Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Μίλτος Σαχτούρης : Ὁ στρατιώτης ποιητὴς του Υπερρεαλισμού και της παραίσθησης ἀπὸ τὴν Ἀθήνα

Στην παράλογη σύγχρονη κατά τ ΄ άλλα εποχή μας όπου ζούμε και , βιώνουμε υπερρεαλιστικά μια σκληρή και δυσβάστακτη καθημερινότητά της παράνοιας και της κατά φαντασίαν ζωής ...
φαίνεται ότι ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης είχε πολύ πριν από εμάς βαθιά εντρυφήσει και σχεδόν προφητικά καταγράψει στα υπερρεαλιστικά του ποιήματα ...
Μίλτος Σαχτούρης (Αθήνα, 29 Ιουλίου 1919 – Αθήνα, 29 Μαρτίου 2005 ) :
Ὁ στρατιώτης ποιητὴς του Υπερρεαλισμού και της παραίσθησης ἀπὸ τὴν Ἀθήνα .
Πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Έλληνες ποιητές τιμημένο με τρία κρατικά βραβεία :Το 1956 με το Α' Βραβείο του διαγωνισμού «Νέοι Ευρωπαίοι Ποιητές» της RAI για τη συλλογή του «Όταν σας μιλώ», το 1962 με το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του «Τα Στίγματα» και το 1987 με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του «Εκτοπλάσματα».



Ο Σαχτούρης είναι ποιητής του κλειστού χώρου, αντιηρωικός, εκφραστής και απολογητής της κατακερματισμένης και καθημαγμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Απορρίπτει την παραδοσιακή γραφή και στρέφεται στον συμβολισμό και τον υπερρεαλισμό. Διαφοροποιείται από τους σύγχρονους ομοτέχνους του, επειδή οικοδομεί το έργο του με εφιαλτικές εικόνες και σύμβολα, που πλησιάζουν περισσότερο τον εξπρεσιονισμό.

Υπερτονίζει το παράλογο, ενώ από τον Υπερρεαλισμό από τον οποίον ξεκίνησε, κρατά τη φαντασία και την παραίσθηση, όχι όμως και τη συνειρμική εκφορά του λόγου. Είναι ποιητής του ατομικού άγχους, αλλά μέσα στο έργο του είναι διάσπαρτος ο απόηχος του άγχους μιας ολόκληρης εποχής. Κι όμως, η ποίησή του δεν είναι απαισιόδοξη. Ο δημιουργός της ομολογεί «Πάντα θα 'χουμε ανάγκη από ουρανό».
Έργα του έχουν μεταφραστεί στη γαλλική, αγγλική, ιταλική, γερμανική, πολωνική και βουλγαρική. Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από τους Μάνο Χατζιδάκι, Αργύρη Κουνάδη, Γιάννη Σπανό, Κυριάκο Σφέτσα και Νίκο Ξυδάκη.
στον θάνατό του σαν σήμερα 29 Μαρτίου 2005 ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωσε: «Ο Μίλτος Σαχτούρης υπήρξε ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους της μεγάλης γενιάς της νέας ελληνικής ποίησης. Η τολμηρή, ασυμβίβαστη γραφή του, η διαρκής αναζήτηση της ελευθερίας στην τέχνη και τη ζωή, συνόδευσαν μια ολόκληρη εποχή περιπετειών και αγώνων. Ανέδειξαν το έργο του πέρα και πάνω από τους περιορισμούς του χρόνου. Στους οικείους του εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια», ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γεώργιος Παπανδρέου: «ο Μίλτος Σαχτούρης υπήρξε από τις μεγαλύτερες ποιητικές μορφές της σύγχρονης Ελλάδας. Υπηρέτησε τα ελληνικά γράμματα με πίστη, με σεμνότητα και ήθος. Η οικουμενικότητα των μηνυμάτων του πάντα ζωντανή και έντονη, μένει σε μας διαχρονική κληρονομιά. Στους οικείους του εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια»


Ὁ στρατιώτης ποιητής

Δὲν ἔχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε ἡ ζωή μου

Τὴ μιὰν ἡμέρα ἔτρεμα
τὴν ἄλλην ἀνατρίχιαζα
μέσα στὸ φόβο
μέσα στὸ φόβο
πέρασε ἡ ζωή μου

Δὲν ἔχω γράψει ποιήματα
δὲν ἔχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυροὺς
σὲ μνήματα
καρφώνω


ἀπὸ τὴ συλλογή
ΤΑ ΦΑΣΜΑΤΑ Ή Η ΧΑΡΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ
(1958)

........................................................

Τὸ κεφάλι τοῦ ποιητῆ

Ἔκοψα τὸ κεφάλι μου
τό ῾βαλα σ᾿ ἕνα πιάτο
καὶ τὸ πῆγα στὸ γιατρό μου

-Δὲν ἔχει τίποτε, μοῦ εἶπε,
εἶναι ἁπλῶς πυρακτωμένο
ρίξε το μέσα στὸ ποτάμι καὶ θὰ ἰδοῦμε

τό ῾ριξα στὸ ποτάμι μαζὶ μὲ τοὺς βατράχους
τότε εἶναι ποὺ χάλασε τὸν κόσμο
ἄρχισε κάτι παράξενα τραγούδια
νὰ τρίζει φοβερὰ καὶ νὰ οὐρλιάζει

τὸ πῆρα καὶ τὸ φόρεσα πάλι στὸ λαιμό μου

γύριζα ἔξαλλος τοὺς δρόμους
μὲ πράσινο ἑξαγωνομετρικὸ κεφάλι ποιητῆ


ἀπὸ τὴ συλλογή
ΤΟ ΣΚΕΥΟΣ
.............................................................

ΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ
Ὅμως ὑπάρχουν ἀκόμα
λίγοι ἄνθρωποι
ποὺ δὲν εἶναι κόλαση
ἡ ζωή τους

ὑπάρχει τὸ μικρὸ πουλὶ ὁ κιτρινολαίμης
ἡ Fraülein Ramser
καὶ πάντοτε τοῦ ἥλιου οἱ ἀπομείναντες
οἱ ἐρωτευμένοι μὲ ἥλιο ἢ μὲ φεγγάρι

ψάξε καλὰ
βρές τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεχτικὰ
γιατί ὅσο πᾶν καὶ λιγοστεύουν
λιγοστεύουν
ἀπὸ τὴ συλλογή
ΧΡΩΜΟΤΡΑΥΜΑΤΑ (1980)

..................................................

Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη

Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη τεντώνει τὰ λουλούδια της
οἱ βραδινὲς καμπάνες τὴν κραυγή τους
κι ἡ κάτασπρη κοπέλα μέσα στὰ γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα τὸ αἷμα
ἀπ᾿ ὅλες τὶς σημαῖες ποὺ πονέσανε
ἀπὸ τὰ κυπαρίσσια ποὺ σφάχτηκαν
γιὰ νὰ χτιστεῖ ἕνα πύργος κατακόκκινος
μ᾿ ἕνα ρολόγι καὶ δυὸ μαύρους δεῖχτες
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα σύννεφο
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα ξίφος
τὸ σύννεφο θ᾿ ἀνάβει τὰ γαρίφαλα
τὸ ξίφος θὰ θερίζει τὸ κορμί της
ἀπὸ τὴ συλλογή
Η ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ

........................................
Τὰ δῶρα
Σήμερα φόρεσα ἕνα
ζεστὸ κόκκινο αἷμα
σήμερα οἱ ἄνθρωποι μ᾿ ἀγαποῦν
μιὰ γυναίκα μοῦ χαμογέλασε
ἕνα κορίτσι μοῦ χάρισε ἕνα κοχύλι
ἕνα παιδὶ μοῦ χάρισε ἕνα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στὸ πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στὶς πλάκες
τὰ γυμνὰ ποδάρια τῶν περαστικῶν
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κανεὶς δὲν τρομάζει
ὅλοι μείναν στὶς θέσεις ποὺ πρόφτασα
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κοιτάζουν τὶς οὐράνιες ρεκλάμες
καὶ μιὰ ζητιάνα ποὺ πουλάει τσουρέκια
στὸν οὐρανό

Δυὸ ἄνθρωποι ψιθυρίζουν
τί κάνει τὴν καρδιά μας καρφώνει;
ναὶ τὴν καρδιά μας καρφώνει
ὥστε λοιπὸν εἶναι ποιητής

.............................................
ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ-ο μονήρης ποιητής του ατομικού άγχους-
Δυο άνθρωποι ψιθυρίζουν
τι κάνει την καρδιά μας καρφώνει;
ναι την καρδιά μας καρφώνει
ώστε λοιπόν είναι ποιητής.

