Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2025

4 Ιανουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα Braille / Μια ημέρα αφιερωμένη στον Louis Braille.

Αναδημοσιεύουμε από:
www.catisart.gr

4 Ιανουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα Braille / Μια ημέρα αφιερωμένη στον Louis Braille

Η Ένωση Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδας γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Braille στις 4 Ιανουαρίου, μια ημέρα αφιερωμένη στον Louis Braille, εφευρέτη του συστήματος που έχει επιτρέψει σε εκατομμύρια ανθρώπους με προβλήματα όρασης να επικοινωνούν, να εκπαιδεύονται και να ενσωματώνονται ενεργά στην κοινωνία.

Η Παγκόσμια Ημέρα Braille μας υπενθυμίζει τη σημασία της προσβασιμότητας και της ένταξης για όλους, ανεξαρτήτως των φυσικών τους ικανοτήτων αλλά και της κοινωνικής και ισότιμης ένταξης των ατόμων με προβλήματα όρασης.












Η Ένωση Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδας, ενημερώνει ότι:H ελληνική γραφή Braille αναγνωρίζεται ως τρόπος γραφής των Ελλήνων τυφλών πολιτών και θεσπίζεται η υποχρέωση του κράτους να λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα για την προώθησή της και την κάλυψη όλων των αναγκών επικοινωνίας των ως άνω πολιτών (άρθρο 65 του Ν. 4488/2017)
Οι υπεύθυνοι των καταστημάτων οφείλουν να εξασφαλίζουν την πληροφόρηση ατόμων με αναπηρία επί του τηρούμενου τιμοκαταλόγου, εξασφαλίζοντας έτσι την πρόσβαση στην πληροφόρηση και διευκολύνοντας τις συναλλαγές τους (άρθρ. 70 ΥΑ/91354/17 του υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης)
Κατοχυρώνεται το δικαίωμα των τυφλών ατόμων, να συνοδεύονται από ειδικά εκπαιδευμένο σκύλο βοήθειας, σε όλες τις εγκαταστάσεις, ιδιωτικές ή δημόσιες και στα μέσα μεταφοράς. Οι σκύλοι βοήθειας, εφόσον φέρουν λουρί χειρισμού, μπορούν να μεταφέρονται στα μέσα μεταφοράς χωρίς κλουβί μεταφοράς και χωρίς φίμωτρο, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους

Για την επίτευξη της ισότητας στην πληροφόρηση, η ΕΕΚΕ έχει προσθέσει λειτουργίες στην ιστοσελίδα της για την προσβασιμότητα των ΑμεΑ, με την προσθήκη της μπάρας «Ευκλείδης» και την εγκατάσταση υπηρεσίας μετατροπής κειμένου σε ομιλία.

Ταυτόχρονα εκδόσεις, όπως, «Το Αλφαβητάρι του Καταναλωτή» και «Αλφαβητάρι του Ταξιδιώτη» έχουν μετατραπεί σε μορφή Braille και διανεμηθεί δωρεάν σε βιβλιοθήκες τυφλών, ενώ έχουν μετατραπεί και σε ηχογραφημένο βιβλίο ηλεκτρονικής μορφής (CD, DVD,USB).

Τέλος, ειδική μνεία στα δικαιώματα των ταξιδιωτών με μειωμένη κινητικότητα/αναπηρία μπορεί κάποιος να διαβάσει σε κάθε υποενότητα στο Αλφαβητάρι του Ταξιδιώτη της ΕΕΚΕ

Ευχόμαστε να γινόμαστε μάρτυρες ολοένα και περισσότερων ενεργειών από την πλευρά της Πολιτείας, με σκοπό την εξάλειψη κάθε μορφής ανισότητας, σε οποιοδήποτε τομέα, με όποια προέκταση αυτή λαμβάνει εντός της κοινωνίας.

Μπορείτε πάντα να επικοινωνείτε με την Ένωση Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδας, υποβάλλοντας ερωτήματα, αναφορές ή καταγγελίες, στα παρακάτω στοιχεία επικοινωνίας:

On line φόρμα υποβολής καταγγελίας: https://eeke.gr/epikinonia/kataggelies/

e-mail: info@eeke.gr
Τel: 210-8817730
Web: www.eeke.gr


Ο Λουί Μπράιγ γεννήθηκε στο Κουβρέ, ένα μικρό χωριό τριάντα χιλιόμετρα ανατολικά του Παρισιού, στις 4 Ιανουαρίου 1809. Η οικογένειά του ήταν σχετικά ευκατάστατη, καθώς ο πατέρας του εκτός από αγρότης, ασχολείτο με το εμπόριο δερμάτων και εξαρτημάτων αλόγων.

