.
Πηγή: Αναστάσιος Λ. Σταμπουλίδης, Βατόλακκος:
Οι ρίζες μας, εκδ. Ινφογνώμων.
από onalert.gr
Οι Τούρκοι πέταγαν στον τοίχο
τα μωρά για να τα σκοτώσουν
Παύλος Νιρβάνας, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Αύρα Θεοδωροπούλου, Γεώργιος Χατζιδάκις μεαξύ των διανοουμένων που υπέγραψαν το Ψήφισμα

psifisma_cvr.jpg
Καζαντζάκης, Νιρβάνας, Δροσίνης, Γρυπάρης, 

Σικελιανός, Ξενόπουλος, Σβορώνος, 
είναι μεταξύ των συγγραφέων και καλλιτεχνών 
που απέστειλαν σε Ευρωπαίους και Αμερικανούς 
διανοουμένους ψήφισμα διαμαρτυρίας για τη σφαγή 
των Ελλήνων στον Πόντο. 
Ένα ντοκουμέντο που περιγράφει όσα φρικιαστικά διέπραξαν οι Τούρκοι...

Οι Έλληνες συγγραφείς και καλλιτέχναι απηύθυναν 

προς τους διανοουμένους της Ευρώπης και Αμερικής την κάτωθι διαμαρτυρίαν:
Mετά βαθυτάτης συγκινήσεως οι συγγραφείς και καλλιτέχναι της Ελλάδος απευθύνονται προς τους διανοουμένους του πεπολιτισμένου κόσμου όπως γνωστοποιήσουν εις αυτούς την τραγωδίαν χιλιάδων οικογενειών του ελληνικού Πόντου. Ξηρά, εξηκριβωμένα και αναμφισβήτητα τα γεγονότα είναι τα εξής:
Οι Τούρκοι εφόνευσαν όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους της πόλεως Mερζιφούντος, αφού την ελεηλάτησαν και την επυρπόλησαν. 
Τους προσπαθήσαντας να διασωθούν ετυφέκισαν και εθανάτωσαν καταλαβόντες τας διόδους.
Mετετόπισαν όλον τον άρρενα πληθυσμόν των πόλεων Τριπόλεως, Κερασούντος, Ορδούς, Οινόης, Αμισού και Πάφρας και καθ’ οδόν κατέσφαξαν τους πλείστους εξ αυτών.
Έκλεισαν εντός του ναού του χωρίου Έλεζλη εν Σουλού-Τερέ 535 Έλληνας και τους κατέσφαξαν διασωθέντων μόνον τεσσάρων. 
Πρώτους έσφαξαν 7 ιερείς διά πελέκεως προ της θύρας του ναού.
Απηγχόνισαν εν Αμασεία 168 προκρίτους Αμισού και Πάφρας.

Εβίασαν όλας ανεξαιρέτως τας γυναίκας, τας παρθένους και τα παιδία των άνω πόλεων, τας ωραιοτέρας δε παρθένους και νέους έκλεισαν εις τα χαρέμια.
Πλείστα βρέφη εφόνευσαν, σφενδονίζοντες αυτά κατά των τοίχων.
Οι υπογεγραμμένοι θέτουσι τα ανωτέρω υπ’ όψιν των διανοουμένων της Ευρώπης και της Αμερικής θεωρούντες ότι όχι μόνον τα γεγονότα ταύτα αλλά και η ανοχή αυτών αποτελεί πένθος της ανθρωπότητος.

Άννινος X., Αυγέρης M., Bλαχογιάννης I., Bώκος Γερ., Γρυπάρης I., Δούζας Α., Δροσίνης Γ., Zάχος Α., Θεοδωροπούλου Αύρα, Θεοτόκης Κ., Iακωβίδης Γ., Καζαντζάκης N., Καζαντζάκη Γαλ., Καμπάνης Αρ., Καμπούρογλους Δ., Καρολίδης Π., Κόκκινος Δ., Κορομηλάς Γ., Mαλακάσης M., Mαλέας Κ., Mένανδρος Σ., Nικολούδης Θ., Nιρβάνας Π., Ξενόπουλος Γρ., Παλαμάς Κ., Παπαντωνίου Z., Παράσχος Κ., Πασαγιάννης Κ., Πολίτης Φ., Πωπ Γ., Σικελιανός Άγγ., Σκίπης Σ., Στρατήγης Γ., Ταγκόπουλος Δ., Τσοκόπουλος Γ., Φιλλύρας Ρ., Xατζιδάκις Γ., Xατζόπουλος Δ., Xορν Π.
Ότι ακριβές αντίγραφον,
Ο Γεν. Γραμματεύς,
Αθήναι, 22 Nοεμβρίου 1921

