«Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει…»..είναι τα λόγια του Κωστή Παλαμά, από τον "Δωδεκάλογο του Γύφτου" που έγραψε, με αφορμή την Άλωση της Πόλης,από τους Οθωμανούς, σαν σήμερα, την αποφράδα Τρίτη στις 29 Μαίου το 1453...

Νωπογραφία του 1537, στην Εκκλησία της Μονής Μολντοβίτα, απεικονίζει την άλωση της Κωνσταντινούπολης |Wikipedia

Αναδημοσιεύουμε από :
Protagon.gr

«Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει…»...

Με αφορμή την επέτειο της Αλωσης της Πόλης, μια διαπίστωση: Στα 4.000 χρόνια αφότου εμφανίστηκαν στον 'Ελλαδικό χώρο, οι 'Ελληνες απέδειξαν πως ποτέ δεν συνέδεσαν την επιβίωσή τους με την ύπαρξη μιας πόλης, ενός κράτους ή μιας αυτοκρατορίας...

Γράφει ο
Κάρολος Μπρούσαλης

29 ΜΑΪΟΥ 2014, 01:03

«Και ήταν καιροί που η Πόλη πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε, και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε, και καρτέραγ’ ένα μακελάρη. Και ξολοθρεμός ο μακελάρης. Ρούσοι, Νορμανδοί, Βουλγάροι, Καταλάνοι, κι ο Χριστιανομάχος ο Σαρακηνός, κι ο Ουγγαρέζος, ο τεράστιος καβαλάρης, πιο απαλά μπροστά του δείχνονταν καθεμιά φυλή, κάθε σεισμός. Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει…».

Οι στίχοι είναι του Κωστή Παλαμά, από τον «Δωδεκάλογο του Γύφτου». Αμφιβολία καμιά πως καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει. Αλλωστε, κι ο Τούρκος ήρθε με καθυστέρηση πενήντα χρόνων και, γι’ αυτό, έφταιγε ο Ταμερλάνος των Μογγόλων που τον νίκησε στη μάχη της Αγκυρας, στα 1402.

Σήμερα, ξέρουμε πως το πρώτο βήμα για την κατάλυση μιας αυτοκρατορίας, είναι η δημιουργία της.

Η διάρκειά της εξαρτάται από τη ζωντάνια της κι από το πόσο καιρό μπορεί να κρατήσει η νιότη της.

Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία κράτησε περίπου τετρακόσια χρόνια.

Περίπου 3.000 χρόνια η αιγυπτιακή.

Πάνω από χίλια χρόνια η Βυζαντινή.

Από τις 11 Μαΐου του 330 ως τις 29 Μαΐου του 1453, όταν ο Μωάμεθ Β ο ’Πορθητής πήρε τη Βασιλεύουσα.

Το ότι θα έπεφτε η Πόλη, ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αποφευχθεί.

Ο επιθανάτιος ρόγχος της κράτησε πάνω από τρεις αιώνες.

Κι αν δεν ήταν ο Μογγόλος Ταμερλάνος, που νίκησε κι αιχμαλώτισε τον Βαγιαζήτ, ο Τούρκος θα είχε μπει μισόν αιώνα νωρίτερα.

Όμως, πέρα από τον πόνο της στιγμής, στα 4.000 χρόνια αφ’ ότου εμφανίστηκαν στον Ελλαδικό χώρο, οι Έλληνες απέδειξαν πως ποτέ δε συνέδεσαν την επιβίωσή τους με την ύπαρξη μιας πόλης, ενός κράτους ή μιας αυτοκρατορίας.

Από τα ερείπια των Μυκηνών ξεπήδησε η Μεγάλη Ελλάδα της Μικρασίας και της Κάτω Ιταλίας.

Στην καμπή του χρόνου, ξεπρόβαλε το φως της Αθήνας.

Στην παρακμή της, ορθώθηκε η Θήβα, μεσοδιάστημα ώσπου να λάμψει το αστέρι της Μακεδονίας του Φιλίππου και του Μεγαλέξανδρου.

Και ξανά η οικουμένη της ανατολής, με τους επιγόνους. Ίσως, το μυστικό να κρύβεται στα λόγια που ο Αιγύπτιος ιερέας είπε στον Πλάτωνα, περίπου 400 χρόνια π.Χ.: «Εσείς οι Έλληνες είστε και ασφαλώς θα μείνετε αιώνια η νεότητα του κόσμου». Πεντακόσια χρόνια πέρασαν από τη ρωμαϊκή κατάκτηση ως τη μετουσίωση του Βυζαντίου σε ελληνική αυτοκρατορία. Στη διάρκειά τους, το ελληνικό πνεύμα μεταμόρφωσε τον τότε γνωστό κόσμο και κατάκτησε τη γη.

Συνέχισε να υπάρχει, να σιγοκαίει, ώσπου βρήκε την ευκαιρία να λαμπαδιάσει και πάλι.

Τετρακόσια χρόνια πέρασαν από την πτώση της Πόλης ως την επανάσταση του 1821. Στη διάρκειά τους, το ελληνικό πνεύμα μεταλαμπαδεύτηκε στη Δύση κι έφερε την άνοιξη και το φως της Αναγέννησης στον σκοτεινό μεσαίωνα.

Η Ελλάδα μοιάζει μ’ έναν δωρητή σώματος, που συνεχώς αναγεννιέται.

Είναι η μόνη στα χρονικά της παγκόσμιας ιστορίας, που κατορθώνει κάτι τέτοιο.

Σ’ όλες τις άλλες περιπτώσεις, οι πολιτισμοί χάθηκαν μαζί με τις αυτοκρατορίες που τους δημιούργησαν:

Από τους Σουμέριους της Μεσοποταμίας ως τους Μάγια και τους Ίνκας της Αμερικής.

Εκεί, η κατάκτηση έφερε την εξαφάνιση.

Εδώ, η κατάκτηση οδήγησε στην παγκόσμια εξάπλωση, σαν ίσως να ήταν ιστορική αναγκαιότητα να γίνει κάτι τέτοιο. Νιότη σημαίνει ζαβολιά. Αγάπη και πόλεμος. Ομόνοια και διχασμός. Φόρτιση, απελπισία και μετάπτωση στην αιώνια αισιοδοξία. Γέλιο και κλάμα. Κι αν είσαι η νεότητα του κόσμου, όλ’ αυτά τα πληρώνεις.

Τον διχασμό πλήρωσαν οι Έλληνες κι υποτάχτηκαν στη Ρώμη. Κι ο διχασμός τούς έφερε τον Τούρκο μπροστά στις πύλες.

Ενωτικοί κι ανθενωτικοί τσακώνονταν ακόμη κι όταν οι προμαχώνες έπεφταν στους Οθωμανούς, ο ένας μετά τον άλλον.

Από τον καιρό των πράσινων και των βένετων, πάντα κάποιον λόγο έβρισκαν για να χωριστούν στα δύο.

Άλλωστε, η έννοια του

«θα γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες»,

μόνο σ’ έναν Έλληνα είναι κατανοητή.

