Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2025

Κρήτη, Αρχάνες 'Ηρακλείου - Η συγκινητική παρέλαση αφιερωμένη στην προσφορά των γυναικών της Πίνδου στον πόλεμο -

Με παραδοσιακές φορεσιές οι γυναίκες στις Αρχάνες της Κρήτης τίμησαν εκείνες που στάθηκαν στο πλευρό των στρατιωτών του ’40, μεταφέροντας εφόδια και θάρρος στο μέτωπο

28.10.2025, 
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, γιορτάστηκε με λαμπρότητα σε όλα τα μέρη της χώρας όπου πραγματοποιήθηκαν παρελάσεις. Πρωταγωνίστρια ήταν η Θεσσαλονίκη, λόγω της μεγαλειώδους στρατιωτικής παρέλασης.

Την ίδια ώρα, η φετινή εθνική επέτειος στις Αρχάνες της Κρήτης είχε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, καθώς γυναίκες όλων των ηλικιών παρέλασαν ντυμένες με μαντήλια και μακριές φούστες, όπως οι ηρωίδες του μετώπου που στήριξαν τον αγώνα του 1940.

Με αυτό τον τρόπο το χωριό της Κρήτης θέλησε να τιμήσει την προσφορά των γυναικών της Πίνδου στον πόλεμο, οι οποίες μέσα στο χιόνι μετέφεραν στις πλάτες τους τρόφιμα και πολεμοφόδια για να ενισχύσουν τους στρατιώτες.

Δείτε βίντεο:










ΠΗΓΗ: Protothema.gr 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
«Άγνωστο Στρατιώτη» δεν έχει μόνο η Αθήνα - Ο χάρτης με τα μνημεία πεσόντων στην Ελλάδα











































Κώστας Καραμανλής: Φόρος τιμής στους πεσόντες του ’40 σε Βουλιαράτες και Κλεισούρα, δείτε φωτογραφίες
Ο πρώην πρωθυπουργός επισκέφθηκε τα μνημεία των πεσόντων στη Βόρεια Ήπειρο – Στο μέτωπο είχε πολεμήσει και ο πατέρας του Αλέκος Καραμανλής

Λατινοπούλου: Να απολυθούν τα «σκουπίδια» εκπαιδευτικοί που λένε να καταργηθούν οι εθνικές εορτές
29.10.2025

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2025

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΤΟΥ '40.



Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΤΟΥ '40

..."Τότε η θητεία ήταν είκοσι τεσσάρων μηνών. Κατέβηκα στο Ναύπλιο και μετά με φέρανε εδώ, στο Επιτελείο της 2ας Μεραρχίας. Εμένα με έβαλαν εκεί βοηθό του γιατρού κι από εκεί και πέρα, ακολουθούσα τις σπουδές μου. Ώσπου ξαφνικά κι ενώ πηγαίναμε πολύ καλά και δεν είχαν περάσει τέσσερις μήνες μόνον από την απόλυσή μου, εξερράγη ο πόλεμος.

Ήταν 28 Οκτωβρίου το ’40 κι έγινε μια μεγάλη διαδήλωση, τρομερή. Όλη η Αθήνα, εμείς οι φοιτητές κι οι σπουδαστές από την πλατεία Αμερικής, μαζευτήκαμε διακόσιοι-τριακόσιοι και μέχρι να φτάσουμε στο Σύνταγμα γινήκαμε χιλιάδες. Με σημαίες «Ελλάδα», «Βρωμερούς Ιταλούς» κτλ. Και το πρώτο που συναντήσαμε ήταν μια μεγάλη πολυκατοικία σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο, ήταν η Ιταλική Σχολή.

Ανεβήκαμε πάνω, τα κάναμε θάλασσα, πετάξαμε έξω θρανία, βιβλία... τα κάψαμε όλα, κυριολεκτικά. Ανεβήκαμε την Πανεπιστημίου που ήταν η ιταλική εταιρία, Alitalia, η αεροπορική. Μπήκαμε μέσα, τα καταστρέψαμε έξω... Κι από εκεί, έγινε η επιστράτευσις.

Με κάλεσαν πάλι από εκεί που είχα υπηρετήσει, στο Ναύπλιο. Μπήκαμε στο τρένο και μας έβγαλε στην Καλαμπάκα. Και στην Καλαμπάκα, με νυχτερινές πορείες, για να προχωρήσουμε μέχρι το μέτωπο. Εν τω μεταξύ είχε μπει ο Γενάρης και προχωρούσε ο Γενάρης, οι Ιταλοί είχαν μπει κι είχαν καταλάβει, όπως ακούγαμε τότε, διάφορα μέρη της Πίνδου απάνω. Εκεί κατά τις 18-20 Ιανουαρίου κι εμείς βρεθήκαμε εκεί κοντά.

Άρχισε το τάγμα μας: «Nα απλωθείτε!» Ακριβώς εκεί, κοντά στο Καλπάκι. Στα ορεινά του Καλπακίου. Από εκεί και πέρα αυτοί το ‘βαλαν κυριολεκτικά στα πόδια κι άρχισαν σε άτακτο φυγή να εγκαταλείπουν τα πάντα, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Την άλλη μέρα που κατεβήκαμε εμείς κάτω εκεί για να προχωρήσουμε, γιατί πήραμε εντολή «να κυνηγάτε κατά πόδα τους Ιταλούς», εκεί είδαμε σε αυτό το οροπέδιο μέσα, εγκαταλελειμμένα βαρείς όλμους, αποθήκες με πυροβολικό, αποθήκες με ιματισμό, τρόφιμα, υγειονομικό υλικό... ακόμη και ποδήλατα είχαν μαζί τους οι Ιταλοί φέρει! Ναι!