Σε ηλικία τριών ετών τυφλώθηκε και από τα δύο μάτια, από αστοχία ενός εργαλείου, που περιεργαζόταν στο εργαστήριο του πατέρα του. Το ατύχημά του αυτό, που ήταν καθοριστικό για την ζωή του, δεν τον εμπόδισε να σπουδάσει μουσική και να γίνει ένας εξαίρετος οργανίστας και τσελίστας.
Το 1819 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για να φοιτήσει στο Εθνικό Ινστιτούτο για Τυφλά Παιδιά και από το 1826 άρχισε να διδάσκει εκεί. Ο Μπράιγ ενδιαφέρθηκε για ένα σύστημα γραφής, που παρουσίασε στη σχολή ο Σαρλ Μπαρμπιέ και στο οποίο ένα κωδικοποιημένο σύστημα με τελείες αποτυπωνόταν ανάγλυφα σε χαρτόνι.

Στα δεκαπέντε του χρόνια επεξεργάστηκε μια παραλλαγή αυτού του συστήματος, που γραφόταν με ένα απλό όργανο, και ικανοποιούσε τις ανάγκες των τυφλών. Δημοσίευσε πραγματείες για το σύστημα αυτό το 1829 και το 1837.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του προσβλήθηκε από φυματίωση και πέθανε σε ηλικία 43 ετών, στο Παρίσι, στις 6 Ιανουαρίου 1852. Τάφηκε αρχικά στη γενέτειρά του και αργότερα τα λείψανά του διακομίστηκαν και ενταφιάστηκαν στο Πάνθεον, στο θρησκευτικό μαυσωλείο των Παρισίων, όπου «αναπαύονται» οι επιφανείς Γάλλοι.
Πηγή: SanSimera.gr










Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2025

Πώς οι πρωτοχρονιάτικοι στόχοι επηρεάζουν την ψυχολογία μας;

Έργο του Ηρακλειώτη εικαστικού 
Ρουσσέτου Παναγιωτάκη
ΤΟ ΣΤΟΛΙΣΜΕΝΟ ΔΕΝΔΡΟ ΤΗΣ ΑΓΡΙΕΛΙΑΣ ΕΘΙΜΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ
"Η ΕΙΡΕΣΥΩΝΗ "

🎄ήταν ένα κλαδί αγριελιάς, πάνω στο οποίο κρεμούσαν λευκές και κόκκινες 🎀κορδέλες από μαλλί προβάτου πάνω στις οποίες έδεναν κάθε λογής καρπούς, από την φθινοπωρινή σοδειά:

σύκα, αποξηραμένα φρούτα, αμύγδαλα, καρύδια, δημητριακά, βελανίδια, ρόδια, μέλι, λάδι, κάστανα, ψωμί και πολλά άλλα (εκτός από μήλα και αχλάδια).

🎀Η κόκκινη κορδέλα λέγεται ότι συμβόλιζε το αίμα των ανθρώπων και η λευκή το αίμα των θεών.

Η λέξη Ειρεσιώνη προέρχεται από το είρος= έριον, μαλλί. είναι κλάδος αγριελιάς.

Η κίνηση αυτή ήταν έκφραση ευχαριστίας για την γονιμότητα του έτους που τελείωνε και παράκληση για εξακολούθηση της γονιμότητας και κατά το επόμενο.

Η Ειρεσιώνη ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα, τον Ήλιο και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη και Ειρήνη).
🎀🎄🎀🎄🎀🎄🎀🎄🎀🎄🎀
Πρόκειται για ένα τμήμα ψηφιδωτού δαπέδου του 4ου αι. μ.Χ. από την Αλικαρνασσό της Μικράς Ασίας που ανακαλύφθηκε το 1857 Σήμερα βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο.
🎄🎀🎄🎀🎄🎀🎄🎀🎄🎀🎄
Πώς οι πρωτοχρονιάτικοι στόχοι επηρεάζουν την ψυχολογία μας;


Τα Χριστούγεννα, και η αναμονή κάθε νέας χρονιάς, συνοδεύονται από την αίσθηση οτι ένας κύκλος έκλεισε κι ένας καινούργιος στέκεται προ των πυλών. Είναι για τους περισσότερους από εμάς μια επιφορτισμένη συναισθηματικά περίοδος, οπού καλούμαστε να αποχαιρετίσουμε συνειδητά το παρελθόν και να προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας για κάτι καινούργιο:
μια ανανεωτική αρχή, μια διαφορετική εξέλιξη, ένα αποφασιστικό προχώρημα.
Κι όσο κι αν τα προχωρήματα, πάντα υποσχόμενα και εξιδανικευμένα, μας γεμίζουν αισιοδοξία, ενέχουν στην ουσία τους θλίψη και κατήφεια, λόγω του επικείμενου αποχωρισμού από όσα έχουμε μάθει, συνηθίσει, ιδιοποιηθεί.
Και όλο αυτό, συμβαίνει ειρωνικά, υπό το φώς λαμπιόνων, κεριών και πυροτεχνημάτων.