Ακόμα κι όταν έπεσε η Πόλη, ο καβγάς συνεχίστηκε:

 Ήταν προδότης ο αρχηγός της φρουράς Ιουστινιάνης ή ήρωας; Ποιος άνοιξε την Κερκόπορτα; Έμεινε ή όχι κάποιος ζωντανός μετά την εισβολή των Τούρκων;

Η Κωνσταντινούπολη έπεσε στους Τούρκους, στις 29 Μαΐου του 1453.

Ο Μωάμεθ ο Πορθητής είχε υποσχεθεί στα στρατεύματά του τριήμερη λεηλασία. Τήρησε την υπόσχεσή του αλλά όταν μπήκε κι αυτός στην Πόλη, είδε κάποιον στρατιώτη του να ξηλώνει τα πλακάκια της Αγίας Σοφίας και οργισμένος του είπε:

«Σου αρκούν οι θησαυροί και οι αιχμάλωτοι. Οι οικοδομές είναι δικές μου».

Δεκαεννιά αιώνες νωρίτερα, ο Περικλής είχε πει στους Αθηναίους:

«Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος». 

Και ο Θουκιδίδης είχε προσθέσει: «Άνδρες γαρ εισίν οι πόλεις», οι άνθρωποι είναι οι πόλεις. Ήταν μια πολύ βασική διαφορά στη νοοτροπία.

Η Οθωμανική αυτοκρατορία έζησε λιγότερο από πεντακόσια χρόνια.

ΤΑ 150 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΔΙΕΙΔΥΣΗΣ

Η εξάπλωση των Οθωμανών στα Βαλκάνια ξεκίνησε με βυζαντινή πρόσκληση και χρειάστηκε 150 χρόνια για να ολοκληρωθεί.

Άρχισε στα 1353, έναν αιώνα πριν από την άλωση της Πόλης, και ολοκληρώθηκε στα 1501, με την άλωση του Δυρράχιου.

Δυο χρόνια πριν (1499), είχαν πάρει και τη Ναύπακτο, τελευταία που υπέκυψε στον Ελλαδικό χώρο.

Για όποιον ενδιαφέρεται, παραθέτω τους κύριους σταθμούς αυτής της πορείας: 1353 – 1392: Σημειώνονται οι πρώτες τουρκικές επεμβάσεις στις εσωτερικές διαμάχες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Πρώτη τουρκική απόβαση στην Ευρώπη: Ο βυζαντινο-βουλγαρο-σερβικός συνασπισμός του Ιωάννη Παλαιολόγου νικιέται από τον βυζαντινο-τουρκικό συνασπισμό του Ιωάννη Καντακουζηνού (1353).

Η Σερβία του Ντουσάν διαμελίζεται σε τρεις ηγεμονίες (1355). Δημιουργούνται τα αλβανικά κράτη των Μπάλτσικι και Θόρπια (1360).

Οι Τούρκοι παίρνουν Σέρρες, Τυρολόη, Πύργο,

Διδυμότειχο,

Φιλιππούπολη και Αδριανούπολη, που μετατρέπουν σε πρωτεύουσά τους (1363).

Ήττα των Σέρβων από τους Τούρκους στον Έβρο (1371) και νέος διαμελισμός της χώρας τους σε πολλές μικρές ηγεμονίες.

Κατάληψη της Βουλγαρίας από τους Τούρκους (1361 – 1386).

Οι Τούρκοι παίρνουν τη Σόφια (1382).

Πρώτη μάχη του Κοσσυφοπεδίου, δολοφονία Μουράτ Α’, τον διαδέχεται ο Βαγιαζήτ και σημειώνεται ολοκληρωτική νίκη των Τούρκων κατά των Σέρβων (1389).

Ακολουθεί προοδευτική κατάλυση σερβικών ηγεμονιών.

Οι Βενετοί παίρνουν το Δυρράχιο (1392).

1392 – 1396: Τουρκικές επιχειρήσεις σε Θεσσαλία, Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησο.

Η Βλαχία γίνεται αυτόνομη ηγεμονία κάτω από την επικυριαρχία του σουλτάνου, ενώ οι Ούγγροι μπαίνουν επικεφαλής αποτυχημένης σταυροφορίας εναντίον των Τούρκων (1396). 1402:  και αιχμαλωσία του Βαγιαζίτ από τον Ταμερλάνο στη μάχη της Αγκυρας. 1412: Οι Αλβανοί παίρνουν τα Ιωάννινα.

1413 – 1421: Μωάμεθ Α’, βυζαντινοτουρκική ειρήνη. Οι Τούρκοι παίρνουν το μαρκιζάτο της Βοδονίτσας (1414), σημερινής Μενδενίτσας στη Φθιώτιδα. Στον Ισθμό κτίζεται το τείχος Εξαμίλι (1415 – 16). Το δουκάτο της Αθήνας κάτω από την επικυριαρχία του σουλτάνου (1416).

1421 – 1451: Μουράτ Β’.

Η Θεσσαλονίκη πουλιέται στους Βενετούς (1423).

Ήττα του Ιωάννη Καστριώτη από τους Τούρκους, ομηρία του γιου του Γεώργιου (1423). 

Οι Τούρκοι παίρνουν τη Θεσσαλονίκη κ Ιωάννης Ουνυάδης: Ήττα των σταυροφόρων στη Βάρνα (1444). Τουρκική εισβολή στην Πελοπόννησο (1446) υποχρεώνει το δεσποτάτο του Μιστρά να δεχθεί την επικυριαρχία του σουλτάνου. Οι Τούρκοι παίρνουν οριστικά τη Θεσσαλία (1447). Δράση Ιωάννη Ουνυάδη (1439 – 1448), δεύτερη μάχη στο Κοσσυφοπέδιο.

Οι Τούρκοι νικούν Ούγγρους και Αλβανούς (1448). Αποτυχημένη πολιορκία του Σκεντέρμπεη από τον Μουράτ Β’ (1450). 

1451 – 1481: Μωάμεθ Β’ ο Πορθητής. Άλωση της Κωνσταντινούπολης (29.5.14453).

Οι Τούρκοι παίρνουν την Αθήνα (1456) και την Πελοπόννησο (1458). Οριστική και ολοκληρωτική υποταγή της Σερβίας (πλην Ζέτας, μετέπειτα Μαυροβουνίου) στους Τούρκους (1459). Αποτυχημένη πολιορκία του Σκεντέρμπεη από τον Μωάμεθ Β’ (1460). Επανάσταση στην Πελοπόννησο από τους Μιχαήλ Ράλλη και Πέτρο Μπούα (1463 – 1468). 

Νέα αποτυχημένη πολιορκία της Κρούα από τον Μωάμεθ Β’ (1468), θάνατος Σκεντέρμπεη. Οι Βενετοί πωλούν στους Τούρκους την Κρούα (1478), που είχαν αγοράσει από το 1474.

1481 – 1511: Βαγιαζήτ Β’.

Οι Τούρκοι παίρνουν τη Ναύπακτο (1499) και το Δυρράχιο (1501). (Περισσότερη Ιστορία στο www.historyreport.gr)

Πηγή: Διαβάστε περισσότερα στο Protagon.gr

..........................

Με αφορμή την πρόσφατη επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπουλης μπορείτε ν' ακούσετε  μια ενδιαφέρουσα συζήτηση  με τον οικονομολόγο συγγραφέα & ιστορικό ερευνητή κο Λαυρέντζο 'Αναστάσιο, ανώτερο υπεύθυνο διαχείρισης κινδύνων και τον δημοσιογράφο Λάμπρο Καλαρρύτη για τις αναλογίες με το σήμερα. Ακούστε την: Ποιά δραματική προειδοποίηση μας δίνει η Άλωση της Κωνσταντινούπολης σήμερα.

