Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

17 Nοεμβρίου 1973 - 41 χρόνια μετά τι ; ΟΥΤΕ ΠΑΙΔΕΙΑ - ΟΥΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - ΟΥΤΕ ΨΩΜΙ ...




































Πού πήγαν οι ώρες πού πήγαν οι μέρες πού πήγαν τα χρόνια
φωτιά στα Χαυτεία καπνιά στην Αιόλου βρωμιά στην Ομόνοια
ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ Ρενώ και Τογιότα

σε λίγο νυχτώνει στους άχαρους δρόμους θ’ ανάψουν τα φώτα
κι ανθρώποι μονάχοι στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα
πώς τά ’κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα Ελλάδα
Πού πήγες Αφρούλα του ονείρου λουλούδι πού πήγες Ελένη
κρυφές αμαρτίες της άχαρης μέρας το φως δεν ξεπλένει
μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες
στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι σαν στρείδια σα βδέλλες
για ένα τριάρι για λίγη βενζίνη για μια φασολάδα
πώς τά ’κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα Ελλάδα
Πού πήγες αγάπη παράδεισε πρώτε πού πήγες ελπίδα
περάσαν οι μέρες περάσαν τα χρόνια κι ακόμα δεν είδα
ατρόμητους άνδρες σοφούς κυβερνήτες μεγάλους αντάρτες
να σπάζουνε πύλες να ρίχνουνε τείχη ν’ αλλάζουν τις στράτες
κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η μπόρα λιακάδα
πώς τά ’κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα Ελλάδα

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ, Ελλάδα Ελλάδα
πηγή:Νέοι Ήχοι στο Παμπάλαιο Νερό

17 Nοεμβρίου 1973 - 41 χρόνια μετά τι ;
ΟΥΤΕ ΠΑΙΔΕΙΑ - ΟΥΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - ΟΥΤΕ ΨΩΜΙ ...
Anathema - Forgotten Hopes
........................................

"Το προσκύνημα" - Οι νεκροί του Πολυτεχνείου
https://www.youtube.com/watch?v=gKh-llT1ynQ


Το βίντεο δημιουργήθηκε για τη σχολική "γιορτή" του Πολυτεχνείου.
Πηγές: Έρευνα του ΕΙΕ και του ιστορικού Λ. Καλλιβρετάκη (περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Γ. Γάτου "Πολυτεχνείο 73: Ρεπορτάζ με την ιστορία", τόμος Β΄, εκδ. Φιλιππότη), φωτογραφίες της εποχής, "Θυμάμαι" (ντοκιμαντέρ της κρατικής τηλεόρασης)
Τραγούδι: "Το προσκύνημα" (ελαφρώς "πειραγμένο") από τη θεατρική παράσταση "Το μεγάλο μας τσίρκο". Μουσική: Στ. Ξαρχάκος. Στίχοι: Ι. Καμπανέλλης. Ερμηνεία: Ν. Δημητράτος και χορωδία.

...και ας μη σπεύσουν οι νοσταλγοί της χούντας και οι διάφοροι (κρυφο)φασίστες να προσβάλουν τη μνήμη των νεκρών λέγοντας πάλι ότι νεκροί δεν υπήρχαν ή ότι επειδή δολοφονήθηκαν έξω από το Πολυτεχνείο ήταν ...λιγότερο νεκροί.

Διομήδης Κομνηνός o 17χρονος μαθητής Διομήδης Κομνηνός ήταν στο Πολυτεχνείο και δολοφονήθηκε έξω από το Πολυτεχνείο το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου 1973.