Μ. Σαχτούρης

Τα ξημερώματα της Τρίτης 29 Μάρτη 2005 τα “απελπισμένα ρολόγια έδειξαν θάνατο”. Ήταν η ώρα που ο Μίλτος Σαχτούρης έφυγε, πλήρης ημερών, σε ηλικία 86 ετών, από τη ζωή, όπως το είχε προβλέψει κι ο ίδιος στην τελευταία, αποχαιρετιστήρια, ποιητική συλλογή του (“Ανάποδα γυρίσαν τα ρολόγια”).
Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής γεννήθηκε στην Αθήνα στις 29 Ιουλίου του 1919, αλλά λόγω της καταγωγής του παρέμεινε δημότης της Ύδρας. Ήταν δισέγγονος του θρυλικού ναυμάχου του 1821 Γεωργίου Σαχτούρη, ενώ πήρε το όνομα του παππού του, του ναυάρχου Μιλτιάδη Σαχτούρη. Πατέρας του ήταν ο δικαστικός Δημήτριος Σαχτούρης και μητέρα του η Αγγελική Παπαδήμα.
Φοίτησε, με προτροπή του πατέρα του, στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ, από το 1940, εκδήλωσε τις πρώτες λογοτεχνικές ανησυχίες του πραγματοποιώντας διάφορες δημοσιεύσεις σε λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής, με το ψευδώνυμο Μίλτος Χρυσάνθης. Το 1941 εξέδωσε, με το ίδιο ψευδώνυμο, την ποιητική συλλογή «Η μουσική των νησιών μου»,την οποία όμως σύντομα αποκήρυξε τελετουργικά, καίγοντας όσα αντίτυπά της είχε σε μια γωνιά του κήπου του σπιτιού του!


Το 1944, ενώ διάβαζε για το πτυχίο της Νομικής, αυτός, ουσιαστικά, έγραφε την πρώτη ποιητική συλλογή του, τη « Λησμονημένη» μέσα σ’ ένα κρεσέντο δημιουργίας. Ο ίδιος ο ποιητής έχει πει σχετικά για αυτήν την περίοδο της ζωής του : «Με είχε πιάσει κρίση. Έγραφα τη “Λησμονημένη” και διάβαζα για το πτυχίο συγχρόνως. Είχα πάθει σχιζοφρένεια πλέον και δεν μπορούσα τίποτα να κάνω από τα δύο.». Έτσι πήρε την μεγάλη απόφαση να κόψει τις γέφυρες με την θεσμοθετημένη σύμβαση των ανθρώπων και να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην ποίηση. Κι αυτό, το έκανε, ξανά, με μια τελετουργική χειρονομία, έκαψε τα μισά νομικά του βιβλία στη σόμπα και τα άλλα μισά τα χάρισε σ’ έναν παλαιοπώλη!
Ο Μίλτος Σαχτούρης δεν έγινε ποτέ νομικός, αλλά έγινε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές. Εντάσσεται, ιστορικά, στην πρώτη μεταπολεμική γενιά και στρέφεται στον συμβολισμό και τον υπερρεαλισμό. Ακολούθησε όμως έναν δικό του μοναχικό και ξεχωριστά ιδιαίτερο ποιητικό δρόμο. Ο ίδιος ανέφερε ότι η ποίησή του ήταν ιδιότυπα δραματική και λυρική. Από τους κριτικούς χαρακτηρίστηκε ως ο ποιητής της υπαρξιακής αγωνίας που υιοθέτησε τρόπους και τεχνικές του υπερρεαλισμού. Το έργο του αποτελείται, κυρίως, από εφιαλτικές εικόνες και σύμβολα, σχεδόν εικαστικά, που δείχνουν, παράλληλα, και τη στενή σχέση της ποίησής του με την υπερρεαλιστική ζωγραφική. Ενώ όμως όλο αυτό το ποιητικό υλικό πηγάζει από μιαν υπερρεαλιστική φαντασία και παραίσθηση, τείνει να πλησιάσει, πολύ περισσότερο, στον εξπρεσιονισμό. Ο Μίλτος Σαχτούρης είναι ο ποιητής του ατομικού άγχους, που όμως στα ποιήματά του ενυπάρχει κι ο απόηχος του άγχους μιας ολόκληρης εποχής, καθώς και ολόκληρης της πανικόβλητης ανθρωπότητας.
Ο Σαχτούρης έζησε όλη την ποιητική ζωή του, μέχρι το τέλος, ως μονήρης ποιητής, λιτά και φτωχικά σε μια νοικιασμένη γκαρσονιέρα στην Κυψέλη. Τάχτηκε αποκλειστικά στην ποίηση και στον ρόλο του ποιητή που, κατ’ αυτόν, «είναι ένας, και στους εύκολους και στους δύσκολους καιρούς : να είναι ο εαυτός του και να γράφει αυτά που λέει η καρδιά του και το μυαλό του». Το ποιητικό του έργο έχει κυκλοφορήσει σε 14 συλλογές:

- Η Λησμονημένη (1945)
- Παραλογαίς (1948)
- Με το πρόσωπο στον τοίχο (1952)
- Όταν σας μιλώ (1956)
- Τα φάσματα ή Η χαρά στον άλλο δρόμο (1958)
- Ο περίπατος (1960)
- Τα στίγματα (1962)
- Σφραγίδα ή Η όγδοη σελήνη (1964)
- Το σκεύος (1971)
- Χρωμοτραύματα (1980)
- Εκτοπλάσματα (1986)
- Καταβύθιση (1990)
- Έκτοτε(1996)
- Ανάποδα γυρίσαν τα ρολόγια (1998)

Ο ποιητής έχει βραβευτεί με το Α΄ Βραβείο “Νέοι Ευρωπαίοι Ποιητές” από την ιταλική ραδιοφωνία και τηλεόραση RAI (1956), με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης(1962), με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1972), με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης(1988), με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος(1995) και με το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας (2003). Ποιήματα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, ρώσικα, πολωνικά, βουλγάρικα, συριακά και έχουν μελοποιηθεί από τους Μάνο Χατζιδάκι, Γιάννη Σπανό, Κυριάκο Σφέτσα και Α. Κουνάδη, ενώ, το 1977, κυκλοφόρησε από την δισκογραφική εταιρεία «Λύρα», στη σειρά «Διόνυσος» δίσκος (σε επιμέλεια του ποιητή Μάνου Ελευθερίου) στον οποίον ο ποιητής απαγγέλλει 43 ποιήματά του.
Μίλτος Σαχτούρης
γράφει ο
Τάσος Π. Καραντής