105 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα και το αίμα των 335 χιλιάδων 'Ελλήνων Εθνομαρτύρων του Πόντου δεν έχει αναπαυθεί! Διαβάστε μια εξαιρετική ομιλία που δόθηκε από τον Χρήστο Γιανναρά την 19η Μαΐου 2006, την ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στην πλατεία της Αγίας Σοφίας, στη Θεσσαλονίκη,για την Εθνοκάθαρση των 'Ελλήνων που ακόμα και σήμερα συνεχίζεται...

Αναδημοσιεύουμε από εδώ:

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ
pontos-genoktonia.gr

Ομιλία την 19η Μαΐου 2006, την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στην πλατεία της Αγίας Σοφίας, στη Θεσσαλονίκη, από τον 

Χρήστο Γιανναρά, Καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών:
Συναχθήκαμε εδώ σήμερα να διαδηλώσουμε πιστότητα στη μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω: Ημέρα μνήμης δεν σημαίνει ημέρα συναισθηματικής απλώς εκτόνωσης. Θρηνούμε τη δολοφονία 353.000 Ελλήνων από τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις του τουρκικού κράτους, στα πλαίσια κεντρικής πολιτικής απόφασης και μεθοδικά σχεδιασμένης στρατηγικής. Η οδύνη είναι ανεξάλειπτη και αφόρητη, αλλά μόνη η οδύνη μένει πάντοτε άγονη.

Έχει νόημα να διασώζουμε τη μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, αν η εγρήγορσή μας είναι ιστορικά γόνιμη. Αν δηλαδή έχει έμπρακτες συνέπειες που εγγυώνται για το μέλλον τον αυτοσεβασμό μας και τη συλλογική μας αξιοπρέπεια. Τουλάχιστον, να μην συνεργήσουμε να απαλειφθούν από την πανανθρώπινη συνείδηση τα όρια ανάμεσα στον πολιτισμό και στη βαρβαρότητα, στην ανθρωπιά και στην κτηνωδία.

Στον Πόντο άνθισε, για εικοσιοχτώ ολόκληρους αιώνες, ένας πολιτισμός- όχι η φυλή απλώς ή το γένος των Ελλήνων. Ο ίδιος εκείνος πολιτισμός που κόμισε στην ανθρωπότητα την έκπληξη, για πρώτη φορά, της κριτικής σκέψης, δηλαδή τη βάση της επιστήμης και της έρευνας. Κόμισε, για πρώτη φορά, την εκδοχή της συλλογικότητας ως κοινού αθλήματος προκειμένου να «αληθεύει» ο βίος, του αθλήματος της πολιτικής. Δίχως αυτόν τον πολιτισμό η ζωή των ανθρώπων σήμερα, σε καθολική κλίμακα, θα ήταν άλλη. Η Γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού στοιχειοθετεί, πρωταρχικά, έγκλημα απέναντι σε έναν πολιτισμό με πανανθρώπινη εμβέλεια.

Δεν πρόκειται για μεγαλόστομη ρητορεία. Ο ξεριζωμός του Ελληνισμού από τον Πόντο, κοιτίδα πανάρχαιη του ανθρώπινου πολιτισμού, θα είχε σήμερα το ανάλογό του, αν εξαλείφονταν οι Γάλλοι από το Παρίσι, οι Βρετανοί από την Οξφόρδη, οι Γερμανοί από τη Χαϊδελβέργη- Τι θα σήμαινε ένα τέτοιο γεγονός για τη σύνολη ανθρωπότητα, έστω και χωρίς την κτηνωδία των απαγχονισμών, των βιασμών, των ανασκολοπισμών, των πυρπολήσεων; Πόντος χωρίς Ελληνισμό σημαίνει εξάλειψη και διακοπή της συνέχειας μιας πληθυσμιακής παρουσίας ταυτισμένης με πρόταση πολιτισμού που ενδιαφέρει πανανθρώπινα.

Τιμούμε τη μνήμη του μαρτυρικού ποντιακού Ελληνισμού στο ποσοστό που διασώζουμε την επίγνωση της πρότασης πολιτισμού που ενσάρκωνε. Οι Έλληνες του Πόντου ήταν ζωντανό κατάλοιπο της οικουμενικής δυναμικής του Ελληνισμού προτού αυτή να υποταχθεί στον εθνικιστικό επαρχιωτισμό και αλλοτριωθεί σε βαλκανικό περιθώριο της Ευρώπης. Τότε, πριν από τους δυο παγκοσμίους πολέμους, ο Έλληνας, όπως έγραψε ο Ελύτης «ανάσαινε ακόμα τον αέρα μίας περίπου αυτοκρατορίας. Οι δυνατότητές του να κινηθεί χωρίς διαβατήριο γλώσσας καλύπτανε μεγάλα μέρη της Ιταλίας και της Αυστρίας, ολόκληρη την Αίγυπτο, τη νότια Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία του Καυκάσου και, φυσικά, την Κωνσταντινούπολη με την ενδοχώρα της, ως κάτω, κατά μήκος του Αιγαίου, τη λεγόμενη στις μέρες μας νοτιοδυτική Τουρκία».

Και προσθέτει ο Ελύτης «Είναι, το ξέρω, δύσκολο να αξιολογείς το σημερινό μολύβι σαν χθεσινό χρυσάφι». Όμως, πρέπει να προσθέσουμε, αλλοίμονο αν πάψει το χρυσάφι να μετράει την ποιότητα της ζωής ακόμη και σε χρόνια μολυβένιου λήθαργου.

Ίσως σήμερα ένα παιδί που τελειώνει το ελληνικό σχολείο να αγνοεί ακόμα και το που βρίσκεται γεωγραφικά ο Πόντος, που η Τραπεζούντα, που η Σινώπη, η Κερασούντα, η Αμισός, η Αμάσεια, η Αργυρούπολη, η Οινόη, η Παναγία Σουμελά.

Να αγνοεί ότι εκεί ανθούσε επί αιώνες ένας γεμάτος σφρίγος Ελληνισμός και ότι έφτασε κάποια στιγμή που αποτέλεσε αυτόνομο ελληνικό κράτος.