Εκεί δε σε ένα μικρό χωριό, δε θυμάμαι πώς λεγόταν, σε ένα δέντρο πάνω, είχαν κολλήσει μια ανακοίνωση ότι από εδώ και μπρος θα αγοράζετε με λιρέτες και «τόσο» λιρέτα κάνει η δραχμή. Το έσκισα και το πέταξα αυτό το πράγμα. Είχαν εγκαταλείψει ακόμα και τα γράμματα μέσα στους σάκους των στρατιωτών, που θα έστελναν στους γονείς τους οι Ιταλοί. «Ας πάρουμε κάνα γράμμα να διαβάσουμε» και πήραμε ένα, από λίγα ιταλικά που ξέραμε. Ένα παιδί έλεγε ότι: «Προχωρούμε, σε λίγο θα καταλάβουμε τα Γιάννενα και πολύ γρήγορα θα είμαστε στην Αθήνα, από όπου θα σου γράψω πάλι».

Εμείς, αμέσως μετά, προωθηθήκαμε, τους κυνηγήσαμε, φύγανε για την Κακκαβιά αυτοί απέναντι κι εμείς στην Κακκαβιά και προχωρούσαμε. Όπως προχωρούσαμε, στον δρόμο πάνω, βλέπω μια πινακίδα: «Αργυρόκαστρον: 24 χιλιόμετρα». Και πράγματι, πήγαμε. Εν τω μεταξύ, άλλα στρατεύματα είχαν καταλάβει το Αργυρόκαστρο κι εμείς θριαμβευταί μπήκαμε στο Αργυρόκαστρο, με μία θριαμβευτική παρέλαση! Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το πράγμα. Είχε βγει χιλιάδες, εκατοντάδες Έλληνες που ζούσαν τότε εκεί στην Αλβανία, με χιλιάδες κι εκατοντάδες σημαίες. Πού τις είχαν θαμμένες αυτοί; Τραγουδούσαν τον Εθνικό Ύμνο κτλ. Σημαίες στα μπαλκόνια... Μέχρι γλυκίσματα μάς έδιναν να φάμε. Συγκίνηση, μεγάλη συγκίνηση, τρομερή. Βέβαια…

Εκεί πλέον, από το Αργυρόκαστρο μέχρι τα πρώτα ορεινά που ξεκινούσαν από εκεί για να φτάσουν στο Τεπελένι, υπήρχαν αρκετά χιλιόμετρα οροπεδίου. Έπρεπε να περάσουμε αυτά τα χιλιόμετρα. Εν τω μεταξύ, είχε αρχίσει πολύ χιόνι, κρύο και παγωνιά. Ένα μέρος τελείως άχαρο. Δεν υπήρχε ψυχή να κατοικεί εκεί πάνω.

Συνέχεια βουνά, συνέχεια λόφοι. Αυτό όμως το είχαν καλά οχυρωμένο οι Ιταλοί. Από την αριστερά πλευρά του οροπεδίου, μέχρι την άλλη. Αμέσως, ένα τάγμα δικό μας ολόκληρο ξεκινήσαμε με τα πόδια κι ανεβαίναμε σιγά-σιγά το βουνό, από τη μια πλαγιά και την άλλη, για να τους πλαγιοκοπήσουμε. Οπότε άρχισαν οι μάχες. Αλλά κι αυτοί αντέστησαν εκεί αρκετά καλά και πολέμησαν, αλλά δεν μπόρεσαν να κρατήσουν πολύ, γιατί τους χτυπήσαμε πολύ άσχημα. Αυτό το ύψωμα λεγόταν Σαφέ Ραγά κι ήταν το πιο σπουδαίο ύψωμα, 1900-2000 μέτρα υψόμετρο, που κατείχε στην περιοχή αυτή. Κι από εκεί υποχωρούσαν κι αρχίσαμε κι εμείς να προχωρήσουμε.

Κι άρχισε από τότε μια ιστορία περίπου δεκαπέντε ημερών, η πιο βάναυση ιστορία η οποία υπήρχε. Διότι επί δεκαπέντε ημέρες προχωρούσαμε μέσα στο χιόνι, στο κρύο, να καταλαμβάνουμε ένα κι ένα τα υψώματα, που άλλοτε δίνονταν μάχες κι άλλοτε τα εγκατέλειπαν, μέχρι να φτάσουμε μπροστά στο Τεπελένι.

Τη νύχτα δεν είχαμε πού να κοιμηθούμε. Βάζαμε το σακίδιο και καθόμασταν στο σακίδιο κι επειδή δεν είχε να ακουμπήσεις, ο ένας ακουμπούσε πλάτη με πλάτη και κοιμόμαστε. Και σκεπαζόμαστε με ό,τι βρήκαμε, με καμία κουβέρτα, με κανένα αντίσκηνο κτλ. Τα πόδια, όμως, ήταν εκτεθειμένα έξω στο κρύο, στην παγωνιά. Για αυτό κι έπειτα είχαμε πολλά κρυοπαγήματα. Δεν έβραζε ποτέ φαγητό. Όλα τα φαγητά που είχαμε της μέρας ήταν η ξηρά τροφή, η λεγόμενη. Γαλέτα, τυρί- κεφαλοτύρι, σταφίδα και κονιάκ. Ναι.