Μια φανταστική κουβέντα με τον ποιητή Μίλτο Σαχτούρη με αφορμή την έκδοση με τις συγκεντρωμένες συνεντεύξεις του
Ο Μίλτος Σαχτούρης είναι ο πρώτος, χρονολογικά, από τους αγαπημένους μου ποιητές. Από τα μαθητικά μου χρόνια, που ήρθα σε επαφή με την ποίησή του, μου “μίλησε” μ’ έναν ξεχωριστό και μοναδικό τρόπο στην ψυχή μου. Τα ποιήματά του επηρέασαν ανεξίτηλα τα όνειρά μου. Σ’ αυτόν οφείλω και τη “γέννηση” της όποιας έμπνευσης για τις ποιητικές μου απόπειρες. Εκτός όμως από την ποίησή του, λάτρεψα και θαύμασα την ακραία κι αταλάντευτη όλα αυτά τα χρόνια στάση ζωής του, που πρέπει να αποτελεί το, έστω και δύσκολο, πρότυπο του κάθε πνευματικού δημιουργού.
Λένε πως ο ποιητής μιλάει αποκλειστικά μέσα από τα ποιήματά του. Κι αυτό έκανε πάντα ο Σαχτούρης. Γι’ αυτό κι οι συνεντεύξεις του, όλες αυτές τις δεκαετίες του ποιητικού του βίου, είναι ελάχιστες. Παρότι λοιπόν ήθελα πάντα να είχα, έστω και μια φορά στη ζωή μου, μια συνομιλία μαζί του, δεν τόλμησα ποτέ να τον “ενοχλήσω”, αν και μου δόθηκε η ευκαιρία, όταν του έστειλα την πρώτη ποιητική μου συλλογή και μου απάντησε με μια λιτή του επιστολή. Λίγα χρόνια πριν, το 2000, κυκλοφόρησαν, στον τόμο: Μίλτος Σαχτούρης «Ποιος είναι ο τρελός λαγός»( εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ), συγκεντρωμένες οι συνομιλίες του ποιητή με εκλεχτούς λογοτέχνες και δημοσιογράφους. Συνολικά, δημοσιεύονται (12) συνεντεύξεις του, της περιόδου 1981 – 2000, που είχε δώσει στους: Αντώνη Φωστιέρη, Θανάση Νιάρχο, Μάνο Ταξίδι, Βασίλη Κ. Καλαμαρά, Ελένη Ζιώγα, Μισέλ Φάϊς, Λευτέρη Ξανθόπουλο, Μικέλα Χαρτουλάρη, Θανάση Λάλα και Όλγα Σελλά. Σκέφτηκα λοιπόν – αντί για μια αναμενόμενη παρουσίαση - να κάνω μια επιλογή από τα σημεία αυτά (παρμένα από το εν λόγω βιβλίο) που θα αποτελούσαν κομμάτια και μιας, υποθετικής, δικής μου συνομιλίας με τον Σαχτούρη. Η φανταστική μου αυτή κουβέντα μαζί του αποτελεί ουσιαστικά κι ένα “προσωπικό κοίταγμα” στο έργο και στην προσωπικότητα του ποιητή.
- Κύριε Σαχτούρη πότε και πως ξεκινήσατε να γράφετε ποιήματα;
«Άρχισα να γράφω ποίηση την άνοιξη του 1941. Τον φοβερό χειμώνα του 1942, κατάκοιτος, βαριά άρρωστος, με θερμοκρασία δωματίου πέντε βαθμούς και δική μου σωματική συνεχώς γύρω στο τριάντα εννέα, τις μέρες λοιπόν αυτές σιωπηρά ορκιζόμουνα ότι αν κατά τύχη επιζούσα (πράγμα που από τις περιστάσεις φαινόταν μάλλον απίθανο) θα αφιέρωνα όλη τη ζωή μου, δίχως συμβιβασμούς, στην ποίηση Όταν άρχισα να γράφω, δεν είχα την αίσθηση ότι απευθύνομαι σε κάποιο κοινό. Είχα την αίσθηση ότι από δω κι εμπρός απευθυνόμουνα στη δύσκολη μοίρα μου.»