Τουλάχιστον όμως να μην αγνοεί το σημερινό ελληνόπουλο ότι έξω από τα όρια του επαρχιώτικου ελλαδικού κρατισμού, ο ελληνισμός του Πόντου είχε κατορθώσει επιτεύγματα που σήμερα μόνο θαυμάζουμε οι κατά υπηκοότητα Έλληνες, όντας ανίκανοι να τα πραγματώσουμε. Ανυπέρβλητο επίτευγμα η από θέσεως ισχύος, και για αυτό δημιουργική, συνάντηση του ποντιακού (και γενικότερα του μικρασιατικού) ελληνισμού με τα επιτεύγματα της ευρωπαϊκής Νεωτερικότητας. Λειτούργησε στις χαμένες αυτές κοιτίδες του Ελληνισμού η πανάρχαιη αφοβία των Ελλήνων να προσλαμβάνουν ο,τιδήποτε και οπουδήποτε χωρίς να υποτάσσονται στο πρόσλημμα. Αφομοίωναν στις δικές τους ανάγκες και στους δικούς τους στόχους θησαυρίσματα αλλότριων πολιτισμών- δεν αλλοτριώθηκε όμως τότε η ελληνική αυτοσυνειδησία και ετερότητα από τέτοιες προσλήψεις. Η αλλοτρίωση κυριάρχησε μόνο στο ελλαδικό κρατίδιο, όπου η ελληνικότητα βιώθηκε (και βιώνεται) σαν εξουθενωτική μειονεξία, αφού μία ξιπασμένη διανόηση πότισε (και ποτίζει) αυτό το λαό, ως το μεδούλι, με τη βεβαιότητα ότι είναι δεύτερος, καθυστερημένος, υπανάπτυκτος σε σύγκριση με τα «πεφωτισμένα και λελαμπρισμένα της εσπερίας έθνη».

Στον ποντιακό και μικρασιατικό Ελληνισμό- τουλάχιστον σε περιοχές από τις οποίες σώζονται τεκμηριωμένες μαρτυρίες- ήταν αδιανόητα στα ελληνικά δημοτικά σχολεία να μην υπάρχουν ειδικοί δάσκαλοι για τη μουσική και τα γαλλικά. Υπήρχαν ακόμη και γαλλόφωνες ελληνικές εφημερίδες, το δε θέατρο της Τραπεζούντας, όπως και αυτό της Σμύρνης, συναγωνιζόταν σε ποιότητα και επίπεδο τα θέατρα των πρωτευουσών της Ευρώπης. Κι όμως αυτός ο δημιουργικός εξευρωπαϊσμός δεν έφυγε στο παραμικρό την ελληνική πολιτιστική ιδιαιτερότητα, την καύχηση για την ευγένεια και την αρχοντιά της ελληνικής καταγωγής. Σε εξόφθαλμη αντίθεση με τον ελλαδικό Ελληνισμό, όπου, κάθε βήμα εξευρωπαϊσμού σήμαινε κατά κανόνα μίμηση και πιθηκισμό της Εσπερίας, ταπεινωτική αλλοτρίωση και ανίατη μιζέρια μειονεξίας.

Θρηνούμε για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αλλά δεν υιοθετούμε το ρόλο του θύματος- θα ήταν η εύκολη λύση φυγής από τις ιστορικές προκλήσεις. Κάθε ετήσια σύναξη στη μνήμη του ποντιακού ολοκαυτώματος οφείλει να διαδηλώνει ανυποχώρητη εμμονή στην αυτοσυνείδητη ελληνικότητα που σάρκωσε ο ποντιακός Ελληνισμός. Ελληνικότητα όχι συναισθηματική, ιδεολογική και ρητορική. Όχι φτήνια δημαγωγίας και εθνικιστικής καπηλείας. Εμμονή στην ταυτότητα πολιτισμού των Ελλήνων. Δηλαδή, στη διαχρονική ενότητα της ελληνικής γλώσσας. Στην πρωτογενή ελληνική ταυτότητα της πολιτικής ως κοινού αθλήματος σχέσεων κοινωνίας. Στην ελληνική εμμονή σε μεταφυσικό άξονα νοήματος της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης, στη βεβαιότητα ότι το κατόρθωμα της δημοκρατίας είναι ανέφικτο χωρίς έμπρακτο σέβας του «ιερού»- δεν γίνεται δημοκρατία χωρίς Παρθενώνα και Αγία Σοφία.

Ο ποντιακός Ελληνισμός μας κατέλειπε μέτρα αρχοντιάς, αριστοκρατίας του ήθους- τα ψηλαφούμε τα μέτρα ακόμη και σε μόνη την αυτοκυριαρχημένη ευγένεια των ποντιακών χορών. Τελώντας ετήσια σύναξη στη μνήμη της Γενοκτονίας, αυτή την αρχοντιά θέλουμε να σώζουμε ως εύτολμο πολιτικό αίτημα. Αρκετά πια γευθήκαμε την πίκρα και την ταπείνωση μιας ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής που προκλητικά παραθεωρεί την αξιοπρέπεια του ελληνικού ονόματος και τις βιωματικές ιστορικές μας μνήμες. Βδελυσσόμαστε τους εθνικιστικούς φανατισμούς, τη μισαλλοδοξία, είμαστε έτοιμοι (και μάλιστα με αφελέστατες συχνά υπερβολές) να συγχωρέσουμε τους αυτουργούς της γενοκτονίας, να συνυπάρξουμε με τον γείτονα λαό ειρηνικά. Αλλά είναι ανυπόφορη οδύνη αυτή η ευγένεια του λαϊκού αισθήματος να μεταφράζεται από τις πολιτικές ηγεσίες σε εξωτερική πολιτική αναξιοπρέπειας και ραγιαδισμού.

Δήλωσε μόλις προ ημερών ο πρωθυπουργός της γείτονος χώρας ότι η ανέγερση στην Ελλάδα μνημείου για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου προσκρούει στην ευαισθησία του τουρκικού λαού. Και, για άλλη μία φορά, δεν ακούσαμε από ελληνικά χείλη ούτε μία λέξη νηφάλιας και ευγενικής, αλλά με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, απάντησης. Σε μέρα όπως η σημερινή μνήμης και οδύνης για το φρικιαστικό ολοκαύτωμα, την εξόντωση 353.000 Ελλήνων του Πόντου και τον Ξεριζωμό από την πατρώα γη άλλων 500.000 καταδικασμένων στην εξαθλίωση της προσφυγιάς, το νόημα αυτής εδώ της σύναξης δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μία ρεαλιστική πολιτική δέσμευση. Ότι θα αποδοκιμάζουμε πάντοτε με την ψήφο μας κάθε πολιτική ηγεσία, οποιασδήποτε επίπλαστης ή πραγματικής ιδεολογικής απόχρωσης, που επιδεικτικά παραγνωρίζει την ευαισθησία του λαού μας για τη Γενοκτονία του ποντιακού και του μικρασιατικού Ελληνισμού.

Δεν είναι νοητό να ανεχόμαστε μία εξωτερική πολιτική που ή χορεύει ζεϊμπέκικο ή κουμπαριάζει με την αμετανόητη και θρασύτατη στις απαιτήσεις της ηγεσία ενός λαού που μόνο καυχάται για τα φρικώδη εγκλήματα των πατέρων του. Σχέσεις καλής γειτονίας, ναι, φιλία και συνεργασία όπου είναι εφικτή, επίσης. Αλλά, επιτέλους, στη σοβαρή αυστηρότητα και στα αγέλαστα πρόσωπα των ηγετών της γείτονος ας πάψουν οι Έλληνες πολιτικοί να αντιπροσφέρουν πληθωρικές εγκαρδιότητες, χασκογελάκια και φιλοφροσύνες της ανάγκης του ραγιά να είναι αρεστός στον αφέντη. Πιθανόν να είναι η Υπερδύναμη που επιτάσσει την άνευ όρων και χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα υπερψήφιση της εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση ενός ασιατικού λαού εφιαλτικής υπανάπτυξης. Αλλά είναι και αποδεδειγμένο στη διεθνή πρακτική ότι ένα κράτος που μόνο υποτάσσεται στις επιταγές των ισχυρών χωρίς σθένος και ραχοκοκαλιά ιστορικής και πολιτιστικής αυτοσυνειδησίας απωθείται στο περιθώριο των διεθνών σχέσεων, περιφρονημένο από όλους και ανυπόληπτο.