Πόντος - Μία ταινία μικρού μήκους με θέμα 
την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου (Video)

Η ταινία "Πόντος" είναι μια ταινία μικρού μήκους, 
παραγωγής του 2008, που αφορά τη Γενοκτονία 
των Ελλήνων του Πόντου.
Η διάρκεια της ταινίας είναι λίγο μεγαλύτερη των 

10 λεπτών και γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Αυστραλία. 
Το σενάριο, η παραγωγή και η σκηνοθεσία είναι 
του Παναγιώτη Στεφανίδη και σκοπός της ταινίας 
είναι να μεταφέρει στο κοινό ένα μικρό δείγμα 
από τη Γενοκτονία, μέσα από την οπτική γωνιά 
των δύο κεντρικών χαρακτήρων 
που ερμηνεύουν τον Κεμάλ και τον Πάντζο.
Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ των Καννών, 

στις 19 Μαΐου του 2008 - 
ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Επίσης η ταινία προβλήθηκε στην 3η Πανελλήνια 

Συνάντηση Ποντιακής Νεολαίας της ΠΟΕ, τον Αύγουστο του 2007.
e-pontos.gr

Στην ελληνική μυθολογία, η ονομασία Πόντος είναι γνωστή ως μια θεότητα που προσωποποιεί το υγρό στοιχείο και την ανοικτή θάλασσα.
Εμφανίζεται σαν γιος της αρχέγονης θεότητας Γαίας και πατέρας του Νηρέα, στον δε Όμηρο σημαίνει θάλασσα, ανοιχτή και πλατιά. 
Περιοχή που μεταφέρει μνήμες στους απογόνους εκατομμυρίων Ελλήνων, που έζησαν στις περιοχές αυτές. 
Πρόκειται για Ιστορία τριών χιλιάδων χρόνων με τους Έλληνες να αποίκησαν στην περιοχή τον 8 π.χ αιώνα και μαζί τους μετοίκησε και ο πολιτισμός τους .
Ημέρα Μνήμης: «Ποντιακή διάλεκτος, ήθη και
 έθιμα, χοροί και τραγούδια του Πόντου»
Την πατρίδαμ' έχασα... 
- Ένα τραγούδι γραμμένο για τη Γενοκτονία 
των Ελλήνων του Πόντου

Στίχοι: Χρήστος Αντωνιάδης
Μουσική: Μελωδία Αν. Πόντου chamur Ali - Διασκευή: Κ. Σιαμίδη
Χορός: Επιτραπέζιο
Τραγούδι: Γιάννης Κουρτίδης - Αχιλλέας Βασιλειάδης (Συνοδεία στο Ρεφραίν)
Λύρα: Κώστας Σιαμίδης

Την Πατρίδα μ' έχασα,
έκλαψα και κ' επόνεσα
λύουμαι κι αρόθυμώ
ν' ανασπάλλω κ' επορώ.

Μίαν κι' άλλο 'ς ση ζωή μ'
σο πεγάδ-ι-μ΄ 'ς σην αυλή μ'
νέροπον ας έπινα
και τ' ομμάτα μ' έπλυνα.

Τά ταφία μ' έχασα
ντ' έθαψα κ' ενέσπαλλα.
τ' εμετέρτς αναστορώ
και ΄ς σο ψόπο μ' κοβαλώ.

Μίαν κι' άλλο 'ς ση ζωή μ'
σο πεγάδ-ι-μ΄ 'ς σην αυλή μ'
νέροπον ας έπινα
και τ' ομμάτα μ' έπλυνα.

Εκκλησίας έρημα,
μαναστήρα ακάντηλα,
πόρτας και παράθυρα
επέμ' ακρόνυχτα.

Μίαν κι' άλλο 'ς ση ζωή μ'
σο πεγάδ-ι-μ΄ 'ς σην αυλή μ'
νέροπον ας έπινα
και τ' ομμάτα μ' έπλυνα.

