Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Ρεκόρ 50ετίας στις αυτοκτονίες για την Ελλάδα του Μνημονίου .

Η κρίση σκοτώνει τους Ελληνες! Ακρως δολοφονικό αποδεικνύεται για τη χώρα μας το Μνημόνιο, καθώς οι ειδικοί καταγράφουν στην εποχή της τρόικας τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών τα τελευταία 50 χρόνια, ενώ και το 2013 τα συμβάντα εμφανίζονται επίσης δραματικά αυξημένα.
Ειδικότερα, με βάση τα στοιχεία της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Κλίμακα», που βασίζονται στις επίσημες καταγραφές της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), ο υψηλότερος αριθμός καταγεγραμμένων αυτοκτονιών κατά τα τελευταία 50 χρόνια σημειώθηκε το 2011 στην Ελλάδα.
Συγκεκριμένα, το 2011 καταγράφηκαν επισήμως στη χώρα μας 477 αυτοκτονίες, εκ των οποίων οι 393 αφορούσαν άνδρες και οι 84 γυναίκες, ενώ την ίδια χρονιά οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα σημείωσαν αύξηση της τάξης του 26,52% σε σχέση με το 2010 και στην κατηγορία των γυναικών η αύξηση έφθασε το 104,8%!
Οι περιοχές όπου παρατηρείται το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών το 2011 ήταν η Αττική (35% των συνολικών θανάτων), και ακολουθούν η Κεντρική Μακεδονία (53 αυτοκτονίες), η Κρήτη (37 αυτοκτονίες), η Δυτική Ελλάδα (36 αυτοκτονίες), η Θεσσαλία και η Πελοπόννησος (από 33 αυτοκτονίες), η Στερεά Ελλάδα (23 αυτοκτονίες), η Δυτική Μακεδονία και το Νότιο Αιγαίο (από 14 αυτοκτονίες), η Ηπειρος (13 αυτοκτονίες), τα Ιόνια Νησιά (9 αυτοκτονίες), το Βόρειο Αιγαίο (4 αυτοκτονίες) και το εξωτερικό (3 αυτοκτονίες).
Πάντως, αξιοσημείωτο είναι ότι αυξημένο ποσοστό αυτοκτονιών καταγράφεται και το πρώτο τρίμηνο του 2013, με τους ειδικούς να κάνουν εξαιρετικά αρνητικές προβλέψεις.Δ. ΕΥΘ.http://www.enet.gr/?i=news.el.8emata&id=364831
Οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα αυξήθηκαν...
Της Ιωαννας Φωτιαδη.

Ο ΄Ελληνας που αγαπά τον ήλιο, τη θάλασσα και χαίρεται τη ζωή αποτελεί μάλλον... μύθο. Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα αναδεικνύεται στο εγχειρίδιο «Μιλώντας για την αυτοκτονία. Οδηγός για δημοσιογράφους και εργαζόμενους στα ΜΜΕ» που εξέδωσε η ΜΚΟ Κλίμακα. Σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας το 2007 σημειώθηκαν στη χώρα μας 328 αυτοκτονίες, δηλαδή περίπου μια την ημέρα. Πίσω όμως από τα «επίσημα» αυτά νούμερα κρύβονται πολλοί περισσότεροι αυτόχειρες. «Πολλές αυτοκτονίες αναφέρονται ως θάνατοι από ατύχημα ή από δηλητηρίαση άλλοτε για λόγους υστεροφημίας του θανόντος και άλλοτε για την προστασία της οικογένειας από το κοινωνικό στίγμα. Εξάλλου, σε πολλές επαρχιακές πόλεις δεν επιτρέπεται να γίνει εξόδιος ακολουθία για όσους αυτοκτονούν», εξηγεί ο κ. Κυριάκος Κατσαδώρος, ψυχίατρος και επιστημονικός υπεύθυνος στην Κλίμακα για τη γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία 8018019999, που λειτουργεί από το 2007 σε συνεργασία με το υπουργείο Υγείας.