Από τη μία μεριά καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και της θαλάσσιας ελληνικής επικράτειας, ωμές προκλήσεις στη Θράκη και στις βραχονησίδες του Αιγαίου, αλυσιδωτή συνέχεια των εγκλημάτων εθνοκάθαρσης από τον Πόντο στη Μικρασία, και μετά στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στην Κωνσταντινούπολη, στη Βόρεια Κύπρο. Και από την άλλη μεριά η ελληνική κοινωνία να ζει, χρόνια τώρα, την απροκάλυπτη ιδεολογική τρομοκρατία που της ασκεί μια συντεχνιακή διανόηση δήθεν «Αριστεράς και δήθεν «προόδου», στο όνομα ενός εκσυγχρονιστικού τάχα διεθνισμού.

Κατάλοιπο αντανακλαστικών του κάποτε μαρξιστικού διεθνισμού, ο εκσυγχρονισμός σήμερα διεθνισμός χλευάζει σαν σκοταδισμό και αναχρονισμό κάθε αίσθηση πατρίδας, κάθε αναφορά σε παράδοση και πολιτισμό των Ελλήνων. Ερμηνεύει την τουρκική επιθετικότητα σαν περίπου αυτονόητη αντίδραση στον ελληνικό, όπως λένε, εθνικισμό, στην ψυχοπαθολογική φοβία των Ελλήνων και στο φάντασμα της καχυποψίας μας- τον «εξ Ανατολών κίνδυνο», φάντασμα που το γεννάει, λένε, ο πολεμοκάπηλος εθνοκεντρισμός μας.

Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας όσοι τολμούν να ψελλίσουν οδύνη για τον μεθοδικό πνιγμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη, τη συνεχιζόμενη δηλαδή εθνοκάθαρση, ή για τον συστηματικό αφανισμό των μνημείων ελληνικής συνέχειας στην κατεχόμενη Κύπρο, όσοι προβάλλουν αντίρρηση για την ανεξέλεγκτη δράση και τις ωμές προκλήσεις του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή ή για την ψηφοθηρική εκμετάλλευση της εκεί μουσουλμανικής μειονότητας από κομματάρχες και πολιτευτές, διασύρονται στα πρωτοσέλιδα των «προοδευτικών» εφημερίδων σαν «ελληναράδες», εθνοκάπηλοι, ρατσιστές.

Τελώντας αυτή την ετήσια σύναξη στη μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου δίνουμε νόημα στην εθιμική τελετή μόνον αν θελήσουμε να λειτουργήσει ως εύτολμο πολιτικό αίτημα. Ως απαίτηση να σεβαστεί η επαγγελματική πολιτική τις ευαισθησίες της ελληνικής κοινωνίας. Να πάψουμε να ντρεπόμαστε οι Έλληνες για την άχρωμη, άοσμη και άγευστη από Ιστορία και πολιτισμό εξωτερική μας πολιτική. Όχι μόνο οι ενέργειες, αλλά και ο λόγος ο πολιτικός να απηχεί τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Να εργασθεί με σοβαρότητα το Ελληνικό Κοινοβούλιο ώστε να πληθύνει ο αριθμός των χωρών που θα αναγνωρίσουν με επίσημες πράξεις τη γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού. Να είναι η Γενοκτονία, ο αφανισμός της εξωελλαδικής οικουμενικής ελληνικότητας, άξονας σύνεσης αλλά και τόλμης της εξωτερικής πολιτικής.

Δύσκολο να αξιολογείς το σημερινό μολύβι σαν χθεσινό χρυσάφι. Στη σημερινή μέρα, κατά συμβολική σύμπτωση, ο ρυθμός της Ελλάδας, καθορισμένος στανικά από τα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια συντονίζεται μόνο με την καφρική ευτέλεια του αυριανού διαγωνισμού της Eurovision. Και εμείς εδώ επιμένουμε να τελούμε μνημόσυνο της χαμένης αρχοντιάς και ευγένειας των Ελλήνων του Πόντου.

Μοναδική μας ελπίδα ο λόγος του Μακρυγιάννη:

«Ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούν. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά».
Γι' αυτή τη μαγιά η αποψινή τελετή μας.
Χρήστος Γιανναράς, Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών
ΠΗΓΗ:https://pontos-genoktonia.gr/%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85

19η Μαΐου Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των 'Ελλήνων του Πόντου! 105 χρόνια συμπληρώθηκαν σήμερα, από την 19η Mαίου 1919, πως μπορούμε να ξεχάσουμε τη 2η μεγάλη γενοκτονία του 20ου αιώνα; Tο αίμα 353.000 'Εθνομαρτύρων των ατιμασμένων και κατακρεουργημένων 'Ελλήνων του Πόντου δεν μας αφήνει ...

Σήμερα, 105 χρόνια μετά, η Τουρκία είναι η χώρα που ούτε θυμάται και ούτε αναγνωρίζει αυτή τη Γενοκτονία που εκείνη διέπραξε, όχι γιατί, θέλει να, ξεχάσει, όχι, γιατί έχει, μετανιώσει για το στυγερό της έγκλημα, αλλά γιατί, πολύ απλά, θέλει όλοι εμείς, οι υπόλοιποι αθώοι, να Ξεχάσουμε πως η Τουρκία, είναι, ένα κράτος βουτηγμένο στο χριστιανικό αίμα! Η Τουρκία ως ο πλέον συστηματικός παραχαράκτης & σφετεριστής της Ιστορίας των 'Ελλήνων αρνείται κατηγορηματικά να κάνει το χρέος της αναγνωρίζοντας τις 353 χιλ. σφαγές & τους εκτοπισμούς των Ρωμιών του Πόντου από το κίνημα των Νεότουρκων & το κεμαλικό κίνημα την περίοδο 1914-1923, & τον αφανισμό τους από την πατρίδα τους & τον τόπο τους όπου για πάνω από 28 αιώνες δημιούργησαν έργα και πολιτισμό!

Γιατί η επίσημη 'Ελλάδα δεν επιχειρεί την αναγνώρισή της διεθνώς όπως έπραξαν οι Αρμένιοι και οι Εβραίοι;

Γιατί δεν επιχειρεί την αναγνώριση της Γενοκτονίας όλων των 'Ελλήνων της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης που υπολογίζονται σε 1.200.000 ελληνικές ψυχές;

Πρόκειται ως εκ τούτου για μια Γενοκτονία που αδιαλείπτως και ανεμπόδιστα  συνεχίζεται...στη Βόρεια  Κύπρο μας😡😠

 Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα. Επίσης, στο 1998 η Βουλή ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη «της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος».

Τον Δεκέμβριο 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με τη γενοκτονία των Ασσυρίων, και εξέδωσε το εξής ψήφισμα:

«ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοίνως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες,
ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον των μειονοτικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον μόνο των Αρμενίων, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών, εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής 

Αυτοκρατορίας,

ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας, μεταξύ των έτων 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Έλλήνων της Ανατολίας.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ η Ένωση να ζητήσει από την κυβέρνηση της ΕΕ να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγγνώμη, και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη).»

