Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

Ο Άγιος Γεώργιος ήταν μετανάστης και « Το απόλυτο σύμβολο της πολυπολιτισμικότητας »



«Το απόλυτο σύμβολο της πολυπολιτισμικότητας»

Σύμβολο πολυπολιτισμικότητας χαρακτηρίζει η βρετανική Independent 

τον Άγιο Γεώργιο και παραθέτει έξι λόγους για τους οποίους 
πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι η ζωή του αντιπροσώπευε τις αξίες μιας άλλης ιδεολογίας: της πολυπολιτισμικότητας.

Το πολυπολιτισμικό υπόβαθρο του Αγίου Γεωργίου

Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε στη Συρία από ελληνική οικογένεια. 
Υπηρέτησε στο στρατό μίας ιταλικής πόλης-κράτους και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Τουρκία όπου και πέθανε. 
Οι γονείς του, παρότι είχαν ελληνικές ρίζες και μιλούσαν ελληνικά, 
είχαν γεννηθεί στην Καππαδοκία της κεντρικής Τουρκίας και στην Παλαιστίνη.

Ήταν μετανάστης

Κάτι που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι ο Άγιος Γεώργιος ήταν μετανάστης. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο αναζητώντας δουλειά και τελικά εγκαταστάθηκε από τη Συρία στη σημερινή Τουρκία και εντάχθηκε στη φρουρά του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. 
Μετακινήθηκε μεταξύ των επαρχιών της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με τον ίδιο τρόπο που ένας σύγχρονος μετανάστης ταξιδεύει μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ αναζητώντας καλύτερη ζωή.

Η συνεισφορά του στην εξάπλωση θρησκευτικών ιδεών

Για αιώνες η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία λάτρευε τους παγανιστικούς θεούς. 
Ο Άγιος Γεώργιος έγινε γνωστός επειδή διέδωσε την τότε ξενόφερτη ανατολίτικη θρησκεία του, στον δυτικό πολιτισμό. 
Μάλιστα, θρυλείται ότι έπεισε την αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα της Ρώμης να εγκρίνει τη νέα θρησκεία, τον Χριστιανισμό, η οποία επεκτάθηκε σε ολόκληρη την αυτοκρατορία έως ότου υιοθετήθηκε επίσημα. 
Τα περισσότερα από τα ευρωπαϊκά κράτη που διαδέχθηκαν την αυτοκρατορία είναι μέχρι και σήμερα χριστιανικά.

Είναι προστάτης Άγιος πολλών διαφορετικών περιοχών
Ο Άγιος Γεώργιος είναι προστάτης Άγιος της Αγγλίας, ενώ εμφανίζεται στη θρησκεία πολλών διαφορετικών χωρών: 
της Βουλγαρίας, της Παλαιστίνης, της Αιθιοπίας, της Ελλάδας και της Λιθουανίας.

Ήθελε ένα πολυπολιτισμικό ευρωπαϊκό υπερκράτος

Ο Άγιος Γεώργιος πάλευε για ένα πολυπολιτισμικό υπερκράτος. 
Στη Ρώμη, την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, υπήρχαν Βρετανοί, Έλληνες και άνθρωποι από την Παλαιστίνη και τη Γαλατία. 
Οι τοπικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές συνήθειές τους ενσωματώθηκαν στην Αυτοκρατορία.

Διώχθηκε από άτομα με διαφορετικά θρησκευτικά πιστεύω από τα δικά του

Ο Άγιος Γεώργιος φυλακίστηκε, βασανίστηκε και τελικά εκτελέστηκε για τα διαφορετικά πιστεύω του.
πηγή:
...............
Αϊ μου Γιώργη αρματολέ και πρώτε καβαλάρη,
αρματωμένε με σπαθί και με χρυσό κοντάρι...

Το άρθρο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Άι μου Γιώργη!» 
που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» στις 23 Απριλίου 1892.
εδώ :
.....................
΄Οπως έχει καταγραφεί ιστορικά φαίνεται πως από την εθελοθυσία και τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου υπήρξαν πολλοί
φέροντες το όνομα του Αγίου που μετέπειτα εμπνεύστηκαν και μαρτύρησαν ισάξια με αυτόν.