Τέλος πάντων, προχωρήσαμε, καταλάβαμε όλα αυτά, ώσπου πια έμενε να καταλάβουμε το τελευταίο οχυρό. Το Προγονάτι. Αυτό το κράτησαν πάση θυσία, γιατί ακριβώς απέναντι δέσποζε το πολύ καλά οχυρωμένο Τεπελένι, σιδηρόφρακτο, απέναντι. Το πρώτο εικοσιτετράωρο μάς απώθησαν πολύ με αρκετές απώλειες και το δεύτερο επανελήφθη η μάχη, καταλάβαμε αυτό το ύψωμα, το οποίο δέσποζε όλης της περιοχής.

Εκεί στο Προγονάτι, την ημέρα που έγιναν οι μάχες, έπεσαν πάρα πολλοί νεκροί δικοί μας, πάνω από πενήντα-εκατό. Νεκροί. Εγώ, εν τω μεταξύ, είχα ενταχθεί αρχηγός τραυματιοφορέων και βοηθούσα για τα κρυοπαγήματα. Μου λέει όμως ο Διοικητής, ο γιατρός, μου λέει: «Γιατρέ, έλα να δεις». Από το ύψωμα που ήδη είχαμε καταλάβει, όλες οι πλαγιές γεμάτες από κάτω νεκρούς στρατιώτες, δικούς μας και δικούς τους. Εκατοντάδες νεκροί. Και μάλιστα ακόμα ήταν ζωντανοί μερικοί, ήταν μισοσκεπασμένοι από το χιόνι με το κεφάλι έξω και το ένα χέρι χαιρετούσαν.

Κατεβήκαμε λοιπόν με φορεία και καμιά δεκαριά, δεκαπέντε στρατιώτες, βρήκαμε μερικούς τραυματίες. Μεταξύ των άλλων ήταν κι ένας Ιταλός αξιωματικός τραυματίας, ο οποίος την ώρα που περνούσα μου φωνάζει: “Au Secours! Au Secours! J'ai perdu beaucoup de sang!”, «Έχω χάσει πολύ αίμα». Τον πήραμε κι αυτόν. Τον ανεβάσαμε απάνω και τον σώσαμε.

Κι εμείς κρατήσαμε απάνω το Προγονάτι, ενώ αυτοί υποχώρησαν τελείως και μπήκαν από διάφορες προσβάσεις μέσα στο Τεπελένι. Εκεί άρχισε ανταλλαγή πυροβολικών από μακριά. Αυτό κράτησε αρκετές μέρες κι είχαμε κι αρκετούς αιχμαλώτους και μάλιστα αυτομόλους. Μόνοι τους παραδίδοντο, οκτώ-οκτώ, δέκα-δέκα... σήκωναν μια λευκή σημαία, μέσα από ατραπούς κι από μονοπάτια ερχόντουσαν στα πρώτα σημεία που κατείχαμε κάτω-κάτω: “Bono Greco”, “Poco mangiare”, «Πολύ καλοί οι Έλληνες», “No Guerra”, «Όχι πόλεμο, δε θέλουμε». Λοιπόν, ένα βράδυ με φεγγάρι, μάλιστα, θυμάμαι ενώ μεταφέραμε καμιά δεκαριά τραυματίες, μου λένε: «Πάρε κι αυτούς τους αυτομόλους». Τους πήρα με φεγγάρι και τους μετέφερα από την πρώτη γραμμή. Αυτοί ενθουσιασμένοι,
τη νύχτα τραγουδούσαν καλτσονέτες ιταλικές κτλ. “Poco Mangiare”, τους δώσαμε και φάγανε. Οι οποίοι δε θέλανε να πολεμήσανε: “No fascista, No Guerra”, «Όχι πόλεμο».

Εν τω μεταξύ, ήρθε μια μεγάλη μάστιγα, η μάστιγα των κρυοπαγημάτων. Κάθε μέρα δεκάδες, και εκατό ίσως. Εν τω μεταξύ, εγώ σαν φοιτητής ιατρικής, πήγα κοντά στον γιατρό και κάναμε μία ομάδα πρώτων βοηθειών, ας πούμε, για να ελέγχουμε τα κρυοπαγήματα. Και κάθε μέρα στέλναμε στα μετόπισθεν είκοσι έως τριάντα κρυοπαγημένων. Τα άκρα των δαχτύλων μαυρίζανε, παθαίναν νεκρώσεις και γάγγραινα των άκρων, που αυτή προχωρούσε και λίγο-λίγο έτρωγε όλο το πόδι.

Υπήρχε δε εντολή από πάνω από τη Διοίκηση να βρίσκουμε κάθε μέρα τους κρυοπαγημένους και να τους στέλνουμε εγκαίρως, αν μπορούσε να γίνει καμία θεραπεία. Αλλιώς γινόντουσαν ακρωτηριασμοί, κόβανε τα πόδια. Λοιπόν, αφού ασχολήθηκα με αυτό το πάνω, ήρθε μια διαταγή να αντικατασταθεί το τάγμα κι ως εκ τούτου εγώ δεν ξέρω τι έγινε στο Τεπελένι. Δεν έπεσε όμως ποτέ το Τεπελένι, από όσο έχω μάθει.