Το πρωί της 17ης Νοεμβρίου του 1973, η μητέρα μου με πήγε στο 70ό δημοτικό σχολείο. Στου Μπούρα, όπως το ξέρουν οι παλαιότεροι. 
Στη σάκα μου, η μητέρα μου, όπως κάθε μέρα, είχε βάλει μερικά γεμιστά μπισκότα Παπαδοπούλου, που είχε αγοράσει από την κυρία Αιμιλία και τον μπάρμπα-Γιάννη, οι οποίοι δεν ζουν πια.
Υπήρχε μια ένταση τις προηγούμενες ημέρες στη γειτονιά μας αλλά δεν ήταν εύκολο να γίνει κατανοητό τι ακριβώς συνέβαινε από παιδιά που πάνε στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.
Είχα ακούσει τους γονείς μου να λένε πως ο πατέρας ενός μεγαλύτερου παιδιού, ο οποίος ήταν μανάβης και έμενε στον από πάνω δρόμο, είχε φορτώσει το φορτηγάκι του και πήγε φρούτα στους φοιτητές του Πολυτεχνείου.
Επίσης, είχα ακούσει τους γονείς μου να λένε με χαρά και περηφάνια πως ο Νίκος Ξυλούρης -τον οποίο γνώριζαν προσωπικά- πήγε στο Πολυτεχνείο και τραγούδησε στα κάγκελα.
Αυτές οι δυο πληροφορίες -μαζί με το ότι η χούντα ήταν κάτι πάρα πολύ κακό επειδή το έλεγαν οι γονείς μου- ήταν τα μόνα πράγματα που ήξερα για την κατάσταση, όταν πήγαινα το πρωί της 17ης Νοεμβρίου 1973 στο δημοτικό σχολείο.
Όταν στην διάρκεια των μαθημάτων άρχισαν να ακούγονται οι πρώτοι πυροβολισμοί, αναστατωμένοι γονείς έφταναν από παντού για να πάρουν τα παιδιά τους, ενώ οι δάσκαλοι τηλεφωνούσαν σε όσους γονείς δεν είχαν εμφανιστεί, για να πάρουν τα παιδιά τους στο σπίτι.
Η μητέρα της Αλίκης δεν είχε έρθει στο σχολείο γιατί ήταν κάπου μακριά εκείνη την ώρα, οπότε η μητέρα μου πήρε την Αλίκη στο σπίτι μας, μέχρι να επιστρέψει η μητέρα της.
Η επόμενη σκηνή που θυμάμαι είναι το βράδυ στην τηλεόραση.
Ο εκφωνητής της τηλεόρασης λέει πως δεν υπάρχουν νεκροί.
Η μητέρα μου πετάγεται όρθια και αρχίζει να ουρλιάζει, να τραβάει τα μαλλιά της και να κλαίει. 
Χτυπάει με τα χέρια της τον τοίχο, πέφτει στα γόνατα και φωνάζει «φασίστες», «δολοφόνοι» και άλλα που δεν θυμάμαι.
Εγώ και ο αδελφός μου έχουμε πάθει σοκ.
Κλαίει η μητέρα μου, κλαίμε κι εγώ με τον αδελφό μου, γιατί κλαίει η μητέρα μας. Δεν την έχουμε ξαναδεί ποτέ έτσι.
«Ο Διομήδης, ο Διομήδης, σκοτώσανε τον Διομήδη» λέει και ξαναλέει η μητέρα μου.
Η μητέρα μου ξέρει πως ο Διομήδης Κομνηνός είναι νεκρός. 
Το ξέρει γιατί ο πατέρας του Διομήδη, ο Γιάννης Κομνηνός, 
είχε ένα διαμέρισμα στην ίδια πολυκατοικία με εμάς.
Ο 17χρονος μαθητής Διομήδης Κομνηνός ήταν στο Πολυτεχνείο και δολοφονήθηκε έξω από το Πολυτεχνείο το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου 1973.
Η φωτογραφία του Διομήδη με τα γυαλιά και το λευκό μακό συνεχίζει να βρίσκεται σε μια κορνίζα στο σπίτι της μητέρας μου. Πάντα 17 ετών.
' Εγραψε: o  πιτσιρίκος

ΔΙΟΜΗΔΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ- Ο πρώτος νεκρός , Πολυτεχνείο 1973

Αυτό το παιδί που μας κοιτά μαρμαρωμένο στο χρόνο, ήταν κάποτε, ο 17χρονος Διομήδης Κομνηνός. 
Μοιάζει να μας ρωτά ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ;
Σκοτώθηκε στα δραματικά γεγονότα της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, από έναν άνανδρο δολοφόνο που όμως, το όνομά του, δεν αποκαλύφθηκε ποτέ. 