- Ποια ήταν υποδοχή των πρώτων σας ποιητικών βιβλίων από το αναγνωστικό κοινό;
«Όταν έβγαλα το καλύτερό μου βιβλίο, το 1952, το “Με το πρόσωπο στον τοίχο”, πούλησα πέντε αντίτυπα μόνο. Έτρεχα στα βιβλιοπωλεία να δώσω βιβλία και τα πιο πολλά τα επέστρεφαν. Αντίθετα, οι δύο τελευταίες συλλογές πούλησαν από δύο χιλιάδες αντίτυπα.»
- Η “μοναξιά” του ποιητή είναι απαραίτητο συστατικό της ποίησης;
«Νομίζω ότι όλοι οι ποιητές είναι μόνοι. Αλλιώς δεν μπορεί να γίνει έργο. Ακόμη και άμα είναι παντρεμένοι, ακόμη και άμα έχουν παιδιά, έχουν μοναξιά. Αυτή τους βοηθάει να κάνουν το έργο τους. Αυτή η αυτοσυγκέντρωση της μοναξιάς… Όλοι οι αληθινοί ποιητές αισθάνονται αυτό το κενό, έστω και αν δεν είναι φανερά μοναχικοί, αν δε φαίνονται και δεν φέρνονται, δηλαδή σα μοναχικοί, γιατί όλοι οι ποιητές ζουν στη μοναξιά. Απ’ αυτήν και η μη προσαρμογή τους στα πράγματα. Ο ποιητής χρειάζεται να κάνει πέντε βήματα εκεί που ο άλλος άνθρωπος χρειάζεται μόνο ένα. Είναι τα τεράστια φτερά του “Άλμπατρος” του Μποντλέρ που σέρνονται χάμω και δεν τον αφήνουν να περπατήσει.»
- Και γι’ αυτό και δεν παντρευτήκατε ποτέ;
«Καμιά δυο φορές, όταν ήμουν πολύ νέος, πήγα να παντρευτώ, αλλά την τελευταία στιγμή το απέτρεψα… “Ο ποιητής δεν είναι επάγγελμα” έλεγε ο πατέρας μου. Αυτό θυμήθηκα και το απέτρεψα και τις δύο φορές! Κι ευτυχώς που δεν παντρεύτηκα. Αλίμονο αν είχα παντρευτεί…Δεν ξέρω τι θα είχα απογίνει!»
- Πως γράφεται ένα ποίημα;
«Εμένα τα ποιήματα μου ερχόντουσαν σε στιγμές τελείως απροσδόκητες. Πολλά ποιήματα τα έγραψα το βράδυ που έπεφτα να κοιμηθώ. Ξύπναγα και το σχεδίαζα το ποίημα, βέβαια δεν το τελείωνα εκείνη την ώρα, σηκωνόμουν την άλλη μέρα και το δούλευα. Πολλές φορές το δούλευα και επί πολλές ημέρες, γιατί άλλο η έμπνευση και άλλο η τελική έκβαση του ποιήματος. Μερικά ποιήματα τα έγραψα στο δρόμο, ακόμη και μέσα στο τρόλεϊ έχω γράψει ποιήματα και πολλά έγραψα σε καφενεία, μια συλλογή μου ολόκληρη μάλιστα, τα “Στίγματα”, τα έγραψα σ’ ένα καφενείο μέσα σ’ ένα μήνα.
- Πως αισθανόσασταν όταν γράφατε ένα ποίημα;
«Κατά έναν τρόπο όταν έγραφα ένα ποίημα αισθανόμουν σα να ήταν μια σεξουαλική πράξη. Ένας ερωτισμός ήταν ο οποίος έβγαινε έτσι.»
- Κι αν για κάποιο λόγο σας διακόψουν τη στιγμή αυτής της ερωτικής – γενεσιουργού διαδικασίας;
«Μια φορά, το 1944 νομίζω, που μας βομβάρδιζαν οι Εγγλέζοι, έπεσε όλμος στην πόρτα της κουζίνας, την ανατίναξε, και καλά που δεν ήταν μέσα ούτε η μητέρα μου ούτε η υπηρέτρια που είχαμε, γιατί ο όλμος έσκασε και τρύπησε όλα τα τεντζερέδια που είχαμε. “ Έλα να δεις τι έγινε!” μου λέει η μητέρα μου. “ Όχι” της απαντάω. “Γράφω ένα ποίημα τώρα, να τελειώσω και μετά θα έρθω. Πάθατε τίποτα;” “ Όχι” μου λέει. “ Εντάξει…”. Θυμάμαι μια φορά ήμουν στου Ζόναρς, μου είχε έρθει η έμπνευση και πλησιάζει μια φίλη μου να με χαιρετίσει. “Φεύγα” της λέω. Αργότερα μου λέει “πως μου μιλάς έτσι μπροστά στον κόσμο, θα νομίζουν ότι είμαι καμία…”. “ Με συγχωρείς” της λέω, “αλλά και με το φεύγα που σου είπα. Ζημιά μου έκανες. Αν μιλούσαμε, το ποίημα θα είχε καταστραφεί τελείως”.»
- Πως ξεχωρίζετε ένα καλό ποίημα;
«Σου μιλάει. Ένα ωραίο ποίημα, ένα καλό ποίημα μιλάει αμέσως. Δηλώνει την παρουσία του.». Τι άνθρωπος είναι ο ποιητής; «Ο πιο κυνηγημένος. Είναι αιματηρό να είσαι ποιητής. Μια φορά ο Εγγονόπουλος ρώτησε κάποιον νέο : “Τι κάνετε”; “Γράφω” λέει αυτός. “Βέβαια θα ήθελα να γράφω συνέχεια” λέει ο νέος, “αλλά για να ζήσω αναγκάζομαι να κάνω και κάτι ακόμα”. Και ο Εγγονόπουλος του απάντησε : “Μα γράφουμε ποίηση όχι για να ζήσουμε, αλλά για να πεθάνουμε”!».
- Ο κόσμος τι εικόνα έχει για ένα ποιητή;
«Τρεις χιλιάδες άνθρωποι αγαπούν πραγματικά τους ποιητές. Οι άλλοι αδιαφορούν.»
- Τι είναι η ποίηση για εσάς;
«Η ποίηση μου στάθηκε το αντίδοτο και η μεγάλη μου παρηγοριά. Όλη η ποίησή μου είναι μια εξομολόγηση του ασυνειδήτου μου. Η ποίηση είναι μια ανάγκη του ποιητή και δεν έχει καμιά σχέση σε πόσους αρέσει αυτό που γράφει. Η ποίηση δεν είναι η λογική, είναι η καρδιά. Είναι μια ειλικρίνεια ψυχής. Βγαίνει μια αλήθεια.»
- Σας χαρακτήρισαν νέοϋπερρεαλιστή. Ποια είναι η σχέση σας με τον υπερρεαλισμό;
«Ο υπερρεαλισμός κατά τη γνώμη μου υπήρξε κοινή μοίρα για όλους τους νεότερους ποιητές του κόσμου.»
- Ποια η σχέση σας με την πολιτική;
«Δεν ασχολούμαι πάρα πολύ. Γιατί βρίσκω ότι 
αυτά τα πράγματα είναι μάταια και ρευστά.». 
-Ψηφίζετε όμως στις εκλογές; «Μια μέρα το αφιερώνω σ’ αυτό.
 Οπωσδήποτε θέλω κι εγώ κάπου να είμαι. Μετά το ξεχνάω την άλλη μέρα. 
Θέλω να σκέφτομαι τα δικά μου πράγματα.».
-Τι ψηφίζετε ; «Δεν υπήρξα ποτέ δεξιός. 
Πάντα ήμουν προοδευτικός άνθρωπος αλλά όχι αριστερός. 
Πήγαινα προς τα αριστερά, αλλά δεν ήμουν ποτέ αριστερός! Γενικώς η πολιτική δε μ’ ενδιαφέρει! 
Είχα πάντα πιο σοβαρά πράγματα που με βασάνιζαν!»
- Σκέπτεστε το τέλος, το θάνατο;
«Ε, πολλές φορές. Ο θάνατος δεν είναι ωραίο πράγμα. 
Είναι μια αδικία που έκανε ο Θεός.».
 - Υπάρχουν άλλες αδικίες του Θεού; 
«Ε…Αδικίες του Θεού υπάρχουν πολλές και πάρα πολύ μεγάλες…».
- Πείτε μου, αν θέλετε, την πιο μεγάλη.
«Η πιο μεγάλη είναι να έχει…να έχει άσχημες γυναίκες κι όμορφες γυναίκες…»
- Εσείς έχετε αναρωτηθεί αν υπάρχει Θεός;
«Όχι…Αλλά η απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα είναι ζήτημα ψυχής!
Η πίστη είναι προδιάθεση της ψυχής…
Ο Κόντογλου έλεγε: “Αν ο γάιδαρος είχε φωνή
και τον ρωτούσες αν υπάρχει Θεός, θα σου έλεγε ασφαλώς όχι! Αυτή είναι η διαφορά του με τον άνθρωπο!”. 
Ο άνθρωπος νομίζω ότι γεννιέται για να αμφιβάλλει! 
Εκτός από τους πιστούς, τους φανατικούς, οι οποίοι οδηγούνται στην πίστη για λόγους ψυχικούς, όλοι οι άλλοι άνθρωποι δε θα μπορούσαν να απαντήσουν με βεβαιότητα αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός! 
Και σε πολλά ακόμη πράγματα η καλύτερη απάντηση είναι η αμφιβολία!»
- Ολοκληρώνοντας, γιατί φοράτε σκουλαρίκι στο αυτί σας;
«Δεν ξέρω… Είχα βαρεθεί την εικόνα μου…
Πριν από λίγους μήνες το φόρεσα για να αλλάξω, για αλλαγή… 
Και οι νέοι που τα φορούν για αλλαγή τα φορούν, 
για να μη μοιάζουν με τους πατεράδες τους!»
- Μια τελευταία ερώτηση. Ποιος είναι ο
“Τρελός λαγός” στο ομώνυμο ποίημά σας;
«Εγώ!» 
ΠΗΓΗ: 

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Η σιωπή για το '21...

