Κυριακή 5 Μαρτίου 2017

Η A’ Κυριακή των νηστειών, είναι η Κυριακή της Ορθοδοξίας. Γιορτάζουμε την αναστύλωση των αγίων και σεπτών εικόνων από την αυτοκράτειρα του Βυζαντίου Θεοδώρα το 843μ.Χ .«Ου την φύσιν, αλλά την υπόστασιν…»

Οι χριστιανοί από τους πρώτους χρόνους αισθάνθηκαν την ανάγκη να εξωτερικεύσουν την ευλάβεια και την πίστη που πλημμύριζε την ψυχή τους.
 Γι΄ αυτό άρχισαν να διακοσμούν το εσωτερικό των ναών με διάφορες συμβολικές παραστάσεις, όπως αυτές που μπορείτε να δείτε στην εικόνα και βρίσκονται στις κατακόμβες του αγίου Καλλίστου στη Ρώμη.

 Όταν όμως σταμάτησαν οι διωγμοί κι ο χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, που στη συνέχεια εξελίχθηκε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, άρχισαν να φιλοτεχνούνται εικόνες της Παναγίας, του Ιησού και των Αποστόλων. Ακολούθησε η εικονογράφηση των Αγίων, κυρίως των μαρτύρων.
Ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας, ένας από τους τρεις Ιεράρχες δίδαξε ότι οφείλουμε τιμή στις εικόνες, όχι βέβαια στο ξύλο ή στον τοίχο όπου είναι ζωγραφισμένες, αλλά στο πρόσωπο το οποίο εικονίζεται· η εικόνα, δηλαδή, είναι το βοηθητικό μέσο για τους πιστούς στην προσευχή τους αλλά και για τη μίμηση των εικονιζόμενων προσώπων. Στα μέσα του 8ου αιώνα αυτή η τιμητική προσκύνηση άρχισε να μεταβάλλεται σε λατρεία της ίδιας της εικόνας. 
Γι΄ αυτό κι ο αυτοκράτορας, βλέποντας τη θλιβερή κατάσταση και επηρεασμένος από διάφορους συμβούλους, κληρικούς και μη, διέταξε να κρεμάσουν ψηλά τις εικόνες. 
Υπήρξαν πολλοί μοναχοί και λαϊκοί που εξεγέρθηκαν μ΄ αυτή την απόφαση, αντέδρασαν και το αποτέλεσμα ήταν μια καινούρια διαταγή του αυτοκράτορα, με την οποία απαγορεύτηκε τελείως η ανάρτηση εικόνων. 
Αυτή ήταν και η αρχή μιας μεγάλης περιόδου θρησκευτικής αναταραχής που κράτησε περίπου 120 χρόνια και έμεινε στην ιστορία ως Εικονομαχία
Σ΄ αυτή την περίοδο οι χριστιανοί χωρίστηκαν σε δυο αντιμαχόμενες μερίδες: τους εικονόφιλους και τους εικονομάχους.
kiriaki-orthodoxias
Όταν πέθανε ο πρώτος αυτοκράτορας, ανέβηκε στον θρόνο ο γιος του, που ήταν εικονομάχος. 
Τότε έγιναν πολλές καταστροφές σε έργα τέχνης κι όχι μόνο σε εικόνες. 
