✡️ Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος. #Σαν_Σήμερα στις #27_ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ_1945 80χρόνια πριν, Η μνήμη που πληγώνει.. Το μεγαλύτερο έγκλημα των #Ναζί κατά του ανθρώπινου είδους.

✡️ Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του

 Ολοκαυτώματος.

#Σαν_Σήμερα στις #27_ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ_1945

80χρόνια πριν, Η μνήμη που πληγώνει..

Το μεγαλύτερο έγκλημα των #Ναζί κατά

του ανθρώπινου είδους. 

Γιε μου, περπατώ μέρα νύχτα στο Μαουτχάουζεν και ρωτάω το χώμα πού έχει κρυμμένη τη στάχτη σου. 

Οι άλλοι φεύγουνε. 

Πώς να φύγω με άδεια χέρια;

| Ιάκωβος Καμπανέλλης | Μαουτχάουζεν | εκδόσεις Κέδρος |

#mikrokaravireposting

Χάρη σε μεθόδους επιλογής που βασίζονταν στον υπολογισμό του κόστους και σε άλλες μακροπρόθεσμες προβλέψεις κατανάλωσης και απόδοσης, όσοι κατέφθαναν στο Άουσβιτς προβλεπόταν να αντέξουν την τυραννική ζωή του στρατοπέδου για ένα πεπερασμένο χρονικό διάστημα, για μια περίοδο τριων μηνών. 

Η Σόφι το αντιλήφθηκε μια, δυο μέρες 

μετά την άφιξή της όταν, καθώς ήταν στριμωγμένη ανάμεσα σε μερικές εκατοντάδες νεοφερμένες συγκρατούμενές της -κυρίως Πολωνές όλων των ηλικιών, 

που με τα κουρεμένα και τα γυαλιστερά φρεσκοξυρισμένα κρανία τους θύμιζαν κοπάδι μαδημένων, ταλαιπωρημένων πουλερικών-, έφτασαν ίσαμε την τραυματισμένη συνείδησή της τα λόγια

ενός αξιωματικού των Ες Ες, ενός Χάουπτστουρμφύρερ Φριτς, την ώρα που ενημέρωνε για τη φιλοσοφία εκείνης της Πόλης της Δυστυχίας και συμβούλευε όσους είχαν μόλις περάσει το κατώφλι της να εγκαταλείψουν κάθε ελπίδα.

 "Θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του",

μου είπε η Σόφι.

"Ήρθατε", είπε, "σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, όχι σε σανατόριο,

από όπου δεν υπάρχει άλλη έξοδος παρά μόνο η καμινάδα. Αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιον από σας", είπε, "ας πάει να κρεμαστεί στο συρματόπλεγμα.

Αν υπάρχουν Εβραίοι στην αποστολή,

τους πληροφορώ ότι δεν έχουν δικαίωμα

να ζήσουν περισσότερο από δύο εβδομάδες". Ύστερα πρόσθεσε:

"Υπάρχουν καλόγριες;

Ισχύει το ίδιο με τους παπάδες, 

έχουν ένα μήνα δικαίωμα.

Όλοι οι άλλοι για τρεις".

Έτσι λοιπόν, οι ναζί διαμόρφωσαν εντέλει

με άφθαστη μαεστρία μια μορφή θανάτου μέσα στη ζωή, πιο φριχτή από τον ίδιο τον θάνατο, και με μια σκληρότητα πιο συστηματική και εσκεμμένη,

καθώς λίγοι από τους καταδικασμένους αντιλαμβάνονταν από την αρχή -εκείνη

την πρώτη μέρα- πως τούτη η βασισμένη

στα μαρτύρια, την αρρώστια και την πείνα σκλαβιά δεν ήταν παρά μια σατανική απομίμηση ζωής, μέσα από την οποία θα προχωρούσαν αναπόδραστα προς το θάνατο. Ο Ρουμπινστάιν καταλήγει:

 "Τα στρατόπεδα απετέλεσαν ως εκ τούτου μια πολύ πιο μόνιμη απειλή για το μέλλον της ανθρωπότητας από όσο θα ήταν αν είχαν λειτουργήσει αποκλειστικά ως τόπος μαζικών εκτελέσεων.