Ανάλογο είναι το παράδειγμα του ιερέα που παραθέτουμε παρακάτω που μαρτύρησε στα χρόνια της τουρκοκρατίας
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ
εφημέριος ιερού ναού Παναγίας Αλεξιωτίσσης



"Εφονεύθη εντός του Ιερού Βήματος
υπό των αγαρηνών την 3-4-1821
ενώ ετέλει ττην Θείαν Μυσταγωγίαν"


Ο παπα-Γιώργης, άνευ επωνύμου, ήτο άγνωστος εις την Εκκλησιαστικήν Ιστορία των Πατρών μέχρι του έτους 1964 οπότε τον ανέσυραν εκ της λήθης, ερευνών τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, ο διακεκριμένος ιστοριοδίφης πρωθιερεύς Νικόλαος Παπαδόπουλος εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Καρύκη Αθηνών.

Εξέδωκεν ξεχωριστό τομίδιον, ανάτυπον εκ του περιοδικού "ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ", εις το οποίο κατεχώρησε τα αποδεικτικά εγγραφα της θυσίας του Εθνομάρτυρος - Ιερομάρτυρος Ιερέως Γεωργίου που επορφύρωσε το Θυσιαστήριο του Ιερού Ναού της Παναγίας Αλεξιωτίσσης την Κυριακη των Βαΐων του 1821.
Υπήρξε ο πρώτος ιερεύς εις τας απαρχάς της Επαναστάσεως του 1821 που εθελουσίως, και μη θέλων να διακόψει την Θείαν Λειτουργίαν και να διαφύγει, προσέφερε εαυτόν ιερόν σφαγίον υπέρ πίστεως και Ελευθερίας της Πατρίδος.
Οι προύχοντες και οπλαρχηγοί της Αχαΐας έγραψαν και υπέγραψαν το εξής συναξάρι δια την θυσίαν του Παπαγεώργη.

ΠΙΣΤΟΠΟΙΟΥΜΕΝ
Οι υπογραφόμενοι μεθ' όρκου οτι κατα το έτος 1821 καθ' ην εποχήν οι Έλληνες έλαβον τα όπλα, ο συμπολίτης μας ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ εκτελών την Θείαν Μυσταγωγίαν εν τω Ναώ της Αγίας Αλεξιωτίσσης ΕΦΟΝΕΥΘΗ παρα των αγαρηνών, αιχμαλωτισθέντων και τριών (3) τέκνων του, προς απολύτρωσιν των οποίων ονόματι ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΝ, των δυο ετέρων μενόντων εν αιχμαλωσία και αγνοούμενης της διαμονής των.
Κατ' αίτησιν οθεν του απελευθερώθεντος Κωνσταντίνου δίδεται το παρόν αυτό ίνα χρησιμεύσει όπου δεί, και υποσημειούμεθα.
Εν Πατραις την α' Ιουνίου

Μ(πενιζέλος) Ρούφος

Κ. Μπουκαούρης

Γεώργιος Γιαννακόπουλος

Ζ. Νεράγκαθος

Κ. Θωμόπουλος

Άναστάσιος Ηλιόπουλος

Άγγελος Ξηρομερίτης

Άναγ. Ανδρικόπουλος


Ο διασωθείς Κωνσταντίνος υιός του μαρτυρήσαντος ιερέως Γεωργίου, 
γράφει την επομένη αίτησιν

Εν Πάτραις τη 4η Ιουνίου 1865

ΠΡΟΣ
Την επι των αγώνων σην Επιτροπήν, δια του Κυρίου Νομάρχου Αχαιοήλιδος 
Ο ευσεβάστως υποσημειούμενος Κωνστανίνος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, 
αναφέρω ταπεινώς οτι, κατά το έτος 1821, καθ' ην εποχήν οι Έλληνες έλαβον τα όπλα κατα των Οθωμανών, ο πατήρ του υποφαινομένου ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ εφονεύθη παρα των αγαρηνών, ενω ετέλει την Θείαν Μυσταγωγίαν, εν τω ενταύθα Ιερώ Ναω της Αλεξιωτίσσης, οτι ο υποφαινόμενος και έτεροι δυο (2) αδελφοί μου αιχμαλωτίσθηκαν παρα των Αγαρηνών και οτι τρέξασα η μήτηρ ημών εις διάφορα του Οθωμανικού Κράτους μέρη, μόλις ηδυνήθη να σώση και να λάβη τον υποφαινόμενον, μη δυνηθείσα ουδόλως ν' ανεύρη τους έτερους δυο αδελφούς μου και εισέτι μένουσι εν αιχμαλωσία αγνοούμενου του τόπου της διαμονής των, ως προκύπτει εκ του συνημμένου πιστοποιητικού πολιτών μαρτυρούντων τ' ανωτέρω.