Οι εικονόφιλοι φυλακιζόταν αλλά και θανατώνονταν. Αυτή την εποχή έχουμε μια νέα τάξη αγίων της Εκκλησίας, αυτούς που προσφωνούμε ως “Ομολογητές”. 
Όταν πέθανε κι αυτός ο αυτοκράτορας, ανέβηκε στον θρόνο ο γιος του, ο οποίος όμως πέθανε πολύ γρήγορα, αφήνοντας χήρα τη γυναίκα του, την Ειρήνη με έναν μικρό γιό. 
Η Ειρήνη υπερασπιζόταν την προσκύνηση των εικόνων και, θέλοντας να δώσει ένα τέλος στη διαμάχη, συγκάλεσε την 7η Οικουμενική Σύνοδο, η οποία διέταξε την αναστήλωση των εικόνων. Η Σύνοδος αυτή όρισε και συμβούλεψε τους χριστιανούς να προσκυνούν με ευλάβεια τις ιερές εικόνες, όχι όμως και να τις λατρεύουν, επειδή η λατρεία ανήκει μόνο στον παντοδύναμο Θεό.
Η Εικονομαχία σταμάτησε αλλά προσωρινά.
 Στις αρχές του 9ου αιώνα η Ειρήνη ανατράπηκε και για τα επόμενα 40 χρόνια στον θρόνο ανέβηκαν αυτοκράτορες που επηρεάζονταν από τους εικονομάχους, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο. 
Όλα αυτά τα χρόνια δημιουργούνταν ταραχές, με αποτέλεσμα η Εκκλησία να ζήσει μια από τις χειρότερες περιόδους της.
8_Triodio_Orthodoxias
Μια άλλη γυναίκα, η Θεοδώρα, κι αυτή χήρα του τελευταίου εικονομάχου βασιλιά, ήταν αυτή που κάλεσε νέα σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, η οποία επικύρωσε τις αποφάσεις της 7ηςΟικουμενικής Συνόδου.  
Έτσι οι εικόνες αναστηλώθηκαν, δηλαδή βρήκαν την αρχική τους θέση, κρεμασμένες στους στύλους των ναών. 
Αυτή ήταν και η οριστική τους αποκατάσταση, στα μέσα του 9ου αιώνα.
Η Εκκλησία μας γιορτάζει αυτό το γεγονός την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής και την ονομάζει Κυριακή της Ορθοδοξίας
Τη μέρα αυτή ψάλλεται το τροπάριο
 «Την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν αγαθέ…»
Την Άχραντη Εικόνα Σου Προσκυνούμε Αγαθέ, Και Ζητούμε Συγχώρηση Για Τις Αμαρτίες Μας, Χριστέ Μας. Γιατί Με Τη Θέλησή Σου Καταδέχτηκες Να Σταυρωθείς, Για Να Σώσεις Από Τη Δουλεία Του Διαβόλους Τους Ανθρώπους Που Έπλασες. Γι΄ Αυτό Με Ευχαρίστηση Ψάλλουμε: Με Χαρά Γέμισες Τα Πάντα, Εσύ Που Είσαι Ο Σωτήρας Μας, Επειδή Κατέβηκες Στη Γη, Για Να Σώσεις Τον Κόσμο Από Τις Αμαρτίες.
belbentos_mesa
Κυριακή Της Ορθοδοξίας Στον Βελβεντό Κοζάνης (Κλικ Στην Εικόνα)