Ένα κέντρο εξόντωσης παράγει μόνο πτώματα• μια κοινωνία απόλυτης κυριαρχίας δημιουργεί έναν κόσμο ζωντανών νεκρών..."

Ή όπως είπε η Σόφι:

"Οι περισσότεροι απ' όσους έφταναν εκεί,

αν ήξεραν, θα προσεύχονταν στο Θεό

να τους στείλουν στους θαλάμους αερίων".

| William Styron | Η επιλογή της Σόφι | μτφρ.: Παλμύρα Ισμυρίδου | εκδόσεις Ποταμός |

#mikrokaravireposting

'Αφορμή να ευχηθούμε🙏 ποτέ ξανά σ 'όλο τον πλανήτη όπου κατοικούμε όλοι εμείς οι έλλογοι άνθρωποι...

#Ποτέ_Ξανά #never_again #Never_Forget

#Διεθνής_Ημέρα_Μνήμης_Ολοκαυτώματος

✡️ Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος.

Η 27η Ιανουαρίου έχει ανακηρυχθεί «Διεθνής Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος» με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, στις 2 Νοεμβρίου 2005.

Η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή στις 27 Ιανουαρίου 1945 τα προελαύνοντα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το  ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης #Άουσβιτς - #Μπίρκεναου στην #Πολωνία.

Στις 27 Ιανουαρίου 1945, στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού απελευθέρωσαν πάνω από 7.000 κρατούμενους του 'Αουσβιτς. 

Η ιστορία των 1.689 ημερών αυτού του γερμανικού ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης και εξόντωσης έφτασε στο τέλος της. 

Τον Ιανουάριο του 2004, με ομόφωνη απόφασή της, η Βουλή των Ελλήνων καθιέρωσε την 27η Ιανουαρίου ως «Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος».

Η #Θεσσαλονίκη έχασε 50.000 ψυχές της στα στρατόπεδα του θανάτου.

Η #Λίζα_Πίνχας (1916-1980) ήταν μία από τους ελάχιστους επιζήσαντες.

'Επέζησε, έγραψε και αγωνίστηκε για τη διαφύλαξη και την ανάδειξη της Μνήμης.

Ανάμεσα στα δεκάδες χιλιάδες θύματα του Ολοκαυτώματος στην Ελλάδα ήταν και οι Ρωμανιώτες Εβραίοι των Ιωαννίνων. 

Μια από τις τελευταίες Ελληνίδες επιζώσες από την κόλαση του Άουσβιτς - Μπίρκεναου, η Γιαννιώτισσα #Εσθήρ_Κοέν, έφυγε από τη ζωή την 1η Δεκεμβρίου 2020. 

#27Ιανουαρίου #January27 #HolocaustMemorialDay #HolocaustRemembrance #Εβραίοι_Μάρτυρες  #Έλληνες_Εβραίοι #Ρωμανιώτες 

Ολοκαύτωμα Εβραίων: 80 χρόνια μετά η Ευρώπη πονά

 Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμεν

Νεκταρία Μαραγιάννη

Διεθνείς ημέρες μνήμης όπως η σημερινή (27/1) Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος μας βάζουν σε εσωτερική διεργασία· η σημερινή επαναφέρει δυσάρεστα συναισθήματα για το έγκλημα που διαπράχθηκε, ανασύρει αποτρόπαιες στιγμές από το βιβλίο της Ιστορίας υπενθυμίζοντας μας τι δεν πρέπει να επαναληφθεί, μας προκαλεί δέος και μας καλεί να τιμήσουμε τη μνήμη εκείνων των οποίων δεν σεβάστηκαν τα σώματά τους.

Κατ’ επέκταση, δεν σεβάστηκαν την υπόστασή τους ως ανθρώπους, «πνίγοντας» πρώτα την όποια ζωή ή ελπίδα είχε απομείνει μέσα τους. Με τις –κάθε φορά– ειδεχθείς πράξεις να αποτελούν ένα νέο συλλογικό τραύμα στην Ιστορία, μια πληγή που μας προκαλεί πόνο καθότι δεν έχει επουλωθεί και εύκολα ματώνει, όχι μόνο με την ανάκληση συμβάντων αλλά και με επαναλαμβανόμενα και παρόμοια γεγονότα που εκτυλίσσονται.

