Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Στο Λονδίνο και κατά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων συνέβησαν αθλιότητες σε βάρος της Ελλάδος, που παραδόξως (;) δεν είδαν το φως της δημοσιότητας.

Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος, Αθλιότητες στο Λονδίνο

Αθλιότητες στο Λονδίνο
Στο Λονδίνο και κατά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων συνέβησαν αθλιότητες σε βάρος της Ελλάδος, που παραδόξως (;) δεν είδαν το φως της δημοσιότητας. Οι περισσότερες περιγραφές και τα διάφορα σχόλια έμειναν στην κακουγουστιά της«παράστασης», ή στην εκ μέρους των διοργανωτών προπαγανδιστική επιχείρηση εξιδανίκευσης της αποικιοκρατικής χώρας τους. Ορισμένοι στην Ελλάδα επιχείρησαν να εκμεταλλευθούν πολιτικά μόνο μία από τις πολλές αθλιότητες που συνέβησαν. Αυτή ήταν όταν ο Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής κ. Ζακ Ρογκ ξέχασε τους ύμνους για την Ελλάδα στην Αθήνα, κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του2004, και προχθές με θράσος ανακοίνωσε ότι «οι Αγώνες γύρισαν στο σπίτι τους...». Δηλαδή ότι το «σπίτι» των Ολυμπιακών Αγώνων δεν είναι η Αρχαία Ολυμπία, η Αθήνα και η Ελλάδα, αλλά...το Λονδίνο!!!
Πέραν όμως από την αθλιότητα αυτή υπήρξαν κι άλλες πιο σοβαρές:

Πρώτον οι διοργανωτές, που είχαν την ευθύνη της τηλεοπτικής κάλυψης, υποχρεωτικά έδειξαν την ελληνική ομάδα να εισέρχεται πρώτη στο Ολυμπιακό Στάδιο, αλλά την έδειξαν λιγότερο από όλες τις άλλες ομάδες και δεν παρουσίασαν καθόλου τους Έλληνες στις θέσεις των επισήμων που την χειροκροτούσαν. Την έδειξαν για χρόνο λιγότερο ακόμη και από τα μικροσκοπικά κράτη, όπως λ.χ. τα Βανουάτου και Σαιν Κιτς! Επίσης έδειξαν, παράλληλα με την παρέλαση της κάθε ομάδας, τις επίσημες εκπροσωπήσεις όλων των 203 συμμετεχουσών χωρών, πλην της ελληνικής!
Δεύτερον δεν έγινε η έπαρση της Ελληνικής Σημαίας μαζί με αυτές της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και της διοργανώτριας χώρας. Η έπαρση της Ελληνικής Σημαίας τυπικά γίνεται πάντοτε προς τιμήν της χώρας, που είναι η πηγή του Ολυμπισμού. Στο Λονδίνο όμως δεν έγινε έπαρση της Ελληνικής σημαίας και ως εκ τούτου δεν ακούστηκε ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος, αλλά μόνο εκείνος της Μεγ. Βρετανίας.
Τρίτον δεν εψάλη ο Ολυμπιακός Ύμνος του Σπύρου Σαμάρα, σε στίχους του Κωστή Παλαμά, που ακούστηκε στους Πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες των Αθηνών,το 1896. Το 1958 η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αποφάσισε να είναι ο επίσημος Ολυμπιακός Ύμνος και να ψάλλεται κατά την έναρξη και τη λήξη των Ολυμιακών Αγώνων. Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες που εψάλη ήταν αυτοί της Ρώμης, το 1960,και έκτοτε εψάλλετο ανελλιπώς σε όλους τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μάλιστα στο Σίδνεϊ, το 2000, εψάλη στα ελληνικά από ελληνική χορωδία και στο Πεκίνο, το2008, επίσης στα ελληνικά, και μάλιστα από παιδική κινεζική χορωδία! Σε όλες τις άλλες χώρες, όπου έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ο ύμνος εψάλη στη γλώσσα τους. Ντροπιαστική εξαίρεση αποτελούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μονάχου, το 1972, και τώρα του Λονδίνου, όπου ο Ολυμπιακός Ύμνος αποδόθηκε μόνο από ορχήστρα, που μάλιστα στο Λονδίνο ήταν και αθέατη... Γερμανία και Μεγάλη Βρετανία υποτίμησαν τον Ολυμπιακό Ύμνο, που είναι ένα σημαντικό πολιτισμικό στοιχείο της σύγχρονης Ελλάδας. Τυχαίο;...
Τέταρτη αθλιότητα. Πριν από τη δήλωση για τη «μεταφορά του σπιτιού των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο» ο κ. Ζακ Ρογκ προέβη σε μία ακόμη αθλιότητα σε βάρος της Ελλάδας. Όταν ερωτήθηκε κατά πόσο το Λονδίνο είναι έτοιμο να διοργανώσει με επιτυχία τους Ολυμπιακούς Αγώνες έκανε αναφορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, παρέλειψε την Αθήνα και μίλησε για το Πεκίνο! Είπε συγκεκεριμένα: « Θα ήθελα να πιστεύω ότι από την άποψη της ετοιμότητας οι αγώνες αυτοί είναι στην ίδια θέση με αυτή του Σίδνεϊ και του Πεκίνου σίγουρα,για να μιλήσω για τους πιο πρόσφατους Ολυμπιακούς...». Πάλι ο κ. Ρογκ ξέχασε τους επαίνους και τους ύμνους προς την Ελλάδα για την επιτυχία της προετοιμασίας και το άριστα που της έδωσε στον δημόσιο λόγο του κατά την τελετή έναρξης των Αγώνων στην Αθήνα. Και η εξασθενημένη μνήμη του έχει τη σημασία της, δεδομένου ότι η Ελλάδα για να επιτύχει στην διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων σπατάλησε εκατομμύρια Ευρώ, που την έσπρωξαν ταχύτερα και βαθύτερα στη σημερινή κρίση.
Πέμπτη αθλιότητα. Όταν εισερχόταν η Ολυμπιακή Φλόγα στο Ολυμπιακό Στάδιο ο εκφωνητής σημείωσε ότι έφτασε εκεί αφού διέτρεξε μια διαδρομή 22.000 χλιομέτρων... Δεν είπε ούτε λέξη από πού ξεκίνησε για να φτάσει στο Λονδίνο. Δεν είπε λέξη για την Ολυμπία, το λίκνο των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο εκφωνητής και όσοι είναι πίσω από αυτόν εφάρμοσαν τη λογική της Νέας Τάξης Πραγμάτων, σύμφωνα με την οποία προβάλλονται μόνο οι ιδέες της νέας εποχής και παραλείπονται οι ρίζες και οι πολιτισμικές παραδόσεις, καθώς και οι αξίες που τις ξεπερνούν ή/και είναι αντίθετες τους.
Από τον Βάκωνα και τον Νίτσε έως τον Σαίξπηρ και τον Γκαίτε Άγγλοι, Γερμανοί και γενικά η Δύση δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι ένας ολιγάριθμος λαός, όπως ο Ελληνικός, με τόσα ελαττώματα και τόσες αδυναμίες που του προσάπτουν, είναι ο απ’ ευθείας απόγονος και πνευματικός θεματοφύλακας ενός μοναδικού θησαυρού, του Ελληνικού πολιτισμού, που δεν μπορούν να πλησιάσουν,ούτε μπορούν να οικειοποιηθούν, όσο κι αν προσπαθούν. Του πολιτισμού που είναι η βάση και του δικού τους πολιτισμού, όπως τον ερμήνευσαν μέσα από τη δική τους λογική. Η ευκαιρία φέτος για όλους αυτούς ήταν μοναδική. Απαξιωμένη από την οικονομική και κοινωνική κρίση η Ελλάδα, δέχεται με βάναυσο τρόπο την περιφρόνηση τους, περιφρόνηση που παρουσιάστηκε με όλο το φρικιαστικό της πρόσωπο στο Λονδίνο, κατά την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν πειράζει.Πρώτον οι Έλληνες πρέπει να πεισματώσουμε και να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αυτοπεποίθηση και τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Δεύτερον να τους δικαιολογήσουμε τους Άγγλους για τα συμπλέγματα τους. Είναι πραγματικά αξιολύπητοι. Και τρίτο να μην ενοχλούμαστε από τη συμπεριφορά τους, γιατί γνωρίζουμε ότι όσο και να προσπαθήσουν η αλήθεια λάμπει και το ψέμμα έχει κοντά ποδάρια.-  