από Theophilos Kotsidis
Μαρτυρίες Γενοκτονίας: Βιασμοί γυναικών, 
ξυλοδαρμοί, δολοφονίες...
genoktonia_karamitrou_cvr.jpg
Η Γενοκτονία των Ποντίων σε πίνακα της Ανδριάνας Καραμήτρου









Αναφέρονται ειδεχθέστατα περιστατικά κακουργημάτων και δολοφονιών, τα οποία διαπράττονταν κατά των Ελλήνων, άλλοτε ατομικά και άλλοτε ομαδικά. 
Σ’ αυτά πρέπει να προσθέσει κανείς και τους ξυλοδαρμούς, τις πάμπολλες φυλακίσεις των Ελλήνων και τις καθημερινές ατιμώσεις των γυναικών και των νεαρών κοριτσιών. 
Κατά τον Α.Ι. Γαβριηλίδη:
«[…] 600 περίπου γυναικόπαιδα αιχμάλωτοι οδηγούνται 

εις το μίαν περίπου ώραν απέχον Τουρκικόν χωρίον Τσασχούρ, 
όπου οι μεν γέροντες και άοπλοι άνδρες 
κατακρεουργούνται θηριωδέστατα εις την πλατείαν του χωρίου, 
αι δε παρθένοι κόραι και γυναίκες ατιμάζονται. 
Εκείθεν οδηγούνται εις το Ινοζού, παρά τας όχθας του Άλυος, 
και κάτωθεν του Καπού-Καγιά και εσωκλείονται εις το χάνι του Κιολέογλου Λεφτέρ όπου φθάνει ο περιβόητος Σουπέ Ρεϊζή της Πάφρας Μεμέτ Αλής, 
προς τον οποίον γυναίκες τινές ετόλμησαν να διατυπώσουν παράπονα δια τας κακουχίας και ατιμώσεις τας οποίας έπαθον εκ μέρους των χωροφυλάκων και του στρατού.
«Επόμενον ήτο ν’ αποπεμφθούν σκαιότατα παρ’ αυτού, 
οπότε οι βιασταί των δυστυχών εκείνων γυναικοπαίδων ενθαρρυνθέντες περισσότερον εθεώρησαν επιτετραμμένον πλέον εις αυτούς πάσαν βίαν και παν όργιον, ασυστόλως και δημοσία…
«Οι μαζικοί εκτοπισμοί και αι αθρόες απελάσεις 
ήταν το κατεξοχήν εξοντωτικόν μέτρον των 
τουρκικών αρχών εναντίον των Ελλήνων.
«Το μαρτύριον των μαζικώς εκτοπιζομένων πληθυσμών 
εικονίζεται σε επίσημες προξενικές εκθέσεις του 1916-1917. 
Η εφαρμογή αυτού του μέτρου αποφασίστηκε 
τον Ιούνιο του 1915 και άρχισε από την χερσόνησον 
της Καλλίπολης και τα παράλια του Ελλήσποντου, 
για να επεκταθεί στα νησιά της Προποντίδος, 
σ’ όλην την Μικράν Ασίαν και τον Πόντον».
Πηγή: Πόντος – Ιστορία και Πολιτισμός, τόμ. Α΄, 
εκδ. Μαλλιάρης - Παιδεία, Θεσσαλονίκη 2007, σ. 495-496
Η ΟΠΣΕ πενθεί για τα εκατοντάδες χιλιάδες 
θύματα της Γενοκτονίας των αδελφών μας Ελλήνων Ποντίων

Η ΟΠΣΕ πενθεί για τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα της Γενοκτονίας των αδελφών μας Ελλήνων Ποντίων
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ένα από τα πλέον στυγερά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. 

Θα συνεχίσουμε τον αγώνα για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας με την αναγνώριση της γενοκτονίας του ελληνισμού της καθ ημάς Ανατολής.
Με το μήνυμα αυτό η Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος, συμμετέχει την Παρασκευή 19 Μαΐου στο εθνικό μας πένθος για τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα της γενοκτονίας των αδελφών μας Ελλήνων Ποντίων.
Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. 

Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανούς δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. 
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. 
Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000, όπως αναφέρουν ιστορικές πηγές.
Από το 1908, χρονιά – ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας άρχισε μια νέα φάση της ιστορίας. 

Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων και παρά τις ελπίδες για μεταρρυθμίσεις, αυτοί έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α” Παγκόσμιο Πόλεμο. 
Ότι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!
Στις 19 Μαίου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει την πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των Γερμανών συμβούλων του. 

Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Να σημειωθεί ότι από την οθωμανική ελληνική κοινότητα, που ξεπερνούσε τα 2 εκατομμύρια, καταμετρήθηκαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα το ’28 λίγο περισσότεροι από 1,2 εκατομμύρια. 