Τα δυστυχήματα ταύτα είναι αξια λόγου όπως ληφθή και ο υποφαινόμενος εν καιρώ υπ' όψιν και λάβω την δέουσαν και απαιτούμενην αμοιβήν.

Δια ταύτα παρακαλώ θερμώς την Σην Επιτροπήν, όπως ευαρεστουμένη λάβη υπ' όψιν της εν καιρώ και τον υποφαινόμενον, αποδίδουσα ότι νόμιμον και δίκαιον.

Ο Κύριος Νομάρχης Αχαιοήλιδος παρακαλείται να διαβιβάση την παρούσαν όπου δει.


Ευπεπειθέστατος

Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου

Υπό της Επιτροπής Ελήφθη υπ' όψιν η αίτησις και κατετάχθη η οικογένεια εις την δευτέραν τάξιν των υπαξιωματικών.

Στον αύλειο χώρο του Ιε­ρού Να­ού έχει υψωθεί μνημείο προς τι­μήν τού Ε­θνο­μάρ­τυ­ρος Ιε­ρέ­ως Γε­ωρ­γί­ου, το έ­τος 1971, από την Αχαϊκή Ε­ται­ρεί­α Πα­τρών, με την ευγενή φροντίδα των αειμνήστων Κων. Ν. Τρια­ντα­φύλ­λου και Θε­οδ. Ι. Πα­πα­να­γιώ­του, ώ­στε να δια­τη­ρη­θή στην μνή­μη των νε­ω­τέ­ρων ο η­ρω­ι­σμός και η θυ­σί­α τού α­οι­δί­μου Ιε­ρέ­ως Γε­ωρ­γί­ου, οι α­γώ­νες και οι θυ­σί­ες τής Πρε­σβυτέ­ρας του για την διά­σω­ση των παι­διών τους, αλλά και οι εν γένει θυσίες τού Ιερού Κλήρου για την ε­λευ­θε­ρί­α τής Ελ­λά­δος

Πέντε χρόνια κολυμπώντας με τα πόδια στην στεριά!










Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος  *
Πέντε ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την 23η Απριλίου 2010, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την υπαγωγή της Ελλάδας στον ατομικό μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ και της ευρωζώνης.
- Πέντε χρόνια χωρίς περεστρόικα και χωρίς (κινεζικό) πραγματισμό! Πέντε χρόνια ναυαγίου!
- Πέντε χρόνια μοναξιάς και οπισθοδρόμησης της δημοκρατίας και της εθνικής οικονομίας!
- Πέντε χρόνια όπου η επιχείρηση παράλληλης εξάλειψης του δημοσιονομικού και του εμπορικού ελλείμματος ήταν απλώς το αποτέλεσμα της Κοινωνικής Καταστροφής και της πορείας από την ανάπτυξη στην υπανάπτυξη!
- Πέντε εφιαλτικά χρόνια για τους εργαζόμενους και τους μικρούς της αγοράς!
- Πέντε χρόνια απορρυθμίσεων σχεδόν σε όλα, αλλά καμίας απολύτως μεταρρύθμισης στην συνολική δομή του κράτους και στην αγορά – πλην του τραπεζικού κλάδου!
- Πέντε χρόνια ανθρωποθυσιών με την παραγωγή εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων!
- Πέντε χρόνια κατάθλιψης και μετατροπής του κράτους στην πρώτη μετανεωτερική υποτελή πολιτεία της Ευρώπης – σε μια «αποικία χρέους»!
- 1.825 ημέρες σε 5.480 σελίδες διαδικτυακών μου σημειωμάτων, αναζητώντας το νόημα αυτής της καταστροφής ανθρώπων και κεφαλαίου στην Ελλάδα! Προσδίδοντας νόημα σε μια νέα τάξη πραγμάτων για την Ελλάδα και την Ευρώπη, που βρίσκεται σε μια φάση μάλλον αντιδημοκρατικής μεταμόρφωσης και «κορινθιακής υπέρβασης»: το ένα πόδι πατά στην νεοφιλελεύθερη οικονομία και στον νεοφιλελεύθερο πολιτισμό, ενώ το άλλο είναι σηκωμένο και βρίσκεται αιωρούμενο, χωρίς κάποιος να προτείνει σοβαρά και συνεκτικά το επόμενο πολιτικό βήμα! Κάποιο συγκεκριμένο συντακτικού χαρακτήρα βήμα!
- Πέντε χρόνια ακραίας υποκρισίας και καταστάσεων φλου!  
- Πέντε χρόνια όπου η δημιουργική ασάφεια έκρυβε την δημιουργία ενός υπεραυταρχικού νεοφιλελεύθερου καθεστώτος, με ένα απολύτως θολό κέντρο αποφάσεων του νέου οικονομικού συγκεντρωτισμού, που εκφράζει τον ευρωπαϊκό νεοηγεμονισμό. Οι πολιτικές λιτότητας και αντιπληθωρισμού είναι απλώς τα εργαλεία επιβολής και εμπέδωσης αυτού του νεοηγεμονισμού.
- Πέντε χρόνια αντιφάσεων, εκβιασμών, «σοκ και δέος», όπως και ακραίων παραδοξοτήτων με επιστημονικούς όρους, για να φτάσουμε σήμερα να υποψιαζόμαστε βάσιμα πως υπάρχει σχέδιο για το μέλλον της Ελλάδας, το οποίο δεν αφορά σε αυτές καθ΄ εαυτές τις μεταρρυθμίσεις, που δεν αφορά σε αυτές καθ’ εαυτές τις ελληνικές κυβερνήσεις! Ένα άγνωστο και ανομολόγητο σχέδιο που κυβερνά τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και δεν επηρεάζεται διόλου από την βούληση του ελληνικού εκλογικού σώματος ή τις τακτικές κινήσεις των ελληνικών κυβερνήσεων!
- Πέντε χρόνια και ακόμη δεν έχει αποκαλυφθεί ο πραγματικός στόχος του  «Καστελόριζου»! Τα πράγματα εξελίσσονται ανάποδα: σού εμφανίζουν αποσπασματικά ένα πρόγραμμα για να υποθέσεις την στρατηγική και να μην ξέρεις τελικά τον πραγματικό στόχο.
Δεν έχω σκοπό σήμερα να προσθέσω και άλλες σελίδες στην αναλυτική προσέγγιση της κρίσης, επιδιδόμενος μάλιστα και σε ένα αριθμητικού χαρακτήρα απολογισμό αυτών των πέντε χρόνων. Δεν έχει νόημα!
Σημασία έχει να καταλάβουμε πως το κολύμπι του έλληνα ναυαγού δεν γίνεται με τα πόδια στην στεριά! Δεν γίνεται με το «business as usual»! Οι προηγούμενες τρείς κυβερνήσεις της κρίσης πολιτεύτηκαν σαν άβουλα και κακότεχνα κατασκευαστικώς πιόνια ενός αόρατου κέντρου, το οποίο έμοιαζε να συντονίζει τις αποφάσεις για την Ελλάδα, παρακολουθώντας τις αντιδράσεις της χρηματαγοράς και συμπληρώνοντας με συγκυριακά μέτρα τις πολιτικές που θεωρητικά θα την ικανοποιούσαν.
Η σημερινή κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα πολιτεύεται σαν κάποιος άλλος εκεί έξω να έχει την λύση στην ελληνική κρίση και σαν ο ρόλος της να είναι να τον προκαλέσει για να ανοίξει τα χαρτιά του! Στο μεταξύ κατασκευάζει γέφυρες για να περάσει το παλαιό ελληνικό καθεστώς σε μια νέα όχθη… για να «λευκανθούν» οι παράγοντες του παλαιού καθεστώτος διαπλοκής και διαφθοράς, χωρίς να προϋπάρξει κάθαρση! Η κυβέρνηση αυτή δεν δείχνει διάθεση για κολύμπι στα βαθειά της πολιτικής! Τσαλαβουτά αριστερά-δεξιά, διατηρώντας ωστόσο τα πόδια της στο έδαφος του παλιού καθεστώτος… το οποίο υποσχέθηκε να ανατρέψει!
Και όμως χωρίς ουσιαστική ανατροπή (οικονομική, πολιτισμική και κοινωνική) του καθεστώτος της ύστερης μεταπολίτευσης του 1974, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να σταθεί με αξιώσεις, αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση στα πόδια της. Όχι, αγαπητέ αναγνώστη, με «λούφα και παραλλαγή» δεν γίνεται αλλαγή!
Η κυβέρνηση-Τσίπρα αντί να στήνει πλάγιες γέφυρες με το καθεστώς, θα έπρεπε τουλάχιστον να δείξει πως επιθυμεί και γνωρίζει να κατασκευάσει την γέφυρα για μια δημοκρατική μεταπολίτευση με ολοκληρωμένη θεσμική ανασυγκρότηση της διοίκησης και της αγοράς και αξιοποίηση του ζωντανού, προοδευτικού υλικού της κοινωνίας. Δεν το κάνει, κινείται στα χνάρια των περιηγούμενων. Λυπάμαι, αλλά δεν βλέπω ο κυβερνήτης πλέον Αλέξης Τσίπρας να κάνει την ποιοτική διαφορά!
Η Ελλάδα, κύριε πρωθυπουργέ, αγωνιά για τις ποσότητες, αλλά εσύ θα έπρεπε, για να μην περάσεις γρήγορα στο περιθώριο της ιστορίας, να δώσεις έμφαση στις ποιότητες. Αυτές θα μπορούσαν να κάνουν την διαφορά και να υπηρετήσουν μεσο-μακροπρόθεσμα την ποσοτική μεγέθυνση στην εθνική μας οικονομία!  
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
ΠΗΓΗ :