«Είναι λυπηρό, ότι το φαινόμενο παρουσιάζει αυξητικές τάσεις», υπογραμμίζει ο κ. Κατσαδώρος, «οι σημαντικότερες παράμετροι που επιτείνουν το πρόβλημα είναι οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, η χαλάρωση των οικογενειακών δεσμών, η μοναξιά, αλλά και η κατακόρυφη αύξηση των ψυχικών ασθενειών, ειδικά της κατάθλιψης. Αλλωστε, στο 90% των περιπτώσεων προϋπάρχει κάποια ψυχική διαταραχή». Η συντριπτική πλειονότητα των αυτόχειρων που καταλήγουν είναι άνδρες. «Οι άρρενες αυτόχειρες χρησιμοποιούν μεθόδους που έχουν μοιραία κατάληξη, ενώ οι γυναίκες συνήθως λαμβάνουν μεγάλες ποσότητες φαρμάκων, κάτι που ευτυχώς μπορεί να είναι αναστρέψιμο», τονίζει η Αντα Αλαμάνου, υπεύθυνη επικοινωνίας της Κλίμακας.
«Δέκα τηλεφωνήματα την ημέρα»
«Δεχόμαστε περίπου 10 τηλεφωνήματα την ημέρα», λέει στην «Κ» ο κ. Κατσαδώρος «οι περισσότεροι άνθρωποι μας λένε ότι έχουν κάνει απόπειρα και ότι έχουν ζητήσει βοήθεια, η οποία όμως κρίθηκε αναποτελεσματική. Είναι τραγικό, ότι σε κάποιες περιπτώσεις μας καλούν όχι για να τους βοηθήσουμε να βρουν διέξοδο, αλλά για να πεθάνουν. Πρόκειται για βαριές ψυχιατρικές περιπτώσεις ή για άτομα που πάσχουν από ανίατη ασθένεια». Καταλυτικό ρόλο παίζει ο τρόπος που δημοσιοποιείται μια αυτοκτονία. «Είναι ενδεικτικό, ότι ανήμερα της απόπειρας αυτοκτονίας του Χρήστου Ζαχόπουλου, σημειώθηκαν άλλες δύο αυτοκτονίες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο» αναφέρει ο κ. Κατσαδώρος. Καταλυτική αποδεικνύεται λοιπόν η δημοσιογραφική περιγραφή.Σχετίζεται με μιμητικές πράξεις
«Οφείλουμε πάση θυσία να αποφεύγουμε τις λεπτομέρειες ως προς τον τόπο και τον τρόπο που επιτελέσθηκε η πράξη», λέει στην «Κ» η κ. Αλαμάνου. Είναι σαφές, ότι έτσι δίνουμε «ιδέες» σε υποψήφιους αυτόχειρες. Εχει διαπιστωθεί ότι η συχνότητα και η ένταση παρουσίας μιας αυτοκτονίας σχετίζεται άμεσα με μιμητικές πράξεις. «Ο θανών δεν πρέπει να προβάλλεται ως ήρωας ή γενναίος», προσθέτει η κ. Αλαμάνου. Λάθος χρήση εκφράσεων γίνεται κατά κόρον από τα ΜΜΕ. «Αναφέρεται συνήθως ως “επιτυχημένη” απόπειρα αυτοκτονίας, αυτή που έχει μοιραία κατάληξη και ως “αποτυχημένη” εκείνη, από την οποία τελικά ο άνθρωπος διεσώθη. Δεν είναι καιρός να αντιστραφεί αυτή η εκτίμηση;», καταλήγει η κ. Αλαμάνου.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Παραθέτω σχετικά και ένα παλαιότερο δημοσίευμα, σχετικά με το θέμα. 