Στην εξίσωση της θλίψης των Χριστουγέννων, πέρα από το βάρος του αποχωρισμού, έρχεται να προστεθεί, ο εκ του πολιτισμού επιβεβλημένος ετήσιος απολογισμός μας.
Τί κατακτήσαμε τη χρονιά που πέρασε;
Πόσο εξελιχθήκαμε;
Πετύχαμε τους στόχους μας; Οι στόχοι είναι μια έννοια που συνδέεται σε διάφορα επίπεδα με το κλείσιμο της χρονιάς.
Οι αριθμοί της τελευταίας αναφοράς του Statistic Brain Research Institute δείχνουν οτι 41% Αμερικανών πολιτών επιλέγει να θέσει, αυτή την περίοδο του χρόνου, στόχους προς επίτευξη για την επικείμενη χρονιά.
Από την άλλη, οι στόχοι συμπορεύονται συνήθως με μια όμοια με αυτήν των Χριστουγέννων αμφιθυμία. Όσο στεκόμαστε πίσω τους, διακατεχόμαστε από αισιοδοξία και ανυπομονησία για την επίτευξή τους. Όσο περνάμε μπροστά τους, από αγωνία και ανησυχία.

Η ώρα της κρίσης έχει την ικανότητα όλους να τους αναστατώνει, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Βέβαια, στην ευτυχή συνειδητοποίηση της εύνοιάς της, με επιτευγμένα όλα τα περσινώς στοχοθετημένα σχέδια, η αναστάτωση που επιφέρει είναι ομολογουμένως ευχάριστη. Πόσο συχνή είναι όμως αυτή η ευχάριστη έκβαση στην περίπτωση των πρωτοχρονιάτικων στόχων;

«Να είμαι καλύτερη μητέρα, να τρώω πιο υγιεινά, να γυμνάζομαι περισσότερο, να κόψω το κάπνισμα, να επεκτείνω την επιχείρηση μου, να απολαμβάνω περισσότερο τη ζωή…»,
είναι μερικοί από τους πιο συνηθισμένους στόχους που ευχόμαστε να έχουμε πετύχει κάθε «του χρόνου» τέτοια μέρα.
Πολλοί ερευνητές έχουν ασχοληθεί με το παράδοξο φαινόμενο των πρωτοχρονιάτικων στόχων. Λίγοι, όσοι από εμάς τους πετυχαίνουμε τελικά.
Ποια είναι εκείνη η παράλογη ιδιότητα που μας κάνει να θέτουμε τόσο αισιόδοξα στόχους που, για τους περισσότερους από εμάς, προδιαγράφουν σχεδόν νομοτελειακά την εν τέλει απογοήτευση μας από την αδυναμία μας να τους πετύχουμε;

Ως κοινός παράγοντας των παραπάνω στόχων διαφαίνεται η ευχή για μια εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού μας, όχι σε μελλοντική προοπτική, αλλά στον παρόντα χρόνο.
Η μητέρα που εύχεται να γίνει καλύτερη μητέρα, ουσιαστικά δεν οργανώνει μια στοχοθεσία για να το επιτύχει σταδιακά στο μέλλον, αλλά επισημαίνει στον εαυτό της ότι στο παρόν δεν είναι ικανοποιητικά καλή μητέρα. Όχι «του χρόνου», αλλά εδώ και τώρα θα ήθελε να είναι καλύτερη μητέρα.
Ο άνδρας που εύχεται να γυμνάζεται εντατικότερα,
δεν προβλέπει με ποια μέσα θα το επιτύχει αυτό (χρόνος, τρόπος, τόπος), αλλά επισημαίνει τις υποκειμενικές ελλείψεις του τη στιγμή που διατυπώνει τον στόχο του, αντανακλώντας -και συνάμα τροφοδοτώντας- την απογοήτευση από τον εαυτό του.