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

‎38 χρόνια μετά από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας και θεωρώ ότι , κατ΄ουσίαν αλλά και κατά γράμμα στην παραπάνω πρόταση , ταιριάζει ένα τεράστιο ερωτηματικό ; mariarosa.

Άλλο «Γιορτή της Δημοκρατίας» και άλλο Συμπόσιο της Σύμης

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Μπορεί η προεδρία της Δημοκρατίας να ακύρωσε για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική Ιστορία μας την τελετή/εκδήλωση/δεξίωση/κοσμική σύναξη – διαλέγετε και παίρνετε ανάλογα με την εποχή – για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, το Συμπόσιο της Σύμης, όμως, δεν είναι κάτι που μπορεί να ακυρωθεί με τόση ευκολία.
Το μνημόνιο, μνημόνιο, η λιτότητα, λιτότητα, αλλά… όλα κιόλα. Το Συμπόσιο της Σύμης είναι θεσμός που δεν επιδέχεται εκπτώσεις, δεν είναι παίξε-γέλασε.
Άλλωστε, δεν μπορούσε να αφήσει στα κρύα του λουτρού ένα σωρό μόνιμους και μη προσκεκλημένους του, που έχουν βρει τον τρόπο να περνούν μερικές μέρες δωρεάν διακοπών στην Ελλάδα.
Ας αφήσουμε που αυτή τη φορά, πλην των γνωστών τύπου Γιοακίμ Πάλμε (γιου του Ούλαφ), Ρίτσαρντ Πάρκερ (εκ των… πρώην σοφών του Μαξίμου), Λουίς Αγιάλα (ο γ.γ. της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που πού τον χάνεις πού τον βρίσκεις όλο εδώ γύρω βρίσκεται), μας έκανε την τιμή να παραστεί και μια… σοσιαλίστρια βαρόνη σαν την Κάθριν Άστον, που υποδύεται την υπουργό των Εξωτερικών της ΕΕ, αλλά και ο πρώην πρόεδρος της Σερβίας Μπόρις Τάντιτς.
Αυτή τη φορά, η Σύμη έχει πάει… Σάμο. Γνώριμα νερά, καθώς η κουστωδία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είχε ξαναβρεθεί εκεί τον Ιούλιο του 2006, προκειμένου να… μελετήσουν το Μεσανατολικό – με τα γνωστά αποτελέσματα.
Και τι να της πρωτοθυμηθούμε αυτής της «Σύμης»! Τον αλήστου μνήμης Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, που είχε καταφθάσει, το 2003, στην Κώ, στο 6ο Συμπόσιο, παρέα με τον Μπιλ Κλίντον, τον Φίσερ και τον Τζεμ, για να αποκαλέσει την Τουρκία «δημοκρατική χώρα», να εκθειάσει την «μοναδική στρατηγική θέση της», να μας θυμίσει πως «η πολιτική είναι πάντα ένας γραφειοκρατικός συμβιβασμός» και να υμνήσει την ελληνική εξωτερική πολιτική που «για πρώτη φορά έχει όραμα»; (Έχει κάνει και υπουργός των Εξωτερικών ο Γιώργος, μην ξεχνιόμαστε)!
Να θυμηθούμε τη Σύμη των Σπετσών, το 2004; Ή την Σύμη του… Ρεθύμνου, το 2005 που είχε οργανωθεί από τον Άλεξ Ρόντο – αλήθεια πού να βρίσκεται αυτή η ψυχή; - όπου μεταξύ των άλλων είχε λάβει μέρος και ο γιος του Καντάφι και ο Γιώργος φωτογραφιζόταν να κάνει τζόκινγκ φορώντας την μπαντάνα του;
(Εδώ που τα λέμε, τότε ξεκίνησε η… Αραβική Άνοιξη, με διάφορους τύπους, όπως ο συγγραφέας Ταρίκ Ραμαντάν, που συνηθίζει να αποκαλεί τις τρομοκρατικές επιθέσεις «παρεμβάσεις», να μας εξηγούν… «τι σημαίνει Δημοκρατία» και να αγωνιούν για την επανίδρυσή της στις μη δημοκρατικές χώρες).
Να θυμηθούμε την Σύμη της… Ουρανούπολης, τον Ιούλιο του 2008, όταν ο Γιώργος ξεκινούσε την πορεία προς τη νίκη και το μνημόνιο;
 Ή μήπως να θυμηθούμε την Σύμη της… Σκιάθου, το 2009, όπου αποφασίστηκε η δημιουργία ειδικής επιτροπής για να παρακολουθεί τα της… Νέας Γρίπης;
Εκεί, στη Σκιάθο, ήταν που πληροφορηθήκαμε επίσης πως «μόνη λύση είναι η πράσινη ανάπτυξη»!
Εκεί διαπιστώθηκε από πληθώρα εγκεφάλων πως «αν η Ελλάδα καταφέρει να παίξει πρωτοποριακό ρόλο στην αξιοποίηση των εναλλακτικών πηγών ενέργειας θα αλλάξει η εικόνα της στον κόσμο και θα αποκτήσει άλλη θέση διαπραγμάτευσης με την ΕΕ»!
Εκεί πληροφορηθήκαμε πως για τον Γ. Παπανδρέου η πράσινη ανάπτυξη ήταν ο επόμενος εθνικός στόχος, όπως η ΟΝΕ και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ.
Εκεί μάθαμε πως η ομάδα του (παρόντος) καθηγητή Τζόζεφ Στίγκλιτς, «παράλληλα με την ενασχόλησή της με την παγκόσμια κρίση και την αναζήτηση διεξόδου από αυτή, θα ασχοληθεί ενεργά με την αντιμετώπιση της κατάστασης στην Ελλάδα». 