Και πράγματι, πήγαμε σε ένα ωραίο χωριό, νοτίως του Αργυροκάστρου, το Λιμπόχοβο. Πήγαμε εκεί κι άρχισε άλλος πόλεμος, η ψείρα. Τρομερός εχθρός η ψείρα! Να μπορέσουμε να ξεπλυθούμε, να κάνουμε ένα μπάνιο κτλ. Εκεί καθίσαμε αρκετά, ώσπου ήρθε μία διαταγή. Αποφάσισε το Γενικό Επιτελείο Στρατού να ιδρύσει μια Σχολή Εφέδρων Ανθυπολοχαγών του Πεζικού. Έτσι λοιπόν, τέσσερις από εμάς επελέγημεν για να πάμε στη Σχολή Εφέδρων Ανθυπολοχαγών. Κατόπιν τούτου, κατεβήκαμε. Από τότε λοιπόν, επί ένα μήνα, άρχισε η συστηματική εκπαίδευση. Οπότε ξαφνικά στις 6 Απριλίου, οι Γερμανοί κήρυξαν τον πόλεμο. Τι να κάνουμε εμείς;

Ήταν πια 26 Απριλίου. Είχαν μπει στην Αθήνα, είχαν υποστείλει την ελληνική σημαία από την Ακρόπολη κι είχαν ανεβάσει τη σβάστικα. Είχαν αντικαταστήσει τους φρουρούς στον Άγνωστο Στρατιώτη με δικούς του κι είχαν κάνει ένα τηλεφώνημα στον Διοικητή της Σχολής εδώ, ένας Συνταγματάρχης --κι ετοιμαζόμαστε να φύγουμε να πάμε στο σπίτι μας, είχε τελειώσει ο πόλεμος-- λέει: «Σας παρακαλώ, μη φύγετε. Διότι έλαβα μια διαταγή που είμαστε υποχρεωμένοι να παραδώσουμε τη σχολή στους Γερμανούς. Κι εγώ δε θα την παραδώσω, θα αυτοκτονήσω!» Ζαλοχώρης λεγόταν, Συνταγματάρχης. Τι να κάνουμε…

Αυτός με δάκρυα στα μάτια και με συγκίνηση, κάθισε σε μια καρέκλα κι άρχισε να βγάζει έναν λόγο για τη Σχολή Ευελπίδων, για τα θαύματα που έκαναν τόσα παιδιά που πολέμησαν και σκοτώθηκαν κτλ. Οπότε δεν πέρασε πολλή ώρα, χτύπησε πάλι το τηλέφωνο, διότι είχαν καταλάβει και το φρουραρχείο κι από εκεί τηλεφωνούσαν ότι έρχεται μια φάλαγγα για να καταλάβει τη Σχολή Ευελπίδων. Πράγματι, ήρθε η φάλαγγα αυτή και παρετάχθη μπροστά από την κεντρική είσοδο της σχολής. Από πίσω ήταν συνέχεια εκατοντάδες φορτηγά γεμάτα Γερμανούς στρατιώτες και μπροστά σε επιβατικά αυτοκίνητα, κάτι αξιωματικοί.

Δυο-τρεις αξιωματικοί ανέβηκαν, χαιρέτησαν στρατιωτικά κι όχι φασιστικά, κι εμείς τους χαιρετήσαμε. Μπήκαν στη Σχολή, τους παρέδωσε τα κλειδιά της Σχολής και τα γραφεία, καθώς και τα κτίρια της σχολής κι από εκεί με το όπλο στη θήκη μας, το πιστόλι μας, όπως προέβλεπαν η Συνθήκη, αναχωρήσαμε και φύγαμε. Αυτό ήταν το τέλος του πολέμου.

Ποτέ δεν πιστέψαμε ότι ήμαστε ηττημένοι. Πιστέψαμε ότι πάλι ήμαστε νικηταί. Γιατί είχαμε καταφέρει τόσους Ιταλούς, που σχεδόν τους είχαμε διώξει"...

Ακούστε στο παρακάτω Podcast, αυτή την τόσο γλαφυρή συγκινητική  ζωντανή ηχογράφηση, ντοκουμέντο:

https://www.istorima.org/podcasts/223/o-teleutaios-polemisths-tou-40


Περιγραφή
Οι μάχες του αλβανικού μετώπου, η είσοδος στο Αργυρόκαστρο, η παράδοση της Σχολής Ευελπίδων στους Γερμανούς.
Ο Δημήτρης Γαλαζίδης, 105 ετών, είναι από τους τελευταίους βετεράνους του 1940.
Ο αφηγητής έφυγε από την ζωή λίγες μέρες μετά τη συνέντευξη.


Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΤΟΥ '40
🇬🇷🌿🇬🇷🌿🇬🇷🌿🇬🇷🌿🇬🇷🌿🇬🇷
Διαβάστε Επίσης:

Πως η γενιά του ’30 προετοίμασε το έπος του ’40. Του 
ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ
28/10/2025

Η ελληνική γεωπολιτική ταυτότητα έχει ως συνεκτικό της ιστό το ηρωικό στοιχείο. Αυτό είναι το αόρατο νήμα...
...Ο οπλίτης των Θερμοπυλών, ο αγωνιστής του Σουλίου, ο στρατιώτης της Αλβανίας, ο αντάρτης στα βουνά του ’40 και ο μαχητής της ΕΟΚΑ λίγα χρόνια μετά, συμπολεμούν πλάι πλάι, πέρα από τον χώρο και τον χρόνο, μέσα στην ίδια πνευματική παράδοση. Αυτή η συνέχεια ηρωισμού...Είναι ο κοινός παλμός που ενοποιεί τους Έλληνες μέσα στους αιώνες και δίνει στο γένος μας ...

