Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

13 Δεκεμβρίου 1943 : Μέρα μνήμης για τη σφαγή των Καλαβρύτων .

 ΡΟΥΣΣΕΤΟΥ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΗ - ΑΦΙΣΣΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ (ΑΕΡΟΓΡΑΦΟΣ 0,35Χ0,50)
 Η ΝΕΚΡΗ ΚΡΙΝΙΩ και  ΄ΑΛΛΕΣ 499 ΙΣΤΟΡΙΕΣ
γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.
 Μέρα μνήμης για τη σφαγή των Καλαβρύτων
Η φετινή περίσταση δεν επιδέχεται αναγωγές. Η φύση και το μέγεθος του γεγονότος, σε ανθρώπινη πάντα αξία, αρκεί για να στελεχώσει μια ιστορική μνήμη. Η σφαγή των Καλαβρύτων καταχωρείται στην ιστορία για τη θηριωδία και την επίδρασή της σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο για τον μαχόμενο ελληνισμό της εποχής. Ο θάνατος όλων σχεδόν των ενήλικων και ανήλικων, αρσενικών μελών της αχαϊκής κοινότητας αποτέλεσε μία πράξη με διαστάσεις υπερχρονικές. Το πρόσφατα κατασκευασμένο μνημείο, οι λόφοι με τ΄ακοίμητα καντήλια, η σφραγισμένη θύρα του σχολείου μαρτυρούν την ένταση και το θρήνο, την οδύνη για τους αναίτιους χαμούς. Την προσήλωση μαρτυρούν του γένους και της φυλής στις πράξεις σύμβολα, σε εκείνα τα γεγονότα που εντείνονται καθώς μακραίνουν στο χρόνο, ανακτώντας την ψυχή από τις ζωές όσων χάθηκαν. Γεγονότα όπως η σφαγή των Καλαβρύτων, συνιστούν ολόκληρα σχήματα, εμπειρίες από το εύρος των οποίων δεν μπορεί να απομονωθεί καμιά στιγμή.
Η πόλη των Καλαβρύτων υπενθυμίζει στον επισκέπτη το γεγονός της 13ης Δεκεμβρίου του έτους 1943. Τότε που η 117η Μεραρχία Καταδρομών των γερμανικών, κατοχικών δυνάμεων πυρπολεί την πόλη και αφανίζει ολόκληρο τον ανδρικό πληθυσμό. Εκατοντάδες άνδρες και παιδιά πεθαίνουν από τις ριπές των οπλοπολυβόλων. Το γεγονός υπερβαίνει κατά πολύ κάθε μελλοντική καταγραφή, κάθε σχόλιο και υπενθύμιση. Οι Γερμανοί στρατιώτες εκτελούν τους επιζώντες και ύστερα εγκαταλείπουν την πόλη μες στο δράμα της.
 
 ΡΟΥΣΣΕΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΗ-  ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 13-12-1943 
Μονάχα τ΄αδέσποτα και τα τσακάλια θα επιδείξουν μια τρυφερότητα προς τους νεκρούς και τις συντριμμένες γυναίκες τους. Φθάνουν από τα βουνά, μυρίζουν την ανθρωπιά, σκάβουν πάνω από τους μαρτυρικούς θανάτους, που είναι ευαγγελικοί, θάνατοι λαμπροί, όπως κάθε άδικος χαμός. Οι γυναίκες των Καλαβρύτων θα αναλάβουν και πάλι την πόλη, θα στήσουν ξανά τα οράματά της, θα μεριμνήσουν για τους νεκρούς, τα ορφανά, την ανάγκη που δεν παύει. Η πέτρινη, καλαβρυτινή μητέρα συνιστά μια εξειδίκευση του συνολικού γεγονότος. Η παρουσία τους στάθηκε αδιαμφισβήτητα μια υψηλή προσφορά. Δόθηκαν, σχεδόν εξαντλήθηκαν στην αναστύλωση της ελπίδας, εκείνου του όρου που καταστρατηγεί η ιστορία και ο πόλεμος. Η Κρινιώ Τσαβαλά που΄χασε κάθε στήριγμα, ο Γιώργος Δημόπουλος, ο δεκατριάχρονος, τότε επιζών του ολοκαυτώματος, αποτέλεσαν τις ζωντανές μαρτυρίες μιας τραγικής εποχής για την εμπόλεμη Ελλάδα. Οι ψηφιοποιημένες δηλώσεις από ανθρώπους που επιβίωσαν της κόλασης, εξελίσσονται στις καταχωρήσεις του μουσείου των Καλαβρύτων. Εκεί και η κλειδωμένη πόρτα και τ΄απόφωνα.
 Οι αναγωγές, παρατηρήθηκε στην αρχή τούτης της υπενθύμισης, δεν χωρούν. Σε υποθέσεις όπως αυτή της σφαγής των Καλαβρύτων αρκούν οι σιωπές και η διαμορφωμένη συνείδηση. Ειδικά αυτή η τελευταία συνιστά το σκεύος της παράδοσης, εκείνων των περιστάσεων που ισχυροποιούν τους δεσμούς ανάμεσα στα μέλη μιας φυλής, ενός έθνους. Εβδομήντα έτη μετά το θάνατο εκατοντάδων Αχαιών, η πατρίδα τιμά τους νεκρούς της και καθηλώνεται από ένα δράμα εθνικό και ανεπανάληπτο. Καθώς μακραίνει η ιστορία, λαμπρότεροι θα στέκουν οι θάνατοι. Τέτοιες μνήμες μπορούν ν΄ανανεώσουν το αίσθημα, να διαψεύσουν μπορούν την αβάσταχτη, παροντική μας μετριότητα. Ο Μαραθώνας, το Μεσολόγγι, τα Καλάβρυτα δεν είναι εξάρσεις εθνικές. Είναι τα παραμύθια που θα λέμε στα παιδιά μας, είναι οι ευχές και η πίστη μας, η πιο ευλαβική είναι. Τίποτε λιγότερο, τίποτε.
πηγή :24grammata.com
Εξήντα εννέα χρόνια από τη σφαγή των Καλαβρύτων
 Όταν οι ναζί αφάνιζαν μία ολόκληρη πόλη και ο χρόνος σταμάτησε στις 14:34
Σαν σήμερα πραγματοποιήθηκε μία από τις μεγαλύτερες θηριωδίες στον ελληνικό χώρο κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου Πολέμου με την ολοκληρωτική σφαγή των Καλαβρύτων, από στρατιώτες της γερμανικής 117ης Μεραρχίας Καταδρομών, στο πλαίσιο της επιχείρησης «Καλάβρυτα». 

Το σταματημένο ρολόι της εκκλησίας δείχνει 14:34 - ώρα κατά την οποία το ιστορικό ρολόι της εκκλησίας της πόλης μένει παγωμένο μέχρι σήμερα - και το μεγάλο Δράμα των Καλαβρύτων είχε ξεκινήσει.
Στις 13 Δεκεμβρίου 1943, 71 χρόνια πριν οι ναζί αφάνισαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των Καλαβρύτων, σκοτώνοντας συνολικά 1.100 άτομα.
Η Σφαγή των Καλαβρύτων ήταν ουσιαστικά τα αντίποινα των Ναζί στην εκτέλεση 77 Γερμανών στρατιωτών που είχαν αιχμαλωτίσει οι αντάρτες του ΕΛΑΣ λίγες μέρες νωρίτερα.

