Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

« Η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε » Kώστας Καρυωτάκης Γεννήθηκε σαν σήμερα 30 Οκτωβρίου το 1896

Ποιητής και πεζογράφος, ίσως η σημαντικότερη λογοτεχνική φωνή, που ανέδειξε η γενιά του '20 και από τους πρώτους, που εισήγαγαν στοιχεία του μοντερνισμού στην ελληνική ποίηση. Επηρέασε πολλούς από τους κατοπινούς ποιητές (Σεφέρης, Ρίτσος, Βρεττάκος) και με την αυτοκτονία του δημιούργησε φιλολογική μόδα, τον Καρυωτακισμό, που πλημμύρισε τη νεοελληνική ποίηση.
Γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 30 Οκτωβρίου 1896
Βιογραφία εδώ: http://www.sansimera.gr/biographies/204#ixzz2jF4Qoepz
ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ
Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτήν εδώ τη γη, 
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία. 
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή. 
Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό, 
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια, 
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό, 
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ’ αστέρια.

Μακρινὴ χώρα εἶναι γιὰ μᾶς κάθε χαρά,
ἡ ἐλπίδα κι ἡ νεότης ἔννοια ἀφηρημένη.
Ἄλλος δὲν ξέρει ὅτι βρισκόμαστε, παρὰ
ὅποιος πατάει ἐπάνω μας καθὼς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ὁ καιρός.
Ὤ! κι ἂν δὲν ἦταν ἡ βαθιὰ λύπη στὸ σῶμα,
ὤ! κι ἂν δὲν ἦταν στὴν ψυχὴ ὁ πραγματικὸς
πόνος μας, γιὰ νὰ λέει ὅτι ὑπάρχουμε ἀκόμα.

Από τη τελευταία ποιητική συλλογή του Κώστα Καρυωτάκη
ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ
Πρόκειται για την 
 τρίτη -- και τελευταία -- ποιητική συλλογή του Καρυωτάκη. 
Εκδόθηκε το 1927 από την «Εκδοτική Εταιρεία ΑΘΗΝΑ» (Α.Ι. Ράλλης & Σια).
Στην πρώτη έκδοση των Απάντων του Κ. (1938, επιμέλεια Χ. Σακελλαριάδη), αναφέρονται χαρακτηριστικά τα εξής:
«Την τρίτη συλλογή του έλεγε από το 1923 να την εκδώσει, χωρίς τίτλο, με μια νεκροκεφαλή στο ξώφυλλο και δυο κόκκαλα "χιαστί" κάτω απ' αυτή και με την ακόλουθη λεζάντα:
Με το Μηδέν και το Άπειρο
να συμφιλιωθούμε
».
Ο Σαββίδης (στην έκδοση των Απάντων της ΝΕΦΕΛΗΣ) σημειώνει:
«Η δεκαπεντασύλλαβη λεζάντα, ενδέχεται να έλκει την λογοτεχνική της καταγωγή από τον Δημ. Παπαρρηγόπουλο:
Ω έρως, τέκνον τ' ουρανού και της μελαγχολίας,
ω σφιγξ, προτείνουσα διπλούν γριφώδες προσωπείον
το άπειρον και το μηδέν, το μνήμα και τον βίον...
Τελικά, ο Κ. διάλεξε μια επιγραφή από το De rerum natura (III, στ. 37-38) του Λουκρήτιου, η οποία, στη μετάφραση του Κ. Θεοτόκη, έχει ως εξής:
... και να γκρεμίσουν [οι στίχοι μου]
αράθυμα του Αχέροντα τον τρόμο που θολώνει
τέλεια του ανθρώπου τη ζωή...





ποίηση : Κώστας Καρυωτάκη
Μουσική : Νίκος Ξυδάκης
Ερμηνεία :Ελευθερία Αρβανιτάκη

Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Να `μουν στην πλώρη σου `ηθελα, για να κοιτάζω πίσω
για να κοιτάζω να περνούν τα όνειρα τα πρώτα.

Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,
μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω που με πας και δίχως να γυρίσω!

Τα περισσότερα ποιήματα του διαπνέονται από ένα ΑΡΩΜΑ ΘΑΝΑΤΟΥ και μια σχεδόν 

ακατανίκητη μεταφυσική δίψα για την καταγραφή του σε κάθε μικρό - μεγάλο
βήμα και ανάσα της ζωής ...

Κ. Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ /
ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ (1927) /
[ΕΛΕΓΕΙΑ] ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΙΡΑ /


[Ποιά θέληση θεού μας κυβερνάει…]


[Ποιά θέληση θεού μας κυβερνάει

Ποιά θέληση θεού μας κυβερνάει, ποιά μοίρα τραγική κρατάει το νήματων άδειων ημερών που τώρα ζούμε σαν από μια κακή, παλιά συνήθεια;

Πριν φτάσουμε στη μέση αυτού του δρόμου, εχάσαμε τη χρυσή πανοπλία,και μόνο το μεγάλο ερώτημά μας ολοένα πιο σφιχτά μας περιβάλλει.

Χωρίς πίστη κι αγάπη, χωρίς έρμα, εγίναμε το λάφυρο του ανέμου που αναστρέφει το πέλαγος. Θα βρούμε  τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου;

Οι άνθρωποι φεύγουν, ή, όταν πλησιάζουν,στέκουν για λίγο πάνω μας, ακούνε  στην έρημη βοή, μάταιη και κούφιασα να χτυπούν το πόδι σε μια στέρνα.

Κοιτάζουνε με φόβο, με απορία,έπειτα φεύγουν πάλι στους αγώνες,και μόνο το συναίσθημα κρατούνε του μακρινού, αόριστου κινδύνου.

Είναι κάτι φριχτές ανταποδόσεις.Είναι στον ουρανό μια σιδερένια,μια μεγάλη πυγμή, που δε συντρίβει,μα τιμωρεί, κι αδιάκοπα πιέζει.

…]

Μελοποίηση από την Ηδύλη Τσαλίκη στο ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη "Δικαίωση". Παρουσιάστηκε στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού στην Κέρκυρα το 1981. Ο ποιητής περιγράφει σατιρικά την ... κηδεία του.
Δικαίωσις

Τότε λοιπόν αδέσποτο θ' αφήσω

να βουίζει το Τραγούδι απάνωθέ μου
Τα χάχανα του κόσμου, και του ανέμου
το σφύριγμα, θα του κρατούν τον ίσο.

Θα ξαπλωθώ, τα μάτια μου θα κλείσω,
και ο ίδιος θα γελώ καθώς ποτέ μου
«Καληνύχτα, το φως χαιρέτισέ μου»
θα πω στον τελευταίο που θ' αντικρύσω.

Όταν αργά θα παίρνουμε το δρόμο,
η παρουσία μου κάπως θα βαραίνει
-- πρώτη φορά -- σε τέσσερων τον ώμο.

Ύστερα, και του βίου μου την προσπάθεια
αμείβοντας, το φτυάρι θα με ραίνει
ωραία ωραία με χώμα και με αγκάθια.

"Δικαίωσις"
"Αγώνες Κέρκυρας '81" (1981)
[Μουσική και Ερμηνεία: Ηδύλη Τσαλίκη]

mariarosa