Γράφει ο Απόστολος Διαμαντής
Ένα μάλλον πρωτοφανές στοιχείο χαρακτηρίζει την πανεπιστημιακή μας εκπαίδευση σήμερα: η πλήρης σχεδόν σιωπή για το 1821 και η κατάργηση από όλα σχεδόν τα τμήματα Ιστορίας της διδασκαλίας αυτού του μαθήματος, που μέχρι πριν κάποια χρόνια ήταν φυσικά υποχρεωτικό. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός, πως μετά την αποχώρηση του καθηγητή Βασίλη Σφυρόερα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, δεν εξελέγη  κανένας καθηγητής, εξειδικευμένος στην επανάσταση του 1821. Η θέση έμεινε- και μένει- κενή.
Μοιάζει απίστευτο, αλλά είναι γεγονός: σαν να ντρεπόμαστε για τον αγώνα της ανεξαρτησίας μας από τον τουρκικό ζυγό. Και έτσι το πρώτο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας αγνοεί το 21 και έχει μεταφέρει το μάθημα αυτό στον χώρο των επιλεγόμενων μαθημάτων, μαζί με άλλα πολλά.
Το μάθημα «Ελληνική Επανάσταση» παραμένει υποχρεωτικό μόνον σε δύο πανεπιστήμια, περιφερειακά: στο Ιόνιο και στο Πελοποννήσου. Το μάθημα υπάρχει επίσης ως προαιρετικό στο Αθηνών και στο ΑΠΘ, δηλαδή έχει υποβαθμιστεί εντελώς, ουσιαστικά έχει χαθεί, ενώ στο Πάντειο υπάρχουν κάποια μαθήματα που αναφέρονται σε κοινωνικές όψεις της εθνεγερσίας. Το μάθημα έχει καταργηθεί εντελώς σε όλα τα άλλα Πανεπιστήμια: Ιωαννίνων, Κρήτης, Θεσσαλίας, Θράκης και Αιγαίου, όπου δεν προσφέρεται καν.
Το ζήτημα είναι πρωτοφανές και σκανδαλώδες για την ακαδημαϊκή τάξη, διότι δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε μάθημα ιστορίας, αλλά για την κορυφαία ιστορική στιγμή του Νεώτερου Ελληνισμού. Τι έχει μπει στη θέση αυτού του μαθήματος; Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών διδάσκεται υποχρεωτικά η Οθωμανική Ιστορία και στο Πάντειο η Αλβανική! Είναι σαν να πηγαίνει κάποιος στο Χάρβαρντ και στην Σορβόνη και να μην διδάσκεται τη γαλλική ή την αμερικανική επανάσταση, αλλά μόνον την ιστορία της Γερμανίας και της Ρωσίας! Στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, επί παραδείγματι, μπορεί κανείς να βρει μαθήματα για την διατροφή επί Τουρκοκρατίας, αλλά δεν θα βρει πουθενά την Ελληνική Επανάσταση. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν σε όλα τα ιδρύματα, όπου το 21 απουσιάζει εντυπωσιακά. Είναι σαν να ντρεπόμαστε οι νεοέλληνες για την επανάσταση των προγόνων μας εναντίον του Σουλτάνου.
Γιατί λοιπόν η σιωπή του 21; Οι απαντήσεις στο ερώτημα αυτό ίσως να ανοίγουν ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για την αυτοσυνείδηση του νέου ελληνισμού και κυρίως για την μεταπολιτευτική μας εκπαιδευτική κατάσταση. Πλησιάζοντας όμως στα 200 χρόνια από την Επανάσταση που συγκλόνισε τον κόσμο, θα πρέπει να επαναφέρουμε το 21 στη θέση που του αρμόζει.
Η ελληνική ιστοριογραφία το είχε διατυπώσει, από τον 19ο αιώνα ήδη, με εξαιρετική διαύγεια: η ελληνική επανάσταση δεν ήταν έργο κάποιων λογίων, αγροτών ή εμπόρων, δεν ήταν  προϊόν ξένης επέμβασης, ήταν έργο ελλήνων, των αρματολών, των επισκόπων, των εμπόρων, των λογίων, των προεστών, αυτών που μπήκαν «εις το μυστικόν της πατρίδος», που έλεγε και ο Μακρυγιάννης.
Ωστόσο η ελληνική επανάσταση παρουσιάστηκε τις τελευταίες 4 δεκαετίες- κάτω από την επίδραση του δημαρικού σχήματος περί νεοελληνικού διαφωτισμού- ως αποκλειστικό προϊόν της ίδρυσης σχολείων στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, της εμπορικής ανάπτυξης του 18ου αιώνα και της επίδρασης των ευρωπαϊκών Φώτων. Ουσιαστικά η ελληνική επανάσταση αποδόθηκε εξ ολοκλήρου σε μια ετερόφωτη πραγματικότητα, τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και αυτό είναι μια ερμηνεία μονομερής και εσφαλμένη. 
Αν κάποιος ανατρέξει στα έργα της τρέχουσας ελληνικής ιστοριογραφίας θα σχηματίσει την εντύπωση ότι στην Καλαμάτα δεν μπήκαν ένοπλοι, δεν μπήκε ο Πετρόμπεης με τον Κολοκοτρώνη, αλλά ο Συγγρός ή ο Σίνας από τη Βιέννη. Και θα υποθέσει βασίμως, ότι δεν συνεδρίασαν οι οπλαρχηγοί, οι πρόκριτοι και οι επίσκοποι στη σύσκεψη της Βοστίτσας, όπου αποφασίστηκε η εξέγερση, αλλά  οι λόγιοι του λεγόμενου Νεοελληνικού Διαφωτισμού!
Είναι μάλλον άχαρο βεβαίως να επανέρχεται κανείς σε πασίγνωστα γεγονότα. Αλλά δεν είναι επιτρεπτό να συνεχίζεται η σιωπή για το 21.  Υπό την έννοια αυτή το ενδιαφέρον του ίδιου του πρωθυπουργού για την επέτειο της ελληνικής επανάστασης και η ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι θετικό σημάδι και οι ενστάσεις που διατυπώθηκαν από κάποιους εντελώς άκομψα είναι ανεξήγητες.
Για τις αντιδράσεις αυτές ισχύει πάντα η κινέζικη παροιμία: «τα σκυλιά γαβγίζουν, το καραβάνι προχωρεί».
* Ο Απόστολος Διαμαντής είναι συγγραφέας

"Ἡ Ῥωμιοσύνη καὶ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα πρᾶγμα." Φώτης Κόντογλου - Ῥωμιοσύνη καὶ Ὀρθοδοξία



















Ἡ Ῥωμιοσύνη εἶναι ζυμωμένη μὲ τὴν ὀρθοδοξία, 
γι᾿ αὐτὸ Χριστιανὸς κ᾿ Ἕλληνας ἤτανε τὸ ἴδιο. 
Ἀπὸ τότε ποὺ γινήκανε χριστιανοὶ οἱ Ἕλληνες, 
πήρανε στὰ χέρια τους τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ 
καὶ τὴν κάνανε σημαία δική τους: Πίστις καὶ Πατρίς! 
Ποτάμια ἑλληνικὸ αἷμα χυθήκανε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, 
ἀπὸ τα χρόνια του Νέρωνα καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἕως τὰ 1838, 
ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων. 
Ποιὰ ἄλλη φυλὴ ὑπόφερε τόσα μαρτύρια γιὰ τὸ Χριστό; 
Αὐτὸ τὸ ἀκατάλυτο ἔθνος ποὺ ἔπρεπε νὰ πληθύνει
καὶ νὰ καπλαντίσει τὸν κόσμο, ἀπόμεινε ὀλιγάνθρωπο 
γιατὶ ἀποδεκατίσθηκε ἐπὶ χίλια ὀχτακόσια χρόνια
 ἀπὸ φυλὲς χριστιανομάχες.
Ἁγιασμένη Ἑλλάδα! 
Εἶσαι ἁγιασμένη, γιατὶ εἶσαι βασανισμένη. 
Κι ἡ κάθε γιορτή σου μνημονεύει κ᾿ ἕνα μαρτύριό σου.
Τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ τὰ ῾κανες δικά σου πάθη, 
τὰ μαρτύρια τῶν ἁγίων εἶναι τὰ δικά σου μαρτύρια.
Γιὰ νὰ μὴν πάρω τοὺς πολὺ παλιούς, παίρνω δυὸ τρεῖς 
ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀγωνισθήκανε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας,
ποὺ ὅποτε μιλᾶνε γιὰ τὴ λευτεριά, μιλᾶνε καὶ γιὰ τὴ θρησκεία. 
Ὁ Ρήγας Φεραῖος λέγει: «νὰ κάνουμε τὸν ὅρκο πάνω στὸ Σταυρό». 
Ἕνας ἄλλος ποιητὴς γράφει: «Γιὰ τῆς πατρίδας τὴν ἐλευθερία 
 γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία  γι᾿ αὐτὰ τὰ δυὸ πολεμῶ,  
μ᾿ αὐτὰ νὰ ζήσω ἐπιθυμῶ. 
κι ἂν δὲν τὰ ἀποχτήσω  τί μ᾿ ὠφελεῖ νὰ ζήσω;»...
... Οἱ ἀγράμματοι ποιητὲς τῶν βουνῶν, μέσα στὰ τραγούδια ποὺ κάνανε, 
καὶ ποὺ δὲ θὰ τὰ φτάξει ποτὲ κανένας γραμματιζούμενος, 
μιλᾶνε κάθε τόσο γιά. τὴ Θρησκεία μας, γιὰ τὸ Χριστό,
 γιὰ τὴν Παναγιά, γιὰ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, γιὰ τοὺς ἁγίους. 
Πολλὲς παροιμίες καὶ ρητὰ καὶ λόγια ποὺ λέγει ὁ λαός μας, 
εἶναι παρμένα ἀπὸ τὰ γράμματα τῆς Ἐκκλησίας. 
Ἡ Ῥωμιοσύνη εἶναι ζυμωμένη μὲ τὴν ὀρθοδοξία, 
γι᾿ αὐτὸ Χριστιανὸς κ᾿ Ἕλληνας ἤτανε τὸ ἴδιο. 
Ἀπὸ τότε ποὺ γινήκανε χριστιανοὶ οἱ Ἕλληνες, 
πήρανε στὰ χέρια τους τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ 
καὶ τὴν κάνανε σημαία δική τους: Πίστις καὶ Πατρίς! 
Ποτάμια ἑλληνικὸ αἷμα χυθήκανε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, 
ἀπὸ τα χρόνια του Νέρωνα καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἕως τὰ 1838, 
ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων. 
Ποιὰ ἄλλη φυλὴ ὑπόφερε τόσα μαρτύρια γιὰ τὸ Χριστό; 
Αὐτὸ τὸ ἀκατάλυτο ἔθνος ποὺ ἔπρεπε νὰ πληθύνει
καὶ νὰ καπλαντίσει τὸν κόσμο, ἀπόμεινε ὀλιγάνθρωπο 
γιατὶ ἀποδεκατίσθηκε ἐπὶ χίλια ὀχτακόσια χρόνια ἀπὸ φυλὲς χριστιανομάχες.
Ἁγιασμένη Ἑλλάδα! Εἶσαι ἁγιασμένη, γιατὶ εἶσαι βασανισμένη. 
Κι ἡ κάθε γιορτή σου μνημονεύει κ᾿ ἕνα μαρτύριό σου.
Τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ τὰ ῾κανες δικά σου πάθη, 
τὰ μαρτύρια τῶν ἁγίων εἶναι τὰ δικά σου μαρτύρια.
απόσπασμα απὸ τὸ βιβλίο «Παναγία καὶ Ὑπεραγία» των ἐκδόσεων Ἀρμός




































ΟΡΚΟΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
(Ένας Όρκος Ξεχασμένος)
     «Ορκίζομαι ενώπιον του αληθινού Θεού, 
ότι θέλω είμαι επί ζωής μου πιστός εις την 
Εταιρείαν κατά πάντα. 
Να φανερώσω το παραμικρόν από τα σημεία 
και τους λόγους της, μήτε να σταθώ 
κατ΄ουδένα λόγον ή αφορμή του να καταλάβωσι 
άλλοι ποτέ, ότι γνωρίζω τι περί τούτων, 
μήτε εις συγγενείς μου, μήτε εις πνευματικόν ή φίλον μου.
     Ορκίζομαι ότι εις το εξής δεν θέλω έμβει 
εις καμμίαν εταιρείαν, οποία και αν είναι, 
μήτε εις κανέναν δεσμόν υποχρεωτικόν. 
Και μάλιστα, οποιονδήποτε δεσμόν αν είχα, 
και τον πλέον αδιάφορον ως προς την Εταιρείαν, 
θέλω τον νομίζει ως ουδέν.
     Ορκίζομαι ότι θέλω τρέφει εις την καρδίαν μου
 αδιάλλακτον μίσος εναντίον των τυράννων της πατρίδος μου, 
των οπαδών και των ομοφρόνων με τούτους, 
θέλω ενεργεί κατά πάντα τρόπον προς βλάβην
και αυτόν τον παντελή όλεθρόν των, 
όταν η περίστασις το συγχωρήσει.
     Ορκίζομαι να μη μεταχειριστώ ποτέ βίαν
δια να αναγνωρισθώ με κανένα συνάδελφον, 
προσέχων εξ εναντίας με την μεγαλυτέραν
επιμέλειαν να μην λανθασθώ κατά τούτο, 
γενόμενος αίτιος ακολούθου τινός συμβάντος, 
με κανένα συνάδελφον.
     Ορκίζομαι να συντρέχω, όπου εύρω τινά συνάδελφον, 
με όλην την δύναμιν και την κατάστασίν μου. 
Να προσφέρω εις αυτόν σέβας και υπακοήν, 
αν είναι μεγαλύτερος εις τον βαθμόν και
αν έτυχε πρότερον εχθρός μου, 
τόσον περισσότερον να τον αγαπώ και να τον συντρέχω, 
καθ΄όσον η έχθρα μου ήθελεν είναι μεγαλυτέρα.
     Ορκίζομαι ότι καθώς εγώ παρεδέχθην εις Εταιρείαν, 
να δέχομαι παρομοίως άλλον αδελφόν, 
μεταχειριζόμενος πάντα τρόπον και όλην 
την κανονιζομένην άργητα, 
εωσού τον γνωρίσω Έλληνα αληθή,
θερμόν υπερασπιστήν της πατρίδος, 
άνθρωπον ενάρετον και άξιον 
όχι μόνον να φυλάττη το μυστικόν, 
αλλά να κατηχήση και άλλον ορθού φρονήματος.
     Ορκίζομαι να μην ωφελώμαι κατ΄ουδένα τρόπον 
από τα χρήματα της Εταιρείας, 
θεωρών αυτά ως ιερό πράγμα και ενέχυρον 
ανήκον εις όλον το Έθνος μου. 
Να προφυλάττωμαι παρομοίως και εις τα λαμβανόμενα 
εσφραγισμένα γράμματα.
     Ορκίζομαι να μην ερωτώ κανένα των Φιλικών με περιέργειαν,
δια να μάθω οποίος τον εδέχθη εις την Εταιρείαν. 
Κατά τούτο δε μήτε εγώ να φανερώσω, 
ή να δώσω αφορμήν εις τούτον να καταλάβη, ποίος με παρεδέχθη. 
Να αποκρίνομαι μάλιστα άγνοιαν, 
αν γνωρίζω το σημείον εις το εφοδιαστικόν τινός.
     Ορκίζομαι να προσέχω πάντοτε εις την διαγωγήν μου, 
να είμαι ενάρετος. 
Να ευλαβώμαι την θρησκείαν μου, 
χωρίς να καταφρονώ τας ξένας. 
Να δίδω πάντοτε το καλόν παράδειγμα. 
Να συμβουλεύω και να συντρέχω τον ασθενή, 
τον δυστυχή και τον αδύνατον. 
Να σέβομαι την διοίκησιν, τα έθιμα, 
τα κριτήρια και τους διοικητάς του τόπου, εις τον οποίον διατριβώ.
     Τέλος πάντων ορκίζομαι εις Σε,
 ω ιερά πλην τρισάθλια Πατρίς ! 
 Ορκίζομαι εις τας πολυχρονίους βασάνους Σου. 
Ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα τα οποία 
τόσους αιώνας έχυσαν και χύνουν 
τα ταλαίπωρα τέκνα Σου, εις τα ίδια μου δάκρυα,
χυνόμενα κατά ταύτην την στιγμήν, 
και εις την μέλλουσαν ελευθερίαν των ομογενών μου
ότι αφιερώνομαι όλως εις Σε. 
Εις το εξής συ θέλεις είσαι η αιτία 
και ο σκοπός των διαλογισμών μου.
Το όνομά σου ο οδηγός των πράξεών μου,
και η ευτυχία Σου η ανταμοιβή των κόπων μου. 
Η θεία δικαιοσύνη ας εξαντλήσει επάνω 
εις την κεφαλήν μου όλους τους κεραυνούς της, 
το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν, 
και το υποκείμενόν μου το αντικείμενον 
της κατάρας και του αναθέματος των Ομογενών μου, 
αν  ίσως λησμονήσω εις μίαν στιγμήν 
τας δυστυχίας των και δεν εκπληρώσω το χρέος μου.
Τέλος ο θάνατός μου ας είναι η άφευκτος 
τιμωρία του αμαρτήματός μου, 
δια να μη λησμονώ την αγνότητα της Εταιρείας 
με την συμμετοχήν μου».

Αλέξανδρος Υψηλάντης
































Ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ του National Geographic
παρουσιάζει όλη την Ιστορία της Επανάστασης του 1821
Της αναγέννησης ενός Έθνους ,του ηρωϊσμού 
και της αυτοθυσίας,και τελικά της οριστικής νίκης!
Σε έξι βίντεο όλη η ιστορία του 1821!

1821 ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 
ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΖΥΓΟ.
ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ NATIONAL GEOGRAPHIC 


"Όλη δόξα,όλη χάρη, άγια μέρα ξημερώνει και τη μνήμη σου το Έθνος χαιρετά γονατιστό.Και τα στήθη σου όλο φλόγα με τον ήλιο σου πυρώνεις,που χρυσός με περηφάνια περπατεί στον ουρανό."Συνέλληνες 194 χρόνια μετά ΧΡΟΝΙΑ μας ΠΟΛΛΑ !!!