Την διαταγή για την «επιχείρηση Καλάβρυτα» (Unternehmen Kalawrita, στα γερμανικά) υπέγραψε στις 25 Νοεμβρίου 1943 ο διοικητής της 117ης Μεραρχίας Κυνηγών, υποστράτηγος Καρλ φον λε Σουίρ.
Τα Γερμανικά στρατεύματα μπήκαν στα Καλάβρυτα στις 9 Δεκεμβρίου 1943. Αρχικά διαβεβαίωσαν τους κατοίκους ότι δε διατρέχουν κανένα κίνδυνο με αποτέλεσμα κάποιοι κάτοικοι που είχαν εγκαταλείψει την περιοχή, φοβούμενοι τα αντίποινα να επιστρέψουν.
Μάλιστα, ο Γερμανός Διοικητής Ebersberger έδωσε το λόγο της στρατιωτικής του τιμής για να κατευνάσει τους φοβισμένους κατοίκους. Αφού προχώρησαν αρχικά στην πυρπόληση των σπιτιών που ανήκαν σε αντάρτες και στην αναζήτηση των Γερμανών τραυματιών της μάχης της Καρπινής, στις 12 Δεκεμβρίου ετοίμαζαν τα πράγματά τους για αναχώρηση. Η πόλη παραδόθηκε στις φλόγες.
Αφού προχώρησαν αρχικά στην πυρπόληση των σπιτιών που ανήκαν σε αντάρτες και στην αναζήτηση των Γερμανών τραυματιών της μάχης της Καρπινής, στις 12 Δεκεμβρίου ετοίμαζαν τα πράγματά τους για αναχώρηση.
Στις 13 Δεκεμβρίου, όμως, νωρίς το πρωί κατέφθασε στην κωμόπολη δύναμη γερμανικού στρατού, με επικεφαλής ανώτατους αξιωματικούς. Οι καμπάνες της κεντρικής Εκκλησίας ήχησαν και οι Γερμανοί αξιωματικοί διέταξαν όλους τους κατοίκους να συγκεντρωθούν στο δημοτικό σχολείο της κωμόπολης, έχοντας μαζί τους μία κουβέρτα και τρόφιμα μιας ημέρας.
Εκεί έγινε ο διαχωρισμός και τα γυναικόπαιδα παρέμειναν στο σχολείο, ενώ όλος ο ανδρικός πληθυσμός ηλικίας 14 ετών και άνω οδηγήθηκε σε φάλαγγες στην κοντινή Ράχη του Καππή.

Λίγες ώρες αργότερα, ριπές πολυβόλων έριχναν στο έδαφος τα σώματα των άτυχων Καλαβρυτινών. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Γερμανού ιστορικού Χέρμαν Φρανκ Μάγερ, ο επικεφαλής της στρατηγός Καρλ φον Λε Σουίρ (Karl von Le Suire) είχε δώσει σαφείς εντολές να καταγράφουν με ακρίβεια όλα τα θύματα των τρομερών εκτελέσεων.
Συνολικά 499 άτομα εκτελέστηκαν εκείνη την ημέρα στα Καλάβρυτα, κατάφεραν να διασωθούν 12 άτομα, χωρίς οι Γερμανοί να έχουν επίγνωση, ενώ ο συνολικός αριθμός των θυμάτων έφτασε τα 677 άτομα στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων και στα γειτονικά χωριά.
Τα γυναικόπαιδα των Καλαβρύτων παγιδεύτηκαν στο δημοτικό σχολείο, το οποίο ζωνόταν κυριολεκτικά στις φλόγες.
Σπάζοντας πόρτες και τα τζάμια των παραθύρων κατάφεραν να ξεφύγουν από τον ολέθριο θάνατο, ενώ υπάρχει η φήμη ότι ένας Αυστριακός στρατιώτης, στον οποίο είχε ανατεθεί η φύλαξή τους, άφησε την πόρτα της εισόδου ελεύθερη.
Η συνέχεια του δράματος βρήκε τις γυναίκες να προσπαθούν με όση δύναμη τους είχε απομείνει να σκάψουν τάφους στην παγωμένη γη του Δεκέμβρη για να θάψουν τους νεκρούς τους.
Η σφαγή των Καλαβρύτων, όπως ονομάστηκε αυτό το Ολοκαύτωμα, ήταν αδιαμφισβήτητα από τις πιο βίαιες επιχειρήσεις των ναζί κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ο Καρλ φον λε Σουίρ ο υπεύθυνος αυτής της σφαγής, δε δικάστηκε ποτέ ως εγκληματίας πολέμου, αλλά πέθανε αιχμάλωτος των Σοβιετικών.

Στη Ράχη του Καππή δεσπόζουν πλέον ένας πέτρινος σταυρός και το γλυπτό της Πονεμένης Μάνας, αιώνια σύμβολα μαρτυρίου εξακολουθούν να στέλνουν μηνύματα ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών του κόσμου.