Σήμερα, νιώθουμε περισσότερο μουδιασμένοι από τα προηγούμενα χρόνια, καθότι μαίνεται ακόμη ο πόλεμος στην Ουκρανία· σχεδόν ένα χρόνο μετά την εισβολή στη χώρα, η Ρωσία εξακολουθεί να σφυροκοπά θανατώνοντας με κάθε της βομβαρδισμό λίγη ακόμη από την εναπομένουσα ζωή στην απειλούμενη Ουκρανία.

Η ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία είναι ο λόγος για τον οποίο η Ρωσία αποκλείστηκε από τις εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν σήμερα, Παρασκευή, στο Μουσείο Άουσβιτς-Μπίρκεναου, και θα αφορούν στην 78η επέτειο από την απελευθέρωση του στρατοπέδου συγκέντρωσης Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Η απόφαση του Μουσείου «δένει» με τον χαρακτηρισμό «πράξη βιαιότητας» που είχε προσδώσει στην ρωσική επίθεση στην Ουκρανία, στις 24 Φεβρουαρίου 2022.

«Αυτή η πράξη βαρβαρότητας θα κριθεί από την Ιστορία και οι δράστες της -ελπίζουμε- από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο», είχε αναφέρει τότε το Μουσείο σε ανάρτησή του στο Twitter.

Θα ήταν προσβολή να παρευρισκόταν για οποιοδήποτε λόγο εκπρόσωπος της Ρωσίας στο χώρο του Μουσείου, λόγω του συμβόλου του (σ.σ Μουσείου) και μόνο· σύμβολο της γενοκτονίας που διέπραξε η Ναζιστική Γερμανία εναντίον έξι εκατομμυρίων Ευρωπαίων Εβραίων. Καθότι, μια στρατιωτική εισβολή σε άλλη χώρα συνεπάγεται επίσης την θανάτωση ανθρώπων.

Γενοκτονία και «αποναζιστικοποίηση»

Γενοκτονία χαρακτήρισε ο Τζο Μπάιντεν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Και ο σκοπός της εισβολής ανιχνεύεται στο αντίστοιχο διάγγελμα του Πούτιν. «Ειδική στρατιωτική επιχείρηση» με σκοπό την «αποναζιστικοποίηση», αποκαλώντας τους Ουκρανούς «Ναζί» και «ναρκομανείς».

Η «αποναζιστικοποίηση» ενέχει τον αφανισμό και στο σημείο αυτό θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι ο σκοπός μιας τέτοιας εισβολής πιέζει ακόμη περισσότερο τη χώρα να δράσει έτσι. Σαν έναν αναγκαστικό νόμο που δεν έχει νομική υπόσταση αλλά εφαρμόζεται με εντολή δικτάτορα για εξάλειψη ομάδων.

Σε έναν τέτοιο αναγκαστικό νόμο θα λέγαμε ότι βασίστηκε η «Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος». Πρόγονός της το έργο «Άδεια Καταστροφής της Ζωής που Δεν Αξίζει να Ζει» (1920) του δικαστή Καρλ Μπίντινγκ και του ψυχιάτρου Άλφρεντ Χόχε, υποστηρίζοντας ότι η εξόντωση των «άχρηστων ανθρώπων» θα έπρεπε να νομιμοποιηθεί.

Από το βιβλίο αυτό προήλθαν έννοιες της «άχρηστης ζωής» ή «ζωής που δεν αξίζει να ζει» που χρησιμοποιούσαν οι Ναζί. Με σκοπό «την εξάλειψη εκείνων των οποίων ο θάνατος είναι επιτακτική ανάγκη» καθότι υποδεέστεροι και αποτελούν «ξένο σώμα μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων».

Εκτιμάται ότι η δολοφονία των Εβραίων προβλέφθηκε στη διάσκεψη της Βάνζεε την οποία πραγματοποίησε το ναζιστικό κόμμα το 1942. Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1935, με την ευκαιρία του 7ου συνεδρίου του κόμματος είχε γυριστεί από τη Λένι Ρίφενσταλ (1902-2003) το ντοκιμαντέρ «Η ημέρα της ελευθερίας: Η Βέρμαχτ μας» (18’) ενώ στο συνέδριο καθορίστηκε το μέλλον των Εβραίων της Ευρώπης.