Με τις σχετικές αριθμητικές πράξεις προκύπτει ο συνολικός αριθμός των θυμάτων της Οθωμανικής θηριωδίας στην καθ ημάς Ανατολή.
Η ΟΠΣΕ πιστεύει και τονίζει προς κάθε κατεύθυνση ότι οι λαοί δεν πρέπει να ξεχνούν τα θύματα κάθε γενοκτονίας, καθώς μόνο έτσι η Οικουμένη και η διεθνής κοινότητα θ’ αποτρέψει στο μέλλον αντίστοιχα στυγερά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Πατρίδα μ΄ αραεύω σε Παραδοσιακό -Πόντου 
Ερμηνεία :Στέλιος Kαζαντζίδης 
Πέντε οσπίτια έχτισα κι ασ’όλα ξεσπίτουμαι
Πρόσφυγας είμ’ασο κουνί μ’, Θε μ’ θα παλαλούμαι.

Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος

Όσπιτα `θεκα ανάμεσα σ’ορμήν και ποταμάκρη
Πεγάδια μαρμαρόχτιστα, νερόν αμόν το δάκρυ.

Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος
Και τώρα αδακές διψώ νερό να πίνω ’κι έχω
Εντρέπομαι να ψάλαβω τα χείλοπα μ να βρέχω

Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος

Ο Εύξεινος Πόντος , η πατρίδα των ποντίων είναι , από την αρχαιότητα ,
ήδη από την εποχή την ΄Ομηρική , τόπος ελληνικός .
Το τραγούδι αυτό του πόνου και της προσφυγιάς σήμερα είναι επίκαιρο όσο ποτέ
και αφορά όλους τους Έλληνες , και ιδιαίτερα την μορφωμένη νεολαία της πατρίδας μας που
εδώ και μια πεντατία έχει μετοικίσει εκτός Ελλάδος προκειμένου να επιβιώσει ...
Στα ξένα είμαστε Έλληνες αλλά σε λίγο και μέσα στην Ελλάδα θα νοιώθουμε ξένοι...
#ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑEΛΛΗΝΩΝ
Πρέπει συνέλληνες να προβληματιστούμε βαθύτερα προκειμένου να βρεθεί
λύση σ΄αυτή την καινούργια πληγή της μετανάστευσης - το νέο - διωγμό ,
των Ελλήνων από τον τόπο τους , τη γη των προγόνων τους , που τους γέννησε.

Σήμερα συμπληρώνεται μια δεκαετία όπου έχουμε,
εισέλθει ως χώρα στη μέγγενη των μνημονίων ( χθες 18/05/2017 ,
στο ελληνικό κοινοβούλιο ψηφίστηκε το 4ο μνημόνιο - επονείδιστου χρέους
μέσα από το πολυνομοσχέδιο και τα μέτρα και τα αντίμετρα 
της κυβέρνησης Σύριζα - Ανελ ) ...

Είναι  
κοροϊδία για τους ΄Ελληνες σήμερα μετά από τη χθεσινή υποταγή
μας και υπογραφή μας ως κράτος στο κυρίαρχο τραπεζικό σύστημα - διώκτη
των παιδιών μας ,των ΄Ελληνόπουλων από την πατρίδα που τους γέννησε ,
αλλά και που γέννησε τις έννοιες του ανθρωπισμού , του πολιτισμού της ειρήνης
και της πολιτικής ορθότητας
να κάνουμε απλώς μια κατάθεση στεφάνου και να τηρούμε
ενός λεπτού σιγή στη Βουλή
Είναι απλά ΝΤΡΟΠΗ μας !mariarosa

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΕΔΩ:
Μαρτυρίες Πόντου - Μνήμες Γενοκτονίας: 
Ούτε πατρίδα γνώρισα, ούτε πατέρα…