Μάθημα… διαπραγμάτευσης από το Γεώργιο Καραϊσκάκη !




Σαν σήμερα στις 23 Απριλίου 1827 άφησε την τελευταία του πνοή ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Ηγετική μορφή της Επανάστασης του 1821. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι ο θάνατος του Καραϊσκάκη οφειλόταν σε δολοφονική ενέργεια είτε με υποκίνηση των Άγγλων, που ήθελαν τον περιορισμό της Επανάστασης στην Πελοπόννησο. 
Την 1η Ιουλίου του 1823, ο Καραϊσκάκης έλαβε από το Μαχμούτ πασά την παρακάτω επιστολή- τελεσίγραφο:
«Με λέγουν Μαχμούτ πασιά Σκόδρα. Είμαι πιστός, είμαι τίμιος. Το στράτευμά μου το περισσότερον σύγκειται από χριστιανούς. Εδιορίσθην από τον Σουλτάνον να ησυχάσω τους λαούς. Δεν θέλω να χύσω αίμα. Μη γένοιτο. Όποιος θέλει να είναι με εμένα, πρέπει να είναι πλησίον μου. Όποιος δεν θέλει ας καρτερεί τον πόλεμό μου. Δέκα πέντε ημέραις σας δίδω καιρόν να σκεφτείτε».
Ο Καραϊσκάκης, γνωστός για την αθυροστομία του, απάντησε με άλλη επιστολή:
«Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να προσκυνήσω κι εγώ, πασά μου, ρώτησα τον πούτζον μου τον ίδιον κι αυτός μου αποκρίθηκε να μην σε προσκυνήσω κι αν έρθεις κατ’ επάνω μου, ευθύς να πολεμήσω»!
Μάθημα… διαπραγμάτευσης από το Γεώργιο Καραϊσκάκη!
ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Γεώργιος Καραϊσκάκης
1780 – 1827

Ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, που έδρασε κυρίως στη Ρούμελη (Στερεά Ελλάδα).