«Ου την φύσιν, αλλά την υπόστασιν…»

Η μνημειώδης φράση στον σημερινό τίτλο προέρχεται από τα χρόνια τής πρώτης εικονομαχίας, (726 – 787) και ανήκει στον Ιωάννη τον Δαμασκηνό, (650 –749) 

αποτελεί δε απάντηση τού εκκλησιαστικού εκείνου Πατέρα (και μελωδού) σε εικονομάχο,

 που τον ερώτησε ειρωνικά «τι παριστάνεται με την εικόνα τού Χριστού, η θεία ή η ανθρώπινη φύση;».

 Είναι δε επίκαιρη κατά το ότι εορτάζεται στις εκκλησιές μας αύριο, Κυριακή τής Ορθοδοξίας, η οριστική συντριβή τής εικονομαχίας και αναστύλωση τών εικόνων, πράγμα που αποτελεί βέβαια την τρέχουσα γνώση για το γεγονός. 

Άγνωστο όμως, στο αλλοτριωμένο από την βαυαρική (και όχι μόνο) «διαφωτιστική» καταιγίδα έθνος, παραμένει πως το ίδιο γεγονός σηματοδοτεί και σωτηρία τού γένους τών Ελλήνων από τον εξ ανατολών μονοφυσιτικό κίνδυνο! Τον πρώτο1* που στη «βυζαντινή» του διαδρομή, απείλησε την υπόστασή του ως έθνους, κατά το ότι στην ουσία έπληττε κατάστηθα την παλαιόθεν ελληνική νοο-τροπία τής απεικόνισης.2*

ΣΗΜΕΙΩΤΕΟ δε ότι η καταλυτική εκείνη απάντηση τού Δαμασκηνού, «ου την φύσιν αλλά την υπόστασιν» για ό,τι παριστάνει η βυζαντινή εικονογραφία, δεν υπήρξε μόνο καταπελτική για την εικονομαχία, αλλά παραμένει και παρακαταθήκη τόσο στην ερμηνεία της τριαδικότητας (κατά την υπόσταση) τού Θεού,3* όσο και στην ερμηνεία τής ίδιας τής βυζαντινής ζωγραφικής.
 Και, όπως θα δούμε πιο κάτω, καθοδηγητική στη σχέση βυζαντινής ζωγραφικής και βυζαντινής αρχιτεκτονικής. Με το θέμα αυτό, σχέσης ζωγραφικής με τη βυζαντινή αρχιτεκτονική, και γενικά με την ορθόδοξη ναοδομία, με αφορμή βεβαίως και το επίκαιρο συντριβής τής εικονομαχίας, θα ασχοληθεί η σημερινή επιφυλλίδα.
Και ας το θεωρήσει αυτό ο φίλος αναγνώστης, ως μια ηθελημένη φυγή από τον τρέχοντα εκθεμελιωτικό θόρυβο τού πνιγηρού πολιτικού ζόφου των ημερών.
*
ΘΕΜΕΛΙΑΚΟ, ώστε να μπορέσει κάνεις να θεωρήσει, όχι μόνο τη αξία τής βυζαντινής ζωγραφικής, αλλά και τη σχέση της με τη βυζαντινή αρχιτεκτονική, είναι να γνωρίζει ό,τι αποτελεί βασική αρχή.
Δηλαδή ότι για τη βυζαντινή ναοδομία, η ζωγραφική δεν αποτελεί εκ των υστέρων διάκοσμο, αλλά εκ των ένδον κόσμο τής αρχιτεκτονικής τού ναού.
Συναφής είναι και η επόμενη αρχή τού μεγάλου βυζαντινού Ρυθμού:
Πως, και εφόσον ο βυζαντινός ναός αποτελεί έκφραση της αισθητικής κατηγορίας τού Υψηλού, αναγκαστική είναι και η αλληλεξάρτηση ζωγραφικής και αρχιτεκτονικής στην έκφραση αυτού τού Υψηλού.
 Και βέβαια το Υψηλό στην βυζαντινή αρχιτεκτονική εκφράζεται κυρίως από το σχήμα τη δομή και την υφή τών επί μέρους μελών της δομής τού ναού, και φυσικά τη διαλεκτική που τα συνθέτει αυτά σε μια αισθητική ενότητα, συμβολική εννοείται τής ιδέας του.
Παρόλα αυτά αποτελεί γεγονός, πως και ενός μεγάλου Ρυθμού, τόσο πλούσιου όπως ο βυζαντινός, οι ναοί παραμένουν ατελείς χωρίς συμπλήρωση τού ζωγραφικού τους κόσμου!4*

ΤΟΥΤΟ είναι και προφανές! Διότι αποτελεί κανόνα, πως αν για έκφραση τού Υψηλού η αρχιτεκτονική «διαχειρίζεται» σχέσεις επιφανειών και όγκων, σχήματα δηλ. νοητικά και αφηρημένα, η ζωγραφική, καθώς ο Μιχελής σημειώνει, «έχει το προσόν, παριστάνοντας τα πάθη, τα πρόσωπα, τα βλέμματα, να εκφράζει αμεσότερα τού Υψηλού όχι μόνο το αισθητικό αλλά και το ηθικό στοιχείο».5*
Το ηθικό λοιπόν αυτό στοιχείο είναι ό,τι συμπληρώνει, ως την τελειότητα, την αισθητική έκφραση τού βυζαντινού ναού.