Τότε ήταν που μας ενημέρωσαν πως «η μία από τις δύο συμβουλές που έδωσε ο Στίγκλιτς στον επιτελικό οικονομικό κύκλο ήταν να επικεντρωθούν στην πράσινη ανάπτυξη και να ξεχάσουν οτιδήποτε άλλο»! (Η δεύτερη αφορούσε τους σταθερούς φορολογικούς κανόνες, αλλά έτσι κι' αλλιώς δεν αξιοποιήθηκε καμία).
Από εκεί ξεκίνησε την… εκστρατεία κατά της Τουρκίας ο Γιώργος – για να την μαζέψει φυσικά λίγο αργότερα.
Στα Συμπόσια της Σύμης γνωρίσαμε και τον (μετέπειτα πρωθυπουργικό σύμβουλο) Σουηδό Παγκρότσκι, που δεν έλειψε από κανένα νησί, υπέρμαχο ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ και φανατικό πολέμιο του ευρώ.
Η Σύμη μας συντροφεύει σε ανέμελους καιρούς. Για κάποιους άλλωστε όλοι οι καιροί είναι ανέμελοι, κατάλληλοι για σορτσάκια και αναμνηστικές φωτογραφίες.
Το 2010 – πάντα Ιούλιο – η Σύμη είχε πάει… Πόρο, όπου επίσης είχε συνεδριάσει και η περίφημη Επιτροπή Στίγκλιτς – τέτοιο φούμαρο, μόνο στην Ελλάδα – η οποία κατέληξε ότι «η βαθιά κρίση που πλήττει την ελληνική οικονομία, αλλά και τη διεθνή, οφείλεται στη συγκέντρωση πλούτου στα χέρια ολίγων»!
Από τη Σύμη του Πόρου, ο Παπανδρέου – ενώ μας είχε βάλει στο μνημόνιο – διακήρυξε πως… «μέσω της αναδιανομής του εισοδήματος θα επέλθει η έξοδος από την κρίση τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο».
Και πως τα αίτια της κρίσης δεν είναι τα συστήματα της πρόνοιας, αλλά η αδιαφάνεια στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η έλλειψη δημοκρατικού ελέγχου, η ανισότητα που υπάρχει στον κόσμο και η τεράστια συγκέντρωση εξουσίας και πλούτου στα χέρια λίγων σε πλανητικό επίπεδο!
Τότε ήταν που ο Στίγκλιτς τάχθηκε κατά της πολιτικής λιτότητας που εφαρμόζεται στην Ευρώπη, λέγοντας ότι θα οδηγήσει σε κακοδαιμονία.
Όλα αυτά λέγονταν παρουσία του Τζέιμς Γκαλμπρέιθ, της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, του τέως υπουργού Οικονομικών Τουρκίας Κεμάλ Ντερβίς, καθώς και των Πάρκερ, Παγκρότσκι, Αγιάλα και Ρόντου (οι τέσσερις τελευταίοι, σταθεροί).
Εκεί ο Παπανδρέου έκανε και τη μεγάλη διαπίστωση ότι «ο μεγάλος ασθενής είναι το Δημόσιο». Εκεί συζητήθηκαν και τα θέματα καταπολέμησης της γραφειοκρατίας, αλλά και «η αξιοποίηση της τεχνολογίας στη διαφάνεια και στις διαδικασίες συμμετοχής».
Α, να μην το ξεχάσω, η εγχώρια προπαγάνδα εμφάνισε τότε τον κ. Παπανδρέου και ως σωτήρα μιας γυναίκας που την βοήθησε να βγει στο λιμάνι μετά από ένα επεισόδιο φουσκοθαλασσιάς.
Να μην ξεχάσω επίσης ότι τον Ιούλιο του 2010, οι 120 σύνεδροι έφαγαν συναγρίδα την επομένη της ψήφισης του ασφαλιστικού.
Και, προς Θεού, να μην ξεχάσω ότι θέμα του Συμποσίου του Πόρου ήταν… «Πρόσω ολοταχώς-Ιδέες προόδου για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον Κόσμο»!
Για να είμαστε δίκαιοι, το 2011 ήταν η μοναδική χρονιά που το Συμπόσιο ματαιώθηκε. Ο Ιούλιος της περσινης χρόνιας, αν θυμάστε, ήταν ένας μήνας «ιστορικών αποφάσεων» για την Ελλάδα, οπότε αποφεύχθηκαν οι κακοτοπιές – αλλά όχι και οι διακοπές με το κανό.
Φέτος, βρισκόμαστε στο 14ο Συμπόσιο, αυτό της Σάμου. Δεν υπήρχε λόγος να στερηθούν και φέτος τις διακοπές τους οι σταθεροί επισκέπτες μας.
Άλλωστε, ο κ. Παπανδρέου δεν έφταιξε σε τίποτε. Το είπε ξεκάθαρα:
«Δεν μας έδωσαν χρόνο οι αγορές και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η πολιτική ελίτ της χώρας, που συχνά ήταν σε σχέση διαπλοκής με το κατεστημένο, δεν επέτρεψαν να ολοκληρωθεί το μεταρρυθμιστικό σχέδιο της χώρας, για να βγει από τα οικονομικά αδιέξοδα».
Και δεν παρέλειψε να συνεχίσει τη δυσφήμηση:
«Είδαμε την ανάγκη να προωθήσουμε μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, γιατί ξέραμε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα με μεγάλες δυνατότητες, αλλά ήταν και μια χώρα όπου επικρατούσε η κακοδιαχείριση. Ήταν ένα κράτος χωρίς διάφανη λειτουργία και με μια πολιτική ελίτ που δεν ήθελε στην Ελλάδα αλλαγές, δικαιοσύνη, ισότητα και να αναπτυχθούν οι πραγματικές δυνατότητες που έχει η χώρα και οι πολίτες της».