Αυξήθηκαν 15% οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα 
Δραματικές διαπιστώσεις για την 3ετία 2004 - 07, ενώ ένας σημαντικός αριθμός δεν καταγράφεται καθώς δηλώνονται ως «αιφνίδιοι θάνατοι»
Διαστάσεις επιδημίας έχουν πάρει οι αυτοκτονίες στη χώρα μας. Μόνο την τελευταία 3ετία (2004-2007) αυξήθηκαν κατά 15%, σύμφωνα με ευρωπαϊκή μελέτη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας με θέμα «Αυτοκτονικές τάσεις στην Ευρώπη», στην οποία εκ μέρους της Ελλάδας συμμετείχε το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ). 
Βεβαίως στην Ελλάδα ο αριθμός των αυτοκτονιών δεν καταγράφεται επίσημα κι αυτό γιατί απλώς δηλώνονται ως «αιφνίδιοι θάνατοι». Υπολογίζονται, ωστόσο, σε λίγες εκατοντάδες! Στην ίδια μελέτη οι απόπειρες καταγράφονται σε είκοσι φορές περισσότερες από τις αυτοκτονίες! Αυξημένος είναι και ο αριθμός των νευρο-ψυχολογικών παθήσεων. Πιο συγκεκριμένα, ένας στους τέσσερις Ελληνες πάσχει από κατάθλιψη. Οι ειδικοί υποστηρίζουν πως οι ψυχικές ασθένειες αποτελούν τον αθέατο δολοφόνο της Ευρώπης.Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο πεθαίνουν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, όχι εξαιτίας κάποιας αρρώστιας ή από κάποιο ατύχημα, αλλά από «το δικό τους χέρι»... Ο αριθμός των αυτοχείρων ετησίως μπορεί να αυξηθεί μέχρι το 2020 στο 1,5 εκατομμύριο. Ο δείκτης αυτοκτονιών για τους άντρες είναι υψηλότερος από των γυναικών. Μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών οι υψηλότεροι δείκτες παρατηρούνται σε εκείνες της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης, ενώ αντίθετα στις χώρες της Νότιας Ευρώπης είναι χαμηλοί.
Στην Ασία, τη Λατινική Αμερική και σε πολλά ισλαμικά κράτη για παράδειγμα ο αριθμός αυτοκτονιών είναι σχετικά χαμηλός.Αντίθετα στην Ανατολική Ευρώπη έχουμε τους περισσότερους αυτόχειρες. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και των συστημάτων που υπήρχαν εκεί, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, κυρίως άνδρες, έπεσαν σε κατάθλιψη, έχοντας χάσει τον προσανατολισμό τους στη ζωή.Μία ματιά στον παγκόσμιο χάρτη μας οδηγεί γρήγορα στο συμπέρασμα ότι μία σειρά από παράγοντες μπορούν να προκαλέσουν, αλλά και να αποτρέψουν, μία αυτοκτονία.
«Θραύση» σε Γερμανία, Ελβετία
Η φτώχεια μπορεί για παράδειγμα να θεωρείται ένας υψηλός παράγοντας κινδύνου, ωστόσο σε πολλά φτωχά ισλαμικά κράτη οι αυτοκτονίες είναι παρ όλα αυτά περιορισμένες.Στα παραδείγματα της Γερμανίας, της Ελβετίας και της Φινλανδίας μπορούμε να δούμε ότι ο αριθμός μπορεί να είναι σχετικά μεγάλος, παρά τη σχετικά υψηλή οικονομική ευμάρεια των πολιτών.
Στη Γερμανία και την Ελβετία, μάλιστα, η αυτοκτονία αποτελεί τη συχνότερη αιτία θανάτου στους νέους. Λόγοι που αναφέρονται συνήθως είναι τα ψυχολογικά προβλήματα, προβλήματα ένταξης στην κοινωνία που συνοδεύονται από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά.Στις γυναίκες έχουμε πολύ περισσότερες απόπειρες αυτοκτονίας που εν τέλει, όμως, έχουν ένα αίσιο τέλος. Στη χώρα μας η πιο συχνή μέθοδος αυτοκτονίας στις γυναίκες είναι τα χάπια.