Τερψιθέα Σχίζα - Κυριακίδου
Γεννήθηκε το 1913 στη Σινώπη του Πόντου
Κατοικεί στην Καισαριανή
Αν και έχει ζήσει περισσότερα από 80 χρόνια στην Καισαριανή, 
η 97χρονη Τερψιθεά Σχιζά νιώθει Μικρασιάτισσα και δη Πόντια. 
Ο πατέρας της διατηρούσε κατάστημα με γλυκά 
από λουκούμια μέχρι γλυκίσματα γάμων και βαφτίσεων, 
ενώ η μητέρα της ήταν μοδίστρα. 
Πολύγλωσση και περήφανη για την καταγωγή της:
 «Πατρίδα μου είναι η Σινώπη του Ευξείνου Πόντου. 
Είμαι Πόντια και είναι τιμή μου και καμάρι μου»,
 μας μιλά για την ταύτιση των Καισαριανωτών, 
Ποντίων και Μικρασιατών με την Αριστερά, 
αναφέροντάς μας το παράδειγμα ενός ξαδέρφου της 
που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς.
* Συνέντευξη στη Μαρία Ψαρά, Καισαριανή 5 Ιουλίου 2010
«Φύγαμε από τη Σινώπη με τις σφαγές. Εγώ ήμουν μωρό. Μας διώξανε με βοϊδάμαξες. Μοιραστήκαμε σε διάφορα χωριά. Τότε πήρανε και τον πατέρα μου αιχμάλωτο. Τον πήγανε στα καταναγκαστικά έργα, για να φτιάχνει δρόμους. Η μαμά μου έδινε χρυσαφικά σε ντόπιους για να μπορέσει να τον φέρει πίσω, μα δεν τα κατάφερε…Κάποτε έμαθε πως μπορούσαμε να πάμε στην Πόλη. Πήρε εμένα και την αδερφή μου, που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερη και φύγαμε…», διηγείται.
Η μητέρα της είχε σπουδάσει κοπτική. 
«Στην πατρίδα μου, ο παππούς μου είχε 4-5 κόρες και δεν τις άφηνε να βγουν να δουλέψουν. Κάποια στιγμή, ήρθε στη Σινώπη μια κυρία από τη Γαλλία, μοδίστρα. Η μαμά μου τον παρακάλεσε να πάει να μάθει.
Αυτό μας έσωσε. Έγινε τόσο καλή που δίδασκε σε γκρουπ»,
 
μας λέει. «Όταν πρωτοπήγαμε στην Πόλη, 
η μαμά πήγε σε ένα μεγάλο ατελιέ και έμαθε και ραπτική.
Εμάς μας έβαλε στα καλύτερα σχολεία. 
Μέναμε σε ένα ωραίο σπίτι στο Γενίτσαρσί, κοντά στην Ιταλική πρεσβεία. 
Αλλά υπήρχε φόβος… 
Μετά και τον μεγάλο διωγμό του 1922, δε μας σήκωνε το κλίμα. 
Αποφάσισε το 1924 και ήρθαμε στην Ελλάδα με πλοίο…».
Η οικογένεια της Τέρψης Σχίζα βρήκε κατάλυμα στον
προσφυγικό καταυλισμό της Καισαριανής. 
Είχαν έρθει ήδη οι θείες μου και γι’ αυτό ήρθαμε και εμείς. 
Μείναμε σε αντίσκηνα για δυο χρόνια. 
Μετά πήγαμε σε παράγκες κι ύστερα χτίστηκε 
ο καταυλισμός όπου πήραμε δικαίωμα σπιτιού και μείναμε», θυμάται. 
«Η Καισαριανή ήταν χωράφια. 
Οι ντόπιοι κοιμόντουσαν με τα γελάδια τους.
 Φορούσαν κάτι παπούτσια σαν τσαρούχια. 
Και η τουαλέτα ήταν στη μέση της αυλής πολλών σπιτιών…
Εμάς μας λέγανε τουρκόσπορους όταν βγαίναμε. 
Είχαμε πολλά τέτοια στην αρχή…».
Στην Αθήνα, η μητέρα της δούλευε ως μοδίστρα, στην αρχή σε γνωστό οίκο, αργότερα στα σπίτια της ευρύτερης περιοχής.
 «Ποτέ η μάνα μου δε μας μιλούσε για την Πατρίδα, τον Πόντο, ιστορίες για το πώς ζούσαν. 
Δεν ήθελε. Είχε το νου της να δουλέψει. 
Να ζήσουμε, να μεγαλώσουμε καλά…», 
σημειώνει. «Σχολείο δε μας παίρνανε στην Καισαριανή. 
Γι’ αυτό γράφτηκα στο Αρσάκειο. 
Έκανα καλές σπουδές.
Μιλούσα Τουρκικά, Γαλλικά, Ελληνικά. 
Με βοήθησε αυτό στη ζωή μου».

Για τις πολιτικές πεποιθήσεις των Μικρασιατών, 
είναι γνωστό πως στην πλειοψηφία τους ήταν Βενιζελικοί.
 «Το βασιλιά κανείς δεν τον ήθελε. 
Αλλά και αργότερα, πολλοί γίνανε Αριστεροί. 
Είχα εγώ έναν ξάδερφο, τον Χρήστο Χρηστίδη, 
από τους λίγους άνδρες που κατάφεραν να φύγουν από τον Πόντο 
– σε μπαούλο τον κρύψανε – 
και ήταν ένας από τους 200 που εκτελέστηκαν στην Καισαριανή. 
Ήταν εξόριστος στην Ακροναυτιλία, ήταν αρχεισμαρξιστής…».