Ο Διομήδης πυροβολήθηκε τη νύχτα της 16ης προς 17η Νοεμβρίου 1973, με όπλο 38 χιλιοστών (τι σύμπτωση!) από κάποιον αστυνομικό της φρουράς του υπουργείου Δημόσιας Τάξης.
 Ο πατέρας του ζήτησε να γίνει βαλλιστική εξέταση, και να ερευνηθούν και τα 53 όπλα των αστυνομικών του τότε υπουργείου, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. 
Έτσι, ο δολοφόνος του Διομήδη, παρέμεινε άγνωστος.

Για τον Διομήδη, λέγεται πως ήταν ο πρώτος νεκρός. Γι αυτόν,   
όταν κάποιοι χουντικοί είπαν πως «είχε βεβαρημένο παρελθόν»,  γράφτηκε  ένα πολύ συγκινητικό (και διδακτικό) ποίημα από τον   Δημήτρη Ραβανή -Ρέντη ...
 
Βεβαίως
είχε βεβαρημένο παρελθόν ο Διομήδης

Πέντε χρονών στους ώμους του πατέρα του
φώναζε για λευτεριά στην Κύπρο
δέκα χρονών ξυπόλυτος 
με μια φέτα ψωμί στην τσέπη
βάδιζε στην πορεία της ειρήνης
στα δώδεκα ζητούσε δημοκρατία

Στα δέκα επτά
μ'ένα πλακάτ στο χέρι 
ψωμί- παιδεία-ελευθερία.

Αμέσως μετά το Πολυτεχνείο, στην διάρκεια της πρώτης εβδομάδας που ακολουθεί, η Κωστούλα Μητροπούλου, έγραψε μια σειρά στίχων για τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Ένας από αυτούς τους στίχους, ήταν  για τον πιο μικρό, που έφυγε από σφαίρα. Τον νεκρό τον ονομάζει Κωσταντή, αλλά είναι φανερό πως πρόκειται για τον νεαρό Διομήδη.
Ο λόγος που δεν αναφερόταν το πραγματικό του όνομα, είναι ότι η Κωστούλα, ακόμη δεν το ήξερε, έμαθε μόνο ότι σκοτώθηκε και ένα παιδί, μόλις 17 χρόνων. Αλλά υπάρχει και ένας δεύτερος λόγος, εξαιρετικά συμβολικός και καλλιτεχνικός. Το όνομα Κωσταντής, είναι και μία αναφορά στον αιώνιο (πιστό στην τιμή, ελευθερία και στο καθήκον) Κωσταντή της φυλής μας, που μοιρολογά διαχρονικά η ελληνίδα μάνα (Τραγούδι του Νεκρού αδελφού).
Τους στίχους μελοποιεί ο Ανακρέων Παπαγεωργίου και το τραγούδι (όπως και όλα τα υπόλοιπα που έγραψε η Κωστούλα για το Πολυτεχνείο)  ηχογραφείται μυστικά, στη διάρκεια της χούντας, με τη φωνή της Έλενας Ναθαναήλ.

Είναι η πρώτη και η μοναδική φορά που η Έλενα Ναθαναήλ, τραγούδησε, και αυτό μόνο για να τιμήσει τον Διομήδη Κομνηνό και τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Τα τραγούδια αυτά (Το Χρονικό των Τριών Ημερών) δεν κυκλοφόρησαν ποτέ στη δισκογραφική αγορά. 
ΥΓ- Η Κωστούλα Μητροπούλου, είναι πολύ γνωστή από τους στίχους που έγραψε στο τραγούδι "Ο Δρόμος" που  μελοποίησε και τραγούδησε ο Μάνος Λοΐζος.
2-Η Έλενα Ναθαναήλ, συμμετείχε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά ποτέ δεν θέλησε να μιλήσει γι αυτό, όπως έκαναν όλοι όσοι εξαργύρωσαν αργότερα τον αγώνα τους, με κρατικοδίαιτες θέσεις.
Ποίημα:Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία : Γρηγόρης Μπιθικώτσης ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ-Μ.ΧΙΩΤΗΣ
Γιε μου ποια μοίρα στο ’γραφε, ωιμέ
και ποια μου το’ χε γράψει.
Τέτοιον καημό τέτοια φωτιά, καημέ
στα στήθια μου ν’ ανάψει.
Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες, ωιμέ,
μέσα στις φλέβες μου είσαι.
Γιε μου, στις φλέβες ολουνών
καημέ έμπα βαθιά και ζήσε.