Οι παραπάνω στόχοι, λοιπόν, μοιάζουν περισσότερο με δηλώσεις μη αποδοχής του εαυτού μας στο εδώ και τώρα, παρά με πραγματικά εγχειρήματα επίτευξης στο μέλλον.
Ο καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, Peter Herman, αναφέρεται στην παραπάνω πρακτική ως « σύνδρομο εσφαλμένης ελπίδας ».
Σύμφωνα με τον ίδιο, έχουμε την τάση να θέτουμε μη ρεαλιστικούς στόχους, που βρίσκονται σε απόλυτη απόκλιση από την ενδόμυχα σχηματισμένη αυτοεικόνα μας.
Ανάλογος ψυχολογικός μηχανισμός εντοπίζεται στις θετικές διαβεβαιώσεις του εαυτού μας, που διατυπώνουμε συνήθως λίγο πριν μια σημαντική αναμέτρηση ή μετα από μια αποτυχία, και αφελώς αποβλέπουν στη βελτίωση της αυτοεκτίμησής μας.
Ωστόσο η λειτουργία τους, όχι μόνο είναι αναποτελεσματική, αλλά επιφέρει και επιβλαβείς συνέπειες για την πρόσληψη της αυτοεικόνας, τονίζοντας την απόρριψη του ενεστώτα εαυτού μας και καταρρακώνοντας την αυτοεκτίμησή μας.



Η αυτοεκτίμηση και η αποδοχή του εαυτού μας είναι βασικές προϋποθέσεις για τη δέσμευση και την αφοσίωση στη φροντίδα του.
Κανένας δεν μπορεί να φροντίσει και να προσφέρει με διάρκεια και ουσία σε κάποιον, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα την επακολουθούμενη διαδικασία προσφοράς και σκληρής δουλειάς, αν δεν τον αποδέχεται.
Αντίθετα, αν συμφιλιωθούμε με ό,τι είμαστε, θα μπορέσουμε και να θέσουμε ρεαλιστικούς, συγκεκριμένους και επιτεύξιμους στόχους και να επωμιστούμε το βάρος της προσπάθειας για εξέλιξη και αλλαγή.

Η σύνθετη διαδικασία συμφιλίωσης με τον εαυτό μπορεί επακολούθως να επιστεγαστεί με ευγενική και ασφαλή στοχοθεσία:
«Δεν είμαι κακή μητέρα, αλλά μπορώ να προσπαθήσω να περνάω περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μου».
Πρέπει επίσης να γίνει πιο συγκεκριμένη:
«Θα προσπαθήσω να τους αφιερώνω σταθερά μισή ώρα την ημέρα, πριν κοιμηθούν».
Επιπλέον, να είναι ρεαλιστική:
« Μπορεί να μην το καταφέρνω πάντα, αλλά θα προσπαθήσω να αναπληρώνω τα Σαββατοκύριακα».
Τέλος, δεν θα μπορούσε να λείπει η συνεχής επιβράβευσή μας για όσα προσπαθούμε, αλλά και η ανοχή για όσα δεν πραγματώσαμε ακόμα.

Η φωταγωγημένη περίοδος των Χριστουγέννων, οι κοινωνικές επιταγές ευτυχίας και λάμψης αποκαλύπτουν από μόνα τους τη σκοτεινή και ανομολόγητη θλίψη αυτής της παράδοξης στιγμής αποχαιρετισμών και κρίσεων.

Στο τέλος κάθε χρονιάς, οφείλουμε πρώτα απ’όλα έναν θετικό απολογισμό.
Κάτι πετύχαμε περισσότερο και κάτι λιγότερο. Δεν πειράζει, του χρόνου πάλι.

Από: Clicktotherapy
Αφροδίτη Καψαρίδη

Η Αφροδίτη Καψαρίδη είναι ψυχολόγος, απόφοιτη του Πάντειου Πανεπιστημίου με μεταπτυχιακές σπουδές στην Κοινωνική και Κλινική Ψυχολογία από τη Λωζάννη. Έχει εργαστεί ερευνητικά στα Πανεπιστήμια της Γενεύης και της Λωζάννης, καθώς και στο Ψυχιατρικό Τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Λωζάννης, CHUV. Ειδικεύεται στην Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεία και στην Ψυχοθεραπεία βασισμένη στην Εννόηση. Είναι επιστημονικά υπεύθυνη του Clicktotherapy και εργάζεται ως ψυχολόγος με έφηβους και νέους στην Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου CHUV στην Ελβετία. Τα άρθρα της προσφέρουν ειδικευμένες γνώσεις στις ερευνητικές της εμπειρίες και στην κλινική πράξη με έμφαση στην ψυχοθεραπευτική κατανόηση.