Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Σήμερα 5 του Μάρτη συμπληρώνονται 2 χρόνια από το φευγιό του σπουδαίου τραγουδοποιού και βαθιά φιλοσοφημένου ανθρώπου της Κρήτης , της Ελλάδας και του κόσμου Μανώλη Ρασούλη ... είναι τα " συναπαντήματα " , όπως λέμε στην Κρήτη .

2 χρόνια συμπληρώνονται από τον θάνατο του Ρασούλη και σήμερα μπορούμε να πούμε απερίσπαστα ότι υπήρξε θύμα της κρίσης του Δ.Ν.Τ και του Μνημονίου ... είχε απολυθεί  από την ΕΡΤ και δεν είχε ούτε για τα απαραίτητα για την επιβίωσή του ...
Η επιστολή που είχε στείλει στον Λευτέρη Παπαδόπουλο με τη δραματική του εξομολόγηση για το διωγμό του από το ραδιόφωνο της  ΕΡΤ εδώ:
«Το πρώτο που θυμάμαι είμαι εγώ, τουλάχιστον δύο χρονών με γεμάτο το βρακί να αιωρείται πέρα δώθε. Η πρώτη μνήμη μου. Δε θυμάμαι πριν». Η δική μας ανάμνηση από κείνον έχει παγώσει στην εικόνα με τη μαύρη ρεπούμπλικα πάνω απ’ τη σγουρή λευκή γενειάδα. «Λίγο αργότερα όταν έκοψα τη γλώσσα μου στα δυο και μου την ξανακόλλησαν. Ένα μήνα με τάιζαν με το καλαμάκι. Αν έχανα το κομμένο κομμάτι, τώρα θα ’μουνα ένας άγνωστος στους άγνωστους». Δεν ήταν άγνωστος. Ο Μάνος Λοΐζος, ο Νίκος Ξυδάκης, οΠέτρος Βαγιόπουλος, ο Χάρης Παπαδόπουλος, ο Χρήστος Νικολόπουλος έβαλαν τους στίχους του στο στόμα όλων των Ελλήνων. Οι αναμνήσεις του, οι σκέψεις του, η φιλοσοφία του για τη ζωή καταγράφονται σε ένα αυτοβιογραφικό κείμενο που έγραψε το 2010. Δεν πρόλαβε να το εκδώσει. Πέθανε τον Μάρτιο του 2011. Ήταν 66 χρόνων. Η αυτοβιογραφία κυκλοφορεί τώρα με τίτλο Βερβελίδες της Αμάλθειας - Αναφορά στον Χόμο Σάπιενς (Εκδόσεις Ιανός, 2012) και εκεί ο Ρασσούλης μιλάει για όλα.
 «Το παρόν είναι μια μίνι αυτοβιογραφία, προσπάθησα να την κάνω βατή και διαβαστερή, αλλά όχι αναψυκτική», αρχίζει. Αναμνήσεις, τα παιδικά χρόνια, τα ταξίδια, οι απόψεις, τα τραγούδια, οι σχέσεις, η μπάλα και ο ΟΦΗ, η λατρεία στον Καζαντζάκη και στονΚαζαντζίδη, η πίστη στον Osho, οι σκέψεις, τα πρόσωπα και τα βιώματα, γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο με την ιδιαίτερη, άμεση, παιγνιώδη, μάγκικη, αιρετική γραφή του Ρασούλη. «Δεν είμαι ιστορικός, ούτε θα σου φέρω την εγκυκλοπαίδεια της Μπριτάνικα. Ταπεινά και συνετά όσο μπορώ, θα σου καταγράψω τα που βίωσα και βιώνω ελόγου μου, κι όσο μου επιτρέπει η οικονομία των σελίδων του παρόντος βιβλίου».ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΔΩ:
Το βιβλίο αρχίζει ως γράμμα που απευθύνεται, σε δεύτερο πρόσωπο, στον Χόμο Σάπιενς, τον πρώτο μας πρόγονο. Συνεχίζει με τους γονείς, τον πατέρα, τον κυρ Σπύρο, «έναν αστό κομμουνιστή», που του ’δωσε «τη συνθήκη και το παράδειγμα» και την αγράμματη μάνα που του έδωσε την απροσμέτρητη αγάπη.Μεγαλώνοντας γεννιούνται τα πρώτα όνειρα: «Πάντα, τότε, ονειρευόμουν να γίνω σκηνοθέτης να γυρίσω μια ταινία πάνω σε βιβλίο του Καζαντζάκη, σε μουσική Θεοδωράκη. Πρόλαβε άλλος με τον “Ζορμπά”. Και πολύ καλά έκανε» και συνεχίζει: «Ήθελα, όμως, κατά βάθος να γίνω φιλόσοφος. Να καταγίνομαι με τις μεγάλες ιδέες και τα μυστικά του κόσμου. Μου προέκυψαν όλα. Ως διά μαγείας. Βοήθησα κι εγώ την Αθηνά να πράξει τις σκέψεις της».Ακολουθούν η γνωριμία με τον Μίκη, τα χρόνια στην Αθήνα, η ένταξη στους Λαμπράκηδες, η εργασία στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή, η χούντα, η σύλληψη, η Μπουμπουλίνας. Και μετά φυγή στο εξωτερικό, πρώτα Παρίσι. Εκεί έμαθε ποιος είναι οΤρότσκι. Απέκτησε πολιτική αυτοσυνείδηση. Αργότερα Λονδίνο. Εκεί απέκτησε την κόρη του Ναταλί.Εξομολογητικός, αυθόρμητος, χειμαρρώδης, ενίοτε παραληρηματικός, ο Ρασούλης που σκιαγραφούν οι σημειώσεις αυτές δεν είναι διαφορετικός από εκείνον που γνωρίσαμε: ο περήφανος Κρητικός, ο αριστερός, ο εραστής της μπάλας, η λαϊκή ψυχή, ο απλός, ο μυστικός, ο αναζητητής, ο πηγαίος, ο ασυμβίβαστος.