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ
28/10/2025

... Αυτή η ιστορική πίκρα και υπαρξιακή αγωνία βρήκε την πνευματική της έκφραση στη Γενιά του ’30, η οποία επιχείρησε να ανασυνθέσει την έννοια της ελληνικότητας...
...Κι αυτό είναι ίσως το πιο βαρύ και ταυτόχρονα το πιο τιμητικό φορτίο που κουβαλά ο Έλληνας στρατιώτης. Το να είναι δηλ....

🌿🇬🇷ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ 🇬🇷🌿μέσα στους ΑΙΩΝΕΣ 🌿🇬🇷

🌿🇬🇷Οι ΑΙΩΝΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ θα σε ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΝ🇬🇷🌿
🌿🇬🇷🌿🇬🇷🌿🇬🇷🌿🇬🇷🌿🇬🇷🌿🇬🇷🌿🇬🇷

28η Οκτωβρίου 1940: «Με το χαμόγελο στα χείλη»


Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2025

xronos weather widget

17°C
Κομοτηνή



Πρωί τής 28ης Οκτωβρίου, 'Αθήνα, 1940,
οι ανδρείοι άνδρες μας, οι κατοπινοί ήρωες του έθνους, ξεκινούν για τον πόλεμο, με το χαμόγελο στα χείλη και γράφουν ιστορία ένδοξη 🇬🇷🌿                          
Καλπάκι Ιωαννίνων. Ο «Πολεμιστής Στρατιώτης του 1940» φιλοτεχνήθηκε το 1966 από τον γλύπτη και καθηγητή του Πολυτεχνείου Λάζαρο Λάμερα. 





Γράφει η Ελισάβετ Γεωργακούδη, φοιτήτρια Νομικής ΔΠΘ  

Ποιά είναι η αξία του «ΟΧΙ» στη σύγχρονη ποχή και ποια «όχι» κατά συνέπεια καλούμαστε να κραυγάσουμε εμείς σήμερα;

Αλίμονο αν δεν γνωρίζουμε την ιστορία μας, γιατί λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι λαός που δεν έχει μέλλον!

28η Οκτωβρίου και γιορτάζουμε την εθνική επέτειο του «ΟΧΙ», ενός «όχι» που κραύγασε ομόφωνα ολόκληρος ο ελληνικός λαός και έπειτα πολέμησε γενναία τον εχθρό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ποιά είναι η αξία του στη σύγχρονη εποχή και ποια «όχι» κατά συνέπεια καλούμαστε να κραυγάσουμε εμείς σήμερα;

Θυμάμαι ως μαθήτρια στις σχολικές γιορτές να μας παρουσιάζουν λεπτομερώς τα ιστορικά γεγονότα, να μας δείχνουν ντοκουμέντα από εκείνη την εποχή και να μας διαβάζουν ποιήματα, χωρίς σχεδόν ποτέ - για να είμαι δίκαιη - κανείς να φέρνει το όχι στο σήμερα και να μας καλεί να το κάνουμε πράξη, να εμπνευστούμε από αυτό, να το βιώσουμε. Αλίμονο αν δεν γνωρίζουμε την ιστορία μας, γιατί λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι λαός που δεν έχει μέλλον! Χρειάζεται όμως να μάθουμε να δίνουμε τις δικές μας μάχες, προσωπικές και συλλογικές, στο σύγχρονο αλβανικό μέτωπο, να έχουμε θάρρος να αναγνωρίζουμε το λάθος και ωριμότητα να πράττουμε το σωστό. Γιατί ποιο άλλο μήνυμα μεταδίδει το «όχι» από την αξία της ηθικής ευθύνης, της προάσπισης του φωτός έναντι του σκότους; Αυτό το φως είναι που οφείλουμε να κρατήσουμε όλοι στις ψυχές μας.

Μιλώντας για φως, θα ήθελα να καταθέσω ιστορίες για τους δικούς μου ήρωες του ’40. Είναι ο παππούς Φώτης, που παρά το όνομά του έχασε πράγματι το φως του στο αλβανικό μέτωπο, καθώς τυφλώθηκε στο ένα του μάτι και στην πορεία της ζωής του και στο δεύτερο. Από τις διηγήσεις, ωστόσο, του πατέρα μου νιώθω ότι έβλεπε με τα μάτια της ψυχής του, ίσως πιο καθαρά και φωτεινά απ’ όλους μας. Ο παππούς Σωτήρης, ο άλλος παππούς του πατέρα μου, πολεμούσε στην Αλβανία, όταν γεννήθηκε η πρώτη του κόρη. Την ονόμασαν Νίκη, για να γευτεί η Ελλάδα την πολυπόθητη Νίκη και την επόμενη κόρη Ειρήνη, για να επέλθει η σωτήρια Ειρήνη. Ο ίδιος μάλιστα όταν κινδύνευσε από βλήμα ενός πολυβόλου, σώθηκε χάρη σε μία εικόνα της Παναγίας που είχε πάνω του, καθώς η σφαίρα πέρασε από δίπλα. Έτσι, έταξε μία εικόνα στην Παναγία, την οποία και της αφιέρωσε. Σήμερα η ίδια εικόνα βρίσκεται στο σπίτι μας στο χωριό. Αυτοί είναι ήρωες και πόσοι άλλοι άσημοι που οφείλουμε να τιμούμε παρόλο που δεν τους γνωρίζουμε.