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Αυτοκτονία: Φαινόμενο ή αποτέλεσμα;

Το σημερινό μου άρθρο έχει ως θέμα την αυτοκτονία. Ξεκινώ λοιπόν αναφέροντας τον ορισμό της ως η πράξη κατά την οποία ένα άτομο εσκεμμένα δίνει τέλος στη ζωή του. Οι λόγοι που μπορούν να οδηγήσουν κάποιον στην αυτοκτονία είναι πολλοί και διάφοροι, ωστόσο ένα κοινό χαρακτηριστικό των αυτοχείρων είναι η κατάθλιψη.
Τι είναι όμως η κατάθλιψη; Στην καθημερινή ζωή με τον όρο κατάθλιψη εννοούμε μία κατάσταση θλίψης και μελαγχολίας. Στην ψυχιατρική ο όρος κατάθλιψη αναφέρεται ως ψυχική ασθένεια, ενώ αποτελεί και το τέταρτο στάδιο του μοντέλου της Elisabeth Kübler-Ross για την αποδοχή του θανάτου.
Τα υπόλοιπα στάδια είναι η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση και – μετά την κατάθλιψη – η αποδοχή του θανάτου. Αυτό δε σημαίνει βέβαια σε καμία περίπτωση πως όποιος υποφέρει από κατάθλιψη τελικά θα επιλέξει να δώσει τέλος στη ζωή του, αλλά ότι ένας λυπημένος, απεγνωσμένος, αποθαρρυμένος και απογοητευμένος άνθρωπος έχει περισσότερες πιθανότητες να το κάνει. Εναλλακτικά, ένας καταθλιπτικός δε γίνεται απαραίτητα αυτόχειρας, αλλά ένας αυτόχειρας υποφέρει σίγουρα από μία μορφή κατάθλιψης. Οι παράγοντες που οδηγούν στην κατάθλιψη είναι παρόμοιοι με αυτούς που οδηγούν εν τέλει και στην αυτοκτονία ή σε οποιαδήποτε άλλη μορφή βίας. Η κατάθλιψη μπορεί να εξετασθεί υπό το πρίσμα της κοινωνιολογίας, της κοινωνικής ψυχολογίας, της ψυχολογίας, της ψυχιατρικής κ.α. Από την άλλη, η αυτοκτονία αποτελεί αμιγώς αντικείμενο κοινωνικής μελέτης (με μοναδική ίσως εξαίρεση παθολογικές περιπτώσεις ή και λόγω κληρονομικότητας).
Αφού λοιπόν η αυτοκτονία αποτελεί κοινωνικό ζήτημα, μήπως τελικά και η κατάθλιψη που οδηγεί σε αυτή αποτελεί επίσης κοινωνικό ζήτημα; Κατά τη γνώμη μου η απάντηση είναι «ναι». Τα οικονομικά προβλήματα δεν αποτελούν από μόνα τους λόγο αυτοκτονίας. Ωστόσο αυτά μπορούν να μας δημιουργήσουν έντονο άγχος το οποίο με τη σειρά του ίσως μας οδηγήσει στην κατάθλιψη και τέλος, στην αυτοκτονία. Ποιοι είναι όμως οι κοινωνικοί παράγοντες που οδηγούν σε αυτή; Θεωρώ πως μπορεί να είναι οτιδήποτε άπτεται της κοινωνικής μας ζωής ή του περιβάλλοντός μας, οτιδήποτε μας επηρεάζει ή αλληλεπιδρά μαζί μας. Και αυτό εξάλλου είναι που καθιστά την αυτοκτονία κοινωνικό ζήτημα.
Σε πολλές περιπτώσεις η κατάθλιψη και οι αυτοκτονίες αναφέρονται ως «φαινόμενα». Αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος από ετυμολογικής άποψης, αλλά και μία διαστρέβλωση της αντίληψής μας γύρω από αυτό το θέμα. Η κατάθλιψη όπως και η αυτοκτονία, όντας κοινωνικά ζητήματα, δεν είναι στην πραγματικότητα φαινόμενα που απλώς εμφανίζονται – μία άποψη που μεταφέρει την ευθύνη για την εμφάνισή τους στα ίδια τα άτομα και όχι στους κοινωνικούς παράγοντες που τα δημιουργούν. Παρόλα αυτά η αντίληψή μας για τα δύο αυτά ζητήματα διαστρεβλώνεται καθώς συνηθίζουμε να τα βλέπουμε υπό το πρίσμα ενός στερεοτύπου που θέλει τους αυτόχειρες και τους καταθλιπτικούς ανθρώπους να είναι κατά κάποιο τρόπο προβληματικοί, ελαττωματικοί ή έστω αδύναμοι. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για περιπτώσεις βουλιμικών, σε ανθρώπους που νοιώθουν άβολα με το σώμα τους, την προέλευσή τους, τη μόρφωσή τους, σε ανθρώπους που βιώνουν έντονο στρες (π.χ. στον στρατό, στις φυλακές, στις ψυχιατρικές κλινικές) κ.ο.κ.