25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821,ΗΜΕΡΑ ΙΕΡΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑΣΜΕΝΗ!!!
Πώς και πότε γιορτάστηκε για πρώτη φορά η 25η Μαρτίου
α) Γιορτάστηκε το 1838 με πρωτοβουλία του Δημάρχου, ενώ η Κυβέρνηση δεν εκπροσωπήθηκε επίσημα.
β) Ο Όθων ήταν αντίθετος να συνδυαστεί η επανάσταση με την εκκλησιαστική γιορτή του Ευαγγελισμού. 
γ) Το παλάτι δεν επιθυμούσε έξοδα γιορτές την εποχή που οι Αγωνιστές δεν είχαν να φάνε. 
δ) Το “υπερθέαμα”: εκατοντάδες νέοι με δαδιά ή λαδοφάναρα σχημάτισαν το “εν τούτω Νίκα” στο Λυκαβηττό, ενώ οι θεατές παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι. 
ε) Λέγεται ότι για την πρώτη γιορτή της 25ης Μαρτίου δαπανήθηκε μέρος των χρημάτων, που προοριζόταν για την ανέγερση του Πανεπιστημίου.
Η   25η Μαρτίου, ως ημέρα της εθνικής παλιγγενεσίας, γιορτάστηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα του 1838 και από τότε καθιερώθηκε με θρησκευτική ευλάβεια σε όλο το πανελλήνιο. Η καθιέρωση της εορτής οφείλεται στην επιμονή και το πείσμα του  Δημάρχου της Αθήνας Δημ. Καλλιφρονά ( 1805 – 1879).
Ο Δήμαρχος ήρθε σε ρήξη με τη βαυαρική διοίκηση και συγκεκριμένα με το Υπουργείο των Εσωτερικών το οποίο δεν επιθυμούσε  έξοδα για γιορτές, όταν οι αγωνιστές δεν είχαν να φάνε. Κατά μία άλλη εκδοχή το Παλάτι, μάλλον, δεν επιθυμούσε να συνδέσει την εθνική εορτή με την Ορθοδοξία, για να μη δώσει την ευκαιρία στην Εκκλησία να καπηλευτεί την επανάσταση των Ελλήνων. Τελικά, ο Δήμαρχος θα οργανώσει μόνος του τον εορτασμό και εκ του αποτελέσματος κατάφερε να δώσει  πανηγυρική ατμόσφαιρα, που ευχαρίστησε τους 17.000 Αθηναίους, οι οποίοι κατοικούσαν, τότε, στην πρωτεύουσα. Συγκεκριμένα, σημαιοστόλισε την πόλη και καθάρισε τις (λιγοστές) πλατείες. Ο εορτασμός άρχισε την παραμονή το βράδυ με 21 κανονιοβολισμούς. Και την άλλη μέρα, Παρασκευή πρωί, ανήμερα του Ευαγγελισμού, η Αθήνα ξύπνησε με 21 νέους κανονιοβολισμούς. Αριθμός συμβολικός , που συνδυάζεται με το ’21 της επαναστασης. Άρχισαν, έπειτα, να χτυπούν πανηγυρικά οι καμπάνες των εκκλησιών.
Το πρωί, της 25ης Μαρτίου 1838, εψάλη δοξολογία στον, τότε,  Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Ειρήνης (στην οδό Αιόλου), στην οποία,  και μόνο εκεί, παραβρέθηκε και ο Όθων ντυμένος με την παραδοσιακή φουστανέλα. Το απόγευμα οργανώθηκε από το Δήμο χορός στην πλατεία των παλαιών Ανακτόρων στον οποίο συμμετείχαν όλοι οι νέοι της πόλης ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη και τους παρακολούθησαν πολλοί από τους Αγωνιστές του 1821. Τη  νύχτα ο Δήμαρχος, πάντα, φωταγώγησε με λαδοφάναρα τους κεντρικούς δρόμους και την Ακρόπολη.
Τέλος, οι Αθηναίοι έμειναν αποσβολωμένοι από το υπερθέαμα, όταν αντίκρισαν στο Λυκαβηττό φαναράκια που τα κρατούσαν νεολαίοι της εποχής και σχημάτιζαν ένα τεράστιο  φωτεινό σταυρό με τις λέξεις «Εν τούτω Νίκα» Έτσι, το 1838 γιορτάστηκε για πρώτη φορά η 25 Μαρτίου, ως μέρα μνήμης των Ελλήνων Αγωνιστών του 1821. Και τούτη η γιορτή έγινε με γκρίνια, με διαφωνίες και με πλουσιοπάροχη μεγαλοπρέπεια (ενώ χρήματα δεν υπήρχαν), κατά την πατροπαράδοτη συνήθεια μας. Οι κακές γλώσσες λένε ότι για τη γιορτή ετούτη δαπανήθηκε μέρος των χρημάτων, που προοριζόταν για την ανέγερση του Πανεπιστημίου. ΠΗΓΗ:
Ο Ξεσηκωμός του Γένους!
Όλη η Ιστορία της Επανάστασης του 
1821σ΄ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ
Image
Ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ του National Geographic παρουσιάζει όλη την Ιστορία της Επανάστασης του 1821. Της αναγέννησης ενός Έθνους.Του ηρωϊσμού και της αυτοθυσίας. Και τελικά της οριστικής νίκης.
Σε έξι βίντεο όλη η ιστορία του 1821!











































Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

21η ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ - η Εαρινή ισημερία στη φύση καλείται να,φέρει και την ισότητα στην φύση των ανθρώπων ...

21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

«Κανείς δεν γεννιέται, μισώντας κάποιον για το χρώμα του δέρματος, την καταγωγή ή τη θρησκεία του.
Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να μισούν κι αν μπορούν να διδαχθούν το μίσος,
μπορούν να διδαχθούν και την αγάπη, γιατί η αγάπη έρχεται πιο φυσικά στην ανθρώπινη καρδιά, παρά το αντίθετο»

Nelson Mandela

" Έχω ένα όνειρο, ότι μια μέρα, στους κόκκινους λόφους της Γεωργίας, 
οι γιοι πρώην σκλάβων και οι γιοι πρώην ιδιοκτητών σκλάβων
θα καθίσουν δίπλα-δίπλα στο τραπέζι της αδελφοσύνης.
" Μάρτιν Λούθερ Κινγκ , δολοφονήθηκε στις 4 Απριλίου του 1968 , 
από ελεύθερο σκοπευτή στο Μέμφις για τις ιδέες του ...
περισσότερα εδώ :
Η Σφαγή του Σάρπβιλ
H σφαγή του Σάρπβιλ
Στις 21 Μαρτίου του 1960 η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι. Οι νεαροί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές.

Ο ΟΗΕ μάς καλεί αυτή τη μέρα να ενώσουμε τις φωνές μας για τα θύματα του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας.

To Κοινωνικό Πείραμα της ActionAid στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα κατά του ρατσισμού
21 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού

Συνεχίζουμε. Ο ρατσισμός είναι ακόμα εδώ κι εμείς συνεχίζουμε την εκστρατεία μας κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Πώς; Αυτή την φορά πραγματοποιούμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα κοινωνικό πείραμα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του ρατσισμού. Τι κάνουμε όταν ένας άνθρωπος δέχεται ρατσιστική επίθεση.

Στις 20 Φεβρουαρίου, πραγματοποιήσαμε ένα κοινωνικό πείραμα στο κέντρο της Αθήνας σε 2 στάσεις λεωφορείου (Συγγρού Φιξ), με θέμα το ρατσισμό. Δύο ηθοποιοί, ο ένας από το Μπαγκλαντές κι ο άλλος από την Ελλάδα, προσποιήθηκαν μια σκηνή φραστικής ρατσιστικής επίθεσης. Οι κάμερες κατέγραψαν τις αληθινές αντιδράσεις των ανθρώπων που περίμεναν το λεωφορείο.