ΣΥΝΕΠΩΣ και εφόσον προορισμός τής ζωγραφικής να «τελειώσει», συμπληρώνοντάς το, το αρχιτεκτόνημα, τίθεται αμέσως και το θέμα, εκτός των άλλων, (μεγέθους, διάταξης εικόνων κ.α.) και τής, πολυσυζητημένης δε, τεχνοτροπίας που την διέπει. Σε σχέση πάντα όχι μόνο με τα σχήματα τις επιφάνειες και τους όγκους που διαλεκτικά συνθέτουν τον ναό, και όπου εκδηλώνεται η δράση της, αλλά και με ό,τι είχε ο Μάξιμος ο Ομολογητής πει.
Ότι αυτό που απεικονίζει είναι «ου την φύσιν αλλά την υπόστασιν». Περί τούτου όμως στο επόμενο.
1*Ο δεύτερος, από δυσμών κίνδυνος τώρα, ήταν εκείνος τής νοησιαρχίας (Θωμάς Ακινάτης, ΙΔ’ αιώνας), από την οποία, σώζοντας την Ορθοδοξία, έσωζε και το γένος ο Γρηγόριος Παλαμάς. Γεγονός που, όχι τυχαία, η εκκλησία μας γιορτάζει την επόμενη τής Ορθοδοξίας Κυριακή. Τής «διαφωτισμένης» πολιτείας φυσικά πλήρως αμέτοχης τού δίδυμου γεγονότος...
2*Ό,τι ελληνότροπο δηλ. αδυνατούσαν να κατανοήσουν Ιουδαϊσμός και Ισλαμισμός, και οι δυο κατ’ εξοχήν «μονοφυσιτικής» νοοτροπίας θρησκείες. Και, λέει ο γράφων, ούτε είναι άνευ σημειολογίας το γεγονός ότι η μια από τις δυο Αυτοκράτειρες, (Θεοδώρα και Ειρήνη) που είχαν σημαντική συμβολή στη συντριβή τής αντι-ελληνικής εικονομαχίας, η Ειρήνη, είχε την προσωνυμία «Αθηναία», καταγόμενη δηλ. από την πόλη που κατ’ εξοχήν ενσάρκωσε τον ελληνικό τρόπο.
3*Απλή υπόμνηση: Ο πρώτος, χριστιανός δε, δημιουργός φιλοσοφίας τού υπαρξισμού, ο Κίργκεγκωρ, τον ονόμαζε «φιλοσοφία τής υποστάσεως»
4*Γι’ αυτό και είπαν πως είναι «άνομο», η μεγάλη βυζαντινή ζωγραφική να αποσπάται από την μητέρα αρχιτεκτονική!
5*Άλλωστε, είπε και ο Μέγας Βασίλειος, «ά γαρ ο λόγος τής ιστορίας δια τής ακοής παρίστησι ταύτα γραφική σιωπώσα δια μιμήσεως δείκνυσιν».
Χάρης Φεραίος

* Διδάκτωρ του ΕΜΠ.
Η είκόνα είναι από το blog Diakonima.gr
       Η Α΄ Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη στην μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας μας. 
Σύμπασα η Εκκλησία εορτάζει με κάθε λαμπρότητα, με κύριο  χαρακτηριστικό του εορτασμού την περιφορά των ιερών εικόνων και την ανάγνωση του Συνοδικού της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου σε όλους τους ναούς.
     Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν να εορτάζεται η ημέρα αυτή σε ανάμνηση της παύσης της εικονομαχίας και της οριστικής αναστήλωσης των ιερών εικόνων από την  ευσεβή βασίλισσα  του Βυζαντίου Θεοδώρα (μετέπειτα αγία της Εκκλησίας μας) στις 4-3-843. 
Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε μείζονος σημασίας διότι με τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787), ολοκληρώθηκε η διατύπωση της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας (τριαδολογικό και χριστολογικό δόγμα). 
Η εικονομαχική έριδα (726-843) υπήρξε άλλωστε ένας θλιβερός σταθμός της εκκλησιαστικής ιστορίας, η οποία προξένησε αφάνταστη φθορά στο σώμα της Εκκλησίας. Μέσα όμως από αυτή τη λαίλαπα βγήκε και κάτι θετικό, η διατύπωση της θεολογίας των ιερών εικόνων, η οποία κατ ουσίαν, όπως θα δούμε, είναι επέκταση και ανάπτυξη του χριστολογικού δόγματος.