Το Εθνικό Ιδρυμα Ψυχικής Υγείας αποφαινόταν για πολύ καιρό, μεγαλόπρεπα αλλά αντιεπιστημονικά, ότι «όλοι σχεδόν οι άνθρωποι που αυτοκτονούν έχουν διαγνώσιμη διαταραχή ψυχικής υγείας ή κατάχρησης ουσιών». Τώρα τελευταία αφαιρέθηκε το «σχεδόν όλοι», αφού οι αριθμοί τους διέψευσαν...
Οι αριθμοί που σοκάρουν...
Το 1% εκείνων που κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας θα κάνουν «πετυχημένη» προσπάθεια μέσα σ' ένα χρόνο, ενώ το 10% θα αυτοκτονήσει μέσα σε δέκα χρόνια!
16 - 20 απόπειρες αυτοκτονίας περίπου προηγούνται κάθε «πετυχημένης».
500 φορές περισσότερες πιθανότητες έχουν οι καταθλιπτικοί να αυτοκτονήσουν απ ό,τι οι μη καταθλιπτικοί, όσο και η στατιστική που λέει ότι οι καταθλιπτικοί ασθενείς παρουσιάζουν ποσοστό αυτοκτονίας 25 φορές ανώτερο από τον μέσο όρο.
Η μέρα που προτιμούν οι αυτόχειρες είναι συνηθέστερα η Δευτέρα. Οι αυτοκτονίες γίνονται συχνότερα από αργά το πρωί μέχρι το μεσημέρι.
Ανοιξη και φθινόπωρο είναι οι προτιμώμενες εποχές για τις αυτοκτονίες.
Η αυτοκτονία εκτρέφει την αυτοκτονία και μέσα στις κοινωνικές ομάδες. Η μεταδοτικότητα της αυτοκτονίας είναι αναπόδραστη. Εάν ένα άτομο αυτοκτονήσει, συχνά συμβαίνει να το ακολουθήσουν κάποιοι από τους φίλους και τους συνομήλικούς του. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους εφήβους. 

ΜΑΡΙΝΑ ΖΙΩΖΙΟΥ 
ΜΕΝΗ ΜΑΛΛΙΩΡΗ - ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ
Ολέθριες οι συνέπειες από τη διαρκή αναπαραγωγή της απόπειρας Ζαχόπουλου
Την ανησυχία τους για την έξαρση του φαινομένου της αυτοχειρίας μετά τις απόπειρες αυτοκτονίας των Χρ. Ζαχόπουλου και Ηρ. Κουτελίδα εκφράζουν στο «Εθνος της Κυριακής» οι Μένη Μαλλιώρη, επ. καθηγήτρια Ψυχιατρικής και Αλέξανδρος Μπότσης, επικεφαλής του τμήματος μελέτης των αυτοκτονιών του ερευνητικού πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής και μέλος της 4μελούς ομάδας του ΠΟΥ για την Πρόληψη των Αυτοκτονιών και της Βίας.Οπως αναφέρει η Κα Μαλλιώρη, «πολύ φοβάμαι, χωρίς να θέλω να κινδυνολογήσω, ότι αν συνεχιστεί να αναπαράγεται η είδηση της απόπειρας αυτοκτονίας του κ. Ζαχόπουλου και να ακούγεται συνεχώς η λέξη αυτοκτονία, οι συνέπειες θα είναι ολέθριες. Σε καμία άλλη αναπτυγμένη χώρα του κόσμου ένα συμβάν αυτοκτονίας, ανεξάρτητα αν τα πρόσωπα είναι γνωστά ή άγνωστα, θα κρατούσε με τέτοια επιμονή και διάρκεια στα ΜΜΕ σαν πρώτη είδηση.