Στο περιστατικό ο ηθοποιός από το Μπαγκλαντές κάθεται στο παγκάκι της στάσης και ο ηθοποιός από την Ελλάδα ενοχλείται και του επιτίθεται φραστικά. Περισσότερα από 200 άτομα παρακολούθησαν τη σκηνή, η οποία επαναλήφθηκε 22 φορές σε 8 ώρες μπροστά σε διαφορετικούς κάθε φορά παρευρισκομένους.

Τα αποτελέσματα λένε ένα δυνατό ΟΧΙ στο ρατσισμό: 4 φορές ο κόσμος αδιαφόρησε, 2 φορές τάθηκε υπέρ της ρατσιστικής συμπεριφοράς, αλλά 15 φορές ο κόσμος στη στάση υπερασπίστηκε τον άνθρωπο που δέχτηκε τη ρατσιστική επίθεση και μια φορά παρατηρήθηκαν συγχρόνως οι δύο αντιδράσεις. Μαζί, είμαστε δυνατότεροι απέναντι στο ρατσισμό, ας πάρουμε όλοι θέση.

«Ο ρατσισμός ξεκινάει από εμάς και τελειώνει από εμάς. Ο καθένας μας και όλοι μαζί πρέπει να σταθούμε απέναντι στα ρατσιστικά φαινόμενα και να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που τον υφίστανται. Σε όλες τις δράσεις της ActionAid, η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί τον κύριο πυλώνας της δουλειάς μας. Για περισσότερα από 40 χρόνια είμαστε υπέρ των πιο φτωχών και περιθωριοποιημένων ανθρώπων, των ανθρώπων που υφίστανται διακρίσεις. Ενώνουμε τη φωνή μας μαζί τους. Δεν θα μπορούσαμε να σιωπήσουμε μπροστά στα φαινόμενα ρατσισμού στη χώρα μας» δήλωσε ο Γεράσιμος Κουβαράς, Γενικός Διευθυντής της ActionAid Ελλάς.

+ Αφιερωμένο στην μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη που έπεσε μαχόμενος με όπλα την ΕΥΓΕΝΕΙΑ και την ΚΑΛΟΣΥΝΗ...




«Τα ευγενικά πνεύματα λυγίζουν ευκολότερα.» έλεγε ο κορυφαίος τυφλός ποιητής ο Όμηρος .

«Ο λεπτός κι ευγενικός άνθρωπος φέρνεται σαν να 'χε μέσα του το νόμο. Έτσι κυριαρχεί στην παρέα, με τους καλούς του τρόπους και την ευγενική του συμπεριφορά.» είχε καταγράψει ο φιλόσοφος Αριστοτέλης
Ενώ ο Γερμανός διανοητής Γιόχαν Βόλφγκανγκ Φον Γκαίτε 
έλεγε για την ευγένεια ότι :
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της αληθινής ευγένειας, από αυτή που στηρίζεται βαθιά σε ηθικές αρχές.»
όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά του ευγενή ανθρώπου 
ήρθαν και επιβεβαιώθηκαν στο πρόσωπο του 20 φοιτητή που έφυγε τόσο άξαφνα μεσ΄ τον χειμωνιάτικο Φλεβάρη ( στις 6 Φεβρουαρίου , έβαλε τέλος στη ζωή του  και 38 ημέρες μετά βρέθηκε η σορός του την Κυριακή 15 Μαρτίου ) σαν το κλαράκι κόπηκε απ ΄το δένδρο της ζωής του λίγο πριν να΄ρθει
η φετινή  Άνοιξη του 2015 ...
βυθίζοντας σε θλίψη όλη την Ελλάδα που για άλλη μια φορά επιβεβαίωσε στην καθημερινότητά της την αλήθεια  πως " τρώει τα παιδιά της " ...
Ευγένεια και Καλοσύνη κυριαρχούσαν στα άδολα αισθήματα και πράξεις του νεαρού φοιτητή από το Ρέθυμνο .
Ο Πλούταρχος έλεγε για την Καλοσύνη ότι :
«Αν και η καλοσύνη έχει μεγαλύτερη έκταση από τη δικαιοσύνη, εν τούτοις είμαστε υποχρεωμένοι να τηρούμε τις προσταγές του νόμου και τους κανόνες της δικαιοσύνης εις τας συναλλαγάς μας μετά των ανθρώπων, ενώ τα αισθήματα της καλοσύνης και της αγαθοεργίας πηγάζουν από τα στήθη των καλών όπως από πλούσια πηγή.»
αλλά  «Κοντά στο καλό φυτρώνει και το κακό.» είχε πει ο 
Μένανδρος στην αρχαιότητα και επιβεβαιώθηκε στην περίπτωση του ευγενικού και γεμάτου καλοσύνη Βαγγέλη Γιακουμάκη , που γύρω του όπως αποδείχθηκε φύτρωσαν πολλά κακά παράσιτα που έφεραν το πρόωρο και άσχημο τέλος ...
όλο αυτό το κακό συγκεντρωμένο στο  bullying που δέχθηκε από μια ομάδα συμφοιτητών του ( και όπως αποδείχθηκε και συντοπιτών του από την Κρήτη ) στην Γαλακτοκομική Σχολή των Ιωαννίνων όπου φοιτούσε τα δύο τελευταία χρόνια μακριά από την πολυαγαπημένη του οικογένεια που τον ανάθρεψε με ηθικές αρχές και τις αξίες που προαναφέραμε την ΕΥΓΕΝΕΙΑ και την ΚΑΛΟΣΥΝΗ .
«Οι καλύτερες καρδιές είναι καμιά φορά πολύ σκληρές.»  είχε πει ο 
Ονορέ Ντε Μπαλζάκ και πάλι στην περίπτωση του 20χρονου Βαγγέλη Γιακουμάκη δυστυχώς επιβεβαιώθηκε στο έπακρον... 
ο Βαγγέλης έγινε σκληρός και κακός με τον εαυτό του ...
έφτασε να κάνει πέτρα την καρδιά του  και να βάλει τέλος στην ζωή του ...

Καλό ταξίδι Βαγγέλη ...
Να το ξέρεις έκλαψε όλη η Ελλάδα της κρίσης τον αδόκητο χαμό σου ...
Bαγγέλη έφυγες πικραμένος Αναχωρητής από αυτή τη ζωή αλλά να το ξέρεις έγινες αστέρι να φέγγεις στην μικρή - μεγάλη ιστορία των μικρών καθημερινών ανθρώπων , όλους εμάς δηλαδή , που ψάχνουν απεγνωσμένα για πρότυπα ... 
΄Εγινες Βαγγέλη σύμβολο -σημαία του ΑΝΤΙ -Bullying...προτάσσοντας την ΚΑΛΟΣΥΝΗ και την ΕΥΓΕΝΕΙΑ  στη μάχη της ζωής ...
Πικραμένος αναχωρητής  σε ποίηση Νικηφόρου Βρεττάκου.
Βασίλης Σκουλάς
Θα φύγω σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό λιθάρι
να στήσω το κρεβάτι μου κοντά στη νερομάνα
του κόσμου που βροντοχτυπούν οι χοντρές φλέβες του ήλιου,
ν' απλώσω εκεί την πίκρα μου, να λυώσει όπως το χιόνι.

Μην πιάνεσαι απ' τους ώμους μου και στριφογυρίζεις
άνεμε!
φεγγαράκι μου!
Καλέ μου!
Αυγερινέ μου!

Φέξε το ποροφάραγκο! Βοήθα ν' ανηφορήσω!
Φέρνω ζαλιά στις πλάτες μου τα χέρια των νεκρών!
Στη μια μεριά έχω τα όνειρα, στην άλλη τις ελπίδες!
Κι ανάμεσα στις δυο ζαλιές το ματωμένο στέφανο!

Μη με ρωτάς καλέ μου αϊτέ, μη με ξετάζεις ήλιε μου!
Ρίχτε στο δρόμο συννεφιά να μη γυρίσω πίσω!
Κοιτάχτηκα μες στο νερό, έκατσα και λογάριασα,
ζύγιασα το καλό και το κακό του κόσμου. Κι αποφάσισα,
να γίνω το μικρότερο αδερφάκι των πουλιών!

 mariarosa