Το γεγονός, λόγου χάρη, πως ένας αμόρφωτος άνθρωπος ενδέχεται να νοιώθει άβολα μέσα σε μία παρέα ακαδημαϊκών δεν αποτελεί ούτε ανθρωπολογικό ελάττωμα, ούτε κληρονομική ιδιαιτερότητα, μα ούτε και οποιαδήποτε παθολογική παρενέργεια. Η διάκριση όμως από τη μία ή ο φθόνος από την άλλη που γεννάται από το στερεότυπο πως ένας μορφωμένος είναι ανώτερος – έστω πνευματικά – από έναν αμόρφωτο, μπορεί να ωθήσει κάποιον σε πράξεις βίας οι οποίες θα αποσκοπούν στην εδραίωση ή στη ρήξη αυτού του στερεοτύπου αντίστοιχα. Το πρόβλημα στο παραπάνω παράδειγμα, αλλά και σε κάθε άλλη περίπτωση που αναφέρθηκε, είναι η αντίληψή αυτών των ζητημάτων μέσα από στερεότυπα δεκαετιών ή ακόμη και αιώνων που ουδεμία σχέση έχουν με την ορθολογική αντίληψη που έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο. Βεβαίως, ένας αμόρφωτος άνθρωπος δε θα φτάσει στην αυτοκτονία επειδή νοιώθει άβολα μέσα σε μία παρέα ακαδημαϊκών, αλλά ένας στρατιώτης, λόγω των συνθηκών που επικρατούν στο περιβάλλον του, μπορεί να προχωρήσει ευκολότερα στην πράξη της αυτοκτονίας ή σε άλλες πράξεις βίας.
 Τις πρώτες 155 μέρες του 2012 σημειώθηκαν 154 αυτοκτονίες μεταξύ των εν ενεργεία Αμερικανών στρατιωτών που υπηρέτησαν στο Ιράκ. Ο Steven Xenakis, απόστρατος αξιωματικός και ψυχίατρος του Αμερικανικού Στρατού, αναφέρει πως «οι αυτοκτονίες αποτελούν σημάδι της καταπόνησης του στρατού ύστερα από μια δεκαετία και πλέον πολέμου. Έχουμε παρατηρήσει και στο παρελθόν ότι τα φαινόμενα αυτά εντείνονται όταν οι μάχες καταλαγιάζουν και οι στρατιώτες αρχίζουν να επιστρέφουν».

Το ζήτημα των αυτοκτονιών των Αμερικανών στρατιωτών, σύμφωνα με τον τρόπο που παρουσιάζεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, τον Αμερικανικό στρατό και πολλά ΜΜΕ από όλο τον κόσμο, τίθεται λοιπόν ως «φαινόμενο». Μία τέτοιου είδους ανάλυση όμως απλώς εντοπίζει και καταγράφει την ποσοτική διαφοροποίηση των αυτοκτονιών σε συγκεκριμένα διαστήματα, ενώ ταυτόχρονα εφησυχάζει τον υπόλοιπο κόσμο παρουσιάζοντας το «φαινόμενο» ως αναμενόμενο, άρα και φυσιολογικό. Παρόλα αυτά το ότι «οι μάχες καταλαγιάζουν και οι στρατιώτες αρχίζουν να επιστρέφουν» δεν είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι αυτοκτονούν. Το ότι πολλοί στρατιώτες εθίζονται σε αντικαταθλιπτικά φάρμακα και έτσι ωθούνται στην αυτοκτονία είναι μία άποψη που ρίχνει την ευθύνη στο άτομο ή στις παρενέργειες των φαρμάκων.

Για να πάρει κάποιος αντικαταθλιπτικά φάρμακα δεν πρέπει όμως να υποφέρει πρώτα από κατάθλιψη; Για να φτάσει στην κατάθλιψη δεν πρέπει να υπάρχει έντονο στρες; Το να λέμε λοιπόν (ή έστω να υπονοούμε) πως ο τάδε στρατιωτικός είχε και ψυχολογικά προβλήματα χωρίς όμως να αναφέρουμε τους παράγοντες που δημιούργησαν αυτά τα προβλήματα, δίνει τη διαστρεβλωμένη εντύπωση πως επρόκειτο για άλλον ένα αδύναμο χαρακτήρα που το έριξε στα ναρκωτικά κι έτσι μια μέρα αυτοκτόνησε ίσως από υπερβολική δόση ή από τις παρενέργειες των φαρμάκων μα πάντα επειδή ήταν ένας άνθρωπος που είχε πρόβλημα.

Σε καμία λοιπόν περίπτωση δεν επιχειρείται, επισήμως τουλάχιστον, να εξηγηθούν τα αίτια, οι συνθήκες που συνετέλεσαν στην εμφάνιση του προβλήματος. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με αποδοχή συνενοχής τουλάχιστον όλων όσων απεφάνθησαν, συνέταξαν τη στρατηγική και ηγήθηκαν αυτού του πολέμου. Κάτι τέτοιο θα έκανε σαφές στη συνείδηση του καθενός πως οι άνθρωποι που αυτοκτονούν, οι καταθλιπτικοί αυτοί άνθρωποι, δεν επιλέγουν την αυτοκτονία, αλλά ωθούνται σε αυτή από μία σειρά γεγονότων που αφορούν στο στενό ή ευρύτερο κοινωνικό τους περιβάλλον.