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης γεννήθηκε το 1780 στο Μαυρομάτι Καρδίτσας και ήταν καρπός της σχέσης του αρματολού Δημήτρη Καραΐσκου και της μοναχής Ζωής Ντιμισκή, αδελφής του κλέφτη Κώστα Ντιμισκή και εξαδέλφης του οπλαρχηγού Γώγου Μπακόλα. Μεγάλωσε με τους θετούς γονείς του, μία οικογένεια Σαρακατσάνων, αφού η μητέρα του τον εγκατέλειψε μη αντέχοντας τον διασυρμό μιας παράνομης σχέσης και πέθανε όταν ήταν οκτώ ετών. Από τη μητέρα του, ο «γιος της καλογριάς» κληρονόμησε τον ανυπότακτο χαρακτήρα του και την παροιμιώδη βωμολοχία του.

Στα 15 του ο Γεώργιος Καραϊσκάκης εγκαταλείπει τους θετούς του γονείς και σχηματίζει κλέφτικη ομάδα από συνομηλίκους του. Τρία χρόνια αργότερα πέφτει στα χέρια του Αλή Πασά, ο οποίος εκτιμώντας τον ισχυρό του χαρακτήρα τον προσλαμβάνει στη σωματοφυλακή του. Στην Αυλή των Ιωαννίνων όχι μόνο έμαθε τη στρατιωτική τέχνη, αλλά και στοιχειώδη γράμματα, γραφή και ανάγνωση.

Τον Μάρτιο του 1798 ακολουθεί τον Αλή Πασά στην εκστρατεία του κατά του Πασά του Βιδινίου Πασβάνογλου κι έρχεται σε μυστικές διαπραγματεύσεις μαζί του. Περί το 1804 εγκαταλείπει τον Αλή Πασά κι ενώνεται με το σώμα του περίφημου κλέφτη Κατσαντώνη. Συμμετέχει και διακρίνεται σε πολλές μάχες κατά του πρώην αφεντικού του και γίνεται το πρωτοπαλίκαρο του Κατσαντώνη.

Την άνοιξη του 1807 ο Κατσαντώνης δέχεται να βοηθήσει τη ρωσοκρατούμενη Λευκάδα, που αντιμετώπιζε τον κίνδυνο επίθεσης από τον Αλή Πασά. Εκεί, ο Καραϊσκάκης γνωρίζεται με άλλους οπλαρχηγούς και συναντά τον Ιωάννη Καποδίστρια. Μετά την κατάληψη της Λευκάδας από του Γάλλους, τον Ιούλιο του 1807, ο Καραϊσκάκης επιστρέφει στ' Άγραφα με τους άνδρες τού Κατσαντώνη.