Ας κρατήσουμε το φως και ας έχουμε «πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας», όπως προτρέπει ο εθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός! Οι πρόγονοί μας το έκαναν δίνοντας τη ζωή τους. Είμαι βέβαιη πως κι εμείς απλώς με το παράδειγμά μας μπορούμε. Ο τρόπος είναι απλός: σεβόμαστε τον διπλανό μας, προωθούμε τον διάλογο, σεβόμαστε το περιβάλλον μας, διατηρούμε καθαρό τον τόπο μας, προάγουμε την προσβασιμότητα, ενημερωνόμαστε για τις εξελίξεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, είμαστε ενεργοί πολίτες και κατ’ επέκταση ενσυνείδητοι άνθρωποι.

Χρωστάμε στον εαυτό μας να έχουμε την ίδια αμείωτη λαχτάρα προς υπεράσπιση όχι μόνο της πατρίδας μας, αλλά εν γένει των ιδανικών μας.

Η 28η Οκτωβρίου κάθε χρόνο μας καλεί να μάθουμε να προσφέρουμε, να αγωνιζόμαστε, να μην ξεχνάμε, να λέμε «ΟΧΙ»… Την ίδια μέρα μάλιστα εορτάζεται η Αγία Σκέπη της Παναγίας, που συνδράμει πάντοτε τον ελληνικό λαό στους δίκαιους αγώνες του. Ας μας σκεπάζει λοιπόν η Παναγία μας, ώστε να είμαστε «με το χαμόγελο στα χείλη», όπως ήταν οι στρατιώτες μας που έφευγαν τότε στο μέτωπο!

Χρόνια πολλά!

ΠΗΓΗ: xronos.gr

Διαβάστε επίσης:


1940-Η πρώτη νίκη στον Γράμμο και το «καραβάνι» με τα 75 γαϊδουράκια. Η βοήθεια των γυναικών και αγοριών του Νεστορίου ήταν μια από τις σημαντικές στιγμές του ελληνοϊταλικού πολέμου.



https://voiceofthelambs.blogspot.com/search/label/%CE%91%CE%A6%CE%91%CE%9D%CE%95%CE%99%CE%A3%20%CE%97%CE%A1%CE%A9%CE%95%CE%A3

...Γι’ αυτούς η νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή Λιώναν το σίδερο, μασούσανε τη γης O Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτόμαρο ...

Αριστερά ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Οδυσσέας Αλεπουδέλης, ο Νομπελίστας ποιητής, Οδυσσέας Ελύτης. Έσωσε τη ζωή του ηθοποιού Λάμπρου Κωνσταντάρα, ο οποίος τραυματίστηκε στο μέτωπο και μόλις έγινε καλά, ζήτησε να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή.




Γιατί ο Μουσολίνι επέλεξε να επιτεθεί στην Ελλάδα την 28η Οκτωβρίου - Ήθελε φασιστικό περίπατο αλλά βούλιαξε στα χιόνια της Πίνδου.

'Ομως: «οι φασιστικές φιλοδοξίες βούλιαξαν μέσα στο χιόνι της Πίνδου, και η “πορεία προς τη δόξα” μετατράπηκε σε πορεία προς την ήττα».


Η ημερομηνία-σύμβολο του φασιστικού καθεστώτος έγινε τελικά επέτειος της αποτυχίας του.

#28η_Οκτωβρίου_1940  🌿🇬🇷 #ΟΧΙ 🌿🇬🇷

Συνέλληνες #ΧΡΟΝΙΑ_ΠΟΛΛΑ🌿🇬🇷

'Ημέρα Εθνικής μνήμης🌿🇬🇷 και Τιμής 🌿🇬🇷

Τιμή & δόξα στους 'Ηρωες αγωνιστές του 1940🌿🇬🇷

Ο μεγάλος 'Εθνικός αγώνας που άρχισε την #28η_Οκτωβρίου_1940 υπήρξε ένας αγώνας μοναδικός όπου η Ελλάδα είχε τις περισσότερες ημέρες αντίστασης‼️


ΗΜΕΡΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ 

Ελλάς:                  219  ημέρες 

Νορβηγία              61 ημέρες 

Γαλλία (Υπερδύναμη)  43 ημέρες

Πολωνία                 30 ημέρες 

Βέλγιο                       8 ημέρες 

Ολλανδία                 4 ημέρες 

Γιουγκοσλαβία      3 ημέρες 

Δανία                        0 ημέρες



(Οι Δανοί παραδόθηκαν σ' έναν μοτοσικλετιστή του #Χίτλερ ο οποίος μετέφερε στον Δανό βασιλιά, αίτηση του #Χίτλερ για διέλευση των ναζιστικών στρατευμάτων, ο Δανός βασιλιάς σε ένδειξη υποταγής παρέδωσε το στέμματου στον μοτοσικλετιστή για να το πάει στο Βερολίνο, στον ….Χίτλερ)

Τσεχοσλοβακία  0 ημέρες

Λουξεμβούργο    0 ημέρες

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ  

Οι νεκροί Έλληνες στρατιώτες ανήλθαν κατά την διάρκεια των 219 ημερών  στους 13.676.

Αλβανοί:1165 (Πάργα Μαργαρίτιο, Παραμυθία)

Ιταλοί:8χ.λ. Boύλγαροι:25χλδ, Γερμανοί:50χ.λδ

Συνολικές απώλειες σε %επί του πληθυσμού (εκτελέσεις, κακουχίες, μάχες).Κατά την διάρκεια της 4πλής κατοχής που ακολούθησε, οι ανθρώπινες απώλειες πάσης φύσεως, ήσαν: 'Ελλάδα=10% 750χ.λ. Σοβ. Ένωση= 2,8% Ολλανδία = 2,2%.Γαλλία =2%  Πολωνία=1,8%

Γιουγ/σλαβία= 1,7%

Βέλγιο=1,5%.