Βεβαίως κάποιος μπορεί να πει πως με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαν να ερμηνευθούν και πολλές δολοφονίες ή άλλες πράξεις βίας, γεγονός που θα απέτρεπε την τιμωρία του φυσικού αυτουργού και θα έριχνε όλη την ευθύνη στον ηθικό αυτουργό (π.χ. τον πατριό που κακοποιούσε επί χρόνια τον μετέπειτα δράστη του φόνου ενός μικρού κοριτσιού). Ο ηθικός όμως αυτουργός του ενός εγκλήματος (δηλ. του φόνου) ήταν κάποτε φυσικός αυτουργός ενός άλλου εγκλήματος (της κακοποίησης ανηλίκου), γεγονός που σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες ίσως οδήγησε τον δράστη στο φόνο ενός μικρού κοριτσιού. Σκοπός του παραπάνω παραδείγματος δεν είναι να πάρουμε θέση στην ετυμηγορία μίας τέτοιας φανταστικής δίκης, αλλά στο να καταλάβουμε πως η δράση κατά μία έννοια ενδέχεται να είναι και η αντίδραση σε μία άλλη δράση (βλ. Φαινόμενο της Πεταλούδας).
Μία τέτοια αντίδραση μπορεί να είναι και η αυτοκτονία. Το αν θα μείνουμε στη σημερινή μας επίσημη θέση το ότι η αυτοκτονία είναι απλώς ένα αναμενόμενο κοινωνικό φαινόμενο, αν θα ψάξουμε τον ηθικό αυτουργό ώστε να του αποδοθεί το μερίδιο ευθύνης ή και τιμωρίας που του αναλογεί ή αν θα δώσουμε όλη μας την έμφαση στη σωστή μόρφωση των ανθρώπων για την εξάλειψη των σημερινών στερεοτύπων που οδηγούν στην εκμετάλλευση, στις διακρίσεις, στην αδικία κ.ο.κ. – παράγοντες που μπορεί να αποτελούν τη βαθύτερη αιτία για οποιαδήποτε πράξη βίας – είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα.

Όσο για το αν η αυτοκτονία μπορεί να αποτελεί πολιτική πράξη, πράξη-μήνυμα με συγκεκριμένο αποδέκτη, δεν είναι κάτι που αποκλείεται (βλ. αυτοκτονίες λόγω άδικης καταδίκης, λόγω ατίμωσης, αυτοκτονίες μέσω πράξεων διαμαρτυρίας κ.ο.κ.). Παρόλα αυτά αυτές οι περιπτώσεις είναι σπάνιες, γεγονός όμως που δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση την άποψη περί ηθικού αυτουργού της πράξης. Κλείνοντας, θα ήθελα να σταθώ στο ότι ένας αυτόχειρας μπορεί να επιλέγει μόνος του την αυτοκτονία, αλλά ωθείται σε αυτή του την επιλογή από το περιβάλλον του. Η αδυναμία προσαρμογής σε αυτό ή το γεγονός ότι μπορεί να υπάρχει κληρονομική προδιάθεση, κάποια ψυχική ασθένεια ή εξάρτηση σε ουσίες δεν πρέπει να αποτελεί επ’ ουδενί πανάκεια για αυτή του την πράξη. Η αυτοκτονία δεν είναι ένα «φαινόμενο» όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά ένα αποτέλεσμα στο οποίο οι άνθρωποι φτάνουν κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Κι αυτές τις συνθήκες είναι που πρέπει να αναθεωρήσουμε.


[Πηγή: thearkaprojekt]
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

Σαν σήμερα 7 Ιουλίου γεννιέται στο Ρέθυμνο στ΄Ανώγεια Ο Νίκος Ξυλούρης - η ψυχή της Κρήτης - !

Ανώγεια . 7 Ιουλίου , κάπου στο τέλος της δεκαετίας του 30 . Στο σπίτι του Γιώργη του Ξυλούρη του καφετζή έχουν πανηγύρι . Η Ελευθερία η γυναίκα του , μετά από τρεις θηλυκές γέννες , φέρνει στον κόσμο το πρώτο αρσενικό της φαμίλιας , τον Νικόλα . Γειτόνισσες , συγγένισσες κι η θειά πού ‘ χει καημό με την ατυχία τ ΄ άδελφού τσι με τσί κόρες , όλες σκυμμένες πάνω από την κούνια του μωρού δίνουν , ασημώνουν και κάνουν προγνωστικά για το μέλλον του .« Γιά δε το κούτελο φαρδύ πού ΄ναι . Μια μέρα θα γενεί σπουδαίος »

Χρόνια δύσκολα για τους Ανωγειανούς εκείνα του ΄30 . Λίγο το λάδι , λίγο το ψωμί . Χωριό κατεστραμμένο απ ΄την Τουρκιά , βουτηγμένο στα μαύρα . …Φτωχιά η οικογένεια του Ψαρογιώργη
( ήταν το παρατσούκλι που τούχανε κολλήσει γιατί , καταπώς λέγαν οι παλιοί , ο πατέρας του εσκότωνε τσί Τούρκους σαν τα ψάρια ). μα αγαπητή σ ΄όλο το χωριό . Σ ΄αυτή τη γωνιά της γής ο Νίκος κάνει τα πρώτα του βήματα . Τις νύχτες νανουρίζεται με τους ήχους λύρας που παίζει γι αυτόν ο παππούς του , πρώτος λυράρης στο χωριό , και τις μαντινάδες που του τραγουδά η μάνα του . Η λάλη του τον μεταφέρει με τα παραμύθια της σε τόπους μακρινούς , σε πύργους και παλάτια με στοιχειωμένους βασιλιάδες . Του μιλά γι ΄αντρειωμένους ιππότες , γι ΄άρματα , και του μαθαίνει ν ΄άψηφά τον κίνδυνο , σκιά να μη φοβάται .