Αναμνηστική πλάκα της Ποντιακής Αδελφότητας Νοτίου Αυστραλίας για τους εξολοθρευθέντες Ποντίους στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας.

Η γενοκτονία των Ποντίων είναι αναγνωρισμένη ως τέτοια επισήμως από τέσσερα κράτη, την Ελλάδα με νόμο του 1994 (N. 2193/1994), τη Σουηδία με υπερψήφιση στο Σουηδικό κοινοβούλιο στις 11 Μαρτίου 2010, την Αρμενία τον Μάρτιο του 2015, μαζί με τη γενοκτονία των Ασσυρίων και την Ολλανδία, μαζί με τη γενοκτονία των Αρμενίων και Ασσυρίων, στις 9 Απριλίου 2015.

Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει ότι υπήρξε γενοκτονία και αποδίδει τους θανάτους σε απώλειες πολέμου, σε λοιμό και σε ασθένειες και δεν παραδέχεται ότι υπήρξε γενοκτονία. Οι περισσότεροι σύγχρονοι Τούρκοι βρίσκονται σε μερική ή πλήρη άγνοια σχετικά με αυτά τα γεγονότα. Ωστόσο Τούρκοι ιστορικοί έχουν δημοσίως χαρακτηρίσει τα γεγονότα ως γενοκτονία.

Αναδημοσιεύουμε από:

pontosnews.gr
19 Μαΐου 1919: 105 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και το αίμα των νεκρών μας είναι ακόμα ζεστό
Πολλά τα λόγια, περιορισμένα τα έργα... Ας δώσουμε φωνή στους προγόνους μας
19/05/2024 - 5:30πμ σε

(Φωτ.:facebook.com/artgjergjgeorgio.kola)
Ο χρόνος, λένε, γιατρεύει τις πληγές. Περνάει και σου επιτρέπει να ξεχνάς και να προχωράς. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Ευτυχώς η ζωή έχει φροντίσει στον κανόνα να υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Ο ποντιακός ελληνισμός ανήκει σε αυτές. Δεν έχει περάσει μέρα από τότε που άρχισε η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στις 19 Μαΐου 1919, και οι Πόντιοι να έχουν ξεχάσει τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ιερά χώματα της ιστορικής πατρίδας.

Όσο κι αν οι θύτες προσπάθησαν να μην αφήσουν ίχνη, ανθρώπινα και μη, η αλήθεια δεν στάθηκε δυνατό να θαφτεί. Αργά αλλά σταθερά το φως της θάμπωσε κάθε κατασκευασμένο ψέμα και σήμερα 105 χρόνια μετά, η μόνη που δεν την αναγνωρίζει είναι η Τουρκία, ένα κράτος βουτηγμένο στο χριστιανικό αίμα!

Αμφιβολίες δεν υπάρχουν. Φωτισμένοι επιστήμονες σε όλον τον κόσμον έχουν από δεκαετίες τις απαντήσεις. Ξέρουν τι έγινε στις αρχές του 20ού αιώνα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ποιος το σχεδίασε με χειρουργική ακρίβεια, ποιοι βοήθησαν, τι κέρδισαν και πόσο βαθιά φτάνει η αλήθεια.

Η ανθρωπογεωγραφία του Πόντου άλλαξε μέσα σε ελάχιστα χρόνια και ο ελληνικός πολιτισμός δέχθηκε ανηλεή επίθεση με μοναδικό στόχο να εξαφανιστεί. Όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν πήραν το δρόμο της προσφυγιάς ακολουθώντας τις λευκές πορείες, από τα παράλια προς την ενδοχώρα της Ανατολίας, είτε υποχρεώθηκαν να εργαστούν στα τάγματα καταναγκαστικής εργασίας όπου χάθηκαν γενιές και γενιές Ποντίων ή έμειναν στον Πόντο κρύβοντας ότι είναι Έλληνες και χριστιανοί. Μέχρι τον Μάρτιο του 1924, 353.000 Έλληνες του Πόντου έχασαν τη ζωή τους και άλλοι τόσοι εκτοπίστηκαν.

Το μαχαίρι διακρίσεις δεν έκανε. Όσο το χριστιανικό αίμα κυλούσε άφθονο στον Πόντο οι αρχιτέκτονες της καταστροφής του ποντιακού ελληνισμού, κέρδιζαν φήμη, αξιώματα, χρήματα και περιουσίες, Ελληνικές περιουσίες που είχαν αποκτηθεί με πολύ κόπο αλλά με συνοπτικές διαδικασίες άλλαξαν χέρια και βρέθηκαν να ανήκουν στους πρόθυμους να εξυπηρετήσουν το οθωμανικό κράτος.

Όσοι επέζησαν και κατάφεραν να φτάσουν ζωντανοί στην Ελλάδα, μετά την Ανταλλαγή, ήταν σε άθλια κατάσταση. Είχαν να παλέψουν με τις οδυνηρές αναμνήσεις και τη σκληρή πραγματικότητα: Μια πατρίδα που τους γύρισε την πλάτη, που άργησε να τους αντιμετωπίσει ως Έλληνες που εκδιώχθηκαν από τα πατρογονικά τους εδάφη και έπρεπε να βοηθηθούν για να επιβιώσουν. Αγνοήθηκαν, λοιδορήθηκαν, μπήκαν στο περιθώριο. Οι νοικοκύρηδες αντιμετωπίστηκαν ως επαίτες και με καχυποψία. «Τι ήρθατε να κάνετε εδώ;», «Να γυρίσετε πίσω τουρκόσποροι!», «Θα μας γεμίσετε ασθένειες!», ήταν μόνο μερικά από τα σχόλια που επί χρόνια άκουγαν.

Την ίδια ώρα έπρεπε να σταθούν στα πόδια τους γιατί είχαν χρέος να επικοινωνήσουν την αλήθεια σε όλη την οικουμένη.

Αν και άφησαν πίσω ένα ή περισσότερα κομμάτια του εαυτού τους, οι Πόντιοι δεν μπορούσαν να λυγίσουν. Μόνο να τηρήσουν την υποχρέωσή τους προς την παγκόσμια ιστορία: να επιβιώσουν, να κάνουν προκοπή και να διεκδικήσουν τη δικαίωση για όλους όσοι έχουν καταγραφεί ως θύματα της Γενοκτονίας. Η ποντιακή λαλιά, η Ορθοδοξία, η αγάπη για εκείνους που ξαφνικά και βίαια αποχωρίστηκαν, οι χοροί και η μουσική τούς κράτησαν όρθιους.

Το χρέος. Αυτό ήταν, αυτό είναι και αυτό θα είναι το «μυστικό» που θα κάνει κάθε νέα γενιά Ποντίων πιο ικανή να διεκδικεί, παρά τις αντιξοότητες.