      Όπως είναι γνωστό το πρόβλημα της εικονομαχίας το προκάλεσαν παράγοντες έξω από την Ελληνορθοδοξία. 
Ο Ιουδαϊσμός και ο Ισλαμισμός θεωρούν τον εικονισμό ως ειδωλολατρία. 
Γενικά η λαοί της Μέσης Ανατολής απεχθάνονται την εικονική τέχνη, γι’ αυτό και πέρασε αυτή η νοοτροπία στις θρησκείες τους. 
Αντίθετα ο Ελληνισμός, η πιο ευγενική έκφραση του παγκοσμίου πολιτισμού, όχι μόνο δέχεται τον εικονισμό, αλλά και τον προήγαγε σε ύψιστη τέχνη.
        Ο Χριστιανισμός στην ορθόδοξη μορφή του, όπως είναι γνωστό, απόρριψε  τις προλήψεις του  παρελθόντος και υιοθέτησε κάθε άξία που προάγει την ανθρώπινη προσωπικότητα. 
Ο Ελληνισμός  έδωσε άπειρα στοιχεία χρήσιμα στη νέα πίστη. 
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Ελληνισμός στην γνήσια μορφή του μεταστοιχειώθηκε ως Χριστιανισμός και συγκεκριμένα σε Ελληνορθοδοξία!
        Η απαράμιλλη εικονική  ελληνική τέχνη παραλήφθηκε από την Εκκλησία και χρησιμοποιήθηκε για την ποιμαντική Της διακονία.
 Η εικόνα από την εποχή των κατακομβών μέχρι σήμερα λειτουργεί ως το βιβλίο των αγραμμάτων στους ναούς. 
Για να είναι αυτό σύμφωνο με την θεολογία της Εκκλησίας μας, οι Πατέρες διατύπωσαν  προσεκτική διδασκαλία σύμφωνη με τις βιβλικές επιταγές.
      Βεβαίως η Παλαιά Διαθήκη απαγορεύει ρητά την προσκύνηση ομοιωμάτων -ειδώλων του Θεού (Έξοδ.20,4), αλλά μέχρι τότε ο Θεός ήταν άγνωστος στους ανθρώπους,  και γι' αυτό είχαν αντικαταστήσει τη λατρεία του Θεού με ξόανα και άλλα ομοιώματα.
 Αυτή τη λατρεία απαγορεύει η Παλαιά Διαθήκη. 
Στην Καινή Διαθήκη, την εποχή της χάρητος, ο Θεός έγινε άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού,
 «ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού» (Ιωάν.1,14). 
Τον είδαμε, τον ακούσαμε «και αι χείρες ημών εψηλάφησαν» 
Αυτόν (Α΄Ιωάν.1,1), «Ημείς δε ανακεκαλυμμένω προσώπω την δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμεθα» (Ι.Δαμασκ. P.G.94,1328). 
Η πραγματική ενανθρώπησή Του μας υποχρεώνει να Τον θεωρούμε τέλειο άνθρωπο, όπως και τέλειο Θεό. 
Κατά συνέπεια ως πραγματικός άνθρωπος μπορεί ακόμα και να εικονισθεί, διαφορετικά η μη παραδοχή του εικονισμού Του σημαίνει μη παραδοχή της πραγματικής ενανθρώπησής Του.
       Οι μεγάλοι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, που αναδείχθηκαν μέσα από τη λαίλαπα της εικονομαχίας, διατύπωσαν το ορθόδοξο δόγμα με προσοχή και ευλάβεια. Η προσκύνηση της ιερής εικόνας του Χριστού και των άλλων ιερών προσώπων του Χριστιανισμού δεν είναι ειδωλολατρία, όπως κατηγορούνταν από τους εικονομάχους, αλλά η τιμή απευθύνεται προς το εικονιζόμενο πρόσωπο,
 καθότι «η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» (Μ.Βασίλειος P.G. 32,149) και «Προσκυνούμεν δε ταις εικόσιν ου τη ύλη προσφέροντες την προσκύνησιν, αλλά δι΄αυτών τοις εν αυταίς εικονιζομένοις» (Ι. Δαμασκ. P.G.94 1356).
 Η  ευλογία και η χάρη που λαμβάνει ο πιστός από την προσκύνηση των ιερών εικόνων δίνεται από το ζωντανό ιερό πρόσωπο και όχι από την ύλη της εικόνας.
      Η εικόνα έχει επίσης τεράστια ποιμαντική χρησιμότητα. 
Μια εικόνα, σύμφωνα με  γλωσσική έκφραση, αξίζει περισσότερο από χίλιες λέξεις.