Στο βιβλίο αναφέρονται επιφανείς Κρητικοί, ο Καζαντζάκης πρώτος απ’ όλους, ο εικαστικόςΡουσσέτος Παναγιωτάκης, ο διευθυντής της Βικελαίας Νίκος Γιανναδάκης, η πεζογράφος Ρέα Γαλανάκη. Μιλάει για τους συνθέτες και τους τραγουδοποιούς που γνώρισε, τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι, τον Λοΐζο και τον Σαββόπουλο, τονΜαρκόπουλο, αλλά και για τις δικομαχίες με τον Νταλάρα. Γράφει για χαρές, για πίκρες, για παράπονα.Στις σημειώσεις αυτές, γραμμένες κατά διαστήματα από το 2002 ως το 2010 ο Ρασούλης μιλάει για τους δικούς αγαπημένους, την κόρη Ναταλί και τον βαφτιστικό Πασχάλη. Για την Κρήτη-κέντρο του κόσμου και τους θλιβερούς Νεοκρήτες. Για την κοσμογονική φιλοσοφία του και το «χρέος να σώσω τον κόσμο, αν σώζεται». Για τη γνωριμία με τον ινδό μυστικιστή Οsho και την επίδραση που είχε στη σκέψη και στη ζωή του. Για την παραμονή στη Νέα Υόρκη και στην Ισπανία, για τα ταξίδια στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη.Χωρισμένη σε κεφάλαια, η αυτοβιογραφία αυτή δεν ακολουθεί τη γραμμική πορεία του βίου. Γεγονότα και πρόσωπα γίνονται αφορμές για αναδρομές στο παρελθόν ή προβολές στο μέλλον, κυρίως όμως για σχόλια και σκέψεις για την ιστορική πορεία της Ελλάδας και της Κρήτης και για την επικαιρότητα. «Δες την παρούσα κυβερνητική διοίκηση: δε διοικεί αυτή, αλλά η τρόικα. Είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο» γράφει για τα χρόνια του μνημονίου στην Ελλάδα και αλλού εκθέτει τη δική του εκτίμηση για το πώς θα βγούμε από την κρίση: «Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτή η απόλυτη κρίση θα οδηγήσει ή σ’ ένα παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο, ή σε μια μαζική μετανάστευση στο διάστημα. Ενδιάμεση λύση δε βλέπω. Δεν μπορούν να λύσουν το γόρδιο δεσμό, κατά τον οποίο πρέπει να σώσουν το περιβάλλον, δηλαδή τον πλανήτη, δηλαδή τη ζωή πάνω στον πλανήτη και να αυξήσουν τους ρυθμούς της βιομηχανίας όπως πριν».
Η ερμηνεία του για το πώς φτάσαμε εδώ είναι σαφής: «Προϋπήρξε η πολιτισμική κάθετη πτώση από το ’85 και μετά και φτάσαμε στην οικονομική πτώχευση» και δίνει ένα παράδειγμα από τη μουσική βιομηχανία: «Φυσικά, οι δισκάρχες που ζουν μεταξύ Τζούλιας και χρηματιστικού καρκίνου –κι ας πνέουν τα λοίσθια κι η δισκογραφία έφτασε στην ώρα μηδέν–, θέλουν τραγούδια που να ̓ναι ουδέτερα κι εξουδετερωμένα, κάτι σαν κάλτσες –ή σάλτσες–, να μην ανατρέπουν, να μην απειλούν, να μην ερμηνεύουν, κατάλληλα μόνο για τα σόου των πορνοστάσιων που οι ίδιοι ονόμασαν “πολιτιστικά κέντρα της χαράς και της αισιοδοξίας”, μπλόκαραν τα πάντα με την ομερτά μεταξύ αυτών και των μεγαλοτραγουδιστών, οι οποίοι καπηλεύονται το τρικ κατά το οποίο το πόπολο ταυτίζει το τραγούδι και το νόημα με τον τραγουδιστή, δημιουργώντας ανωμαλία ακαταμάχητη».ΠΗΓΗ:

Από τη εκπομπή του Σπύρου Παπαδοπουλου,"ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ",αφιερωμένη στον Μανώλη Ρασουλη,με αφορμή τον ένα χρόνο που δεν είναι πια ανάμεσα μας!!10/3/2012

Τίποτα δεν πάει χαμένο
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Σχεδόν πενήντα χρόνια
βάσανα και διωγμοί,
τώρα στη μαύρη αρρώστια
ανάξια πλερωμή.
Το δίκιο του αγώνα
πολλά σου στέρησε,
μα η ζωή λεχώνα
ελπίδες γέννησε.

Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή,
τ' όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου "γιατί".

Ποτέ δε λες η μοίρα
πως σε αδίκησε,
μα μόνο η Ιστορία
αλλιώς σου μίλησε.
Σκυφτός στα καφενεία,
στους δρόμους σκεφτικός,
μα χθες μες στην πορεία
περνούσες γελαστός.

Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή,Μανώλη Ρασούλη - έφυγες εσύ από την ΕΡΤ και από τη ζωή - Ήρθε η κόρη του υπουργού Σαλαγκούδη για να γεμίσει το κενό και τις τσέπες ...