Όμως το Ποντιακό Ζήτημα παραμένει μια υπόθεση που λίγο συζητείται και πολύ λιγότερο προχωράει προς την επίλυσή του. Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την επαναπροσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας, υπάρχει η αίσθηση πως κάποιος το έσπρωξε κάτω από το χαλί μαζί με το Κυπριακό. Πενήντα χρόνια μετά την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο, η κατάσταση ίσως είναι πιο μετέωρη παρά ποτέ. Από ευχολόγια και υποσχέσεις δεν ξέρουμε τι να πρωτοδιαλέξουμε. Από ουσιαστικές προτάσεις και ακόμα περισσότερο από σταθερά βήματα προόδου δεν βλέπουμε κάτι στον ορίζοντα. Και οι λίγες επίμονες φωνές οι οποίες αρθρώνουν πολιτικό λόγο καλώντας την κυβέρνηση να υλοποιήσει τις υποσχέσεις που έχει δώσει, ήδη από το 2019, είναι αμφίβολο εάν ακούγονται έως το ελληνικό Κοινοβούλιο.

Ευθύνες υπάρχουν και στον οργανωμένο ποντιακό χώρο που παρά τις προσπάθειες δεν έχει βρει τρόπο να σπάσει τη γυάλινη οροφή για να μπει… καθαρός αέρας.

Η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου δεν αφορά μόνο εκείνους που στις φλέβες τους κυλάει ποντιακό αίμα αλλά όλους τους Έλληνες. Δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μια συγκεκριμένη εθνοτική ομάδα αλλά αποτελεί εθνική υπόθεση. Χρέος των Ελλήνων είναι να ησυχάσουν οι ψυχές εκείνων που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Χρέος δικό μου, χρέος δικό σου.

Δικό μας είναι το χρέος.

Πόπη Παπαγεωργίου

Από: 
pontosnews.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
«SS Bandırma»: Το πλοίο που όργωνε τις ελληνικές θάλασσες αποβίβασε τον Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, στις 19 Μαΐου 1919
18/05/2024 - 5:48μμ

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Μαρτυρία Γεωργίου Γρηγοριάδη: «Οι Τούρκοι έπεφταν επάνω μας όπως ο αητός ορμά στις κότες
18/05/2024 - 2:59μμ

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
«Εκεί ‘ς σο όρος ‘ς σου Μελά»: Ποίημα του Γεώργιου Κωνσταντινίδη με αφορμή την 105η επέτειο της Γενοκτονίας
17/05/2024 - 10:52μμ

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Ενημερωτικό φυλλάδιο της ΠΟΕ στα αγγλικά για τη Γενοκτονία – Τι ζητά από την Τουρκία και τι από την ελληνική κυβέρνηση
17/05/2024 - 9:46μμ

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Αμελέ ταμπουρού: Οι αριθμοί και οι άνθρωποι
17/05/2024 - 8:05μμ

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Μαρτυρία Αγάπης Βασιλειάδου: «Εθαρρείς και ο Θεόν εκαταρέθε μας»
17/05/2024 - 9:48πμ

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Μαρτυρία Ιωσήφ Πουλτίδη: Αέτς όπως εβγαίνες σο λείμψανον με κλάψιμον, ολ’ εξέβαμε ασ’ οσπίτα μουν
16/05/2024 - 11:00μμ

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Μαρτυρία Κλειώς Νικολήνταγια: «Στρατιώτες σκοτωμένοι χάμου, παλικάρια πνιγμένα που τα είχε βγάλει το κύμα, νταούλια πρησμένα»
14/05/2024 - 1:15μμ

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Η έξοδος των Ελλήνων από τη Ζέλετσα του Καρς – Φόβος, θρήνος, απόγνωση
13/05/2024 - 8:30μμ

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Ημέρα της Μητέρας: Η υπέρτατη θυσία των Ποντίων κατά τη Γενοκτονία
12/05/2024 - 2:29μμ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Προκλητικός Ερντογάν: «Σπίθα της ανεξαρτησίας και του μέλλοντος ενάντια στην εχθρική κατοχή» η 19η Μαΐου
44 δευτερόλεπτα πριν

ΑΕΚ για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου: Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ
31 λεπτά πριν

Σακελλαροπούλου για τη Γενοκτονία των Ποντίων: Η διεθνής κοινότητα οφείλει να αναγνωρίζει και να καταδικάζει ειδεχθή εγκλήματα
1 ώρα πριν

Τρεις Τούρκοι συγγραφείς «συγκρούστηκαν» με το εσωτερικό μέτωπο άρνησης της Γενοκτονίας
1 ώρα πριν

Βέροια: Λαμπαδηδρομία και επιμνημόσυνη δέηση για τους 353.000 νεκρούς της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου
2 ώρες πριν

Στην Αριδαία μνημονεύουν σήμερα τους 353.000 νεκρούς του Πόντου
3 ώρες πριν
Αναδημοσίευση από:

pontosnews.gr

ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ σήμερα Κυριακή 12 Μαίου 2024.

Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας - Μια καρδιά , ένα ποίημα - τραγούδι κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο για όλες τις μαννάδες του πλανήτη που σήμερα γιορτάζουν ...   

"Η απόφαση να κάνεις παιδί είναι πραγματικά βαρυσήμαντη.

Αποφασίζεις ν' αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα ❤️ [Elizabeth Stone]

Εικόνα:Mathou

Μια καρδιά που έχει όλα τα χαρακτηριστικά της 
Παρακάτω εικόνας.

                           

#Παγκόσμια_Ημέρα_της_Μητέρας γιορτάζει  πάντοτε τη 2η Κυριακή του Μαίου

   Αξίζει και πρέπει ν'αναφέρουμε πως μέχρι η γυναίκα να γευτεί τη χαρά της Δημιουργίας με τη γέννηση του μωρού της συμβαίνουν πρωταρχικά πολλά-πολλά αξιοσημείωτα θαύματα:

«Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ορισμένα κύτταρα του μωρού μεταναστεύουν στην κυκλοφορία του αίματος της μητέρας και στη συνέχεια επιστρέφουν στο παιδί. Ονομάζεται «μικροχιμαιρισμός μητέρας-εμβρύου».

Για 41 εβδομάδες, τα κύτταρα αναμειγνύονται και κυκλοφορούν εμπρός και πίσω, και μετά τη γέννηση του μωρού, πολλά από αυτά τα κύτταρα παραμένουν στο σώμα της μητέρας, αφήνοντας ένα μόνιμο αποτύπωμα στους ιστούς, τα οστά, τον εγκέφαλο και το δέρμα του μωρού στη μητέρα. και συχνά μένουν εκεί για δεκαετίες.

Μια μητέρα θα έχει σύντομα ένα παρόμοιο αποτύπωμα στο σώμα της.

Ακόμα κι αν μια εγκυμοσύνη δεν τελειώσει ή αν κάνετε άμβλωση, αυτά τα κύτταρα εξακολουθούν να μεταναστεύουν στη ροή του αίματος.

Η έρευνα έχει δείξει ότι εάν η καρδιά της μητέρας τραυματιστεί, τα εμβρυϊκά κύτταρα θα σπεύσουν στο σημείο του τραυματισμού και θα μετατραπούν σε διαφορετικούς τύπους κυττάρων που ειδικεύονται στην αποκατάσταση της καρδιάς.

Το παιδί βοηθά τη μητέρα να επισκευάσει, ενώ η μητέρα χτίζει το παιδί.

Αυτός είναι συχνά ο λόγος για τον οποίο ορισμένες ασθένειες εξαφανίζονται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Είναι εκπληκτικό πώς το σώμα της μητέρας προστατεύει το μωρό με κάθε κόστος, και το μωρό προστατεύει και αναδομεί τη μητέρα σε αντάλλαγμα, ώστε να μπορούν να αναπτυχθούν και να επιβιώσουν με ασφάλεια.