Παιδί αδύνατο , ευαίσθητο από τα μικρά του χρόνια ο Νίκος ,γίνεται ο καημός του πατέρα και της μάνας . « …..Μόνο τα πρόβατα του άρεσαν . Να τα παίρνει ψηλά στα Πετροβολάκια που ΄ταν τα βοσκοτόπια των Ξυλούρηδων και να κάθεται όλη μέρα μαζί τους αγναντεύοντας τον ορίζοντα . ‘ Όταν δεν ήταν με τα ζωντανά έκανε σκανταλιές μιας και μετά , σαν μεγαλώσαμε . Κανένα δεν άφηνε απείραχτο . ΄Ετσι έγινε από μικρός ο αρχηγός στα παιχνίδια μας και μετά , σαν μεγαλώσαμε, αρχηγός της παρέας στις καντάδες και τα γλέντια » . Μόνο η λύρα και το τραγούδι μέρευε το Ψαρονικολάκι . ΄Ένα βράδυ κατέβηκε από το βουνό κρατώντας στα χέρια του δύο βέργες κι έκανε πως έπαιζε .

« Εγώ θα γίνω λυράρης » , τους είπε .Κι εκείνοι τον περίπαιξαν
« Και ποιός μωρέ σε παίρνει εσένα στη δούλεψή του τόσο μικρός πού ΄σαι »
Τα μικρότερα παιδιά τον λατρεύουν γιατί είναι ο μόνος που δεν τα ΄αποδιώχνει .
Τους δίνει ό , τι έχει και τα βάζει και τραγουδούν μαζί του . Μόλις βγαίνει από την πόρτα τον παίρνουν το κατόπι .
« ΄Ετσι του κολλήσαμε τα παρατσούκλι η κλωσού . Και του έμεινε μέχρι που μεγάλωσε . Ακόμη και τώρα , φτασμένος πια , όταν ερχόταν να μας δει έτσι τον φωνάζαμε »




1941 . Η σκιά του πολέμου και της Κατοχής να σκεπάζει κι αυτές ακόμη τις κορφές του Ψηλορείτη . Τα πρώτα εχθρικά αεροπλάνα πετούν πάνω από τα κεφάλια των Ανωγειανών που για μια ακόμα φορά καλούνται να πολεμήσουν για τη γη τους . Οι άντρες παίρνουν τα βουνά . Μπαίνουν στην αντίσταση κατά του κατακτητή . Αρχηγόςο θείος του Νίκου , καπετάν Μιχάλης ,γνωστός για την απαγωγή του Κράιπερ .


Παιδιά κι είντα ΄ναι η καταχνιά
Και τούτη η κατσιφάρα ;
Kαι γιάντα φεύγουν τα πουλιά κι ανατριχιούν τα δάση;
Οι Γερμανοί πλακώσανε κι ουρανοκατεβαίνουν
με μηχανές και με φωθιά την Κρήτη πλημμυρίσαν .


Το φθινόπωρο του ΄41 το χωριό καίγεται και μαζί του τα χαρτιά όλων των κατοίκων .
Με την καταστροφή του χωριού τα γυναικόπαιδα μεταφέρονται από τους Γερμανούς στο Μυλοπόταμο . Πρόσφυγες σε ξένο τόπο οι Ανωγειανοί προσπαθούν να επιβιώσουν . Πολλοί χάνονται απ ΄ την πείνα και τις αρρώστιες . ΄Αλλοι σκοτώνονται στα βουνά . Οι γυναίκες βάφουν τα ρούχα μαύρα .



Ευαίσθητη η ψυχή του Νίκου , σημαδεύεται για πάντα . Το κλείσιμο στο σπίτι , οι περιορισμοί , η μπότα του κατακτητή έξω από την πόρτα . Μακριά από τα

βοσκοτόπια του , χωρίς τραγούδι και λύρα . Τόση αδικία δεν τη χωρά ο νούς του . Τέσσερα χρόνια κρατά η προσφυγιά . Το ΄45 η Ελλάδα απελευθερώνεται και μαζί κι η Κρήτη . Οι Ανωγειανοί γυρίζουν στο χωριό τους και αρχίζουν ν ΄ άναστηλώνουν τα ερείπια . Οι Ξυλούρηδες κτίζουν μια κάμαρα και βολεύονται όπως – όπως . Ο πατέρας ανοίγει ξανά το καφενείο . Τα παιδιά κλείνονται μαζί με τα ΄ άλλα Ανωγειανάκια στο οικοτροφείο του Ηρακλείου , ως το ΄46 που κτίζεται το δικό τους σχολειό στο χωριό.



Παλικαράκι πιά στην Τρίτη τάξη ο Νίκος , παρακαλεί τους δικούς του να του πάρουν μια λύρα και να τον αφήσουν να συνεχίσει τη δουλειά του παππού . Ο Ψαρογιώργης είναι ανένδοτος .
« Δεν θα τον κάνω λυράρη . Σαν δεν τα άρέσουν τα γράμματα κάλλιο το ΄χω να πάει στα πρόβατα . ΄Αλλά όχι μουζικάντης να γυρίζει από δω κι από κει ».
Στην τάξη , όπως οι περισσότεροι μαθητές την εποχή εκείνη , δεν σηκώνει ποτέ το χέρι .
« Τελευταίος ερχόταν στο σχολειό ο Νικόλας και πρώτος έφευγε , θυμούνται οι φίλοι του . ΄Οση ώρα κρατούσε το μάθημα εκείνος κοίταγε έξω απ ΄το παράθυρο .Καμιά φορά του λέγαμε : « Σαν το μάθει ο κύρης σου θα σε τιμωρήσει » . Κι αυτός γελούσε . « Γιάντα μωρέ , κακό είναι να κοιτώ έξω ; »

Ο δάσκαλος , όταν δεν ξέρουν μάθημα , τους παίρνει με τη σειρά για χαρακιές . Μα όταν φτάνει σε κείνον δεν τον κτυπά .
« Εσένανε μωρέ Ξυλούρη δεν σε κλαίω . Ξέρεις και τραγουδείς ! »
Στις σχολικές γιορτές όλος ο κόσμος πηγαίνει ν ακούσει του Ψαράκη το κοπέλι . Κι εκείνος όλο και παρακαλεί ΄ « Πάρτε μου μια λύρα ».
Είδαν κι απόειδαν οι δικοί του , βοήθησε κι ο δάσκαλος .
« Μην το πιέζετε το κοπέλι . Πάρτε του τη λύρα και βγάλτε το από το σχολείο , δεν θα χαθεί .» ΄Ηταν ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε στο ταλέντο του . Κι όταν ύστερα από χρόνια ο μαθητής έγινε γνωστός , ένιωθε περήφανος γι ΄αυτόν .