Την  επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 δεν πρέπει να την προσπερνάμε επιπόλαια & χωρίς εθνική υπερηφάνεια. 'Αντίθετα, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά που απειλείται η εθνική μας ανεξαρτησία και η εδαφική μας ακεραιότητα πρέπει να την κάνουμε λάβαρο ιερό και αφετηρία των προσπαθειών μας για τη διαφύλαξη της εθνικής μας υπόστασης🌿

Σήμερα, πάνω απ' όλα, πρέπει να δείξουμε το δρόμο των ιδανικών που δημιούργησε το ‘’1940’’ και να μεταδώσουμε όλα αυτά στις νέες γενιές🌿 Είναι το χρέος μας, ο φόρος τιμής, στις ηρωικές στρατιές των προγόνων μας.

Γιατί όποιος λαός ξεχνά την ιστορία του χάνεται...

Ποτέ δεν πρέπει όμως να λησμονούμε ότι εκείνοι οι ήρωες εκτός από την πίστη στην πατρίδα είχαν ακλόνητη πίστη στην #Παναγία & εκείνη έκανε το θαύμα της έχοντάς τους υπό την Σκέπη της την Αγία & την Ιερή Προστασία της🙏

Τιμή και Δόξα στούς 'Ηρωες του '40 🌿🇬🇷🌿

🇬🇷 Ψηλά τη Σημαία 🇬🇷

#Επος_του_40 #ΕποςτουΣαράντα

Διαβάστε σχετική μας ανάρτηση ΕΔΩ:

https://voiceofthelambs.blogspot.com/search/label/28%CE%B7%20%CE%9F%CE%9A%CE%A4%CE%A9%CE%92%CE%A1%CE%99%CE%9F%CE%A5%201940










Αναδημοσιεύουμε από 
Πρώτο Θέμα 

Γιατί ο Μουσολίνι επέλεξε να επιτεθεί στην Ελλάδα την 28η Οκτωβρίου - Ήθελε φασιστικό περίπατο αλλά βούλιαξε στα χιόνια της Πίνδου

Η συγκεκριμένη ημέρα αποτελούσε την επέτειο ανόδου του φασιστικού καθεστώτος στην εξουσία με τη λεγόμενη «πορεία προς τη Ρώμη»


Γιώργος Μιχαηλίδης
27.10.2025, 
Η επιλογή της 28ης Οκτωβρίου ως ημέρας επίθεσης της φασιστικής Ιταλίας στην Ελλάδα μόνο τυχαία δεν ήταν. Πέρα από το γεγονός πως ο Μουσολίνι ήθελε να τονώσει το διεθνές προφίλ του με μία εμφατική νίκη στην Ευρώπη και να ανταγωνιστεί τον σύμμαχό του, Αδόλφο Χίτλερ, ήθελε και για εσωτερική κατανάλωση να γιορτάσει μία σημαντική επέτειο για το φασιστικό κόμμα. Επέλεξε την Ελλάδα, αλλά όπως έδειξε η Ιστορία δεν του βγήκε και πολύ καλά… Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Στις 28 Οκτωβρίου 1922, ο Μπενίτο Μουσολίνι και οι φασιστικές του ομάδες πραγματοποίησαν την περιώνυμη «Πορεία προς τη Ρώμη». Το γεγονός αυτό – ένα είδος «ψευδοπραξικοπήματος» όπως χαρακτηρίστηκε μεταγενέστερα – έμεινε στην ιστορία ως ο τρόπος με τον οποίο ο Μουσολίνι ανήλθε στην εξουσία.


Επί τρεις ημέρες (27–29 Οκτωβρίου 1922) οι μελανοχίτωνες συγκεντρώνονταν έξω από τη Ρώμη, ασκώντας πίεση στην τότε εύθραυστη ιταλική κυβέρνηση.

Φωτογραφία από την Πορεία προς τη Ρώμη. Ο Μουσολίνι στο κέντρο

Τελικά, στις 29 Οκτωβρίου ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ’ αποφάσισε να μην αντισταθεί: αντί να υπογράψει διάταγμα έκτακτης ανάγκης, κάλεσε τον Μουσολίνι να σχηματίσει κυβέρνηση, ενώ περίπου 25.000 φασίστες παρήλαυναν στους δρόμους της πρωτεύουσας. Η μεταβίβαση της εξουσίας πραγματοποιήθηκε ουσιαστικά δίχως μάχη, με όλες τις συνταγματικές τυπικότητες – γεγονός που αργότερα η φασιστική προπαγάνδα παραποίησε, παρουσιάζοντάς το ως δυναμική κατάληψη της Ρώμης.

Έτσι, ο Μουσολίνι έγινε πρωθυπουργός και σταδιακά εδραίωσε το καθεστώς του: αρχικά κυβέρνησε με κοινοβουλευτικό μανδύα, αλλά ως το τέλος του 1926 είχε καταλύσει κάθε δημοκρατική ελευθερία, επιβάλλοντας μονοκομματική δικτατορία που θα διαρκούσε μέχρι το 1943.
Η 28η Οκτωβρίου καθιερώθηκε στη φασιστική Ιταλία ως επετειακή ημέρα-σύμβολο της “Marcia su Roma” – της Πορείας προς τη Ρώμη – δηλαδή ως γενέθλιος ημέρα του φασιστικού καθεστώτος.