Σχεδόν ένα μήνα και σε 24ωρη βάση αναλύεται το συγκεκριμένο θέμα από ειδικούς και μη ειδικούς, ανεξαρτήτως από το ποιος είναι ο αποδέκτης της πληροφορίας. Το κοινό δεν είναι προεπιλεγμένο και οι αποδέκτες μπορεί να είναι μικρά παιδιά, έφηβοι και άτομα που βρίσκονται κάτω από ορισμένες ειδικές ψυχικές συνθήκες (κατάθλιψη ή άλλες καθημερινές πιέσεις). Κάθε άνθρωπος αντιδρά με διαφορετικό τρόπο στην πίεση. Επειδή η εφηβεία μέσα στη φυσιολογική της διαδρομή εμπεριέχει την εναλλαγή των συναισθημάτων δεν είναι ό,τι καλύτερο για τόσο πολλές μέρες να αναπαράγεται και να αναλύεται η λέξη αυτοκτονία.Επίσης υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που αν τους ασκηθεί υπερβολική πίεση και μάλιστα μαζική, αν υπάρχουν και κάποια ιδιαίτερα ατομικά χαρακτηριστικά, τότε μπορεί κάποιος να οδηγηθεί σε ακραίες συμπεριφορές. Αυτήν τη σύνδεση κανείς δεν μπορεί να την αρνηθεί.Οι αυτοκτονίες, μερικές φορές, κάτω από ορισμένες συνθήκες παίρνουν ενδημικό χαρακτήρα. Αυτό το έχω δει να συμβαίνει σε κλειστούς χώρους, όπως στις φυλακές.
Επίσης στην Αμερική έχουν γίνει ομαδικές αυτοκτονίες υπό την επίδραση μιας συγκεκριμένης συνθήκης που μπορεί να είναι θρησκευτικού ή ιδεολογικού περιεχομένου.Ο τρόπος που αναλύεται η πληροφορία, από τους μη ειδικούς, δίνει την αίσθηση ότι είναι ηθικό και έντιμο μερικές φορές να αντιδράς μ έναν τέτοιο τρόπο και μ αυτή την έννοια «νομιμοποιείται» και η αυτοκτονία. Σαν ψυχίατρος δεν θεωρώ την αυτοκτονία νόμιμο τρόπο αντιμετώπισης δύσκολων καταστάσεων. Μια ζωή δεν αξίζει τίποτα, αλλά τίποτα δεν αξίζει όσο μια ζωή», τονίζει η καθηγήτρια.Κάθε αυτοκτονία έχει τα ατομικά της χαρακτηριστικά γι αυτό και οι ερμηνείες στις απόπειρες αυτοκτονίας των Χρήστου Ζαχόπουλου και Ηρακλή Κουτελίδα είναι παρακινδυνευμένες, υπογραμμίζουν οι ειδικοί. «Είναι μεγάλη η ευθύνη της κυβέρνησης από τη λανθασμένη διαχείριση του θέματος. Τα ερωτηματικά είναι πολλά, όλοι μας γίναμε καχύποπτοι και τα «γιατί» έχουν ξεπεράσει το ίδιο το γεγονός», καταλήγει η κ. Μαλλιώρη.