 Αυτό σημαίνει ότι μέσω της εκκλησιαστικής εικονογραφίας οι πιστοί βοηθούνται να αναχθούν στις υψηλές πνευματικές θεωρίες και στο θείο.
       Οι εικονοκλαστικές αρχές της εικονομαχικής περιόδου δυστυχώς υιοθετήθηκαν στη συνέχεια από διάφορες αιρετικές ομάδες και διασώζονται ως τις μέρες μας.
 Οι διάφορες προτεσταντικές ομάδες έχουν ως κύρια αρχή τους τον ανεικονισμό και πολεμούν με λύσσα την Ορθοδοξία μας, η οποία δέχεται την τιμητική προσκύνηση των ιερών προσώπων της πίστεώς μας μέσω των ιερών εικόνων.
      Απαντάμε στους σύγχρονους εικονοκλάστες ότι η Αγία μας Καθολική Εκκλησία καθόρισε επακριβώς τα όρια της αλήθειας και της πλάνης. 
Μια προσεκτική ανάγνωση του«Συνοδικού» της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, που διαβάζεται στους ναούς την Κυριακή της Ορθοδοξίας, περιχαρακώνει την βιβλική αλήθεια και δίνει πειστική απάντηση στους επικριτές της Εκκλησίας μας. 
Η εικονομαχία είναι αποστροφή προς την ύλη, απόρροια των αιρετικών μανιχαϊστικών δοξασιών, οι οποίες δυστυχώς πέρασαν μέσα στις διδασκαλίες πολλών αιρετικών ομάδων, όπως και των συγχρόνων μας αιρετικών προτεσταντών.
     Αλλά δεν έχει μόνο σημασία για την Εκκλησία η αναστήλωση των Ιερών Εικόνων, αλλά και για τον παγκόσμιο πολιτισμό. 
Ο μονολιθικός θρησκευτικός ανεικονισμός είχε αναμφίβολα αρνητικές συνέπειες για την προαγωγή της εικονικής ωραιότητας. 
Η εικόνα και μάλιστα η θρησκευτική απεικόνιση, αποτελεί βασικό στοιχείο του παγκόσμιου πολιτισμού. 
Η παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά έχει να επιδείξει ανυπολόγιστης καλλιτεχνικής αξίας έργα θρησκευτικής ζωγραφικής. 
Τα σπουδαιότερα μνημεία – ναοί του κόσμου είναι καταστόλιστοι από εικονογραφίες άφθαστης τεχνοτροπίας. 
Το ίδιο και τα μεγάλα μουσεία επιδεικνύουν με καμάρι εικόνες θρησκευτικής τέχνης. 
Είναι γνωστό σε όλους το παγκόσμιο ενδιαφέρον για την ορθόδοξη εικονογραφία και γι’ αυτό οργανώνονται εκθέσεις με τεράστια επιτυχία. 
 Μπορούμε να σκεφτούμε ποια θα ήταν τα αποτελέσματα, αν επικρατούσαν οι εικονομάχοι στο Βυζάντιο. 
Δε θα είχαμε τη δυνατότητα να θαυμάζουμε αυτούς τους θησαυρούς, οι οποίοι είναι για μας τους ορθοδόξους το ξεχείλισμα της πίστεως των διαχρονικών ιερών εικονογράφων. Άλλωστε η εικονογραφία για την Ορθοδοξία μας δεν ήταν μια μονοσήμαντη καλλιτεχνική έκφραση, αλλά βαθειά μυστική λειτουργία του εικονογράφου, ο οποίος ζωγράφιζε νηστεύοντας και προσευχόμενος!
    Μελετώντας επίσης με προσοχή το «Συνοδικό», που διαβάζεται αυτή τη μεγάλη ημέρα στους ναούς, κατά την τελετή της περιφοράς των Ιερών Εικόνων, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τη μέριμνα των Πατέρων της αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου να αποκαθαρθεί η πίστη της Εκκλησίας από περιρρέουσες ιδέες του παρελθόντος, τις οποίες κάποιοι αναμίγνυαν με την διδασκαλία Της, ώστε να επικρατεί σύγχυση στους πιστούς. 
Βεβαίως το θέμα αυτό είναι μεγάλο δεν εξαντλείται σε μια παράγραφο του παρόντος άρθρου. 
Κάποιοι, τα τελευταία χρόνια, που αρέσκονται να παριστάνουν τους «ελληναράδες», ασκούν σκληρή κριτική κατά των «όρων» της αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ότι δήθεν μέσω αυτών …υβρίζεται ο ελληνισμός! 