Ας σκεφτούμε για λίγο τις επιθυμίες εγκυμοσύνης. Τι χρειαζόταν η μητέρα, να κάνει το παιδί την ευχή της;

Μελέτες έχουν δείξει επίσης την παρουσία εμβρυϊκών κυττάρων στον εγκέφαλο της μητέρας της 18 χρόνια μετά τη γέννηση.

Πόσο καταπληκτικό είναι αυτό; "

Από άρθρο της Nargis Kizalbash

Art by Enric Huguet 

                                                   Τη Γιορτή της Μητέρας τιμά όπως κάθε χρόνο 

η Google με το σημερινό της doodle.

Ανοίγοντας κανείς μία νέα καρτέλα περιήγησης στο Google, βλέπει ένα σκίτσο σε γκρι φόντο, στο οποίο απεικονίζεται μία γυναικεία φιγούρα να διαβάζει βιβλίο σε ένα χαρούμενο παιδί στο σαλόνι ενός σπιτιού.

«Happy Mother’s Day!»

είναι το μήνυμα που διαβάζει κανείς, ενώ βλέπουμε και τον χάρτη με τις χώρες στις οποίες εμφανίζεται σήμερα, Κυριακή 12 Μαΐου το συγκεκριμένο doodle, μιας και η ημερομηνία που τιμάται η συγκεκριμένη γιορτή αλλάζει από χώρα σε χώρα.

#Γιορτή_μητέρας

 Μάνα❤️Μητέρα❤️Μαμά❤️
😢Μου λείπεις αλλά είσαι πάντα εδώ😢μέσα μου σε κουβαλώ όπως κι εσύ με κουβαλούσες μέσα σου πριν γεννηθώ 🌄η αγάπη δεν τελειώνει με έναν θάνατο✝️

"Mάνα❤️Προαιώνια🌹 Μήτρα 🌹
΄Ανοιξες  το σώμα σου 🌹 φωλιά να κρυφτώ ...
Απ΄ το μαχαίρι του Θανάτου - Ηρώδη...
🌹Νάμα γενετήσιου ενστίκτου προσφέροντας
Αναγεννώντας🌹 τη Ζωώδη  Φύση - Σε φύση  Αναστάσιμη – Πνευματική 🌄
-΄Υλική και ΄Αυλη , Αιώνια ,
ΦΥΣΗ - ΜΗΤΡΙΚΗ " 🏞️
Ανέκδοτο δικό μου ποίημα

Και να μην ξεχνάμε πως:
«Επειδή ο Θεός δεν μπορεί να είναι παντού, γι’ αυτό έφτιαξε τη μητέρα»

είχε αναφέρει κάποτε ο Αλέξανδρος Δουμάς, ο πρεσβύτερος.

     

                                                

 🎀XΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ🎀στις Μανάδες🌹 όλου του Πλανήτη σε όσες έχουν & σε όσες δεν έχουν παιδιά κυρίως όμως στις γυναίκες του πολέμου
που αντικρίζουν το φρικτό θέαμα μπροστά στα πόδια τους να σκοτώνεται η ζωή τους η ψυχή τους 🥲😢😥😡😠

Οἱ πόνοι τῆς Παναγιᾶς 

ποίηση ✍️ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

μουσική ΛΟΥΚΑΣ ΘΑΝΟΣ

🎤Νίκος Ξυλούρης

Οἱ πόνοι τῆς Παναγιᾶς

Ποῦ νὰ σὲ κρύψω, γιόκα μου, νὰ μὴ σὲ φτάνουν οἱ κακοί;

Σὲ ποιὸ νησὶ τοῦ Ὠκεανοῦ, σὲ ποιὰ κορφὴν ἐρημική;

Δὲ θὰ σὲ μάθω νὰ μιλᾷς καὶ τ᾿ ἄδικο φωνάξεις.

Ξέρω πῶς θἄχεις τὴν καρδιὰ τόσο καλή, τόσο γλυκή,

ποὺ μὲ τὰ βρόχια τῆς ὀργῆς ταχιὰ θενὰ σπαράξεις.

Σὺ θἄχεις μάτια γαλανά,θἄχεις κορμάκι τρυφερό,

θὰ σὲ φυλάω ἀπὸ ματιὰ κακὴ κι ἀπὸ κακὸν καιρό,

ἀπὸ τὸ πρῶτο ξάφνισμα τῆς ξυπνημένης νιότης.

Δὲν εἶσαι σὺ γιὰ μάχητες, δὲν εἶσαι σὺ γιὰ τὸ σταυρό.

Ἐσὺ νοικοκερόπουλο -ὄχι σκλάβος ἢ προδότης.

Τὴ νύχτα θὰ συκώνομαι κι ἀγάλια θὰ νυχοπατῶ,

νὰ σκύβω τὴν ἀνάσα σου ν᾿ ἀκῶ, πουλάκι μου ζεστὸ

νὰ σοῦ ῾τοιμάζω στὴ φωτιὰ γάλα καὶ χαμομήλι,

κ᾿ ὕστερα ἀπ᾿ τὸ παράθυρο μὲ καρδιοχτύπι νὰ κοιτῶ

ποὺ θὰ πηγαίνεις στὸ σκολιό με πλάκα καὶ κοντύλι.

Κι ἂν κάποτε τὰ φρένα σου μ᾿ ἀλήθεια, φῶς τῆς ἀστραπῆς,

χτυπήσει ὁ Κύρης τ᾿ οὐρανοῦ, παιδάκι μου νὰ μὴ τὴν πεῖς!

Θεριὰ οἱ ἀνθρώποι, δὲ μποροῦν τὸ φῶς νὰ τὸ σηκώσουν!

Δὲν εἶν᾿ ἀλήθεια πιὸ χρυσὴ σὰν τὴν ἀλήθεια τῆς σιωπῆς.

Χίλιες φορὲς νὰ γεννηθεῖς, τόσες θὰ σὲ σταυρώσουν!

Διαβάστε επίσης:

Γιορτή της Μητέρας: Η σκοτεινή, αληθινή ιστορία της Anna Jarvis που εμπνεύστηκε τον εορτασμό

https://voiceofthelambs.blogspot.com/2016_05_08_archive.html#2535154026441829688

Ιστορίες μαμάδων από την ελληνική μυθολογία

https://voiceofthelambs.blogspot.com/2021_05_12_archive.html#8750068295400019829

Οι αρχαίοι Ρωμαίοι είχαν έναν παρόμοιο εορτασμό. Βέβαια, επικεντρωνόταν στο γάμο και τον τοκετό και όχι τόσο στις ίδιες τις μητέρες. Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι πως δεν έκαναν καρδούλες σε Instagram stories κάθε τέτοια μέρα.
Τα Matronalia γιόρταζαν την ίδρυση ναού της Juno Lucina, της ρωμαϊκής θεάς του τοκετού, στον λόφο Esquiline της Ρώμης κάθε χρόνο την 1η Μαρτίου. 
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
https://www.oneman.gr/life/giorti-tis-miteras-pos-efxontan-stin-arxaia-romi-xoris-social-media/#Echobox=1715614154