Α. ΜΠΟΤΣΗΣ - ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΤΟΥ ΕΠΙΨΥ
«Μαϊμού» οι δείκτες στη χώρα μας
Οι αυτοκτονίες σε μεγάλο μέρος τους δεν καταγράφονται, εν μέρει γιατί πολλοί αυτόχειρες «μεταμφιέζουν» την πράξη τους και γιατί αυτοί που μένουν πίσω δεν θέλουν ν αναγνωρίσουν τα αληθινά αίτια της αυτοκτονίας. Η χώρα μας παρουσιάζεται να έχει ένα από τα χαμηλότερα καταγραμμένα ποσοστά αυτοκτονιών στον κόσμο. «Αυτό δεν αντανακλά μόνο το ηλιόλουστο κλίμα και τη χαλαρότητα του τρόπου ζωής», επισημαίνει ο κ. Μπότσης, «αλλά επίσης το γεγονός ότι, για την ελληνική Εκκλησία, οι αυτόχειρες δεν μπορούν να ταφούν σε καθαγιασμένο χώρο.Ετσι η συντριπτική πλειονότητα των αυτοκτονιών δηλώνεται ως «αιφνίδιος θάνατος», ώστε να μην υπάρξουν εμπόδια από πλευράς Εκκλησίας για την ταφή του αυτόχειρα. Οι κοινωνίες όπου υπάρχει υψηλό επίπεδο αιδούς έχουν λιγότερες καταγραμμένες αυτοκτονίες».
Οι αυτοκτονίες μπορούν να καταταγούν σε τέσσερις ομάδες:
Οι αυτόχειρες της πρώτης ομάδας αυτοκτονούν χωρίς να σκεφτούν και πολύ αυτό που κάνουν, είναι γι αυτούς κάτι τόσο αναπόδραστο όσο η αναπνοή. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι πιο παρορμητικοί και οι πιο επιρρεπείς να ωθηθούν στην αυτοκτονία από μια συγκεκριμένη εξωτερική αιτία. Η αυτοκτονία τους συχνά είναι ξαφνική. Οι αυτόχειρες της δεύτερης ομάδας, μισοερωτευμένοι με τον εύκολο θάνατο, αυτοκτονούν για εκδίκηση, σάμπως η πράξη αυτή να μην είναι κάτι οριστικό. Οι άνθρωπο αυτοί δεν τρέχουν μακριά από τη ζωή, τρέχουν προς τον θάνατο, επιθυμώντας όχι το τέλος της ύπαρξης αλλά την παρουσία της εξόντωσης. Στην τρίτη ομάδα, η αυτοκτονία βασίζεται σε μια ξεστρατισμένη λογική, σύμφωνα με την οποία ο θάνατος φαίνεται να είναι η μόνη διαφυγή από τα αφόρητα προβλήματα. Οι αυτόχειρες αυτοί σκέφτονται διάφορες δυνατότητες και σχεδιάζουν την αυτοκτονία τους, γράφουν σημειώματα και αντιμετωπίζουν τις πρακτικές λεπτομέρειες σαν να οργανώνουν μια εκδρομή στο Διάστημα. Συνήθως πιστεύουν ότι όχι μόνο ο θάνατος θα είναι καλός για τους ίδιους, αλλά ότι θα αφαιρέσει ένα βάρος από τους αγαπημένους τους. Οι αυτόχειρες της τελευταίας ομάδας αφαιρούν τη ζωή τους στηριζόμενοι σε εύλογη δικαιολόγηση. Οι άνθρωποι αυτοί επειδή είναι σωματικά άρρωστοι, ψυχικά ασταθείς ή αντιμετωπίζουν δυσάρεστες αλλαγές στις συνθήκες ζωής τους δεν θέλουν να βιώσουν την οδύνη της ζωής και πιστεύουν ότι η ανταμοιβή σε ευχαρίστηση που μπορεί να λάβουν είναι ανεπαρκής για να αντισταθμίσει τον παρόντα πόνο. «Η αυτοκτονία είναι κάτι που συμβαίνει συχνά, αλλά καλύπτεται και αποσιωπάται ακόμα περισσότερο από την κατάθλιψη. Είναι, στην πραγματικότητα, ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που προκαλεί αμηχανία. Κάθε δεκαεπτά λεπτά σημειώνεται μία αυτοκτονία στις ΗΠΑ. Το 1995, περισσότεροι νέοι πέθαναν από αυτοκτονία απ όσους πέθαναν από AIDS, καρκίνο, εγκεφαλικό, πνευμονία, γρίπη, κ.ο.κ. Σχεδόν μισό εκατομμύριο Αμερικανοί νοσηλεύονται κάθε χρόνο λόγω αποπειρών αυτοκτονίας», αναφέρει ο κ. Μπότσης.