Δεν κάνουν τον κόπο όμως να μελετήσουν την αντιφατικότητα και το ξεπερασμένο αυτών των απόψεων, τις οποίες αν και κάποιες από αυτές τις διατύπωσαν διακεκριμένοι σοφοί και συγγραφείς της αρχαίας Ελλάδος, όπως είναι οι πλατωνικές ιδέες για την προΰπαρξη των ψυχών, τις οποίες πρώτοι (η πλειοψηφία) των άλλων αρχαίων σοφών τις απέρριπτε (π.χ. σοφιστές, επικούρειοι, κλπ)!
 Ή έστω την άποψη κάποιων άλλων σοφών, οι οποίοι δίδασκαν την αιωνιότητα του υλικού κόσμου, την οποία και αυτή είχαν απορρίψει πάμπολλοι άλλοι σοφοί, όπως οι νεοπλατωνικοί, διότι έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με το «Ένα», την πρωταρχική αρχή του κόσμου! 
Αφού λοιπόν οι θεωρίες αυτές ήταν απορριπτόμενες από άλλους σοφούς της αρχαίας Ελλάδος, γιατί να τις υιοθετήσει η Εκκλησία, για την Οποία αυτές ήταν αντίθετες  με τη διδασκαλία Της; 
Ας αποκαλέσουν πρώτα υβριστές της Ελλάδος τους σοφιστές και τους επικούρειους, οι οποίοι δεν δέχονταν και πολεμούσαν το ιδεοκρατικό σύστημα του Πλάτωνος. 
Επίσης ας αποκαλέσουν πρώτα τον Πλάτωνα υβριστή της Ελλάδος, διότι θεωρούσε μόνες πραγματικότητες τις αρχετυπικές ιδέες και τον υλικό κόσμο μη πραγματικό, «φάσμα των ιδεών» και μετά την Αγία μας Εκκλησία και τους θεοφόρους Πατέρες μας! 
Ασφαλώς θα τρίζουν τα τιμημένα κόκκαλα όλων των αρχαίων σοφών προγόνων μας, οι οποίοι ήξεραν να βιώνουν το σεβασμό προς τον άλλον, έστω και αν διαφωνούσε μαζί τους! 
Θα τρίζουν από αγανάκτηση, διότι κάποιοι φανατικοί, αμαθείς και εμπαθείς έχρισαν τους εαυτούς τους σε όψιμους τιμητές και υπερασπιστές τους, μη γνωρίζοντας οι δύστυχοι ότι ο διαχρονικός ελληνικός πολιτισμός, από τα βάθη της ιστορίας, ως τα σήμερα, είναι σύνθεση και όχι δογματική μονολιθικότητα! 
Οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ως γνήσιοι Έλληνες (στην καταγωγή, τη σκέψη και τη νοοτροπία) και εν προκειμένω οι Πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, σκέφτηκαν και έπραξαν ελληνικά, εκφράστηκαν σύμφωνα με τα πιστεύω τους, ελεύθερα και απέκλεισαν κάποιες ιδέες από την επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας, οι οποίες δε συμφωνούσαν με Αυτήν. 
Σκέφτηκαν και έπραξαν όπως οι φημισμένοι πρόγονοί τους, οι οποίοι ήταν εκλεκτικοί, και όπως κάνουν οι Έλληνες οι μεταγενέστεροι.
 Έπραξαν ό, τι έπρατταν οι σοφιστές ή ηδονιστές, κατά των ιδεοκρατών ή ό, τι έπραττε ο μέγας Σωκράτης κατά των σοφιστών, οι οποίοι υπεράσπιζαν τις αρχές τους, απορρίπτοντας ό, τι δε συμφωνούσε με αυτές.
 Θλιβερή εξαίρεση στη μακραίωνη παράδοσή μας είναι οι σύγχρονοι αρχαιόπληκτοι «αρχαιολάτρες» και άλλοι θωλοκουλτουριάρηδες, οι οποίοι πάσχουν από ανίατο μονισμό για την αρχαία Ελλάδα. 
Λες και οι αρχαίοι τους «διόρισαν αγροφύλακες» στα αθάνατα διαχρονικά τους κτήματα, τα οποία είναι πια κτήματα όλου του πολιτισμένου κόσμου και πιο πολύ σε μας τους απογόνους τους! 
Υβριστής των αρχαίων προγόνων μας δεν είναι η Εκκλησία με τον απόλυτα δικαιολογημένο εκλεκτισμό 
Της, αλλά πραγματικοί υβριστές είναι όσοι βρίζουν τον διαχρονικό Ελληνισμό. 
Εν προκειμένω, πραγματικοί και μάλιστα άθλιοι υβριστές είναι όσοι βρίζουν, με τη γνωστή ψυχοπαθολογική υστερία, την πίστη εκατομμυρίων νεοελλήνων, οι οποίοι σε πείσμα των υβριστών τους βιώνουν το ελληνικό ιδεώδες ίσως γνησιότερα από εκείνους!   