Ένα πρωί στα δώδεκά του χρόνια , ο πατέρας τον παίρνει μαζί στο Ηράκλειο . Διαλέγουν την πιο όμορφη λύρα και γυρίζουν πίσω .Τα όνειρά του παίρνουν σάρκα και οστά . Το τραγούδι γίνεται από κείνη τη στιγμή ο σκοπός της ζωής του . Κανείς πιά δεν θα τον εμποδίσει . Αλλά ούτε κι ο ίδιος μπορεί ποτέ να φανταστεί πως με το τραγούδι του αυτό θα φέρει μια μέρα μηνύματα αγάπης και λευτεριάς και θα ξεσηκώσει την Ελλάδα ολόκληρη.


Απόσπασμα από το βιβλίο της Νίτσα Λουλέ – Θεοδωράκη « Νίκος Ξυλούρης – Η Ζωή και το τραγούδι του » Εκδόσεις Καραμπελόπουλος .




Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Το contrast της αξιοπρέπειας και της θρασυδειλίας


Δύο εικόνες σε απόσταση λίγων μόνο χιλιομέτρων σχηματίζουν την σημερινή ειδησεογραφία. Δύο εικόνες που ο κοινός τους παρανομαστής δεν είναι άλλος από την οργή που ξεχειλίζει. Η λίστα των αυτοκτονιών μεγάλωσε, μετά από τη βουτιά στο κενό που πραγματοποίησε ο 45χρονος δικηγόρος Δημήτρης Σταθόπουλος, ο οποίος δεν άντεξε άλλο το βάρος και η συνείδηση του τον ανέβασε σε μια πολυκατοικία στην Πλάκα και τον διέταξε να δώσει τέλος στη ζωή του.
Την ίδια ώρα που ο 45χρονος έδινε άδοξο τέλος στη ζωή του δύο στη χρυσό κλουβί ή αν προτιμάτε τη Βουλή των Ελλήνων έσκασε μια πρόκληση μεγατόνων από τον Βύρωνα Πολύδωρα ο οποίος στον ένα μήνα θητείας του στο Προεδρείο της Βουλής ενέκρινε εκλογικό επίδομα ύψους 1.000 ευρώ στους υπαλλήλους του κοινοβουλίου!
Ενέργεια που ξεπερνά κάθε όριο λογικής καθώς οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι έλαβαν επίδομα για τους δύο μήνες κατά τους οποίους η Βουλή ήταν κλειστή! Και σαν να μην έφτανε το επίδομα στους «κουρασμένους» υπαλλήλους της Βουλής, οι εθνοπατέρες μας δέχθηκαν χωρίς κανέναν δισταγμό να χρησιμοποιούν τα κρατικά αμάξια επιβαρύνοντας με πολλά χιλιάδες ευρώ το κρατικό προϋπολογισμό.
Τελικά η ζωή είναι παράλογη, ένας άνθρωπος που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα κλείνει τα μάτια και βουτά στο κενό και την ίδια στιγμή οι θρασύδειλοι όταν ο λαός πεινάει και υποφέρει και αυτοκτονεί μοιράζουν χιλιάδες ευρώ για πλάκα....Αλλά δεν φταίνε αυτοί, αλλά ο μ...ας ο λαός που τους εξέλεξε ξανά.

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Καλό μήνα Ιούλιο νάχουμε ! Μήνας Αλωνάρης ο Ιούλιος ...« Στ’ αλώνια καλοσάρωτα/και ξεχωρταριασμένα / θα ξαπλωθούν οι θημωνιές / ξανθόμαλλες πλεξίδες » Γεώργιος Δροσίνης .

Aς καλωσορίσουμε τον Ιούλιο 
με τις 31 ημέρες του 
και τις 31 νύχτες του!
Ας πούμε καλό μήνα για τον Ιούλιο,
τον πιο θερμό μήνα του καλοκαιριού!
Είναι που ο ¨Ηλιος τον Ιούλιο,
βρίσκεται κάθετα και 
στο πιο ψηλό σημείο 
πάνω στον ορίζοντα 
και οι ακτίνες του καίνε, 
ακόμα και τα μυρμήγκια ....
.... Μοναδική διέξοδος το νερό ...
...και η θάλασσα μέσα μας ...
mariarosa
Στίχοι : Ηλίας Κατσούλης
Μουσική - Ερμηνεία :Παντελής Θαλασσινός

Φοράει νύχτα στα μαλλιά του φεγγαριού 
την άλω
να γίνει η αγάπη διάφανη, 
γυναίκα ποθητή
από το κάστρο της Ωριάς 
στέλνει στερνό σινιάλο
και περιμένει τρέμοντας 
Ιούλιο πορθητή.

Με της φωτιάς τα άλογα 
ο ήλιος ταξιδεύει
σε παϊτόνι ολόχρυσο 
στους δρόμους τ' ουρανού
και μια ψυχή που καίγεται 
τον άνεμο αγναντεύει
και χάνεται στα σύννεφα 
τσιγάρου πρωινού.

Ένα τσαμπάκι μέλισσες 
και λιάτικο σταφύλι
είναι του μήνα Καίσαρα 
το βιός τ αληθινό
κι ο ποιητής που έψαχνε 
θαλασσινό τριφύλλι
έγινε άστρο ανέσπερο 
και φως εωθινό.