Τον Αύγουστο του 1807 ο Κατσαντώνης συλλαμβάνεται από τον Αλή Πασά και θανατώνεται. Την αρχηγία της ομάδας αναλαμβάνει ο αδελφό του Λεπενιώτης και μαζί του ο Καραϊσκάκης συνεχίζει τη δράση του ως κλέφτης. Το 1809 εντάσσεται στα ελληνικά
 τάγματα που είχαν συστήσει οι Βρετανοί υπό τον Ριχάρδο Τσορτς, με σκοπό να εκτοπίσουν τους Γάλλους από τα Επτάνησα.
Το 1812 μετά τη διάλυση της ομάδας Λεπενιώτη από τον Αλή Πασά δηλώνει υποταγή και επιστρέφει στα Γιάννινα. Την περίοδο αυτή έγινε και ο γάμος του με την Γκόλφω Ψαρογιαννοπούλου, με την οποία απέκτησε δύο κόρες κι ένα γιο, τον στρατιωτικό και πολιτικό Σπυρίδωνα Καραϊσκάκη (1826-1898).
Περί τα μέσα του 1820, όταν ο Αλή Πασάς κηρύχθηκε αποστάτης από τον Σουλτάνο, ο Καραϊσκάκης τον βοήθησε αρχικά, αλλά όταν διαπίστωσε το μάταιο του αγώνα τον εγκατέλειψε με τον Ανδρούτσο και άλλους Έλληνες και δήλωσε υποταγή στο Σουλτάνο. Τον Ιανουάριο του 1821 συμμετείχε στη σύσκεψη της Λευκάδας, στην οποία αποφασίστηκε η προετοιμασία της εξέγερσης στη Στερεά Ελλάδα.
Τον Απρίλιο του 1821 αποτυγχάνει να ξεσηκώσει τους Ακαρνάνες και καταφεύγει στα χωριά των Τζουμέρκων. Τον Μάιο οργανώνει στρατόπεδο με άλλους οπλαρχηγούς της Δυτικής Στερεάς στο Πέτα της Άρτας. Συμμετέχει στις μάχες κατά των Τούρκων στο Κομπότι (30 Μαΐου και 8 Ιουνίου), αλλά τραυματίζεται και αποσύρεται για θεραπεία.
Τον Σεπτέμβριο μαζί με άλλους οπλαρχηγούς καταλαμβάνει την Άρτα, σε σύμπραξη με τους Αρβανίτες. Το 1822 εμπλέκεται σε διαμάχη με τον κλεφτοκαπετάνιο Γιαννάκη Ράγκο (1790-1870), εκλεκτό του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, για το αρματολίκι των Αγράφων. Από τότε χρονολογείται και η διένεξή του με τον φαναριώτη πολιτικό.
Στις 15 Ιανουάριου του 1823, ο Καραϊσκάκης σημειώνει την πρώτη του μεγάλη νίκη κατά των Τούρκων στη Μάχη του Σοβολάκου. Στα μέσα του 1823 προάγεται σε στρατηγό, αλλά η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται από τη φυματίωση και καταφεύγει για ανάπαυση στο μοναστήρι του Προυσού.
Κατά τη διάρκεια του πρώτου εμφυλίου πολέμου, ο Μαυροκορδάτος τον κατηγορεί για πράξη εσχάτης προδοσίας και τον σύρει σε δίκη στο Αιτωλικό (1 Απριλίου 1824). Παρότι διαπιστώνεται η ανακρίβεια των κατηγοριών, ο Καραϊσκάκης θα αποστερηθεί όλων των αξιωμάτων του και θα αναγκασθεί να καταφύγει στο Καρπενήσι. Στα μέσα του 1824 μεταβαίνει στο Ναύπλιο, έδρα της κυβέρνησης, με σκοπό να αποδείξει την αθωότητά του.
Τον Δεκέμβριο του 1824 συμμετέχει στο ρουμελιώτικο σώμα που εκστράτευσε στην Πελοπόννησο, με σκοπό να βοηθήσει τους «κυβερνητικούς» στη διαμάχη τους με τους «αντικυβερνητικούς» (δεύτερος εμφύλιος πόλεμος). Ο Καραϊσκάκης θα λάβει μέρος στο πλιάτσικο στην περιοχή των Καλαβρύτων, που αποτελεί μία από τις ατυχέστερες στιγμές του ήρωα στην επανάσταση του ‘21. Στις 7 Απριλίου του 1825 συμμετέχει χωρίς ηγετικό ρόλο στη μάχη στο Κρεμμύδι, όπου οι Έλληνες αντιμετώπισαν για πρώτη φορά το στρατό του Ιμπραήμ και ηττήθηκαν κατά κράτος.
Η επανάσταση κινδυνεύει και η κυβέρνηση αποφασίζει να στείλει τον Καραϊσκάκη στη Στερεά Ελλάδα, για να αναζωπυρώσει τις επιχειρήσεις κατά των Τούρκων. Τον Μάιο του 1825 φθάνει στο Δίστομο και αποτρέπει την κατάληψη του χωριού από τους Τούρκους της Άμφισσας.
Στη συνέχεια προσπαθεί να βοηθήσει τους πολιορκημένους του Μεσολογγίου με κινήσεις αντιπερισπασμού, χωρίς μεγάλη επιτυχία. Μετά την πτώση του Μεσολογγίου και την καταστολή της επανάστασης στη Δυτική Στερεά Ελλάδα, ο Καραϊσκάκης θα μεταβεί στο Ναύπλιο και θα ζητήσει από την κυβέρνηση οικονομική ενίσχυση για να απελευθερώσει τη Στερεά Ελλάδα.
Τον Ιούλιο του 1826 διορίζεται αρχιστράτηγος της Ρούμελης, με πλήρη δικαιοδοσία. Η πρώτη του ενέργεια ήταν να ανακουφίσει τους πολιορκημένους της Ακρόπολης της Αθήνας. Στις 6 Αυγούστου νικά τους Τούρκους στο Χαϊδάρι και θα επαναλάβει τη νίκη του δύο ημέρες αργότερα.