Αυτόχειριες μέσω Ιντερνετ
«10 εφήβους έχει διασώσει το αρμόδιο τμήμα της ΕΛ.ΑΣ.»
Εφτασε κοντά στον θάνατο τυλίγοντας στον λαιμό του σαν θηλιά μια πετσέτα. Ο 15χρονος αριστούχος μαθητής από τα Γιαννιτσά δεν είχε εμφανείς λόγους που τον οδήγησαν να επιχειρήσει να αυτοκτονήσει. Οταν όμως οι γονείς του άνοιξαν τον ηλεκτρονικό του υπολογιστή και διάβασαν τα e-mail του, διαπίστωσαν πως ο έφηβος είχε ακολουθήσει τις συμβουλές σελίδας του Διαδικτύου, μιας από τις σελίδες «κυβερνοαυτοκτονίας». Ο μικρός σώθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, χάρη στη σωτήρια αντίδραση του πατέρα του.Η περίπτωση του 15χρονου δεν είναι η μοναδική. Δέκα περιπτώσεις εφήβων που είχαν επιλέξει να αυτοκτονήσουν με τη βοήθεια του Διαδικτύου έχουν καταφέρει να προλάβουν οι αστυνομικοί του Τμήματος Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Ελληνικής Αστυνομίας μέσα σε διάστημα μόλις 19 μηνών. Οι τρεις περιπτώσεις καταγράφηκαν μόνο την τελευταία εβδομάδα.
Η ευθύνη στους γονείς
Ακόμη μία, από Ελληνα χρήστη που κατοικούσε στο εξωτερικό, ανέλαβε η Ιντερπόλ ύστερα από σήμα του «δικού μας» τμήματος.
«Οι καιροί έχουν αλλάξει και πια 4 στα 10 νοικοκυριά έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο», δηλώνει στο «Εθνος της Κυριακής» ο αστυνόμος Α, Μανόλης Σφακιανάκης, προϊστάμενος του αρμόδιου τμήματος της ΕΛ.ΑΣ. «Το γεγονός ότι οι χρήστες του Ιντερνετ πιστεύουν ότι καλύπτονται από μυστικότητα τούς κάνει να εξομολογούνται τα εσώψυχά τους. Αυτά, τα ενδότερα της ψυχής τους διαβάζουμε εμείς και σπεύδουμε αμέσως για να τα σώσουμε. Τη διάδοση του Ιντερνετ εμείς τη θεωρούμε καλή, ωστόσο θα πρέπει να υπάρχουν όρια για τα παιδιά και έλεγχος από τους γονείς». «Οι γονείς πρέπει να προσέχουν τη χρήση του Ιντερνετ που κάνουν τα παιδιά τους. Πριν το εγκαταστήσουν θα πρέπει να κάνει συμφωνία ότι δεν θα το απασχολεί πάνω από μιάμιση ώρα την ημέρα, καθώς μετά αρχίζει ο εθισμός. Ο υπολογιστής θα πρέπει να είναι σε κοινή θέα και όχι στο δωμάτιο του παιδιού, πίσω από μια κλειστή πόρτα, ώστε το παιδί να νιώθει ότι ανά πάσα στιγμή ο γονιός μπορεί να το ελέγξει. Και, τέλος, να μπλοκάρει τις ιστοσελίδες με τζόγο, σεξ και βία, αλλά και τα chat rooms, προκειμένου να αποτρέψει το παιδί από το να επισκεφθεί τέτοια sites», τονίζει ο Μ. Σφακιανάκης.
Μ. ΨΑΡΑ
ΕΘΝΟΣ