Υπό τη σκέπη του Χίτλερ, η Ρίφενσταλ γύρισε προπαγανδιστικές ταινίες που εξυμνούσαν το ναζιστικό καθεστώς, όπως «Ο θρίαμβος της θέλησης» (1934) που καταγράφει σε στιγμιότυπα το Κομματικό συνέδριο της Νυρεμβέργης του 1934. Το 1939 κινηματογράφησε την παρέλαση των νικηφόρων ναζιστικών στρατευμάτων στην Βαρσοβία. Μόλις τον προηγούμενο χρόνο είχε δηλώσει ότι για τη Νύχτα των Κρυστάλλων δεν ήταν υπεύθυνος ο Χίτλερ, ενώ για τις ανάγκες της ταινίας της «Tiefland» οι ισπανικής εμφάνισης κομπάρσοι αντικαταστάθηκαν από κρατούμενους αθίγγανους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα εξωτερικά γυρίσματα και στα εσωτερικά (Βερολίνο, 1942), πριν την εξάλειψή τους λόγω της ταυτότητάς τους (φυλή, θρησκεία).

Ο κινηματογράφος της αποτέλεσε όργανο πειθούς υπό το πρόσχημα της καταγραφής της αλήθειας. Πώς κατέγραψε ο κινηματογράφος αρκετά χρόνια μετά, την προσπάθεια εξόντωσης των Εβραίων και τις πρακτικές του Χίτλερ; Πώς πέρασε το Ολοκαύτωμα στο θέατρο, στην τέχνη γενικότερα; Αυτά είναι ερωτήματα στα οποία θα απαντήσουμε στο επόμενο σημείωμά μας.

Κεντρική φωτογραφία: Η κεντρική πύλη του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς. Πηγή: Shutterstock

ΠΗΓΗ:

Το Ολοκαύτωμα δεν αφορά μόνο τους Εβραίους. Μας αφορά όλους.

 Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο

Shutterstock

Κωνσταντίνος Χαροκόπος

27/01/2023 •

Με δέος, σεβασμό, βαθιά συγκίνηση, αλλά και ενοχές στεκόμαστε κάθε χρόνο μπροστά στην Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος. Συγκλονισμένοι από το αποτρόπαιο έγκλημα της εξόντωσης εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων, που το μοναδικό τους έγκλημα ήταν η θρησκευτική και φυλετική τους ταυτότητα. Και ντροπιασμένοι για τη σιωπή μας τόσα χρόνια.

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η μνήμη του Ολοκαυτώματος έμενε κλεισμένη στο εσωτερικό της ελληνικής εβραϊκής κοινότητας και των οικογενειών των θυμάτων. Με θρησκευτικά μνημόσυνα σε μικρούς και στενούς κύκλους, με τους ελάχιστους επιζώντες να κάθονται στις τιμητικές πρώτες σειρές και με τις οικογένειες να κλαίνε βουβά για τους δικούς τους που δεν γύρισαν ποτέ. 

Έτσι το Ολοκαύτωμα παρέμενε μια υπόθεση καθαρά εβραϊκή, με την πολιτεία απούσα και την κοινωνία σχετικά αδιάφορη. Τα στερεότυπα ενός πρωτόγονου αντισημιτισμού και μιας διάχυτης εβραιοφοβίας, που ήταν εδραιωμένα σε ολόκληρο το φάσμα της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και θρησκευτικής ζωής του τόπου, λειτουργούσαν αποτρεπτικά απέναντι στην αποδοχή της αλήθειας πως το Ολοκαύτωμα δεν αφορά μόνο τους Εβραίους, αλλά όλους μας.

Υπάρχουν δύο φράσεις του Πρίμο Λεβί, που επιβίωσε από το Άουσβιτς, οι οποίες από μόνες τους αποδομούν κάθε επιχείρημα που προσπαθεί να θεμελιώσει την άποψη πως το Ολοκαύτωμα δεν μας αφορά. 