Παρότι σοβαρά άρρωστος, θα επιχειρήσει εκστρατεία προς τη Δόμβραινα τον Οκτώβριο για να αποκόψει τον ανεφοδιασμό του Κιουταχή που πολιορκούσε την Ακρόπολη. Θα εκκαθαρίσει την περιοχή και στις 24 Νοεμβρίου του 1826 θα σημειώσει μεγαλειώδη νίκη επί των Τούρκων στην Αράχωβα, σε μία πολυήμερη μάχη, που θα αναδείξει τις στρατηγικές του ικανότητες. Για τους κατακτητές ήταν η δεύτερη μεγάλη καταστροφή μετά τα Δερβενάκια.
Μετά τη διασφάλιση της κεντρικής Στερεάς Ελλάδας επιστρέφει στην Αττική για να αντιμετωπίσει τον Κιουταχή, που συνεχίζει την πολιορκία της Ακρόπολης (28 Φεβρουαρίου 1827). Θα σημειώσει δύο σπουδαίες νίκες, στο Κερατσίνι (4 Μαρτίου) και στο μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα (13 Απριλίου).
Στις 21 Απριλίου του 1827 οι ελληνικές δυνάμεις είχαν στρατοπεδεύσει στο Φάληρο για να αντιμετωπίσουν σε μία ακόμη μάχη τον Κιουταχή. Την αρχιστρατηγία είχαν αναλάβει οι άγγλοι φιλέλληνες Ριχάρδος Τσορτς και ο Τόμας Κόχραν, με απόφαση της Γ’ Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας. Ο Καραϊσκάκης είχε διαφωνήσει με το σχέδιο της κατά μέτωπον επίθεσης και είχε αποσυρθεί στη σκηνή του άρρωστος.
Την επομένη κάποιοι έλληνες στρατιώτες επιτέθηκαν χωρίς διαταγή κατά του στρατοπέδου του Κιουταχή. Για να μη γενικευθεί η σύγκρουση, ο Καραϊσκάκης βγήκε από τη σκηνή του και κατευθύνθηκε έφιππος προς το σημείο της συμπλοκής γύρω στις 4 το απόγευμα. Μία σφαίρα, όμως, τον βρήκε στο υπογάστριο και τον τραυμάτισε σοβαρά. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών, ο Καραϊσκάκης άφησε την τελευταία του πνοή στις 4 το πρωί της 23ης Απριλίου 1827, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι ο θάνατος του Καραϊσκάκη οφειλόταν σε δολοφονική ενέργεια είτε με υποκίνηση των Άγγλων, που ήθελαν τον περιορισμό της Επανάστασης στην Πελοπόννησο, είτε του μεγάλου αντιπάλου του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου.
Την επομένη, οι Έλληνες με πεσμένο ηθικό και κακή στρατηγική, υπέστησαν συντριπτική ήττα στη Μάχη του Αναλάτου από τον Κιουταχή, ο οποίος πολύ γρήγορα κατέστειλε την επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα.
Το έθνος θρήνησε το χαμό του ήρωα. Και δικαίως, διότι η απώλειά του υπήρξε ανεπανόρθωτη. Ο Καραϊσκάκης ήταν αδύνατος, φιλάσθενος (έπασχε από φυματίωση), μέτριος το ανάστημα, ιδιαίτερα νευρικός, οξύθυμος, βωμολόχος και υβριστής. Αλλά είχε χαλύβδινη θέληση, δύναμη σκέψης και κριτικής και ιδιαίτερη ικανότητα στην ταχύτατη λήψη αποφάσεων και εκτέλεση αυτών. Με μία λέξη, ήταν ηγέτης. Άλλο ζήτημα αν, όπως έλεγε ο ίδιος, ο χαρακτήρας του τον έκανε να είναι άλλοτε άγγελος και άλλοτε διάβολος.