     Σε αντίθεση με όλους τους λογίς εικονοκλάστες, εμείς, ως ορθόδοξοι χριστιανοί, μετέχουμε της αλήθειας και ταυτόχρονα, ως έλληνες, μετέχουμε του ωραίου. 
Χάρη σ' αυτές τις δύο σταθερές διαφέρουμε από όλους όσους έχουν μονοσήμαντες πίστεις και αναγάγουν τον μονισμό σε  έχουμε το προβάδισμα στην αληθινή πρόοδο και τον παγκόσμιο πολιτισμό και αναγκάζονται οι άλλοι να μας ακολουθούν…
ΠΗΓΗ:
..........................................
Απολυτίκιο Α΄ Κυριακή των Νηστειών - της Ορθοδοξίας
"Την άχραντον εικόνα Σου προσκυνούμεν ,αγαθέ,αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός ' βουλήσει γάρ ηυδόκησας σαρκί ανελθείν έν τώ Σταυρώ, ίνα ρύση ούς έπλασας εκ τής δουλείας του εχθρού ' όθεν ευχαρίστως βοώμεν σοι' Χαράς επλήρωσας τα πάντα ο Σωτήρ ημών' παραγενόμενος είς τό σώσαι τον κόσμον."
Η γιορτή αυτή καθιερώθηκε το ‘843 από την Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, τον υιό της Μιχαήλ τον Γ’ και τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μεθόδιο τον Ομολογητή.