Ο Πρίμο Λεβί περιγράφει με αυτόν τον ανατριχιαστικό τρόπο τη βουβή είσοδο των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού στο στρατόπεδο συγκέντρωσης: «Όταν μπήκαν οι πρώτοι Ρώσοι στρατιώτες στο στρατόπεδό μας, δεν χαιρετούσαν, δεν χαμογελούσαν. Έδειχναν συντετριμμένοι, όχι μόνο από οίκτο, αλλά και από ένα συγκεχυμένο αίσθημα αμηχανίας, που σφράγιζε τα στόματά τους και αλυσόδενε το βλέμμα τους μπροστά σε αυτό το μακάβριο θέαμα. Ήταν η ίδια ντροπή, η τόσο γνώριμη σε εμάς».

Και αλλού δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα για τους εγκληματίες φύλακες και εκτελεστές του στρατοπέδου: «Τα τέρατα υπάρχουν, αλλά είναι λίγα για να είναι επικίνδυνα. Οι πιο επικίνδυνοι είναι οι απλοί υπάλληλοι, πρόθυμοι να πιστέψουν και να δράσουν χωρίς να ρωτήσουν τίποτα».

Αυτές οι δύο φράσεις από μόνες τους θέτουν σε συνεχή δοκιμασία την ηθική μας συνείδηση. Υπενθυμίζοντας πως κανείς δεν είναι προφυλαγμένος απέναντι στη βαρβαρότητα, ειδικά όταν αυτή υλοποιείται από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που οργανωμένα και μεθοδικά εκτελούν ένα σχέδιο εξόντωσης εκατομμυρίων αθώων, επειδή απλά έχουν πεισθεί για την ενοχή τους. 

Αυτές οι δύο φράσεις μας απαγορεύουν να στεκόμαστε ουδέτεροι και αμέτοχοι. Μας ζητούν να γινόμαστε ασπίδα απέναντι στη ρητορική μίσους και ανάχωμα απέναντι στην επέλαση της ρατσιστικής και ξενοφοβικής ιδεοληψίας.

Σήμερα η Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος δεν αποτελεί μόνο την πιο οδυνηρή κληρονομιά του περασμένου αιώνα και το πιο άγριο αποτύπωμα ενός ασύλληπτου σε μέγεθος και μεθοδολογία προμελετημένου εγκλήματος. Αποτελεί την πιο ακραία απόδειξη για το που μπορεί να μας οδηγήσει η εύκολη και μαζική υιοθέτηση στερεοτύπων και ιδεοληψιών.  

Αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη για το που μπορεί να μας οδηγήσει η σιωπή, η ανοχή, και η αδιαφορία, μπροστά στο τέρας του μίσους, όταν αυτό δεν κοιτάζει εμάς τους ίδιους στα μάτια. 

Στο χθεσινό της άρθρο η Νεκταρία Μαραγιάννη, διερωτάται αν υπάρχουν ανθρώπινες λέξεις για να περιγράψουν το Ολοκαύτωμα; Αν θα μπορούσαν να αποδοθούν με λέξεις όσα ένιωθαν εκείνοι που στοιβάζονταν σε ένα βαγόνι με προορισμό τον αφανισμό τους, και ποιες εικόνες έχουν όσοι κατάφεραν και επέζησαν;

Αν μπορούν τα κείμενα και οι μαρτυρίες να ξορκίσουν το έγκλημα που διαπράχθηκε και που είναι η δικαιοσύνη σε όλο αυτό; Όχι μόνο για τη φύση του εγκλήματος, αλλά και για τα υπολείμματα σωμάτων που δεν θρηνήθηκαν από αγαπημένα πρόσωπα, σαν να μην υπήρξαν ποτέ, καθότι κι εκείνοι αφανίστηκαν. 

Μπορεί να μην υπάρχουν ανθρώπινες λέξεις να περιγράψουν το Ολοκαύτωμα. Όμως υπάρχουν χιλιάδες λέξεις για να περιγράψουν τις καθημερινές μάχες που οφείλουμε να δίνουμε απέναντι στους λαϊκιστές που χρησιμοποιούν το μίσος και την εχθροπάθεια σαν πολιτικά εργαλεία, στους επικίνδυνους αρχηγούς των ομάδων που επιβάλουν και νομιμοποιούν διαχωριστικές γραμμές και σε όσους ιδεολογικοποιούν τις φυλετικές και θρησκευτικές διακρίσεις προσφέροντας ένα «ηθικό» εφαλτήριο καταπάτησης της αυτοδιάθεσης, της ισονομίας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

ΠΗΓΗ: Liberal.gr