Η ειρωνεία της Ιστορίας

Η επιλογή του Μουσολίνι να επιτεθεί την 28η Οκτωβρίου – ημέρα-ορόσημο για τον ιταλικό φασισμό – με σκοπό να υπενθυμίσει θριαμβευτικά την ισχύ του καθεστώτος του, κατέληξε σε μπούμερανγκ.

Το ίδιο βράδυ της εισβολής, ο δικτάτορας συναντήθηκε με τον Χίτλερ στη Φλωρεντία για να ανακοινώσει «με καμάρι» ότι ξεκίνησε πόλεμο κατά της Ελλάδας. Ωστόσο, αντί για μια νέα λαμπρή νίκη, η εκστρατεία σηματοδότησε την αρχή της πτώσης του φασισμού.
Μπενίτο Μουσολίνι και Αδόλφος Χίτλερ

Όπως έγραψε γλαφυρά ένας ιστορικός, «οι φασιστικές φιλοδοξίες βούλιαξαν μέσα στο χιόνι της Πίνδου, και η “πορεία προς τη δόξα” μετατράπηκε σε πορεία προς την ήττα». Η ημερομηνία-σύμβολο του φασιστικού καθεστώτος έγινε τελικά επέτειος της αποτυχίας του.

Η επίθεση στην Ελλάδα και το φιάσκο του «κεραυνοβόλου πολέμου»

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940, η φασιστική Ιταλία έστειλε τελεσίγραφο στην Αθήνα απαιτώντας την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού και ουσιαστικά την παράδοση ελληνικών εδαφών.


Η απάντηση του πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά ήταν αρνητική με το «Λοιπόν έχουμε πόλεμο» και συνοψίστηκε στο ιστορικό «ΌΧΙ» που εξέφραζε τη βούληση όλων των Ελλήνων για μη παράδοση.

Χωρίς καθυστέρηση, από τις 5:30 το πρωί οι ιταλικές μεραρχίες που στάθμευαν στην Αλβανία εξαπέλυσαν επίθεση κατά μήκος των ελληνοαλβανικών συνόρων. Ο Μουσολίνι είχε συγκεντρώσει περίπου 135.000 στρατιώτες απέναντι σε μόλις 35.000 επιστρατευμένους Έλληνες τις πρώτες μέρες της σύρραξης.

Η φασιστική ηγεσία και ο τύπος στην Ρώμη παρουσιάζαν την εκστρατεία ως έναν περίπατο: μιλούσαν για μια εύκολη και κεραυνοβόλα νίκη που θα ολοκληρωνόταν μέσα σε 3 ημέρες. Την παραμονή της εισβολής, οι ιταλικές εφημερίδες μάλιστα πανηγύριζαν την επερχόμενη επέκταση της «νέας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας». «Η Ιταλία σπάει τα δεσμά των Άγγλων στα Βαλκάνια» και «Η Ελλάδα θα δεχθεί τον ιταλικό πολιτισμό» ήταν μερικοί από τους θριαμβολογικούς τίτλους τους

Η πραγματικότητα, ωστόσο, διέψευσε πανηγυρικά τις φασιστικές προσδοκίες. Αντί για μια γρήγορη κατάρρευση, η Ελλάδα πρόβαλε σθεναρή αντίσταση στα βουνά της Ηπείρου και της Πίνδου.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες η ιταλική προέλαση καθηλώθηκε. Ήδη από τις 14 Νοεμβρίου ο ελληνικός στρατός πέρασε στην αντεπίθεση, αναγκάζοντας τις ιταλικές δυνάμεις σε υποχώρηση.
Το αδύναμο, φτωχό αλλά αποφασισμένο ελληνικό έθνος όχι μόνο απέκρουσε την εισβολή, αλλά μέχρι τα τέλη του 1940 είχε προωθηθεί βαθιά σε αλβανικό έδαφος, απελευθερώνοντας σημαντικές πόλεις της Βορείου Ηπείρου (όπως την Κορυτσά, το Αργυρόκαστρο και την Χειμάρρα).
Η αιφνιδιαστική αυτή επιτυχία των Ελλήνων αποτέλεσε την πρώτη ήττα του Άξονα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – την πρώτη συμμαχική νίκη που ανύψωσε το ηθικό των λαών της Ευρώπης.

Ο ίδιος ο Μουσολίνι, αντί να πανηγυρίσει μια εύκολη νίκη, βρέθηκε σε δύσκολη θέση: η στρατιωτική του επιχείρηση είχε εξελιχθεί σε φιάσκο.
Τον Μάρτιο του 1941 οι Ιταλοί πραγματοποίησαν μια ύστατη μεγάλη επίθεση (την επονομαζόμενη «Εαρινή Επίθεση») για να αντιστρέψουν την κατάσταση, όμως απέτυχαν και πάλι. Τελικά, χρειάστηκε η επέμβαση της ναζιστικής Γερμανίας τον Απρίλιο του 1941 για να καμφθεί η ελληνική αντίσταση και να κατακτηθεί η Ελλάδα – μια εξέλιξη που, ωστόσο, πιστοποίησε ότι ο Μουσολίνι δεν μπορούσε να νικήσει μόνος του τον μικρό αντίπαλο που είχε αρχικά περιφρονήσει.
ΠΗΓΗ: